ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Home#6
Home#6
....นึกออกแล้ว..... หลังจากนั้นพ่อแม่ก็หย่ากัน ต้องออกจากเมืองนี้ไปโดยที่ไม่ได้เจอกันอีกเลย.................
“หมายความว่านายรออยู่ตลอดเลยเหรอ?”
“ครับ ผมไปที่ใต้ต้นไม้นั้นบ่อยๆ”
“นายจะบ้ารึไง ไปเชื่อคำสัญญาของเด็กๆแบบนั้นน่ะ”
“แต่คุณก็มาตามคำสัญญานี่... รอมา 14 ปีกับอีก 2 เดือน จากนี้ไปก็จะรอครับ จนกว่าคุณจะมาที่บ้านหลังนี้อีก เพราะฉะนั้นได้โปรดมอบตัว...”
“เข้าใจแล้ว เงียบเถอะนะ” ซายามะลูบแก้มซากุราอิแผ่วเบา จูบอย่างอ่อนโยน
“กลับมาอีกนะครับ... กลับมาให้ได้นะครับ” ซากุราอิลืมตาขึ้นราวกับจะมองดูซายามะก่อนที่จะจากกันไป และคาดคั้นเอาคำสัญญา ซายามะทำได้แค่เพียงกอดซากุราอิอยู่เงียบๆ
ซายามะมองซากุราอิที่กำลังหลับอยู่ราวกับกำลังจดจำทุกรายละเอียดบนใบหน้า ลูบเบาๆอย่างทะนุถนอม ซายามะก้มลงจูบวากุราอิ แต่แล้วก็หยุดชะงัก
“.....ไปก่อนนะ...”
ห้องทั้งห้องปกคลุมไปด้วยความเงียบ มีเพียงหยดน้ำใสที่เอ่อล้นออกมาจากดวงตาที่ไม่สามารถมองเห็นได้
“พูดถึง...คนร้ายวางระเบิดอยู่ในเมืองนี้จริงๆด้วยครับ เห็นว่าไปมอบตัวที่โรงพักใกล้ๆนี้”
“ ! ”
“โล่งอกไปทีนะครับ”
“เหรอครับ...” ซากุราอิสีหน้าหมองลงเล็กน้อย
“แต่ดูเหมือนจะไม่ค่อยเกี่ยวกับคดีลึกซึ้งเท่าไหร่ อาจจะได้รับโทษเบา ติดคุกแค่ 4-5 ปีน่ะครับ”
“ 5 ปี..... อีก 5 ปีหรือครับ!?” ซากุราอิเริ่มมีสีหน้าเบิกบานขึ้น
“ฮิราโนะซัง ผมอยากเขียนจดหมายหน่อยน่ะครับ”
“เอ๋...ทำไมล่ะ!?”
“ถ้าได้รับจดหมายตอบช่วยอ่านให้ฟังด้วยนะครับ”
“คะ...คำตอบเหรอ!?”
ภายใต้ค่ำคืนที่มืดมิด มีบ้านอยู่หลังหนึ่งที่ส่องสว่าง เทียนนับสิบถูกจุดเรียงรายอยู่เต็ม 2 ข้างทาง ทางเดินภายในสว่างไสวไปด้วยโคมไฟสีนวลตา โต๊ะอาหารถูกจัดไว้รอใครซักคน อาหารกำลังถูกจัดเตรียมไว้โดยเจ้าของบ้าน
“ยังเป็นบ้านที่ไม่ระมัดระวังตามเคยนะ”
“ ! ”
“ว่าไง...” ชายเจ้าของบ้านหันกลับมาทางต้นตอของเสียง
“ขอต้อนรับกลับบ้านครับ” ใบหน้ายิ้มแย้มแสดงความปิติอย่างจริงใจให้แก่แขกผู้มาเยือน
“ทุกทีผมจะปิดประตูไว้น่ะครับ แต่วันนี้มีความรู้สึกว่า...คุณจะกลับมาก็เลยไม่ได้ใส่กุญแจเอาไว้ วันที่คุณมาวันแรกก็เหมือนกัน”
.....เซ้นส์ดีเหมือนเคยเลยนะ.....
“ดีใจจังครับที่คุณกลับมา...” ซายามะยิ้มตอบเจ้าของบ้าน
“หิวใช่มั้ย ทานข้าวมั้ยครับ?” ซากุราอิจัดอาหารเสร็จเรียบร้อยแล้ว
“แต่รู้สึกจะเปลี่ยนไปนะครับ”
“.......................”
.....รู้ได้ไงเนี้ยะ.......................^ ^ \"
....นึกออกแล้ว..... หลังจากนั้นพ่อแม่ก็หย่ากัน ต้องออกจากเมืองนี้ไปโดยที่ไม่ได้เจอกันอีกเลย.................
“หมายความว่านายรออยู่ตลอดเลยเหรอ?”
“ครับ ผมไปที่ใต้ต้นไม้นั้นบ่อยๆ”
“นายจะบ้ารึไง ไปเชื่อคำสัญญาของเด็กๆแบบนั้นน่ะ”
“แต่คุณก็มาตามคำสัญญานี่... รอมา 14 ปีกับอีก 2 เดือน จากนี้ไปก็จะรอครับ จนกว่าคุณจะมาที่บ้านหลังนี้อีก เพราะฉะนั้นได้โปรดมอบตัว...”
“เข้าใจแล้ว เงียบเถอะนะ” ซายามะลูบแก้มซากุราอิแผ่วเบา จูบอย่างอ่อนโยน
“กลับมาอีกนะครับ... กลับมาให้ได้นะครับ” ซากุราอิลืมตาขึ้นราวกับจะมองดูซายามะก่อนที่จะจากกันไป และคาดคั้นเอาคำสัญญา ซายามะทำได้แค่เพียงกอดซากุราอิอยู่เงียบๆ
ซายามะมองซากุราอิที่กำลังหลับอยู่ราวกับกำลังจดจำทุกรายละเอียดบนใบหน้า ลูบเบาๆอย่างทะนุถนอม ซายามะก้มลงจูบวากุราอิ แต่แล้วก็หยุดชะงัก
“.....ไปก่อนนะ...”
ห้องทั้งห้องปกคลุมไปด้วยความเงียบ มีเพียงหยดน้ำใสที่เอ่อล้นออกมาจากดวงตาที่ไม่สามารถมองเห็นได้
“พูดถึง...คนร้ายวางระเบิดอยู่ในเมืองนี้จริงๆด้วยครับ เห็นว่าไปมอบตัวที่โรงพักใกล้ๆนี้”
“ ! ”
“โล่งอกไปทีนะครับ”
“เหรอครับ...” ซากุราอิสีหน้าหมองลงเล็กน้อย
“แต่ดูเหมือนจะไม่ค่อยเกี่ยวกับคดีลึกซึ้งเท่าไหร่ อาจจะได้รับโทษเบา ติดคุกแค่ 4-5 ปีน่ะครับ”
“ 5 ปี..... อีก 5 ปีหรือครับ!?” ซากุราอิเริ่มมีสีหน้าเบิกบานขึ้น
“ฮิราโนะซัง ผมอยากเขียนจดหมายหน่อยน่ะครับ”
“เอ๋...ทำไมล่ะ!?”
“ถ้าได้รับจดหมายตอบช่วยอ่านให้ฟังด้วยนะครับ”
“คะ...คำตอบเหรอ!?”
ภายใต้ค่ำคืนที่มืดมิด มีบ้านอยู่หลังหนึ่งที่ส่องสว่าง เทียนนับสิบถูกจุดเรียงรายอยู่เต็ม 2 ข้างทาง ทางเดินภายในสว่างไสวไปด้วยโคมไฟสีนวลตา โต๊ะอาหารถูกจัดไว้รอใครซักคน อาหารกำลังถูกจัดเตรียมไว้โดยเจ้าของบ้าน
“ยังเป็นบ้านที่ไม่ระมัดระวังตามเคยนะ”
“ ! ”
“ว่าไง...” ชายเจ้าของบ้านหันกลับมาทางต้นตอของเสียง
“ขอต้อนรับกลับบ้านครับ” ใบหน้ายิ้มแย้มแสดงความปิติอย่างจริงใจให้แก่แขกผู้มาเยือน
“ทุกทีผมจะปิดประตูไว้น่ะครับ แต่วันนี้มีความรู้สึกว่า...คุณจะกลับมาก็เลยไม่ได้ใส่กุญแจเอาไว้ วันที่คุณมาวันแรกก็เหมือนกัน”
.....เซ้นส์ดีเหมือนเคยเลยนะ.....
“ดีใจจังครับที่คุณกลับมา...” ซายามะยิ้มตอบเจ้าของบ้าน
“หิวใช่มั้ย ทานข้าวมั้ยครับ?” ซากุราอิจัดอาหารเสร็จเรียบร้อยแล้ว
“แต่รู้สึกจะเปลี่ยนไปนะครับ”
“.......................”
.....รู้ได้ไงเนี้ยะ.......................^ ^ \"
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น