คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : CHAPTER 17 (20%)
“วันนี้แปล”เทมายืนวนๆรอบัวเวลล์ั้แ่เวลล์ลมาาห้อ
“แปลรไหน”เวลล์ถามลับออไป มวิ้วมึน
“เหมือนสวยึ้น
แบบหน้า็ธรรมาอะนะ แ่มีออร่าอิ่มเอิบผุผ่อ เสร็ันแล้วหรอ”ประโยสุท้ายเทระิบระาบถาม
“เสร็ันแล้วืออะไร”แ่็ยัไ้รับำอบและแววาใสื่อเ่นเย
่อนะไ้รับารประทุร้ายาสอเ้าายที่ลอบระทำารสัหาร
“โอ้ย
ใรทำเนี่ย”เทบ่นุมหัวัวเอ
“สมน้ำหน้า”โรเรลบอเพื่อนัวเอ ่อนะหรี่ามอเวลล์เหมือนับผิอะไรบาอย่า
แ่็เปลี่ยนมานั่ทานอาหารเียบๆแทน เวลล์ทานอาหารเียบๆ ใละเมอลอยล่อไปไลเหมือนรู้สึว่าเมื่อืนทำอะไรบาอย่าลไปหลัาที่เผลอหลับาารเิมำลัใแ่ลับำไม่ไ้
“เป็นอะไร”เสียอ่อนโยนอาลาสถามึ้นมา
สอเ้าายที่ลอบมออาารอเวลล์แ่เ้ารับรู้ว่าเวลล์แปลไป
หรือะิมาเรื่อเมื่อืน!
“ไม่มีอะไร”เวลล์หันไปอบ แ่พอสบสายาับนทั้สอ
ภาพา่าๆ็ประเประัเ้ามานหน้าร้อนผ่าว หลบสายาทันใ
อาารนี้ทำให้สอเ้าายยิ้มเบาๆ
“มีอะไร็บอพวเราไ้นะ”ิรอสลูบผมเวลล์
“เี๋ยวะไปเ้าห้อน้ำ”เวลล์บอ
ส่สายาบอว่าะไปเอแ่ลอบลับส่ระแสิไปให้ทาย์
ทาย์ที่ถือ้อนอยู่ะัทันใ่อนะเอ่ยปาบอว่าะไป้วย
ทั้สอเินู่ันไปอย่า้าๆ
เวลล์สอบถามทันทีในระแสิ
“ยัเห็นภาพนิมิอยู่ไหม”
“เห็นบ้า”
“พอะูออไหมว่าะเิอะไรึ้น”เวลล์ถาม่อ
“ไม่ประิประ่อ
แ่รู้สึเหมือนะมีนมาเอาัวนายไป วาลล์นายปปิวามลับอะไรับพวเราอยู่”ทาย์ถามแบบเรียบเย็นให้นที่มีวามลับรู้สึผิ
“ถ้า...ันยอมไปแ่โยี
าร่อสู้ะเิึ้นไหม”เวลล์รู้สึว่าใอัวเอเริ่มแปลๆ
ใส่วนหนึ่เหมือนโหยหาบาสิ่ รออยให้สิ่นั้นมารับ
วามรู้สึเหมือนไม่ใ่ัวเอแ่็เป็นิใที่อยู่้นบึ้อหัวใ เพียแ่เรื่อนี้เวลล์ยัไม่ไ้บอใรเพราะมันเพิ่มาเ่นัเมื่อืน
“แล้วิว่าพวเราะยอมหรอ
าลาสับิรอสไม่มีทายอมแน่
และพวเรา็ไม่มีทายอมปล่อยให้เพื่อนไปเอับอะไร็ไม่รู้ไ้หรอ ไหนๆะพวพี่ๆ
นในหอ ารที่นัเรียนในโรเรียนถูลัพาัวไปเป็นเรื่อให่มาเลยนะ
มันูเหมือนโรเรียนไม่มีวามปลอภัย ึ่ะส่ผล่อที่นี่
เมนาร์เียและยัระทบ่อแ่ละอาาัรเป็นแน่ในวว้าเพราะะนั้นอย่าิที่ะทำแบบนั้น”ทาย์พูอมาทำให้เวลล์นิ่ิ
สมแล้วที่นในหอบอว่าเหมาะที่ะเป็นนัปรา์ เามอาร์ไล
มอถึปัหาที่ะเิึ้น มันไม่ใ่เรื่อ่ายๆที่ะมีใรสันหายไป
แน่นอนว่าถ้าเาหายไป พวท่านพี่้อมาเล่นานิรอสับาลาสเป็นแน่
และเรื่อที่เาเป็นใร็้อถูเปิเผย แล้วอย่าท่านพ่อ้อไม่ยอมแน่
้อพลิแผ่นินทุอาาัรเพื่อามหาเา
น่าลัวะลายเป็นนวนสราม
“อบใมาทาย์
ันะลับไปิอีที”
“อืม
ยัพอมีเวลา่อนานเทศาละเริ่ม”เวลล์พยัหน้า่อนะเหม่อลอยไปไล
เวลาั้นหรอ เาะมีเหลือสัเท่าไหร่ันนะ
ทาย์เินลับมา่อนเวลล์
ึไม่มีใรสสัยอะไร เวลล์เ็บำวามิัวเอไว้ภายใ้รอยยิ้ม
ะทำอย่าไรี่อไป ิไม่ออแล้วริๆ
ผ่านไปหลายวัน
ารัเรียมานเทศาลยัำเนิน่อไป
แน่นอนว่าหัวหน้าหอแ่ละนเริ่มิัันน้อยลเพราะเวลาที่ถถอยับวามเรียที่เพิ่มมาึ้นเนื่อาปริมาานที่ถาโถมเ้ามานแทบระอั
“อนนี้สนามแ่เสร็ไปแล้ว
2 สนาม เหลืออี 1 สนาม แ่น่าะเสร็ทันาร์”
“พิธีเปิยัาอะไรอีไหม”
“ารัโนแ่ละหอ
เป็นอย่าไรบ้า”
“ฝ่ายประาสัมพันธ์อนนี้ทำไปถึั้นไหนแล้ว”
และเรื่ออีหลายเรื่อที่ถูยึ้นมาเป็นประเ็นเพื่อามวามืบหน้าอแ่ละานที่ไ้รับมอบหมาย
เมื่อบารประุมแ่ละน็แทบะหมสภาพไปามๆัน
เวลล์เ็บบันทึรายานารประุมอแ่ละน แ่ถึทีอฮาฟล์
อีฝ่ายลับยื้อยุไว้เล็น้อย เวลล์เอียอสบาอย่ามึนเพราะไม่ไุ้ยเป็นารส่วนัวมาหลายวันแล้ว
แม้แ่ในวิาสัว์วิเศษ ัหวะารเลิเรียน็ไม่รัน
เี๋ยวนี้เวลล์มาเร็วว่าอีฝ่ายและไม่ไ้รั้รอเพราะโนสั่ห้าม
“เ้นรำสวย”
นัยน์าอเวลล์เบิาว้าึ้น
หัวใเ้นถี่รัว มือที่ถือรายานอยู่นั้นเริ่มสั่นเมื่อไ้ยินสิ่ที่ฮาฟล์ระิบ
และารที่ฮาฟล์พูเ่นนี้หมายถึอีฝ่ายเห็นเาในืนนั้น
และแน่นอนารที่มีเมลล์อยู่้วย็พอทำให้รู้ไ้ไม่ยา
็นที่เป็นเ้าอเมลล์็ือัวเวลล์เอ
“มีอะไรหรือเปล่า”ิรอสเ้ามาถามเมื่อเห็นเวลล์หยุยืนนาน เวลล์ส่ายหัว่อนะมออีฝ่าย
ฮาฟล์ส่ระแสิมาให้เวลล์แทน
“ันะไม่บอใร”
“อบุรับ”
แ่ถึระนั้น
วามัวล็ยัมีอยู่ท่วมัวว่านอาฮาฟล์แล้วยัมีใรอื่นเห็น้วยอีไหม
แล้วที่ฮาฟล์บอว่าะไม่พูเื่อถือไ้เพียไหน ้อหาเวลาเรียอีฝ่ายมาุย
เมรึ้มเริ่ม่อัว
รรมเวียนเริ่มบรรบ เวลล์รู้สึว่าฟ้าไม่สใสเหมือนเ่นเยแล้ว
ความคิดเห็น