คลังเก็บพล็อต

ลำดับตอนที่ #1 : STORY : Love story *เอลีน*

    
                 พล็อตที่คิดไว้  :   เรื่องราวของเด็กสาวที่เผลอกินยาสูตรลับของพ่อตัวเอง ทำให้กลายร่างเป็นแมว เรื่องเริ่มวุ่นวายเมื่อทุกอย่างกลับตาลปัตร  พ่อ..ตัวช่วยสุดท้ายหายตัวไปอย่างลึกลับ และเธอก็จับพลัดจับพรูกลายเป็นแมวของเด็กผู้ชายเพื่อนร่วมชั้นที่มีดีกรีเป็นหัวหน้าแก็งเด็กตัวแสบของโรงเรียน



Chapter 1  หมอดูคู่กับหมอเดา


                " เอาน่าๆ ระวังไว้หน่อยก็ดีนะ ไอลีน  ฉันเตือนแกเพราะเป็นห่วงหรอกนะ  ดีไม่ดี ตอนแกกำลังเงยหน้า แล้วขี้นกก็หล่นเข้าปากแกพอดี   จากนั้นมันก็ติดหลอดลม  แล้วแกหายใจไม่ออก จากนั้นแกก็ตายไง !"   

               ฉันหันไปมองหน้ายัยปากเสียที่เพิ่งพูดจบ  โดยไม่ลืมถลึงตาใส่ด้วยความมั่นไส้


               "  ฉันไม่ตายแบบทุเรศๆ ยังงั้นหรอก อย่ามาพูดให้ใจเสียได้มั้ย ยัยน้ำ "  ฉันพูดขึ้นก่อนจะเชิดใส่ยัยนั่นนิดหน่อย

              " เหรออออ...งั้นแกก็คงจะตายเพราะถูกพวกสม็อคไม่ก็ พวกทักเกอร์รุมกระทื้บตายแน่ ๆ"  ลูกน้ำลากเสียงยาวก่อนจะทำหน้าล้อเลียนด้วยความสนุกสนาน  ยังไม่พอ..ยัยนี่ยังเสริมวิธีตามแบบโหด ๆ รั้งท้ายมาด้วย
              
                ฉันก็คงจะตลกตามหรอกนะ...ถ้าเกิดมันไม่ใช่เพราะไพ่ยิปเซิป!!!

                ไม่พูดพร่ำทำเพลง.. ขอแนะนำตัวง่าย ๆ ว่าฉันชื่อเอลีน อายุ 18  เด็กสาวมอปลาย  แล้วก็เป็นเด็กสาวที่ปากร้าย ปากเสีย ปากหมา ปากปีจอ และปากน่าตบที่สุดในโรงเรียน อีกทั้งยัยถึก บึกบึนอีกต่างห่าง  อันที่จริงไม่ใช่ว่าฉันนิสัยร้ายขนาดนั้นหรอกนะ เพียงแต่ฉันคือสาวน้อยที่ต้องปกป้องตัวเอง จากมารร้ายที่รายล้อมรอบตัวต่างหาก!!
               
                ฉันพูดเรื่องจริงนะ!...นั่นเพราะว่าไอโรงเรียนที่ฉันใช้เป็นที่พักผ่อนเวลากลางวัน.. มันเป็นโรงเรียนที่เต็มไปด้วยผู้ชายชั่วร้ายแบบสุดขั้ว!!  

                ที่นี่เป็นโรงเรียนที่วิปริตสุด ๆ ในตัวเมืองเห็นจะได้... ไม่ใช่ว่าที่นี่มีแต่เด็กโรคจิตหรอกนะ  แต่ว่าโรงเรียนนี้เป็นโรงเรียนที่รวบรวมเด็กกระทิของเมืองไว้  แต่ในขณะเดียวกันที่นี่ก็เต็มไปด้วยอันธพาล   เด็กเกเรที่นับวันเริ่มมีเปอร์เซ็นต์โดยเฉลี่ยนมากกว่าเด็กหัวกระทิ  เพราะอย่างนั้นฉันเลยต้องปากเสียเพื่อเป็นการป้องกันตัว!

               แต่จะให้พูดไป...ดูเหมือนมันจะเป็นการเพิ่มศัตรูให้ตัวเองซะมากกว่านะ

               " ฉันว่า..ถึงแกจะเปิดหรือไม่เปิดไพ่ ยังไงซะ.. อยู่โรงเรียนนี้ มันก็ไม่ปลอดภัยตั้งแต่แรกแล้วนั่นแหละ.."  ลูกน้ำพูดก่อนจะตบบ่าฉันอย่างปลอบใจ  ฉันได้แต่พยักหน้ารับอย่างเห็นด้วย..

              "  อ้าว ว่าไงจ๊ะ  ลีนนี่  ได้ข่าวว่าใกล้ตายแล้วนี่! แหม..ผู้หญิงปากเสียนี่ อายุสั้นจังเลยเนอะ"  เนิร์ดพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงติดตลก ก่อนเจ้านั่นจะหยิบไม้เบสบอลขึ้นมาเช็ดอย่างทะนุถนอม 

             หมอนี่คือ..เนิร์ด   เด็กผู้ชายที่ปากหมาไม่แพ้ฉัน  เป็นเด็กที่ทำตัวได้แตกต่างกับชื่อของมันเป็นอย่างมาก  จะว่ายังไงดีล่ะ ?  ไอหมอนี่ก็แสบ จนเป็นตัวพ่อได้เลยทีเดียว  ซึ่งไอไม้เบสบอลที่มันทั้งลูบทั้งคลำอยู่นั้นก็คืออาวุธคู่ใจ  ที่ไอเนิร์ดทั้งเอาใจใส่ และตั้งใจดูแลยิ่งกว่าการเรียนหนังสือเสียอีก

              " ถ้าแกไม่หุบปากละก็  ฉันจะซัดน้องเด็ดดวงของแกให้หักเป็นสี่ท่อน " ฉันบอกก่อนจะจ้องไปที่ไม้เบสบอลของมัน  

               " ใจร้ายเกินไปแล้ว ยัยมารโรคจิต!  น้องเด็ดดวงของฉันไม่เคยทำให้ใครต้องเดือดร้อนเลยนะ!"  หมอนั่นพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง   ก่อนจะกอดน้องเด็ดดวงด้วยท่าทางหวงแหน

               แกมั่นใจเหรอเนิร์ด... ไอการที่เด็ดดวงของแกซัดหัวเด็กจนต้องเข้าโรงพยาบาลเกือบยี่สิบคนน่ะ ..มันไม่ได้ทำให้ใครเดือดร้อน ??

               " ถ้าฉันตายจริงๆ ล่ะก็..ฉันจะกลับมาหลอกแก แล้วก็หักเด็ดดวงจนกลายเป็นผุยผงแน่..คอยดู  " ฉันตอกกลับก่อนจะเมินไอเนิร์ด  แล้วกลับไปนั่งที่พร้อมกับยัยลูกน้ำ

  
               เพราะไอไพ่ยิปเซิปนั่นแท้ๆ....ฉันถูกแซวตลอดทั้งเช้า!!!
         
              ย้อนกลับไป  5 นาทีก่อน  ขณะกำลังเล่นไพ่ยิปเซิป  คาบโฮมรูม

              "  ชิบหายแล้วไอลีน!!!   แกหยิบได้ไพ่ปะดำปะดึ๋ยว่ะ "  ลูกน้ำตะโกนลั่น ก่อนเด็กทั้งห้องจะหันมามองที่พวกเราเป็นตาเดียว
 
              " ไพ่เชี่ยอะไรชื่ออุบาทว์ขนาดนี้ บอกความหมายมันมาเลยดีกว่าน้ำ "  
 
               "ลีน.. ไพ่นี่บอกว่า  วันนี้แกต้องระวังปากแกหน่อยว่ะ เพราะมันจะทำให้แกซวยมาก! "  น้ำบอกก่อนจะหันสมุดทำนายส่งมาให้ฉัน  ก่อนจะจิ้มนิ้วลงไปกลางหน้ากระดาษ เพื่อให้ฉันอ่านตาม

              " กรุณาระวังปากของคุณไว้  เพราะมันจะทำให้คุณจะซวยมากมาย  ถึงขั้นเสียชีวิต " ฉันเบ้ปาก เมื่ออ่านคำทำนายจบ   ก่อนจะตามมาด้วยเสียงของเด็กผู้ชายเกือบครึ่งห้องที่กำลังส่งเสียงดีใจ เหมือนกำลังได้รับเอกราช

              " ไชโย!!!  ยัยลีนใกล้ตายแล้ว!!!"   
 
              โหย....ไอพวกเด็กเป-รต

              กลับมาที่ปัจจุบัน

                ถ้าให้หลอกตัวเอง...ฉันคิดว่านั่นคงจะเป็นการแสดงความรักในแบบเด็กผู้ชายสินะ ?? คงไม่มีใครดีใจจริง ๆ หรอก ถ้าฉันตายน่ะ!!

                " วันนี้ฉันจะไม่กินข้าว..ไม่กิน ไม่พูดอะไรกับใครทั้งสิ้น " ฉันหันไปบอกยัยน้ำ ก่อนจะเม้มปาก เพื่อบอกเป็นนัยว่า เรื่องนี้ฉันต้องฝืนใจทำมากแค่ไหน     

                " แกอย่าเพิ่งคิดมากเลย  ลีน     มันก็แค่ไพ่นะ  ถ้าแกรู้จักระวังตัว  ไม่ประมาทซะอย่าง แกก็ไม่เป็นอะไรหรอก"  น้ำปลอบใจด้วยน้ำเสียงสั่นๆ  แหงละ...  ไอไพ่เวรนั่น ดันได้รับการยอมรับจากองค์การโหราศาสตร์แห่งชาติว่าแม่นดั่งพระเจ้าทำนายเองซะด้วยสิ!


                " ฉันก็ระมัดระวังตัวดีอยู่แล้วนี่ไง...  ถึงได้รอดชีวิตอยู่ในโรงเรียนนี้ได้ตั้ง 6 ปี" ฉันตอบน้ำด้วยน้ำเสียงเนือย ๆ   นั่นเพราะการฝ่าฟันอุปสรรค และ ใช้ชีวิตอยู่ในโรงเรียนนี้มา จนกระทั่งพวกเด็กผู้ชายไม่กล้าแหยมกับฉันนั้น.. มันยากมาก! และมันอาจจะยากพอ ๆ กับการปีนยอดเขาเอเวอเรสต์เลยก็ว่าได้  นี่ไม่ได้โม้นะ  เรื่องจริงย่ะ!

                 " เอาเป็นว่า..แกช่วยระวังตัวให้มากขึ้นก็พอ  โอเค๊!?"  น้ำพูดให้กำลังใจอีกครั้ง  ก่อนชั่วโมงเรียนจะเริ่มขึ้น


                  ถ้าไม่มีเรื่องร้าย ๆ เกิดขึ้น...ก็คงจะดีสินะ  เฮ้อ!