ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 1
บทที่ 1
\"มาแล้วค่ะ พ่อ แม่\" เฮอร์ไมโอนี่พูดขึ้น พลางเปิดประตูหน้ารถ ก้าวเข้าไปนั่งแล้วจึงปิดประตู พลางพูดว่า \"ไปเลยค่ะ ลุงไบร์ท\" ครั้นแล้วรถเบนซ์สีบรอนซ์เงินก็เคลื่อนออกจากที่ พลางวิ่งไปตามถนนในตัวคฤหาสน์หลังงาม ก่อนจะไปหยุดอยู่ที่ประตูใหญ่เพื่อรอให้มันเปิดออก จากนั้นรถก็เคลื่อนตัวออกไปจากคฤหาสน์ของตระกูลเกรนเจอร์
\'สวยจัง\' เฮอร์ไมโอนี่คิดขณะที่รถผ่านสระน้ำแสนสวยที่มีดอกบัวบานสะพรั่ง \'อยากให้แฮร์รี่มาเห็นจัง\' เธอชะงักไปนิดนึง ก่อนที่จะเริ่มคิดว่า \'ทำไมฉันคิดถึงแต่แฮร์รี่คนเดียวล่ะ? อืม.. อาจจะเป็นเพราะแฮร์รี่เขาไม่เคยมาเที่ยวแบบนี้ละมั้ง โดยเฉพาะกับพ่อแม่...\' เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ ใบหน้าของเพื่อนสนิทคนหนึ่งของเธอก็ปรากฎขึ้นในมโนภาพ ศีรษะที่มีเส้นผมสีดำสนิทที่ดูเหมือนมันจะไม่เคยเรียบเลย ดวงตาสีเขียวมรกตคู่ใสซึ่งถ้าโกรธหรือมีอารมณ์ขุ่นมัวก็จะเป็นสีเขียวขุ่นขึ้นมาทันที ร่างกายซึ่งแต่ก่อนผอมเก้งก้างเริ่มจะมีมัดกล้ามและกำยำขึ้น คิดๆ ไปแล้วเธอก็อยากเจอเขากับรอนเร็วๆ เหมือนกัน จะได้ดูว่าพวกเขาเปลี่ยนแปลงไปขนาดไหน
\"เฮอร์มี่ หนูเป็นอะไรรึเปล่าจ๊ะ\" เสียงแม่ของเธอดังขึ้นอย่างห่วงใย เด็กสาวหันไปมองมารดา ก่อนจะตอบว่า \"หนูไม่ได้เป็นอะไรหรอกค่ะ หนูแค่คิดถึงแฮร์รี่..\" เสียงของเธอเศร้าลงนิดหน่อย
\"หนูนอนซะเถอะจ๊ะ เดี๋ยวถึงสนามบินแม่จะปลุก ส่วนเรื่องแฮร์รี่ ถ้าคราวหน้าเรามาเที่ยวอย่างนี้กันอีก หนูก็ชวนเขามาก็ได้นี่จ๊ะ\" แม่ของเธอบอกอย่างใจดี
\"จริงๆ นะคะ แม่ แฮร์รี่จะต้องดีใจมากแน่ๆ เลย\" เด็กสาวตะโกนออกมาลั่นรถอย่างดีใจ
\"จ๊ะๆ หนูนอนซะเถอะจ๊ะ เร้ว\" แม่ของเธอพูด พลางปรับเก้าอี้และห่มผ้าให้
เมื่อเฮอร์ไมโอนี่หลับไปแล้ว พ่อและแม่ของเธอก็เริ่มคุยกันเกี่ยวกับแฮร์รี่ เพราะพอจะมองออกว่าลูกสาวรู้สึกยังไงกับแฮร์รี่
\"คุณคะ คุณว่า แฮร์รี่เนี่ย เป็นคนยังไงคะ\" แม่ของเฮอร์ไมโอนี่ถาม
\"อืม.. ไม่รู้เหมือนกันนะ เพราะไม่เคยเจอ แต่อย่างแรกที่ผมรู้คือต้องเป็นคนดี เพราะลูกสาวเราน่ะฉลาดพอ พอปิดเทอมหน้าร้อนทีนึง แกก็จะมาพร่ำพรรณนาว่าแฮร์รี่ดีอย่างโน้น ดีอย่างนี้ คุณก็รู้ดีนี่ ลูกสาวเราน่ะ ไม่ค่อยจะชมใครหรอก ถ้าคนๆ นั้นไม่ดีจริง\" พ่อของเธอพูดอย่างมีเหตุผล
\"เฮ้อ.. เอาเถอะค่ะ ฉันน่ะไม่อะไรหรอก ขอแค่เป็นคนดี แล้วก็อย่าทำให้ลูกสาวเราเสียใจก็พอแล้วล่ะค่ะ\"แม่ของเธอบอกอย่างห่วงใยลูกสาว
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ณ..บ้านเลขที่ 4 ซอยพรีเว็ต
แฮร์รี่ พอตเตอร์ กำลังจัดกระเป๋าและเก็บสมบัติของเขาทุกชิ้น เพราะ......เขากำลังจะได้ไปอยู่บ้านใหม่! นั่นก็คือ คฤหาสน์ตระกูลพอตเตอร์ ตอนแรกศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์ไม่อนุญาตให้เขาไปอยู่บ้านหลังนั้น แต่เมื่อศาสตราจารย์ลูปินขอร้องให้ เพราะถึงแฮร์รี่จะอยู่ที่บ้านเดอร์สลีย์ต่อไป ก็ไม่ช่วยให้อะไรดีขึ้น เพราะตอนนี้โวลเดอมอร์ก็แตะต้องตัวแฮร์รี่ได้แล้ว ศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์จึงยอมอนุญาต
ตามคำบอกเล่าของศาสตราจารย์ลูปิน คฤหาสน์หลังนั้นยังอยู่ดี ยังคงโอ่โถง สง่างาม และน่าอยู่ และที่สำคัญ ที่นั่นมีเอลฟ์ประจำบ้านเยอะรองจากฮอกวอตส์ \'เฮอร์ไมโอนี่ต้องโกรธเป็นฟืนเป็นไฟแน่ๆ เอาเถอะ ถ้าเธอไปที่นั่น ก็อย่าบอกให้เธอรู้ก็แล้วกัน\' เขาคิดอย่างขำๆ พลางอมยิ้มน้อยๆ เมื่อนึกถึงวงหน้าเรียวรูปไข่ขาวสะอาด ผมสีน้ำตาลที่หยิกเป็นลอนยาวสลวย ดวงตาคู่โตสีน้ำตาลอ่อนที่แฝงความมั่นใจในตัวเองสูง คิ้วคู่เรียว จมูกโด่งพองาม ริมฝีปากบางมลสีชมพูระเรื่อ...
เขาขมวดคิ้ว แล้วจู่ๆ ก็หน้าแดงขึ้นมาซะดื้อๆ \'ให้ตายซิ! ทำไมพอนึกถึงปากเธอแล้วมันรู้สึกแปลกๆ นะ ตอนนี้เธอคงกำลังไปปารีสซินะ เอ๊ะ! ปารีส.... ศาสตราจารย์ลูปินบอกว่า ปิดเทอมนี้จะพาเราไปนี่นา ถ้าจริงก็ดีสิ จะได้เจอเฮอร์ไมโอนี่เร็วกว่าที่คิดไว้ เย้! ดีใจจังเลย\'
มีเสียง \'ป๊อบ\' ดังขึ้น แล้วศาสตราจารย์ลูปินก็มาปรากฎกายตรงหน้าเขา
\"ศาสตราจารย์ลูปิน มาซะทีนะครับ แล้วเราจะไปกันยังไงครับ\" แฮร์รี่รีบถามด้วยความยินดี
\"ผงฟลูไงล่ะ เธอเด็กเกินไปที่จะหายตัว แล้วถึงเธอจะขี่ไม้กวาดได้ดี แต่ฉันก็ไม่อยากให้เธอแข็งตายไปซะก่อนจะไปถึงที่นั่นนะ\" ศาสตราจารย์ลูปินตอบยิ้มๆ
\"เอ่อ... แล้วพวกเดอร์สลีย์จะยอมหรือครับ\" แฮร์รี่นึกถึงภาพตอนที่นายวีสลีย์ใช้ผงฟลูมารับเขาตอนปี 3
\"อ๋อ.. ฉันขออนุญาตพวกเขาเรียบร้อยแล้วล่ะ ยอมให้ใช้แต่โดยดีด้วยนะ แปลกจริงๆ \" ศาสตราจารย์ลูปินพึมพำเบาๆ
\"จริงเหรอครับ ถ้าอย่างนั้น เรารีบไปกันเลยดีกว่าครับ\" แฮร์รี่บอก เขาอยากจะออกไปจากบ้านหลังนี้จะแย่อยู่แล้ว
\"เอ้าๆ ไปสิ ไปก็ไป\" ศาสตราจารย์ลูปินพูด แล้วเขากับแฮร์รี่ก็เดินลงบันไดมา เขาโยนผงฟลูเข้าไปในเตาผิงที่มีไฟอยู่ก่อนแล้ว ทำให้ไฟกลายเป็นสีเขียวมรกต แฮร์รี่ก้าวเข้าไปในเตาผิง พลางพูดว่า \"คฤหาสน์ตระกูลพอตเตอร์!\" แล้วเขาก็รู้สึกตัวหมุนไปมา เมื่อเขารู้สึกว่าเคลื่อนที่ช้าลง เขาจึงเอามือยันมาข้างหน้าเพื่อไม่ให้ตัวเองหัวทิ่ม เมื่อเขามาถึงแล้ว เขาก็ลืมตาแล้วจึงค่อยๆ ลุกขึ้น แล้วเขาก็ต้องตกใจสุดขีด เมื่อมีดวงตาคู่โตมหึมาอยู่ใกล้แค่เอื้อม พลางร้องไห้ฟูมฟายอย่างดีอกดีใจ แล้วมันก็ถอยห่างออกไป เขาจึงรู้ว่ามันคือเอลฟ์ประจำบ้าน
\"อ้าว! บลิงกี้ มารอรับแฮร์รี่เหรอ\" ศาสตราจารย์ลูปินถามเอลฟ์ประจำบ้านตัวนั้น
\"นายน้อย! นายน้อยกลับมาแล้ว! บลิงกี้ดีใจเหลือเกิน! บลิงกี้ดีใจเหลือเกิน!\" เอลฟ์ตัวนั้นส่งเสียงแหลม พลางสะอึกสะอื้น
\"บลิงกี้ เขาเป็นคนช่วยแม่เธอเลี้ยงเธอน่ะ จะเรียกว่าแม่นมก็ได้นะ\" ศาสตราจารย์ลูปินกระซิบบอกแฮร์รี่
\"เอ่อ.. สวัสดีครับ บลิงกี้\" แฮร์รี่ทักทาย ในใจหวังว่ามันจะหยุดร้องไห้ซะที
\"นายน้อย! นายน้อยหิวไหมเจ้าคะ? นายน้อยกระหายน้ำไหมเจ้าคะ? เดี๋ยวบลิงกี้จะไปเอามาให้ทาน\" บลิงกี้ถามอย่างร้อนรน
\"เอ่อ.. ไม่เป็นไรครับ ผมยังไม่หิว บลิงกี้ไปพักผ่อนเถอะครับ\" แฮร์รี่บอกบลิงกี้อย่างอ่อนโยน
\"เจ้าค่ะ งั้นบลิงกี้ไปก่อนนะเจ้าคะ กระเป๋าของนายน้อยอยู่บนห้องเจ้าค่ะ ให้ท่านลูปินพาไปนะเจ้าคะ\" บลิงกี้บอกก่อนจะหายวับไป
\"เอ้า ไปกันเถอะ แฮร์รี่ เธอคงอยากพักผ่อนแล้ว\" ศาสตราจารย์ลูปินบอก
\"ครับ เอ่อ.. ศาสตราจารย์ลูปินครับ ที่ศาสตราจารย์เคยบอกว่า จะพาผมไปปารีสนี่ จริงๆ เหรอครับ\" แฮร์รี่ถามอย่างร้อนรนเล็กน้อย
\"อ๋อ.. เรื่องนั้นน่ะเหรอ จริงสิ ฉันอยากให้เธอได้ไปเที่ยวเหมือนเด็กอายุ 16 ทั่วๆ ไปบ้างน่ะ\" ศาสตราจารย์ลูปินตอบขณะที่พาแฮร์รี่ไปที่ห้องของเขา
\"เย้! ขอบคุณนะครับ ศาสตราจารย์ลูปิน\" แฮร์รี่พูดอย่างดีใจ
\"อืม.. ไม่เป็นไรหรอกนะ มันเป็นหน้าที่ของฉันอยู่แล้วล่ะ เธอไปนอนซะเถอะแฮร์รี่ เดี๋ยวพรุ่งนี้จะได้ไปกันแต่เช้า เดี๋ยวฉันจะให้บลิงกี้มาปลุก\" ศาสตราจารย์ลูปินบอกอย่างใจดี
\"ครับ ราตรีสวัสดิ์ครับ ศาสตราจารย์ลูปิน\" แฮร์รี่บอก
\"อืม ราตรีสวัสดิ์\" ศาสตราจารย์ลูปินบอก แล้วเขาจึงเข้าไปในห้องของเขา ส่วนแฮร์รี่ ก็เข้าห้องฝั่งตรงข้ามไป
\"โอ้โห! กว้างชะมัดเลย\" แฮร์รี่อุทานออกมา ความจริงแล้วห้องนั้นไม่ได้กว้างเพียงอย่างเดียว แต่ทั้งใหญ่ หรูหรา และสง่างาม มีห้องน้ำอยู่ในตัว ห้องน้ำนั้น ปูกระเบื้องสีขาวและมีพรมสีเงิน มีอ่างอาบน้ำสีขาวเช่นเดียวกัน ตรงเหนืออ่างล้างหน้ามีกระจกบานใหญ่ติดขอบสีทอง อ่างอาบน้ำนั้นมีตั้ง 5 ก๊อก ก๊อกที่ 1 พ่นควันสีรุ้ง มีกลิ่นหอมอ่อนๆ ของดอกไม้โชยมา ก๊อกที่ 2 พ่นฟองสบู่หลายพันลูก ต่างสีกันไปออกมาลอยอยู่ในอากาศ ก๊อกที่ 3 พ่นฟองครีมหนานุ่มลงในอ่าง มันหนาจนกระทั่งแฮร์รี่สาบานได้ว่าเขาสามารถปีนขึ้นไปนั่งได้อย่างสบาย ก๊อกที่ 4 พ่นน้ำนมที่มีกลีบกุหลาบอยู่ด้านบนลงในอ่าง ก๊อกที่ 5 เป็นก๊อกที่สามารถปรับอุณหภูมิของน้ำได้ เช่น เมื่ออากาศร้อน น้ำจะเย็นสบาย เมื่ออากาศหนาว น้ำจะอุ่น
\"ว้าว!\" แฮร์รี่อุทาน แล้วเขาก็กระโดดลงไปในอ่าง พลางสนุกสนานกับการเปิดปิดก๊อกเล่น เขาไม่เคยอาบน้ำอย่างสบายอย่างนี้มาตั้งนานแล้ว นับตั้งแต่ตอนปี 4 ที่เข้าไปในห้องอาบน้ำของพวกพรีเฟ็ค เพื่อไปไขปริศนาในไข่ เพียงแต่ตอนนี้ เขาไม่ต้องหลบๆ ซ่อนๆ กลัวฟิลช์จับได้อีกแล้ว เพราะที่นี่คือบ้านของเขา
เมื่อแฮร์รี่ออกมาจากห้องน้ำ พลางมองหาตู้เสื้อผ้า เขาก็ต้องแปลกใจ เพราะในห้องนั้นมีแต่เตียงนอนลายลูกสนิช และสิ่งของที่มีลักษณะคล้ายๆ เครื่องคอมพิวเตอร์ที่วางอยู่บนโต๊ะ ซึ่งบนโต๊ะนั้น ตอนนี้มีกระดาษโน้ตแผ่นเล็กๆ อยู่ด้วย แฮร์รี่รีบหยิบขึ้นมาอ่าน ในกระดาษนั้นมีข้อความว่า
แฮร์รี่
เธออย่าเพิ่งงงกับสิ่งของในห้องนี้นะ เดี๋ยวฉันจะอธิบายให้เธอฟัง: สิ่งที่วางอยู่บนโต๊ะเธอตอนนี้ก็คล้ายๆ กับเครื่องคอมฯ ของมักเกิ้ลนั่นแหละ เพียงแต่ว่า มันสามารถเสกอะไรก็ได้ที่เธอต้องการ อย่างเช่น เสื้อผ้า อาหาร ฯลฯ เพียงแค่เธอพิมพ์สิ่งที่เธอต้องการลงในเครื่อง เครื่องก็จะใช้เวลา 5 วินาที นำสิ่งที่เธอต้องการมาให้ แม้ว่ามันจะยากเย็นซักขนาดไหนก็ตาม เพราะฉะนั้น เชิญตามสบายนะ
รีมัส ลูปิน
\"ว้าว! ยอดเลย\" แฮร์รี่อุทานออกมา แล้วเขาก็เดินไปนั่งบนเก้าอี้ ซึ่งดูเหมือนจะมีเซ็นเซอร์พิเศษ เมื่อเขานั่งลงไปแล้ว เครื่องคอมฯ ก็จัดการเปิดตัวมันเองทันที เผยให้เห็นหน้าจอ ความว่า
เครื่องซาลาโรเซีย* ยินดีต้อนรับ ท่าน แฮร์รี่ พอตเตอร์
โปรดพิมพ์สิ่งที่ท่านต้องการลงไปในเครื่อง: ______________________________________
\"ว้าว!\" แฮร์รี่อุทาน พลางรีบพิมพ์คำว่า \"เสื้อผ้า\" ลงไปทันที แล้วก็มีข้อความขึ้นมาว่า
โปรดเลือกชนิดเสื้อผ้าที่ท่านต้องการ:
ชุดอยู่บ้าน
ชุดนอน
ชุดไปเที่ยว
ชุดกีฬา
ชุดงานราตรี
ฯลฯ
แฮร์รี่รีบเอาเม้าส์ไปคลิกคำว่า \"ชุดนอน\" ทันที ฉับพลันก็มีรูปชุดนอนกว่าพันชุดมาให้เขาเลือก เขาตัดสินใจเลือกชุดนอนลายลูกสนิชเพื่อให้เข้ากับลายผ้าปูที่นอนของเขา แล้วเขาจึงกระโดดขึ้นเตียง พลางคิดว่า \"พรุ่งนี้เราก็จะได้ไปปารีสแล้วก็เจอเฮอร์ไมโอนี่แล้ว อยากรู้จังว่าเธอจะเปลี่ยนไปมากแค่ไหนนะ เอาเถอะ เดี๋ยวพรุ่งนี้เราก็รู้แล้ว นอนดีกว่า\" ว่าแล้ว เขาก็ถอดแว่น พลางหลับตาลงอย่างมีความสุขบนที่นอนหนานุ่มและผ้าห่มอันแสนอบอุ่น แล้วเขาก็ผล็อยหลับไปในที่สุด
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
คุยกับผู้เขียน
*เครื่องซาราโรเซีย คือเครื่องตามความประสงค์นะคะ (ถ้ามีอยู่จริงๆ ก็ดีซิเนอะ คงจะสบายน่าดูเลย อยากได้อะไรก็ได้ 555) มีเรื่องอยากจะขอร้องหน่อยนะคะ ไม่โหวตไม่เป็นไร แต่โพสต์ข้อความกันหน่อยนะคะ จะได้มีกำลังใจแต่งต่อไป ^-^
\"มาแล้วค่ะ พ่อ แม่\" เฮอร์ไมโอนี่พูดขึ้น พลางเปิดประตูหน้ารถ ก้าวเข้าไปนั่งแล้วจึงปิดประตู พลางพูดว่า \"ไปเลยค่ะ ลุงไบร์ท\" ครั้นแล้วรถเบนซ์สีบรอนซ์เงินก็เคลื่อนออกจากที่ พลางวิ่งไปตามถนนในตัวคฤหาสน์หลังงาม ก่อนจะไปหยุดอยู่ที่ประตูใหญ่เพื่อรอให้มันเปิดออก จากนั้นรถก็เคลื่อนตัวออกไปจากคฤหาสน์ของตระกูลเกรนเจอร์
\'สวยจัง\' เฮอร์ไมโอนี่คิดขณะที่รถผ่านสระน้ำแสนสวยที่มีดอกบัวบานสะพรั่ง \'อยากให้แฮร์รี่มาเห็นจัง\' เธอชะงักไปนิดนึง ก่อนที่จะเริ่มคิดว่า \'ทำไมฉันคิดถึงแต่แฮร์รี่คนเดียวล่ะ? อืม.. อาจจะเป็นเพราะแฮร์รี่เขาไม่เคยมาเที่ยวแบบนี้ละมั้ง โดยเฉพาะกับพ่อแม่...\' เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ ใบหน้าของเพื่อนสนิทคนหนึ่งของเธอก็ปรากฎขึ้นในมโนภาพ ศีรษะที่มีเส้นผมสีดำสนิทที่ดูเหมือนมันจะไม่เคยเรียบเลย ดวงตาสีเขียวมรกตคู่ใสซึ่งถ้าโกรธหรือมีอารมณ์ขุ่นมัวก็จะเป็นสีเขียวขุ่นขึ้นมาทันที ร่างกายซึ่งแต่ก่อนผอมเก้งก้างเริ่มจะมีมัดกล้ามและกำยำขึ้น คิดๆ ไปแล้วเธอก็อยากเจอเขากับรอนเร็วๆ เหมือนกัน จะได้ดูว่าพวกเขาเปลี่ยนแปลงไปขนาดไหน
\"เฮอร์มี่ หนูเป็นอะไรรึเปล่าจ๊ะ\" เสียงแม่ของเธอดังขึ้นอย่างห่วงใย เด็กสาวหันไปมองมารดา ก่อนจะตอบว่า \"หนูไม่ได้เป็นอะไรหรอกค่ะ หนูแค่คิดถึงแฮร์รี่..\" เสียงของเธอเศร้าลงนิดหน่อย
\"หนูนอนซะเถอะจ๊ะ เดี๋ยวถึงสนามบินแม่จะปลุก ส่วนเรื่องแฮร์รี่ ถ้าคราวหน้าเรามาเที่ยวอย่างนี้กันอีก หนูก็ชวนเขามาก็ได้นี่จ๊ะ\" แม่ของเธอบอกอย่างใจดี
\"จริงๆ นะคะ แม่ แฮร์รี่จะต้องดีใจมากแน่ๆ เลย\" เด็กสาวตะโกนออกมาลั่นรถอย่างดีใจ
\"จ๊ะๆ หนูนอนซะเถอะจ๊ะ เร้ว\" แม่ของเธอพูด พลางปรับเก้าอี้และห่มผ้าให้
เมื่อเฮอร์ไมโอนี่หลับไปแล้ว พ่อและแม่ของเธอก็เริ่มคุยกันเกี่ยวกับแฮร์รี่ เพราะพอจะมองออกว่าลูกสาวรู้สึกยังไงกับแฮร์รี่
\"คุณคะ คุณว่า แฮร์รี่เนี่ย เป็นคนยังไงคะ\" แม่ของเฮอร์ไมโอนี่ถาม
\"อืม.. ไม่รู้เหมือนกันนะ เพราะไม่เคยเจอ แต่อย่างแรกที่ผมรู้คือต้องเป็นคนดี เพราะลูกสาวเราน่ะฉลาดพอ พอปิดเทอมหน้าร้อนทีนึง แกก็จะมาพร่ำพรรณนาว่าแฮร์รี่ดีอย่างโน้น ดีอย่างนี้ คุณก็รู้ดีนี่ ลูกสาวเราน่ะ ไม่ค่อยจะชมใครหรอก ถ้าคนๆ นั้นไม่ดีจริง\" พ่อของเธอพูดอย่างมีเหตุผล
\"เฮ้อ.. เอาเถอะค่ะ ฉันน่ะไม่อะไรหรอก ขอแค่เป็นคนดี แล้วก็อย่าทำให้ลูกสาวเราเสียใจก็พอแล้วล่ะค่ะ\"แม่ของเธอบอกอย่างห่วงใยลูกสาว
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ณ..บ้านเลขที่ 4 ซอยพรีเว็ต
แฮร์รี่ พอตเตอร์ กำลังจัดกระเป๋าและเก็บสมบัติของเขาทุกชิ้น เพราะ......เขากำลังจะได้ไปอยู่บ้านใหม่! นั่นก็คือ คฤหาสน์ตระกูลพอตเตอร์ ตอนแรกศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์ไม่อนุญาตให้เขาไปอยู่บ้านหลังนั้น แต่เมื่อศาสตราจารย์ลูปินขอร้องให้ เพราะถึงแฮร์รี่จะอยู่ที่บ้านเดอร์สลีย์ต่อไป ก็ไม่ช่วยให้อะไรดีขึ้น เพราะตอนนี้โวลเดอมอร์ก็แตะต้องตัวแฮร์รี่ได้แล้ว ศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์จึงยอมอนุญาต
ตามคำบอกเล่าของศาสตราจารย์ลูปิน คฤหาสน์หลังนั้นยังอยู่ดี ยังคงโอ่โถง สง่างาม และน่าอยู่ และที่สำคัญ ที่นั่นมีเอลฟ์ประจำบ้านเยอะรองจากฮอกวอตส์ \'เฮอร์ไมโอนี่ต้องโกรธเป็นฟืนเป็นไฟแน่ๆ เอาเถอะ ถ้าเธอไปที่นั่น ก็อย่าบอกให้เธอรู้ก็แล้วกัน\' เขาคิดอย่างขำๆ พลางอมยิ้มน้อยๆ เมื่อนึกถึงวงหน้าเรียวรูปไข่ขาวสะอาด ผมสีน้ำตาลที่หยิกเป็นลอนยาวสลวย ดวงตาคู่โตสีน้ำตาลอ่อนที่แฝงความมั่นใจในตัวเองสูง คิ้วคู่เรียว จมูกโด่งพองาม ริมฝีปากบางมลสีชมพูระเรื่อ...
เขาขมวดคิ้ว แล้วจู่ๆ ก็หน้าแดงขึ้นมาซะดื้อๆ \'ให้ตายซิ! ทำไมพอนึกถึงปากเธอแล้วมันรู้สึกแปลกๆ นะ ตอนนี้เธอคงกำลังไปปารีสซินะ เอ๊ะ! ปารีส.... ศาสตราจารย์ลูปินบอกว่า ปิดเทอมนี้จะพาเราไปนี่นา ถ้าจริงก็ดีสิ จะได้เจอเฮอร์ไมโอนี่เร็วกว่าที่คิดไว้ เย้! ดีใจจังเลย\'
มีเสียง \'ป๊อบ\' ดังขึ้น แล้วศาสตราจารย์ลูปินก็มาปรากฎกายตรงหน้าเขา
\"ศาสตราจารย์ลูปิน มาซะทีนะครับ แล้วเราจะไปกันยังไงครับ\" แฮร์รี่รีบถามด้วยความยินดี
\"ผงฟลูไงล่ะ เธอเด็กเกินไปที่จะหายตัว แล้วถึงเธอจะขี่ไม้กวาดได้ดี แต่ฉันก็ไม่อยากให้เธอแข็งตายไปซะก่อนจะไปถึงที่นั่นนะ\" ศาสตราจารย์ลูปินตอบยิ้มๆ
\"เอ่อ... แล้วพวกเดอร์สลีย์จะยอมหรือครับ\" แฮร์รี่นึกถึงภาพตอนที่นายวีสลีย์ใช้ผงฟลูมารับเขาตอนปี 3
\"อ๋อ.. ฉันขออนุญาตพวกเขาเรียบร้อยแล้วล่ะ ยอมให้ใช้แต่โดยดีด้วยนะ แปลกจริงๆ \" ศาสตราจารย์ลูปินพึมพำเบาๆ
\"จริงเหรอครับ ถ้าอย่างนั้น เรารีบไปกันเลยดีกว่าครับ\" แฮร์รี่บอก เขาอยากจะออกไปจากบ้านหลังนี้จะแย่อยู่แล้ว
\"เอ้าๆ ไปสิ ไปก็ไป\" ศาสตราจารย์ลูปินพูด แล้วเขากับแฮร์รี่ก็เดินลงบันไดมา เขาโยนผงฟลูเข้าไปในเตาผิงที่มีไฟอยู่ก่อนแล้ว ทำให้ไฟกลายเป็นสีเขียวมรกต แฮร์รี่ก้าวเข้าไปในเตาผิง พลางพูดว่า \"คฤหาสน์ตระกูลพอตเตอร์!\" แล้วเขาก็รู้สึกตัวหมุนไปมา เมื่อเขารู้สึกว่าเคลื่อนที่ช้าลง เขาจึงเอามือยันมาข้างหน้าเพื่อไม่ให้ตัวเองหัวทิ่ม เมื่อเขามาถึงแล้ว เขาก็ลืมตาแล้วจึงค่อยๆ ลุกขึ้น แล้วเขาก็ต้องตกใจสุดขีด เมื่อมีดวงตาคู่โตมหึมาอยู่ใกล้แค่เอื้อม พลางร้องไห้ฟูมฟายอย่างดีอกดีใจ แล้วมันก็ถอยห่างออกไป เขาจึงรู้ว่ามันคือเอลฟ์ประจำบ้าน
\"อ้าว! บลิงกี้ มารอรับแฮร์รี่เหรอ\" ศาสตราจารย์ลูปินถามเอลฟ์ประจำบ้านตัวนั้น
\"นายน้อย! นายน้อยกลับมาแล้ว! บลิงกี้ดีใจเหลือเกิน! บลิงกี้ดีใจเหลือเกิน!\" เอลฟ์ตัวนั้นส่งเสียงแหลม พลางสะอึกสะอื้น
\"บลิงกี้ เขาเป็นคนช่วยแม่เธอเลี้ยงเธอน่ะ จะเรียกว่าแม่นมก็ได้นะ\" ศาสตราจารย์ลูปินกระซิบบอกแฮร์รี่
\"เอ่อ.. สวัสดีครับ บลิงกี้\" แฮร์รี่ทักทาย ในใจหวังว่ามันจะหยุดร้องไห้ซะที
\"นายน้อย! นายน้อยหิวไหมเจ้าคะ? นายน้อยกระหายน้ำไหมเจ้าคะ? เดี๋ยวบลิงกี้จะไปเอามาให้ทาน\" บลิงกี้ถามอย่างร้อนรน
\"เอ่อ.. ไม่เป็นไรครับ ผมยังไม่หิว บลิงกี้ไปพักผ่อนเถอะครับ\" แฮร์รี่บอกบลิงกี้อย่างอ่อนโยน
\"เจ้าค่ะ งั้นบลิงกี้ไปก่อนนะเจ้าคะ กระเป๋าของนายน้อยอยู่บนห้องเจ้าค่ะ ให้ท่านลูปินพาไปนะเจ้าคะ\" บลิงกี้บอกก่อนจะหายวับไป
\"เอ้า ไปกันเถอะ แฮร์รี่ เธอคงอยากพักผ่อนแล้ว\" ศาสตราจารย์ลูปินบอก
\"ครับ เอ่อ.. ศาสตราจารย์ลูปินครับ ที่ศาสตราจารย์เคยบอกว่า จะพาผมไปปารีสนี่ จริงๆ เหรอครับ\" แฮร์รี่ถามอย่างร้อนรนเล็กน้อย
\"อ๋อ.. เรื่องนั้นน่ะเหรอ จริงสิ ฉันอยากให้เธอได้ไปเที่ยวเหมือนเด็กอายุ 16 ทั่วๆ ไปบ้างน่ะ\" ศาสตราจารย์ลูปินตอบขณะที่พาแฮร์รี่ไปที่ห้องของเขา
\"เย้! ขอบคุณนะครับ ศาสตราจารย์ลูปิน\" แฮร์รี่พูดอย่างดีใจ
\"อืม.. ไม่เป็นไรหรอกนะ มันเป็นหน้าที่ของฉันอยู่แล้วล่ะ เธอไปนอนซะเถอะแฮร์รี่ เดี๋ยวพรุ่งนี้จะได้ไปกันแต่เช้า เดี๋ยวฉันจะให้บลิงกี้มาปลุก\" ศาสตราจารย์ลูปินบอกอย่างใจดี
\"ครับ ราตรีสวัสดิ์ครับ ศาสตราจารย์ลูปิน\" แฮร์รี่บอก
\"อืม ราตรีสวัสดิ์\" ศาสตราจารย์ลูปินบอก แล้วเขาจึงเข้าไปในห้องของเขา ส่วนแฮร์รี่ ก็เข้าห้องฝั่งตรงข้ามไป
\"โอ้โห! กว้างชะมัดเลย\" แฮร์รี่อุทานออกมา ความจริงแล้วห้องนั้นไม่ได้กว้างเพียงอย่างเดียว แต่ทั้งใหญ่ หรูหรา และสง่างาม มีห้องน้ำอยู่ในตัว ห้องน้ำนั้น ปูกระเบื้องสีขาวและมีพรมสีเงิน มีอ่างอาบน้ำสีขาวเช่นเดียวกัน ตรงเหนืออ่างล้างหน้ามีกระจกบานใหญ่ติดขอบสีทอง อ่างอาบน้ำนั้นมีตั้ง 5 ก๊อก ก๊อกที่ 1 พ่นควันสีรุ้ง มีกลิ่นหอมอ่อนๆ ของดอกไม้โชยมา ก๊อกที่ 2 พ่นฟองสบู่หลายพันลูก ต่างสีกันไปออกมาลอยอยู่ในอากาศ ก๊อกที่ 3 พ่นฟองครีมหนานุ่มลงในอ่าง มันหนาจนกระทั่งแฮร์รี่สาบานได้ว่าเขาสามารถปีนขึ้นไปนั่งได้อย่างสบาย ก๊อกที่ 4 พ่นน้ำนมที่มีกลีบกุหลาบอยู่ด้านบนลงในอ่าง ก๊อกที่ 5 เป็นก๊อกที่สามารถปรับอุณหภูมิของน้ำได้ เช่น เมื่ออากาศร้อน น้ำจะเย็นสบาย เมื่ออากาศหนาว น้ำจะอุ่น
\"ว้าว!\" แฮร์รี่อุทาน แล้วเขาก็กระโดดลงไปในอ่าง พลางสนุกสนานกับการเปิดปิดก๊อกเล่น เขาไม่เคยอาบน้ำอย่างสบายอย่างนี้มาตั้งนานแล้ว นับตั้งแต่ตอนปี 4 ที่เข้าไปในห้องอาบน้ำของพวกพรีเฟ็ค เพื่อไปไขปริศนาในไข่ เพียงแต่ตอนนี้ เขาไม่ต้องหลบๆ ซ่อนๆ กลัวฟิลช์จับได้อีกแล้ว เพราะที่นี่คือบ้านของเขา
เมื่อแฮร์รี่ออกมาจากห้องน้ำ พลางมองหาตู้เสื้อผ้า เขาก็ต้องแปลกใจ เพราะในห้องนั้นมีแต่เตียงนอนลายลูกสนิช และสิ่งของที่มีลักษณะคล้ายๆ เครื่องคอมพิวเตอร์ที่วางอยู่บนโต๊ะ ซึ่งบนโต๊ะนั้น ตอนนี้มีกระดาษโน้ตแผ่นเล็กๆ อยู่ด้วย แฮร์รี่รีบหยิบขึ้นมาอ่าน ในกระดาษนั้นมีข้อความว่า
แฮร์รี่
เธออย่าเพิ่งงงกับสิ่งของในห้องนี้นะ เดี๋ยวฉันจะอธิบายให้เธอฟัง: สิ่งที่วางอยู่บนโต๊ะเธอตอนนี้ก็คล้ายๆ กับเครื่องคอมฯ ของมักเกิ้ลนั่นแหละ เพียงแต่ว่า มันสามารถเสกอะไรก็ได้ที่เธอต้องการ อย่างเช่น เสื้อผ้า อาหาร ฯลฯ เพียงแค่เธอพิมพ์สิ่งที่เธอต้องการลงในเครื่อง เครื่องก็จะใช้เวลา 5 วินาที นำสิ่งที่เธอต้องการมาให้ แม้ว่ามันจะยากเย็นซักขนาดไหนก็ตาม เพราะฉะนั้น เชิญตามสบายนะ
รีมัส ลูปิน
\"ว้าว! ยอดเลย\" แฮร์รี่อุทานออกมา แล้วเขาก็เดินไปนั่งบนเก้าอี้ ซึ่งดูเหมือนจะมีเซ็นเซอร์พิเศษ เมื่อเขานั่งลงไปแล้ว เครื่องคอมฯ ก็จัดการเปิดตัวมันเองทันที เผยให้เห็นหน้าจอ ความว่า
เครื่องซาลาโรเซีย* ยินดีต้อนรับ ท่าน แฮร์รี่ พอตเตอร์
โปรดพิมพ์สิ่งที่ท่านต้องการลงไปในเครื่อง: ______________________________________
\"ว้าว!\" แฮร์รี่อุทาน พลางรีบพิมพ์คำว่า \"เสื้อผ้า\" ลงไปทันที แล้วก็มีข้อความขึ้นมาว่า
โปรดเลือกชนิดเสื้อผ้าที่ท่านต้องการ:
ชุดอยู่บ้าน
ชุดนอน
ชุดไปเที่ยว
ชุดกีฬา
ชุดงานราตรี
ฯลฯ
แฮร์รี่รีบเอาเม้าส์ไปคลิกคำว่า \"ชุดนอน\" ทันที ฉับพลันก็มีรูปชุดนอนกว่าพันชุดมาให้เขาเลือก เขาตัดสินใจเลือกชุดนอนลายลูกสนิชเพื่อให้เข้ากับลายผ้าปูที่นอนของเขา แล้วเขาจึงกระโดดขึ้นเตียง พลางคิดว่า \"พรุ่งนี้เราก็จะได้ไปปารีสแล้วก็เจอเฮอร์ไมโอนี่แล้ว อยากรู้จังว่าเธอจะเปลี่ยนไปมากแค่ไหนนะ เอาเถอะ เดี๋ยวพรุ่งนี้เราก็รู้แล้ว นอนดีกว่า\" ว่าแล้ว เขาก็ถอดแว่น พลางหลับตาลงอย่างมีความสุขบนที่นอนหนานุ่มและผ้าห่มอันแสนอบอุ่น แล้วเขาก็ผล็อยหลับไปในที่สุด
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
คุยกับผู้เขียน
*เครื่องซาราโรเซีย คือเครื่องตามความประสงค์นะคะ (ถ้ามีอยู่จริงๆ ก็ดีซิเนอะ คงจะสบายน่าดูเลย อยากได้อะไรก็ได้ 555) มีเรื่องอยากจะขอร้องหน่อยนะคะ ไม่โหวตไม่เป็นไร แต่โพสต์ข้อความกันหน่อยนะคะ จะได้มีกำลังใจแต่งต่อไป ^-^
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น