Forbidden Boss 'ของสูง' [ yaoi ]

ตอนที่ 4 : CH 3 100% CUT

CHAPTER 3 100%

[Sweet dream] 

ฉากตัดสามารถหาได้ใน ธัญวลัย  google และแฟนเพจ นะคะ 

CUT

“กลับบ้านดีๆนะคะคุณชาร์ลี”

“ครับ” เขาตอบรับของมิสนาตาเซีย  ออกจากบริษัทในเวลาเลิกงานแล้วตรงกับคอนโดทันที แฟ้มรายชื่อบุคคลที่เขายังคัดแยกไม่เสร็จมีเหลืออีกเป็นกองจนต้องหอบกลับมาทำต่อที่บ้าน

เพราะภาพนั่นแท้ๆ...

             เขาสะบัดหัวไปมา ไล่ความคิดภาพริมฝีปากของแอชตันที่กลืนน้ำของเขาไปมันติดตาตลอดทั้งวัน   ชาร์ลีวางงานทั้งหมดลงบนโต๊ะทำงาน จัดการธุระส่วนตัวแล้วกลับมานั่งทำงานต่อให้เสร็จ

สี่ทุ่ม...

            ชาร์ลีมองนาฬิกา ปิดแฟ้มงานทั้งหมดที่ตนคัดแยกและเรียบเรียงไว้เสร็จหมดแล้ว นวดขมับไล่ความเมื่อยล้า  ปิดไฟเรียบร้อยพลางเดินไปล้มตัวนอนบนเตียง  แต่สายตาดันเหลือบไปเห็นการแจ้งเตือนของแอพฯแชทที่เด้งขึ้นมาเมื่อห้านาทีที่แล้ว เขากดเปิดดูก็พบข้อความของแอชตัน

Ashton>>> มื้อเที่ยงอร่อยดี

Charlie>>> อร่อยก็ทานบ่อยๆสิครับท่านประธาน

Ashton>>> ปากดีนะครับผู้จัดการฝ่ายบุคคล

ชาร์ลีขำเบาๆกับข้อความที่ถูกส่งมา  นัยต์ตาสีสนิมเป็นประกายเมื่อนึกถึงใบหน้าที่มีรอยมุมปากเหยียดๆเสมอนั่น  ปกติพวกเขามักจะคุยกันผ่านแอพฯแชทเมื่อมีเวลาว่าง ว่างจริงๆหรือไม่ก็อีกฝ่ายอยากจะคุย  เพราะเขาไม่ใช่พวกติดโทรศัพท์มือถือเท่าไหร่

Charlie>>> ผมรู้ว่าคุณชอบ ยังไม่นอนอีกหรอ?

Ashton>>> ยัง ดูผลการรายงานการประชุมทั้งหมดอยู่

Charlie>>> เหงาก็ไม่บอกผมดีๆนะครับ

Ashton>>> อยากโดนย้ายไปแผนกทำความสะอาดมั้ยครับมิสเตอร์ชาร์ลี

Charlie>>>  ผมล้อเล่นขำๆน่า

Ashton>>> เค้กที่ฝึกทำ แม่ผมทานแล้วนะ

Charlie>>>  อือฮึ

Ashton>>>  แม่ผมบอกว่าอร่อย

Charlie>>>  ก็ดีแล้วนี่

เวลาผ่านไปพอสมควร เห็นว่าอีกฝ่ายอ่านแต่ไม่ตอบก็เข้าใจว่าอาจจะไม่อยากคุยต่อ เขาปิดหน้าจอ แต่ข้อความก็เด้งมาใหม่อีกครั้ง

Ashton>>>  ขอบคุณนะ...ดีใจที่คุณช่วยสอน

Ashton>>>  แล้วก็... Sweet dream, sweetheart

....ไม่ต้องพิมพ์ตอบ  คำง่ายๆสั้นๆจากอีกคนทำให้ชาร์ลีกดปิดมือถือแล้วเข้านอน  เขารู้ตัวว่าตอนนี้หน้าของเขาต้องยิ้มกว้างขนาดที่ว่าต้องตกใจตัวเองแน่ๆ 

“Sweet dream my honey…” เสียงกระซิบแผ่วเบาดังขึ้น เปลือกตาหนาค่อยๆปิดลงจนหลับสนิท  ชาร์ลีคิดว่าเขาต้องนอนฝันดีมากแน่ๆในคืนนี้

          เจ้านายคนสำคัญบอกฝันดีทั้งที  ไม่ฝันดีสิแปลก...

[[ ASHTON PART ]]

          ‘เด็กดี..แบบนั้นแหละ’  ท่ามกลางเสียงครางแบบสุขสมจากเตียงกว้าง ฝ่ามือขนาดเล็กกลับเย็นเฉียบขึ้นทุกครั้งราวกลับกำลังหวาดกลัว

          ‘แบบนั้น แอชตัน ทำอีกสิ’

ไม่.....

        ดวงตาสีเทาสว่างเบิกกว้าง ก้มลงมองที่มือของตัวเอง คราบเลือดสีแดงสดถูกชโลมไปทั่วทั้งฝ่ามือที่กำมีดไว้แน่น ริมฝีปากบางเฉียบสั่นระริกพยายามที่จะส่งเสียงแต่กลับไม่มีเสียงอะไรออกมาเหมือนกับคนเป็นใบ้  ร่างของเด็กสิบขวบทรุดลงไปนั่งกับพื้นพรมกำมะหยี่เนื้อดีพลางขยับถอยหลังเพื่อหนีจากภาพตรงหน้า

อย่าเข้ามา...

กึก!

          สัมผัสเย็นๆจากเหล็กแท่งกระทบเข้าแผ่นหลังอย่างแรงจากการขยับตัวหนีแบบไม่คิดชีวิตจนร่างเล็กๆต้องหยุดชะงัก กระถดตัวให้ชิดเข้ากับซี่เหล็กที่เรียกว่ากรงขังที่ล้อมรอบระหว่างเขากับ’เธอ’ให้มากที่สุด

          ‘อย่าหนีสิ’

          ‘ย...อย่า…’

          ‘เธอกำลังพูดกับใคร?’ เสียงของหญิงวัยกลางคนดังขึ้น  เรือนร่างงดงามค่อยๆพยุงตัวขึ้นมาจากเตียงกว้าง  ค่อยๆก้าวเข้ามาอย่างช้าๆ

บอกว่าอย่าเข้ามา!

            ตึก...ตึก...

เสียงเท้าที่ย่ำไปตามระหว่างพื้นกำมะหยี่ดังขึ้นเรื่อยๆ ถึงแม้มันจะเบามากแต่กลับดังก้องสะท้อนอยู่ในหัวซ้ำแล้วซ้ำเล่าแทบทนไม่ไหว  ร่างทั้งร่างสั้นระริกรั้งวงแขนกอดตัวเองซุกหน้าลงกับฝ่ามือเพื่อหลบหลีกความหวาดกลัวที่ตีตื้นขึ้นจนแทบจะอาเจียน

          ‘เด็กดี…’

        ‘ผ ผมขอร้อง อ..’

          ‘ชู่วววว อย่าทำหน้าแบบนั้น ได้โปรด ฉันไม่อยากทำร้ายเธอ’  มือขาวๆตัดกับเล็บที่แดงสดจิกเข้าที่คางเล็กได้รูปให้เชิดขึ้น ดวงตาสีเทาสว่างที่เคยส่งประกายสดใสถูกลบเลือนด้วยม่านน้ำตาแทนที่ด้วยความหวาดกลัว ริมฝีปากบางพยายามที่จะส่งเสียงอีกครั้งแต่ก็ทำได้แต่ครางอื้ออึงเมื่อสัมผัสได้ถึงของเหลวกลิ่นคาวจากตัวคนตรงหน้า

           ‘หืม ทำไมร้องไห้แบบนั้น’ ดวงตาสีดำสนิทมองที่มาของของเหลวด้วยสายตาพออกพอใจ แลบลิ้นเลียริมฝีปากจนชุ่มเมื่ออารมณ์วาบหวามได้โหมกระพือขึ้นอีกครั้ง  ใบหน้าสวยๆฉาบด้วยรอยยิ้มใจดี เธอรั้งฝ่ามือขาวซีดขึ้นมาสัมผัสกับรอยกรีดขนาดใหญ่เหวอะหวะที่กลางหน้าอก เรือนร่างอวบอัดงดงามกระตุกเกร็งเมื่อปลายนิ้วเล็กๆสะกิดโดนจุดไวสัมผัส เธอออกแรงให้มือเล็กกดลงไปจนกระทั่งเลือดข้นๆทะลักออกมาจากปากแผลส่งกลิ่นคาวอบอวลไปทั่ว 

           ‘ฉันรู้ว่าเธอต้องชอบมัน  ใช่ไหม?’

         ‘อ...อะ...’

         ‘รอยที่เธอกรีดน่ะ...ชอบใช่ไหม!!!’

เฮือก!

          ร่างสูงโปร่งสะดุ้งตื่นขึ้นอย่างรุนแรง เหงื่อกาฬไหลอาบไปทั่วหน้าผากและใบหน้า เขาหอบหายใจแรงถี่เพื่อลดอาการหวาดกลัวในอกให้กลับไปเป็นปกติ

          ฝันร้ายอีกแล้ว...

          หลังจากเหตุการณ์ตั้งแต่เขาอายุ10ขวบ ไม่เคยเลยซักครั้งที่จะนอนหลับแบบฝันดีได้เหมือนคนทั่วไป ยาแก้เครียดถูกนำมาใช้งานจนเป็นเรื่องเคยชินพอดีกับเสียงนาฬิกาส่งเสียงดังเพื่อเตือนเวลาตื่นนอน เขาหันกลับไปมองกดปิดมันแล้วลุกไปทำภารกิจส่วนตัวต่างๆจนเสร็จ

          มื้อเช้าง่ายๆอย่างขนมปังปิ้งกับกาแฟดำถูกนำมาเป็นมื้อเช้า แอชตันนั่งละเลียดขนมปังในมือช้าๆ ในหัวครุ่นคิดไม่ตกเกี่ยวกับอาการหวาดผวามานานนับสิบกว่าปีที่เขาต้องเผชิญ เขาไม่เคยไปหาหมอจิตแพทย์เพื่อถามอาการเหล่านั้นโดยตรง ได้แต่ปล่อยผ่านไป คิดว่ามันอาจจะหายในสักวัน แต่มันกลับไม่ใช่ เขาฝันร้ายมากขึ้นทุกๆคืน เหตุการณ์วัยเด็กย้อนกลับมาหลอกหลอนกระตุ้นความทรงจำที่เลวร้ายซ้ำแล้วซ้ำเล่าราวกับย้ำว่าเขาไม่มีทางกลับไปเป็นคนปกติแบบเดิมได้อีก

          Rrrrrrr…..

                เสียงสมาร์ทโฟนยี่ห้อชั้นนำดังขึ้น มองเบอร์ปลายทางก็ยอมหยิบขึ้นมากดรับไม่ให้เสียเวลา ทั้งที่เวลาปกติเขาจะไม่รับมือถือนอกซะจากเวลางานหรือเป็นคนในครอบครัว

            [สวัสดี]

          [หลับสบายดีนะครับท่านประธาน]

          [ฮึ..อยากปั่นประสาทผมตั้งแต่เช้ารึไงชาร์ลี??]

          สาบานว่าเขาได้ยินเสียงขำเบาๆมาจากปลายสาย รอยยิ้มบางๆถูกแต่งแต้มใบหน้าคมหวานในขณะที่กำลังคนช้อนในแก้วกาแฟดำเล่นๆ

          [ถ้าการปั่นประสาททำให้คุณยอมบอกฝันดีแบบเมื่อคืนอีก ผมจะปั่นมันทุกวัน]

          [.....]

          [มีอะไรรึเปล่า คุณดูเงียบๆ ฝันร้าย??]

          [นิดหน่อย ไม่มีอะไรหรอก]  เขาโกหก แอชตันแค่นยิ้มกับตัวเอง หยุดมือที่คนช้อนกลับมานวดขมับของตัวเองแบบเหนื่อยหน่าย คำถามจากอีกฝ่ายจี้ใจดำจนจุกแปลกๆในอก  เขาลุกขึ้นไปคว้าสูทสีดำมาใส่ขณะที่พูดกับปลายสายไปด้วย

            [ผมจะวางแล้วครับมิสเตอร์ชาร์ลี]

          [เฮ้! จะรีบไปไหน ผมยังอยากคุยกับคุณอยู่นะ]

          [อาฮะ แต่ผมต้องขับรถ]  เขาเหลือบมองนาฬิกา เข็มสั้นชี้ไปที่เลขแปดตรง เหลือเวลาอีกหนึ่งชั่วโมงก่อนที่จะเริ่มเข้างาน เขาเหยียดยิ้มขึ้นมาเล็กน้อยเมื่อหาเรื่องแกล้งคนปลายสายได้สำเร็จ

          [คุณมีเวลาอีกครึ่งชั่วโมงก่อนจะถึงบริษัทนะชาร์ลี]

          [เดี๋ยว! ผมเข้างานเก้าโมงครึ่ง มันอีกตั้งหนึ่งชั่วโมง]

          [อ่า...นั่นสินะ ผมคิดถึงคุณน่ะ เลยอยากเจอเร็วๆ]

          […]

          [เก้าโมงเจอกันครับ ถ้าช้า อย่าลืมว่าผมจะจับคุณขึงขึ้นเพดาน]  แล้วเขาก็กดวางสายไปดื้อๆ ยิ้มให้ความสุขเล็กๆที่ได้กลั่นแกล้งอีกคนเล่นๆ ตั้งแต่ได้รู้จักกับชาร์ลี เขารู้สึกว่าชีวิตมันมีเรื่องน่าสนุกขึ้นมาเยอะมาก อาจจะเป็นเพราะได้แกล้ง เขาถึงได้สนุกจนแทบจะลืมทุกอย่างรอบตัวไปเสียสนิท

          ลืมทุกอย่าง....

        ถ้าหากได้พูดมันออกไปให้ชาร์ลีรู้...

ความคิดชั่ววูบแวบเข้ามาในหัว แอชตันส่ายหน้าเล็กน้อย เรื่องเกี่ยวกับตัวเขามันเลวร้ายมากพอที่จะไม่อยากให้ใครรับรู้ทั้งสิ้น  เขาไม่อยากให้ใครมองเขาเหมือนตัวประหลาดทั้งนั้น...

‘คุณดูเงียบๆ ฝันร้าย ??’

แต่ถ้าเป็นชาร์ลี หมอนั่นจะรังเกียจเขา มองเขาแบบแปลกๆหรือเปล่านะ....

“หึ”  ทำได้แต่ส่ายหัวไปเรื่อยเหมือนไม่คิดอะไรมาก พิงตัวไปกับเบาะรถทอดสายตาออกไปยังท้องถนน เมื่อเห็นว่ามันติดไฟแดง แอชตันหลับตาลง แค่คิดว่าชาร์ลีจะมองเขาด้วยสายตาแบบไหนมันก็ทำให้รู้สึกแย่พอๆกัน

ขออ้อนวอนกับพระเจ้า ได้โปรด อย่าให้หมอนั่นมองว่าเขาน่ารังเกียจทีเถอะ

[[ CHALIE PART ]]

“มิสเตอร์แซ็กส์ ผมว่าเอกสารชิ้นนี้มันมีปัญหานิดหน่อย”

“ครับ ผมจะแก้ให้”

 “ถ้าส่งในช่วงเช้าของพรุ่งนี้ได้จะดีมากครับ”  ชาร์ลีลอบมองอีกฝ่าย มิสเตอร์แซ็กส์ ชายแก่อ้วนลงพุงที่อยู่ในบริษัทนี้ในแผนกฝ่ายบุคคลมาเกือบสิบปี ถือว่าเป็นของโบราณประจำแผนก ไม่ใช่เพราะอวุโสอะไรนักหรอก ก็แค่คนขี้เกียจที่ไม่ได้เลื่อนตำแหน่งอะไรตั้งแต่เข้ามาจนถึงปัจจุบัน เงินเดือนคงที่เสมอต้นเสมอปลายจนเขาเองยังต้องทึ่งเล็กๆ ถึงจะแก่ตัว แต่การระงับอารมณ์ให้เป็นกลับไม่มี นั่นคือสิ่งที่เขาระอาอยู่ลึกๆ

“ครับ”  มิสเตอร์แซ็กส์ว่า คว้าหมับเอกสารที่เขาส่งให้แล้วรีบเดินหันหลังไปทันทีโดยไม่หันกลับมามอง  เขาบิดตัวเล็กน้อย เหลือบมองนาฬิกาก็เป็นเวลาเลิกงานพอดี ทั้งวันนี้เขาอุตส่าห์ไปถึงบริษัทแปดโมงสี่สิบห้าเพื่อมารออีกฝ่ายตามนัดด้วยแค่คำว่าคิดถึงคำเดียว...

          ฟังดูบ้าแต่มันก็เป็นไปแล้ว เขารีบขับรถมาที่บริษัท ไม่สนใจว่าใครจะด่าพ่อล่อแม่หรือชูนิ้วกลางไล่ท้ายมาติดๆ แต่วันนี้ทั้งวันกลับไม่เห็นท่านประธานบริษัทแม้แต่เงา ขนาดถามมิสนาตาเซียที่รู้เรื่องของชาวบ้านมากกว่าครอบครัวตัวเองยังได้คำตอบแค่ว่าไม่รู้

          ชาร์ลีเปิดประตูห้องพัก เข้าไปอาบน้ำจัดการธุระของตัวเองจนเสร็จถึงได้กลับมาเปิดมือถือ เข้าแอพฯแชทที่คุยกับแอชตันค้างไว้ มองข้อความเก่าที่อีกฝ่ายตอบฝันดีกลับมานิ่งๆ  บางทีแอชตันอาจจะไม่ว่างหรือไม่ก็ติดธุระทางบ้าน เขาเข้าใจดีถึงจุดนี้และจะไม่ก้าวก่าย ข้อนิ้วหนาเรียวพิมพ์ส่งข้อความกลับไป ชาร์ลีก็ปิดไฟนอนทันทีเมื่อเวลาล่วงเลยมาจนถึงห้าทุ่ม หลับตานอนนิ่งๆนึกถึงข้อความที่ส่งไปเพื่อหวังว่าอีกฝ่ายจะได้รับรู้

          Charlie>>> Sweet dream, sweetheart

          และหวังว่าแอชตันคงจะหลับฝันดีเหมือนที่เขาฝันดีแบบเมื่อคืน...

TALK

100% นะคะ เรื่องฉากตัด สามารถหาในกูเกิ้ลโลด พิมพ์ชื่อเรื่องหาในธัญวลัยได้เลยนะคะ หรือไม่ก็แฟนเพจ Michaels Ken  และเวลามีฉากตัด ก็จะเป็นกธัญวลัยตลอดเนอะกับหน้าแฟนเพจตลอดเน้อออ สำหรับ100% ที่เหลือ ไม่มีอะไรหรอกค่ะ แค่อยากจะบอกว่า แอชตันน่าสงสารนะ  ปัญหาชีวิตของแอชตันเป็นอะไรที่ถ้าไม่ได้รับการเยียวยาจะทำให้มันแย่ลงเรื่อยๆ ไม่เป็นไรค่ะ เรามีชาร์ลีคอยช่วยอยู่ >< สำหรับตอนนี้ ขอบคุณทุกยอดวิว ทุกคอมเม้นต์ และทุกเฟบนะคะที่ยังติดตามไม่ไปไหน และสามารถติชมได้เรื่อยๆเลยนะคะ 1 เฟบ 1 คอมเมนต์ 1 ร้อยล้านกำลังใจน้าา ตอนต่อไปจะพยายามมาให้เร็วว ขอบคุณทุกคนมากจริงๆค่ะ !!