คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : บทที่ 6 โกยคะแนน (นางเอก...แหลลงตับจริงๆ = =")
บทที่ 6 โยะแนน (นาเอ...แหลลับริๆ = =")
เ้ามาแล้วไร้ไยไม่ถูใละเ้าะ
^_^ ุิุิ อ้อนๆๆๆๆๆ
ในะที่เลลอร์ฟิไม่ับวามยุ่เหยิที่เิึ้นในหัวใ เมรภัทรลับัารวาบวม้ำัวเอ้วย นิ้วเรียวทั้สอมือ หล่อนนวเบาๆ บนเปลือานมัน่อยๆ บวมึ้นมาทีละน้อย
“แพ้น้ำาหรือเลลอร์ฟ ไ้สิ น้อพายอนาย หล่อนนอนร้อไห้นาบวมนานี้ ถ้านายยันิู่ายอยู่ไ้ ันว่านายไม่มีหัวใแล้วล่ะ”
เมรภัทรเหยียยิ้มหยันอยู่หน้าระ เปลือาสอ้าบวมเป่ึ้นมาหลัานวลึอยู่เือบรึ่ั่วโม ยัยแ่นั่นหลอใ้เลลอร์ฟไ้ แล้วทำไมหล่อนะหลอบ้าไม่ไ้ล่ะ
๊อ ๊อ ๊อ
เสียเาะประูัึ้นอีหน เมรภัทรรีบหยน้ำาเทียมลไปในหน่วยาทั้สอ้า แล้วเินไปเปิประู สายลมเย็นๆ พัเ้ามาทาหน้า่า เธอนลุเรียว้วยวามหนาวสั่น
เมรภัทรสสัยว่าัวเอะมีไ้เสียแล้ว
“พาย...เธอเป็นยัไบ้า” เาถามนที่ยืนอยู่รหน้า วาอหล่อนบวม้ำแเรื่อ ่าน่าสสารริๆ
“ันไม่เป็นไร อโทษ้วยที่วานายเมื่อี้ ันลืมว่าันไม่มีสิทธิ์ทำอย่านั้น” เสียอน้อพายรู้สึผินนฟัรู้สึไ้
“โธ่ พาย...แ่านับันเถอะนะ เธอ้อมีใรสันูแล”
เมรภัทรยิ้มหยันในใ นามีาร์ั้สอนอยุ้มภัย หล่อนยัถูเาล่อลวไ้เลย ไม่มีใรูแลัน ไ้ีเท่าันูแลัวเอหรอเลลอร์ฟ
“นายอันแ่าน ทั้ที่นายยัไม่ไ้บอว่ารัันสัำ สมอันมีแ่ระาษำระระมัถ้าลแ่านับนาย”
เมรภัทรเือนิ่มๆ ้วยประโยเปรียบเปรยในแบบบับอเธอเอ
“พาย อย่าูถูัวเอ แ่านับันมันไม่ีรไหน ันูแลเธอับ ลู ไ้แน่นอน”
“ันไม่ไ้ท้อ!”
เมรภัทรปล่อยหมัเ็ ใ่แล้ว นี่ล่ะหมัเ็อเธอ
“เธอแน่ใไ้ยัไ ในเมื่อันไม่ไ้ป้อัน”
‘เ็บ!’
เธอเ็บเพราะเาเผยวามริออมา เาั้ใทำให้เธอท้อริๆ นสารเลว!
“ันยืนยันว่าันูแลัวเอไ้ ่วยหลีทา้วย ันอยาไปเินสูอาาศ”
เลลอร์ฟหน้าึหล่อนะไปเินสูอาาศ อนบ่ายโมเนี่ยนะ
“แ่แมันร้อนเี๋ยว็ไม่สบาย”
เาเอ่ยออมาโยไม่รู้ัว มันเป็นไปเอโยอัโนมัิ
“นั่นไล่ะ ันถึไ้บอว่า ัน ะไปเินสูอาาศไม่ใ่ เรา ะไปเินสูอาาศ”
ายหนุ่มถอนหายใ เมรภัทรบับเ้าใยามาเยือนอีแล้ว
“โอเ ็ไ้ เิ” เาผายมือประหล่อน เมรภัทรไม่สน หล่อนว้าหมวสานไ้หนึ่ใบ่อนลไปเินเล่นที่ายหา
หิสาวเินทอน่อไม่รีบร้อน แอนบ่ายโมแรเอาาร แ่หล่อนยอมเอาผิวเนียนๆ มาล่อแสแ หาว่าะทำให้ใรบานเป็นเือเป็นร้อนไ้
สิบนาทีถัมา
ร่าสูให่อเลลอร์ฟเินามหิสาวมาห่าๆ
เมรภัทรลอบยิ้ม...เหยื่อิับ
รึ่ั่วโมหลัาเินามแนวายหามาเรื่อยๆ อนนี้ เหื่อาฬอายหนุ่มแพลั่ เาเยนั่แ่ในห้อแอร์ ถึะออำลับ้า แ่มัน็ไม่ใ่ลาแเปรี้ยๆ อย่านี้
เลลอร์ฟ ผ่อนลมหายใเฮือให่่อนะเร่ฝีเท้าให้ทันสาวเ้า เาัสินใแล้วว่าะ้อลาหล่อนลับบ้านให้ไ้
“พายหยุเี๋ยวนี้!”
เลลอร์ฟว้าแนเรียวอเมรภัทรอย่าแร นหล่อนแทบปลิวิมือเา
“ลับไ้แล้ว แมันแรนานี้ เธอไม่ร้อนบ้าหรือไฮะ”
‘ร้อนสิ แ่ันอึ นายยอมแพ้แล้วหรือเลลอร์ฟ’
“ปล่อยันนะ! ันไม่ไ้วนนายมาเสียหน่อย อยาลับ็ลับไปนเียวสิ”
เมรภัทรเถีย สอมือยึ้นปาน้ำา (เทียม)
เลลอร์ฟยอมปล่อยมือาร่าบาเมื่อเห็นหยน้ำาอหล่อน เาอยาเ็น้ำาให้ แ่หล่อนปิเสธ
“ันเยบอนายแล้ว น้ำาอัน ันะเ็มันเอ”
หล่อนแสร้ทำเสียเรือ เือสะอื้น มือเรียวรีบว้าสาบเสื้อเาเอาไว้ ่อนะเอนร่าบอแร่อเาอย่า้อารที่พึ่
เลลอร์ฟ ใ หล่อนเป็นอะไรอีล่ะทีนี้
“พาย!”
“อย่า! อย่าเพิ่ยับ ันเวียนหัว”
เมรปล่อยร่าอรรอนเอนพิอแร่ั่วรู่ หล่อนผละออเมื่อมันินเวลาหลายนาที
“รู้สึยัไบ้า เวียนหัวมาไหม หายใล่อหรือเปล่า” เลลอร์ฟเฝ้าถามนที่ยืนหน้าีอยู่่อหน้า เมรภัทรใระุ มันน่าแ้นในัที่วามห่วใยอเามันมีนัยน์แอบแฝ สมวรแล้ว ที่เธอะอบลับเา ้วยวามรั!
“อะไร?” เลลอร์ฟสสัย ้อหน้าหล่อนแน่วนิ่
“ัน...นายรัเธอมาไหม ผู้หินนั้น”
“เธอถามทำไม?” เาอยารู้
“ันเพียแ่อยารู้ นาย็เพียแ่อบมา”
เลลอร์ฟ อ้ำอึ้ ทำไมอยู่่อหน้าหล่อนอนนี้เาถึพูว่ารัเนนิาไม่ไ้
“นายอบไม่ไ้ เพราะนายอาไม่ไ้รัเธอ ถ้านายลอเปิใสัรั้ ันะมอบมันให้นาย”
เมรภัทร้อลึเ้าไปในหน่วยาเา ผู้ายนนี้าแลนวามรั
“ันไม่้อารวามรัอศัรู”
เลลอร์ฟอบลับมา เาลอใหล่อนู ผู้หินนี้ำลัเล่นอะไรอยู่ันแน่
เมรภัทรำหมัแน่น แน่นอนว่าเาไม่มีทาเห็นมัน
“ัน อโทษที่ถาม ันรู้ีว่าวามรัอัน มันไม่เยมี่าในสายาอนาย อบุอีรั้ที่่วยย้ำเือนถึสถานะที่เรามี่อัน ศัรู เราเป็นศัรูใ่ไหม แล้วเมื่อี้นี้นายอศัรูแ่านทำไม? หรือว่าราวัลที่นายไ้ไป มันมี่ามามายนศัรูนนี้ไม่มีให้นายหรือเล”
‘ยอเยี่ยม!’ เมรภัทรอมอบุ๊าทอเป็นราวัลให้น้อพายผู้น่าสสารเลย
ะแนนเ็มสิบเลลอร์ฟะให้ะแนนสสารน้อพายเท่าไหร่ีนะ เอ...แล้วทำไมเายัเียบล่ะ หรือว่า้อให้ใ้ ไม้าย
“เอ่อ...่าเถอะ เราลับันีว่านะ แแรอย่าที่นายว่า รีบลับเถอะ นายหน้าแมาเลยเี๋ยวะเป็นไ้เอา” หล่อนยิ้มเียวๆ ให้เา มือเรียวะเอื้อมไปแะหน้าผาว้า แ่ลับหยุ้าลาอาาศราวับว่าเป็นสิ่ไม่สมวรหาทำเ่นนั้น
เลลอร์ฟนิ่ัน หัวใเาระุวูบ หล่อนแสออว่าห่วใยเา ทั้ๆ ที่เาเพิ่ัรอนวามรัอหล่อนอย่านั้นหรือ
“ะ...ัน วามรัอันมันไม่มี่า แ่ถ้านาย้อารันมีให้นายเสมอ เ...ล”
“พาย!”
ร่าสวยทรุลบนผืนทราย เลลอร์ฟว้าร่าหล่อนเือบไม่ทัน
“พาย!” เาเรียื่อหล่อนอีหน บใบหน้าหล่อนเบาๆ เรียสิ
“เล... ันเวียนหัว ัน...”
เมรภัทรเอ่ยเพียเท่านั้น หล่อนหลับาพริ้ม ปล่อยร่าายให้อ่อนยวบในวแนแร่
เลลอร์ฟใหาย หล่อนเป็นลมอีแล้ว เื่อเถอะ หล่อนท้อแน่ๆ เามั่นใ
ร่าสูให่อุ้มร่าอรรึ้นแนบอ เาอยาวิ่้วย้ำหาไม่เรว่ามันะระเทือนนในอ้อมแน เปลวแแรล้าลามเลียผิวายเลลอร์ฟนแเถือ แ่เามิแยแสยัเินหน้าอุ้มร่าอ่อนปวเปียรไปยับ้านพั หยาเหื่อเริ่มึมาไรผมสีน้ำาลเ้มร้ามับ ไหลลู่ลมาามแนวสันรามระทั่หยลร่าอเมรภัทรในที่สุ
พยับแทอประายระยับอยู่รหน้า ราวับเส้นัยอารแ่ันวามอทน
เลลอร์ฟหายใเร็วแรเพราะวามเหนื่อยหอบ เาอุ้มร่าเมรภัทรฝ่าเปลวเพลิอวะวันมาเือบิโลทีเียว และในที่สุเา็วาหล่อนลบนเ้าอี้หวายริมระเบียไ้สำเร็
เสียหอบหายใเร็วแรเพราะวามเหนื่อยหอบ ไม่ไ้ทำให้เมรภัทรสสารแม้แ่น้อย เาแสออว่าห่วใยเธออย่านี้ แ่ลับปิเสธอยู่ร่ำไปว่ามันไม่ใ่วามรั ถ้าอย่านั้น ปาแ็ให้ไ้ลอเถิเล ันะทำให้นายรั น้อพาย ให้ไ้ อยู
“เล...แ่ๆ”
น้อพายนีแสร้ระแอมไอเพื่อเรียร้อวามสนใาเา
เลลอร์ฟแทบระโนาเ้าอี้เพื่อไปูหล่อนให้ทันใ เาลุไปรินน้ำมาให้หล่อนทว่า เมรภัทรลับิบเพียอึเียวหล่อน็อาเียนเอาน้ำเปล่าออมา
“พาย! เธออาารหนัแล้วนะ ไปหาหมอีว่า”
เมรภัทรส่ายหน้าิใ้หลัมือเ็ริมฝีปาแรๆ
“เล...ัน อยาม มียามไหม ันเวียนหัวอีแล้ว”
เมรภัทรยืนยันำพูอเธอ้วยารล้มายลไปนอนอย่าหมเรี่ยวแรอีรั้
เลลอร์ฟไปหายามมาให้ยื่นหล่อน ทว่า เาเห็นหล่อนสูเ้ามูไปสอที็ร่ำๆ ะเอาอย่าอื่นอี เป็น้นว่า ผ้าเย็นเอย น้ำหวานเอย แล้วอะไรๆ อีร้อยแปอย่าที่หล่อนนึออ เานั่บนเ้าอี้ไม่ถึนาทีหล่อน็หาเรื่อใ้เานไ้ เาไม่อยาิว่าหล่อนแล้เาหรอ เพราะมันัับสิ่ที่หล่อนพร่ำบอเาเหลือเิน
“เล...”
“อะไรอีฮะ! เธอะเอาอะไร็รีบๆ บอมาให้หม ันะไ้ลุไปเอาให้ทีเียว ไม่ใ่เี๋ยวเอาโน่นเี๋ยวเอานี่ แ่ที่ันอุ้มเธอมามัน็เหนื่อยะายอยู่แล้ว”
เลลอร์ฟเปรยออมาอย่าเหลืออ มีแอบประน้อยๆ ้วยวามน้อยใ
‘ถ้านายเหนื่อยนาย ันสะใพิลึเลลอร์ฟ’ เมรภัทริแ่เพียในใเพราะสิ่ที่เธอเอ่ยออมาือ...
“อโทษ...ที่ันทำให้นาย้อลำบา ันไม่ไ้ั้ใะอ่อนแอ หรือว่าู้ี้ นนาย้อรำา มันเป็นไปเอ ันวบุมมันไม่ไ้ อโทษริๆ”
เมรภัทรเอ่ยเสียเศร้าเล้าน้ำา เธอบีบมันออมานหน่วยาแโร่
เลลอร์ฟิใสั่นไหว ทำไมหล่อนแ่าาที่เาเยาเาไว้ลิบลับนานี้
“ัน...ันอโทษที่เป็นภาระ เป็นัวถ่ว เป็นศัรูเป็น อุ๊บส์...”
เมรภัทรรีบเอามือะรุบปาอัวเอเอาไว้ หล่อนลุาเียไปโ่ออาเียนในห้อน้ำ าใยอนมบเี้ยว ถูสำรอออมาทาเิม เธอเาะอบอ่าล้าหน้าเอาไว้เพื่อพยุาย
‘ให้ายเถอะ เธอไม่้อเสแสร้เลย เพราะอนนี้ เธอำลัอาเียนริๆ’
ร่าสวยแ่เริ่มโทรมแทบลานออมาาห้อน้ำ เลเ้าไป่วยประอ แ่หล่อนปัมือเาออ
“ไม่้อหรอ ันเินเอไ้” หล่อนบอเา น้ำเสียที่ใ้เรียบสนิท
“พาย! ันว่าเธอำลัะมีเ็แน่ๆ”
เมรภัทรทรุนั่ลรหน้าห้อน้ำ เธอเบะปาน้อยๆ เริ่มบีบน้ำาอีหน
“เล...ันอถามหน่อยเถอะ เนนิา เธอรันายหรือเปล่า ทำไมนายถึทำเพื่อเธอมามายนานี้”
เลลอร์ฟพูไม่ออเมื่อไ้ฟัำถาม
“นายแน่ใแ่ไหนว่าเธอะรันาย...ฮึๆ เล วามรัอันมันไร้่านานั้นเลยหรือ ่วยเปิใรับมันบ้าเถอะ อย่าน้อย็อแ่สอสามวันหลัานี้ ่วย...ฮึๆๆ ่วยแล้ทำเป็นรัันไ้ไหม แ่แสร้ทำ็ไ้ อร้อล่ะ เลลอร์ฟ” หยน้ำาเ้าหิหิมะหยเผาะราวับสั่ไ้ เลเยามนอหล่อนึ้นมาพิารา นัยน์าสีเินยว้อนัยน์าสีนิลวาววับ แน่วนิ่
ายหนุ่มำลัสับสนอย่ารุนแร มันัแย้ันระหว่าสมอับหัวใ
“ันะให้เลาส่เอสารมาให้ทาเมล ันะอยู่ับเธอนว่าเธอะลับ พอใแล้วยัเ้าหิ”
เลลอร์ฟอบเสียทุ้ม เายอมอ่อนลให้หล่อนอีแล้ว
‘ให้ายเถอะ! ยิ่อยู่ใล้หล่อนมาเท่าไหร่ วามเ้มแ็ในหัวใเา มัน็ลน้อยถอยลเรื่อยๆ’
สอมืออเลเพียรปาน้ำาให้เ้าหิ ะที่เ้าหิยิ้มว้าอบแทน
หิสาวโผร่าเ้าหาอ้อมแนายหนุ่ม ราวับว่านั่นืออ้อมแนอายนรัที่พลัพราแล้วลับมาพบันใหม่ หัวใอเลลอร์ฟพลันระุสั่นไหว เมรภัทร หล่อนทำให้ใเา อบอุ่น อีแล้ว
ะที่มือหนาลูบหลัให้นเ้าน้ำาเพื่อปลอบประโลม นเ้าน้ำาลับยิ้มเหยียหยัน
หัวใน้ำแ็อเ้าหิมิไ้าบึ้ินใับน้ำำปลอบประโลม หรือสัมผัสอ่อนโยนที่เาส่ผ่านฝ่ามือแม้แ่น้อย หัวใอเมรภัทรอนนี้มีเพียวามว่าเปล่า แ่ะเียวัน สมออหล่อนลับเ็มไป้วยแผนารที่เี่ยวับเา และ เอสารอเมส์
เลลอร์ฟนั่พิาราเอสารที่เลาส่มาให้ผ่านทาอมพิวเอร์พพาอบาเียบ เาไม่เ้าใเลยว่า ุอาที่รั้อารสิ่ใันแน่ ท่านเพีย้อารยายิารเมส์ทาวเวอร์ ึอยาไ้ทิพย์ธารามาเป็นานเสริมวามมั่น หรือว่าท่านอยาไ้ทิพย์ธารามาไว้เพื่อสนอวามแ้นในิใเท่านั้น
ายหนุ่มถอนหายใัเฮือๆ เาำลัหาวิธีเอาทิพย์ธารามาึ้นับเมส์โยไม่ผ่านเมรภัทร หาหล่อนั้รรภ์ริๆ เา็ไม่อยาทำร้ายสายเลืออัวเอ ารเิบโพร้อมๆ ับำ่อท้ายว่า เ็ำพร้า มันทรมานแ่ไหนเาเ้าใีที่สุ เาไม่เยปรารถนาให้ใร้อเผิะารรมเ่นเา โยเพาะอย่ายิ่ถ้าใรที่ว่านั้นือ ลู อัวเอ
เมรภัทรำหมัแน่นเมื่อแลเห็นบาอย่าบนหน้าอไอแพอเา เส้นราฟสีแเ้มิ่ึ้นลสลับันมีลัษะุ้นาอย่ามา โอ...เธอำไ้แล้ว นั่นมัน้อมูลผลประอบารอโรแรมทิพย์ธารา เธอนัู่มาเป็นอาทิย์่อนวันประุมไรมาสที่แล้ว เามีมันไ้อย่าไร!?
บ้านพัริมทะเลอนะวันย่ำ่ำ
“เล...่ำแล้วนะ ทาน้าวเถอะ” เสียหวานเอ่ยอย่าอ่อนโยน เลลอร์ฟหัวใระุ น้ำเสียอ่อนโยนนเือบอ่อนหวานไม่เท่ามือบาที่วาทาบบนบ่า
ายหนุ่มรีบเปลี่ยนหน้าอเป็นหน้าอื่นทันที แ่มัน้าไป
“ทำอะไร?” เธอถามเา ทั้ที่เห็นมันเ็มสอา
“ไม่มีอะไร แ่เ็อีเมลาลู้านิหน่อย มีอะไรหรือเปล่า” เาถามลับ ใสั่นเล็น้อยเมื่อลิ่นหอมละมุนอายสาวลอยเ้ามู หล่อนยืนิแผ่นหลัเา นเารู้สึถึไออุ่นาร่าหล่อน
“หิว้าว ันให้แม่บ้านื้อับ้าวมาให้ แ่แลับไปแล้ว นาย ้อ ัาร มันให้ันแล้วล่ะ”
เลลอร์ฟมุ่นิ้ว เาหันลับไปมอหล่อนอย่าๆ ‘ัาร’ หล่อนะให้เาัารอะไร?
“ัารอะไร?” เาถามลับ
เ้าหล่อนทำหน้าบูบึ้เล็น้อยเมื่อถูถามลับ แ่เาลับิว่า เวลาหล่อนทำท่าทาเหมือนเ็สาวี้อนอย่านี้ น่ารัน่าีทีเียว
“็...ันนั่รอนายั้สอั่วโม นาย็ยัทำานไม่เสร็เสียที แล้ว็แบบว่าับ้าวที่ื้อมามัน...”
ห้านาที่อมา
บนโ๊ะเรียมอาหารในห้อรัวมี้าวถุแถุวาอยู่ในถาอลูมิเนียมวาววับ ้าๆ มีผัสสอสามอย่าแ่น้ำอยู่ในะละมัใบย่อม มีเียับมีเล่มบาวาอยู่ สอหนุ่มสาว เ้ารัวเพื่ออุ่นับ้าวรับประทานันอย่า่ายๆ แ่พอเลลอร์ฟเห็นว่ามีอสหลายอย่าในู้เย็นและห้อรัวอบ้านพัหลันี้็มี้าวอเรื่อรัวรบรัน เาึลมือัแปล้าวแ้าถนนเหล่านั้นอย่า่ายๆ เริ่ม้น้วยแืี่โรหมูแสนืสมื่อหม้อนี้
เมรภัทรยืนทำาปริบๆ อยู่้าๆ พ่อรัวหัวป่า เาำลัใส่บาอย่าลในหม้อแืที่วาบนเา
“เล มันะินไ้แน่หรือ นั่นมันสาหร่ายอันนะ” หล่อนเือเล็น้อยเมื่อเาเอาสาหร่ายที่มีไว้สำหรับินแ้ว่า มาใส่ในหม้อแ
เลลอร์ฟหย่อนสาหร่ายลไปในหม้อแล้วยึ้นาเาทันที เายิ้มภูมิใ เมื่อสาหร่ายสีเียวเ้มทำให้้มืี่โรอ่อนาร้าน้าทาที่แม่บ้านสูวัยื้อหามาให้ ูมีสีสันน่ารับประทานึ้นมาเป็นอ
เมรภัทรยิ้มให้เมื่อเาแสอออย่านั้น แ่ในใำลั่อนอายหนุ่มว่า แ่เอาสาหร่ายลหม้อแมันะยารไหน เธอทำไ้สบายมา แ่ว่าะทำทำไมันล่ะ ในเมื่อมีนอยาทำให้อย่านี้
“ว้าว! น่าินัเลย หอมมา้วย เอาอะไร่อีนะอือ อ้อ...แหนม ป้าแื้อแหนมมา้วย นายทอให้ันหน่อยสิ ันอยาิน”
เมรภัทรทำหน้าื่อาใส้อมอเ้าแหนมในถุพลาสิราวับว่ามันเป็นอาหารทิพย์ ที่พอลืนลท้อะทำให้หล่อนเป็นอมะ แน่นอนว่าเลเห็นสีหน้าท่าทาอหล่อนัเน
ายหนุ่มหยิบแหนมมาหนึ่แท่ แะมันออาสิ่หุ้มห่อแล้ว่อยๆ หันมันเป็นิ้นๆ เมรภัทรแพ้ท้อระมั ถึอยาินทุอย่าที่วาอยู่บนโ๊ะอย่านี้
‘ใ่แล้วละ แพ้ท้อแน่ๆ’
เลลอร์ฟำลัอยู่ในภวั์ ไออุ่นแสนุ้นเยแวะมาเยือนหัวใอ้าว้าอีรั้ เพียแ่ไ้เห็นหล่อนยิ้ม ไ้เห็นหล่อนส่เสียบอว่าอยาินโน่นนี่นั่น มันทำให้ใเาเป็นสุ ราวับว่าหล่อนำลัส่สารทาอ้อมว่า ลู ำลัอยาินเ่นัน
เมรภัทรยิ้มที่มุมปาเล็น้อย เหยื่ออเธอำลั หลล
‘เอาสิเลลอร์ฟ ิให้มาๆ ิให้หนัๆ สับสนเ้าไว้ น้อพายผู้น่าสสาระทำให้นายัวลสับสนนลืมระวััว นายเอา้อมูลอทิพย์ธารามาาไหน ันไม่รู้ แ่น้อพาย หล่อนะเอา้อมูลอเมส์มาานายให้ไ้ อยู!’
“โอ๊ย!” เมรภัทรหลุออาภวั์เ่นัน เาเป็นไร?
“เล!” น้อพายนีร้อเสียัอย่าื่นระหน
เมรภัทรอยาหัวเราะัวเอเสียริ เธอทำไปไ้อย่าไร ทั้ที่ในใำลัสมน้ำหน้าเา
น้อพายนียื่นมือไปว้ามือวาอเาึ้นมาู หล่อนรีบแนบริมฝีปาับปลายนิ้วมนๆ อเลลอร์ฟูมันเบาๆ เพื่อลืนินหยเลือาแผลมีบา
“เ็บไหม?...เล! เ็บมาหรือเปล่า โธ่ ทำไมไม่ระวัฮะ”
น้อพายนีัพ้อ่อว่า แ่น้ำาลอเบ้า หล่อน้มลเป่าลมแผ่วเบาบนปลายนิ้วเาอีรอบ ะเียวัน็บัับหยน้ำาให้มันรินไหลออมาอาบสอแ้ม
เลลอร์ฟเพ่พินิผู้หิรหน้าไม่วาา หล่อนใ่เ้าหิหิมะแน่หรือ ใ่แน่หรือ
“พาย...เธอร้อไห้!”
เมรภัทรแสร้ทำเป็นใ ราวับับว่าน้ำาที่รินไหลมันหลั่ออมาโยที่เธอไม่รู้ัว
เ้าหิมารยายมือปาน้ำาลวๆ เหมือนเ็น้อยที่ลบเลื่อนวามริ
เลลอร์ฟ ้อนใบหน้าอเ้าหิึ้นมาพินิใล้ๆ ้อลึลในหน่วยาู่มอหล่อน
‘ให้ายเถอะเล แววเลือบแลไม่ริใ นายหาในวาหล่อนไม่เอ!’
“ะ...ัน ันะทำแผลให้ รอเี๋ยวนะ”
เมรภัทรร้อนรนราวห่วใยเานัหนา หล่อน้อรีบไปหาอุปร์ทำแผลมาโยะแนนห่วใยาเาเสียหน่อย
เลลอร์ฟ ว้า้อมือบาไ้ทัน ่อนที่เ้าหล่อนะเินาไป เาสวมอร่าอรรแนบแน่น
เมรภัทรมุ่นิ้ว ผู้ายนนี้อารม์แปรปรวนเสียริ
“อบในะ พาย” เสียทุ้มเรือเล็น้อย
เาสุใที่ไ้รับวามห่วใยาหล่อน นที่ไ้ื่อว่าเป็นศัรู
เมรภัทรใสั่นไหว หล่อนวรีใหรือไม่ที่เาาบึ้ในุามวามีที่หล่อนปั้นแ่ึ้นมา
“อบใ เรื่ออะไร?” เ้าหิหิมะถามลับ หล่อนันร่าเาออห่า ไม่ีแน่หาเปิทาให้เาูบเธอ เพราะถ้าเป็นอย่านั้น แผนารเธอะสะุทันที เพราะมันไปบบนเีย!
“เล ันถามว่านายอบใันเรื่ออะไร?”
เมรภัทรถาม่ออีหน
ายหนุ่มอึอั แ่สุท้าย็ยอมเอ่ยออมา
“อบใที่ห่วใย ศัรู นนี้ อบในะพาย”
‘ เอะ! ฝันไปเถอะ ันแ่เล่นละรเท่านั้นหึๆ’
“นายพูอะไรอนาย นายยัิว่าเราสอนเป็นศัรูันอยู่ อย่านั้นหรือเลลอร์ฟ!”
น้ำาเม็ใสไหลร่วหล่น ราวนี้ หล่อนใไม่เ็มัน
“สำหรับนาย ันเป็นเพียศัรูเท่านั้นใ่ไหมเล...ฮือๆๆ”
เมรภัทรหันหน้าหนีเา หล่อนำลับีบเ้นน้ำาออมาให้มาที่สุ
“ใ่...เอ่อ ไม่ใ่ เอ่อ...ไม่รู้ พายันอโทษ?” ายหนุ่มรำพันำอโทษมิหยุปา
เมรภัทรยิ้มเย้ยในใ หวัว่าไม้าย ใ้ไ้ผลนะ เลลอร์ฟ นาย...เสร็แน่!
“ไม่้อ! ไม่้ออโทษหรอเล ันผิเอ ันผิที่ิว่า ันเป็น เมีย...”
เ้าหิหิมะัพ้อเสียเรือ หล่อนรีบวิ่ไปเ้าห้อน้ำพร้อมับทำท่าเหมือนอยาอาเียน
“พาย! เปิประูเี๋ยวนี้!”
เาร้อสั่เสียลั่นบ้าน เมรภัทร้อนให้นที่อยู่หลับานประู หล่อนส่เสียอย่านำลัอาเียนแ่มือบาวานหาสอสิ่าในระเป๋าาเหนึ่ือโทรศัพท์ู่ใ อีหนึ่ือลับแป้ที่เรียมไว้ เธอหยิบมันมาผัหน้าเอาให้หนาพอสมวรและมัน็ทำให้วหน้าเนียนีเียวึ้นมาอีเท่าัว
ความคิดเห็น