คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : [Best-Grand]---------------เริ่ม------------------
******เรื่องราวและเนื้อหา สถาน บุคคล ทั้งหมดในเรื่องนี้เป็นเพียงจินตนาการของผู้เขียนเท่านั้น โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน
ผ่านพ้นช่วงแอดมิดชั่น รอเปิดเทอมมาเจอ…ปฐมนิเทศ ตอนนี้ผมนั่งอยู่ในอาคารพละซึ่งเป็นสถานที่ที่เอาไว้จัดปฐมนิเทศ อาใช่เลย ผมเป็นคนกรุงเทพนะ แต่แอดมิดชั่นติดที่นี่แหละ ผมเรียนบัญชีครับเพื่อนๆส่วนใหญ่ไม่ได้ติดที่นี่เหมือนผม โดยเฉพาะสาขาเดียวกันยิ่งแล้วใหญ่ไม่มีเลย ทำให้ต้องตั้งหน้าตั้งตาเปิดโลกใหม่อย่างแท้จริง วันนี้วันแรก ผมเลยมาเร็วมากเพราะกลัวจะสาย โครงการปฐมนิเทศจัดแบ่งที่นั่งเป็นสาขา บัญชีจะอยู่กับบัญชีเพราะงั้นวันนี้แหละที่ผมจะได้หาเพื่อนใหม่สักที คนเริ่มทยอมมานั่งในแถบที่นั่งของสาขาบัญชีมากขึ้น แล้วก็มีผู้หญิงคนนึงออกจะอวบๆหน่อยหน้าตาอาหมวยจ๋ามากๆเดินมานั่งที่ข้างผม
“หวัดดี ชื่อไรอ่ะ เราชื่อพริ้มเพลานะ เรียกพริ้มก็ได้”เธอทักก่อน
“ครับ เราชื่อแกรนด์”
“สวัสดีแกรนด์ ฟังดูยิ่งใหญ่จังเนาะ 5555555” แต่เพี้ยนๆแฮะผู้หญิงคนนี้ แต่เอาเหอะให้มีคนมานั่งข้างผมบ้าง เพราะมีแต่คนเดินผ่านไปมา มอง แล้วก็เดินผ่านไป (เอ๊ะ? หรือผมเหม็น…) อีกอย่างก็พริ้มก็ดูเฮฮาดี เพราะผมไม่ใช่คนชวนคุยเก่งเท่าไหร่แต่เหมือนกับเธอคนนี้จะไม่มีปัญหาเลย เพราะชวนคุยได้ตลอด
“เนี่ยนะ แกรนด์เล่นดนตรีรึเปล่า เค้าอ่ะเล่นเชลโลล่ะ อย่างเข้าชมรมที่นี่ดูแต่พอมาถึงนี่แล้วดูๆท่าจะคนละแนวกันเลย ที่นี่คงออกแนวมีแค่กีต้า เบส เพลงทั่วๆไปอ่ะ เนาะ” เล่นของหรูซะด้วย
“เฮ้ย จริงอ่อ วันหลังสอนบ้างดิ อยากเล่นเป็นบ้างอ่ะ”ตัวผมเองแค่ร้องเพลงบ้างเป็นครั้งคราวเท่านั้น
“เอาดิ รอแบกซอมาก่อนนะ นี่จริงจัง ครูดุนะบอกเลย” เธอว่าท่าทางดูตื่นเต้นจริงๆตามที่พูด ซอ เรียกเชลโล่ว่าซอ คงจะหมายถึงซอฝรั่งหล่ะมั้ง ใครสอนเรียกเนี่ย หมดความไฮโซเลย ว่าแต่บัญชีเนี่ยดูไม่ค่อยมีผู้ชายเลยแบบผมก็ชอบผู้หญิงเยอะๆอยู่หรอก แต่ก็คงต้องคบหาเพื่อนผู้ชายจริงมะ เหมือนจะมีอีกคนที่รู้สึก
“แกรนด์ สาขาเราผู้ชายน้อยเนาะ เฮ้ยนั่น! คนนั้นหล่อโครตอ่ะ อยู่สาขาเราด้วย อาหารมาแล้ว” ห้ะ อาหาร?ศัพท์เธอแต่ละคำนี่น้า
“อาหาร?”
“อาหารตาไง…ล่ะ” ดวงตาตี่ดูเบิกกว้างขึ้นเล็กน้อย ผมมองตามเธอ เดินมาทางนี้ด้วย แล้วก็มานั่งลงข้างผมและเงียบ เอ่อ ไอ้ตัวอ้วนข้างๆสะกิดผมยิกนี่มัน…
“นั่งตรงนี้ด้วยๆๆๆ” ตาวาวเชียวนะ ทำไม ทีมานั่งข้างผมไม่ตื่นเต้นเท่านี้บ้างวะ แต่ไอ้เรื่องที่มันจะมานั่งข้างผมนี่ก็ธรรมดามันคงอยากหาเพื่อนผู้ชายเหมือนกัน แบบ สาขานี้ผู้หญิงล้นทะลักจริงๆ
“หึ ดี้ด้าเชียว นี่ตอนมานั่งข้างแกรนด์ไม่เห็นตื่นเต้นบ้างเลยหรือไง” พริ้มชะงักไปแป๊บนึง
“จะว่าไงดีล่ะ แกรนด์ก็หล่อนะ” ใช่ รู้ตัวแล้วแหละครับ55555 “แต่ออกไปทางน่ารักมากกว่าอ่ะ ชื่อดูใหญ่ แต่ตัวเล็กนิดเดียว” ห้ะ ผมไซต์มาตรฐานนะ สูง 176 ถึงจะอยากสูงกว่านี้ก็เหอะแต่มันก็ไม่ได้เตี้ย? ใช่มั้ย?
“อะไรๆ สูงกว่าพริ้มแล้วกัน บ้องจริงๆ” ผมผลักหัวพริ้มไปทีนึง แต่ดูเหมือนเจ้าตัวไม่ได้ใส่ใจอะไรเท่าไหร่ แถมยังหัวเราะคิกคัก วาแต่ไอ้คนที่นั่งข้างๆมันจะเงียบไปไหนเนี่ยยยย ตอนนี้มันยกโทรศัพท์ขึ้นมาคุยได้สักพักแล้ว ผมมัวแต่คุยอย่างสนุกปากกับพริ้มอยู่
“ชวนเค้าคุยสิ ถามชื่อเลย อยากรู้ด้วย”พร้อมทั้งส่งสายตาแวววาวมาให้ “เออ มึงรีบมา กูอยู่นี่แล้ว เออ โอเค เร็วๆเลย เออ บาย” แล้วก็ได้ยินเสียงคุยโทรศัพท์แว่วมา
“เอ่อ หวัดดี เราแกรนด์นะ”
“อาฮะ ชื่อโอ้” เจ้าของเสียงหันมาตอบเล็กน้อย แต่ยัยคนข้างๆนี่กรี๊ดสลบไปแล้ว
“หวัดดีๆๆ เราชื่อพริ้มเพลานะ”กระตือรือร้นที่จะบอกชื่อตัวเองสุดๆไปเลย
“ครับ” แล้วก็เงียบ ทำเอาคนยัยคนพูดมากเหวอไปพักนึง กรรม ไม่รู้จะชวนคุยยังไงอ่ะ โอ้สูงกว่าผมหน่อย(เหรอ)ครับ ประมาณสัก 184-185 ได้มั้ง สักพักเพื่อนของโอ้ก็มา ชื่อเจ้าจอม เตี้ยกว่าโอ้นิดหน่อย
ตอนนี้คนเริ่มนั่งกันครบแล้วก็ถึงเวลาเริ่มงาน ปฐมนิเทศไม่มีอะไรเลยจริงๆ นี่ก็ยังเช้าอยู่มีรุ่นพี่มาสันทนาการบ้าง ร้องเพลงบ้างซึ่งบอกว่าตอนร้องเพลงมันจะหลับมากอ่ะ ผมว่าผมร้องเองคงจะเพราะกว่าแบบ พี่ครับ พอเถอะ แต่พี่เค้าก็ตั้งใจซ้อมมาเพื่อเรายังจะว่าเค้าอีก มีอาจารย์มาแนะนำเรื่องต่างๆ คณะบดี ฯ แนะนำเรื่องเกรด วิชาเรียน วิธีปฏิบัติตัว มีรุ่นพี่คอยเทคแคร์แจกน้ำแจกขนมครับ ตอนพักเที่ยงก็แจกข้าวน้ำให้ เหมือนว่าวันนี้ตารางกิจกรรมคืออยู่ที่นี่ตั้งแต่ 06.00-17.30 น. แบบห้ามออกไปไหนเลย ตอนนี้ผมรู้สึกว่าก้นตัวเองไร้ความรู้สึกไปแล้ว ตอนที่พักกินข้าวตัวอ้วนข้างๆผมยังบ่นว่าอยากกินซาลาเปาอีก ผมเลยต้องให้ของผมไปเป็นผลให้เจ้าตัวยิ้มซะกว้างเลย ผมก็อยากจะหลับอยู่หรอกนะ แต่ดันมีคนจ้อไม่หยุดอยู่ข้างๆนี่ล่ะสิ ดีที่มีผู้หญิงอีกคนนึงมานั่งข้างๆเธอจึงเบนความสนใจจากผมไปเมาท์แตกถึงรสกับอีกคน ถึงอย่างนั้นก็ยังมาบ่นกับผมอยู่เรื่อยๆว่าเมื่อยมากนู่นนี่นั่น แล้วยังเป็นคนที่กระเพาะมีความสามารถในการหิวขั้นสุดยอด แบบพึ่งกินข้าวไม่นานหันมางอแงบ่นหิวอีกแล้ว ซึ่งพอกินๆไปสักพักก็เผลอหลับซะงั้น พอพริ้มหลับ ผมได้เริ่มต้นบทสนทนากับโอ้และจอมบ้างจนตอนนี้เริ่มสนิทกันขึ้นมานิดหน่อย อ่าเสร็จแล้วก็สันธนาการ และแนะนำนู่นนี่ต่อ จบปิดท้ายด้วยการทำบายศรีสู่ขวัญอาจารย์และพี่ๆมาผูกข้อมือรับเป็นน้องให้(รับน้องของจริงอีกยาวฮ่าๆๆ)
“เมิงกลับไงเนี่ย” ไอ้โอ้ถามตอนที่งานเลิกแล้ว พวกเราแลกเบอร์กันเรียบร้อยแล้วครับ ส่วนพริ้มก็โบกมือบ๊ายบายผมแล้วไปกับเพื่อนๆกลุ่มใหญ่ ไอ้โอ้กับไอ้จอมมันอยู่หอนอกครับ แบบเป็นเมดกัน เห็นสนิทนี่ไม่ได้มากโรงเรียนเดียวกันหรอกนะครับ เพียงแต่วันจองหอคนแย่งกันเยอะมาก โอ้ซึ่งขี้รำคาญมากมันเลยจองหอนอกซะ แล้วพ่วงท้ายกับตอนจองหอนอกเจอไอ้จอมเลยได้อยู่ห้องเดียวกันเพราะหอนอกก็หาห้องยากนะ พึ่งมีไอ้จอมที่อยู่หอก่อนมาสองสามวันได้ตามที่มันเล่า ส่วนไอ้โอ้พึ่งย้ายเข้าหอวันนี้เลยเป็นเหตุให้มาไม่พร้อมกัน ที่อยู่คลาดแคลนเหลือเกิน ส่วนของผม ม๊าก็สู้เอาเป็นเอาตายเลยได้หอใน(ม.)มา
“เดี๋ยวกูกลับมอไซต์กับเมดอ่ะ มันอยู่วิศวะไฟฟ้า เจอกันพรุ่งนี้ว่ะ”
“เออโอเค พรุ่งนี้เมิงมาหอกุป่ะล่ะ” พรุ่งนี้เป็นวันว่างครับเพราะเราปฐมนิเทศวันเสาร์ พรุ่งนี้ก็ไม่มีกิจกรรมอะไร แล้วก็เปิดเรียนวันจันทร์
“มึงแว๊นมารับกูละกัน เคป่ะ”
“เออ เจอกัน”
ฮ้า เริ่มต้นแล้วสินะ ชีวิตในรั้วมหาลัยของผม
ตอนนี้ผมนั่งเล่นเกมส์แข่งกับคอมอยู่ที่ที่พวกมันเรียกกันว่าหอ…แต่ผมคิดว่ามันเป็นคอนโดมากกว่านะ!! เครื่องอำนวยความสะดวกครบครัน ซึ่งแน่นอนมันดีกว่าหอในเป็นไหนๆอยู่แล้ว หอในเป็นเตียงสองชั้นอยู่ห้องละ 4 คน ซึ่งพอเป็นผู้ชายตัวโตๆเข้าไปอยู่เลยดูคับแคบมาก จริงๆมันก็แคบกว่าห้องนอนที่บ้านผมเยอะเลย ซึ่งนั่นผมนอนคนเดียวนะ ส่วนหอของพวกมัน ไอ้โอ้กับไอ้จอมมันได้ห้องใหญ่ครับ มีครัวด้วย ตู้เย็น(อืม ใช่สิ หอในก็ห้ามเอาตู้เย็นเข้า)ไมโครเวฟ ทีวีตัวใหญ่มากก(มันเอามาเอง) เครื่องปรับอากาศ เครื่องฟอกอากาศอันนี้ถามจริงเหอะว่าเอามาทำไม ได้ข้อสรุปว่าไอ้โอ้มันเป็นคุณชายครับ บ้านมันส่งออกเพรช ซึ่งมันซิ่วมาจากคณะวิศวะ พอรู้ว่าลูกต้องมาอยู่นอกเมืองแบบนี้ก็ขนของกันมายกใหญ่ ห้องน้ำซึ่งกว้างขวางใหญ่โต เตรียงคิงไซต์ที่นอนลงไปแล้วรู้สึกเหมือนอยู่ที่บ้าน ก็มันเอาฟูกเสมอมาปูทับ เตียงผมมันแข็งมากนี่ยังนอนไม่ชิน ตื่นมาปวดหลังทุกวันเลย ผมอยากได้หอแบบนี้บ้างอ่ะม๊า แต่ข้อเสียหนึ่งอย่างของหอนี้ มันอยู่ในหลืบมากๆๆๆๆๆ ตอนที่พวกมันมารับผม(มอเตอร์ไซต์ซ้อมสามมา)ผมยังสงสัยว่าสรุปมันอยู่ตรงไหนกันแน่ เข้าซอยนู้นออกซอยนี้ แต่จะบอกว่าหายากๆอย่างนี้ ห้องเต็มหมดแล้วนะครับ ค่าเช่าก็แพงอย่าบอกใครเลย ก็สมควรจะแพงอ่ะ เพราะเป็นหอเปิดใหม่ตกแต่งสวยหรูดี
“ฟู่ๆๆ แก๊ก แก๊ก” มีคนทำอาหารครับ เดินเข้ามาดูก็เป็นไอ้จอมนี่เองที่ทำอยู่
“เฮ้ยเมิงทำเป็นด้วยเหรอวะ กินได้ป่ะเนี่ย” จริงๆแล้วพูดไปงั้นแหละ ดูสีสัน น่าตาและกลิ่นท้องก็ร้องจ๊อกแล้ว
“อย่าดูถูกกู พ่อกูเป็นผู้ช่วยเชฟ กูก็เคยช่วยเค้าทำอาหารบ่อยๆ” มันพูดไปยิ้มไป ผมช่วยเอาชามมาสามชุด และตักโจ๊กอะไรไม่รู้ใส่ชาม โครตน่ากินอ่ะ
“เดี๋ยวเมิงไปเรียกไอ้โอ้ให้กูหน่อยแม่งอาบน้ำอยู่มั้ง กูจัดโต๊ะให้”ผมทำตามอย่างที่มันพูดครับ ไอ้โอ้ตอนที่มันขับมอเตอร์ไซต์ไปรับผมมันยังไม่ได้อาบน้ำครับ ซึ่งกว่ามันจะมาก็ประมาณ10โมงกว่าๆได้ ไม่เช้านะ อาจจะเช้าสำหรับมัน
“เมิง ไอ้จอมให้มาตามกินข้าว”มันก็ตอบเสียงงืมๆในห้องน้ำประมาณว่า เออๆๆมั้ง ผมเดินกลับมาที่โต๊ะกินข้าวไปนานไอ้โอ้ก็มาเออผมเชื่อแล้วว่ามันอ่ะคุณชาย วิธีการแต่งตัวนี่เสื้อยืดแขนยาวของลาคลอสกับกางเกงยีน คือแบบผมใส่เสื้อยืดกับกางเกงนักเรียนอยู่เลย นี่ถ้าอยู่หอด้วยแล้วคงจะใส่เสื้อกล้ามแน่ ดูแม่งง ข่มกูเข้าไป
“เชี่ยย แม่งอร่อยสัดด” แม่งอร่อยจริงๆครับ โจ๊กข้าวโพดใส่เนื้อกุ้ง ซึ่งผมทำเป็นแต่โจ๊กคนอร์ มีครัวซองก์กับเนยและนมกับน้ำส้มแล้วแตจะเลือกตามที่ไอ้จอมจัด เหมือนอาหารเช้าโรงแรมอะไรแบบนั้น คุณค่าทางอาหารครบถ้วน นี่ถ้าอยู่ที่ห้องผมคงได้ทำมาม่ากินไปแล้ว เริ่มรู้สึกอิจฉาไอ้โอ้ขึ้นมา แม่งสัดด ดันได้เมดดีโครตๆ ทำอะไรก็ไม่เป็น ไอ้จอมก็ทำให้แม่งหมด พระเอกเว่อร์ นึกๆดูแล้วไม่น่าเชื่อว่ามันจะมาเรียนบัญชี ผมว่าไอ้จอมน่าจะเรียนพวกการโรงแรมมากกว่ามั้ย ดูจากรายละเอียดในการจัดโต๊ะอาหาร ผมชมนิดหน่อย ไอ้คนทำตอนนี้ยิ้มหน้าบานไปแล้ว ไอ้จอมเป็นคนที่ยิ้มเก่งมากครับ ไม่ว่าจะทำอะไรหน้าตามันดูเหมือนยิ้มตลอดเวลา เรียกว่าคนหน้าตาดูใจดีละมั้ง
“ฮ่าๆๆ เติมป่าวเมิง” ไม่ขัดศรัทธาครับ ผมเดินไปตักโจ๊กเพิ่มเองอัตโนมัติ
“เมิงทำไมมาเรียนบัญชีวะ การโรงแรมดูเข้ากับความชอบเมิงมากกว่า ป่ะวะ” ผมถามอย่างอยากรู้จริงๆ
“ก็แม่เค้าอยากให้เรียนบัญชี กูก็ไม่ได้อยากทำอะไรเป็นพิเศษด้วย ก็เลยเรียนให้แม่ ไอ้พวกที่ทำอยู่ก็คือทำได้อ่ะ พ่อสอนกูไงกูก็เลยติดทำอาหารกินเอง”เป็นพวกไม่ได้ชอบแต่ก็ไม่ได้เกลียดสินะ การที่เราหาอะไรที่เป็นตัวเองยังไม่ได้ แล้วให้ผู้ใหญ่ตัดสินใจ มันก็ดีไปอีกแบบ เรียนได้ก็เรียนไป ได้ตามใจเค้าด้วย ตัวเองก็ไม่อึดอัดด้วย
“เออ กูอิจฉาไอ้โอ้วะแม่ง ดูทำไรไม่เป็นแต่ก็มีคนทำให้ ฮ่าๆๆ” ไอ้คนถูกเหน็บตกหัวผมดังปั๊ก
“เชี่ยไรมึง แดกไป พูดมาก” อ่าวไอ้นี่ มันเป็นคนพูดน้อยโครตๆครับแต่พูดมาแต่ละประโยคนี่ พูดถึงห้องมันยังดูสะอาดอย่างไม่น่าเชื่อทั้งๆที่เป็นห้องชายโสด รึเปล่าวะ
หลังจากสวาปามกันอยู่พักใหญ่ก็เริ่มรู้สึกอืดๆ ผมช่วยมันล้างจากเสร็จก็ไปนอนเล่นpsp บนเตียง แม่งหนังท้องตึงแล้วหนังตาหย่อนอ่ะผม เคลิ้มๆจนเกือบจะหลับแล้ว ถ้าไม่มีบุคคลที่สี่เปิดประตู้ห้องเข้ามา
“ว่าไงมาแล้วเหรอมึง”เพื่อนมันอีกคนครับ ดูเท่าที่มันพูดกัน เหมือนอยู่หอนี้แหละแต่อยู่ชั้นล่างไปอีกสองชั้น
“เออ กูหิวว่ะ มีไรกินบ้างวะ” มันไม่ได้สังเกตอะไรผมที่นอนเล่นเกมส์อยู่ อยากรู้ว่าคนมาใหม่เป็นใครล่ะนะ แต่ตอนนี้ไม่ไหวแล้ว ขอสักงีบ ง่วงงง
TBC......
ปล.ฝากนิยายด้วยเน้ออ ก็ถ้าอ่านแล้วอยากให้ลงต่อก็คอมเม้นนิดนึงนะคะ จริงแล้วลงแค่นี้ยังไปไม่ถึงไหนเลย น้องแกรนด์กับน้องเบสยังไม่ได้เจอ(เกือบๆ) ฝากติดตามด้วยนะคะ
ความคิดเห็น