ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : บทที่ 5
บทที่ 5
ณ.. สวนของโรงแรม
\"อืม..\" เฮอร์ไมโอนี่ค่อยๆ ลืมดวงตาสีน้ำตาลอ่อนคู่สวยขึ้น สิ่งแรกที่เธอเห็น คือ ใบหน้าของแฮร์รี่ ที่อยู่ห่างจากเธอไม่ถึงเซน ทำให้เธอตกใจไม่น้อย พลางคิดว่า \'นี่ฉันกับแฮร์รี่มานอนอยู่ตรงนี้ได้ไงเนี่ย\' แล้วเธอก็ลุกขึ้นนั่ง แล้วค่อยๆ อุ้มหัวของแฮร์รี่ขึ้นมาวางบนตักเธอ พลางยิ้มบางๆ กับตัวเอง \'แฮร์รี่เค้าดูดีขึ้นมากเลยนะเนี่ย ทั้งหล่อ ทั้งสูง เท่อีกต่างหาก แถมยังเป็นซีกเกอร์ของบ้านกริฟฟินดอร์อีก คงป๊อปน่าดูเลยล่ะ อ้อ! ยังมีความเป็น \'เด็กชายผู้รอดชีวิต\' แถมอีก...\' ยังไม่ทันที่เธอจะคิดอะไรต่อ แฮร์รี่ก็ละเมอออกมาเบาๆ ว่า \"พะ.. พ่อครับ มะ.. แม่ครับ ซิ.. ซิเรียส ทำไมต้องทิ้งผมไป ทำไมทุกคนที่ผมรักต้องทิ้งผมไป... เฮอร์ไมโอนี่ ฉันทำอะไรผิด ทำไมเธอต้องร้องไห้ด้วยล่ะ รู้มั้ยว่า ทุกครั้งที่เห็นน้ำตาของเธอ ใจฉันเหมือนจะร้องไห้ตามไปด้วย...\" เมื่อเฮอร์ไมโอนี่ได้ยิน น้ำตาที่เหือดแห้งไปแล้วก็มาคลอตรงเบ้าตาอีกครั้ง จากนั้นก็หยดแหมะๆ ลงบนหน้าของแฮร์รี่ ทำให้แฮร์รี่สะดุ้งตื่นขึ้น
\"เฮอร์ไมโอนี่! เธอเป็นอะไรน่ะ ร้องไห้อีกแล้วนะ อย่าร้องไห้เลยนะ เฮอร์ไมโอนี่...\" แฮร์รี่พูดขึ้นด้วยความเป็นห่วง แต่ดูเหมือนยิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุ น้ำตาของเฮอร์ไมโอนี่ก็ยิ่งพรั่งพรูลงมา แฮร์รี่มองเพื่อนสาวอย่างงงๆ ก่อนจะทำหน้าเหมือนตัดสินใจอะไรบางอย่างแล้ว เขาทำสีหน้าจริงจัง พลางพูดว่า \"ขอโทษนะ เฮอร์ไมโอนี่...\" ยังไม่ทันที่เฮอร์ไมโอนี่จะถามว่า ขอโทษเรื่องอะไร แฮร์รี่ก็ก้มหน้ามาใกล้เธอ จากนั้น เขาก็ค่อยๆ บรรจงจุมพิตริมฝีปากของเฮอร์ไมโอนี่อย่างแผ่วเบา ทำให้น้ำตาของเฮอร์ไมโอนี่หยุดไหลทันที แต่แฮร์รี่ก็ยังไม่ถอนริมฝีปากออก จากจูบที่อ่อนโยน นุ่มนวล ก็กลายมาเป็นจูบที่ดูดดื่ม ซาบซึ้ง ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหนแล้ว แต่สำหรับทั้งสองคน เหมือนโลกจะหยุดหมุนไปแล้ว และโลกทั้งโลก มีแค่พวกเขาสองคนเท่านั้น ในที่สุด แฮร์รี่ก็ถอนริมฝีปากออกอย่างอ้อยอิ่งปนเสียดายนิดๆ เฮอร์ไมโอนี่ก็มองแฮร์รี่อย่างอึ้งๆ ไปเหมือนกัน ทั้งสองนั่งมองหน้ากันอยู่ประมาณ 2-3 นาที แล้วดูเหมือนเฮอร์ไมโอนี่จะได้สติก่อน
\"เอ่อ... ฉันขึ้นไปบนห้องก่อนนะ แฮร์รี่\" เฮอร์ไมโอนี่พูดขึ้น แล้วก็วิ่งไปที่โรงแรมโดยที่ไม่มองหน้าแฮร์รี่เลยแม้แต่นิดเดียว ฝ่ายแฮร์รี่เองก็ไม่ได้คิดจะตาม เพราะมัวแต่อึ้งกับการกระทำของดัวเองอยู่
\"โอ๊ย... แฮร์รี่เอ๊ย นายไปจูบเธอเข้าทำไม แต่... อย่างน้อย มันก็ทำให้เธอหยุดร้องไห้ได้เหมือนกันแหละ แต่...ก็อีกนั่นแหละ เธอจะมองหน้านายรึเปล่ายังไม่รู้เลยนะ ทำไงดีวะเนี่ย\" แฮร์รี่บ่นพึมพำกับตัวเอง แล้วใจก็คิดไปถึงสีหน้าอึ้งๆ ของเธอ ตลอดจนริมฝีปากหวานๆ คู่นั้น \"แต่... ปากเธอก็หวานยิ่งกว่าน้ำผึ้งซะอีกแหะ นึกไม่ถึงเลย เฮ้ย! แล้วจะไปคิดถึงมันอีกทำไมเนี่ย เลิกๆ ขึ้นไปข้างบนดีกว่า เฮ้อ...\" แล้วแฮร์รี่ก็หันหลังเดินกลับโรงแรมไปอย่างช้าๆ ท่ามกลางสายลมที่สงบเงียบและเย็นสบาย...
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ณ.. ห้องของเฮอร์ไมโอนี่
\"โอ๊ย! ฉันจะทำยังไงดีเนี่ย จู่ๆ แฮร์รี่ก็มาจูบฉัน แล้วก็มองฉันแปลกๆ อีก\" เฮอร์ไมโอนี่บ่นกับตัวเอง พลางนอนพลิกไปพลิกมาอยู่บนเตียง คิดไม่ตกกับเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อเช้านี้ \"แต่... เขาอาจจะทำไปเพราะนึกสนุกก็ได้... ไม่ๆ แฮร์รี่ไม่ได้เป็นคนเลวขนาดนั้น ถ้างั้น... ก็อาจจะเป็นเพราะ... เขาเห็นฉันเป็นตัวแทนของโชก็ได้...\" เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ แววตาของเธอก็หม่นลง \"ใช่... ความคิดนี้มีเหตุผลที่สุด...\" แล้วจู่ๆ ก็มีเสียงหวานใสเสียงหนึ่งดังขึ้น
\"ก็แล้วทำไมเจ้าไม่ถามเขาล่ะ\" เฮอร์ไมโอนี่ตกใจจนเกือบช๊อค พลางถามเสียงสั่นๆ \"นะ... นั่นใครน่ะ ฉันมีไม้กายสิทธิ์นะ\" เสียงหวานใสนั้นดังระเรื่อมาอีก \"คิกๆ ไม้อันขี้ประติ๋วแค่นั้น ทำอะไรข้ากับเซฟาห์ไม่ได้หรอก\" เฮอร์ไมโอนี่รวบรวมความกล้าถามต่อไปว่า \"แล้วเธอเป็นใครกันน่ะ ออกมาให้ฉันเห็นหน่อยซิ\" เสียงหวานนั้นหัวเราะเบาๆ อีกครั้ง ก่อนที่จะตอบว่า \"ข้าก็คือสมุดไดอารี่ที่เจ้าซื้อมาไงล่ะ เจ้าของร้านไม่ได้บอกเจ้ารึว่าข้าพูดได้\" เฮอร์ไมโอนี่หันขวับไปจ้องสมุดไดอารี่นั้นเขม็ง พลางพูดว่า \"ถ้าเธอเป็นสมุดไดอารี่นั่นจริงๆ ไหนลองทำให้ฉันเชื่อหน่อยซิ\" เสียงหวานนั้นเงียบไปครู่หนึ่ง แล้วจึงบอกเฮอร์ไมโอนี่เบาๆ ว่า \"งั้นข้าจะแปลงเป็นมนุษย์ให้เจ้าดูก็แล้วกัน คอยดูนะ\" แล้วทันใดนั้น ก็มีแสงสว่างสีทองเจิดจ้าเปล่งประกายออกมาจากสมุดไดอารี่นั้น จนเฮอร์ไมโอนี่ต้องหลับตาลงโดยไม่รู้ตัว เมื่อแสงสว่างนั้นจางหายไปแล้ว เธอจึงค่อยๆ ลืมตาขึ้น แล้วเธอก็ต้องตกใจสุดขีด
มีหญิงสาวผู้หนึ่ง วัยประมาณ 20 ปี ปรากฎตัวอยู่กลางห้อง นัยน์ตาสีชมพูอมเงินจางๆ นั้นกำลังมองเฮอร์ไมโอนี่อย่างขบขัน เส้นผมสีชมพูอมเงินจางๆ เช่นเดียวกันนั้น ปล่อยยาวสยายถึงเอว ปลายงอนน้อยๆ เธอก็ใส่เสื้อคลุมแบบแม่มดนั่นแหละ เพียงแต่เสื้อคลุมของเธอนั้นเป็นสีเงินสะท้อนแสงวาววับ เธอยิ้มน้อยๆ ก่อนจะพูดต่อไปว่า \"ทีนี้เชื่อข้ารึยังล่ะ เฮอร์ไมโอนี่ เกรนเจอร์\"
เฮอร์ไมโอนี่ชะงักไปนิดหน่อย แล้วจึงพูดด้วยน้ำเสียงยอมแพ้ว่า \"เอ้า เชื่อก็ได้ ว่าแต่เจ้าชื่ออะไรน่ะ\" ไดอารี่สาวหัวเราะนิดๆ ก่อนจะตอบว่า \"ข้าชื่อ มีอา ไวคาเรฟ ส่วนคู่ของข้าชื่อ เซฟาห์ มอร์เดนเบิร์ก\" เฮอร์ไมโอนี่จึงรีบถามต่อไปว่า \"แล้วคู่ของเจ้า เอ่อ... ไปอยู่กับใครน่ะ\" ไดอารี่สาวยิ้มเหมือนรู้ทัน ก่อนจะตอบว่า \"เจ้าคิดว่าข้าโง่เหรอ เฮอร์ไมโอนี่ เกรนเจอร์ หึ! ข้าไม่บอกเจ้าหรอก เมื่อใดที่ข้าและเซฟาห์อยากจะบอก เจ้าก็จะรู้เองนั่นแหละ ว่าแต่... เจ้ายังไม่ตอบคำถามข้าเลยนะ ว่า ทำไมเจ้าถึงไม่ถามเขา\" ดวงตาสีน้ำตาลคู่สวยของเฮอร์ไมโอนี่หม่นลงอย่างเห็นได้ชัด แล้วน้ำตาก็เริ่มคลอขึ้นมา
\"ถึงถามไปก็ไม่มีประโยชน์หรอก มีอา เพราะฉันกลัวว่าถ้าคำตอบมันไม่เป็นอย่างที่ฉันหวัง ฉันกับเขาก็จะมองหน้ากันไม่ติด ความเป็นเพื่อนที่สะสมมาตั้งแต่ปี 1 ก็จะพลอยมาสูญสลายไปด้วย ฉันไม่กล้าหรอก มีอา...\" เฮอร์ไมโอนี่พูดด้วยน้ำเสียงที่เจือความเศร้าไม่น้อย ก่อนจะหันมาถามมีอาว่า \"แล้วคนที่ได้สมุดไดอารี่อีกเล่มไป ตื่นรึยังน่ะ มีอา\"
มีอาไม่ตอบ เพียงแต่ชี้ไปที่นาฬิกา พลางพูดด้วยเสียงกลั้วหัวเราะว่า \"ถ้ายังไม่ตื่นอีกล่ะก็ เขาเรียกว่า นอนกินบ้านกินเมืองแล้วล่ะ 11 โมงกว่า แล้ว ถ้าเจ้าอยากจะคุยกับคู่ของเจ้า เดี๋ยวข้าไปถามเซฟาห์ให้ คอยแป๊บนะ...\" แล้วไดอารี่สาวก็หายวับไป...
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ณ.. ห้องของแฮร์รี่
\"โอ๊ย... กูหนอกู เฮอร์ไมโอนี่ต้องโกรธมากแน่ๆ เลย แล้วถ้าเกิดว่าเธอเกลียดเราไปชั่วชีวิตล่ะ ตายแน่ๆ...ฯลฯ\" ยังไม่ทันที่เขาจะคิดอะไร (ในแง่ร้ายๆ) ต่อไป เสียงทุ้มๆ นุ่มๆ เสียงหนึ่งก็ดังขึ้น
\"กลุ้มใจอะไรมาอีกล่ะ แฮร์รี่ พอตเตอร์\" ไดอารี่จอมกวนประสาทเล่มนั้นนั่นเอง มันขำนิดๆ ก่อนจะถามต่อไปอีกว่า \"หรือว่ากลัวสาวโกรธ หืม?\"
\"แกน่ะเงียบๆ ไปเลย ได้ยินเสียงแกแล้วยิ่งอารมณ์เสีย\" แฮร์รี่หันไปดุเจ้าไดอารี่เล่มนั้น และเขาเกือบจะหาอะไรฟาดมันไปแล้ว ภ้ามันไม่รีบพูดว่า \"ข้าหาเพื่อนแก้เหงาให้เจ้าได้นะ\"
\"หา ใครล่ะ หวังว่าคงไม่ใช่แกหรอกนะ ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงล่ะก็ มีหวังทะเลาะกันตายในห้องนี่แหละ\" แฮร์รี่ถาม พลางขมวดคิ้ว
\"ไม่ใช่... ไม่ใช่ข้าหรอก แต่... เจ้าให้ข้าแปลงเป็นมนุษย์ก่อนแล้วกัน จะได้เสมอภาคกัน\" ว่าแล้วก็มีแสงสว่างสีเงินเจิดจ้าเปล่งประกายออกมาจากไดอารี่เล่มนั้น ทันใดนั้นเอง แฮร์รี่ก็ต้องอ้าปากค้าง
มีชายหนุ่มผู้หนึ่ง วัยประมาณ 20 ปี ปรากฎตัวอยู่กลางห้อง ดวงตาสีฟ้าน้ำทะเลกำลังมองเขาอย่างขบขัน เส้นผมที่ตัดสั้นเป็นสีฟ้าน้ำทะเลเช่นเดียวกัน เขาก็ใส่เสื้อคลุมแบบพ่อมดนั่นแหละ เพียงแต่เป็นสีเงินวาวระยับ เขาส่งยิ้มกว้างให้แฮร์รี่ ก่อนจะพูดต่อไปว่า \"เอ้า คราวนี้เจ้าจะทะเลาะกับข้าก็เชิญเลย\"
แฮร์รี่มองหน้าชายหนุ่มผู้นั้น แล้วถอนใจเบาๆ พลางพูดว่า \"ข้าล้อเล่นน่ะ ข้าหงุดหงิดมาก เลยต้องหาทางระบายหน่อย แล้วไหนล่ะ เพื่อนแก้เหงาของเจ้า?\"
\"เดี๋ยวซิ จะรีบร้อนไปไหน ให้ข้าแนะนำตัวหน่อยก็ได้นะ เอาล่ะ ข้าชื่อ เซฟาห์ มอร์เดนเบิร์ก ข้ามีคู่ชื่อ มีอา ไวคาเรฟ ยินดีที่ได้รู้จักท่านแฮร์รี่ พอตเตอร์\" ว่าแล้วชายหนุ่มคนนั้นก็โค้งให้เขาในทำนองล้อเลียน
\"เออๆ แล้วไหนล่ะ เพื่อนของเจ้า ผู้ชายหรือผู้หญิง?\" แฮร์รี่รีบถาม
\"แหม รีบถามเชียวนะ เอ้าๆ บอกก็ได้ เพื่อนของข้าเป็นผู้หญิง...\" ยังไม่ทันที่เซฟาห์จะพูดจบ ก็มีหญิงสาวคนหนึ่งโผล่ขึ้นมาตรงหน้าเขา แล้วก็กระซิบอะไรใส่หูเซฟาห์ก็ไม่รู้ แต่นั่นก็ทำให้เขายิ้มและมองมาทางแฮร์รี่ พลางพูดว่า \"มีอามาบอกข้าว่า เพื่อนของข้าก็ดูท่าว่า จะอยากคุยกับเจ้านะ เอาล่ะๆ เดี๋ยวข้าจะแปลงกลับไปเป็นไดอารี่ตามเดิมก็แล้วกัน -- กลับไปได้แล้ว มีอา -- แต่ต้องมีข้อแม้นะ คือว่าเจ้าห้ามคิดจะบอกหรือถามชื่อของกันและกันเป็นอันขาดนะ เข้าใจมั้ย\" เซฟาห์พูด
\"เออๆ เร็วๆ สิ\" แฮร์รี่เร่ง ไม่ใช่ว่าเขาอยากจะคุยกับเพื่อนของเซฟาห์นักหรอก แต่อารมณ์เขาตอนนี้เดี๋ยวขึ้นเดี๋ยวลง แล้วก็ยังไม่แน่ใจว่าเฮอร์ไมโอนี่จะยอมคุยกับเขารึเปล่า เพราะฉะนั้น เขาเลยอยากได้เพื่อนแก้เหงาบ้าง
\"เอ้าๆ โอเค แป๊บนะ\" เซฟาห์พูด แล้วพริบตานั้น เขาก็กลับไปเป็นไดอารี่เหมือนเดิม แฮร์รี่หันไปหยิบปากกาขนนก และขวดหมึกมาเตรียมพร้อม...
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ณ... ห้องของเฮอร์ไมโอนี่
\"เอ้า ข้าไปถามเซฟาห์มาเรียบร้อยแล้ว คู่ของเจ้าตื่นแล้ว และกำลังอยากจะคุยกับเจ้าด้วยนะ พร้อมรึยัง\" มีอาหันมาถามเฮอร์ไมโอนี่ที่ในมือมีปากกาขนนกกับขวดหมึกเตรียมพร้อม
\"งั้นก็...\" มีอาพึมพำอะไรเบาๆ แล้วเธอก็กลับไปเป็นไดอารี่เหมือนเดิม เฮอร์ไมโอนี่ค่อยๆ เปิดไดอารี่เล่มนั้นออก พลางจรดปากกาเขียนข้อความลงไปทันทีว่า \'หวัดดี เรียนอยู่โรงเรียนไหนเหรอ?\" แล้วทันใดนั้น ข้อความนั้นก็หายไป แล้วก็มีข้อความใหม่ผุดขึ้นมาแทนที่ว่า \'หวัดดี ฉันเรียนที่ฮอกวอตส์ แล้วเธอล่ะ?\' (ขออนุญาตเขียนเป็นแบบ chat นะคะ)
เฮอร์ไมโอนี่: ฉันก็เรียนที่ฮอกวอตส์เหมือนกัน แล้วเธออยู่บ้านไหนเหรอ?
แฮร์รี่: ฉันอยู่บ้านกริฟฟินดอร์ แล้วเธอล่ะ?
เฮอร์ไมโอนี่: ฉันก็อยู่บ้านกริฟฟินดอร์เหมือนกัน แปลกจริงๆ แล้วเธออยู่ปีไหนเหรอ?
แฮร์รี่: ปีนี้ฉันก็จะขึ้นปี 6 แล้ว เธอล่ะ?
เฮอร์ไมโอนี่: ฉันก็กำลังจะขึ้นปี 6 เหมือนกัน โอ๊ยตาย ทำไมมันเหมือนกันทุกอย่างเลยเนี่ย?
แฮร์รี่: งั้นก็เปลี่ยนเรื่องสิ อืม.. วันนี้เธอมีเรื่องไม่สบายใจอะไรรึเปล่า เล่าให้ฉันฟังได้นะ ว่าไง?
เฮอร์ไมโอนี่: จริงเหรอ? เอาสิ เอ่อ.. แต่เล่าไปแล้ว เธออย่าหัวเราะนะ
แฮร์รี่: แน่นอน เล่ามาสิ
เฮอร์ไมโอนี่: เอ่อ... วันนี้เพื่อนฉันเค้า... จูบฉันน่ะ แต่ฉันคิดว่า เค้าเห็นฉันเป็นแค่ตัวแทนใครบางคนเท่านั้นแหละ
แฮร์รี่: เอ่อ... บางทีเพื่อนเธอเค้าอาจจะไม่ได้คิดอย่างนั้นก็ได้นะ เค้าอาจจะรักเธอจริงๆ ก็ได้ (เริ่มรู้ตัวว่ากำลังคุยกับใครอยู่)
เฮอร์ไมโอนี่: นายนี่เข้าใจปลอบดีเนอะ แต่ไม่มีทางที่จะเป็นอย่างนั้นหรอก คนที่เค้าชอบน่ะ เป็นถึง... อืม... จะเรียกว่าไงดีล่ะ ดาวของบ้านเรเวนคลอเลยนะ นายรู้จักโช แชง รึเปล่าล่ะ คนนั้นแหละ
แฮร์รี่: อ๋อ เธอกำลังพูดถึง แฮร์รี่ พอตเตอร์ หรือเปล่าน่ะ
เฮอร์ไมโอนี่: อืม นายรู้ได้ไงน่ะ
แฮร์รี่: อ้าว ก็ใครๆ ในฮอกวอตส์ก็รู้กันทั้งนั้นแหละ เอ่อ... เธอชอบแฮร์รี่เหรอ?
เฮอร์ไมโอนี่: อืม.. นายอย่าไปบอกใครนะ โดยเฉพาะแฮร์รี่ ฉันไม่อยากผิดหวังน่ะ นะๆๆ
แฮร์รี่: ก็ได้ ไม่บอกก็ได้ แต่... เธอโกรธเขารึเปล่าที่เขา เอ่อ... จูบเธอน่ะ
เฮอร์ไมโอนี่: (อึ้งเล็กน้อย) อืม... ไม่รู้สิ ฉันแค่อึ้งๆ น่ะ แต่ฉันคิดว่า ฉันก็ไม่โกรธเขาหรอก เออ... นายไม่กินข้าวกลางวันเหรอ เดี๋ยวฉันก็จะไปกินแล้วล่ะ
แฮร์รี่: อืม.. เดี๋ยวฉันก็จะไปกินเหมือนกัน เดี๋ยวเจอกันนะ
เฮอร์ไมโอนี่: เดี๋ยวเจอกัน
แล้วทั้งสองก็ลงไปทานอาหารกลางวัน โดยที่แฮร์รี่เดินไปยิ้มไปเลยทีเดียว (ท่าจะบ้า) ที่เฮอร์ไมโอนี่ไม่โกรธเขา และเขาได้รู้ความจริงอีกอย่างหนึ่ง นั่นก็คือ เฮอร์ไมโอนี่แอบชอบเขาอยู่ ส่วนเฮอร์ไมโอนี่นั้น เธอก็สบายใจขึ้นนิดหน่อย แต่เธอก็ยังกลัวอยู่ดีที่ต้องลงไปเจอแฮร์รี่ข้างล่าง เพื่อทานอาหารกลางวัน....
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
คุยกับผู้เขียน
เฮ้อ... ไอเดียพุ่งอีกแล้ว พิมพ์ตอนนี้นี่เมื่อยมากๆๆๆ (แล้วก็คิดไปพิมพ์ไปด้วย) พยายามเต็มที่เลยนะเนี่ย เอ้า สู้ๆ ขอบอกว่า มีอา ไวคาเรฟ และ เซฟาห์ มอร์เดนเบิร์ก น่ะ ยังมีความลึกลับซ่อนอยู่อีกนะคะ (มันจะลึกลับอะไรนักหนาเนี่ย) ก็ทนๆ อ่านหน่อยนะคะ 555 ^-^
ณ.. สวนของโรงแรม
\"อืม..\" เฮอร์ไมโอนี่ค่อยๆ ลืมดวงตาสีน้ำตาลอ่อนคู่สวยขึ้น สิ่งแรกที่เธอเห็น คือ ใบหน้าของแฮร์รี่ ที่อยู่ห่างจากเธอไม่ถึงเซน ทำให้เธอตกใจไม่น้อย พลางคิดว่า \'นี่ฉันกับแฮร์รี่มานอนอยู่ตรงนี้ได้ไงเนี่ย\' แล้วเธอก็ลุกขึ้นนั่ง แล้วค่อยๆ อุ้มหัวของแฮร์รี่ขึ้นมาวางบนตักเธอ พลางยิ้มบางๆ กับตัวเอง \'แฮร์รี่เค้าดูดีขึ้นมากเลยนะเนี่ย ทั้งหล่อ ทั้งสูง เท่อีกต่างหาก แถมยังเป็นซีกเกอร์ของบ้านกริฟฟินดอร์อีก คงป๊อปน่าดูเลยล่ะ อ้อ! ยังมีความเป็น \'เด็กชายผู้รอดชีวิต\' แถมอีก...\' ยังไม่ทันที่เธอจะคิดอะไรต่อ แฮร์รี่ก็ละเมอออกมาเบาๆ ว่า \"พะ.. พ่อครับ มะ.. แม่ครับ ซิ.. ซิเรียส ทำไมต้องทิ้งผมไป ทำไมทุกคนที่ผมรักต้องทิ้งผมไป... เฮอร์ไมโอนี่ ฉันทำอะไรผิด ทำไมเธอต้องร้องไห้ด้วยล่ะ รู้มั้ยว่า ทุกครั้งที่เห็นน้ำตาของเธอ ใจฉันเหมือนจะร้องไห้ตามไปด้วย...\" เมื่อเฮอร์ไมโอนี่ได้ยิน น้ำตาที่เหือดแห้งไปแล้วก็มาคลอตรงเบ้าตาอีกครั้ง จากนั้นก็หยดแหมะๆ ลงบนหน้าของแฮร์รี่ ทำให้แฮร์รี่สะดุ้งตื่นขึ้น
\"เฮอร์ไมโอนี่! เธอเป็นอะไรน่ะ ร้องไห้อีกแล้วนะ อย่าร้องไห้เลยนะ เฮอร์ไมโอนี่...\" แฮร์รี่พูดขึ้นด้วยความเป็นห่วง แต่ดูเหมือนยิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุ น้ำตาของเฮอร์ไมโอนี่ก็ยิ่งพรั่งพรูลงมา แฮร์รี่มองเพื่อนสาวอย่างงงๆ ก่อนจะทำหน้าเหมือนตัดสินใจอะไรบางอย่างแล้ว เขาทำสีหน้าจริงจัง พลางพูดว่า \"ขอโทษนะ เฮอร์ไมโอนี่...\" ยังไม่ทันที่เฮอร์ไมโอนี่จะถามว่า ขอโทษเรื่องอะไร แฮร์รี่ก็ก้มหน้ามาใกล้เธอ จากนั้น เขาก็ค่อยๆ บรรจงจุมพิตริมฝีปากของเฮอร์ไมโอนี่อย่างแผ่วเบา ทำให้น้ำตาของเฮอร์ไมโอนี่หยุดไหลทันที แต่แฮร์รี่ก็ยังไม่ถอนริมฝีปากออก จากจูบที่อ่อนโยน นุ่มนวล ก็กลายมาเป็นจูบที่ดูดดื่ม ซาบซึ้ง ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหนแล้ว แต่สำหรับทั้งสองคน เหมือนโลกจะหยุดหมุนไปแล้ว และโลกทั้งโลก มีแค่พวกเขาสองคนเท่านั้น ในที่สุด แฮร์รี่ก็ถอนริมฝีปากออกอย่างอ้อยอิ่งปนเสียดายนิดๆ เฮอร์ไมโอนี่ก็มองแฮร์รี่อย่างอึ้งๆ ไปเหมือนกัน ทั้งสองนั่งมองหน้ากันอยู่ประมาณ 2-3 นาที แล้วดูเหมือนเฮอร์ไมโอนี่จะได้สติก่อน
\"เอ่อ... ฉันขึ้นไปบนห้องก่อนนะ แฮร์รี่\" เฮอร์ไมโอนี่พูดขึ้น แล้วก็วิ่งไปที่โรงแรมโดยที่ไม่มองหน้าแฮร์รี่เลยแม้แต่นิดเดียว ฝ่ายแฮร์รี่เองก็ไม่ได้คิดจะตาม เพราะมัวแต่อึ้งกับการกระทำของดัวเองอยู่
\"โอ๊ย... แฮร์รี่เอ๊ย นายไปจูบเธอเข้าทำไม แต่... อย่างน้อย มันก็ทำให้เธอหยุดร้องไห้ได้เหมือนกันแหละ แต่...ก็อีกนั่นแหละ เธอจะมองหน้านายรึเปล่ายังไม่รู้เลยนะ ทำไงดีวะเนี่ย\" แฮร์รี่บ่นพึมพำกับตัวเอง แล้วใจก็คิดไปถึงสีหน้าอึ้งๆ ของเธอ ตลอดจนริมฝีปากหวานๆ คู่นั้น \"แต่... ปากเธอก็หวานยิ่งกว่าน้ำผึ้งซะอีกแหะ นึกไม่ถึงเลย เฮ้ย! แล้วจะไปคิดถึงมันอีกทำไมเนี่ย เลิกๆ ขึ้นไปข้างบนดีกว่า เฮ้อ...\" แล้วแฮร์รี่ก็หันหลังเดินกลับโรงแรมไปอย่างช้าๆ ท่ามกลางสายลมที่สงบเงียบและเย็นสบาย...
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ณ.. ห้องของเฮอร์ไมโอนี่
\"โอ๊ย! ฉันจะทำยังไงดีเนี่ย จู่ๆ แฮร์รี่ก็มาจูบฉัน แล้วก็มองฉันแปลกๆ อีก\" เฮอร์ไมโอนี่บ่นกับตัวเอง พลางนอนพลิกไปพลิกมาอยู่บนเตียง คิดไม่ตกกับเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อเช้านี้ \"แต่... เขาอาจจะทำไปเพราะนึกสนุกก็ได้... ไม่ๆ แฮร์รี่ไม่ได้เป็นคนเลวขนาดนั้น ถ้างั้น... ก็อาจจะเป็นเพราะ... เขาเห็นฉันเป็นตัวแทนของโชก็ได้...\" เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ แววตาของเธอก็หม่นลง \"ใช่... ความคิดนี้มีเหตุผลที่สุด...\" แล้วจู่ๆ ก็มีเสียงหวานใสเสียงหนึ่งดังขึ้น
\"ก็แล้วทำไมเจ้าไม่ถามเขาล่ะ\" เฮอร์ไมโอนี่ตกใจจนเกือบช๊อค พลางถามเสียงสั่นๆ \"นะ... นั่นใครน่ะ ฉันมีไม้กายสิทธิ์นะ\" เสียงหวานใสนั้นดังระเรื่อมาอีก \"คิกๆ ไม้อันขี้ประติ๋วแค่นั้น ทำอะไรข้ากับเซฟาห์ไม่ได้หรอก\" เฮอร์ไมโอนี่รวบรวมความกล้าถามต่อไปว่า \"แล้วเธอเป็นใครกันน่ะ ออกมาให้ฉันเห็นหน่อยซิ\" เสียงหวานนั้นหัวเราะเบาๆ อีกครั้ง ก่อนที่จะตอบว่า \"ข้าก็คือสมุดไดอารี่ที่เจ้าซื้อมาไงล่ะ เจ้าของร้านไม่ได้บอกเจ้ารึว่าข้าพูดได้\" เฮอร์ไมโอนี่หันขวับไปจ้องสมุดไดอารี่นั้นเขม็ง พลางพูดว่า \"ถ้าเธอเป็นสมุดไดอารี่นั่นจริงๆ ไหนลองทำให้ฉันเชื่อหน่อยซิ\" เสียงหวานนั้นเงียบไปครู่หนึ่ง แล้วจึงบอกเฮอร์ไมโอนี่เบาๆ ว่า \"งั้นข้าจะแปลงเป็นมนุษย์ให้เจ้าดูก็แล้วกัน คอยดูนะ\" แล้วทันใดนั้น ก็มีแสงสว่างสีทองเจิดจ้าเปล่งประกายออกมาจากสมุดไดอารี่นั้น จนเฮอร์ไมโอนี่ต้องหลับตาลงโดยไม่รู้ตัว เมื่อแสงสว่างนั้นจางหายไปแล้ว เธอจึงค่อยๆ ลืมตาขึ้น แล้วเธอก็ต้องตกใจสุดขีด
มีหญิงสาวผู้หนึ่ง วัยประมาณ 20 ปี ปรากฎตัวอยู่กลางห้อง นัยน์ตาสีชมพูอมเงินจางๆ นั้นกำลังมองเฮอร์ไมโอนี่อย่างขบขัน เส้นผมสีชมพูอมเงินจางๆ เช่นเดียวกันนั้น ปล่อยยาวสยายถึงเอว ปลายงอนน้อยๆ เธอก็ใส่เสื้อคลุมแบบแม่มดนั่นแหละ เพียงแต่เสื้อคลุมของเธอนั้นเป็นสีเงินสะท้อนแสงวาววับ เธอยิ้มน้อยๆ ก่อนจะพูดต่อไปว่า \"ทีนี้เชื่อข้ารึยังล่ะ เฮอร์ไมโอนี่ เกรนเจอร์\"
เฮอร์ไมโอนี่ชะงักไปนิดหน่อย แล้วจึงพูดด้วยน้ำเสียงยอมแพ้ว่า \"เอ้า เชื่อก็ได้ ว่าแต่เจ้าชื่ออะไรน่ะ\" ไดอารี่สาวหัวเราะนิดๆ ก่อนจะตอบว่า \"ข้าชื่อ มีอา ไวคาเรฟ ส่วนคู่ของข้าชื่อ เซฟาห์ มอร์เดนเบิร์ก\" เฮอร์ไมโอนี่จึงรีบถามต่อไปว่า \"แล้วคู่ของเจ้า เอ่อ... ไปอยู่กับใครน่ะ\" ไดอารี่สาวยิ้มเหมือนรู้ทัน ก่อนจะตอบว่า \"เจ้าคิดว่าข้าโง่เหรอ เฮอร์ไมโอนี่ เกรนเจอร์ หึ! ข้าไม่บอกเจ้าหรอก เมื่อใดที่ข้าและเซฟาห์อยากจะบอก เจ้าก็จะรู้เองนั่นแหละ ว่าแต่... เจ้ายังไม่ตอบคำถามข้าเลยนะ ว่า ทำไมเจ้าถึงไม่ถามเขา\" ดวงตาสีน้ำตาลคู่สวยของเฮอร์ไมโอนี่หม่นลงอย่างเห็นได้ชัด แล้วน้ำตาก็เริ่มคลอขึ้นมา
\"ถึงถามไปก็ไม่มีประโยชน์หรอก มีอา เพราะฉันกลัวว่าถ้าคำตอบมันไม่เป็นอย่างที่ฉันหวัง ฉันกับเขาก็จะมองหน้ากันไม่ติด ความเป็นเพื่อนที่สะสมมาตั้งแต่ปี 1 ก็จะพลอยมาสูญสลายไปด้วย ฉันไม่กล้าหรอก มีอา...\" เฮอร์ไมโอนี่พูดด้วยน้ำเสียงที่เจือความเศร้าไม่น้อย ก่อนจะหันมาถามมีอาว่า \"แล้วคนที่ได้สมุดไดอารี่อีกเล่มไป ตื่นรึยังน่ะ มีอา\"
มีอาไม่ตอบ เพียงแต่ชี้ไปที่นาฬิกา พลางพูดด้วยเสียงกลั้วหัวเราะว่า \"ถ้ายังไม่ตื่นอีกล่ะก็ เขาเรียกว่า นอนกินบ้านกินเมืองแล้วล่ะ 11 โมงกว่า แล้ว ถ้าเจ้าอยากจะคุยกับคู่ของเจ้า เดี๋ยวข้าไปถามเซฟาห์ให้ คอยแป๊บนะ...\" แล้วไดอารี่สาวก็หายวับไป...
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ณ.. ห้องของแฮร์รี่
\"โอ๊ย... กูหนอกู เฮอร์ไมโอนี่ต้องโกรธมากแน่ๆ เลย แล้วถ้าเกิดว่าเธอเกลียดเราไปชั่วชีวิตล่ะ ตายแน่ๆ...ฯลฯ\" ยังไม่ทันที่เขาจะคิดอะไร (ในแง่ร้ายๆ) ต่อไป เสียงทุ้มๆ นุ่มๆ เสียงหนึ่งก็ดังขึ้น
\"กลุ้มใจอะไรมาอีกล่ะ แฮร์รี่ พอตเตอร์\" ไดอารี่จอมกวนประสาทเล่มนั้นนั่นเอง มันขำนิดๆ ก่อนจะถามต่อไปอีกว่า \"หรือว่ากลัวสาวโกรธ หืม?\"
\"แกน่ะเงียบๆ ไปเลย ได้ยินเสียงแกแล้วยิ่งอารมณ์เสีย\" แฮร์รี่หันไปดุเจ้าไดอารี่เล่มนั้น และเขาเกือบจะหาอะไรฟาดมันไปแล้ว ภ้ามันไม่รีบพูดว่า \"ข้าหาเพื่อนแก้เหงาให้เจ้าได้นะ\"
\"หา ใครล่ะ หวังว่าคงไม่ใช่แกหรอกนะ ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงล่ะก็ มีหวังทะเลาะกันตายในห้องนี่แหละ\" แฮร์รี่ถาม พลางขมวดคิ้ว
\"ไม่ใช่... ไม่ใช่ข้าหรอก แต่... เจ้าให้ข้าแปลงเป็นมนุษย์ก่อนแล้วกัน จะได้เสมอภาคกัน\" ว่าแล้วก็มีแสงสว่างสีเงินเจิดจ้าเปล่งประกายออกมาจากไดอารี่เล่มนั้น ทันใดนั้นเอง แฮร์รี่ก็ต้องอ้าปากค้าง
มีชายหนุ่มผู้หนึ่ง วัยประมาณ 20 ปี ปรากฎตัวอยู่กลางห้อง ดวงตาสีฟ้าน้ำทะเลกำลังมองเขาอย่างขบขัน เส้นผมที่ตัดสั้นเป็นสีฟ้าน้ำทะเลเช่นเดียวกัน เขาก็ใส่เสื้อคลุมแบบพ่อมดนั่นแหละ เพียงแต่เป็นสีเงินวาวระยับ เขาส่งยิ้มกว้างให้แฮร์รี่ ก่อนจะพูดต่อไปว่า \"เอ้า คราวนี้เจ้าจะทะเลาะกับข้าก็เชิญเลย\"
แฮร์รี่มองหน้าชายหนุ่มผู้นั้น แล้วถอนใจเบาๆ พลางพูดว่า \"ข้าล้อเล่นน่ะ ข้าหงุดหงิดมาก เลยต้องหาทางระบายหน่อย แล้วไหนล่ะ เพื่อนแก้เหงาของเจ้า?\"
\"เดี๋ยวซิ จะรีบร้อนไปไหน ให้ข้าแนะนำตัวหน่อยก็ได้นะ เอาล่ะ ข้าชื่อ เซฟาห์ มอร์เดนเบิร์ก ข้ามีคู่ชื่อ มีอา ไวคาเรฟ ยินดีที่ได้รู้จักท่านแฮร์รี่ พอตเตอร์\" ว่าแล้วชายหนุ่มคนนั้นก็โค้งให้เขาในทำนองล้อเลียน
\"เออๆ แล้วไหนล่ะ เพื่อนของเจ้า ผู้ชายหรือผู้หญิง?\" แฮร์รี่รีบถาม
\"แหม รีบถามเชียวนะ เอ้าๆ บอกก็ได้ เพื่อนของข้าเป็นผู้หญิง...\" ยังไม่ทันที่เซฟาห์จะพูดจบ ก็มีหญิงสาวคนหนึ่งโผล่ขึ้นมาตรงหน้าเขา แล้วก็กระซิบอะไรใส่หูเซฟาห์ก็ไม่รู้ แต่นั่นก็ทำให้เขายิ้มและมองมาทางแฮร์รี่ พลางพูดว่า \"มีอามาบอกข้าว่า เพื่อนของข้าก็ดูท่าว่า จะอยากคุยกับเจ้านะ เอาล่ะๆ เดี๋ยวข้าจะแปลงกลับไปเป็นไดอารี่ตามเดิมก็แล้วกัน -- กลับไปได้แล้ว มีอา -- แต่ต้องมีข้อแม้นะ คือว่าเจ้าห้ามคิดจะบอกหรือถามชื่อของกันและกันเป็นอันขาดนะ เข้าใจมั้ย\" เซฟาห์พูด
\"เออๆ เร็วๆ สิ\" แฮร์รี่เร่ง ไม่ใช่ว่าเขาอยากจะคุยกับเพื่อนของเซฟาห์นักหรอก แต่อารมณ์เขาตอนนี้เดี๋ยวขึ้นเดี๋ยวลง แล้วก็ยังไม่แน่ใจว่าเฮอร์ไมโอนี่จะยอมคุยกับเขารึเปล่า เพราะฉะนั้น เขาเลยอยากได้เพื่อนแก้เหงาบ้าง
\"เอ้าๆ โอเค แป๊บนะ\" เซฟาห์พูด แล้วพริบตานั้น เขาก็กลับไปเป็นไดอารี่เหมือนเดิม แฮร์รี่หันไปหยิบปากกาขนนก และขวดหมึกมาเตรียมพร้อม...
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ณ... ห้องของเฮอร์ไมโอนี่
\"เอ้า ข้าไปถามเซฟาห์มาเรียบร้อยแล้ว คู่ของเจ้าตื่นแล้ว และกำลังอยากจะคุยกับเจ้าด้วยนะ พร้อมรึยัง\" มีอาหันมาถามเฮอร์ไมโอนี่ที่ในมือมีปากกาขนนกกับขวดหมึกเตรียมพร้อม
\"งั้นก็...\" มีอาพึมพำอะไรเบาๆ แล้วเธอก็กลับไปเป็นไดอารี่เหมือนเดิม เฮอร์ไมโอนี่ค่อยๆ เปิดไดอารี่เล่มนั้นออก พลางจรดปากกาเขียนข้อความลงไปทันทีว่า \'หวัดดี เรียนอยู่โรงเรียนไหนเหรอ?\" แล้วทันใดนั้น ข้อความนั้นก็หายไป แล้วก็มีข้อความใหม่ผุดขึ้นมาแทนที่ว่า \'หวัดดี ฉันเรียนที่ฮอกวอตส์ แล้วเธอล่ะ?\' (ขออนุญาตเขียนเป็นแบบ chat นะคะ)
เฮอร์ไมโอนี่: ฉันก็เรียนที่ฮอกวอตส์เหมือนกัน แล้วเธออยู่บ้านไหนเหรอ?
แฮร์รี่: ฉันอยู่บ้านกริฟฟินดอร์ แล้วเธอล่ะ?
เฮอร์ไมโอนี่: ฉันก็อยู่บ้านกริฟฟินดอร์เหมือนกัน แปลกจริงๆ แล้วเธออยู่ปีไหนเหรอ?
แฮร์รี่: ปีนี้ฉันก็จะขึ้นปี 6 แล้ว เธอล่ะ?
เฮอร์ไมโอนี่: ฉันก็กำลังจะขึ้นปี 6 เหมือนกัน โอ๊ยตาย ทำไมมันเหมือนกันทุกอย่างเลยเนี่ย?
แฮร์รี่: งั้นก็เปลี่ยนเรื่องสิ อืม.. วันนี้เธอมีเรื่องไม่สบายใจอะไรรึเปล่า เล่าให้ฉันฟังได้นะ ว่าไง?
เฮอร์ไมโอนี่: จริงเหรอ? เอาสิ เอ่อ.. แต่เล่าไปแล้ว เธออย่าหัวเราะนะ
แฮร์รี่: แน่นอน เล่ามาสิ
เฮอร์ไมโอนี่: เอ่อ... วันนี้เพื่อนฉันเค้า... จูบฉันน่ะ แต่ฉันคิดว่า เค้าเห็นฉันเป็นแค่ตัวแทนใครบางคนเท่านั้นแหละ
แฮร์รี่: เอ่อ... บางทีเพื่อนเธอเค้าอาจจะไม่ได้คิดอย่างนั้นก็ได้นะ เค้าอาจจะรักเธอจริงๆ ก็ได้ (เริ่มรู้ตัวว่ากำลังคุยกับใครอยู่)
เฮอร์ไมโอนี่: นายนี่เข้าใจปลอบดีเนอะ แต่ไม่มีทางที่จะเป็นอย่างนั้นหรอก คนที่เค้าชอบน่ะ เป็นถึง... อืม... จะเรียกว่าไงดีล่ะ ดาวของบ้านเรเวนคลอเลยนะ นายรู้จักโช แชง รึเปล่าล่ะ คนนั้นแหละ
แฮร์รี่: อ๋อ เธอกำลังพูดถึง แฮร์รี่ พอตเตอร์ หรือเปล่าน่ะ
เฮอร์ไมโอนี่: อืม นายรู้ได้ไงน่ะ
แฮร์รี่: อ้าว ก็ใครๆ ในฮอกวอตส์ก็รู้กันทั้งนั้นแหละ เอ่อ... เธอชอบแฮร์รี่เหรอ?
เฮอร์ไมโอนี่: อืม.. นายอย่าไปบอกใครนะ โดยเฉพาะแฮร์รี่ ฉันไม่อยากผิดหวังน่ะ นะๆๆ
แฮร์รี่: ก็ได้ ไม่บอกก็ได้ แต่... เธอโกรธเขารึเปล่าที่เขา เอ่อ... จูบเธอน่ะ
เฮอร์ไมโอนี่: (อึ้งเล็กน้อย) อืม... ไม่รู้สิ ฉันแค่อึ้งๆ น่ะ แต่ฉันคิดว่า ฉันก็ไม่โกรธเขาหรอก เออ... นายไม่กินข้าวกลางวันเหรอ เดี๋ยวฉันก็จะไปกินแล้วล่ะ
แฮร์รี่: อืม.. เดี๋ยวฉันก็จะไปกินเหมือนกัน เดี๋ยวเจอกันนะ
เฮอร์ไมโอนี่: เดี๋ยวเจอกัน
แล้วทั้งสองก็ลงไปทานอาหารกลางวัน โดยที่แฮร์รี่เดินไปยิ้มไปเลยทีเดียว (ท่าจะบ้า) ที่เฮอร์ไมโอนี่ไม่โกรธเขา และเขาได้รู้ความจริงอีกอย่างหนึ่ง นั่นก็คือ เฮอร์ไมโอนี่แอบชอบเขาอยู่ ส่วนเฮอร์ไมโอนี่นั้น เธอก็สบายใจขึ้นนิดหน่อย แต่เธอก็ยังกลัวอยู่ดีที่ต้องลงไปเจอแฮร์รี่ข้างล่าง เพื่อทานอาหารกลางวัน....
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
คุยกับผู้เขียน
เฮ้อ... ไอเดียพุ่งอีกแล้ว พิมพ์ตอนนี้นี่เมื่อยมากๆๆๆ (แล้วก็คิดไปพิมพ์ไปด้วย) พยายามเต็มที่เลยนะเนี่ย เอ้า สู้ๆ ขอบอกว่า มีอา ไวคาเรฟ และ เซฟาห์ มอร์เดนเบิร์ก น่ะ ยังมีความลึกลับซ่อนอยู่อีกนะคะ (มันจะลึกลับอะไรนักหนาเนี่ย) ก็ทนๆ อ่านหน่อยนะคะ 555 ^-^
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น