Vampire Knight - Mini Vampire Couple :KuranxKiryu: [YAOI]

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

Vampire Couple
เรื่องนี้ไม่เกี่ยวข้องกับอนิเมแต่อย่างใด!
*เรื่องนี้เกี่ยวกับ Y ถ้าไม่ชอบหรือไม่ใช่ กด x ออกไปค่ะ*


 

© themy butter

http://my.dek-d.com/Blackberrymind/writer/view.php?id=1127686

เนื้อเรื่อง

ค่ำคืนสีแดง

ชายหนุ่มผมสีเงินยืนอยู่หน้าระเบียงเงยหน้าขึ้นมองดูพระจันทร์ที่เป็นสีแดง ก่อนจะหันหลังเดินเข้ามาในห้องนอน

" ผ่านมา 4 ปีแล้วนะ 'คุรัน' ตั้งแต่นายทิ้งฉันไป ถ้าวันนั้นฉันรั้งนายไว้ ถ้าวันนั้นฉันไม่ปล่อยนายไป ฉันคงไม่ต้องเป็นแบบนี้สินะ..." พูดจบร่างบางของ 'คิริว' ก็ทรุดลงนั่งสะอื้นอยู่ที่พื้นข้างๆ เตียง

" ฮึก ถึงฉันจะพยาพยามลืมนายให้ได้ยังไง ก็คงจะทำไม่ได้สินะ ฮือ... " ร่างของคิริวสั่นไม่หยุด ได้แต่สะอื้นแล้วพร่ำพูดกับตัวเองอยู่อย่างนั้นจนหลับไป
แต่ถ้าคิริวสังเกตุสักนิดที่หน้าระเบียงหลังจากที่เดินเข้ามา จะเห็นว่ามีใครบางคนมองตนด้วยสายตาความอาลัยอาวรณ์ และเจ็บปวด
ชายหนุ่มผมสีน้ำตาลแดงอุ้มร่างของคิริววางลงบนเตียง จัดแจงห่มผ้าห่มให้ร่างบาง ก่อนจะประทับริมฝีปากสวยเบาๆ บนริมฝีปากบาง

" ขอโทษนะ คิริว ฉันมีเหตุผลบางอย่างจริงๆ ที่ต้องหนีนายไป แต่อีกไม่นานหรอกเดี๋ยวเราก็ได้เจอกันแล้ว อีกไม่นาน รอฉันก่อนนะ... " ชายหนุ่มผมสีน้ำตาลแดงพูดขึ้นก่อนจะหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย...

ณ เช้าวันใหม่ที่แสนสดใส(?)

ผมตื่นขึ้นมาอาบน้ำแต่งตัว เพื่อเตรียมไปโรงเรียนพลางคิดเรื่องเมื่อวานที่รู้สึกเหมือนมีอะไรอุ่นที่ริมฝีปาก คิริวเอามือแตะริมฝีปากตัวเองเบาๆ

'ใครกันนะ?'

ในขณะที่คิริวกำลังเดินเหม่อลงมาข้างล่างนั้น เหมือนมีเสียงกระซิบผ่านมากับสายลม...ผ่านมาหาคิริว

'อีกไม่นานหรอกนะจ้ะ คิริว เธอจะได้พบคนคนนั้นแล้ว'

ผมสะดุ้งฮือกแล้วหันซ้ายหันขวาหาต้นเสียง แต่กลับไม่พบใครสักคนเลย

" หรือว่าเราจะหูฝาดไปเองนะ " พอคิดได้ดั่งนั้นผมก็ปัดเรื่องเสียงนั้นแล้วก้าวเดินลงมายังชั้นล่าง

" อ่าว คิริวลูก ไม่กินข้าวก่อนหรือไงจ้ะ? " ผู้เป็นแม่ถามลูกชายด้วยความเป็นห่วง เพราะคิริวไม่ได้กินอะไรมาอาทิตย์กว่าๆ แล้ว

" ไม่เป็นไรครับ ผมไม่หิว " ผมยิ้มฝืดๆ ให้ผู้เป็นแม่ก่อนจะใส่รองเท้าแล้วเดินมุ่งหน้าไปยังโรงเรียน ในขณะที่เดิน ผมก็คิดถึงเรื่องเมื่อคืนไปด้วย

" สงสัยคิดมากไปเองจริงๆ ล่ะไอ้คิริว! "

ณ ห้องเรียน Tawanron School

คิริวนั่งเท้าคางเหม่อลอยไปยังหน้าต่าง พลางคิดเรื่องต่างๆ ไม่ทันได้สังเกตุภัยที่กำลังมาถึงตัว

3

2

1

GO!!

" คิริววววววว!!!!!!!!!! " เสียงผู้หญิงตัวเล็กน่ารักผมสีชมพูกระโดดเข้ามาเกาะแขนคิริว คนที่กำลังเหม่อลอยสะดุ้งด้วยความตกใจ

" ยูกิ! " คิริวเรียกชื่อของคนตัวเล็กที่เกาะแขนตัวเองไม่ปล่อย ยูกิเป็นเป็นกับคิริวได้เมื่อไม่นานนี้เอง ไปไหนมาไหนด้วยกันตลอด จนคนในโรงเรียนคิดว่าเป็นแฟนกัน

" จ๋าา ~ เรียกซะดัง กลัวลืมชื่อเหรอ? " ไม่วายเพื่อนตัวเล็กก็หันมากัดเพือนร่างบาง

" อย่ามากวนฉันน่า ยูกิ " คิริวพูดเสียงหน่ายๆ ให้เพื่อนสาว ยูกิทำแก้มป่องแล้วนั่งลงข้างๆ คิริวที่เป็นโต๊ะของตัวเอง

" วันนี้ฉันได้ยินพวกอาจารย์พูดมาว่า วันนี้จะมีนักเรียนใหม่ย้ายมาห้องเราล่ะ "

" ย้ายมาจากที่ไหนเหรอ? " ผมถามยูกิที่ตอนนี้ดีดดิ้นปานได้ของที่ถูกใจ

" ย้ายมาจากอเมริกาน่ะ แถมหล่อมากด้วยนะ " ขณะยูกิสาธยายคุณสมบัติของเด็กใหม่ที่จะย้ายมาห้องเราอย่างเมามันส์ อาจารย์ก็เข้ามาพอดี

ครืนน ~~

" วันนี้เรามีเพื่อนใหม่ย้ายมาจากอเมริกาด้วย " แล้วอาจจารย์ก็หันไปเขียนชื่อของนักเรียนใหม่บนกระดาน แต่ผมไม่สนใจเท่าคนคนนั้นที่กำลังยืนยิ้มให้ผมอยู่หรอก!!

" เด็กใหม่ชื่อ คานาเมะ คุรัน ฝากเพื่อนๆ ดูแลด้วยนะ " อาจารย์ฝากเพื่อนๆ ในห้องดูแลเด็กใหม่ แต่สำหรับคิริวแล้ว มันนรกชัดๆ

นายกลับมาทำไม!!

ตอนนี้ทุกคนในห้องให้ความสนใจกับเด็กใหม่ที่ย้ายมา ต่างจากคิริวที่หันออกไปมองนอกหน้าต่างไม่สนคนที่ยืนอยู่หน้าห้อง คุรันที่มองคิริวอยู่ยิ้มออกมา แล้วแนะนำตัวเองให้เนักเรียนในห้องรู้จัก

" ยินดีที่ได้รู้จัก หวังว่าเราจะเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันได้นะ " คุรันพูดเสร็จก็ยิ้มให้นักเรียนในห้อง ทำเอานักเรียนหญิงเคลิ้มกันเป็นแถบ

" ไปนั่งข้างๆ คิริวก็ได้ " อาจารย์ชี้ไปยังที่ว่างข้างๆ คิริวที่พอได้ยินก็หันขวับมามองคุรันตาเขม็ง แต่ที่ได้กลับมาคือรอยยิ้มของอีกคน

'จารย์อยากตายมากหรือไง?'

พูดไปก็แค่นั้น คิริวได้แต่ทำหน้าหน่ายๆ ให้คุรัน แล้วหันไปมองหน้ายูกิที่ดีดดิ้นดีใจซะมากมายเหลือเกิน

" เก็บอาการหน่อย ยัยยูกิ = =! " ผมหันไปปรามๆ เพื่อนสาว

" ก็มันดีใจนี่ >0< " แหม่ๆ หน้าระรื่นเชียวนะ

" ขอนั่งด้วยคนนะ คิริว " คุรันที่เดินมาอยู่ตรงหน้า พูดกับคิริวแล้วยิ้มเล็กๆ

" อะ อื้ม " ผมตอบแค่นั้นก่อนจะหันหน้าไปสนใจบนกระดาน ทางด้านคุรันก็นั่งลงข้างๆ คิริวแล้วหันไปเรียนต่อเช่นกัน แต่ก็มีบางครั้งเหลือบมามองคิิริว

กริ๊งง ~

" นี่ๆ คุรันคุง ไปกินข้าวกับพวกเรานะ " กลุ่มผู้หญิงในห้องเดินมาหาคุรันที่กำลังนั่งเก็บของอยู่

" ฉันว่าจะไปกับคิริวน่ะ ขอโทษนะ " พูดจบก็ยิ้มเจื่อนๆ ให้กลุ่มของผู้หญิงพวกนั้น

" มะ ไม่เป็นไรจ้ะ " พวกเธอหน้าแดงก่อนจะเดินออกจากห้องไป ทิ้งไว้ในห้องเรียนตอนนี้ 3 คน

" ทำไมไม่ไปกับพวกนั้นล่ะ คุรัน? " ผมหันไปถามคนที่ยังนั่งยิ้มข้างๆ ผม

" คิริวก็ >0< ให้คุรันไปกินข้าวด้วยจะเป็นไรไป " พูดจบก็เกาะแขนผมและคุรันให้เดินออกจากห้องไป

ณ โรงอาหาร

" กินอะไรกัดีน๊าา " ยูกิวิ่งเข้าไปเลือกอาหาร ทิ้งให้ผมกับคุรันให้ยืนรอกันที่โต๊ะ ผมตัดสินใจถามคุรันออกไปโดยไม่รู้ตัว

" นายกลับมาทำไมกัน คุรัน? " พอผมรู้ตัวอีกที คุรันก็มองทางผม ผมจึงเลือกที่จะหลบสายตานั้นแทน

" คิริว ฉัน... " เหมือนคุรันจะพูดอะไรบางอย่าง

" คิริวว ว ~ ช่วยฉันหน่อยสิ T^T " ยูกิที่ร้องเสียงหลง ถือถาดจานข้าวมาเหมือนจะล้ม

" อ่า ได้ๆ รออยู่ตรงนั้นล่ะ " ผมไม่ฟัง แล้วเดินสวนกับคุรันไปช่วยยูกิทันที คุรันที่เห็นว่าคิริวไม่สนใจตัวเองได้แต่กำหมัดแน่น

'อย่าทำดี อย่าอยู่ใกล้กันได้มั้ย? พวกเราเป็นเหมือนเมื่อก่อนไม่ได้แล้วนะ'

คิริวได้แต่เก็บความรู้สึกรักไว้ในใจ แล้วเลือกที่จะเฉยเมยกับคุรัน เพราะว่าสถานะของตัวเองกับเขาไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว...
หลังจากที่ช่วยยูกิถือถาดมาวางไว้ที่โต๊ะ พวกเราก็กินข้าวกันยูกิชวนคุรันคุยตลอด คิริวได้แต่นั่งกินข้าวเงียบๆ ยูกิถามก็ตอบบ้างไม่ตอบบ้าง

หลัฃเลิกเรียน (มันไวดั่งโกหก)

หวกเราเดินลงมาจากอาคารเรียนยูกิก็ชวนคุรันคุยเรื่อยๆ เหมือนเดิมล่ะครับ แต่เหมือนยูกิจะนึกอะไรได้ เลยหันมาทางผม อะไร?

" คิริว วันนี้เกิดฉันนายลืมอะไรรึเปล่า " ยูกิหันมาถามคิริว

" ไม่หรอก แค่เกือบลืมน่ะ " ผมก็เกือบลืมของขวัญในห้องนอนซะแล้วสิ

" ใจร้าย!! " ยูกิแก้มป่องแล้วเกาะแขนคิริวให้เซเข้าหาตัวเอง แล้วกระซิบข้างๆ หูคิริว แล้วผละออกมา

" ฉันชวนคุรันคุงไปด้วยล่ะ " พอได้ยินอย่างนั้น ผมนี่ไม่อยากจะไปเลยครับ

" ฉันรู้สึกปวดหัวแปลกๆ แหะ " มันปวดหัวจริงๆ นะ

" เป็นอะไรหรือเปล่า คิริว? " คุรันทำท่าจะเข้ามาประคอง แต่คิริวถอยออกห่าง

" มะ ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันกลับบ้านแล้ว แล้วเจอกันที่งานวันเกิดนะ " พูดเสร็จก็รีบวิ่งกลับบ้านทันที พอถึงหน้าบ้านคิริวก็ทรุดลงกอดเข้าอยู่อย่างนั้น
ถ้าขืนอยู่นานกว่านั้นผมได้ตายแน่ๆ มันรู้สึกแปลกๆ ยังไงไม่รู้สิ

" อย่าไปยึดกับอดีตให้มากเลย " พูดปลอบตัวเองสักพักก่อนจะลุกเข้าบ้านตัวเอง หลังจากที่คิริวเข้ามาในบ้าน

" อ้าว กลับมาแล้วเหรอคิริวลูก เหนื่อยมั้ย? "

" ไม่เป็นไรครับ " ผมตอบกลับผู้เป็นแม่ให้ท่านสบายใจ

" แม่ครับ วันนี้ผมกลับดึกหน่อยนะ ไปงานวันเกิดเพื่อน " ผมหันไปบอกผู้เป็นแม่ ก่อนจะขึ้นไปบนห้อง

คิริวไขประตูห้องเข้ามา โยนกระเป๋าไว้บนเตียง ก่อนจะขว้าผ้าเช็ดตัวและเดินเข้าห้องน้ำไป ขณะที่อาบน้ำอยู่ ก็มีคำถามลอยเข้าหัวตัวเองมา

'ทำไมเราต้องคิดแต่เรื่องของหมอนั้น'

คิริวทุบกำแพงระบายความโมโหของตัวเองที่ว่างทีไรเป็นต้องคิดถึงทุกที

" เมื่อไหร่นะ? ฉันจะหลุดพ้นจากนายสักที!!! " คิริวทรุดลงร้องไห้ใต้ฝักบัว หวังให้น้ำที่ไหลผ่านตัวพาเอาความรู้สึกนั้นให้หายไป แต่ก็ไม่ได้ช่วยอะไรเลย

'ยังไงฉันก็ต้องไปเจอหน้านายสินะ? ยังไงฉันก็ไม่หลุดพ้นจากนายสินะ?'

หลังจากที่คิริวอาบน้ำก็แต่งตัวเสร็จ พร้อมออกไปงานปาร์ตี้วันเกิด แน่นอนคิริวไม่ลืมที่จะหยิบตุ๊กตาหมีสีชมพูผูกโบว์ติดมือไปด้วย

" ยังไงซะ ก็ต้องเจอกันทุกวันอยู่แล้ว เดี๋ยวก็ชิน(?) " พูดปลอบตัวเองเบาๆ ก่อนจะลงไปข้างล่าง

" อ้าว แม่กำลังจะขึ้นไปเรียกพอดีเลย เพื่อนลูกมารอแหนะ " หื้ม ยูกิหรอ แต่วันนี้ยัยนั้นเป็นเจ้างานนี่ แล้วใคร?

" ลงมาแล้วเหรอ คิริว " ให้ตายสิ ตายซะจริง

" มารอหรือไง? " อยากจะถามว่ามารอนานหรือยัง? แต่เพราะอะไรนะ?

" ใช่ " คุรันตอบยิ้มๆ

" งั้นก็ไปกันเถอะ " ผมเดินจ้ำอ้าวไม่รอคุรันที่เดินกลั้นหัวเราะตามมา

" หัวเราะอะไรน่ะ " ผมหันไปขึ้นเสียงใส่ร่างหนาที่เดินมาหยุดข้างหลังผม

" นายนี่ ไม่เคยเปลี่ยนเลยนะ " คุรันพูดพลางเอามือเสยคางคิริวให้สบตากับตน พลางยิ้มพราวเสน่ห์ให้คุรัน

" ปะ เป็นบ้าอะไรของนาย ยูกิรอฉันอยู่ " คิริวถอยออกมาแล้ววิ่งไปยังบ้านของยูกิที่อยู่ไม่ไหลเท่าไหร่นัก

'ถ้านายรู้ว่าฉันเป็นอะไร นายยังจะอยู่ใกล้ฉันมั้ย? คิริว'

ณ งานปาร์ตี้

" มาแล้วเหรอคิริวว ว ~ " ยูกิก็คงเป็นยูกิวันยันค่ำ พอคิริวโผล่มาเท่านั้นล่ะ รีบเกาะแขนทันที

" ไม่มาจะเห็นมั้ยล่ะ? " ผมตอบกวนๆ ใส่เพื่อนสาว ที่ตอนนี้หน้าเหวอไปเลย

" นายไปหัดกวนมาจากใครเนี่ย! "

" สงสัยติดมาจากเธอนั้นล่ะ "

" โอ้ยๆ พอไหนๆ ของวัญฉันล่ะ " ยูกิแบมือขอของขวัญ นึกว่าจะคุยลืมงานวันเกิดตัวเองซะอีก

" อ่ะนี่ " ผมยื่นตุ๊กตาหมีสีชมพูให้ยูกิ รายนั้นพอเห็นก็รีบขว้าหมับเข้าไปกอดเชียวล่ะ

" ขอบคุณน้าาา " ยูกิพูดเสร็จ ก่อนจะเขย่งตัวขึ้นไปหอมแก้มคิริว (กรี๊ดด)

" ไม่เป็นไร " ผมตอบแล้วยิ้มล็กๆ ให้ยูกิ โดยลืมไปว่ามากับคุรัน
ส่วนทางด้านคุรันเห็นเงียบๆ ทางนั้นทั้งกระวนกระวาย และเจ็บปวดมาก

" เข้าไปด้านในกันเถอะ " ยูกิเกาะควงแขนผมและคุรันเดินเข้าไปในงาน แต่แว้บนึงผมเห็นหน้าตาที่เจ็บปวดของคุรัน...

'นายเป็นอะไรน่ะ? ฉันไปทำอะไรให้นายรึเปล่า?'

พอเข้าไปในงานยูกิก็ปล่อยผมกับคุรันแล้วไปทักทายเพื่อนๆ ในงานต่อ

" น่าเบื่อจริงๆ " คิริวสบถออกมาก่อนจะเดินไปทางหลังบ้าน

" นายจะไปไหนน่ะ " เสียงของคุรันที่โดนพวกผู้หญิงล้อมอยู่เรียกคิริวขึ้น

" ไม่ต้องตามมานะ! " ผมพูดเสร็จคิริวก็วิ่งไปทางหลังบ้านทันที

" ผมขอตัวนะครับ " คุรันปลีกตัวออกมาแล้ววิ่งไปทางที่คิริววิ่งไป ภาพที่คุรันเห็นคือ คิริวกำลังเงยหน้ามองพระจันทร์เต็มดวงด้วยสายตาเศร้าๆ คุรันที่เห็นแบบนั้น ก็เดินเข้าไปด้านหลังแล้วกอดร่างบางของอีกคนไว้

" ปล่อยนะ! " คิริวพอหันหน้ามาเจอคนที่กอดตัวเองถึงกับอึ้ง

" คุรัน... "

" ใช่ ฉันเอง "

" ปล่อยฉัน คุรัน! " คิริวหันไปตวาดใส่อดีต 'คนรัก' ของตัวเองพร้อมกับก่อนที่น้ำตาจะเริ่มไหล

" ร้องไห้ทำไมล่ะ " คุรันปล่อยคิริวก่อนจะหมุนตัวคิริวให้หันหน้ามาหาตัวเอง พร้อมกับเช็ดน้ำตาที่ดวงตากลมโตของอีกฝ่าย

" ฮึก นาย...ทำไม ฮือ " คิริวพูดเสียงแผ่วเบาเหมือนกระซิบ

" ฉัน? ฉันทำไมเหรอ? " คุรันเสยหน้าของอีกฝ่ายให้สบตากับตัวเอง พลางคาดคั้นคำตอบ

" นายจะกลับมาทำไม!!! ฮึก ฉันอุตส่าห์ลืมนายได้แล้วนะ แล้วพอนายโผล่มาแบบนี้ ที่ฉันทำไปมันไม่เปล่าประโยชน์หรือไง!! ฉันเจ็บนะ!! ที่จู่ๆ นายก็บอกเลิกตอนนั้น แล้วดูสิ! นายกลับมาทำไม นายจะกลับมาทำไม!! " คิริวทุบรัวๆ ที่แผงอกของคุรันแล้วระบายความในใจออกมาเรื่อยๆ คุรันปล่อยให้คิริวตีตัวเองให้พอใจ

" นายจะกลับมาทำร้ายฉันอีกทำไม... ฮือ " พอเริ่มปมดแรงคิริวก็ทรุดฮวบลงไปกองกับพื้น คุรันรีบประคองร่างบางของคิริวก่อนจะเปิดปากพูดบ้าง

" ฉันขอโทษ... " คุรันกอดร่างของคิริวแน่นเหมือนกลัวว่าจะหายไป

" ไม่ต้องขอโทษอะไรหรอก...ฮึก ฉันมันไม่มีอะไรสำคัญสำหรับนายหรอก " คิริวพูดก่อนจะพยายามผละออกจากอ้อมกอดของคุรัน

" ไม่ใช่อย่างนั้น!! ฉันมีเหตุผลบางอย่างที่ต้องทำแบบนั้นจริงๆ ฉันขอโทษ " คุรันกอดคิริวให้แน่นกว่าเดิมพยายามจะอธิบายให้คิริวฟัง แต่ร่างบางไม่ยอมฟังเขาเลย...

" เหตุผลของนายฉันรู้ดี! นายเบื่อฉันใช่มั้ยล่ะ!! หรือเพราะนายมีคนอื่นล่ะ! "

" ถ้าบอกไปนายจะเชื่อฉันมั้ยล่ะ? " คุรันพยายามระงับอารมณ์คิริวที่เริ่มใกล้ระเบิดเข้าไปทุกที

" ก็พูดมาเซ่! นายไม่พูดแล้วฉันจะรู้ได้ไง!! ฮึก ตั้งแต่เมื่อก่อนแล้ว นายไม่ยอมบอกอะไรฉันเลย! แล้วฉันจะรู้ได้ยังไง ฮือ... " แล้วคิริวก็เริ่มร้องไห้อีกรอบ

" วันนั้นเป็นก่อนวันครบรอบ 16 ปี ของฉัน นายไม่รู้สินะฉันเป็น 'แวมไพร์' ฉันกลัวนายรับตัวตนของฉันไม่ได้ ฉันจำเป็นจริงๆ ที่ต้องหนีนายไป ฉันขอโทษ ฉันขอโทษจริงๆ " คุรันพูดไปพลางเอาหัวซุกลงไปที่ไหล่ของคิริว อ่า ~ กลิ่นของคิริวเกือบทำให้สติกระเจิงจริงๆ

" ฉันไม่รู้เคยบอกนายไปหรือยังไม่ว่านายจะเป็นยังไงฉันก็จะยังรักนายนะ " คิริวพูดพลางยิ้มหวานให้คุรัน ร่างหนาประทับริมฝีปากสวยบนริมฝีปากบางพลางสอดลิ้นควานหาความหวานในโพลงปากของคิริว

" อื้อ... "

หลังจากที่คุยปรับความเข้าใจกัน (?) เป็นที่เรียบร้อย

" นายจะยอมไปอยู่กับฉันมั้ย? คิริว " คุรันเอ่ยถามขึ้นมา

" แล้ว...แม่ฉันล่ะ? "

" พาไปด้วยสิ " คุรันพูดยิ้มๆ

" แต่ที่นั้น!... " คุรันเอานิ้วแตะปากบางเบาๆ เป็นเชิงให้หยุดพูด

" แยกแม่นายไว้อีกบ้านหลังนึงไง แค่นี้ฉันทำให้ได้ "

" นายจะให้ฉันอยู่กับแม่ใช่มั้ย? " คิริวถามขึ้นอีก

" นายก็ต้องไปอยู่กับฉัน " คุรันพูดแล้วยิ้มเจ้าเล่ห์

" แต่ที่นั้นมีแวมไพร์นะ! "

" ไม่ใช่ปัญหา " คุรันพูดเสร็จก็ก้มลงไปที่คอของพลางฝังเคี้ยวลงที่คอของคิริว

" อ๊า ยะ อย่า...คุรัน อื้อ ~ " เหมือนมีอะไรไหลผ่านเข้ามาในตัวผม ตัวผมร้อนมากเหมือนจะแตกออกเป็นชิ้นๆ แล้วหลังจากนั้นก็ไม่รับรู้อะไรอีกเลย

" แค่นี้นายก็เป็นของฉันสมบูรณ์แบบแล้วนะ " พูดเสร็จก็จูบที่หน้าผากของคิริวที่ตอนนี้หลับไปแล้ว

ก่อนที่คุรันจะอุ้มคิริวหายไปได้หันเหลือบมามองข้างหลังแล้วพูดว่า
" さようなら、後であなたを参照してください "
'ลาก่อน, แล้วพบกันใหม่'

--- Happy end ---