ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : บทที่ 4
บทที่ 4
ณ.. ห้องของเฮอร์ไมโอนี่
\"อืม.. กี่โมงแล้วเนี่ย\" เฮอร์ไมโอนี่พูดอย่างง่วงๆ พลางหันไปดูนาฬิกา \"7 โมงแล้วเหรอ ฮ้าว.... ไปอาบน้ำแต่งตัวดีกว่า แล้วค่อยเขียนไดอารี่\" ว่าแล้วเธอก็ลุกไปอาบน้ำแต่งตัว 5 นาทีต่อมา เด็กสาวก็มาปรากฎตัวตรงหน้ากระจก วันนี้เธอสวมเสื้อยืดสีขาวลายคิตตี้ และกระโปรงสีฟ้าปนขาวจางๆ ดูน่ารักไปอีกแบบ
\"เอาล่ะ... ไปเขียนไดอารี่ดีกว่า\" เด็กสาวพูดพลางเดินไปที่โต๊ะเขียนหนังสือ แล้วเปิดสมุดไดอารี่ปกสีทอง \"อืม.. จะเขียนอะไรดีล่ะ แล้วป่านนี้คนที่ได้ไดอารี่อีกเล่มไปจะตื่นรึยังก็ไม่รู้ เพิ่งจะ 7 โมงเอง ปกติเด็กผู้ชายมักจะตื่นสายไม่ใช่เหรอ เฮ้อ.. ไปปลุกแฮร์รี่ก่อนดีกว่า เดี๋ยว 9 โมง ค่อยเขียน\" ว่าแล้วเธอก็ปิดสมุดไดอารี่ลง แล้วเดินออกจากห้องไป
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ณ.. ห้องของแฮร์รี่
\"อืม... ง่วงชะมัด กี่โมงแล้วเนี่ย\" แฮร์รี่พูดอย่างงัวเงียๆ พลางหันไปคว้าแว่นขึ้นมาสวม \"7 โมงแล้วเหรอ ไปอาบน้ำแต่งตัวดีกว่า\" แล้วเขาก็ลุกไปอาบน้ำแต่งตัว 5 นาทีต่อมา เด็กหนุ่มก็มาอยู่ตรงหน้ากระจก วันนี้เขาสวมเสื้อยืดสีดำ และกางเกงยีนส์อีกเช่นเคย ก็ยังดูหล่อ & เท่อยู่ดี
\"อืม.. แล้วเราจะทำอะไรดีล่ะ\" แฮร์รี่เดินไปนั่งที่โต๊ะเขียนหนังสือ แล้วฟุบหน้าลง แต่แล้วก็ต้องเงยหน้าขึ้นมา เพราะรู้สึกว่า นอนทับอะไรแข็งๆ อยู่ \"เฮ้ย! นี่มันสมุดใครวะเนี่ย แต่.. สวยชะมัดเลย ใครเป็นเจ้าของคงเสียดายแย่ น่าจะเป็นของผู้หญิงนะ ไปประกาศหาเจ้าของดีกว่า\" ว่าแล้วเขาก็หยิบสมุดไดอารี่นั่นไป แต่เขาก็ต้องตกใจสุดขีด เมื่อมีเสียงคนดังออกมาจากสมุดเล่มนั้น
\"นี่! ข้าไม่ใช่ของๆ ใครทั้งนั้นแหละ ข้าเป็นของเจ้า เพราะคู่ของข้าเลือกคู่ของเจ้า (เข้าใจกันมั้ยเนี่ย) ข้าชื่อ เซฟาห์ เข้าใจรียังล่ะ\" สมุดเล่มนั้นพูด
\"เฮ้ย! สมุดพูดได้ ผีหลอกกกกกกกกก\" เขาพูดไม่ทันขาดคำ สมุดเล่มนั้นก็พูดมาอีกว่า \"จะบ้าเรอะ ข้าไม่ใช่ผี ข้าเป็นสมุดไดอารี่วิเศษต่างหาก เจ้าบ๊อง\"
\"อ้าว... งั้นเหรอ แล้วทำไม....\" แฮร์รี่ไม่ทันจะถามให้จบประโยค ก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น พร้อมกับเสียงหวานๆ ใสๆ ของเฮอร์ไมโอนี่ก็ดังขึ้น \"แฮร์รี่ๆ ตื่นรึยัง\"
\"อ๊ะ.. เฮอร์ไมโอนี่มา ฉันไปดูก่อนนะ\" แฮร์รี่หันไปพูดกับสมุดเล่มนั้น แต่มันหายไปแล้ว \"อะไรวะ คิดจะมาก็มา คิดจะไปก็ไป\" แฮร์รี่บ่น พลางวิ่งไปเปิดประตู
\"ว่าไง เฮอร์ไมโอนี่\" แฮร์รี่ถาม พลางยิ้มบางๆ ให้เฮอร์ไมโอนี่
\"หวัดดี แฮร์รี่ ตื่นนานแล้วเหรอ\" เฮอร์ไมโอนี่ถาม
\"ก็... อืม มีอะไรเหรอ\" แฮร์รี่ถาม
\"ก็... ฉันอยากชวนเธอไปเดินเล่นน่ะ\" เฮอร์ไมโอนี่ตอบอายๆ \"ว่าแต่จะไปรึเปล่าล่ะ\"
\"โธ่... ไม่น่าถามเลย เฮอร์ไมโอนี่ ฉันก็ต้องไปอยู่แล้วสิ\" แฮร์รี่ตอบ พลางยิ้มกว้าง
\"งั้นก็... ไปสิ\" เฮอร์ไมโอนี่บอก พลางเดินไปดึงแขนแฮร์รี่ \"ไปเร็ว\"
\"โอเคๆ จะรีบไปไหนนะ เฮอร์ไมโอนี่\" แฮร์รี่พูดขำๆ \"เอ้าๆ ไปแล้วๆ\"
แล้วทั้งสองก็เดินออกจากห้องไป ฉับพลัน สมุดไดอารี่ทั้ง 2 เล่มก็ปรากฎขึ้นมาบนโต๊ะของแฮร์รี่ \"ข้าว่านะ มีอา คู่นี้เป็นคู่แท้กันก็จริงอยู่ แต่เหมือนมีคำว่า \"เพื่อน\" ไม่ใช่สิ \"เพื่อนสนิท\" มาบดบังนะ\" สมุดไดอารี่ชื่อ เซฟาห์ พูดกับสมุดไดอารี่อีกเล่มหนึ่งที่ชื่อ มีอา \"เฮ้อ.. ข้าก็ว่าอย่างนั้นแหละ เซฟาห์ เด็กสาวคนนั้นน่ะ เป็นคนเข้มแข็งและอ่อนโยนในเวลาเดียวกัน ฉลาด ช่างวางแผน และเป็นคนที่มีจิตใจงดงาม ใครอยู่ใกล้ก็อดที่จะหลงรักไม่ได้ ข้าถึงเลือกนางไง เซฟาห์\" มีอาเอ่ยขึ้น \"ส่วนเจ้าเด็กหนุ่มคนนั้นน่ะ ก็เป็นคนเข้มแข็งและอ่อนโยนในเวลาเดียวกันเช่นกัน และก็เป็นคนดี มีจิตใจที่งดงามเช่นเดียวกัน มิหนำซ้ำยังเป็นคนที่สามารถรอดชีวิตจากเงื้อมมือของจอมมารได้อีกด้วย มีความกล้าหาญ ถ้า 2 คนนี้มาร่วมต่อสู้ด้วยกันล่ะก็ ข้าว่า แม้แต่จอมมารก็ไม่สามารถทำอะไรได้หรอก มีอา เพียงแต่ว่า...\" แล้วทันใดนั้น สมุดไดอารี่ทั้ง 2 เล่มก็หายวับไป
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ณ.. สวนของโรงแรม
\"เฮ้อ... สบายใจจังเนอะ อากาศตอนเช้าๆ นี่มันสดชื่นอย่างนี้นี่เอง\" เฮอร์ไมโอนี่พูด พลางสูดอากาศบริสุทธิ์สดชื่นเข้าไป
\"เอ่อ... เฮอร์ไมโอนี่ ฉันมีอะไรจะถามเธอเรื่องนึงน่ะ\" แฮร์รี่บอกอย่างกล้าๆ กลัวๆ พลางมองหน้าเฮอร์ไมโอนี่นิ่ง
\"หืม.. เรื่องอะไรล่ะ ถามมาเลย แฮร์รี่\" เฮอร์ไมโอนี่บอกอย่างสดใส
\"เอ่อ.. คือว่า.. ผู้หญิงเค้าชอบผู้ชายแบบไหนเหรอ เฮอร์ไมโอนี่\" แฮร์รี่ถามในสิ่งที่เฮอร์ไมโอนี่ไม่คิดว่าเขาจะถาม
\"เอ่อ.. ไม่รู้สิ แฮร์รี่ เพราะผู้หญิงแต่ละคนก็ชอบไม่เหมือนกันหรอกนะ\" เฮอร์ไมโอนี่ตอบ พลางหันหน้าหนีไปทางอื่น เพื่อไม่ให้แฮร์รี่เห็นน้ำตาที่เริ่มออกมาคลออยู่ที่ดวงตาสีน้ำตาลของเธอ \'แฮร์รี่เค้าคงหมายถึงโชซินะ... เค้าไม่เห็นเราอยู่ในสายตาหรอก เพราะเค้าก็เห็นเราเป็นแค่เพื่อนเท่านั้นแหละ...\' เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ น้ำตาเจ้ากรรมก็พาลจะไหลออกมาซะดื้อๆ เธอรีบปาดมันทิ้ง และลุกพรวดขึ้นอย่างรวดเร็ว
\"แฮร์รี่ ฉันกลับก่อนนะ เดี๋ยวตอนอาหารกลางวันเจอกันนะ\" แล้วเธอก็ทำท่าจะวิ่งหนีไปซะดื้อๆ ถ้าแฮร์รี่ไม่คว้าแขนไว้ซะก่อน
\"เดี๋ยวซิ เฮอร์ไมโอนี่ เธอเป็นอะไรไปน่ะ ทำไมทำตัวแปลกๆ ล่ะ\" แฮร์รี่พูด พลางหมุนตัวเฮอร์ไมโอนี่ให้หันหน้ามาหาเขา
\"เปล่านี่ ฉันไม่ได้เป็นอะไรเลยนะ แฮร์รี่\" เฮอร์ไมโอนี่ตอบ แต่เมื่อเธอหันมาเห็นดวงตาสีเขียวที่ส่องประกายความห่วงใยของแฮร์รี่ น้ำตาของเธอก็ทะลักออกมาซะดื้อๆ
\"เฮ้ย! เฮอร์ไมโอนี่ ร้องไห้ทำไมล่ะ ฉันทำอะไรผิดเหรอ\" แฮร์รี่ถามด้วยความงุนงง พร้อมกับความเจ็บแปลบในหัวใจที่เห็นน้ำตาของเพื่อนสาว \'ฉันเป็นอะไรไปเนี่ย ทำไมต้องรู้สึกแปลกๆ ด้วย ที่เห็นน้ำตาของเฮอร์ไมโอนี่\'
\"เปล่า เธอไม่ได้ทำอะไรผิด ฉันต่างหากที่ผิด....\" เฮอร์ไมโอนี่พูด พลางคิดต่อไปว่า \'...ที่หลงรักเธอ\' เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ เฮอร์ไมโอนี่ก็ยิ่งร้องไห้และสะอื้นหนักขึ้น แฮร์รี่มองเพื่อนสาวอย่างสงสารปนเห็นใจสารพัด แล้วเขาก็กอดเฮอร์ไมโอนี่ไว้
\"แฮร์รี่! เธอ...\" ยังไม่ทันที่เฮอร์ไมโอนี่จะพูดจบ แฮร์รี่ก็พูดสวนขึ้นมาว่า \"ฉันไม่รู้หรอกนะว่าเธอไม่สบายใจเรื่องอะไร แต่ถ้าฉันกอดเธออยู่อย่างนี้แล้วมันทำให้เธอสบายใจขึ้นบ้าง ฉันก็จะทำนะเฮอร์ไมโอนี่\" เฮอร์ไมโอนี่ได้ฟังก็ร้องไห้หนักขึ้น แล้วเธอก็ปล่อยให้แฮร์รี่กอดเธอไว้อย่างนั้น เมื่อผ่านไปซักพัก แฮร์รี่ก็เขย่าตัวเฮอร์ไมโอนี่เบาๆ พลางร้องเรียก \"เฮอร์ไมโอนี่ๆ\" แต่เฮอร์ไมโอนี่ร้องไห้จนหลับไปแล้ว แฮร์รี่มองใบหน้าสวยหวานที่ยังคงมีคราบน้ำตาเปื้อนแก้มอยู่ แล้วก็ถอนใจเบาๆ \"หลับไปซะแล้ว เฮ้อ... ทำไมเฮอร์ไมโอนี่ไม่ยอมบอกเรานะ ว่าไม่สบายใจเรื่องอะไร แต่คนอย่างเฮอร์ไมโอนี่ ถ้าไม่อยากบอกก็ฝันไปเถอะว่าจะบอก ถ้าเค้าอยากบอก ก็คงจะบอกเองน่ะแหละ เฮ้อ.. เราเองก็ชักง่วงแล้วนะเนี่ย เฮอร์ไมโอนี่ก็หลับไปแล้ว นอนมันตรงสนามนี่แหละ\" ว่าแล้วแฮร์รี่ก็ค่อยๆ วางเฮอร์ไมโอนี่ลงบนสนามหญ้า และตัวเองก็นอนลงข้างๆ โดยที่เมื่อนอนลงไปแล้วก็คว้าตัวเฮอร์ไมโอนี่มากอดต่อ (โอ๊ย เลี่ยน คิดได้ไงเนี่ย) แล้วเขาก็ผล็อยหลับไป ท่ามกลางอากาศบริสุทธิ์สดชื่นเย็นสบาย...
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
คุยกับผู้เขียน
สมุดไดอารี่ทั้ง 2 เล่มพูดได้ด้วย!! ไอเดียบรรเจิดมาก ยิ่งแต่งก็ยิ่งเพลินค่ะ ตอนแต่งบทนี้ คิดว่าจะสมองตื้อตันซะแล้วนะคะเนี่ย (555) แต่ก็ไปเรื่อยๆ จนได้นั่นแหละ นี่ยังไม่ได้คิดพล็อตเรื่องบทหน้าเลยนะคะเนี่ย เพราะเดี๋ยวไปแต่งเอาจริงๆ ก็สมองลื่นไหลไปเองแหละค่ะ เป็นไงคะ บทนี้ถูกใจท่านผู้อ่านกันรึเปล่า (อาจจะถูกหรือไม่ถูกก็ได้เนอะ 555) สงสัยจะมีคนงงตอนที่สมุดไดอารี่ชื่อ เซฟาห์ บอกแฮร์รี่ว่า \"...เพราะคู่ของข้าเลือกคู่ของเจ้า...\" ใช่มั้ยคะ เดี๋ยวจะอธิบายให้ฟัง: สมุดไดอารี่ชื่อ เซฟาห์ น่ะ มีคู่ ชื่อ มีอาค่ะ แล้วเพราะมีอาเลือกเฮอร์ไมโอนี่ เซฟาห์เลยต้องไปหาแฮร์รี่ ซึ่งก็เป็นคู่ของเฮอร์ไมโอนี่นั่นเอง เข้าใจมั้ยเนี่ย พยายามเข้าใจกันหน่อยนะคะ อ้อ! เซฟาห์น่ะเป็นผู้ชาย ส่วนมีอาเป็นผู้หญิงนะคะ อย่าเพิ่งเข้าใจว่า ความลึกลับของไดอารี่ทั้ง 2 เล่ม จะมีแค่นี้นะคะ อาจจะมีอะไรๆ ประหลาดๆ เกิดขึ้นอีกก็ได้ ^-^
ณ.. ห้องของเฮอร์ไมโอนี่
\"อืม.. กี่โมงแล้วเนี่ย\" เฮอร์ไมโอนี่พูดอย่างง่วงๆ พลางหันไปดูนาฬิกา \"7 โมงแล้วเหรอ ฮ้าว.... ไปอาบน้ำแต่งตัวดีกว่า แล้วค่อยเขียนไดอารี่\" ว่าแล้วเธอก็ลุกไปอาบน้ำแต่งตัว 5 นาทีต่อมา เด็กสาวก็มาปรากฎตัวตรงหน้ากระจก วันนี้เธอสวมเสื้อยืดสีขาวลายคิตตี้ และกระโปรงสีฟ้าปนขาวจางๆ ดูน่ารักไปอีกแบบ
\"เอาล่ะ... ไปเขียนไดอารี่ดีกว่า\" เด็กสาวพูดพลางเดินไปที่โต๊ะเขียนหนังสือ แล้วเปิดสมุดไดอารี่ปกสีทอง \"อืม.. จะเขียนอะไรดีล่ะ แล้วป่านนี้คนที่ได้ไดอารี่อีกเล่มไปจะตื่นรึยังก็ไม่รู้ เพิ่งจะ 7 โมงเอง ปกติเด็กผู้ชายมักจะตื่นสายไม่ใช่เหรอ เฮ้อ.. ไปปลุกแฮร์รี่ก่อนดีกว่า เดี๋ยว 9 โมง ค่อยเขียน\" ว่าแล้วเธอก็ปิดสมุดไดอารี่ลง แล้วเดินออกจากห้องไป
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ณ.. ห้องของแฮร์รี่
\"อืม... ง่วงชะมัด กี่โมงแล้วเนี่ย\" แฮร์รี่พูดอย่างงัวเงียๆ พลางหันไปคว้าแว่นขึ้นมาสวม \"7 โมงแล้วเหรอ ไปอาบน้ำแต่งตัวดีกว่า\" แล้วเขาก็ลุกไปอาบน้ำแต่งตัว 5 นาทีต่อมา เด็กหนุ่มก็มาอยู่ตรงหน้ากระจก วันนี้เขาสวมเสื้อยืดสีดำ และกางเกงยีนส์อีกเช่นเคย ก็ยังดูหล่อ & เท่อยู่ดี
\"อืม.. แล้วเราจะทำอะไรดีล่ะ\" แฮร์รี่เดินไปนั่งที่โต๊ะเขียนหนังสือ แล้วฟุบหน้าลง แต่แล้วก็ต้องเงยหน้าขึ้นมา เพราะรู้สึกว่า นอนทับอะไรแข็งๆ อยู่ \"เฮ้ย! นี่มันสมุดใครวะเนี่ย แต่.. สวยชะมัดเลย ใครเป็นเจ้าของคงเสียดายแย่ น่าจะเป็นของผู้หญิงนะ ไปประกาศหาเจ้าของดีกว่า\" ว่าแล้วเขาก็หยิบสมุดไดอารี่นั่นไป แต่เขาก็ต้องตกใจสุดขีด เมื่อมีเสียงคนดังออกมาจากสมุดเล่มนั้น
\"นี่! ข้าไม่ใช่ของๆ ใครทั้งนั้นแหละ ข้าเป็นของเจ้า เพราะคู่ของข้าเลือกคู่ของเจ้า (เข้าใจกันมั้ยเนี่ย) ข้าชื่อ เซฟาห์ เข้าใจรียังล่ะ\" สมุดเล่มนั้นพูด
\"เฮ้ย! สมุดพูดได้ ผีหลอกกกกกกกกก\" เขาพูดไม่ทันขาดคำ สมุดเล่มนั้นก็พูดมาอีกว่า \"จะบ้าเรอะ ข้าไม่ใช่ผี ข้าเป็นสมุดไดอารี่วิเศษต่างหาก เจ้าบ๊อง\"
\"อ้าว... งั้นเหรอ แล้วทำไม....\" แฮร์รี่ไม่ทันจะถามให้จบประโยค ก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น พร้อมกับเสียงหวานๆ ใสๆ ของเฮอร์ไมโอนี่ก็ดังขึ้น \"แฮร์รี่ๆ ตื่นรึยัง\"
\"อ๊ะ.. เฮอร์ไมโอนี่มา ฉันไปดูก่อนนะ\" แฮร์รี่หันไปพูดกับสมุดเล่มนั้น แต่มันหายไปแล้ว \"อะไรวะ คิดจะมาก็มา คิดจะไปก็ไป\" แฮร์รี่บ่น พลางวิ่งไปเปิดประตู
\"ว่าไง เฮอร์ไมโอนี่\" แฮร์รี่ถาม พลางยิ้มบางๆ ให้เฮอร์ไมโอนี่
\"หวัดดี แฮร์รี่ ตื่นนานแล้วเหรอ\" เฮอร์ไมโอนี่ถาม
\"ก็... อืม มีอะไรเหรอ\" แฮร์รี่ถาม
\"ก็... ฉันอยากชวนเธอไปเดินเล่นน่ะ\" เฮอร์ไมโอนี่ตอบอายๆ \"ว่าแต่จะไปรึเปล่าล่ะ\"
\"โธ่... ไม่น่าถามเลย เฮอร์ไมโอนี่ ฉันก็ต้องไปอยู่แล้วสิ\" แฮร์รี่ตอบ พลางยิ้มกว้าง
\"งั้นก็... ไปสิ\" เฮอร์ไมโอนี่บอก พลางเดินไปดึงแขนแฮร์รี่ \"ไปเร็ว\"
\"โอเคๆ จะรีบไปไหนนะ เฮอร์ไมโอนี่\" แฮร์รี่พูดขำๆ \"เอ้าๆ ไปแล้วๆ\"
แล้วทั้งสองก็เดินออกจากห้องไป ฉับพลัน สมุดไดอารี่ทั้ง 2 เล่มก็ปรากฎขึ้นมาบนโต๊ะของแฮร์รี่ \"ข้าว่านะ มีอา คู่นี้เป็นคู่แท้กันก็จริงอยู่ แต่เหมือนมีคำว่า \"เพื่อน\" ไม่ใช่สิ \"เพื่อนสนิท\" มาบดบังนะ\" สมุดไดอารี่ชื่อ เซฟาห์ พูดกับสมุดไดอารี่อีกเล่มหนึ่งที่ชื่อ มีอา \"เฮ้อ.. ข้าก็ว่าอย่างนั้นแหละ เซฟาห์ เด็กสาวคนนั้นน่ะ เป็นคนเข้มแข็งและอ่อนโยนในเวลาเดียวกัน ฉลาด ช่างวางแผน และเป็นคนที่มีจิตใจงดงาม ใครอยู่ใกล้ก็อดที่จะหลงรักไม่ได้ ข้าถึงเลือกนางไง เซฟาห์\" มีอาเอ่ยขึ้น \"ส่วนเจ้าเด็กหนุ่มคนนั้นน่ะ ก็เป็นคนเข้มแข็งและอ่อนโยนในเวลาเดียวกันเช่นกัน และก็เป็นคนดี มีจิตใจที่งดงามเช่นเดียวกัน มิหนำซ้ำยังเป็นคนที่สามารถรอดชีวิตจากเงื้อมมือของจอมมารได้อีกด้วย มีความกล้าหาญ ถ้า 2 คนนี้มาร่วมต่อสู้ด้วยกันล่ะก็ ข้าว่า แม้แต่จอมมารก็ไม่สามารถทำอะไรได้หรอก มีอา เพียงแต่ว่า...\" แล้วทันใดนั้น สมุดไดอารี่ทั้ง 2 เล่มก็หายวับไป
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ณ.. สวนของโรงแรม
\"เฮ้อ... สบายใจจังเนอะ อากาศตอนเช้าๆ นี่มันสดชื่นอย่างนี้นี่เอง\" เฮอร์ไมโอนี่พูด พลางสูดอากาศบริสุทธิ์สดชื่นเข้าไป
\"เอ่อ... เฮอร์ไมโอนี่ ฉันมีอะไรจะถามเธอเรื่องนึงน่ะ\" แฮร์รี่บอกอย่างกล้าๆ กลัวๆ พลางมองหน้าเฮอร์ไมโอนี่นิ่ง
\"หืม.. เรื่องอะไรล่ะ ถามมาเลย แฮร์รี่\" เฮอร์ไมโอนี่บอกอย่างสดใส
\"เอ่อ.. คือว่า.. ผู้หญิงเค้าชอบผู้ชายแบบไหนเหรอ เฮอร์ไมโอนี่\" แฮร์รี่ถามในสิ่งที่เฮอร์ไมโอนี่ไม่คิดว่าเขาจะถาม
\"เอ่อ.. ไม่รู้สิ แฮร์รี่ เพราะผู้หญิงแต่ละคนก็ชอบไม่เหมือนกันหรอกนะ\" เฮอร์ไมโอนี่ตอบ พลางหันหน้าหนีไปทางอื่น เพื่อไม่ให้แฮร์รี่เห็นน้ำตาที่เริ่มออกมาคลออยู่ที่ดวงตาสีน้ำตาลของเธอ \'แฮร์รี่เค้าคงหมายถึงโชซินะ... เค้าไม่เห็นเราอยู่ในสายตาหรอก เพราะเค้าก็เห็นเราเป็นแค่เพื่อนเท่านั้นแหละ...\' เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ น้ำตาเจ้ากรรมก็พาลจะไหลออกมาซะดื้อๆ เธอรีบปาดมันทิ้ง และลุกพรวดขึ้นอย่างรวดเร็ว
\"แฮร์รี่ ฉันกลับก่อนนะ เดี๋ยวตอนอาหารกลางวันเจอกันนะ\" แล้วเธอก็ทำท่าจะวิ่งหนีไปซะดื้อๆ ถ้าแฮร์รี่ไม่คว้าแขนไว้ซะก่อน
\"เดี๋ยวซิ เฮอร์ไมโอนี่ เธอเป็นอะไรไปน่ะ ทำไมทำตัวแปลกๆ ล่ะ\" แฮร์รี่พูด พลางหมุนตัวเฮอร์ไมโอนี่ให้หันหน้ามาหาเขา
\"เปล่านี่ ฉันไม่ได้เป็นอะไรเลยนะ แฮร์รี่\" เฮอร์ไมโอนี่ตอบ แต่เมื่อเธอหันมาเห็นดวงตาสีเขียวที่ส่องประกายความห่วงใยของแฮร์รี่ น้ำตาของเธอก็ทะลักออกมาซะดื้อๆ
\"เฮ้ย! เฮอร์ไมโอนี่ ร้องไห้ทำไมล่ะ ฉันทำอะไรผิดเหรอ\" แฮร์รี่ถามด้วยความงุนงง พร้อมกับความเจ็บแปลบในหัวใจที่เห็นน้ำตาของเพื่อนสาว \'ฉันเป็นอะไรไปเนี่ย ทำไมต้องรู้สึกแปลกๆ ด้วย ที่เห็นน้ำตาของเฮอร์ไมโอนี่\'
\"เปล่า เธอไม่ได้ทำอะไรผิด ฉันต่างหากที่ผิด....\" เฮอร์ไมโอนี่พูด พลางคิดต่อไปว่า \'...ที่หลงรักเธอ\' เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ เฮอร์ไมโอนี่ก็ยิ่งร้องไห้และสะอื้นหนักขึ้น แฮร์รี่มองเพื่อนสาวอย่างสงสารปนเห็นใจสารพัด แล้วเขาก็กอดเฮอร์ไมโอนี่ไว้
\"แฮร์รี่! เธอ...\" ยังไม่ทันที่เฮอร์ไมโอนี่จะพูดจบ แฮร์รี่ก็พูดสวนขึ้นมาว่า \"ฉันไม่รู้หรอกนะว่าเธอไม่สบายใจเรื่องอะไร แต่ถ้าฉันกอดเธออยู่อย่างนี้แล้วมันทำให้เธอสบายใจขึ้นบ้าง ฉันก็จะทำนะเฮอร์ไมโอนี่\" เฮอร์ไมโอนี่ได้ฟังก็ร้องไห้หนักขึ้น แล้วเธอก็ปล่อยให้แฮร์รี่กอดเธอไว้อย่างนั้น เมื่อผ่านไปซักพัก แฮร์รี่ก็เขย่าตัวเฮอร์ไมโอนี่เบาๆ พลางร้องเรียก \"เฮอร์ไมโอนี่ๆ\" แต่เฮอร์ไมโอนี่ร้องไห้จนหลับไปแล้ว แฮร์รี่มองใบหน้าสวยหวานที่ยังคงมีคราบน้ำตาเปื้อนแก้มอยู่ แล้วก็ถอนใจเบาๆ \"หลับไปซะแล้ว เฮ้อ... ทำไมเฮอร์ไมโอนี่ไม่ยอมบอกเรานะ ว่าไม่สบายใจเรื่องอะไร แต่คนอย่างเฮอร์ไมโอนี่ ถ้าไม่อยากบอกก็ฝันไปเถอะว่าจะบอก ถ้าเค้าอยากบอก ก็คงจะบอกเองน่ะแหละ เฮ้อ.. เราเองก็ชักง่วงแล้วนะเนี่ย เฮอร์ไมโอนี่ก็หลับไปแล้ว นอนมันตรงสนามนี่แหละ\" ว่าแล้วแฮร์รี่ก็ค่อยๆ วางเฮอร์ไมโอนี่ลงบนสนามหญ้า และตัวเองก็นอนลงข้างๆ โดยที่เมื่อนอนลงไปแล้วก็คว้าตัวเฮอร์ไมโอนี่มากอดต่อ (โอ๊ย เลี่ยน คิดได้ไงเนี่ย) แล้วเขาก็ผล็อยหลับไป ท่ามกลางอากาศบริสุทธิ์สดชื่นเย็นสบาย...
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
คุยกับผู้เขียน
สมุดไดอารี่ทั้ง 2 เล่มพูดได้ด้วย!! ไอเดียบรรเจิดมาก ยิ่งแต่งก็ยิ่งเพลินค่ะ ตอนแต่งบทนี้ คิดว่าจะสมองตื้อตันซะแล้วนะคะเนี่ย (555) แต่ก็ไปเรื่อยๆ จนได้นั่นแหละ นี่ยังไม่ได้คิดพล็อตเรื่องบทหน้าเลยนะคะเนี่ย เพราะเดี๋ยวไปแต่งเอาจริงๆ ก็สมองลื่นไหลไปเองแหละค่ะ เป็นไงคะ บทนี้ถูกใจท่านผู้อ่านกันรึเปล่า (อาจจะถูกหรือไม่ถูกก็ได้เนอะ 555) สงสัยจะมีคนงงตอนที่สมุดไดอารี่ชื่อ เซฟาห์ บอกแฮร์รี่ว่า \"...เพราะคู่ของข้าเลือกคู่ของเจ้า...\" ใช่มั้ยคะ เดี๋ยวจะอธิบายให้ฟัง: สมุดไดอารี่ชื่อ เซฟาห์ น่ะ มีคู่ ชื่อ มีอาค่ะ แล้วเพราะมีอาเลือกเฮอร์ไมโอนี่ เซฟาห์เลยต้องไปหาแฮร์รี่ ซึ่งก็เป็นคู่ของเฮอร์ไมโอนี่นั่นเอง เข้าใจมั้ยเนี่ย พยายามเข้าใจกันหน่อยนะคะ อ้อ! เซฟาห์น่ะเป็นผู้ชาย ส่วนมีอาเป็นผู้หญิงนะคะ อย่าเพิ่งเข้าใจว่า ความลึกลับของไดอารี่ทั้ง 2 เล่ม จะมีแค่นี้นะคะ อาจจะมีอะไรๆ ประหลาดๆ เกิดขึ้นอีกก็ได้ ^-^
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น