ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : บทที่ 6
บทที่ 6
ณ... ชั้นล่างสุดของโรงแรม
\"เอ่อ... แล้วแฮร์รี่อยู่ไหนล่ะเนี่ย\" เฮอร์ไมโอนี่บ่นเบาๆ พลางสอดส่ายสายตามองหาเพื่อนหนุ่ม โดยที่ไม่รู้เลยว่า แฮร์รี่นั้นมายืนอยู่ข้างหลังเธอตั้งนานแล้ว เธอบ่นต่อไปอีกว่า \"แฮร์รี่นะ แฮร์รี่ จะไม่กินข้าวรึไง เดี๋ยวก็เป็นลมไปหรอก ข้าวเช้าก็ไม่ได้กิน อยู่ไหนเนี่ย เฮ้อ...\" แฮร์รี่ได้ฟังก็อมยิ้ม พลางคิดว่า \'เธอไม่โกรธเราจริงๆ ด้วย แถมยังเป็นห่วงเราอีกแน่ะ ดีจังแหะ\' แล้วเขาจึงกระซิบข้างหูเฮอร์ไมโอนี่เบาๆ ว่า \"เธอเป็นห่วงฉันด้วยเหรอ เฮอร์ไมโอนี่\" เฮอร์ไมโอนี่ได้ยินก็สะดุ้งสุดตัว แล้วเด็กสาวก็หันหน้ามาอย่างรวดเร็ว ปรากฎว่า หน้าเขากับหน้าเธอนั้นอยู่ห่างกันไม่ถึงคืบ (เว่อร์อีกแล้วครับท่าน) เฮอร์ไมโอนี่หน้าเป็นสีชมพูระเรื่อขึ้น แล้วเด็กสาวก็ถอยหลังไป 4-5 ก้าว พลางถามตะกุกตะกักว่า \"เธอลงมานานแล้วเหรอ แฮร์รี่\" แฮร์รี่ได้ฟัง ก็ยิ้มกวนๆ ให้ (โอ๊ย เท่) พลางพูดว่า \"ก็นานพอที่จะได้ยินเธอบ่นเป็นห่วงใครบางคนนั่นแหละ\"
เฮอร์ไมโอนี่ยิ่งหน้าแดงขึ้น พลางพูดว่า \"งั้นเราไปหาอะไรกินกันเถอะ แฮร์รี่ ฉันหิวแล้ว\" แฮร์รี่ก็พยักหน้า พลางบอกว่า \"ไปซิ แต่ฉันไม่กินอาหารของโรงแรมนะ เบื่อแล้วล่ะ ไปหาอะไรกินข้างนอกกันดีกว่า\" แล้วแฮร์รี่ก็จับมือเฮอร์ไมโอนี่ พลางจูงเธอออกไปข้างนอกโรงแรม แล้วก็เดินหาร้านอาหารไปเรื่อยๆ จนเฮอร์ไมโอนี่พูดขึ้นว่า \"แฮร์รี่ๆ เมื่อไหร่จะได้กินซะทีล่ะ ฉันเมื่อยแล้วนะ เอาอย่างนี้ดีกว่า\" ว่าแล้วเด็กสาวก็ดันตัวแฮร์รี่เข้าไปในตรอกเล็กๆ มืดๆ ตรอกหนึ่ง ทำเอาแฮร์รี่ตาโตขึ้น พลางถามด้วยความสงสัยว่า \"เธอจะทำอะไรน่ะ เฮอร์ไมโอนี่\" เฮอร์ไมโอนี่ไม่ตอบ แต่เธอดึงไม้กายสิทธิ์ออกมาจากขอบกระโปรง แล้วพึมพำคาถาเบาๆ ว่า \"เดดาอีลัส\" ทันใดนั้น ตรอกเล็กๆ มืดๆ ตรอกนั้นก็กลายเป็นสวนที่มีใบไม้และต้นไม้เขียวชอุ่มไปหมด พร้อมทั้งใต้ต้นซากุระแสนสวยก็ยังมีอาหารแบบปิคนิควางอยู่อีกด้วย
\"โอ้โฮ เฮอร์ไมโอนี่ เธอทำได้ไงเนี่ย แต่... มีอะไรบ้างในโลกนี้ที่เฮอร์ไมโอนี่ เกรนเจอร์ ทำไม่ได้ จริงมั้ย?\" แฮร์รี่หันมาถามเฮอร์ไมโอนี่ด้วยสีหน้ายิ้มๆ พลางเอ่ยชวนเด็กสาวไปนั่งกินอาหารกัน เฮอร์ไมโอนี่ก็ยิ้มๆ ตอบ พลางบอกว่า \"เธอไปก่อนเถอะ เดี๋ยวฉันตามไป\" แฮร์รี่หันมามองหน้าเฮอร์ไมโอนี่ พลางถามว่า \"เอางั้นเหรอ งั้น... ฉันไปก่อนนะ อย่าลืมตามมานะ เฮอร์ไมโอนี่\" แล้วเด็กหนุ่มก็วิ่งไปเลย เฮอร์ไมโอนี่มองตาม แล้วยิ้มเศร้าๆ พลางนึกถึงคำพูดของแฮร์รี่ \"...มีอะไรบ้างในโลกนี้ที่เฮอร์ไมโอนี่ เกรนเจอร์ ทำไม่ได้...\" แล้วน้ำตาก็พาลจะไหล แล้วเธอก็พูดเบาๆ ว่า \"มีซิ แฮร์รี่ มีอยู่อย่างนึงที่เฮอร์ไมโอนี่ เกรนเจอร์ ทำไม่ได้... นั่นก็คือ... การได้หัวใจของ แฮร์รี่ พอตเตอร์ น่ะซิ ที่ทำไม่ได้ และไม่มีวันจะทำได้ด้วย...\" แล้วเธอก็ค่อยๆ เดินไปที่ใต้ต้นซากุระนั้น เมื่อไปถึงแล้ว เธอก็นั่งลงข้างๆ แฮร์รี่ ซึ่งกำลังกินอย่างเอร็ดอร่อย เมื่อแฮร์รี่หันมาเห็นเฮอร์ไมโอนี่ ก็พูดว่า \"เธอไม่กินเหรอ เฮอร์ไมโอนี่\" เฮอร์ไมโอนี่ก็ส่ายหน้า พลางยิ้มบางๆ \"ไม่เอาหรอก แฮร์รี่ เธอกินไปเถอะ เฮ้อ... วันนี้เป็นวันสุดท้ายที่พวกเราจะได้อยู่ที่ปารีสซินะ เพราะวันนี้ก็เป็นวันที่ 31 สิงหา แล้ว เดี๋ยวพรุ่งนี้เราก็ต้องไปโรงเรียนแล้ว ฉันคิดถึงฮอกวอตส์จัง แล้วเธอล่ะ แฮร์รี่? เธอ...\" เฮอร์ไมโอนี่หันไปจะมองหน้าแฮร์รี่ แต่แฮร์รี่ก็หลับไปแล้ว
\"ให้มันได้อย่างนี้ซิ เฮ้อ...\" เด็กสาวส่ายหน้า พลางยิ้มบางๆ แล้วอุ้มหัวแฮร์รี่ให้มานอนบนตักเธอ แล้วถอดแว่นให้เขา ค่อยๆ ลูบเส้นผมสีดำสนิทเบาๆ แล้วน้ำตาก็พาลจะหยด \"ทำไมนะ ทำไมฉันต้องรักแฮร์รี่มากขนาดนี้ด้วย ทั้งๆ ที่รู้อยู่แล้วว่า แฮร์รี่เค้าชอบโช... มากขนาดไหน เฮ้อ... ถึงคิดไปก็ไม่มีประโยชน์สินะ นี่กี่โมงแล้วเนี่ย ห๊า! บ่าย 2 กว่าแล้วเหรอ ตายๆ ฉันกับแฮร์รี่ต้องกลับบ่าย 3 นี่นา แฮร์รี่ๆ ตื่นเร็ว เธอจะไม่กลับบ้านรึไง แฮร์รี่\" เธอพูดพลางเขย่าตัวแฮร์รี่เบาๆ จนแฮร์รี่สะดุ้งตื่นขึ้นมา เธอจึงส่งแว่นให้เขา พลางบอกว่า \"เร็ว นี่บ่าย 2 กว่าแล้ว\" แล้วทั้งสองก็พากันวิ่งกลับไปยังโรงแรมโดยเร็วที่สุด
\"แฮ่กๆ เฮ้อ... ถึงซะที เหนื่อยชะมัด วิ่งออกกำลังหลังอาหารเหรอไงเนี่ย\" แฮร์รี่พึมพำเบาๆ เมื่อทั้งเขาและเฮอร์ไมโอนี่พากันวิ่งกลับมายังโรงแรมโดยไม่ได้พักเลย
\"ฉะ... ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน\" เฮอร์ไมโอนี่ตอบเบาๆ พลางหอบแฮ่กๆ ด้วยเช่นกัน ขนาดแฮร์รี่เป็นนักกีฬาเขายังเหนื่อย แล้วเธอล่ะ จะเหนื่อยขนาดไหน
\"อ๊ะ! ศาสตราจารย์ลูปิน กับพ่อแม่ของเธอมาแน่ะ เฮอร์ไมโอนี่ ไปหาพวกเขากันเถอะ\" แฮร์รี่พูด
แล้วทั้งสองก็เดินไปหาผู้ปกครองของตัวเอง ที่มองอย่างระอาปนเอ็นดู แฮร์รี่วิ่งไปหาศาสตราจารย์ลูปิน ที่มองเขายิ้มๆ อยู่ \"ศาสตราจารย์ลูปินครับ ขอโทษนะครับที่มาสาย พอดีผมเผลอหลับไปน่ะครับ ดีนะครับที่เฮอร์ไมโอนี่ปลุก ไม่งั้นก็มาไม่ทันแน่\" เขาพูด แล้วจึงหันไปมองเฮอร์ไมโอนี่ยิ้มๆ ซึ่งเธอก็ยิ้มๆ ตอบกลับมา
\"เอ้า ไม่เป็นไร เราไปกันเถอะ เดี๋ยวเธอจะไปเก็บของไม่ทัน ไปลาเฮอร์ไมโอนี่เค้าก่อนสิ ไป\" ศาสตราจารย์ลูปินบอกเบาๆ เพราะเห็นว่าทั้งแฮร์รี่และเฮอร์ไมโอนี่มองกันอย่างอาลัยอาวรณ์ซะเหลือเกิน (เว่อร์อีกแล้ว พรุ่งนี้ก็เจอกันอีก จะอาลัยไปถึงไหน)
\"คะ... ครับ แป๊บนึงนะครับ ศาสตราจารย์ลูปิน\" แฮร์รี่บอก แล้วก็วิ่งมาหาเฮอร์ไมโอนี่ ที่เลิกคิ้ว มองเขาอย่างประหลาดใจอยู่ \"เดี๋ยวพรุ่งนี้เจอกันนะ เฮอร์ไมโอนี่ บาย\" แฮร์รี่บอกเฮอร์ไมโอนี่อย่างอ่อนโยน
\"จีะ บาย\" เฮอร์ไมโอนี่พูด พลางหอมแก้มแฮร์รี่เบาๆ ซึ่งทำให้แฮร์รี่ตาค้างไปเลย แล้วเขาก็ยิ้มให้เฮอร์ไมโอนี่ พลางวิ่งไปหาศาสตราจารย์ลุปินที่รออยู่ แล้วทั้งสองก็พากันเดินเข้าไปในโรงแรม (แฮร์รี่กลับทางเตาผิงค่ะ ส่วนเฮอร์จังกลับทางเครื่องบิน)
\"ไปกันเถอะจ๊ะ เฮอร์มี่ ไปเร้ว เดี๋ยวไม่ทันเครื่องบินออกนะจ๊ะ\" แม่ของเฮอร์ไมโอนี่เรียกลูกสาวเบาๆ แล้วทั้งสามคนก็เดินไปที่รถ เพื่อจะไปที่สนามบินทันที....
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
คุยกับผู้เขียน
ตอนนี้อาจจะสั้นหน่อยนะคะ เพราะต่อไป แต่ละบทก็จะเป็นวันนึงๆ ไปเลย ก็เหมือนกับไดอารี่นั่นแหละค่ะ ที่เล่าว่า วันนี้เกิดอะไรขึ้นบ้าง ทำนองนั้น แต่รับรองนะคะ ว่าตอนที่อยู่ที่ฮอกวอตส์น่ะ ยาวสมใจแน่ เพราะอะไรน่ะเหรอคะ? ไม่บอกหรอก..... แต่ใบ้ให้นิดนึงก็ได้ ว่าที่ฮอกวอตส์น่ะ ทั้งแฮร์รี่และเฮอร์ไมโอนี่น่ะ กลายเป็นหนุ่มป๊อป แล้วก็สาวป๊อป ประจำปี 6 เลยล่ะค่ะ แล้วก็จะมีคนมาชอบเยอะมากกกกกกกกกกกกกก (เยอะอย่างแรง) แล้วจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป...... ก็ต้องติดตามกันเองเองนะคะ ^-^
ณ... ชั้นล่างสุดของโรงแรม
\"เอ่อ... แล้วแฮร์รี่อยู่ไหนล่ะเนี่ย\" เฮอร์ไมโอนี่บ่นเบาๆ พลางสอดส่ายสายตามองหาเพื่อนหนุ่ม โดยที่ไม่รู้เลยว่า แฮร์รี่นั้นมายืนอยู่ข้างหลังเธอตั้งนานแล้ว เธอบ่นต่อไปอีกว่า \"แฮร์รี่นะ แฮร์รี่ จะไม่กินข้าวรึไง เดี๋ยวก็เป็นลมไปหรอก ข้าวเช้าก็ไม่ได้กิน อยู่ไหนเนี่ย เฮ้อ...\" แฮร์รี่ได้ฟังก็อมยิ้ม พลางคิดว่า \'เธอไม่โกรธเราจริงๆ ด้วย แถมยังเป็นห่วงเราอีกแน่ะ ดีจังแหะ\' แล้วเขาจึงกระซิบข้างหูเฮอร์ไมโอนี่เบาๆ ว่า \"เธอเป็นห่วงฉันด้วยเหรอ เฮอร์ไมโอนี่\" เฮอร์ไมโอนี่ได้ยินก็สะดุ้งสุดตัว แล้วเด็กสาวก็หันหน้ามาอย่างรวดเร็ว ปรากฎว่า หน้าเขากับหน้าเธอนั้นอยู่ห่างกันไม่ถึงคืบ (เว่อร์อีกแล้วครับท่าน) เฮอร์ไมโอนี่หน้าเป็นสีชมพูระเรื่อขึ้น แล้วเด็กสาวก็ถอยหลังไป 4-5 ก้าว พลางถามตะกุกตะกักว่า \"เธอลงมานานแล้วเหรอ แฮร์รี่\" แฮร์รี่ได้ฟัง ก็ยิ้มกวนๆ ให้ (โอ๊ย เท่) พลางพูดว่า \"ก็นานพอที่จะได้ยินเธอบ่นเป็นห่วงใครบางคนนั่นแหละ\"
เฮอร์ไมโอนี่ยิ่งหน้าแดงขึ้น พลางพูดว่า \"งั้นเราไปหาอะไรกินกันเถอะ แฮร์รี่ ฉันหิวแล้ว\" แฮร์รี่ก็พยักหน้า พลางบอกว่า \"ไปซิ แต่ฉันไม่กินอาหารของโรงแรมนะ เบื่อแล้วล่ะ ไปหาอะไรกินข้างนอกกันดีกว่า\" แล้วแฮร์รี่ก็จับมือเฮอร์ไมโอนี่ พลางจูงเธอออกไปข้างนอกโรงแรม แล้วก็เดินหาร้านอาหารไปเรื่อยๆ จนเฮอร์ไมโอนี่พูดขึ้นว่า \"แฮร์รี่ๆ เมื่อไหร่จะได้กินซะทีล่ะ ฉันเมื่อยแล้วนะ เอาอย่างนี้ดีกว่า\" ว่าแล้วเด็กสาวก็ดันตัวแฮร์รี่เข้าไปในตรอกเล็กๆ มืดๆ ตรอกหนึ่ง ทำเอาแฮร์รี่ตาโตขึ้น พลางถามด้วยความสงสัยว่า \"เธอจะทำอะไรน่ะ เฮอร์ไมโอนี่\" เฮอร์ไมโอนี่ไม่ตอบ แต่เธอดึงไม้กายสิทธิ์ออกมาจากขอบกระโปรง แล้วพึมพำคาถาเบาๆ ว่า \"เดดาอีลัส\" ทันใดนั้น ตรอกเล็กๆ มืดๆ ตรอกนั้นก็กลายเป็นสวนที่มีใบไม้และต้นไม้เขียวชอุ่มไปหมด พร้อมทั้งใต้ต้นซากุระแสนสวยก็ยังมีอาหารแบบปิคนิควางอยู่อีกด้วย
\"โอ้โฮ เฮอร์ไมโอนี่ เธอทำได้ไงเนี่ย แต่... มีอะไรบ้างในโลกนี้ที่เฮอร์ไมโอนี่ เกรนเจอร์ ทำไม่ได้ จริงมั้ย?\" แฮร์รี่หันมาถามเฮอร์ไมโอนี่ด้วยสีหน้ายิ้มๆ พลางเอ่ยชวนเด็กสาวไปนั่งกินอาหารกัน เฮอร์ไมโอนี่ก็ยิ้มๆ ตอบ พลางบอกว่า \"เธอไปก่อนเถอะ เดี๋ยวฉันตามไป\" แฮร์รี่หันมามองหน้าเฮอร์ไมโอนี่ พลางถามว่า \"เอางั้นเหรอ งั้น... ฉันไปก่อนนะ อย่าลืมตามมานะ เฮอร์ไมโอนี่\" แล้วเด็กหนุ่มก็วิ่งไปเลย เฮอร์ไมโอนี่มองตาม แล้วยิ้มเศร้าๆ พลางนึกถึงคำพูดของแฮร์รี่ \"...มีอะไรบ้างในโลกนี้ที่เฮอร์ไมโอนี่ เกรนเจอร์ ทำไม่ได้...\" แล้วน้ำตาก็พาลจะไหล แล้วเธอก็พูดเบาๆ ว่า \"มีซิ แฮร์รี่ มีอยู่อย่างนึงที่เฮอร์ไมโอนี่ เกรนเจอร์ ทำไม่ได้... นั่นก็คือ... การได้หัวใจของ แฮร์รี่ พอตเตอร์ น่ะซิ ที่ทำไม่ได้ และไม่มีวันจะทำได้ด้วย...\" แล้วเธอก็ค่อยๆ เดินไปที่ใต้ต้นซากุระนั้น เมื่อไปถึงแล้ว เธอก็นั่งลงข้างๆ แฮร์รี่ ซึ่งกำลังกินอย่างเอร็ดอร่อย เมื่อแฮร์รี่หันมาเห็นเฮอร์ไมโอนี่ ก็พูดว่า \"เธอไม่กินเหรอ เฮอร์ไมโอนี่\" เฮอร์ไมโอนี่ก็ส่ายหน้า พลางยิ้มบางๆ \"ไม่เอาหรอก แฮร์รี่ เธอกินไปเถอะ เฮ้อ... วันนี้เป็นวันสุดท้ายที่พวกเราจะได้อยู่ที่ปารีสซินะ เพราะวันนี้ก็เป็นวันที่ 31 สิงหา แล้ว เดี๋ยวพรุ่งนี้เราก็ต้องไปโรงเรียนแล้ว ฉันคิดถึงฮอกวอตส์จัง แล้วเธอล่ะ แฮร์รี่? เธอ...\" เฮอร์ไมโอนี่หันไปจะมองหน้าแฮร์รี่ แต่แฮร์รี่ก็หลับไปแล้ว
\"ให้มันได้อย่างนี้ซิ เฮ้อ...\" เด็กสาวส่ายหน้า พลางยิ้มบางๆ แล้วอุ้มหัวแฮร์รี่ให้มานอนบนตักเธอ แล้วถอดแว่นให้เขา ค่อยๆ ลูบเส้นผมสีดำสนิทเบาๆ แล้วน้ำตาก็พาลจะหยด \"ทำไมนะ ทำไมฉันต้องรักแฮร์รี่มากขนาดนี้ด้วย ทั้งๆ ที่รู้อยู่แล้วว่า แฮร์รี่เค้าชอบโช... มากขนาดไหน เฮ้อ... ถึงคิดไปก็ไม่มีประโยชน์สินะ นี่กี่โมงแล้วเนี่ย ห๊า! บ่าย 2 กว่าแล้วเหรอ ตายๆ ฉันกับแฮร์รี่ต้องกลับบ่าย 3 นี่นา แฮร์รี่ๆ ตื่นเร็ว เธอจะไม่กลับบ้านรึไง แฮร์รี่\" เธอพูดพลางเขย่าตัวแฮร์รี่เบาๆ จนแฮร์รี่สะดุ้งตื่นขึ้นมา เธอจึงส่งแว่นให้เขา พลางบอกว่า \"เร็ว นี่บ่าย 2 กว่าแล้ว\" แล้วทั้งสองก็พากันวิ่งกลับไปยังโรงแรมโดยเร็วที่สุด
\"แฮ่กๆ เฮ้อ... ถึงซะที เหนื่อยชะมัด วิ่งออกกำลังหลังอาหารเหรอไงเนี่ย\" แฮร์รี่พึมพำเบาๆ เมื่อทั้งเขาและเฮอร์ไมโอนี่พากันวิ่งกลับมายังโรงแรมโดยไม่ได้พักเลย
\"ฉะ... ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน\" เฮอร์ไมโอนี่ตอบเบาๆ พลางหอบแฮ่กๆ ด้วยเช่นกัน ขนาดแฮร์รี่เป็นนักกีฬาเขายังเหนื่อย แล้วเธอล่ะ จะเหนื่อยขนาดไหน
\"อ๊ะ! ศาสตราจารย์ลูปิน กับพ่อแม่ของเธอมาแน่ะ เฮอร์ไมโอนี่ ไปหาพวกเขากันเถอะ\" แฮร์รี่พูด
แล้วทั้งสองก็เดินไปหาผู้ปกครองของตัวเอง ที่มองอย่างระอาปนเอ็นดู แฮร์รี่วิ่งไปหาศาสตราจารย์ลูปิน ที่มองเขายิ้มๆ อยู่ \"ศาสตราจารย์ลูปินครับ ขอโทษนะครับที่มาสาย พอดีผมเผลอหลับไปน่ะครับ ดีนะครับที่เฮอร์ไมโอนี่ปลุก ไม่งั้นก็มาไม่ทันแน่\" เขาพูด แล้วจึงหันไปมองเฮอร์ไมโอนี่ยิ้มๆ ซึ่งเธอก็ยิ้มๆ ตอบกลับมา
\"เอ้า ไม่เป็นไร เราไปกันเถอะ เดี๋ยวเธอจะไปเก็บของไม่ทัน ไปลาเฮอร์ไมโอนี่เค้าก่อนสิ ไป\" ศาสตราจารย์ลูปินบอกเบาๆ เพราะเห็นว่าทั้งแฮร์รี่และเฮอร์ไมโอนี่มองกันอย่างอาลัยอาวรณ์ซะเหลือเกิน (เว่อร์อีกแล้ว พรุ่งนี้ก็เจอกันอีก จะอาลัยไปถึงไหน)
\"คะ... ครับ แป๊บนึงนะครับ ศาสตราจารย์ลูปิน\" แฮร์รี่บอก แล้วก็วิ่งมาหาเฮอร์ไมโอนี่ ที่เลิกคิ้ว มองเขาอย่างประหลาดใจอยู่ \"เดี๋ยวพรุ่งนี้เจอกันนะ เฮอร์ไมโอนี่ บาย\" แฮร์รี่บอกเฮอร์ไมโอนี่อย่างอ่อนโยน
\"จีะ บาย\" เฮอร์ไมโอนี่พูด พลางหอมแก้มแฮร์รี่เบาๆ ซึ่งทำให้แฮร์รี่ตาค้างไปเลย แล้วเขาก็ยิ้มให้เฮอร์ไมโอนี่ พลางวิ่งไปหาศาสตราจารย์ลุปินที่รออยู่ แล้วทั้งสองก็พากันเดินเข้าไปในโรงแรม (แฮร์รี่กลับทางเตาผิงค่ะ ส่วนเฮอร์จังกลับทางเครื่องบิน)
\"ไปกันเถอะจ๊ะ เฮอร์มี่ ไปเร้ว เดี๋ยวไม่ทันเครื่องบินออกนะจ๊ะ\" แม่ของเฮอร์ไมโอนี่เรียกลูกสาวเบาๆ แล้วทั้งสามคนก็เดินไปที่รถ เพื่อจะไปที่สนามบินทันที....
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
คุยกับผู้เขียน
ตอนนี้อาจจะสั้นหน่อยนะคะ เพราะต่อไป แต่ละบทก็จะเป็นวันนึงๆ ไปเลย ก็เหมือนกับไดอารี่นั่นแหละค่ะ ที่เล่าว่า วันนี้เกิดอะไรขึ้นบ้าง ทำนองนั้น แต่รับรองนะคะ ว่าตอนที่อยู่ที่ฮอกวอตส์น่ะ ยาวสมใจแน่ เพราะอะไรน่ะเหรอคะ? ไม่บอกหรอก..... แต่ใบ้ให้นิดนึงก็ได้ ว่าที่ฮอกวอตส์น่ะ ทั้งแฮร์รี่และเฮอร์ไมโอนี่น่ะ กลายเป็นหนุ่มป๊อป แล้วก็สาวป๊อป ประจำปี 6 เลยล่ะค่ะ แล้วก็จะมีคนมาชอบเยอะมากกกกกกกกกกกกกก (เยอะอย่างแรง) แล้วจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป...... ก็ต้องติดตามกันเองเองนะคะ ^-^
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น