คลังเก็บพล็อต

ลำดับตอนที่ #45 : ์Nothing

ปากหนอปาก พาซวยจนได้เรื่อง ... กรี๊ดดดดดด  T[]T  จะทำยังไง๊ละทีนี้ ก็เพราะปากฉันมันดันไปพ่น " ปลาร้า " ใส่หน้าไอแว่นหน้าจืดที่มีดีกรีเป็นถึงหัวหน้าแก็งอันธพาล แถมพ่อมันยังเป็นยากูซ่า!!!



               โฮๆ... ส้มตำ ทำพิษ T^T













                   " รักษาภาพพจน์หน่อยได้มะแก.." 



ฉันหันไปส่งสายตาค้อนๆ ไปให้เพื่อนสาวตัวแสบทันที ก่อนจะมองการรับประทานอาหารของมัน ที่ค่อนข้างจะโละมาดผู้ดีไปพอๆ กับฉัน  เมื่อเราสามสาวกลุ่มไอดอลแห่งโรงเรียนเซนต์เคโรโระ (-*-) กำลังนั่งรับประทานส้มตำปลาร้ากันอยู่ >[]<





                    ต๊ายยย คุณผู้อ่าน อย่าว่ายังงู้นยังงี้เลย มากินด้วยกันไหม๊ค่ะ >o<






                  " ยัยโคโดโมะ - เอามานี้นะย่ะ!"


 
                 " ไม่เอาอ่า TOT เค้าจะเอาอันนี้.. กังฟูก็เอาอันนั้นไปจิ"



                 " แต่ฉันจ้องมันก่อนแก.."



                 " แต่เค้าหยิบมันก่อน TOT"




ฉันมองสองเพื่อนสาว นามว่าโคโดโมะและกังฟู  สองสาวสุดน่ารักแห่งสายชั้น ม. 5 กำลังยื้อแย่งปลาร้ากันอยู่ -0-  ซึ่งดูท่าแล้วมันทั้ง 2 คน คงจะไม่ยอมยกปลาร้าชิ้นนั้นให้แก่อีกฝ่ายเป็นแน่..


             แต่ก่อนจะเข้าเรื่องปลาร้า ขอแนะนำตัวอีกนิ๊ดดดส์ค่ะ  ฉันชื่อว่า ดิจิม่อน ฮ่าๆ ชื่อฉันแปลกไหม - - ไม่แปลกเนอะ T^T แค่มันน่ารักเกินเหตุไปแค่นั้น ชื่อนี้เป็นชื่อที่ปะป๋าตั้งให้เชียวน๊า เพราะพี่สาวคนโตของฉันก็ชื่อ โดเรม่อน ส่วนพี่ชายคนรองลงมาก็ชื่อ โคนัน และน้องชายคนสุดท้องของฉันก็ชื่อ อินุยาฉะนั้นเอง จะพูดว่าครอบครัวฉันบ้าการ์ตูนก็ว่าได้ 



              ..เพราะฉันมีซีดีการ์ตูน ตั้งหลายเรื่องจนเกือบเปิดร้านได้แล้วอะ TOT  แถมหมาของฉันยังชื่อโอเอคิ กับ บี๊ท เลย >[]<





                " นี้ๆ ดิจิม่อน ตัดสินมาเลย ว่าใครจะได้ปลาร้าไป!"


ไอโคโดโมะ เด็กสาวญี่ปุ่นแท้ๆ ไม่มีเทียมเอ่ยอย่างงอแง ก่อนจะทำท่าแก้มป่อง จนคนในร้านส้มตำเริ่มหันมามองเราด้วยความพิศวาท ( ที่อยากจะถ.ถีบออกจากร้าน - -)  ถ้าจะให้นึกภาพของไอโคโดโมะ คุณผู้อ่านก็ลองนึกภาพของรุ่นพี่ฮันนี่ของโอรันโฮสต์คลับดูดิ >[]<





              ว่าแต่... ทำไมมันต้องโยนเรื่องปลาร้ามาเกี่ยวฉันด้วยฟะ - -*






               "  ฉันใช่ไหมยัยดิกส์ "  


ไอกังฟูถามก่อนจะทำสีหน้าผู้มีชัย ซึ่งไอดิกส์ที่ว่าแรดนั้น คือชื่อเล่นที่ยัยกังฟูมันภูมิใจนำเหนอเรียกฉันนั้นเอง -0-




                 " แต่เค้าจับมันได้ก่อนน๊า T^T "


โคโดโมะเริ่มทำสีหน้าน้อยใจทันทีก่อนน้ำตาของแม่นั้นจะเริ่มคลอเบ้า มือซ้ายกระชับตุ๊กตากระต่ายสีชมพูให้แน่น ก่อนจะส่งสายตาลูกหมาขออาหารมาทางฉัน - -^



 
                           ซึ่งมันบอกได้คำเดียวว่า...







                        น่ารักโว๊ยยยยยยยย!!








                 " ชิ! อย่าคิดจะใช้ลูกไม้นั้นกับยัยดิกส์นะ!" 

กังฟูเริ่มโวยวายก่อนมันจะเอาหนังสือสอนภาษาญี่ปุ่นเล่มบิ๊กมาบังหน้าโคโดโมะเอาไว้ เพื่อไม่ให้สายตาอันหวานหยาดเยิ้มอันนั้นส่งมาถึงฉัน




                       แค่ปลาร้าฉันเดียวมันจะอะไรหนักหนาเนี่ย - -



                  โดยลักษณะประจำตัวของโคโดโมะนั้น เจ้าหล่อนจะชอบเดินหิ้วตุ๊กตากระต่ายสีชมพู แล้วก็เรียกตัวเองด้วยคำว่าเค้า แล้วก็ชอบทำหน้าแอ๊บแบ๊ว เดินหิ้วกระต่ายที่ยัยนั้นเรียกว่า "น้องต่าย " ไปมาทั่วโรงเรียน จะพูดง่ายๆ ว่า ยัยนั้นถอดแบบมาจากรุ่นพี่ฮันนี่แห่งโอรันโฮสคลับก็ว่าได้



                    ส่วนเหตุผลนะเหรอ ...  ก็เพราะ      ไอคนแต่งมันชอบอะ -0-





               ส่วนทางด้านยัยกังฟู  ทุกคนจะรู้จักในนามสาวเปรี้ยวสุบแสด ที่ชอบหาเรื่องแกล้งคนได้ทุกวี่ทุกวัน โดยสิ่งของประจำตัวของมันคือ ตุ้มหูไม้กางเขน ที่มันพร่ำบ่นว่ารักแรกของมันเป็นคนมอบให้ - - ถึงขนาดที่ว่าอาจารย์ดุด่าว่ามันยังไง จะทำท่าลิบตุ้มหูนั้นยังไง ( มันเป็นกฏโรงเรียนที่ห้ามใส่ตุ้มหู -0- เลวร้ายมากมาย)  ยัยนั้นก็ไม่ยอมถอดตุ้มหูอันนั้นเด็ดขาด  จนอาจาย์ทั้งหลายต่างเอือมระอาจนเลิกสนใจไปเลย ทำให้ปัจจุบัน กฏที่ห้ามใส่ตุ้มหูนั้น ไม่มีอีกแล้ว





                       สุดท้ายคือฉัน... ที่ไม่น้อยหน้ากว่าใคร  ในความ  ..บ้า >[]<  หากคุณนึกถึงดิจิม่อน คุณก็จะต้องเห็นทรงผมสีดำที่มีเส้นผมบางเส้นเป็นสีชมพู เหลือง เขียว แดง และสีแจ๊สๆ อีกมากมาย และที่สำคัญ บนใบหน้างามของฉันยังชอบใส่แว่นอยู่ตลอดเวลา และถ้าหากถอดแว่นเมื่อใด ฉันก็จะรู้สึกห่อเหี่ยวในชีวิตจนไม่มีแรงเหลือทันที


                   ซึ่งนั้นก็ไม่ใช่เพราะอันไรหรอก แต่เพราะฉันเป็นพวกประสาท ที่ว่าถ้าเห็นหน้าตัวเองแล้วจะหลงรักอะ -.,-