Forbidden Boss 'ของสูง' [ yaoi ]

ตอนที่ 7 : CH6 100% CUT

Chapter 6

[ฝึกสุนัข]

พวกคุณคิดว่านักล่าชนิดไหนน่ากลัวที่สุดกัน?

หากพวกคุณคิดว่าสิ่งมีชีวิตสปีชีส์นักล่าคือสัตว์ชนิดต่างๆ ไม่ว่าเป็นสุนัข เสือ สิงโต จระเข้ หรืองู ทุกสิ่งที่คุณคิดนั้นอันตรายที่สุด นั่นเป็นความคิดที่ผิดมหันต์ เพราะสัตว์ ระบบความคิดของมันไม่ซับซ้อน ใช้เขี้ยวเล็บในการคร่าชีวิตและแสดงออกโดยสัญชาติญาณของมันเพียงเพื่อความอยู่รอด  แล้วสิ่งไหนที่น่ากลัวที่สุดกันล่ะ??...

          ไม่มีนักล่าชนิดใดจะน่ากลัวไปยิ่งกว่ามนุษย์...

          ข้อนี้ชาร์ลีพึ่งจะได้รับรู้เมื่อได้สบตาเข้ากับดวงตาสีเทาสว่างที่ทอประกายลึกล้ำด้วยกามรมณ์  ปลายลิ้นเรียวแลบเลีย ’คราบเลือด’ ตามขอบปากพร้อมกับรอยยิ้มจากมุมปากสวยที่ยิ่งโค้งขึ้น

“แฮ่ก...”

“เหนื่อยหรอ?”

“…”

“เงียบทำไมล่ะ”

“อ่อ...ก็พูดไม่ได้นี่นะ”

2 hours ago

“บอกแล้วนี่ สาบานได้เลยว่าคุณต้องคุกเข่าแน่ :)”

“ที่สุนัขมันเลี้ยงไม่เชื่อง ก็เป็นเพราะเจ้าของไม่ใช่หรือไงกันครับ”  

ชาร์ลีตอบกลับด้วยน้ำเสียงเรียบๆพร้อมแฝงคำค่อนแขวะไปนิดๆหน่อยๆพอให้อีกฝ่ายยิ้มค้าง ใบหน้าคมคร้ามหันเข้าหาอุ้งมืออุ่นร้อนพร้อมกับริมฝีปากหนาหยักลึกที่พรมจูบไปตามข้อมือแข็งแรงจนถึงปลายนิ้ว

“ยิ่งคุณไม่ใส่ใจ มันจะยิ่งไม่เชื่อฟังคุณ นั่นคือสิ่งที่คุณพลาด ถูกไหม?” รอยยิ้มเยาะปรากฏขึ้นที่ใบหน้า 

“และยิ่งคุณพลาด...”

ชาร์ลีขบกัดเข้าที่ปลายนิ้วมนแรงๆ รสชาติเฝื่อนจากเลือดค่อยๆไหลซึมซาบเข้ามาผ่านปลายนิ้ว ลิ้นสากตวัดเลียทุกหยาดหยด ชิมของเหลวรสฝาดเหมือนกับสิ่งมัวเมาชนิดรุนแรง  แววตาดุดันที่ถูกกลบไว้ด้วยแววตาเรียบนิ่งฉายฉัดขึ้นมาบนดวงตาสีสนิมเหล็ก

“มันจะกัดคุณให้จมเขี้ยว เหมือนที่ผมทำกับคุณ”

“อ่า...”  ใบหน้าตกใจแบบเสแสร้งถูกปั้นขึ้น แอชตันยกมือขึ้นกุมขมับทำท่าเครียดเสียเต็มประดา

“นั่นสินะ..เพราะผมเลี้ยงคุณไม่ดีนี่เอง”

แอชตันพึมพำ ส่ายหน้าไปมาเพื่อยืนยันคำพูดก่อนที่จะหันมามองเขา จากใบหน้าตกใจก็เปลี่ยนมาเป็นยิ้มกริ่ม ในมือถือเชือกไนล่อนขนาดพอดียื่นจ่อเข้ามาตรงหน้าโดยที่ไม่รู้ว่าหยิบมาตอนไหน ท่อนแขนแข็งแรงดึงเชือกตึงจนได้ยินเสียงตีอากาศเบาๆ  

“จะมัดผมหรือไงมิสเตอร์คลินน์”

          มีเพียงการไหวไหล่ แอชตันอ้อมไปหยุดอยู่ข้างหลังชาร์ลี รั้งท่อนแขนแกร่งมาไพล่หลังทาบทับเก้าอี้จากนั้นก็มัดด้วยเชือดไนล่อนด้วยความรวดเร็ว

“แรงยังดีเหมือนเดิมเลยนะที่รัก เฮ้เบาหน่อย แขนผมไม่ใช่บาร์บี้” ชาร์ลีรีบแย้ง แต่ยังพูดไม่ทันจบดี เสียงขาดของชิ้นผ้าพร้อมๆกับก้อนอะไรซักอย่างถูกยัดเข้ามาในปากกระทันหัน  ชาร์ลีกำลังจะอ้าปากแต่ก็ถูกล็อกกรามเอาไว้แน่นจากฝ่ามือขนาดกลาง สัมผัสเคราจางๆจากปลายคางลากไล้ไปตามช่วงต้นคอเรียกอารมณ์วูบวาบเล่น

“จะแรงดีหรือไม่ดีมันต่อจากนี้ และคุณรู้ไหม...”  เสียงกระซิบแหบพร่าดังขึ้น กกหูถูกรุกรานจากปลายลิ้นเรียวที่ตวัดลากขึ้นลง วนเวียนซ้ำๆตามขอบติ่งหู อารมณ์วูบวาบเสียดๆเริ่มตีรวนขึ้นมาตามท้องน้อยจนชาร์ลีต้องเอียงคอรับการกระทำจากอีกฝ่าย

“อึก!”  เสียงทุ้มแหบครางในลำคอ เมื่อความเสียดบริเวณท้องน้อยเพิ่มขึ้นมาเมื่อฟันคมกัดย้ำๆเข้าที่ติ่งหูแรงๆจนได้กลิ่นคาวเลือด

“บาร์บี้น่ะ เก็บไว้ให้Willy*ของคุณดูดีกว่า:)”

“…”

“หึ”

แอชตันเดินหายเข้าไปในห้องเก็บของแล้ว  ชาร์ลีหันกลับไปมองเชือกไนล่อนที่มัดข้อมือเขาได้แน่นหนายิ่งกว่าเอากาวมาติดแล้วแทบจะถอนหายใจสิบๆรอบ สาบานว่าเมื่อกี้เขาอยากจะจับแอชตันมาฟาดที่ก้นแรงๆให้มันหายหงุดหงิด

แต่ติดที่ว่าเขาโดนมัดนี่ไง!

        ดวงตาคมๆของชาร์ลีจ้องไปที่ประตูห้องเก็บของ ชาร์ลีไม่เคยเข้าไปข้างใน  เพราะเขาหาคอนโดที่ถูกใจไม่ได้ สุดท้ายเลยต้องมาอยู่ที่คอนโดของแอชตันแทน โดยที่เขาจ่ายเงินทุกๆเดือน แต่ห้องนี้ยังไงแอชตันเป็นเจ้าของ ดังนั้นห้องอะไรที่บอกว่าเข้าไปไม่ได้เขาก็ไม่เข้า

          แกร๊ก!

        เสียงประตูปิดลง ร่างสูงโปร่งเดินกลับมาพร้อมกับไม้ในมือโดยที่ชาร์ลีจ้องไม้อะไรซักอย่างในมือของแอชตันด้วยความสงสัย ในหัวพยายามนึกให้ว่าไอไม้รูปร่างแบบนี้มันเอาไว้ทำอะไร

“มันสวยใช่ไหมล่ะ?”  

แอชตันเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าเขา ปลายนิ้วเรียวที่เลอะคราบเลือดของเจ้าตัวลูบไปยังส่วนด้ามไม้ด้วยความแผ่วเบา และยิ่งได้สัมผัสส่วนปลายหนังแบนๆ แววตาของแอชตันดูจะคลั่งไคล้และหลงใหลเอามากๆ รอยยิ้มพึงพอใจนั่นทำให้เขาคิดขึ้นมาได้ในทันทีว่าไอไม้นี่มันคืออะไร

แส้ฟาดม้า...

‘ WTF!! ’  เขาเคยเห็นว่าไอแส้ฟาดม้านี่มันเอาไว้ใช้ทำอะไรได้บ้างกับร่างกายคน ทั้งรอยทั้งเสียงมันชัดจนชาร์ลีต้องสบถในใจหลายๆที 

“หน้าคุณแดงนะชาร์ลี”  ปลายหนังของแส้แตะเข้าที่ข้างแก้ม ลากลงมายังไหล่กว้างช้าๆ ส่วนหนังแบนๆกับผัสผัสเอื่อยๆไล้ไปตามเสื้อสูทที่ยังไม่ได้ถอดเร่งเร้าอารมณ์เสียดวูบในช่องท้องมันพุ่งขึ้นมาอีกระรอก

“ดูคุณน่าจะชอบแส้นี่นะ :)” ร่างสูงโปร่งเดินรอบตัวเขาช้าๆ ปลายแส้เริ่มลากต่ำลงมาผ่านช่วงลำตัว

เพี้ยะ!

          เสียงผ่าอากาศดังขึ้น ร่างหนาของเขาสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อต้นขาถูกฟาดด้วยปลายแส้ ใบหน้าคมคร้ามพ่นลมหายใจหอบถี่มากขึ้น ริมฝีปากหนาหยักลึกขบเศษแขนเสื้อเชิ้ตของแอชตันไว้แน่น 

          มันผิดปกติ...

ทั้งๆที่คิดว่าการโดนทรมานมันเป็นเรื่องผิดปกติ ไม่รู้เป็นเพราะการลองอะไรแปลกใหม่ เพราะร่างกายที่เย้ายวนแต่ทว่าดูแข็งแกร่งของแอชตัน หรือเพราะความรู้สึกสุขสมหลังจากเซ็กส์วิตถาร...หรือเป็นเพราะดวงตาสีเทาอ่อนน่าหลงใหลยามที่จ้องมองมา

เขากลับชอบมัน...ชอบมันทั้งหมด

และมันทำให้ขามีอารมณ์มากๆจนแทบจะกระชากเชือกในมือเพื่อรั้งอีกคนเข้ามาแล้วอัดตัวจนทั้งหมดที่มีเข้าไปให้ลึกที่สุดแทบจะเดี๋ยวนั้น

“อึก...”

“ผมจะถามคุณอีกรอบนะชาร์ลี” แอชตันพูด บังคับแส้ในมือวนเวียนแถวหน้าขาของเขาไม่หยุด

“ไอเด็กเวรนั่นมันพูดอะไรบ้าง”

“...”

“ไม่ตอบสินะ...”

เพี้ยะ!

“ฮึ่ม..อึก!”  ปลายแส้ฟาดลงมาช่วงหน้าท้องด้วยความแรง ความเจ็บแล่นริ้วขึ้นมาพร้อมกับความเสียว ร่างหนาภายใต้ชุดสูทนั่งงอตัวเล็กน้อยเพื่ออดกลั้นอารมณ์ดิบให้ลดลง

“ผมจะถามอีกครั้ง ไอเด็กนั่นมันบอกอะไร?” น้ำเสียงทุ้มแหบดังขึ้นเหนือหัว แอชตันใช้มือปลดกระดุมสูทของเขาออก ตามด้วยกระดุมเสื้อเชิ้ตและกระชากมันให้หลุดลงจากหัวไหล่ เรือนร่างกำยำเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อแน่นสมบูรณ์ปรากฏสู่สายตาสีเทาสว่าง หน้าท้องมีรอยแดงเป็นแถบจากการโดนฟาดแส้เด่นชัดตัดกับผิวแทนๆได้เป็นอย่างดี

“...”

        เพี้ยะ!

“ถามก็ตอบสิวะ!”

“อึก!”  การฟาดครั้งที่ 3 ตามมา ไม่ใช่ที่หน้าท้อง แต่กลับเป็นเป้ากางเกง ชาร์ลีคำรามในลำคอแบบเหลืออดเมื่อลูกชายของเขามันโดนกระตุ้นด้วยปลายแส้แบบหนักหน่วง  

“แตะนิดแตะหน่อยก็พอง เป็นหมาหรือไงชาร์ลี”  ฝ่ามือที่นุ่มกว่ากระชากเศษแขนเสื้อที่ยัดปากของเขาออกไป  แอชตันยิ้มเยาะ มองอะไรบางอย่างที่มันดุนดันใต้กางเกงออกมาเป็นรูปร่างด้วยสายตาด้วยแววตาเฉยเมย

“มันจะพองกว่านี้ถ้ามันเข้าไปอยู่ในรูของคุณนะครับท่านประธาน” หลังจากที่เศษผ้าถูกดึงออกไป ชาร์ลีก็โต้กลับทันควัน เขาส่งยิ้มที่คิดว่าน่าจะกวนประสาทมากที่สุดกลับไป 

                                                            CUT เจอกันได้ในธัญและแฟนเพจนะคะ

100%

*willy   เป็นคำเอ็นดูคำหนึ่งที่ใช้เรียก “ตรงนั้น” ของผู้ชาย 

                                             ปากกล้ามากนะชาร์ลี

จบแล้วกับตอนนี้ ปาดเหงื่อ มันจะSMใช่ไหม อ่านแล้วคอมเมนต์ติชมได้เต็มทีเลยจ้า 5555 

สุดท้ายนี่ขอฝากมิสเตอร์ชาร์ลีและมิสเตอร์คลินน์ไว้ในอ้อมอกด้วยนะคะ ขอบคุณทุกคอมเมนต์ ทุกเฟบ ทุกยอดวิว ทุกกำลังใจที่คอยสนับสนุนให้มีกำลังใจแต่งต่อเนอะ ^^ สำหรับคืนนี้ฝันดีค่ะ

#กระซิบนิดนึงว่าอีก50%เป็นฉากตัดนะคะ หาได้ในเพจที่คนไลก์มีน้อยนิดหรือติดตามได้ในธัญเลยค่ะ เมื่ออัพแล้วจะขึ้นเป็น100%ก็สามารถเข้าไปอ่านได้เลยเนอะ ^^

ยอดวิวจะ2000แล้ว ดีใจมาก555 หวังกว่ามันจะเพิ่มขึ้น ยอดเมนต์ยอดเฟบก็จงเพิ่มตาม 

สาธุ!!!