ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
บทนำ
\"โอ๊ย! เจ็บนะ ปล่อยฉันไปเถอะนะ พวกนายจะมาแกล้งฉันทำไม...\" เสียงใสๆ ดังขึ้นอย่างหวาดกลัว พร้อมๆ กับหยาดน้ำตาที่ค่อยๆ ไหลรินลงมาอาบแก้มเนียน แต่พวกเด็กเกเรทั้งสามคนก็ไม่ได้ฟังเสียงวิงวอนขอร้องของเธอเลยซักนิด แต่ก่อนที่จะมีอะไรเกิดขึ้นต่อ ก็มีเสียงๆ หนึ่งดังขึ้น...
\"หยุดนะ! พวกนายกลับไปทำงานที่บ้านต่อดีกว่า หรือจะให้ฉันบอกคุณพ่อ ว่าพวกนายโดดงานมาแกล้งเด็กอยู่ที่นี่ล่ะ...\" ผู้พูดคือเด็กชายรวิชนนท์ หรือคุณต้น ผู้เป็นนายของเด็กเกเรสามคนนั้น ซึ่งขณะนี้วิ่งหน้าตื่นกลับไปหาพ่อแม่กันให้วุ่น เด็กชายส่ายหน้าช้าๆ แล้วจึงหีนมามองเด็กหญิงที่ยังนั่งพับเพียบอยู่กับพื้น ก่อนจะพูดขึ้นอย่างอ่อนโยนว่า
\"เป็นอะไรรึเปล่าครับ พี่ขอโทษแทนเจ้าพวกนั้นด้วยนะ... ชื่ออะไรเหรอครับ\" เด็กชายถาม พลางขมวดคิ้วอย่างสงสัยนิดๆ
\"หนูชื่อ... กุลธิดาค่ะ เรียกว่า กุล ก็ได้ค่ะ\" เด็กหญิงตอบ พลางลุกขึ้นยืน แล้วจึงถามเด็กชายว่า \"แล้วพี่ชื่ออะไรล่ะคะ\"
\"พี่ชื่อรวิชนนท์ เรียกว่า พี่ต้น ก็ได้นะครับ... จะไปทำแผลบ้านพี่ก่อนมั้ยครับ เดี๋ยวเป็นบาดทะยักนะ...\" เขาถาม พลางจ้องมองบาดแผลที่หัวเข่าข้างซ้ายของเด็กหญิง แล้วจึงจูงมือเธอเดินไปที่บ้านของเขา...
\"ป้าแหวนครับ... เอากล่องยามาหน่อยครับ\" เด็กชายร้องบอกแม่บ้าน พลางพาเด็กหญิงมานั่งลงที่โซฟา เมื่อแม่บ้านนำกล่องยามาให้แล้ว เขาก็ลงมือทำแผลให้เธออย่างคล่องแคล่ว ทำให้เด็กหญิงอดที่จะมองอย่างสงสัยไม่ได้ เพราะเธอไม่เคยเห็นผู้ชายที่ไหนทำแผลเป็น แม้แต่พี่ชายของเธอเองก็เถอะ... เธอนั่งจ้องเด็กชายที่กำลังทำแผลให้เธอไม่วางตา พลางอมยิ้มนิดๆ เมื่อเด็กชายเงยหน้าขึ้น สายตาของเขาก็สบตาเธอเข้าพอดี เขาเลิกคิ้วนิดๆ เป็นเชิงถาม ทำเอาเด็กหญิงหน้าแดงขึ้นมาทันที
\"หน้าพี่มีอะไรติดอยู่รึไงครับ ถึงได้จ้องซะไม่วางตาเชียว...\" เด็กชายถามยิ้มๆ
\"ไม่มีอะไรติดหน้าพี่หรอกค่ะ กุลแค่สงสัยว่า ทำไมพี่ถึงทำแผลเป็น ขนาดพี่ชายกุลยังทำไม่เป็นเลย...\" เด็กหญิงตอบเบาๆ พลางยิ้มแหยๆ
\"ก็พี่น่ะ เห็นอย่างนี้ก็เหอะ ซนใช่เล่นนะ ถ้าเกิดพี่ตกต้นไม้ขึ้นมา ขืนรอให้คนอื่นมาทำให้ บาดทะยักกินตายพอดี...\" เด็กชายตอบยิ้มๆ ก่อนจะถามต่อไปว่า \"แล้วกุลอยู่บ้านหลังไหนล่ะ เดี๋ยวพี่ไปส่ง...\"
\"กุล... อย่าให้กุลกลับบ้านเลยนะคะ เพราะถึงกลับไป... ก็ไม่มีใครรักกุลอยู่ดี... พ่อแม่กุลก็ไม่ได้ดูแลกุลกับพี่กรเลยซักนิด ไม่เคยอยู่บ้านเกิน 3 วันด้วยซ้ำ กุลเบื่อ... ให้กุลอยู่บ้านพี่ต้นนะคะ... กุลไม่ได้หมายความว่า กุลจะอยู่บ้านพี่ต้นตลอดไปนะคะ กุลแค่อยากให้พี่ต้นอนุญาตให้กุลมาเล่นที่บ้านพี่ต้น พอถึง 1 ทุ่ม กุลก็จะยอมกลับบ้าน... นะคะๆ\" กุลธิดาอ้อน พลางเขย่าแขน \'พี่ต้น\' ของเธอ ซึ่งกำลังยิ้มอย่างเอ็นดู พลางพูดขึ้นว่า
\"อืม... ก็ได้ พี่อนุญาต... กุลจะได้มาเป็นน้องสาวพี่ด้วย พี่มีแต่พี่สาวชื่อ พี่เตย... ขึ้นไปหาพี่เตยกันดีกว่า กุลจะได้เป็นน้องสาวพี่เตยอีกคนนึงไง...\" รวิชนนท์พูดขึ้น พลางจูงมือเด็กหญิงเดินขึ้นไปชั้นบน...
\"พี่เตยครับ ผมมีน้องสาวแล้วนะครับ... ดูซิครับ น่ารักมั้ยครับ\" รวิชนนท์บอกพี่สาวของตน ซึ่งหันมามองอย่างสนใจ แล้วเธอจึงเอ่ยทักทายกุลธิดาขึ้นว่า
\"หวัดดีจ๊ะ ชื่ออะไรเหรอจ๊ะ พี่ชื่อ รินนภา เรียกว่า พี่เตย ก็ได้นะจ๊ะ\" รินนภาถาม พลางยิ้มอย่างใจดี
\"หนูชื่อ กุลธิดาค่ะ เรียกว่า กุล ก็ได้... พี่เตยอายุเท่าไหร่เหรอคะ น่าจะอายุเท่ากับพี่กร...\" กุลธิดาถามเบาๆ
\"พี่อายุ 10 ปีแล้วจ๊ะ ส่วนนายต้นน่ะอายุ 8 ขวบ แล้วกุลอายุเท่าไหร่เหรอจ๊ะ\" รินนภาถาม พลางยิ้มบางๆ
\"กุลอายุ 7 ขวบค่ะ ห่างจากพี่กรกับพี่เตย 3 ปี ห่างจากพี่ต้นแค่ปีเดียว... เอ่อ... จะว่าอะไรกุลมั้ยคะ ถ้ากุลจะชวนพี่กรมาเล่นด้วย\" กุลธิดาถามอย่างกล้าๆ กลัวๆ
\"ได้ซิจ๊ะ... เดี๋ยวดุลออกไปรอนอกห้องก่อนนะจ๊ะ พี่มีอะไรจะพูดกับนายต้นนิดหน่อย...\" รินนภาบอกกุลธิดาเบาๆ เมื่อกุลธิดาออกจากห้องไปแล้ว รินนภาก็หันมามองน้องชายตัวดีทันที
\"ไง... ไปหลอกเด็กที่ไหนมาล่ะเรา น่ารักซะด้วย สงสัยโตขึ้นจะสวย... ต้น พี่ขอเตือนอะไรอย่างนึงนะ... รักแบบพี่น้องน่ะได้... แต่อย่าเกินเลยไปมากกว่านั้น อย่าลืมว่าพวกเราน่ะมีคู่หมั้นแล้วนะ ถึงพวกเราจะไม่ได้เต็มใจหมั้นก็เถอะ...\" รินนภาบอกน้องชายเบาๆ
\"โธ่! พี่เตยคร้าบ... เอาอะไรมาพูด ทั้งผมทั้งยายกุลต่างก็ยังเด็กด้วยกันทั้งคู่... อีกอย่าง พี่เตยคิดว่า ผมจะชอบยายกุลงั้นเหรอครับ...\" รวิชนนท์ถามปนหัวเราะ
\"ตอนนี้น่ะยังไม่ใช่ แต่ต่อไปไม่แน่... ถ้าเราแน่ใจว่าไม่มีวันชอบเด็กคนนั้นก็แล้วไป แต่ถ้ามีโอกาสเป็นไปได้... แม้จะแค่ 0.000001 % ก็ยังไว้ใจไม่ได้ เพราะมันอาจจะเพิ่มขึ้นเป็นร้อยเป็นพันเปอร์เซนต์เลยก็ได้...\" รินนภาบอกน้องชาย ซึ่งมีสีหน้าขรึมลงอย่างเห็นได้ชัด...
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
คุยกับผู้เขียน
หวัดดีค่า มาเจอกันอีกแล้ว กลัวว่าจะอัพไม่ทันเหลือเกิน แต่จะพยายามแล้วกันนะคะ เม้นต์กันด้วยน้า ^-^
\"โอ๊ย! เจ็บนะ ปล่อยฉันไปเถอะนะ พวกนายจะมาแกล้งฉันทำไม...\" เสียงใสๆ ดังขึ้นอย่างหวาดกลัว พร้อมๆ กับหยาดน้ำตาที่ค่อยๆ ไหลรินลงมาอาบแก้มเนียน แต่พวกเด็กเกเรทั้งสามคนก็ไม่ได้ฟังเสียงวิงวอนขอร้องของเธอเลยซักนิด แต่ก่อนที่จะมีอะไรเกิดขึ้นต่อ ก็มีเสียงๆ หนึ่งดังขึ้น...
\"หยุดนะ! พวกนายกลับไปทำงานที่บ้านต่อดีกว่า หรือจะให้ฉันบอกคุณพ่อ ว่าพวกนายโดดงานมาแกล้งเด็กอยู่ที่นี่ล่ะ...\" ผู้พูดคือเด็กชายรวิชนนท์ หรือคุณต้น ผู้เป็นนายของเด็กเกเรสามคนนั้น ซึ่งขณะนี้วิ่งหน้าตื่นกลับไปหาพ่อแม่กันให้วุ่น เด็กชายส่ายหน้าช้าๆ แล้วจึงหีนมามองเด็กหญิงที่ยังนั่งพับเพียบอยู่กับพื้น ก่อนจะพูดขึ้นอย่างอ่อนโยนว่า
\"เป็นอะไรรึเปล่าครับ พี่ขอโทษแทนเจ้าพวกนั้นด้วยนะ... ชื่ออะไรเหรอครับ\" เด็กชายถาม พลางขมวดคิ้วอย่างสงสัยนิดๆ
\"หนูชื่อ... กุลธิดาค่ะ เรียกว่า กุล ก็ได้ค่ะ\" เด็กหญิงตอบ พลางลุกขึ้นยืน แล้วจึงถามเด็กชายว่า \"แล้วพี่ชื่ออะไรล่ะคะ\"
\"พี่ชื่อรวิชนนท์ เรียกว่า พี่ต้น ก็ได้นะครับ... จะไปทำแผลบ้านพี่ก่อนมั้ยครับ เดี๋ยวเป็นบาดทะยักนะ...\" เขาถาม พลางจ้องมองบาดแผลที่หัวเข่าข้างซ้ายของเด็กหญิง แล้วจึงจูงมือเธอเดินไปที่บ้านของเขา...
\"ป้าแหวนครับ... เอากล่องยามาหน่อยครับ\" เด็กชายร้องบอกแม่บ้าน พลางพาเด็กหญิงมานั่งลงที่โซฟา เมื่อแม่บ้านนำกล่องยามาให้แล้ว เขาก็ลงมือทำแผลให้เธออย่างคล่องแคล่ว ทำให้เด็กหญิงอดที่จะมองอย่างสงสัยไม่ได้ เพราะเธอไม่เคยเห็นผู้ชายที่ไหนทำแผลเป็น แม้แต่พี่ชายของเธอเองก็เถอะ... เธอนั่งจ้องเด็กชายที่กำลังทำแผลให้เธอไม่วางตา พลางอมยิ้มนิดๆ เมื่อเด็กชายเงยหน้าขึ้น สายตาของเขาก็สบตาเธอเข้าพอดี เขาเลิกคิ้วนิดๆ เป็นเชิงถาม ทำเอาเด็กหญิงหน้าแดงขึ้นมาทันที
\"หน้าพี่มีอะไรติดอยู่รึไงครับ ถึงได้จ้องซะไม่วางตาเชียว...\" เด็กชายถามยิ้มๆ
\"ไม่มีอะไรติดหน้าพี่หรอกค่ะ กุลแค่สงสัยว่า ทำไมพี่ถึงทำแผลเป็น ขนาดพี่ชายกุลยังทำไม่เป็นเลย...\" เด็กหญิงตอบเบาๆ พลางยิ้มแหยๆ
\"ก็พี่น่ะ เห็นอย่างนี้ก็เหอะ ซนใช่เล่นนะ ถ้าเกิดพี่ตกต้นไม้ขึ้นมา ขืนรอให้คนอื่นมาทำให้ บาดทะยักกินตายพอดี...\" เด็กชายตอบยิ้มๆ ก่อนจะถามต่อไปว่า \"แล้วกุลอยู่บ้านหลังไหนล่ะ เดี๋ยวพี่ไปส่ง...\"
\"กุล... อย่าให้กุลกลับบ้านเลยนะคะ เพราะถึงกลับไป... ก็ไม่มีใครรักกุลอยู่ดี... พ่อแม่กุลก็ไม่ได้ดูแลกุลกับพี่กรเลยซักนิด ไม่เคยอยู่บ้านเกิน 3 วันด้วยซ้ำ กุลเบื่อ... ให้กุลอยู่บ้านพี่ต้นนะคะ... กุลไม่ได้หมายความว่า กุลจะอยู่บ้านพี่ต้นตลอดไปนะคะ กุลแค่อยากให้พี่ต้นอนุญาตให้กุลมาเล่นที่บ้านพี่ต้น พอถึง 1 ทุ่ม กุลก็จะยอมกลับบ้าน... นะคะๆ\" กุลธิดาอ้อน พลางเขย่าแขน \'พี่ต้น\' ของเธอ ซึ่งกำลังยิ้มอย่างเอ็นดู พลางพูดขึ้นว่า
\"อืม... ก็ได้ พี่อนุญาต... กุลจะได้มาเป็นน้องสาวพี่ด้วย พี่มีแต่พี่สาวชื่อ พี่เตย... ขึ้นไปหาพี่เตยกันดีกว่า กุลจะได้เป็นน้องสาวพี่เตยอีกคนนึงไง...\" รวิชนนท์พูดขึ้น พลางจูงมือเด็กหญิงเดินขึ้นไปชั้นบน...
\"พี่เตยครับ ผมมีน้องสาวแล้วนะครับ... ดูซิครับ น่ารักมั้ยครับ\" รวิชนนท์บอกพี่สาวของตน ซึ่งหันมามองอย่างสนใจ แล้วเธอจึงเอ่ยทักทายกุลธิดาขึ้นว่า
\"หวัดดีจ๊ะ ชื่ออะไรเหรอจ๊ะ พี่ชื่อ รินนภา เรียกว่า พี่เตย ก็ได้นะจ๊ะ\" รินนภาถาม พลางยิ้มอย่างใจดี
\"หนูชื่อ กุลธิดาค่ะ เรียกว่า กุล ก็ได้... พี่เตยอายุเท่าไหร่เหรอคะ น่าจะอายุเท่ากับพี่กร...\" กุลธิดาถามเบาๆ
\"พี่อายุ 10 ปีแล้วจ๊ะ ส่วนนายต้นน่ะอายุ 8 ขวบ แล้วกุลอายุเท่าไหร่เหรอจ๊ะ\" รินนภาถาม พลางยิ้มบางๆ
\"กุลอายุ 7 ขวบค่ะ ห่างจากพี่กรกับพี่เตย 3 ปี ห่างจากพี่ต้นแค่ปีเดียว... เอ่อ... จะว่าอะไรกุลมั้ยคะ ถ้ากุลจะชวนพี่กรมาเล่นด้วย\" กุลธิดาถามอย่างกล้าๆ กลัวๆ
\"ได้ซิจ๊ะ... เดี๋ยวดุลออกไปรอนอกห้องก่อนนะจ๊ะ พี่มีอะไรจะพูดกับนายต้นนิดหน่อย...\" รินนภาบอกกุลธิดาเบาๆ เมื่อกุลธิดาออกจากห้องไปแล้ว รินนภาก็หันมามองน้องชายตัวดีทันที
\"ไง... ไปหลอกเด็กที่ไหนมาล่ะเรา น่ารักซะด้วย สงสัยโตขึ้นจะสวย... ต้น พี่ขอเตือนอะไรอย่างนึงนะ... รักแบบพี่น้องน่ะได้... แต่อย่าเกินเลยไปมากกว่านั้น อย่าลืมว่าพวกเราน่ะมีคู่หมั้นแล้วนะ ถึงพวกเราจะไม่ได้เต็มใจหมั้นก็เถอะ...\" รินนภาบอกน้องชายเบาๆ
\"โธ่! พี่เตยคร้าบ... เอาอะไรมาพูด ทั้งผมทั้งยายกุลต่างก็ยังเด็กด้วยกันทั้งคู่... อีกอย่าง พี่เตยคิดว่า ผมจะชอบยายกุลงั้นเหรอครับ...\" รวิชนนท์ถามปนหัวเราะ
\"ตอนนี้น่ะยังไม่ใช่ แต่ต่อไปไม่แน่... ถ้าเราแน่ใจว่าไม่มีวันชอบเด็กคนนั้นก็แล้วไป แต่ถ้ามีโอกาสเป็นไปได้... แม้จะแค่ 0.000001 % ก็ยังไว้ใจไม่ได้ เพราะมันอาจจะเพิ่มขึ้นเป็นร้อยเป็นพันเปอร์เซนต์เลยก็ได้...\" รินนภาบอกน้องชาย ซึ่งมีสีหน้าขรึมลงอย่างเห็นได้ชัด...
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
คุยกับผู้เขียน
หวัดดีค่า มาเจอกันอีกแล้ว กลัวว่าจะอัพไม่ทันเหลือเกิน แต่จะพยายามแล้วกันนะคะ เม้นต์กันด้วยน้า ^-^
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น