>•> GoThic_LoLiTa <•<

ลำดับตอนที่ #1 : ll พลังงาน ที่จ้องมอง ll

 ฉัน เลย์ สาวผู้ซึ่งทนทานต่อความเจ็บปวดทุกชนิด ไม่ว่าจะทางกายหรือทางใจ ฉันเป็นพวกชอบเสี่ยงและลองของแปลก อะไรที่คิดว่าท้าทาย ฉันก็ลองมาหมดแล้ว และ ฉันก็พึ่งได้รับคำท้าจากเพื่อน ให้เข้าไปนอนในปราสาทร้างแห่งหนึ่ง ซึ่งตั้งห่างจากเมืองไปไม่เท่าไหร่ หากฉันทำสำเร็จ เงินรางวัลจำนวนไม่น้อยที่เพื่อนหุ้นกันก็จะเป็นของฉัน

และในตอนนี้ฉันก็มายืนอยู่หน้าปราสาทที่ดูวังเวงแล้ว ฉันค่อยๆเปิดประตูและเดินเข้าไป ดอกกุหลาบมากมายเหี่ยวตายเกลื่อนพื้น ดินแตกระแหง สเมือนไม่ได้รับการดูแลมานานนม ตัวปราสาทเริ่มผุพัง แต่ก็ยังคงความสง่าเอาไว้ ข้างในปราสาทอุ่นกำลังพอดี ฝุ่นเกาะตามข้าวของเครื่องใช้ที่ดูหรูหราและเพดานที่สูงสุดขั้ว ค้างคาวบินผ่านหน้าฉันไปตัวนึง ซึ่งก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร ปราสาทร้างก็ต้องคู่ควรกับค้างคาวสิ

ระหว่างที่ฉันเดินสำรวจปราสาทอยู่ซักพักก็ได้ยินเสียงฝีเท้ามาจากชั้นบน จึงเดินขึ้นไปดู  ข้างบนนี้มีห้องเปียโน ห้องหนังสือ และลึกเข้าไปอีกก็มีห้องอยู่ห้องนึงซึ่งปิดประตูอยู่
"ตึกๆ.....กุกกัก" เสียงดังมาจากห้องในสุด 
"ใครน่ะ"ฉันตะโกน ไม่ว่าฝ่ายนั้นจะเป็นคนหรือพลังงานฉันก็ไม่กลัว
เสียงนั้นหยุดลงเมื่อได้ยินเสียงของเลย์
"ไม่ยอมตอบเหรอ.....ประตูก็เปิดไม่ได้อีก"เลย์บ่นกับตัวเอง พลางก้มลงไปทางรูกุญแจ เพื่อจะได้เห็นบรรยากาศภายใน เธอกรอกตาไปมา
"ไม่เห็นมีใครเลยหนิ สงสัยจะไม่ใช่คน"เธอกำลังเพลิดเพลินไปกับการมองห้องนอนที่สวยสง่า ซึ่งมีเตียงที่ดูโอ่โถงตั้งอยู่กลางห้อง อยู่ดีๆก็มีตาของคนโผล่ขึ้นมาปิดบังทัศนียภาพเบื้องหน้าซึ่งเธอกำลังมองด้วยความเพลิดเพลิน
"เห้ย" เลย์ผงะออก "นั่นอะไร....คน หรือ พลังงาน"เธอไม่ชอบปล่อยให้ตัวเองต้องเกิดความสงสัยจึงลุกขึ้นและค่อยๆมองไปทางรูกุญแจอีกครั้ง

ผู้หญิงใส่เสื้อสีชมพูกระโปรงบาน ประดับด้วยลูกไม้ ดูท่าทางเหมือนพวกข้าราชวง กำลังยืนหันหลังอยู่
"ผีผู้หญิงเหรอ"เธอพูดเบาๆ
และอยู่ดีๆฝนก็ตก เสียงฟ้าร้องดังกระหึ่ม และมีฟ้าแลบ ทำให้เห็นภาพของผู้หญิงคนนั้นชัดขึ้นในช่วงฟ้าแลบ แต่อยู่ดีๆเธอก็หายไป

ในช่วงฟ้าแลบเมื่อกี้เลย์ได้เห็นรอยสักที่ต้นคอของหญิงคนนั้นด้วย มันเป็นรูปดอกกุหลาบ

"ชักง่วงแล้วสิ จะนอนห้องเปียโนดีมั๊ยน๊า"เลย์เดินบ่นไปเรื่อยๆพลางหาห้องที่เหมาะแก่การนอนหลับ

"ตรงนี้แหละ " เธอเข้าไปในห้องเปียโนและหลับตรงโซฟาที่อยู่ริมห้อง

"ราตรีสวัสค่ะคุนผู้หญิง  ฮะๆๆ" เธอแกล้งพูดเล่นและหลับตาลง
"ฝันดีน่ะ"เสียงผู้หญิงดังขึ้น แต่เลย์ไม่ได้ยินเพราะเธอหลับไปแล้ว ท่าทางจะเพลียมาก

ค่ำคืนขนหัวลุกได้ผ่านพ้นไป พระอาทิตย์ทอแสงแยงตา เสียงนกร้องกังวาน เสียงเปียโนที่บรรเลงไม่ขาดสายก็ช่างไพเราะเหลือเกิน...............
"ว่าแต่ใครเล่นเปียโนกันน๊า  ทำเอาชั้นตื่นเลย" เลย์ค่อยๆลืมตาและมองไปยังเปียโนเก่าคร่ำเครื่อ ........... ไม่มีใคร
"ตลกดีจิงปราสาทแห่งนี้" เธอบ่นและหยิบเสื้อโค้ชที่ใช้แทนผ้าห่มขึ้น และเดินออกจากห้องเปียโนเพื่อที่จะกลับบ้าน

"กลับแล้วน่ะค่ะคุนผู้หญิง แต่คงจะไม่มาใหม่แล้วน่ะค่ะ อิอิ"เลย์พูดขึ้นพลางหยิบดอกกุหลาบที่เหี่ยวเฉาขึ้นมา

"ลัล ลา ลัล ลา" เธอหัมเพลงอย่างมีความสุขในขณะที่ปิดประตูปราสาท
เธอมองขึ้นไปยังห้องนอนห้องนั้นอีกครั้ง แต่ก็มีบางอย่างทำให้เธอเกือบหยุดหายใจ ร่างของหญิงใส่ชุดกระโปรงยาวสีชมพู กำลังยืนมองเธออยู่ แต่เธอเห็นหน้าไม่ชัด
"ตาฝาดรึเปล่าเนี่ย" เธอลองปิดตาและเปิดขึ้นมาอีกครั้ง หญิงคนนั้นก็หายไป
"ตลกดีแท้" เธอบ่น ตอนนี้เธอเริ่มจะหวั่นๆแล้ว ขนลุกซู่เมื่อลมหนาวพัดผ่านตัวเธอ รีบไปจะดีกว่า เธอคิด

เธอกลับหลังหันและกำลังจะก้าวท้าว "ต้องกลับมาน่ะ" เสียงผู้หยิงดังก้องในหูอย่างแผ่วเบา
"หูฝาด ๆ ๆ ๆ"เลยืพยายามข่มใจตัวเองไว้ไม่ให้กระเจิดกระเจิง พลางสาวเท้าวิ่งอย่างบ้าคลั่ง

ถ้าฉันกลับไปเล่าเรื่องนี้ให้เพื่อนฟัง ต้องไม่มีใครเชื่อฉันแน่ ก็ไอ้สิ่งที่ฉันเรียกว่าพลังงานมาโดยตลอด กำลังจ้องมองฉันอยู่หน่ะสิ.........