ลำดับตอนที่ #10
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : บทที่ 9
บทที่ 9
ณ... หอพักชายปี 6
\"โอ๊ย! อิ่มชะมัดเลย\" รอนครางออกมา พลางล้มตัวลงนอนบนเตียงของเขา
\"โธ่เอ๊ย! รอน ก็เล่นกินซะขนาดนั้นน่ะ ไม่ติดคอตายก็บุญปะไรแล้วนะ!\" แฮร์รี่ ดีน และเชมัส พูดพร้อมกัน ส่วนเนวิลล์ยังไม่ขึ้นมาบนห้อง
\"โธ่ ก็ฉันหิวนี่นา...\" รอนพูดยังไม่ทันจบ แฮร์รี่ก็พูดสวนขึ้นมาว่า \"แต่นายก็ต้องกินให้สุภาพหน่อยซิรอน อย่าลืมว่า ตอนนี้นายมีแฟนแล้วนะ เดี๋ยวโดนลูน่าทิ้งไม่รู้ด้วยนา....\" พูดจบ แฮร์รี่ ดีน และเชมัสก็หัวเราะขึ้นพร้อมกัน รอนจ้องหน้าเพื่อนๆ ตาเขียว แล้วพูดแบบงอนๆ ว่า \"ใช่ซิ... ฉันมันไม่หล่อเหมือนแฮร์รี่นี่นา ฮึ! นายมาเปลี่ยนหน้ากับฉันมั้ยล่ะ รับรองว่า ต่อให้กินมูมมามแค่ไหน ก็ไม่มีสาวที่ไหนโกรธ ดีจะตาย...\" แฮร์รี่ชะงักกึก แล้วก็หัวเราะขึ้นมาอีกหน พลางพูดว่า \"โธ่ รอน ฉันพูดเล่น... ฮะๆๆ เอาล่ะ.. พวกนายมานี่ซิ ฉันจะให้ดูอะไรบางอย่าง..\" ว่าแล้ว แฮร์รี่ก็หยิบสมุดไดอารี่ออกมาจากกระเป๋า แล้วเปิดมันออก พลางร้องเรียก \"เซฟาห์ๆ ออกมาคุยกับพวกเพื่อนๆ ฉันหน่อยซิ..\" แล้วแสงสีเงินก็เจิดจ้าขึ้นมาอีกครั้ง แล้วเซฟาห์ก็มานั่งอยู่บนเตียงของแฮร์รี่ รอน เชมัส และดีนตาเหลือก พลางร้องออกมาพร้อมกัน \"เฮ้ย! ผีหลอกกกกกกกกกก...\" แฮร์รี่หัวเราะ พลางพูดว่า \"จะบ้าเรอะ นี่มันสมุดไดอารี่วิเศษต่างหาก หมอนี่น่ะเป็นมิตร ไม่ใช่ศัตรูหรอก ถึงจะกวนประสาทไปหน่อยก็เหอะ\" รอนก็พูดออกมาเบาๆ ว่า \"แล้วทำไมไม่บอกแต่แรกเล่า แล้วหมอนี่ชื่ออะไรนะ\" แฮร์รี่ยิ้มๆ พลางบอกรอนว่า \"ชื่อ เซฟาห์ มอร์เดนเบิร์ก เรียกสั้นๆ ว่า เซฟาห์... เซฟาห์ คนนี้ชื่อ รอน นี่ชื่อ ดีน คนนั้นชื่อ เชมัส...\"
\"หวัดดี รอน ดีน เชมัส อืม... พวกเจ้านี่ ไม่มีใครหล่อสู้แฮร์รี่ได้เลยนะ เอาล่ะ ช่างมันเถอะ พวกเจ้าไม่นอนกันรึไง ถ้าพวกเจ้าไม่นอน ข้าจะไปนอนแล้วนะ ง่วงจะตาย เดี๋ยวค่อยคุยกันพรุ่งนี้ ฮ้าว... บาย\" แล้วเซฟาห์ก็กลับไปเป็นสมุดไดอารี่เหมือนเดิม
\"อืม... ฉันเองก็ชักง่วงแล้วนะ แยกย้ายกันไปนอนดีกว่า... เดี๋ยวเจอกัน\" แฮร์รี่พูดขึ้น แล้วทั้งหมดก็แยกย้ายกันไปนอน....
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ณ... หอพักหญิงปี 6
\"เฮอร์ไมโอนี่ๆ นั่งเหม่ออยู่ได้ คิดถึงหนุ่มคนไหนอยู่รึเปล่าจ๊ะ ผู้ชายคนนั้นต้องเป็นคนที่โชคดีที่สุดแน่เลย คิกๆ\" ลาเวนเดอร์กับปาราวตีพูดขึ้น พลางหัวเราะคิกคัก
\"จะบ้าเหรอ ฉันจะไปคิดถึงใครได้ล่ะ ลาฟ ปา\" เฮอร์ไมโอนี่พูดขึ้น พลางส่ายหน้าอย่างขำๆ
\"อ๊ะ! ว่าได้เหรอ ก็มีอยู่คนนะที่เข้าข่ายผู้ต้องสงสัยในขณะนี้ ก็ แฮร์รี่ ไง ยอมรับมาซะดีๆ\" ลาเวนเดอร์ถามขึ้นอย่างล้อๆ ขณะที่เฮอร์ไมโอนี่หน้ากลายเป็นสีชมพูไปแล้ว
\"เอ้าๆ ยอมแพ้จ๊ะ\" เฮอร์ไมโอนี่อมยิ้ม ก่อนจะพูดต่อไปว่า \"เอ้า! ถ้าพวกเธอยังไม่ง่วง ก็คุยกันต่อไปเถอะ ฉันขอนอนก่อนล่ะ บาย\" แล้วเธอก็ล้มตัวลงนอน แล้วก็หลับไปอย่างรวดเร็ว...
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ณ... ห้องนั่งเล่นรวมบ้านกริฟฟินดอร์ : ตอนเช้า
\"เฮ้อ! สดชื่นจัง นั่งรอแฮร์รี่กับรอนตรงนี้ดีกว่า\" เฮอร์ไมโอนี่พึมพำ พลางนั่งลงบนเก้าอี้นวมตัวโปรด แล้วเปิดหนังสืออ่านฆ่าเวลา แต่แล้วเธอก็นั่งเหม่อ พลางคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย โดยที่ไม่รู้เลยว่า แฮร์รี่เดินมานั่งจ้องหน้าเธออยู่ตั้งนานแล้ว พลางขมวดคิ้วอย่างสงสัย แล้วจึงตัดสินใจเรียก
\"เฮอร์ไมโอนี่ๆ\" แฮร์รี่เรียกเธอเบาๆ พลางหยิบหนังสือออกมาจากมือเธอ แล้วจึงโบกมือไปมาตรงหน้าเธอ ทำเอาเธอสะดุ้ง พลางอุทานออกมาว่า \"แฮร์รี่! ตกใจหมด อย่ามาเงียบๆ ซิ แล้วนี่รอนมารึยัง\" แฮร์รี่กระพริบตาปริบๆ ก่อนจะตอบว่า \"ยังหรอก เอ่อ.. เฮอร์ไมโอนี่ ไม่สบายรึเปล่า ทำไมเหม่อๆ ไงพิกล\" แฮร์รี่ถามยิ้มๆ พลางยื่นหนังสือคืนให้เฮอร์ไมโอนี่ ซึ่งรับไว้ พลางตอบว่า \"เปล่าหรอก ฉันไม่ได้เป็นอะไรนี่นา ทำไมวันนี้เธอตื่นเช้าจังเลยล่ะ แฮร์รี่\" แฮร์รี่อมยิ้มบางๆ พลางตอบว่า \"แต่เธอก็ยังตื่นเช้ากว่าฉันอยู่ดีไม่ใช่เหรอ\"
\"นั่นก็... รอน! กว่าจะตื่นได้นะ\" เฮอร์ไมโอนี่หันไปเห็นเพื่อนสนิทอีกคนที่เพิ่งลงมาจากหอนอนพอดี จึงร้องทักขึ้น
\"หวาดดี ฮะ..ฮะ..เฮอร์ไมโอนี่ ฮ้าว...\" รอนทักตอบ พลางหาวอย่างง่วงๆ
\"โธ่เอ๊ย รอน เธอง่วงแล้วทำไมไม่นอนต่อล่ะ คิกๆ\" เฮอร์ไมโอนี่พูด พลางยิ้มขำๆ
\"ก็แฮร์รี่อ่ะดิ เอานาฬิกาปลุกของคนทั้งหอชาย ตั้งแต่ปี 1 ยันปี 7 มาวางข้างๆ หูฉัน แล้วก็ตั้งเวลาปลุกพร้อมกันทุกเครื่อง จนฉันต้องตื่น ง่วงจะตาย\" รอนรีบฟ้องเฮอร์ไมโอนี่ พลางขยี้ตาเพื่อให้หายง่วง
\"ฮึๆ นายจะไม่ไปก็ได้ รอน ถ้านายอยากโดนแอนเจลิน่าฆ่า ตามใจนะ... ฉันไปสนามควิชดิชก่อนนะ เฮอร์ไมโอนี่\" แฮร์รี่บอก พลางเดินออกไปจากห้องนั่งเล่นรวมทันที ปล่อยให้รอนนอนอยู่ที่โซฟานั่นเอง
\"เฮ้อ โธ่เอ๊ย ไปดีกว่า ตาเนี่ย ถ้าหิวเมื่อไหร่ เดี๋ยวก็ตามไปเองแหละ\" เฮอร์ไมโอนี่พูด พลางลุกขึ้น แล้วเธอก็เดินออกไปจากห้องนั่งเล่นรวม...
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ณ... ห้องโถงใหญ่
\"โอ๊ย โดนแอนเจลิน่าเทศน์ซะหูอื้อเลย แฮร์รี่นะแฮร์รี่ นายก็ไม่ยอมช่วยฉันมั่งเลยนะ\" รอนเดินบ่นเข้ามา พลางหันไปมองแฮร์รี่ตาเขียว
\"อ้าว ก็นายอยากไปสายทำไมล่ะ นายก็รู้ดีนี่นาว่า แอนเจลิน่าน่ะ เป็นยังไง ฮึๆ แล้วฉันก็ไม่อยากตายก่อนวัยอันควรด้วย\" แฮร์รี่พูด พลางเดินมานั่งข้างๆ เฮอร์ไมโอนี่
\"ก็ฉันง่วงนี่นา... หวัดดี ลูน่า\" รอนรีบทักลูน่า ที่มานั่งรอเขาอยู่ตั้งนานแล้ว ลูน่ายิ้มให้ พลางบอกว่า \"หวัดดีจ๊ะ รอน เราไปกันเถอะ\" แล้วทั้งสองก็เดินออกไปจากห้องโถงใหญ่
\"เฮ้ย! เหลือเชื่อ! รอนไม่กินข้าวเช้า! โอ้! อำนาจความรัก ทำได้ขนาดนี้เลยเหรอ เฮอร์ไมโอนี่\" แฮร์รี่พูด พลางหันไปมองหน้าเฮอร์ไมโอนี่ ที่ทำหน้างงสุดชีวิต
\"ไม่รู้สิ แฮร์รี่ แต่ฉันว่า สิ่งมหัศจรรย์อันดับที่แปดของโลก ได้เกิดขึ้นแล้วแน่ๆ เลย\" เฮอร์ไมโอนี่ตอบ พลางมองตามหลังรอนกับลูน่าไป
\"ฉันก็ว่างั้นแหละ ช่างเขาเถอะ ตอนนี้ โลกกำลังเป็นสีชมพูสำหรับรอน ฮะๆ\" แฮร์รี่หัวเราะเบาๆ พลางนั่งลงกินอาหารต่อไป
\"แล้วเธอล่ะ แฮร์รี่ เมื่อไหร่จะมีแฟนเหมือนรอนบ้างล่ะ\" เฮอร์ไมโอนี่ถาม พลางยิ้มบางๆ ทั้งๆ ที่ภายในใจเจ็บแปลบ แฮร์รี่ชะงักนิดนึง ก่อนจะตอบว่า \"ไม่รู้ซิ สงสัยเนื้อคู่ยังไม่เกิดล่ะมั้ง หรือไม่ก็เกิดแล้ว แต่ยังไม่เจอกันก็ได้มั้ง...\" แฮร์รี่ตอบ พลางอมยิ้ม แล้วกินอาหารต่อไป
\"เอ่อ... ฉันไปก่อนนะ แฮร์รี่ แล้วเจอกันที่ห้องเรียนประวัติศาสตร์เวทมนตร์นะ\" เฮอร์ไมโอนี่พูด พลางรีบหยิบกระเป๋า แล้ววิ่งออกไปทันที...
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ณ... บริเวณทะเลสาบ
\'เฮ้อ... ทำไมฉันตัดใจไม่ได้ซะทีนะ ก็รู้ทั้งรู้ว่า แฮร์รี่เค้าไม่เคยสนใจอะไรเราเลย แล้วเราจะไปสนใจเค้าทำไมอีกล่ะ...\' เฮอร์ไมโอนี่มานั่งคิดอยู่คนเดียว แล้วเธอก็สะดุ้งกับเสียงๆ หนึ่งที่ดังขึ้นอย่างกระทันหัน
\"ไง เกรนเจอร์ มานั่งคิดอะไรอยู่คนเดียวอีกล่ะ คิ้วขมวดเป็นโบอีกแล้ว\" เสียงกวนประสาทแบบนี้ เป็นใครไม่ได้อีกนอกจาก...
\"มัลฟอย! แล้วนายจะมายุ่งกับฉันทำไมล่ะ ไม่กลัวโคลนติดรึไง ฮึ! คุณหนูเลือดบริสุทธิ์อย่างนาย ถ้าวันๆ นึง ไม่ได้ยุ่งกับเรื่องคนอื่น สงสัยกินข้าวไม่ลงใช่มั้ย\" เฮอร์ไมโอนี่หันไปตะโกนใส่มัลฟอย ที่เดินมานั่งข้างๆ เธอ
\"เกรนเจอร์ ชาตินี้เธอจะพูดดีๆ กับฉันไม่ได้เลยรึไง...\" ยังไม่ทันที่มัลฟอยจะพูดจบ เฮอร์ไมโอนี่ก็ยกมือปิดปากเขาเสียก่อน พลางบอกว่า \"นายเงียบก่อนซิ ฉันได้ยินเสียงอะไรบางอย่าง...\" ไม่นาน เธอก็ได้คำตอบ เมื่อโชและแฮร์รี่เดินเข้ามาใกล้บริเวณที่เธอกับมัลฟอยนั่งอยู่
\"แฮร์รี่... ฉันขอโทษนะที่บอกเลิกเธอ... ฉันเพิ่งรู้ว่าฉันขาดเธอไม่ได้... ฉันขอโทษจริงๆ นะ... ฉันอยากให้เรากลับมาเป็นเหมือนเดิม.. ได้มั้ย แฮร์รี่\" โชพูด น้ำตาคลอดวงตา
\"โช... เธอต้องการอะไรจากฉันอีกกันแน่ ฉัน...\" แฮร์รี่ยังพูดไม่ทันจบ โชก็วิ่งเข้ามากอดเขา พลางพูดว่า \"แฮร์รี่ ฉันบอกแล้วไงว่า ฉันเสียใจ ฉันเชื่อคนง่ายเกินไป มารีเอ็ตต้ามาบอกฉันว่า เธอหลอกฉัน แล้วฉันก็หลงเชื่อ ฉันขอโทษนะ แฮร์รี่...\" แฮร์รี่ก็ทำอะไรไม่ถูก ได้แต่ปล่อยให้โชกอดอยู่อย่างนั้น โดยที่ไม่รู้เลยว่า เฮอร์ไมโอนี่กับมัลฟอยแอบดูอยู่ เฮอร์ไมโอนี่น้ำตาไหลพราก แต่กลับไม่มีแม้แต่เสียงสะอื้น มัลฟอยก็มองอย่างสงสาร แล้วเขาจึงยื่นผ้าเช็ดหน้าให้ โดยที่ไม่พูดอะไรซักคำ เฮอร์ไมโอนี่รับผ้าเช็ดหน้ามา พลางปล่อยโฮอย่างสุดกลั้น แล้วเธอจึงโผเข้ากอดมัลฟอย พลางร้องไห้สะอึกสะอื้น
\"ทำไมล่ะ ทำไม แฮร์รี่ ทำไมเธอต้องหลอกฉัน...\" เฮอร์ไมโอนี่พูดพลางร้องไห้พลาง เธอร้องไห้จนพอใจ แล้วจึงเริ่มรู้สึกตัวว่า ตัวเองกอดมัลฟอยอยู่ เธอจึงรีบผลักเขาออก แล้วยื่นผ้าเช็ดหน้าคืนให้ พลางพูดว่า \"เอาผ้าเช็ดหน้าของนายคืนไป แล้วก็.. ขอบใจนะ มัลฟอย\" เฮอร์ไมโอนี่ยิ้มบางๆ ให้ พลางลุกออกไปทันที...
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
คุยกับผู้เขียน
เกิดอะไรขึ้น! มัลฟอยกลายเป็นคนดีไปแล้ว สงสัยโดนวางยาพิษแหงๆ 555 ล้อเล่นน่า บทนี้เอาใจสาวก D & Hr นิดๆ นะ สาวก H & Hr ก็อย่าเพิ่งงอนน้า เพราะยังไงๆ เราก็สาวก H & Hr อยู่แล้ว ไม่เปลี่ยนใจไปคู่อื่นแน่นอนจ้า ^-^
ณ... หอพักชายปี 6
\"โอ๊ย! อิ่มชะมัดเลย\" รอนครางออกมา พลางล้มตัวลงนอนบนเตียงของเขา
\"โธ่เอ๊ย! รอน ก็เล่นกินซะขนาดนั้นน่ะ ไม่ติดคอตายก็บุญปะไรแล้วนะ!\" แฮร์รี่ ดีน และเชมัส พูดพร้อมกัน ส่วนเนวิลล์ยังไม่ขึ้นมาบนห้อง
\"โธ่ ก็ฉันหิวนี่นา...\" รอนพูดยังไม่ทันจบ แฮร์รี่ก็พูดสวนขึ้นมาว่า \"แต่นายก็ต้องกินให้สุภาพหน่อยซิรอน อย่าลืมว่า ตอนนี้นายมีแฟนแล้วนะ เดี๋ยวโดนลูน่าทิ้งไม่รู้ด้วยนา....\" พูดจบ แฮร์รี่ ดีน และเชมัสก็หัวเราะขึ้นพร้อมกัน รอนจ้องหน้าเพื่อนๆ ตาเขียว แล้วพูดแบบงอนๆ ว่า \"ใช่ซิ... ฉันมันไม่หล่อเหมือนแฮร์รี่นี่นา ฮึ! นายมาเปลี่ยนหน้ากับฉันมั้ยล่ะ รับรองว่า ต่อให้กินมูมมามแค่ไหน ก็ไม่มีสาวที่ไหนโกรธ ดีจะตาย...\" แฮร์รี่ชะงักกึก แล้วก็หัวเราะขึ้นมาอีกหน พลางพูดว่า \"โธ่ รอน ฉันพูดเล่น... ฮะๆๆ เอาล่ะ.. พวกนายมานี่ซิ ฉันจะให้ดูอะไรบางอย่าง..\" ว่าแล้ว แฮร์รี่ก็หยิบสมุดไดอารี่ออกมาจากกระเป๋า แล้วเปิดมันออก พลางร้องเรียก \"เซฟาห์ๆ ออกมาคุยกับพวกเพื่อนๆ ฉันหน่อยซิ..\" แล้วแสงสีเงินก็เจิดจ้าขึ้นมาอีกครั้ง แล้วเซฟาห์ก็มานั่งอยู่บนเตียงของแฮร์รี่ รอน เชมัส และดีนตาเหลือก พลางร้องออกมาพร้อมกัน \"เฮ้ย! ผีหลอกกกกกกกกกก...\" แฮร์รี่หัวเราะ พลางพูดว่า \"จะบ้าเรอะ นี่มันสมุดไดอารี่วิเศษต่างหาก หมอนี่น่ะเป็นมิตร ไม่ใช่ศัตรูหรอก ถึงจะกวนประสาทไปหน่อยก็เหอะ\" รอนก็พูดออกมาเบาๆ ว่า \"แล้วทำไมไม่บอกแต่แรกเล่า แล้วหมอนี่ชื่ออะไรนะ\" แฮร์รี่ยิ้มๆ พลางบอกรอนว่า \"ชื่อ เซฟาห์ มอร์เดนเบิร์ก เรียกสั้นๆ ว่า เซฟาห์... เซฟาห์ คนนี้ชื่อ รอน นี่ชื่อ ดีน คนนั้นชื่อ เชมัส...\"
\"หวัดดี รอน ดีน เชมัส อืม... พวกเจ้านี่ ไม่มีใครหล่อสู้แฮร์รี่ได้เลยนะ เอาล่ะ ช่างมันเถอะ พวกเจ้าไม่นอนกันรึไง ถ้าพวกเจ้าไม่นอน ข้าจะไปนอนแล้วนะ ง่วงจะตาย เดี๋ยวค่อยคุยกันพรุ่งนี้ ฮ้าว... บาย\" แล้วเซฟาห์ก็กลับไปเป็นสมุดไดอารี่เหมือนเดิม
\"อืม... ฉันเองก็ชักง่วงแล้วนะ แยกย้ายกันไปนอนดีกว่า... เดี๋ยวเจอกัน\" แฮร์รี่พูดขึ้น แล้วทั้งหมดก็แยกย้ายกันไปนอน....
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ณ... หอพักหญิงปี 6
\"เฮอร์ไมโอนี่ๆ นั่งเหม่ออยู่ได้ คิดถึงหนุ่มคนไหนอยู่รึเปล่าจ๊ะ ผู้ชายคนนั้นต้องเป็นคนที่โชคดีที่สุดแน่เลย คิกๆ\" ลาเวนเดอร์กับปาราวตีพูดขึ้น พลางหัวเราะคิกคัก
\"จะบ้าเหรอ ฉันจะไปคิดถึงใครได้ล่ะ ลาฟ ปา\" เฮอร์ไมโอนี่พูดขึ้น พลางส่ายหน้าอย่างขำๆ
\"อ๊ะ! ว่าได้เหรอ ก็มีอยู่คนนะที่เข้าข่ายผู้ต้องสงสัยในขณะนี้ ก็ แฮร์รี่ ไง ยอมรับมาซะดีๆ\" ลาเวนเดอร์ถามขึ้นอย่างล้อๆ ขณะที่เฮอร์ไมโอนี่หน้ากลายเป็นสีชมพูไปแล้ว
\"เอ้าๆ ยอมแพ้จ๊ะ\" เฮอร์ไมโอนี่อมยิ้ม ก่อนจะพูดต่อไปว่า \"เอ้า! ถ้าพวกเธอยังไม่ง่วง ก็คุยกันต่อไปเถอะ ฉันขอนอนก่อนล่ะ บาย\" แล้วเธอก็ล้มตัวลงนอน แล้วก็หลับไปอย่างรวดเร็ว...
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ณ... ห้องนั่งเล่นรวมบ้านกริฟฟินดอร์ : ตอนเช้า
\"เฮ้อ! สดชื่นจัง นั่งรอแฮร์รี่กับรอนตรงนี้ดีกว่า\" เฮอร์ไมโอนี่พึมพำ พลางนั่งลงบนเก้าอี้นวมตัวโปรด แล้วเปิดหนังสืออ่านฆ่าเวลา แต่แล้วเธอก็นั่งเหม่อ พลางคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย โดยที่ไม่รู้เลยว่า แฮร์รี่เดินมานั่งจ้องหน้าเธออยู่ตั้งนานแล้ว พลางขมวดคิ้วอย่างสงสัย แล้วจึงตัดสินใจเรียก
\"เฮอร์ไมโอนี่ๆ\" แฮร์รี่เรียกเธอเบาๆ พลางหยิบหนังสือออกมาจากมือเธอ แล้วจึงโบกมือไปมาตรงหน้าเธอ ทำเอาเธอสะดุ้ง พลางอุทานออกมาว่า \"แฮร์รี่! ตกใจหมด อย่ามาเงียบๆ ซิ แล้วนี่รอนมารึยัง\" แฮร์รี่กระพริบตาปริบๆ ก่อนจะตอบว่า \"ยังหรอก เอ่อ.. เฮอร์ไมโอนี่ ไม่สบายรึเปล่า ทำไมเหม่อๆ ไงพิกล\" แฮร์รี่ถามยิ้มๆ พลางยื่นหนังสือคืนให้เฮอร์ไมโอนี่ ซึ่งรับไว้ พลางตอบว่า \"เปล่าหรอก ฉันไม่ได้เป็นอะไรนี่นา ทำไมวันนี้เธอตื่นเช้าจังเลยล่ะ แฮร์รี่\" แฮร์รี่อมยิ้มบางๆ พลางตอบว่า \"แต่เธอก็ยังตื่นเช้ากว่าฉันอยู่ดีไม่ใช่เหรอ\"
\"นั่นก็... รอน! กว่าจะตื่นได้นะ\" เฮอร์ไมโอนี่หันไปเห็นเพื่อนสนิทอีกคนที่เพิ่งลงมาจากหอนอนพอดี จึงร้องทักขึ้น
\"หวาดดี ฮะ..ฮะ..เฮอร์ไมโอนี่ ฮ้าว...\" รอนทักตอบ พลางหาวอย่างง่วงๆ
\"โธ่เอ๊ย รอน เธอง่วงแล้วทำไมไม่นอนต่อล่ะ คิกๆ\" เฮอร์ไมโอนี่พูด พลางยิ้มขำๆ
\"ก็แฮร์รี่อ่ะดิ เอานาฬิกาปลุกของคนทั้งหอชาย ตั้งแต่ปี 1 ยันปี 7 มาวางข้างๆ หูฉัน แล้วก็ตั้งเวลาปลุกพร้อมกันทุกเครื่อง จนฉันต้องตื่น ง่วงจะตาย\" รอนรีบฟ้องเฮอร์ไมโอนี่ พลางขยี้ตาเพื่อให้หายง่วง
\"ฮึๆ นายจะไม่ไปก็ได้ รอน ถ้านายอยากโดนแอนเจลิน่าฆ่า ตามใจนะ... ฉันไปสนามควิชดิชก่อนนะ เฮอร์ไมโอนี่\" แฮร์รี่บอก พลางเดินออกไปจากห้องนั่งเล่นรวมทันที ปล่อยให้รอนนอนอยู่ที่โซฟานั่นเอง
\"เฮ้อ โธ่เอ๊ย ไปดีกว่า ตาเนี่ย ถ้าหิวเมื่อไหร่ เดี๋ยวก็ตามไปเองแหละ\" เฮอร์ไมโอนี่พูด พลางลุกขึ้น แล้วเธอก็เดินออกไปจากห้องนั่งเล่นรวม...
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ณ... ห้องโถงใหญ่
\"โอ๊ย โดนแอนเจลิน่าเทศน์ซะหูอื้อเลย แฮร์รี่นะแฮร์รี่ นายก็ไม่ยอมช่วยฉันมั่งเลยนะ\" รอนเดินบ่นเข้ามา พลางหันไปมองแฮร์รี่ตาเขียว
\"อ้าว ก็นายอยากไปสายทำไมล่ะ นายก็รู้ดีนี่นาว่า แอนเจลิน่าน่ะ เป็นยังไง ฮึๆ แล้วฉันก็ไม่อยากตายก่อนวัยอันควรด้วย\" แฮร์รี่พูด พลางเดินมานั่งข้างๆ เฮอร์ไมโอนี่
\"ก็ฉันง่วงนี่นา... หวัดดี ลูน่า\" รอนรีบทักลูน่า ที่มานั่งรอเขาอยู่ตั้งนานแล้ว ลูน่ายิ้มให้ พลางบอกว่า \"หวัดดีจ๊ะ รอน เราไปกันเถอะ\" แล้วทั้งสองก็เดินออกไปจากห้องโถงใหญ่
\"เฮ้ย! เหลือเชื่อ! รอนไม่กินข้าวเช้า! โอ้! อำนาจความรัก ทำได้ขนาดนี้เลยเหรอ เฮอร์ไมโอนี่\" แฮร์รี่พูด พลางหันไปมองหน้าเฮอร์ไมโอนี่ ที่ทำหน้างงสุดชีวิต
\"ไม่รู้สิ แฮร์รี่ แต่ฉันว่า สิ่งมหัศจรรย์อันดับที่แปดของโลก ได้เกิดขึ้นแล้วแน่ๆ เลย\" เฮอร์ไมโอนี่ตอบ พลางมองตามหลังรอนกับลูน่าไป
\"ฉันก็ว่างั้นแหละ ช่างเขาเถอะ ตอนนี้ โลกกำลังเป็นสีชมพูสำหรับรอน ฮะๆ\" แฮร์รี่หัวเราะเบาๆ พลางนั่งลงกินอาหารต่อไป
\"แล้วเธอล่ะ แฮร์รี่ เมื่อไหร่จะมีแฟนเหมือนรอนบ้างล่ะ\" เฮอร์ไมโอนี่ถาม พลางยิ้มบางๆ ทั้งๆ ที่ภายในใจเจ็บแปลบ แฮร์รี่ชะงักนิดนึง ก่อนจะตอบว่า \"ไม่รู้ซิ สงสัยเนื้อคู่ยังไม่เกิดล่ะมั้ง หรือไม่ก็เกิดแล้ว แต่ยังไม่เจอกันก็ได้มั้ง...\" แฮร์รี่ตอบ พลางอมยิ้ม แล้วกินอาหารต่อไป
\"เอ่อ... ฉันไปก่อนนะ แฮร์รี่ แล้วเจอกันที่ห้องเรียนประวัติศาสตร์เวทมนตร์นะ\" เฮอร์ไมโอนี่พูด พลางรีบหยิบกระเป๋า แล้ววิ่งออกไปทันที...
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ณ... บริเวณทะเลสาบ
\'เฮ้อ... ทำไมฉันตัดใจไม่ได้ซะทีนะ ก็รู้ทั้งรู้ว่า แฮร์รี่เค้าไม่เคยสนใจอะไรเราเลย แล้วเราจะไปสนใจเค้าทำไมอีกล่ะ...\' เฮอร์ไมโอนี่มานั่งคิดอยู่คนเดียว แล้วเธอก็สะดุ้งกับเสียงๆ หนึ่งที่ดังขึ้นอย่างกระทันหัน
\"ไง เกรนเจอร์ มานั่งคิดอะไรอยู่คนเดียวอีกล่ะ คิ้วขมวดเป็นโบอีกแล้ว\" เสียงกวนประสาทแบบนี้ เป็นใครไม่ได้อีกนอกจาก...
\"มัลฟอย! แล้วนายจะมายุ่งกับฉันทำไมล่ะ ไม่กลัวโคลนติดรึไง ฮึ! คุณหนูเลือดบริสุทธิ์อย่างนาย ถ้าวันๆ นึง ไม่ได้ยุ่งกับเรื่องคนอื่น สงสัยกินข้าวไม่ลงใช่มั้ย\" เฮอร์ไมโอนี่หันไปตะโกนใส่มัลฟอย ที่เดินมานั่งข้างๆ เธอ
\"เกรนเจอร์ ชาตินี้เธอจะพูดดีๆ กับฉันไม่ได้เลยรึไง...\" ยังไม่ทันที่มัลฟอยจะพูดจบ เฮอร์ไมโอนี่ก็ยกมือปิดปากเขาเสียก่อน พลางบอกว่า \"นายเงียบก่อนซิ ฉันได้ยินเสียงอะไรบางอย่าง...\" ไม่นาน เธอก็ได้คำตอบ เมื่อโชและแฮร์รี่เดินเข้ามาใกล้บริเวณที่เธอกับมัลฟอยนั่งอยู่
\"แฮร์รี่... ฉันขอโทษนะที่บอกเลิกเธอ... ฉันเพิ่งรู้ว่าฉันขาดเธอไม่ได้... ฉันขอโทษจริงๆ นะ... ฉันอยากให้เรากลับมาเป็นเหมือนเดิม.. ได้มั้ย แฮร์รี่\" โชพูด น้ำตาคลอดวงตา
\"โช... เธอต้องการอะไรจากฉันอีกกันแน่ ฉัน...\" แฮร์รี่ยังพูดไม่ทันจบ โชก็วิ่งเข้ามากอดเขา พลางพูดว่า \"แฮร์รี่ ฉันบอกแล้วไงว่า ฉันเสียใจ ฉันเชื่อคนง่ายเกินไป มารีเอ็ตต้ามาบอกฉันว่า เธอหลอกฉัน แล้วฉันก็หลงเชื่อ ฉันขอโทษนะ แฮร์รี่...\" แฮร์รี่ก็ทำอะไรไม่ถูก ได้แต่ปล่อยให้โชกอดอยู่อย่างนั้น โดยที่ไม่รู้เลยว่า เฮอร์ไมโอนี่กับมัลฟอยแอบดูอยู่ เฮอร์ไมโอนี่น้ำตาไหลพราก แต่กลับไม่มีแม้แต่เสียงสะอื้น มัลฟอยก็มองอย่างสงสาร แล้วเขาจึงยื่นผ้าเช็ดหน้าให้ โดยที่ไม่พูดอะไรซักคำ เฮอร์ไมโอนี่รับผ้าเช็ดหน้ามา พลางปล่อยโฮอย่างสุดกลั้น แล้วเธอจึงโผเข้ากอดมัลฟอย พลางร้องไห้สะอึกสะอื้น
\"ทำไมล่ะ ทำไม แฮร์รี่ ทำไมเธอต้องหลอกฉัน...\" เฮอร์ไมโอนี่พูดพลางร้องไห้พลาง เธอร้องไห้จนพอใจ แล้วจึงเริ่มรู้สึกตัวว่า ตัวเองกอดมัลฟอยอยู่ เธอจึงรีบผลักเขาออก แล้วยื่นผ้าเช็ดหน้าคืนให้ พลางพูดว่า \"เอาผ้าเช็ดหน้าของนายคืนไป แล้วก็.. ขอบใจนะ มัลฟอย\" เฮอร์ไมโอนี่ยิ้มบางๆ ให้ พลางลุกออกไปทันที...
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
คุยกับผู้เขียน
เกิดอะไรขึ้น! มัลฟอยกลายเป็นคนดีไปแล้ว สงสัยโดนวางยาพิษแหงๆ 555 ล้อเล่นน่า บทนี้เอาใจสาวก D & Hr นิดๆ นะ สาวก H & Hr ก็อย่าเพิ่งงอนน้า เพราะยังไงๆ เราก็สาวก H & Hr อยู่แล้ว ไม่เปลี่ยนใจไปคู่อื่นแน่นอนจ้า ^-^
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น