Forbidden Boss 'ของสูง' [ yaoi ]

ตอนที่ 2 : CH 1 100% CUT

CHAPTER  1  130%

[พบกันครั้งแรก]

          
             การรับมือกับคนในแผนกก็ชวนปวดหัวในบางที

การที่เขาตัดสินใจเข้ามาทำงานในบริษัทนี้ถูกแล้วจริงๆหรอ   ฝ่ามือหนาของชาร์ลียกขึ้นเสยผมที่ร่วงลงมาปรกหน้าผากขึ้นไปอย่างหัวเสีย  ในหัวสบถคำด่าทอออกมาได้เป็นร้อยเป็นพันคำที่จะสรรหาได้หลังกลับมาจากทานอาหารกลางวันเสร็จ  โต๊ะทำงานสุดแสนจะสะอาดและอยู่ส่วนลึกสุดในแผนกถูกจู่โจมด้วยขนมหวานต่างๆมากมายกระจายเต็มโต๊ะลามไปทับกองเอกสารของเขาจนหมดแบบไม่เกรงใจเจ้าของโต๊ะจะมาเห็นเลยแม้แต่น้อย 

‘คืนนี้ถ้าคุณว่าง ช่วยมาหาที่....ได้ไหม?’

‘ฉันคิดว่าคุณคงเหงา ถ้าว่างก็ติดต่ออีเมลล์ส่วนตัวมาได้นะคะ’

‘ถ้าไม่ว่าอะไร คืนนี้ผมอยากจะดื่มกับคุณ ที่ผับ...นะครับ’    

 ‘ทำเหมือนเป็นเด็กอนุบาลไปได้’   เขาล้มตัวนั่งบนเก้าอี้ด้วยความหงุดหงิดพลางหยิบโพสต์อิทที่ติดกับขนมขึ้นมาอ่านแล้วโยนทิ้งถังขยะไปอย่างไม่ใยดี  สารพัดมากมายทั้งหญิงชายหลายคำชวน   ถ้าเป็นเมื่อก่อนเขาก็คงจะตอบรับไปซักคนแล้วจบกันบนเตียงตามปกติโดยไม่ให้เสียน้ำใจด้วยซ้ำ 

          ชาร์ลีสะบัดหัวนิดหน่อยไล่คำด่าทอคนในแผนกออกไปแล้วกลับไปเริ่มเคลียร์กองเอกสารทั้งหมดต่อให้เสร็จ  อาชีพพนักงานบริษัทเอกชนกินเงินเดือนไปวันๆไม่ใช่แนวทางของเขาเลยซักนิด  ตำแหน่งผู้จัดการฝ่ายบุคคลธรรมดาๆกับการมานั่งดูแลความเป็นอยู่ของพนักงานในบริษัทและเคลียร์เอกสารการรับสมัครงานฝ่ายต่างๆ แต่เนื่องจากบริษัทนี้ค่อนข้างมีคุณภาพด้านพนักงานจึงทำให้เขาไม่ลำบากมาก  สำหรับชาร์ลี  ไม่ว่าตำแหน่งงานจะเล็กแค่ไหนก็ตามแต่  การทำงานทุกอย่างจะต้องตรงตามแบบแผนที่วางไว้  แม้แต่ตัวอักษรเดียวหากขาดไปก็คงจะทำให้ข้อมูลเนื้อในเสียหายได้    เหตุนั้นเขาถึงได้ไม่เคยพลาดไม่ว่าจะได้รับมอบหมายงานอะไรมาก็ตาม จึงได้รับความไว้วางใจจากประธานบริษัทคนนั้นมาหลายเดือน   ดวงตาสีสนิมเหล็กกวาดมองไปยังผู้คนที่พากันเดินออกจากบริษัทในเวลาเลิกงานเป๊ะๆเหมือนกลัวจะได้ทำงานล่วงเวลา ร่างสูงเร่งตรวจเอกสารแล้วจัดแยกไว้เป็นหมวดหมู่เรียบร้อยสำหรับงานที่ต้องส่งในวันพรุ่งนี้  เขาลุกขึ้นจากที่นั่งตัวเองสำรวจความเรียบร้อยอีกครั้งก่อนเดินออกไปรวมกับคนอื่นๆ  

“วันนี้ก็สูทเหมือนเดิมเลยนะครับ”

“ขอบคุณครับ มิสเตอร์ทอมสัน” 

“สบายดีนะคะคุณชาร์ลี”  เสียงทักทายของพนักงานรักษาความปลอดภัยกับฝ่ายประชาสัมพันธ์ดังขึ้นด้วยคำถามเดิมๆ  บางทีเขาก็คิดว่าคนพวกนี้ไม่เบื่อกันบ้างหรือไงเวลาถามอะไรซ้ำๆซากๆ  เขาทำได้ก็แค่ตอบไปตามมารยาทเพื่อไม่ให้เสียน้ำใจเท่านั้น

หลังจากเข้าห้องมาได้ เขาปิดประตูห้องลงก่อนปลดเนกไทด้วยคลายความอึดอัด  ความเย็นจากเครื่องปรับอากาศที่พึ่งทำงานเย็นไม่ทันใจจนต้องกดเร่งให้เกือบสุดเพราะเป็นคนขี้ร้อน  ร่างสูงทรุดตัวนอนลงบนโซฟา  ยกมือขึ้นนวดขมับคลายความเมื่อยล้าออกไปจากสมอง  สายตาเหลือบมองเวลาที่พึ่งจะหกโมงเย็น เปลือกตาหนาค่อยๆปิดลงเพื่อพักผ่อนสายตาและหลับลงอย่างง่ายดาย  ก่อนจะจมลงสู่ความฝันอันร้อนแรงที่เคยเป็นจริงมาเมื่อหลายเดือนก่อน

การพบเจอกันบางทีก็ไม่ใช่เรื่องบังเอิญ

จังหวะเพลงเบาๆดังคลอไปกับบรรยากาศชวนผ่อนคลาย  ภายในคลับชื่อดังย่านใจกลางเมืองวอชิงตันแห่งหนึ่งปรากฏร่างสูงในชุดเสื้อเชิ้ตกับกางเกงยีนส์ธรรมดาๆ ถึงยี่ห้อเสื้อผ้าจะไม่ใช่แบรนด์เนมแต่ก็ดึงดูดสายตาผู้คนที่เข้ามาใช้บริการคลับแห่งนี้ได้หลายคนถึงขนาดที่ว่ามีการส่งกระดาษใบเล็กๆแนบเบอร์โทรหรือช่องทางติดต่อต่างๆผ่านบาร์เทนเดอร์มาให้ต่อเนื่อง ดวงตาสีสนิมกร้าวขึ้นในขณะที่กวาดมองไปยังกระดาษเหล่านั้น

‘ขออยู่แบบสงบซักวันไม่ได้รึไง…’ แก้วทรงสวยบรรจุเครื่องดื่มดีกรีแรงถูกยกขึ้นดื่มครั้งแล้วครั้งเล่า มุมปากหยักลึกชวนน่าประทับจูบลงไปหลายๆครั้งกำลังคว่ำลงบ่งบอกถึงอารมณ์หงุดหงิด  การหาโรงแรมที่มีคุณภาพในอเมริกานั้นหาได้ง่ายราวกับเลือกซื้อของธรรมดา แต่ไม่ใช่กับชาร์ลี ซากบุหรี่หรือถุงขยะที่ถูกแยกเป็นระเบียบเรียบร้อยดีไม่อาจสร้างความพึงพอใจให้ได้   ในประเทศที่เขาจากมานั้นขึ้นชื่อเรื่องความสะอาดและความเป็นระเบียบเรียบร้อยมากถึงมากที่สุด  โรงแรมจะกี่ดาวจะกี่ระดับนั้นต้องดูดีเสมอ  แค่พนักงงานเก็บรถยังต้องเนี้ยบตั้งแต่หัวจรดเท้า

‘ขนาดแขนเสื้อยามยังติดไม่เรียบร้อย นับอะไรกับความปลอดภัยในการอยู่อาศัย’  ยิ่งคิดก็ยิ่งหงุดหงิด เขาไม่สามารถจะนอนในโรงแรมที่แม้แต่ยามยังแต่งตัวไม่เรียบร้อยได้จนต้องระเห็จตัวเองมาที่คลับนี้เพื่อนั่งดื่มฆ่าเวลากับการคิดหาโรงแรมที่ถูกใจซักที่

“ขอนั่งด้วยคนได้ไหมครับ” น้ำเสียงสบายๆดังขึ้น ชาร์ลีหันกลับไปมองร่างสูงโปร่งตรงหน้าที่เข้ามานั่งข้างๆเขา เรือนผมสีน้ำตาลเข้มถูกเซ็ตจัดเป็นตรง  ใบหน้าได้รูปประดับด้วยดวงตาสีเทาอ่อนแพรวพราวด้วยเสน่ห์ชำเลืองมองเขาเป็นระยะ มุมปากโค้งขึ้นเล็กน้อยบอกได้ถึงความั่นใจในตนเองสูง  ทุกอย่างรวมออกมาทำให้คนตรงหน้านั้นดูน่าสนใจจนเขาต้องส่งเสียงตอบกลับไป “เชิญครับ”

“ขอบคุณ” คำขอบคุณถูกส่งตามมารยาทตามด้วยการนั่งลงข้างๆเขา  ไม่มีการพูดคุยกันเพิ่มเติม  เครื่องดื่มถูกบาร์เทนเดอร์ยื่นให้คนนั่งข้างกันอย่างต่อเนื่อง   บรรยากาศเงียบๆกับเพลงคลาสสิกดังคลอทำให้เขาคลายความหงุดหงิดในใจลง  ไล่สายตามองคนข้างตัวอีกครั้งซึ่งก็พบว่าตนเองถูกมองอยู่ก่อนแล้ว  ใครจะไม่รู้ว่าหมอนั่นกำลังมองเขาอยู่เพื่อสานต่อความสัมพันธ์ที่ไม่ใช่แค่การนั่งดื่มเงียบๆ แต่เขาไม่มีอารมณ์พอที่จะลากอีกฝ่ายไปต่อที่โรงแรม ดูเผินๆคนข้างๆก็ไม่มีทีท่าว่าจะเป็นรับ ก็คงต้องแย่งกันตามระเบียบว่าใครจะเสียบที่สุดซึ่งมันยุ่งยากเอามากๆ  น้ำเสียงเรียบนิ่งถูกส่งออกจากปากเพื่อเริ่มบทสนทนาตามมารยาท “ชาร์ลี”

“ผมแอชตัน ยินดีที่ได้รู้จัก”

“ครับ” เขาตอบรับ ยื่นมือไปจับมืออีกฝ่ายที่ถูกส่งมาพร้อมรอยยิ้มมุมปากนั่น แววตาสีเทาอ่อนประกายขึ้นอย่างถูกใจ “มือคุณหนาดี”

“ขอบคุณ” เขาไม่รู้ว่ามันเป็นคำชมหรือเปล่า แต่ก็คงต้องตอบรับไปตามมารยาท ร่างสูงหันกลับไปนั่งดื่มต่อเงียบๆ

“มีหลายคนที่สนใจคุณ”

“ผมรู้ แต่ผมหงุดหงิดเกินไปที่จะลากใครเข้าโรงแรม”  เขาตอบคำถามอีกฝ่ายไปตามความจริง “รวมถึงคุณด้วยรึเปล่าที่สนใจผม?”  

“การมานั่งดื่มข้างๆคุณนี่ยังแสดงออกไม่พออีกหรอ?” คำตอบที่ตรงกว่าถูกส่งกลับทำให้ชาร์ลียิ้มออก

“ผมแค่ไม่ชอบโรงแรมของที่นี่” โอเคเขาอาจจะสนใจคนตรงหน้าขึ้นมานิดหน่อยแล้ว  แต่ก็ยังไม่ถึงขั้นจะสานต่ออะไรแบบนั้นจึงจงใจพูดเปลี่ยนเรื่อง

“ถ้าคุณโอเค ผมสามารถหาสถานที่ที่คุณถูกใจได้ง่ายๆมิสเตอร์ชาร์ลี”

“แต่ผมไม่ได้ชอบรุกกับกรุก”

“ทุกอย่างขึ้นอยู่ที่การตัดสินใจของคุณ  ผมเชื่อว่าผมสามารถทำให้คุณชอบอะไรที่ไม่เคยชอบได้” 

          หลังจากได้ยินคำเชิญชวนที่เหมือนชวนกันไปกินอาหารข้างทางตามปกติแล้วเขาอาจจะต้องคิดใหม่ว่ารุกกับรุกมันสนุกด้วยกันไม่ได้  ไร้ความนัยที่จะสื่อ  ไร้แววตาเชิญชวนปกติ มีเพียงแววตาที่ต้องการเขาเท่านั้นในคำคืนนี้  กุญแจรถถูกส่งให้กับเจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลก่อน ริมฝีปากหยักลึกนั้นเผยรอยยิ้มแสดงความพอใจลึกๆ

“งั้นคงต้องขอรบกวน”

          คอนโดมิเนียมสุดหรูใจกลางเมืองปรากฏร่างของชาร์ลีกับแอชตันขึ้น  ทันทีที่ทั้งคู่ก้าวเข้ามาในห้อง ดวงไฟก็สว่างขึ้นเป็นแสงสลัวๆ ภายในห้องกว้างขวางประดับด้วยเฟอร์นิเจอร์หรูหรามากมาย ผสมผสานกันอย่างลงตัวจนออกมาเป็นห้องสไตล์โกธิคช่วงศตวรรษที่16 ของประเทศอังกฤษที่เป็นบ้านเกิดเขา  “คิดไม่ผิดที่มากับคุณ”

“ขอบคุณครับ” แอชตันยิ้มรับ มองร่างสูงโปร่งของชาร์ลีกวาดสายตามองรอบห้องด้วยความถูกใจ รอยยิ้มมุมปากนั้นหยัดขึ้นสูงราวกับกำลังประเมินความงดงามของห้องนี้อยู่ในใจ “คุณควรไปนั่งพักก่อน เดี๋ยวผมจะไปเตรียมเครื่องดื่ม”

“ไม่ต้อง” ข้อมือเล็กกว่าของแอชตันถูกยึดไว้แน่นพร้อมกับร่างสูงที่ดันเขาเข้ามาจนแผ่นหลังสัมผัสกับผนังห้องเย็นชืด ดวงตาสีสนิมเหล็กที่ดูเรียบนิ่งถูกกลบด้วยความร้อนแรงกำลังกวาดสายตาไล่มองทั่วไปหน้าของตน รอยยิ้มยั่วเย้าผุดขึ้นที่ริมฝีปากของแอชตัน  มืออีกข้างที่ว่างจากการถูกตรึงใช้โอบรอบคอของชาร์ลีไว้พลางเกลี่ยปลายนิ้วไปมาลงบนหลังคออีกฝ่าย  เสียงกระซิบแหบพร่าดังขึ้นพร้อมสัมผัสชวนของขึ้นจากริมฝีปากประทับที่ปลายคางแกร่ง “ใจร้อนนะครับ”

“หึ”  

          ไม่มีคำพูดต่อจากนั้น ร่างสองร่างพลันแนบชิดกันจนแทบจะไร้ช่องว่าง ก่อนพวกเขาจะมอบรสจูบอันร้อนแรงปรนเปรอให้กันอย่างถึงอกถึงใจเพื่อที่จะสานต่อความร้อนแรงนั้นให้ไปสู่จุดสูงสุดตลอดทั้งคืน

แต่หลังจากเซ็กส์อันดุเดือดนั้นจบลง ชาร์ลีก็ได้ค้นพบกับความเร้าใจที่ทำให้แทบจะสบถออกมาจากดังๆ

          การโดนทรมาณมันทำให้เขาเสียวซ่านแทบขาดใจตายคารูเล็กๆนั่นเลยล่ะ

 “จะนอนไปถึงเมื่อไหร่กัน”

“อืม......” สัมผัสกดทับกลางลำตัวทำให้ชาร์ลีต้องลืมตาตื่นขึ้นมาอย่างช่วยได้ ดวงตาฉายแววไม่พอใจออกมาเล็กน้อยถูกใช้มองเจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลเข้มกับรอบยิ้มขี้เล่นที่เหมือนกับในความฝันของเขาทุกระเบียดนิ้ว เขาหลับตาลงอีกครั้งพลางถามน้ำเสียงเรียบนิ่ง   “ทำไมไม่เคาะประตูห้อง” 

“ผมเคาะจนมือจะพัง แต่คุณไม่เปิด ผมเลยใช้คีย์การ์ดเข้ามา”

“อ่า..” ชาร์ลียกมือขึ้นเสยผมตัวเองขึ้นไปลวกๆ เปลือกตาเปิดขึ้นมองร่างที่นั่งคร่อมเขาอยู่ ท่อนแขนแข็งแรงแต่เล็กกว่ายันแผ่นอก  ปลายเล็บครูดลากไปตามกล้ามเนื้อแน่นๆของเขาจนมันเป็นรอยแดงขึ้นมาจางๆ  ชาร์ลีหัวเราะในลำคอ เสียงแหบพร่าจากการตื่นนอนหมาดๆแต่กลับดูเซ็กซี่ขึ้นมาถนัดตาหลังจากเอ่ยประโยคต่อไป “แส้สิบครั้งแลกกับการมาสายสองนาทีถือว่าคุ้มมั้ยครับท่านประธาน”

“ถ้าคุณคิดว่ารายงานการประชุมมันละเอียด ผมจะถือว่ามันคุ้ม” แอชตันตอบ จงใจกดสะโพกย้ำลงไปตรงส่วนตื่นตัวง่ายจนช่วงเอวสอบถูกยึดไว้แน่นไม่ให้ขยับได้ตามใจ  เรียกแววตาหงุดหงิดจากดวงตาสีเทาอ่อนให้ประกายกร้าวขึ้นมาทันทีเมื่อโดนขัดใจจากคนใต้ร่าง  ชาร์ลีเห็นว่าแอชตันเริ่มจะหงุดหงิดขึ้นมาจึงจับข้อมืออีกฝ่ายมาพลางกดจูบแรงๆไปถึงปลายนิ้วเรียว

“งั้นแล้วแต่คุณจะลงโทษ เชิญตามสะดวกเลยครับ ที่รัก”

CUT

ฉากตัดสามารถหาได้ใน ธัญวลัย  google และแฟนเพจ นะคะ

TALK

มาแล้วสำหรับเอ็นซีของชาร์ลีแอชตัน ฮือ แต่งไม่เก่งอ่า แต่จะพยายามนะคะ ภาษาอาจจะแปลกๆวกวนหรือไม่สวยไปบ้างก็ติชมกันมาได้เลยนะคะ เราพร้อมน้อมรับและจะนำไปแก้ไขให้ดีกว่าเดิม 555 ใครที่คิดว่าแอชตันเมะอย่าเข้าใจนางผิดนะ 555 นางเคะจ่ะ แต่เกิดจากความเข้าใจผิดของชาร์ลีล้วนๆแต่แรก 5555 แต่สาเหตุที่ทำไมแอชตันถึงเป็นแบบนี้ เรื่องนี้มีปมอยู่ ซึ่งคนเขียนยังแก้ไม่ออกเองเลย 555 ถ้าชอบก็คอมเม้นหรือโหวตเป็นการให้กำลังใจคนเขียนหน่อยนะคะ เค้าอยากได้ 555 ขอบคุณสำหรับการติดตามค่ะ