>> ห้องส่วนตัว!!~ <<

ลำดับตอนที่ #5 : Audition :: •• Reiize •• ((Kyu))

ใบสมัครสำหรับตุ๊กตา

ใบสมัครนางเอกวอชิงตัน((คยูฮยอน))

คำถามสีเขียวอ่อน คำตอบสีดำนะคะ^^ คำตอบตัวหนาด้วยค่ะ

ชื่อภาษาไทย / นามสกุล((ออกแนวฝรั่งอย่างเอนซานเดีย)) / ชื่อเล่น ((พร้อมสะกดภาษาทั้งอังกฤษ)) :: สิรินธิตา (เซรีน่า) เฮเลนแฟร์ / เซรีน-เซร์ [Sirintita (Serina) Helenfare / Serine-Sae]

น้ำหนัก / ส่วนสูง (( ขอแบบพอดีๆ ให้ทนไม้ทนมือคยูฮยอนหน่อยเน้ )) :: 48kg / 174cm

ลักษณะของตุ๊กตา ((หน้าตาและลักษณะเด่น )) :: ผมยาวเป็นหลอนสีน้ำตาลธรรมชาติ ดวงตาคมสีเดียวกับเส้นผม ริมฝีปากอิ่มสีกลีบกุหลาบ คิ้วโก่งดังคันศร ผิวขาวเนียนราวหิมะ เหมือนเพิ่งเดินออกมาจากภาพเขียนของจิตกรดังไม่มีผิด ลักษณะเด่นของเธอคงเป็นที่ตา...เพราะตาของเธอเหมือนมีมนตร์สะกด ถ้าเธอไปเดินผ่านคุณอยู่ตานถนน คุณคงจะเหลี่ยวหลังกลับมามองเธอแน่ๆ

ถูกเซตโปรแกรมมายังไงบ้าง? (( อันนี้ไม่ใช่นิสัยนะ เซตโปรแกรมคือพวกระดับความอดทนไรงี้ )) :: ความอดทน 78%  มารยาท 74%  ความเชื่อฟังเจ้านาย 73%  ความซื่อสัตว์ 82%  ความอ่อนโยน 85%  ความเข้มแข็ง 67%  ความดื้อรั้น 66% เซรีนถูกเซตโปรแกรมให้เหมือนคนมากที่สุด เพราะฉนั้นเธอจึงไม่เพอเฟคเอาซะเลย~

ลักษณะนิสัย (( 5 บรรทัดขึ้น ขอแบบละเอียดๆ ยิ่งดี ยิ่งยาวยิ่งพิจารณา ไม่จำกัดบรรทัด แต่อย่าเว้นบรรทัดตอบ )) :: เซรีนเป็นตุ๊กตาที่ไม่ค่อยเข้มแข็งถ้าเทียบกับตุ๊กตาทั่วๆไป เธอจึงต้องไปรับความเอาใจใส่มากๆ เธออ่อนโยน ซื่อสัตว์ และ มารยาทดี แต่ระดับความอดทนของเธอถูกตั้งมาไม่สูงนักประกอบกับระดับความดื้อรั้นที่สูงสุดๆ เธอจึงชอบเถียงเอามากๆ ขี้โมโห ไม่ค่อยจะยอมใครซักเท่าไหร่ แต่เธอก็เชื่อฟังคำสั่งเจ้านาย เพราะเธอถือว่า เจ้านายคือทุกสิ่งทุกอย่างของเธอ เธอทำได้ทุกอย่างเพื่อเจ้านายของเธอ  ถึงจะเป็นตุ๊กตาที่มีข้อเสียค่อนข้างเยอะ แต่สิ่งนี้แหละที่ทำให้เธอมีสเน่ห์ เธอไม่ชอบให้ใครมาดูถูก เหยียบหยามเธอ เพราะฉนั้นน้อยคนนักที่จะได้เห็นน้ำตาของเธอ ไม่ใช่เพราะว่าเธอเข้มแข็งจนไม่ค่อยร้องไห้นะ เธออ่อนไหวง่ายจะตาย เพียงแต่จะไม่ร้องให้ใครเห็นเท่านั้น นอกจากนั้นเซรีนยังเป็นคนที่รักสะอาดอีกด้วย เนี้ยบมากๆ เฉียบขาด พูดคำไหนคำนั้น ไม่ว่าจะยังไงก้จะรักษาสัญญาที่ตนให้ไว้ ไม่ว่ากับใครก้ตาม

เป็นเจ้านายหรือตุ๊กตา :: ตุ๊กตา~

เหตุผลที่เลือกมาอยู่กับเจ้านายคนนี้ (( ตอบดีๆ อย่าเล่นมา ห้ามตอบตามใจคนแต่ง 3 บรรทัดขึ้น)) :: เพราะเธอรู้ตั้งแต่วินาทีแรกที่เจอกับวอชิงตันแล้วว่าเขาต้องการเธอ ไม่ว่าจะเพื่อระบายอารมย์หรืออะไรก้ตาม อีกอย่างเข้าก็เป็นคนซื้อเธอมา ซื่งก้เหมือนกับให้ชีวิตกับเธอ ถ้าเขาไม่ซื้อเธอมาเธอก้คงต้องนั่งอยู่ในตู้กระจก เป็นตุ๊กตาที่ไม่มีชีวิตต่อไป เธออยากจะทำให้เขามีความสุขที่สุดเท่าที่เธอจะทำได้

ชอบ / ไม่ชอบ ::ชอบ เล่นเชลโล่ ,, ฟังเพลง ,, อะไรที่เป็นระเบียบ เรียบร้อย ,, เถียง ,, เวลาที่เจ้านายอ่อนโยนกับเธอ / เกลียดการดูถูก เหยียดหยาม ,, ความมืด และ แววตาที่เย็นชา

งานอดิเรก :: เล่น เชลโล่ และ ทำความสะอาด

ความสามารถพิเศษ :: เล่นเชลโล่ได้เพราะมาก (สิ้นคิดไปไหม๊เนี้ย -*-)

ของรักของหวงของคุณ ((ของที่เจ้านายให้นะ มีรูปด้วยก็ดี ถ้าไม่มีขอรายละเอียดหน่อย)) :: สร้อยคอที่มีจี้เป็นแม่กุนแจ (วอชิงตันเก็บตัวกุนแจไว้) เพื่อแสดงความเป็นเจ้าของเธอ เพราะ สร้อยชนิดนนี้นั้นจะถอดออกไม่ได้แต่ถ้าไม่ไขกุนแจก่อน

เพลงประจำคู่คุณ พร้อม เนื้อเพลงและความหมาย (( ขอแนวเศร้าๆค่ะ เช่น I Love you)) :: At the end of the world - Tim


Translation: (ตรงถาษาไทยอาจจะแปลกๆนะค่ะ พอดีเอิร์นแปลจากภาษาอังกฤษเอง 55+)
정말로 그게 전부였니 그 시간들이
Was the time truly everything?
เวลาคือทุกสิ่งจริงหรอ?
함께할수있는 시간들이
The time we could have been together,
เวลาที่เราควรจะอยู่ด้วยกัน
내가 없는 그 곳에 살아서 더 좋은거니
Were you happier living without me?
การใช้ชีวิตที่ไม่มีผมมันทำให้เธอมีความสุขใช่ไหม?
너의 그 미소 난 너무 싫은데
I really didn't like your smile.
ผมไม่ชอบรอยยิ้มของเธอเลย

한번쯤 나와 같은 생각 하진않을까
Will you ever have the same thoughts as me?
เธอเคยมีความคิดเหมือนผมบ้างไหม?
잠시만 멀리 있는거라고
Even for a moment when we're far apart?
แม้สักนิด เมื่อตอนที่เราห่างกัน?
자꾸 흩어지는 기억들을 붙잡고 서서
I hold on tight to the memories that keep leaving me.
ผมยึดติดกับความทรงจำที่พยายามจะจากผมไป
돌아올 너를 기다리고 있어
I'm waiting for you to come back.
ผมจะรอเธอจนกว่าเธอจะกลับมา

나를 잊고 사는 너의 웃음이 미워서
I hated seeing you smile when you've forgotten about me.
ผมไม่ชอบที่จะเห็นรอยยิ้มของเธอ ตอนที่เธอไม่อยู่กับผม
뒤를 돌아서봐도 지난 추억이 보여
Even when I turn around I still see our past memories.
แม้กระทั่งตอนที่ผมหันหลังกลับมา ผมยังคงเห็นความทรงจำเมื่อในอตีด
거짓말처럼 아름다웠던 시간들이
The beautiful time that was like a lie,
วันเวลาที่ดีนั้นเหมือนเรื่องโกหก
날 이렇게 넌 울게하잖아
It's me making you cry like that
ผมผิดเองที่ทำให้เธอร้องให้แบบนั้น

널 사랑해 미워질만큼
I love you to the point I hate you
ผมรักคุณจนถึงจุดที่ผมเกลียดคุณ
화가날만큼 가슴이 터질만큼
Full of anger, so full my heart is going to burst,
เต็มไปด้วยความโกรธ จนหัวใจของผมจะระเบิด
숨을 쉬고 있어도 사람처럼 살아도
Even when I breathe, even when I'm just living like a normal person,
ถึงแม้ผมจะหายใจ และ ใช้ชีวิตอยู่เหมือนๆกับคนทั่วๆไป แต่...
니가 없는 나는 내가 아니야
Without you, I am not myself
เมื่อไม่มีเธอ ผมก็ไม่เป็นตัวของตัวเอง

잊혀지지 않을것같아 너의 그 얼굴
I don't think I can forget that face, your face
ผมไม่คิดว่าผมจะลืมหน้าของเธอได้
날 돌아서던 차가운 얼굴
The cold face that turned their back on me
หน้าตาเย็นชาของเธอที่หันหลังให้ผมในวันนั้น
그 순간을 다시 떠올리며 지우려해도
I try to erase that moment over and over
ผมพยายามจะลบภาพนั้น ซ้ำแล้วซ้ำเล่า
나는 또다시 추억속에 빠져
Again I fall into our memories
อีกครั้ง ที่ผมจมอยู่กับอตีดของเรา

잡을수가 없을만큼 너를 원망하다
As much as I can't hold on to you, I want you
เท่าๆกับที่ผมไม่ต้องการจะรั้งเธอ, ผมต้องการเธอ
다시 너를 찾는 나, 못견디게 힘들어
You're looking for me again, but I'm tired
เธอกำลังมองหาผมอีกครั้ง แต่ผมเหนื่อย
널 버려낸 그 자리에 그리움이 차올라
Coming back to the place where I threw you away
กลับมาที่ๆผมทิ้งเธอไป
내 가슴은 언제나 너잖아
My heart is always yours
หัวใจของผมจะเป็นของเธอตลอดไป

널 사랑해 미워질만큼
I love you to the point I hate you
ผมรักคุณจนถึงจุดที่ผมเกลียดคุณ
화가날만큼 가슴이 터질만큼
Full of anger, so full my heart is going to burst,
เต็มไปด้วยความโกรธ จนหัวใจของผมจะระเบิด
숨을 쉬고 있어도 사람처럼 살아도
Even when I breathe, even when I'm just living like a normal person,
ถึงแม้ผมจะหายใจ และ ใช้ชีวิตอยู่เหมือนๆกับคนทั่วๆไป แต่...
니가 없는 나는 내가 아니야
Without you, I am not myself
เมื่อไม่มีเธอ ผมก็ไม่เป็นตัวของตัวเอง

돌아와 니가 세상끝에서 다시 나를 불러줘
Come back, call for me again at the end of the world
กลับมา เรียกหาผมอีกครั้งที่สุดขอบฟ้า (สุดขอบโลก)
나는 여기서 널 기다릴테니
I'll be here waiting.
ผมจะรอคุณ

อิมเมจของคุณ (( 5 รูปขึ้น )) ::


 

ชื่ออิมเมจของคุณ :: Kanon Wekeshima [หารูปยากมาก = =" แต่เหมาะกับการเป็นตุ๊กตาดีเลยเลือกค่ะ ^^ (ถ้าติดแล้วจะให้เปลี่ยนก้ขอเปลี่ยนเป็นLeah Dizonนะค่ะ)]

อิมเมจของสุดที่รักของคุณ ::
 

************************************************************

คำถามทั่วไป ส่วนที่ 1

1.)ชื่อของผู้สมัคร / อายุ :: เอิร์น / 14 ปี >o<

2.)ถ้าติดเรื่องนี้แล้วต้องเม้นติชมเนื้อเรื่องด้วย ห้าม “เม้นๆๆๆ” หรือ “สนุกดี อย่าลืมมาอัพ” ให้เม้นจริงๆ ติชมกันมาจริงๆ และถ้ารี่หายต้องทวงนะ ถ้าไม่มีใครทวงมันจะเปื่อยๆยังไงไม่รู้

:: ค่า ^^

3.)คิดเห็นยังไงกับพล็อต Real Doll :: แปลกดีค่ะ ไม่เหมือนเรื่องอื่นๆ น่าสนใจมากๆ

4.)ถูกใจกับบทบาทที่สมัครและคาแรกเตอร์ของพระเอกบ้างไหม :: ถูกใจค่ะ โหดดี 55+

5.)บอกได้ไหมว่าจะไม่หายถ้าติด รี่ไม่ค่อยเชื่อ เพราะสัจจะไม่มีในหมู่โจร :: ไม่หายหรอกค่ะ แต่ถ้ามีเหตุจำเป็จะต้องหายจิงๆ จะแจ้งนะค่ะ ^-^

6.)ให้เวลารายงานตัว 3 วัน ถ้าหายสละสิทธิ์ คนอื่นได้ :: รับทราบค่ะ~

คำถามทั่วไป ส่วนที่ 2 (( อันนี้ใช้พิจาณาประกอบกับคำถามชิงบท ))

1.)คุณคิดยังไงกับเจ้านายของคุณที่สั่งซื้อคุณมามา (( อธิบาย บรรยาย ความรู้สึก 3 บรรทัด ขึ้น ))

:: ทำไมล่ะ? เจ้านายสั่งเรามาแต่ทำไมเจ้านายไม่สนใจเซร์เลย แต่ไม่ว่าเจ้านายจะทำไม่ดีกับเซร์ยังไงเซร์ก้ยังเคารพและเชื่อใจเจ้านาย ตั้งแต่วินาทีแรกที่เราพบกันเซร์ก็รู้สึกถึงความลึกลับที่อยู่ในตัวเจ้านาย อยากจะค้น ค้นหาตัวตนที่แท้จริงของเจ้านาย เซร์เกลียด เกลียดแววตาที่เย็นชาของเจ้านายที่สุด เซร์จะกำจัดแววตาแบบนั้นออกไป! เจ้านายทำร้ายเซร์ครั้งแล้วครั้งเล่า ไม่เคยสนใจความรู้สึกเซร์เลย ตั้งแต่เรื่องที่ให้เซร์มานอนในห้องคนใช้แล้ว รู้ไหม๊ว่าเซร์โกรธแค่ไหน? ใช่! โกรธ โกรธมาก แต่ทำไม เซร์ถึงได้ยอมเจ้านาย? มันไม่ใช่เพราะเซร์กลัวถูกทิ้งหรอกนะ แต่เป็นเพราะอะไรบางอย่างที่เซร์เองยังไม่เข้าใจตัวเองเลย  ให้ตายเถอะ ถึงจะเป็นตุ๊กตาแต่เซร์ก้มีความรู้สึกเหมือนกันนะ ไม่เข้าใจเลย...ไม่เข้าใจทั้งเจ้านาย และ แม้กระทั่งใจตัวเอง...สงสัยระบบจะต้องมีปัญหาแน่ๆเลย...

2.)คิดว่าคู่ของคุณจะรักกันยังไง (( อธิบายหรือจะบทพูดก็ได้ 5 บรรทัดอัพ ))

:: หลังจากอยู่ด้วยกันไปสักพักหนึ่งแล้ว เซรีนก็เริ่มปรับตัวกับความร้ายกาจของวอชิงตันได้ แต่ไม่ไช่ว่าวอชิงตันจะไม่ทำร้ายเธอนะ ทั้งคู่อยู่ด้วยกันจน เซรีนได้พบกับ ราเชนทร์ ทั้งสองเริ่มสนิทกัน วอชิงตันไม่พอใจเป็นอย่างมาก และแสดงอาการหึงอย่างชัดเจน ทั้งสองทะเลาะกัน แรงมากๆ หลังจากที่ทะเลาะกันวอชิงตันก็เริ่มรู้ใจตนเอง ทั้งสองพูดคุยกันมากขึ้น เข้าใจกันมากขึ้น สนิทกันมากขึ้น ความผูกพันธ์ก็ลึกซึ้งมากขึ้นตามไปด้วย

3.)‘จากกันด้วยความสุข’ ‘อยู่กันด้วยความทุกข์’ มี 2 เส้นทางให้เลือก คุณจะเลือกอะไร?

 :: อยู่ด้วยกันอยากมีความทุกข์ อย่างที่บอกไปว่า เซรีนไม่ใช่ตุ๊กตาที่เพอเฟค เธอเลือกที่จะอยู่กับเขาด้วยความทุกข์ดีกว่าที่จะเสียเขาไป ใช่! เธอรู้ว่าทำแบบนี้มันเห็นแก่ตัวมาก
แต่ยังไง ก้จะยอมเจ็บปวดถ้าได้อยู่ข้างๆ วอชิงตันตลอดไป

4.)ถ้าเป็นไปได้อยากจะได้รักกับเจ้านายของคุณอีกไหม? (( อธิบาย 2 บรรทัดขึ้น ))

:: อยาก อยากมาก เธอยอม ยอมที่จะเจ็บปวด รวดร้าว ไม่ว่าจะมากขนาดไหนเธอก็ยอม ขอเพียงเธอได้อยู่เคียงข้างเขาก้พอแล้ว เพราะ เขาเปรียบเสมือนทุกๆอย่างของเธอ เขาเป็นคนสั่งทำเธอออกมาถ้าไม่มีเขาก้าไม่มีเธอ...

**********************************************************

คำถามชิงบทของวอชิงตัน((คยูฮยอน))

1. ‘ไม่มีค่าและไม่มีความจำเป็น’ วอชิงตันพูดใส่คุณทันทีที่พากลับมาถึงคฤหาสน์ของเขา แถมเขายังสั่งให้คุณไปนอนห้องคนใช้ด้วย คุณจะทำยังไงละ? ((อธิบายพร้อมบทพูด 3 บรรทัดขึ้น ตั้งแต่ฉากที่มาถึงคฤหาสน์จนถึงฉากคุณต้องไปนอนห้องคนใช้))

 :: รถของเจ้านายมาหยุดลงข้างหน้าคฤหาสน์ที่ใหญ่มากๆหลังหนึ่ง เขาลากฉันลงมาจากรถอย่างรุนแรง "โอ้ยเจ้านาย! ฉันเจ็บนะ" ฉันร้องออกไปด้วยความเจ็บปวด
"อย่ามาทำสำออยหน่อยเลยรีบๆเดินตามมานี่ แล้วก็หิ้วกระเป๋าเธอมาด้วยหล่ะ!" เจ้านายหันมาบอกฉันเสียงดัง แล้วสะบัดมือของเขาออกจากข้อมือของฉัน
ฉันรีบวิ่งไปหยิบกระเป๋า แล้วเดินตามเจ้านายเข้าไปในคฤหาสน์ให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ "ที่นี่คือคฤหาสน์ของฉัน" เขาพูดพร้อมเดินไปเรื่อยๆ จนมาถึงห้องเล็กๆห้องหนึ่ง
"นี่ห้องนอนเธอ เข้าไปได้แล้ว" เขาบอกหน้าตาเรียบเฉย  "แต่นี่มันห้องนอนคนใช้ไม่ใช่หรอค่ะ?" ฉันถามเขาด้วยความสงสัยและงงงวยกับสถาณการตรงหน้า
"ก้ใช่ไง! เธอคิดว่าที่นี่คืออะไรหล่ะ? ห้องสมุดหรือไง รีบๆเข้าไปได้แล้วฉันไม่มีเวลามากพอที่จะมาทะเลาะกับเธอหรอกนะ!" เขาตอบเสียงดัง จนเรียกได้ว่าเป็นการตะโกน
"ให้ฉันนอนในห้องคนใช้เนี้ยนะค่ะ?!" ฉันเริ่มจะอารมเสีย "เออสิ! จะนอนหรือไม่นอนห๊ะ!?" 'หยาบคายจัง...' ฉันคิดในใจ  "ฉันเป็นตุ๊กตานะ ไม่ใช่คนใช้ จะมานอนในที่อย่างนี้ได้ยังไง!?" ฉันถามอย่างไม่กลัวเลยซักนิด
"เธอเป็นแค่ตุ๊กตาที่ฉันสั่งมาเล่นแก้เบื่อเท่านั้น  ของไร้ค่าอย่างเธอไม่มีสิทธ์มาสั่งเจ้านายอย่างฉัน!!" เขาตะคอกใส่หน้าฉัน "ถ้าตุ๊กตาอย่างฉันมันไม่มีค่านัก แล้วคุณจะซื้อฉันมาทำไมหล่ะ!" ฉันตะโกนออกไปโดยไม่คิดถึงผลที่ตามมา
"ถ้าฉันรู้ว่าเธอมันเรื่องมากอย่างนี้ฉันก้ไม่ซื้อเธอมาหรอก! อย่าสำคัญตัวผิดไปหน่อยเลย..เธอน่ะไม่มีค่าและไม่มีความจำเป็นสำหรับฉันหรอก!! ไม่มีเธอฉันอยู่ได้ ที่จริงฉันเอาเธอไปคืนซะตั้งแต่วินาทีนี้เลยยังได้!!" ฉันยืนเงียบ หน้าชาไปทั้งหน้า
"หึ!! เธอคงยังไม่อยากถูกทิ้งหรอกนะ เพราะงั้นไสหัวเข้าไปได้แล้ว!!" เขาตวาดอีกรอบ ก่อนจะเปิดประตูห้องนั้น แล้วกระชากแขนฉันและเหวี่ยงฉันเข้าไปในห้องและปิดประตูห้องเสียงดัง ก่อนที่จะเดินจากไป

2.ทั้งๆที่เขาซื้อคุณมา แต่เขากลับบอกว่าเขาจะเอาคุณมาเป็นรางวัลในเกมแข่งรถ ในคืนที่แข่งรถกันนั้น รถของวอชิงตันพลิกคว่ำเพราะศัตรูของวอชิงตันมาตัดสายเบรก วอชิงตันแพ้..คุณต้องตกไปเป็นของรางวัลให้กับคนอื่น แต่ราเชนทร์ก็กระโดดมาช่วยคุณไว้ได้ทัน คุณหายไปกับราเชนทร์ เมื่อมาถึงบ้านคุณกลับโดนตบสั่งสอนและทำร้ายสารพัด แต่ทำไมละ..คุณถึงยอมให้เขาทำร้ายคุณถึงขนาดนี้?? ((ตั้งแต่ฉากแข่งรถจนถึงฉากสุดท้ายที่คุณยอมให้วอชิงตันทำร้าย 10 บรรทัดขึ้น บทพูดพร้อมอธิบาย))

::  รถทั้งสองคันทยานออกจากจุดสตาท อย่างรวดเร็ว...รถทั้งสองคันพลัดกันนำ พลัดกันตาม จนใกล้ถึงเส้นชัย รถของวอชิงตันนำอยู่ แต่แล้วเมื่อเขาเหยียบเบรก รถกลับไม่หยุดเขาจึงตัดสินใจหักรถลงข้างทาง แต่รถก้เสียหลักจนพลิกคว่ำ...
"เจ้านายๆๆ เจ้านายค่ะ ได้ยินฉันไหม๊?!!" เซรีนวิ่งเข้าไปกอดร่างของวอชิงตันที่ตอนนี้นอนแน่นิ่ง ท่ามกลางสายฝนที่แทกระหน่ำน้ำตาของหญิงสาวไหลเป็นสาย "เจ้านายๆ ตื่นขึ้นมาพูดกับเซร์สิค่ะ..." เธอพูดเสียงดัง พร้อมกับเขย่าร่างของเจ้านายของเธออย่างบ้าคลั่ง
"นี่...เจ้านั่นมันแพ้ ตอนนี้เธอเป็นของฉันแล้ว เราไปสนุกกันดีกว่านะ" ไอคนชั่วที่ฉันเห็นมันตัดสายเบรกของวอชิงตัน เดินมาพูดกับฉันพร้อมกับคว้าแขนของฉัน แล้วดึงไปหาตัวเอง "ไม่!! ปล่อยฉันนะไอ้คนชั่ว! ไอ้เลว!!" ฉันตะโกนใส่หน้าเขาด้วยความโกรธจัด
"แหมๆ พูดแบบนี้ไม่น่ารักเลยนะ ฉันอุส่าพูดกับเธอดีๆแล้วนะ อยากให้ใช้กำลังใช่ไหม? แล้วอีกอย่างนะไอ้วอชิงตันมันก้บอกแล้วว่าถ้าฉันชนะ เธอต้องมาเป็นคนฉัน เพราะฉนั้นไปสนุกกับฉันดีกว่านะ" ไอ้บ้านั่นพูดพร้อมกับเชิดค้างของฉันขึ้น
"ปล่อยนะ!! ไอ้บ้า ไอ้เวร! ฉันจะไปหาเจ้านาย!!" ฉันด่าออกไปเป็นชุดและดิ้นสุดแรงเพื่อจะไปหาเจ้านาย "เห๊อะ! พูดดีๆไม่ฟังงั้นก้จะใช้กำลังล่ะนะ ดื้อๆแบบนี้ ฉันชอบ" มันออกแรงลากฉันไปทางรถของมัน  ปึก!! มันกระเด็นไปข้างหลังอย่างแรง
"มานี่เซรีน" ราเชนทร์ดึงฉันไปตรงป่าข้างๆ สนามแข่ง "หลบอยู่ตรงนี้นะ เด๋วรถจะมารับ" เขาพูดกับฉัน สายตายังคงมองไปที่พวกนั้น ที่ยังคงตะโกนไปมาอย่างบ้าคลั่ง
"ราเชนทร์ ฉันอยากไปหาเจ้านาย..." ฉันยังคงก้มหน้าลงมองพื้นน้ำตาไหลไม่หยุด "เจ้านายของเธอไม่เป็นไรหรอก เด๋วเขาก้ฟื้นแล้ว" ตุ๊กตาหนุ่มหันมาพูด "แต่..." ฉันพยายามจะต่อรองแต่ก็ไม่สำเร็จ
"ไม่มีแต่ ขืนเธอออกไปตอนนี้ช่วยเจ้านายก็ไม่ได้ แถมเธอยังต้องตกไปเป็นเหยื่อไอ้พวกนั้นอีก คุ้มไหม?" เขาพูดก่อนจะดึงเธอขึ้นรถ

3 วันผ่านไป...

ประตูคฤหาสน์เปิดออกอย่างเงียบๆ พร้อมกับร่างบางที่เดินเข้ามาอย่างเหนื่อยอ่อน เพราะเหตุการต่างๆที่เกิดขึ้นกับเธอ
เซรีนเดินไปเรื่อยๆ จนมาพบกับ เจ้านายของเธอที่นั่ง อย่างสบายๆ อยู่บนเก้าอี้ของเขา ในห้องทำงาน เธอหยุดชะงักเล็กน้อยก่อนนที่จะเดินต่อไปแต่ก็ต้องหยุดอีกครั้งเมื่อมีเสียงไล่หลังมา
"จะไปไหน?" ฉันกลับหลังหันไปก็พบว่า เจ้านายออกมายืนอยู่หน้าห้องทำงานเรียบร้อยแล้ว "ไปกกอยู่กับผู้ชายที่ไหนมาไม่คิดจะบอกกับเจ้านายหน่อยหรือ?" เขาพูดเย็นๆ พร้อมกับ ยิ้มอย่างเย็นชา
"ฉัน...ราเชนทร์เขาช่วยฉันไว้..ฉันบอกว่าจะกลับ แต่เขาก้ไม่ยอมให้ฉันกลับมาจนวันนี้" ฉันอธิบายเสียงสั่น "อ๋อหรอ? แต่ฉันว่าเธอหนีตามเค้าไป ตอนที่ฉันเผลอมากกว่ามั้ง!?" ไม่ชอบเลย น้ำเสียงแบบนี้
ทันทีที่ได้ยิน น้ำตาก้พลานจะไหลเอาทุกครั้ง มันเย็นชาเกินไป..."ไม่ใช่นะ...มันไม่ใช่อย่างนั้น เจ้านายเข้าใจผิด!!" น้ำตาที่คลออยู่ไหลออกมาเป็นทาง "คงไม่หรอก...มานี่เด๋วนี้!!" เขายิ้มอย่างเย็นชาอีกครั้งจากนั้นรอยยิ้มทั้งหมดจะหายไป
เขากระชากแขนของฉันอย่างแรง แล้วออกแรงตบหน้าของฉัน  ไม่มีคำพูดอะไรดังออกมาจากปากฉัน มีแต่น้ำตาที่ไหลออกมา ฉันล้มลงไปนอนอยู่กับพื้นตามแรงตบนั้น
"ไม่ด่าฉันหล่ะ? เจ็บมากไม่ใช่หรอ? รีบด่าซะนะก่อนที่เธอจะไม่มีโอกาส ฮ่าๆๆๆ" เขาพูดเสียงเหี่ยม ก่อนจะหัวเราะออกมาเหมือนคนบ้า เขาเอาแก้วสวยที่บรรจุของเหลวสีแปลกมากรอกใส่ปากของเธอ
"อ่อก!!" เธอร้องอย่างเจ็บปวดก่อนเสียงของเธอจะหายไป "ไงพูดไม่ได้แล้วสิ ว๊า! แย่จังเธอยังไม่ได้ด่าฉันเลย มันยังไม่จบหรอกนะ นี่แค่เริ่มต้น" เขาพูดราวกับว่าเรื่องที่ทำอยู่นั้นเป็นเรื่องสนุก
"เอ...ได้ยินว่าเธอไม่ค่อยถูกกับน้ำสินะ" เขาพึมพำก่อนที่จะเทน้ำใส่แก้วเพิ่ม น้ำเปล่าใสๆ ค่อยๆ ไหลลงมาตามร่างกายของตุ๊กตาสาวอย่างเชื่องช้า...แววตาของเธอแสดงความเจ็บปวดออกมาอย่างเห็นได้ชัด
แปร่บๆ เสียงเหมือนไฟช๊อดเริ่มดังขึ้น ก่อนที่ร่างบางจะล้มลงกับพื้น...

'ทำไมฉันถึงต้องให้เขาทำร้ายฉันขนาดนี้นะหรอ? ฉันเองก็ไม่เข้าใจหรอก แต่ที่แน่ๆ มันไม่ใช่เพราะไม่อยากถูกทิ้งแน่ๆ ระบบฉันคงจะเสียแล้วแน่ๆเลย ทั้งโดนทรามาน ทั้งโดนยกให้คนอื่น
ทั้งๆที่เจ้านาย ไม่เคยสนใจความรู้สึกของฉันเลย แต่ฉันก้ยังเชื่อใจเจ้านาย รู้ว่าที่จริงเจ้านายไม่ใช่คนแบบนี้หรอก เชื่อว่าซักวันเจ้านายจะหันกลับมาหาฉัน ฉันอยากจะอยู่ข้างๆเจ้านายตลอดไป...'

3.คุณออกไปข้างนอกกับราเชนทร์ เพราะตุ๊กตาหนุ่มโทรมาขอร้องให้ออกไปเป็นเพื่อน ราเชนทร์ปรับทุกข์กับคุณเรื่องที่เจ้านายของเขานั้นคิดจะผลักไสเขา..คุณรู้สึกอึดอัดมาก เหมือนโดนจับตามองตลอดเวลาที่อยู่กับราเชนทร์ กลับมาบ้านคุณก็โดนวอชิงตันที่กำลังโมโห(หึง)อยู่จับโยนลงเตียง ((อธิบายพร้อมบทพูด เสร็จวอชิงตันนะคะ ตั้งแต่ฉากออกไปจนถึงฉากสุดท้ายค่ะ 10 บรรทัดขึ้น))

:: ความรู้สึกแบบนี้มันอะไรกัน? ทำไมมันอึดอัดแบบนี้ เหมือนกับว่ามีใครกำลังจ้องมองอยู่ไม่ว่าจะไปที่ไหน ดวงตาคู่นั้นก็จะตามไปทุกที่ และจ้องมองมาที่เราอย่างดุดัน ราวกับจะฆ่ากันให้ตายทางสายตานั้น
ให้ตายสิฉันจะทำยังไงดีเนี้ย ถ้าขอกลับบ้านก่อน ก็ต้องเสียมารยาทแน่ๆเลย ราเชนทร์ยิ่งไม่มีใครให้พูดด้วยอยู่ ทนต่อไปแล้วกัน เฮ้ออ... ฉันคิดพร้อมกับมองไปรอบๆอย่างหวาดระแวง
"เธอหาอะไรอยู่รึป่าว?" ราเชนทร์ถามด้วยความสงสัยกับพฤติกรรมของตุ๊กตาสาวตรงหน้า "อา...ป่าวไม่มีอะไรหรอก แล้วเจ้านายของนายว่ายังไงต่อล่ะ?" ฉันทำเป็นเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น และ พยายามจะฟังสิ่งที่ราเชนทร์เล่าต่อไป
แต่ที่จริงฉันไม่ได้ฟังเขาเลยซักนิด ยิ่งนานมากเท่าไหร่ฉันเริ่มปวดหัวมากขึ้นทุกทีๆ "ดูเหมือนเธอจะไม่สบายนะ เดี้ยวฉันไปส่งที่บ้านแล้วกัน" เขาพูดพร้อมกับขว้าแขนของฉัน และ ดึงไปตามทางที่เขาเดิน
ความรู้สึกกดดันนั้นรุนแรงขึ้น ก่อนที่จะหายไป...นี่มันอะไรกันเนี้ย? "ขอบคุณนะที่มาส่ง กลับบ้านดีๆหล่ะ อ่อแล้วก็กับเจ้านายของนายน่ะ นายต้องใจเย็นๆนะ ค่อยๆพูดกับเขา แล้วจะดีเอง บ๊ายบาย" ฉันยิ้มให้เขาแล้วโบกมือให้ และ เดินเข้าไปในตัวคฤหาสน์
ทำไมมันเงียบจัง...? เธอเริ่มรู้สึกผิดสังเกตุเมื่อเดินเข้าไปภายในห้องโถงขนาดใหญ่ "กลับมาแล้วหรอ ยัยตัวดี" วอชิงตันเดินออกมาจากห้องทำงานของเขาในสภาพติดจะดูเมาๆเล็กน้อย เซรีนเบือนหน้าหนีทันทีเหมือนกลิ่นของแอลกอฮอลที่มาจากตัวของวอชิงตันนั้นแรงเหลือเกิน
"เธอจะเดินหนีฉันไปไหน เซรีน่า เฮเลนแฟร์" วอชิงตันพูดเสียงเย็นพร้อมทั้งเดินมาหาเซรีน เธอหยุดเดินและหันกลับไปหาเขาทันทีเพื่อไม่ให้เข้าไม่พอใจ "เจ้านายมีอะไรรึเปล่าค่ะ? พอดีฉันไม่ค่อยชอบกลิ่นแอลกอฮอลน่ะ" เธอตอบเสียงเบาเพื่อตัดปัญหาซะ
"มีน่ะมีแน่ เธอเล่นออกไปกับผู้ชายที่ไหนก็ไม่รู้ แล้วยังจะให้มันเดินเข้ามาเหยียบบ้านฉันอีก คิดว่าฉันเป็นอะไรกันหึ? ตอไม้รึไง!!" เขาตะวาดเสียงดัง และ กระชากแขนฉันแล้วลากเธอไปตามทาง "นี่คุณจะพาฉันไปไหนเนี้ย?! ฉันเจ็บนะ!" ฉันร้องออกมาเมื่อเขาบิดข้อมือของฉันอย่างแรง และเริ่มดิ้นเพื่อให้เขาปล่อย
"เลิกดิ้นซักทีจะได้ไหมห๊ะ!? คิดว่าตอนนี้ฉันมีความอดทนเหลืออยู่ไหม?!!" เขาหยุดเดินแล้วหันมาตะคอกใส่หน้าของฉัน ฉันหยุดนิ่งราวกับโดนคำพูดของเขาแช่แข็งไว้ "เธอทำอะไรไว้หัดคิดซะบ้างนะ" เขาพูดต่อ พร้อมกับจับฉันพาดบ่า
"นี่!! ปล่อยฉันเดี้ยวนี้นะ!! ฉันจะกลับห้อง" ฉันตะโกนออกไปพร้อมดิ้นไม่หยุด "หุบปาก!!" เขาตะหวาดเสียงดังก่อนจะเปิดประตูห้องนอนของเขา และล๊อกมันทันทีเมื่อเขาเดินเข้าไป "คุณพาฉันมาที่นี่ทำไม?" ฉันพูดเสียงสั่น "เดี้ยวก้รู้ หึหึ" เขาโยนฉันอย่างแรง ด้วยแรงกระแทกฉันทรุดลงไปกองกับเตียงนุ่มทันที
 เขาทรุดตัวลงนั่งบนเตียงแล้วล๊อกแขนทั้งสองข้างของเซรีนไว้ "เธอออกไปทำอะไรมา?" เขาพูดเสียงเหี้ยม "ฉะ ฉันไปคุยกับเพื่อนมา" เธอพูดเสียงพร้อมกับเบือนหน้าหลบสายตาดุดันที่จ้องมาที่เธอ "เพื่อน? คุย? ใช่แน่หร๊อ!? ฉันว่าเธอไปอ่อยไอราเชนทร์มามากว่า!!!" เขาพูดเสียงดัง น้ำเสียงของเขาฟังดูเครียดแค้น และ ปวดร้าวอย่างประหลาด
"ไม่ใช่นะ!! คุณกำลังเข้าใจฉันผะ...อื้มม" ก่อนที่เซรีนจะพูดจบประโยคเจ้านายของเธอ ก็ก้มลงทาบปากของเขาลงบนเรียวปากของเธอซะก่อน "อื้อ..หยุดนะ!!" เซรีนดิ้นสุดแรงพร้อมผลักบ่าของวอชิงตันให้แรงที่สุดเท่าที่เธอจะทำได้ "หึ!! ช่วยไม่ได้นี่ เธอทำให้ฉันโกรธเองนินา คืนนี้เธอคงจะไม่ได้กลับห้องแล้วหล่ะ!" เขาพูดด้วยน้ำเสียงสะใจก่อนจูบร้อนๆ จะไล้ไปตามลำคอระหงของเซรีน
"อย่านะ!! หยุด..." น้ำตาของตุ๊กตาสาวไหลรินลงมาเป็นสาย แต่เจ้านายของเธอไม่สนใจเลยแม้แต่น้อย มือหนาล้วงเข้าไปใต้กระโปรงอย่างเชื้องช้า ก่อนที่จะปลดชุดเดรสออก "อึก! เจ้านายหยุดเถอะฉันขอร้อง" เซรีนสะอื้นเสียงเบาก่อนที่จะข้อร้องเจ้านายของเธอให้หยุด แต่วอชิงตันกลับไม่สนใจอะไรทั้งนั้น
"เจ้านาย!! ยะ อย่านะ...อ๊าา!!~" ตุ๊กตาสาวสะดุ้งอย่างแรงและสลบไป เมื่อสิ่งที่เธอเคยมีและเก็บรักษามาอย่างดีถูกพรากไปจากเจ้านายของเธอเอง

4.นับตั้งแต่วันนั้น..คุณเงียบ เย็นชา บางครั้งก็หัวเราะขึ้นมาเฉยๆ บางครั้งก็ร้องไห้ ราวกับเป็นคนบ้า วอชิงตันเฝ้ามองคุณด้วยความเจ็บปวด เขาตัดสินใจยื่นข้อเสนอให้กับคุณ เขาให้คุณเลือกระหว่าง จะไปกับราเชนทร์ หรือจะเลือกอยู่กับเขา แต่คุณอาละวาดกรีดร้องขึ้นมาทันทีที่เห็นหน้าของวอชิงตัน คุณคิดว่าเขาจะพยายามติดต่ออธิบายกับคุณยังไง? ((ตั้งแต่ฉากที่คุณทำตัวเหมือนคนบ้า วอชิงตันเฝ้ามองจนถึงฉากสุดท้ายที่คุณรับรู้ถึงข้อเสนอของเขา อธิบายพร้อมบทพูด 5 บรรทัดขึ้น))

:: นับตั้งแต่วันนั้นเซรีนก็ได้แต่ขังตัวเองอยู่ในห้อง "ฮึก! ฮืออๆ...ทำไม? ทำไมคุณถึงเป็นแบบนี้ ทำไม?" เธอร้องให้อย่างบ้าคลั่ง วอชิงตันได้แต่มองดูอยู่อย่างเงียบๆ และโทษตัวเองว่าเขาทำให้เธอเป็นแบบนี้ มันเป็นความผิดของเขาคนเดียวที่ควบคุมอารมของตัวเองไม่อยู่ จนทำให้เธอเป็นแบบนี้
"หึ..หึๆๆ ฮ่าๆๆ โปรแกรมของฉันต้องเสียแล้วแน่ๆเลย" เซรีนหัวเราะพร้อมกับยกมือขึ้นมา มือของเธอสั่น มือบางเลื่อนมาจับหัวใจของตัวเองแล้วเริ่มร้องไห้อีกครั้ง "เจ็บ...ฮึก! มันเจ็บตรงนี้" ฉันทนมองเธอที่เป็นแบบนี้ไม่ได้อีกแล้ว... วอชิงตันคิดพร้อมกับเดินเข้าไปในห้องของเซรีนทันที
"เซรีน...หันมาคุยกับฉันหน่อยสิ" วอชิงตันพูดเสียงเบาก่อนจะเดินเข้าไปใกล้ๆเซรีน "กรี๊ดดดดด!!! อย่าเข้ามานะ! ฉันกลัวแล้ว!! ฮือๆ ออกไป..ออกไปนะ!!" เธอร้องไห้หนักขึ้น กรีดร้องและวิ่งหนีวอชิงตันทันที "โอเคๆ ใจเย็นๆนะ ฉันไปแล้ว" เขายกมือขึ้นทำท่าให้เธอให้เย็นๆ แล้วเดินออกไปจากห้องทันที
((เพลง At the end of the world ดัง - ringtone)) "อ๊ะ!" เซรีนสะดุ้งน้ำตาของเธอหยุดไหลทันที เธอยกมือขึ้นปาดน้ำตาเล็กน้อย ก่อนที่จะเดินไปรับโทรสัพศ์ "ฮะ ฮัลโหล" เธอตอบรับเสียงสั่นไม่หายจากการร้องไห้เมื่อสักครู่นี้ "ฮัลโหลเซรีน นี่ฉันเองนะ วอชิงตัน..." เขาพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
เขารู้ดีกว่าร่างบางนั้นแค่ไม่อยากเห็นหน้าเขาแต่ถ้าให้ยินแค่เสียงคงจะไม่เป็นอะไรมาก "อะ อืม...เจ้านายมีอะไรรึเปล่าค่ะ?" เซรีนตอบกลับอย่างกล้าๆกลัวๆ เธอไม่อยากจะลองดีกับอารมขึ้นๆลงๆของเจ้านายของเธออีกแล้ว "เธอเกลียดฉันแล้วใช่ไหม?" เสียงที่ปลายสายพูดอย่าปวดร้าว
"ไม่นะค่ะ...คือว่าฉัน..." เธอไม่รู้ว่าตอนนี้เธอรู้สึกอย่างไร เธอจึงไม่รู้จะตอบเขาไปอย่างไรดี แต่เหมือนเจ้านายของเธอจะรู้ทันเขาจึงรีบพูดก่อน "ถ้าเธออยากไปอยู่กับราเชนทร์ก็ได้นะ..." เสียงของเขาฟังดูปวดร้าวมาก ประโยคนั้นเบาจนแทบจะเป็นเสียงกระซิบ 'ฉันทนเห็นเธอเป็นแบบนี้ไม่ได้ ฉันยอมจะปวดร้าวถ้าจะทำให้เธอมีความสุขเซรีน่า...'

5.ตอนจบของคุณเป็นยังไงละ? (( คุณไม่ตายและได้อยู่กับกี้ แถมมีลูกด้วยนะ อธิบายพร้อมบทพูด 10 บรรทัดขึ้น ))

:: "นี่...เซรีน ฉันบอกว่าไม่ต้องทำงานไง พวกงานบ้านพวกนี้ให้แม่บ้านเป็นคนทำเถอะนะ" วอชิงตันพูดขณะที่เขาเดินเข้ามาภายให้ห้องครัวของคฤหาสน์ของเขา และเห็นว่าที่ภรรยาของเขากำลังล้างจานอยู่
"ก็ฉันว่างนี่ค่ะเจ้านาย" เธอพูดพลางล้างจานต่อไป "ยังจะเรียกว่าเจ้านายอีกหรอ ฉันบอกให้เรียกชื่อฉันไง" วอชิงตันพูดพร้อมกับเดินเข้าไปหาเซรีน "ไม่เอาค่ะ! ยังไงฉันก้เป็นตุ๊กตาของคุณอยู่ดีนี่ค่ะ" เธอเถียงอย่างไม่มีเหตุผลเอาซะเลย "ได้! เธอเป็นตุ๊กตาเธอต้องเชื่อฟังคำสั่งเจ้านายอย่างฉันถูกไหม?" เขาถามพร้อมยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ "ใช่ค่ะ..." ตุ๊กตาสาวตอบพร้อมกับมองเจ้านายของเธออย่างครุ่นคิด "งั้นตั้งแต่นี้ไปฉันขอสั่งไม่ให้เธอเรียกฉันว่า เจ้านาย อีก!!" วอชิงตันพูดพร้อมกับเก็กหน้าเครียดๆใส่เซรีน
"คิคิ ก้ได้ค่ะ" เธอตอบพร้อมหัวเราะคิกคัก "ดีมาก! แต่ฉันว่าตอนนี้เราไปกับข้าวกันดีกว่า ป่านี้ลูกในท้องเธอหิ้วแย่แล้วมั้ง ฉันสั่งเมนูบำรุงพิเศษมาให้เลยน๊า" เขาพูดพร้อมจูงมือเซรีนไปที่ห้องอาหาร "ฉันอยากไปกินในสวน ได้ไหมค่ะ?" เธอถาม
"ข้างนอกยุงมันเยอะนะ ใกล้มืดแล้วด้วย" เขาว่า "แต่ฉันอยากดูพระอาทิตย์ตกนี่ค่ะ" เธอพูดพร้อมทำหน้าที่คิดว่าน่าสงสารที่สุด "ก็ได้ แต่เธอต้องเล่นเชลโล่ให้ฉันฟังนะ" เขาตอบรับ ก่อนที่จะตะโกนบอกแม่บ้าน "แต่ฉันท้องอยู่นะค่ะ" เธอตอบพร้อมรอยยิ้ม "ฉันอยากฟังเสียงเชลโล่ของเธอจัง แต่เอาไว้เจ้าตัวเล็กคลอดก่อนแล้วกันเนอะ" เขาพูดแล้วยิ้มกว้าง
ทั้งสองจูงมือกันเดินออกจากตัวคฤหาสน์ไปยังสวนสวยร่มรื่น และนั่งลงที่โต๊ะทันที "ค่อยๆนั่งนะ" วอชิงตันพูดก่อนจะเข้ามาพยุงเซรีนให้ค่อยๆนั่งลงบนเก้าอี้หินอ่อน เธอยิ้มให้เขาก่อนที่จะพูด "คุณรู้ไหม๊ค่ะว่า สิ่งที่ฉันอยากจะทำมากที่สุดคืออะไร?"
"..." วอชิงตันทำหน้างงกับคำถามนั้น "สิ่งที่ฉันอยากจะทำที่สุดคือการทำให้คุณมีความสุข และ กำจัดแววตาเย็นชาของคุณออกไป" เธอพูดพร้อมกับหัวเราะ "เธอเปลี่ยนฉันเซรีน เธอเติมเต็มหัวใจที่เคยว่างเปล่าของฉัน" เขาพูดพร้อมกับโอบกอดตุ๊กตาที่เขารักมากที่สุด
"ไม่หรอกค่ะ ฉันแค่ทำตามหน้าที่และความรู้สึกของฉัน...ฉันต่างหากที่ต้องขอบคุณ คุณ ถ้าไม่มีคุณคงไม่มีฉันในวันนี้ คุณให้ชีวิตแก่ฉัน" เธอพูดและซบหน้าลงบนไหล่แกร่งของวอชิงตัน "เธอก็ให้ความสุขกับฉัน เธอเติมสีสันในโลกสีดำของฉัน และทำให้ฉันได้รู้จักกับคำว่ารัก..."
"เจ้านายค่ะ...ฉันไม่คิดเลยว่ามันจะมีวันนี้ได้ ฉันดีใจจริงๆค่ะ" เธอพูด น้ำตาแห่งความปิติไหลหลั่งลงมาจากดวงตางามอีกครั้ง "ฉันรักเจ้านายค่ะ..."