Forbidden Boss 'ของสูง' [ yaoi ]

ตอนที่ 13 : CH11 100%

CHARPTER11

[งานเลี้ยง]

“สรุปตามทั้งหมดที่ผมสั่งนะครับ”

“ค...ค่ะ ทางร้านจะส่งสูทกลับไปทางที่อยู่ของคุณนะคะ”

“ครับ”

          พนักงานสาวแคชเชียร์พูดด้วยน้ำเสียงตะกุดตะกัก ใบหน้าที่ประดับไปด้วยเครื่องสำอางค์กำลังแดงก่ำจนแทบไม่ต้องปัดเพิ่มเมื่อเห็นภาพของผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าทั้งคู่

          คนที่ยืนยิ้มทั้งที่กระดุมเสื้อหลุดหายไปเกือบทั้งแผง กับอีกคน...โชว์รอยกัดที่ต้นคอชื้นเหงื่อด้วยสีหน้าที่ดูก็รู้ว่าทำอะไรมา

“...ขอบคุณที่ใช้บริการค่ะ”

“ยินดีครับ”

          ชาร์ลีตอบรับหล่อนด้วยรอยยิ้ม เดินตามหลังแอชตันแบบคนอารมณ์ดี

          ถ้าไม่แยกให้ออก ก็คงไม่ต่างจากคนบ้าเท่าไหร่

“ยิ้มอะไรของคุณ”

“จะว่าอะไรไหมถ้าผมจะบอกว่า...” ชาร์ลีเว้นช่วงไปเล็กน้อย

“ผมคิดว่าผมควรพกถุงยางติดตัวเพิ่ม”

“หึ...” แอชตันยิ้มเหยียด

“ไม่ยักรู้ว่าคุณขี้หึง”

“เขาไม่ได้เรียกว่าหึง ชาร์ลี” แอชตันสวน หันมองเขาเล็กน้อย

“ก็แค่สนองช่วงหมาติดสัด...”

“สงสัยติดสัตว์ตัวเมียแบบคุณล่ะมั้ง”

“ชาร์ลี…”

“ฮะๆ โอเค เลิกเล่น” ชาร์ลียกมือขึ้นยอมแพ้

“แล้วคุณนัดผมมาทำอะไรที่นี่?” ชาร์ลีถามถึงสาเหตุที่อีกฝ่ายนัดเขาออกมาหลังจากเลิกงานใน 3-4 วันถัดมาหลังจากได้รับบัตรเชิญ

“ตัดสูทใหม่”

“คนอเมริกันกวนประสาทเก่งทุกคนหรือเปล่า?”

“แล้วบริทิชแบบคุณทำไมถึงได้พูดอเมริกันชัดนัก?”

          ชาร์ลีกลอกตา เรื่องสำเนียงที่ไม่ค่อยจะเป็นปัญหาของเขาทำให้คนนั้นเข้าใจผิดบ่อยๆ กระทั่งที่บริษัทของแอชตันจนถึงตอนนี้ก็ยังไม่รู้ว่าเขาไม่ใช่คนอเมริกัน

“ขอเลยแอชตัน ผมไม่ใช่อเมริกัน” และเขาค่อนข้างที่จะ...นิยมประเทศตัวเองมากกว่า

“งั้นก็กลับเมืองผู้ดีคุณไปซะสิ”

“ถ้าผมกลับ คุณจะเสียใจ”

“ฮึ...หลงตัวเองใช้ได้นี่” แอชตันหันกลับมามอง เลิกคิ้วได้รูปขึ้นแล้วเหยียดยิ้ม

“ฮะๆ ไม่มีใครทนมือทนเท้าคุณได้เท่าผมหรอก” ชาร์ลีไหวไหล่

“กลับคอนโดไปได้แล้ว” แอชตันพูดขึ้นเมื่อเดินมากับเขาจนถึงลานจอดรถ

“ครับ”

“แล้วก็...หลังงานกาล่า มีที่ที่หนึ่งอยากจะพาคุณไป”

“?” ชาร์ลีทำสีหน้างุนงงเล็กน้อย มองแอชตันที่ทำหน้าแปลกๆก็อดถามไม่ได้

“มีอะไรหรือเปล่า?”

“เปล่า” แอชตันส่ายหัว หันหลังเดินกลับไปทิศของรถตัวเองแล้วโบกมือลาแบบไม่หันกลับมามองอีก

“เจอกันพรุ่งนี้”

งานกาล่าเป็นสิ่งที่ชาร์ลีค่อนข้างจะเกลียด

        ไม่สิ เกลียดมากด้วย

          ชาร์ลีในชุดสูทสีกรมท่านั่งอยู่ในรถยนต์คันโปรดของตนมาเป็นเวลาหลายนาที และสาเหตุก็มาจากการที่แอชตันเอาแต่ประวิงเวลาคุยกับครอบครัวอันแสนสุขของตัวเอง

          ถ้าจะบอกให้ถูกก็คือโดนครอบครัวเป็นห่วงเป็นใยเกินเหตุล่ะนะ

          เขาคิดแบบหน่ายๆ สตาร์ทรถอีกครั้งเมื่อเห็นร่างสูงโปร่งในชุดสูทสีดำและหูกระต่ายเดินตรงมาทางเขา

“อรุณสวัสดิ์มิสเตอร์ชาร์ลี”

“จะบอกว่านี่มันเกือบทุ่มแล้วคุณคลินน์” ชาร์ลีตอบเสียงห้วนๆ สตาร์ทรถขับออกไปสู่ถนนใหญ่ เส้นทางที่เขาจะไปคือโรงแรมชื่อดังในลอสแองเจลิส

“กล้าย้อนผม?” แอชตันถามเสียงสูง หรี่ตามองเขา

“ใครจะกล้า” ชาร์ลีรับคำ สังเกตแอชตันผ่านๆหางตาก็พบว่าเจ้าตัวกลับมาไว้หนวดเคราจางๆอีกครั้ง

“คุณไว้หนวดอีกแล้ว?”

“...” ชาร์ลีมองสายตาเหยียดๆนั่นก็ยิ้มออก หันกลับไปขับรถต่อ

“แต่ก็ดี น่าลูบดี”

          บรรยากาศในรถกลับมาเงียบอีกครั้ง แอชตันถือวิสาสะเปิดเพลงในรถเขา เปิดกระจกรับลมแล้วหลับตาแบบไม่แคร์ทรงผมแน่นๆนั่นเลยแม้แต่น้อย

“แอชตัน...”

“อือ รู้แล้ว”

          แอชตันเปิดเปลือกตาหลังจากที่รถมาจอดสนิทในลานจอดรถของโรงแรม เรือนร่างสมส่วนก้าวขายาวๆลงมาตามด้วยการจัดหูกระต่ายให้เข้าที่ ดวงตาสีเทาอ่อนเหลือบมองมาทางเขาเล็กน้อยก่อนจะส่งเสียงหัวเราะออกมาเบาๆ

“คุณเป็นคนที่เรื่องมากเรื่องชีวิตรอบตัวรู้ไหมชาร์ลี” แอชตันขยับเข้ามาใกล้ จับเข้าที่เนกไทของเขาแล้วจัดให้เข้าที่

“แต่ก็เป็นพวกไม่เป๊ะกับตัวเองเอาซะเลย”

กลิ่นหอมอาฟเตอร์เชฟเฉพาะตัวอ่อนๆลอยเข้าจมูก ชาร์ลีมองหน้าอีกฝ่ายในระยะประชั้นชิดด้วยความสูงที่ไม่ต่างกันเท่าไหร่ ใบหน้าที่ตอนนี้ดูคมเข้มขึ้นมาจากหนวดเครา จมูกโด่งเป็นสันกับริมฝีปากบางได้รูป ชาร์ลียอมรับว่ามันมีเสน่ห์เสียจนเขาอดใจไม่ไหว

ริมฝีปากหยักลึกกดจูบที่สันกรามของอีกฝ่ายเบาๆ แอชตันชะงัก เหลือบตามองเขานิ่งๆ และชาร์ลีเลือกที่จะหยุดรอ  จนแอชตันยกยิ้ม ชาร์ลีกดจูบลงไปที่ริมฝีปากบางอีกครั้ง ดูดดึงขอบปากแนบชิด ขบกัดย้ำๆเรียกเสียงครางเครือออกมาจากลำคออีกคน

“อืมม..”

ร่างทั้งร่างเริ่มแนบชิดกันยิ่งขึ้น ปลายลิ้นร้อนชื้นสอดเข้าโพรงปากอุ่น ตวัดเกี่ยวรัด รสจูบที่ดูเอื่อยแต่ทว่ากลับร้อนแรงขึ้นเรื่อยๆในความรู้สึก เสียงหอบหลุดติดออกมาทุกครั้งที่เกิดช่องว่างของริมฝีปาก แต่ก็ไม่นานเมื่อทั้งคู่บดเบียดกระแทกเรียวปากเข้าหากันซ้ำแล้วซ้ำเล่าเพื่อมอบความเร่าร้อนให้กันไม่รู้จบ

“อืมม”

“ผมว่าเราควรเข้างานได้แล้วชาร์ลี” แต่ก่อนที่จะมากกไปกว่านั้น แรงทึ้งที่หนังหัวเรียกสติชาร์ลีกลับมา เขามองหน้าแอชตันที่ยิ้มมุมปากทั้งที่ริมฝีปากแดงก่ำก็ต้องถอนหายใจ ยอมผละออกแต่โดยดี

“ครับๆ”

          และเขาขอคืนยันตามเดิมว่าเขาเกลียดงานแบบนี้

“คุณคลินน์คะ การเจรจากับบริษัทในเครือเป็นยังไงบ้าง”

“คิดว่าจะมีการเปลี่ยนแปลงอะไรหลังจากร่วมลงทุนบ้างคะ”

“คุณคลินน์...”

“ผมไม่ขอตอบอะไรในตอนนี้นะครับ มันเป็นเรื่องการตัดสินใจของบริษัท ยังไงจะจัดแถลงข่าวอีกทีนะครับ”

          ชาร์ลีลอบมองแอชตันที่ปั้นหน้ายิ้มเสแสร้งแล้วตอบคำถามแบบชื่นชมในใจ แต่จะว่าแอชตันฝ่ายเดียวก็ไม่ถูก เพราะตอนนี้ชาร์ลีก็กำลังฉีกยิ้มแบบอารมณ์ดีให้กับบรรดานักข่าวที่เข้ามารุมล้อมเปิดแฟลชกระแทกตาเขาเรื่อยๆ

“ดูเหมือนว่าคราวนี้จะมีหนุ่มหล่อข้างๆมาแทนมิสซิสรอแลนซ์นะคะ” เสียงนักข่าวผมสีบลูเน็ตเอ่ยขึ้น เรียกสายตานับสิบคู่หันมามองเขากันให้พึบพับให้ชาร์ลียิ้มค้าง

“นี่คุณชาร์ลี เขาเป็นเพื่อนร่วมงานที่บริษัทของผมครับ” แอชตันเผยมือมาทางเข้าพูดด้วยเสียงดูเป็นเรื่องน่ายินดีเสียเต็มประดา

“มีแต่เพื่อนร่วมงาน ไม่มีคนร่วมใจบ้างหรอครับ?” คำถามชวนฮือฮาดังขึ้นอีกครั้ง ชาร์ลีเหลือบมองร่างสูงโปร่งหัวเราะแล้วก็แอบกลอกตานิดหน่อย

“คิดว่าคงยังไม่มีครับ”

“น่าเสียดายนะคะ งั้นขอให้คุณชาร์ลีกับคุณคลินน์ถ่ายรูปร่วมกันซักหน่อยนะคะ”

          ท่ามกลางกล้องถ่ายรูปนำสิบจ่อเข้าใกล้ทำเอาชาร์ลีต้องขยับไปยืนข้างแอชตันแบบช่วยไม่ได้ รอยยิ้มมุมปากวาดขึ้นพร้อมๆกับแฟลชชวนแสบตานับสิบครั้งก่อนจะหมดไปเมื่อมีแขกคนใหม่เข้ามา

“ผมชื่นชมคุณนะแอชตันที่ออกงานพวกนี้แล้วไม่ตายน่ะ” เขากระซิบเบาๆ

“ฮึ อย่าบ้าน่า” แอชตันยิ้ม นั่งโต๊ะที่บริกรนำมา

“ผมพูดจริงๆ”

          แอชตันยักไหล่ เสยผมสีน้ำตาอ่อนขึ้นลวกๆ ก่อนเหลือบตามองไปยังพิธีกรที่เริ่มขึ้นมาบนเวทีเพื่อเปิดงาน ชาร์ลีถอนหายใจแบบเบื่อหน่าย นั่งฟังพิธีกรหนุ่มที่ยืนพูดลิสต์รายการในงานกลางเวที

“ลำดับถัดไป จะมีการเต้นรำ......”

          หือ?

        คิ้วหนายกขึ้นสูง รอยยิ้มหยักบึกแต่งแต้มริมฝีปากหนา ในหัวชาร์ลีคิดหาวีธีคลายเบื่อได้ฉับพลัน ใบหน้าคมๆหันมองคนข้างๆซึ่งกอดอกนั่งฟังด้วยสีหน้านิ่งๆ

“…”

“แอชตัน”

“อะไร...”

หลังจากรายการต่างๆจบไปตามลำดับงาน ก็มาถึงช่วงเวลาที่ขาร์ลีรอคอย เขาเรียกแอชตันเสียงเรียบๆตามด้วยเสียงตอบรับเหมือนเดิม

“จะว่าอะไรไหมถ้าผมจะบอกว่า...” เขาเว้นระยะเล็กน้อย ลุกขึ้นยืนโค้งตัวและผายมือไปทางเจ้าของชุดสูทสีดำสนิท รอยยิ้มกว้างผุดขึ้น

“ช่วยเต้นรำกับผมซักเพลงได้ไหมครับ คุณคลินน์”

“…” หลังจากจบประโยค ห้องโถงก็เกือบจะเงียบสนิท ชาร์ลีคิดว่าตัวเองพูดเบาพอสมควร แต่กลับกลายเป็นที่จับตามองของสายตานับสิบ

“สาบานเลยแอชตัน กลับเมื่อไหร่คุณตายแน่!!” แอชตันกัดฟันพูดทั้งที่หน้ายิ้ม ชาร์ลีขอบคุณพิธีกรนั่นในใจลึกๆที่หารายการให้เขาได้กวนประสาทอีกฝ่ายได้เต็มรัก

“กลับไปค่อยว่ากัน แต่คุณคงไม่อยากเป็นเป้าสายตานานๆหรอกใช่ไหม” เขายิ้มอีกครั้ง และดูเหมือนแอชตันจะรู้สึกตัว คิ้วเรียวขมวดเป็นปมท่ามกลางความเงียบทั้งห้องโถง

“ดูเหมือนว่าจะมีคู่เด่นนะครับคืนนี้ ว่ายังไงครับคุณคลินน์”

“…”

“ผมจะฆ่าคุณชาร์ลี” สิ้นเสียง สัมผัสหนักๆบนฝ่ามือวางลงมา ชาร์ลีหัวเราะเบาๆ รวบตัวร่างสมส่วนเข้ามาในอ้อมแขน และแน่นอน วอลซ์คงไม่มีผู้ชายสองคนมาเต้นด้วยกันหรอกจริงไหม?

“ผมรอตายคาอกคุณอยู่ที่รัก”  

          หลังจากเพลงเริ่มได้ไม่นาน ชาร์ลีและแอชตันก็เคลื่อนตัวไปตามจังหวะเพลง แม้ว่าการที่ผู้ชายร่างยักษ์สองคนมายืนเต้นรำอยู่กลางฟลอลงไม่ใช่เรื่องดีนัก อันนี้เขารู้ดี แต่...ใครสนกัน?

          ท่ามกลางเสียงเพลงดังคลอไปแผ่วเบา ชาร์ลีสัมผัสได้ว่าคู่เต้นรำแต่ละคู่ที่เคยเต้นค่อยๆหายออกไปเรื่อยๆ สุดท้าย..มันก็เหลือแค่คู่เขาคู่เดียว

“ดูเหมือนว่าเขาจะอยากดูเราชัดๆนะแอชตัน” ชาร์ลีพูดกระซิบชิดกับลำคอโปร่ง

“หุบปากไปซะ” แรงบีบหนักๆที่ฝ่ามือทำให้ชาร์ลียอมถอย รั้งร่างแอชตันเข้ามาชิดกันยิ่งขึ้นและก้าวไปตามจังหวะเพลงพร้อมกัน

          ไม่รู้เพราะเสียงเพลง ความแนบชิด หรือใบหน้าคมๆของแอชตันท่ามกลางแสงสลัวของห้องโถง ทุกครั้งที่ขาก้าวเป็นจังหวะ มันมักมาพร้อมเสียงแปลกๆในอก

          ชิบ...

          ไม่ดีเลยแบบนี้...

        รู้สึกดีจนอยากจะหยุดเวลาชะมัด...

“จะไปที่ไหน?”

“วอชิงตันนั่นแหละ”

          หลังจากงานกาล่าจบลง เขาและแอชตันก็นั่งอยู่ในรถยนต์มาเกือบชั่วโมง จากลอสเองเจลิสสู่วอชิงตัน  บรรยากาศตอนกลางคืนกับลมเย็นๆพัดมาจากการเปิดประทุนรถช่วยให้เขาคลายได้ดีจากความอึดอัดในงาน ถึงช่วงหลังอาจจะไม่ใช่เพราะอึดอัดก็เถอะนะ...

          ชาร์ลีไหวไหล่ พิงตัวกับเบาะรถเพื่อหันมองแอชตันที่บังคับพวงมาลัยในระยะใกล้ๆ  อาการในอกหยุดลง แต่กลับตกตะกอนความรู้สึกได้ดีเสียจนชาร์ลีเริ่มจะกลัว...

          สิ่งที่เขาหนีมันมาตลอด...

          ไม่ใช่แค่ลุ่มหลงเหมือนเคย...แต่หากเป็นความรัก

        รู้ทั้งรู้ว่ามันเป็นยังไง แต่เขาก็ไม่เคยหยุดที่จะก้าวขาตามลงไปเรื่อยๆ ลำพองใจคิดว่ามันคงไม่เกิด แต่เมื่อได้สบเข้ากับตาสีเทาอ่อนนั่น มันทำให้ได้รับรู้ ว่าเขาก้าวขาเข้ามาเกินครึ่งตั้งนานแล้ว...

“โบสถ์?”

“อือฮึ”

          ไม่นานในความคืด รถยนต์สีดำสนิทก็มาจอดอยู่ข้างหน้าสิ่งก่อสร้างที่เรียกว่าโบสถ์ ตึกรูปทรงปราสาทสีขาวสว่างกับรูปปั้นพระแม่มารีที่อยู่ข้างหน้ามันดูสะกดสายตาได้ดี ชารีหันมองแอชตันที่เดินนำเข้าไปในตัวโบสถ์แบบคุ้นชินนิ่งๆ เรียวขายาวๆเดินก้าตามไปข้างในอย่างช่วยไม่ได้

          แสงสว่างภายในโบสถ์คือสิ่งที่ชาร์ลีเห็น เก้าอี้ตัวยาวนับสิบเรียงกันขึ้นไป หน้าลานกว้าง สิ่งที่ทุกคนคุ้นชิน...กางเขนศักดิ์สิทธิ์กับเปียโนสีขาวสะอาด ทุกอย่างดูบริสุทธิ์ เรียบง่ายและงดงามในแบบที่ควรเป็น

“แอชตัน”

“ไว้ค่อยถามหลังจากนี้ ชาร์ลี” แอชตันส่ายหัว เจ้าตัวเดินผ่านหลังไม้กางเขนไปอย่างไม่ได้ใส่ใจอะไรมากนัก ชาร์ลีขมวดคิ้ว อะไรซักอย่างมันบอกเขาว่าทุกอย่างมันผิดกติ

“อ่า...”

ท่ามกลางเสียงรองเท้าหนังกระทบพื้น หลังจากก้าวเลยไม้กางเขน ประตูไม้บานหนึ่งก็ปรากฏสู่สายตา เสียงรอบตัวชาร์ลีดูจะอื้ออึงไปหมดเมื่อได้ยินอะไรบางอย่างอยู่หลังประตูนั่น ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ...

Lust

จู่ๆ ชื่อสถานที่ที่มันถูกจดจำก็โผล่ขึ้นมาในสมอง ลมหายใจถูกใช้ไปอย่างสิ้นเปลืองมากขึ้นเรื่อยๆเมื่อแอชตันหันกลับมามองเขา ใบหน้าคมๆ รอยยิ้มมุมปากแบบเยาะเย้ย แววตาถือดีที่แอชตันเป็นก็ยังเหมือนเดิม แต่กลับไม่ใช่คนเดิม

“ผมจะให้คุณดู...สิ่งที่ผมเป็น”

อะไรซักอย่างบอกเขาแบบนั้น เมื่อแอชตันจับลูกบิดประตู ชาร์ลีเลียริมฝีปาก ความคลุ้มคลั่ง ความเย้ายวน และความบิดเบี้ยวทั้งหมดที่ไม่เคยเห็นมันแสดงออกผ่านแววตาสีเทาอ่อนนั่นทั่งหมด และชาร์ลีรู้...

เขาจะไม่สามารถก้าวขาออกมาจากอะไรบางอย่างได้อีกเลยเมื่อได้เข้าไปในประตูบานนั้น

“มาสิ สัมผัสมันไปกับผม...พร้อมๆกัน"

100%

     กลับมาแล้วววว ฮือออ คิดถึงทุกคนหนักมาก ที่หายไปไม่ใช่อะไรเลยค่ะ เตรียมสอบล้วนๆ 555 จะเข้ามหาลัยชีวิตมันหนักหน่วงTT 

     ชาร์ลีของเรา...เขาจะเข้าไป...สู่โลกที่แท้จริงแล้ว 555 อะไรที่แอชตันเคยบอกว่ามันเลวร้าย แค่ฟังมันก็อาจจะไม่เข้าสมองเนอะ ของแบบนี้ต้องสัมผัสเอง ถึงจะรู้สึก -..- 

     หมดแล้วที่จะบอกวันนี้ TT ขอให้ทุกคนสนุกกับเรื่องนี้นะคะ ฝันดีจ้า

ยอดวิว 3900 ดีใจอีกแล้ว