vampire renaissance (yaoi)

ลำดับตอนที่ #4 : ชีวิตในปราสาทมนุษย์หมาป่า (เปลี่ยนชื่อตอน)

ผ่านไปเวลาหลายเดือน

ฟีเรนเซยังคงใช้ชีวิตในปราสาทตระกูลลูแปง  โดยมีวูลแฟร์คอยสอนมารยาทและสิ่งจิปาถะต่างๆเช่น การทำความเคารพ  การพูดการจา  และที่สุดคือคือ การฝึกดาบ

ชิ้งๆ!!!!!!!!!เสียงกระบี่ของทั้งสองกระทบกันมาอย่างดุเดือดและรุนแรง  เพราะต่างฝ่ายต่างไม่ออมมือกันและกัน   บวกกับพลังงานความเร็วสูงเหนือมนุษย์ของแวมไพร์และมนุษย์หมาป่า

ฝูบ!!!!!!! ชิ้ง!!!!!!!!!!  วูลแฟรฟาดดาบมาที่ฟีเรนเซ  แต่อีกฝ่ายหลบทัน

"ไม่ยักจะรู้นะว่า  ท่านเชี่ยวชาญทางด้านการฟันดาบแบบอิตาลี"วูลแฟร์กล่าว

"ผู้ชายฟลอเรนซ์ถ้าฟันดาบไม่เป็น ไม่ควรจะหาภรรยา แต่ควรหาสามีมากกว่า"ฟีเรนเซกล่าวพลางหัวเราะ

วูฟ!!!!!!!!!!!!ดาบของวูฟแฟร์ฟาดมาจากด้านข้าง

วิ้งงงงงง!!!!!!!!!!!!โชคดีที่ฟีเรนเซหลบทัน

ชิ้ง!!!!!!!!!!!ดาบของวูลแฟร์ปัดดาบของฟีเรนเซกระเด็น

ปึก!!!!!!!!มนุษย์หมาป่าหนุ่มขัดขาของแวมไพร์หนุ่มและรวบตัวเมื่อฟีเรนเซเสียหลัก

"เจ้ามันเล่นสกปรก"ฟีเรนเซกล่าวเสียงเย็น

"ท่านมันงดงามเกินกว่าที่ข้าจะหักห้ามใจจริง"วูลแฟร์กระซิบและขย้ำกึ่งเลียคอของฟีเรนเซ

โชคดีที่บรรดาลูกพี่ลูกน้องของวูลแฟร์มาสอนสิ่งอื่นแทน

ในคาบของการสอนลีลาศ(เต้นรำ)

"หนึ่ง สอง สาม สี่"แวร์วูฟสาวตกมือนับจังหวะให้ฟีเรนเซ  

โดยการเต้นรำครั้งนี้เป็นการฝึกให้แวมไพร์หนุ่มชาวอิตาลีรู้จักการเข้าสังคมชนชั้นสูงของฝรั่งเศส  โดยคาบนี้เขาต้องเรียนการเต็นลีลาศแบบฝรั่งเศส  และคู่ของเขา ก็ไม่ใช่ใครที่ไหน 

นอกจากวูลแฟร์

"ฟีเรนเซ ท่านใต้ลอดแขนวูลแฟร์"แวร์วูฟสาวกล่าว และเต้นรำออกเป็นจับคู่หันหลังให้กันและกัน

"ห้า  หก  เจ็ด แปด ลอดแขนหันเข้าหากันเลย"แวร์วูฟสาวปรบมือและบอกท่าต่างๆ

ซึ่งคาบลีลาศ  เล่นทำให้ฟีเรนเซเหนื่อยจนหอบ

"ท่านได้แค่นี้ก็นับว่าเก่งแล้วล่ะ"แวร์วูฟสาวชมและปรบมือ

"เดี๋ยวข้าพาเขาไปอาบน้ำก่อน"วูลแฟร์กล่าวและพาฟีเรนเซเดินออกไป

คาบต่อมาคือเข้าภาษาชาววังและมารยาทของฝรั่งเศส ผู้สอนเป็นลูกพี่ลูกน้องของวูลแฟร์มาสอนเพิ่มเติม(อันเนื่องมาจากวูลแฟรมักสอน จบลงด้วยการหยอกฟีเรนเซด้วยการลวนลาม)

"เวลาท่านพบปะกับใคร  ท่านต้องทักทายว่า  บองชูว์   เมอร์ซิเออร์   หากผู้นั้นเป็นหญิงสาว ท่านต้องทักทายว่า บองชูว์ มาดมัวแซล"มนุษย์หมาป่าหนุ่มผมสีน้ำตาลกล่าว"หากเป็นผู้หญิงที่แต่งงานแล้ว  ท่านควรใช้คำว่า  บองชูว์ มาดาม"

"เวลาดื่มไวน์   มิควรรินเกินครึ่งแก้ว"แวร์วูฟหนุ่มกล่าวพลางเปิดฝาไวน์รีนไวน์

"ข้าจัดการเอง"วูลแฟร์กล่าวพลางแย่งแก้วไวน์และรีนไวน์สีแดงอมม่วงเข้ม จนเกือบเต็มแก้ว

"เจ้ารีนไวน์ไม่เป็นหรือไงวูลแฟร์"มนุษย์หมาป่าหนุ่มตวาด"ขออภัยแทนลูกพี่ลูกน้องข้าด้วย แลกแก้วกับข้าเถิด"

แต่ฟีเรนเซยิ้มพลางส่ายหน้า

"ไม่ต้องเดือดร้อนท่านหรอก ข้าดื่มได้อยู่แล้ว"ฟีเรนเซกล่าวยิ้มๆ

"งั้นดื่มไปเลยสิ  จะรออะไร"วูลแฟร์กล่าวพลางชนแก้วฟีเรนเซ"แด่ท่าน ฟีเรนเซ"

"แด่เจ้าด้วย  วูลแฟร์"กล่าวจบ ฟีเรนเซก็ดื่มลงไปจนหมด

เพราะฤทธิ์เหล้าทำให้เขามึนเมาเพียงแค่ดื่มแก้วเดียว

"ข้าาาาาาาาาขออออออออออหยูดดดดดดดดดดดดดเพียยยยยงท่าาาาาาวววววเน้ล๊าาาาาาาาากาาาาาน"ฟีเรนเซกล่าวเสียงลากยาวและเซลงพื้น

ตุบ!!!!!!!

แวมไพร์หนุ่มแน่นิ่งไม่ไหวติงลงไป

"เจ้าเอาเหล้าเชอรี่สเปนผสมลงไปเหรอ  ท่านฟีเรนเซถึงเป็นแบบนี้"แวร์วูฟหนุ่มผมสีน้ำตาลตวาดใส่วูลแฟร์

"เปล่า  ข้าให้เขาดื่มเหล้าเชอร์รี่ล้วนๆแหละ"วูลแฟร์กล่าว

"ดีมากวูลแฟร์    เจ้าวางยาแวมไพร์ได้สำเร็จแล้ว"แวร์วูฟหนุ่มผมสีน้ำตาลกล่าวด้วยน้ำเสียงระอา

เป็นที่รู้กันทั่วว่าแวมไพร์เป็นสัตว์ที่คออ่อนที่สุดถ้าเทียบกับมนุษย์หมาป่า  จนเป็นช่องทางให้พวกมนุษย์หมาป่าจัดการผูกพันธะหรือตีตราความเป็นเจ้าของๆแวมไพร์ตนนั้น โดยที่เจ้าตัวไม่รู้ และที่สำคัญคือ แวมไพร์ตนนั้น ไม่ยินยอม

"ข้าพาเขากลับเอง"วูลแฟร์ตัดบทพลางอุ้มแวมไพร์หนุ่มในท่าอุ้มเจ้าสาว"ไม่ต้องห่วง ข้าไม่ทำอะไรเกินไปกว่านี้หรอก"

กล่าวจบก็กลับเข้าห้องของตนเองทันที

.....................................................................................................................................................................................

เสื้อผ้าของฟีเรนเซส่วนใหญ่   ถูกตัดมาให้พอดีตัว ทั้งชุดพิธีการแบบฝรั่งเศส  แต่ทว่าจะมีกลิ่นอายของความเป็นอิตาลียุคเรอเนสซองส์มากกว่า  ซึ่งดูแล้วเป็นที่สะดุดตาของหลายๆคน ยกเว้น วูลแฟร์

"ข้าบอกกี่ครั้งแล้วให้ท่านเลิกตัวแต่งแบบยุคเรอเนสซองส์"วูลแฟร์กล่าวอย่างหัวเสีย

"ครอบครัวของเจ้าไม่เห็นจะว่าอะไรเลยนี่"ฟีเรนเซกล่าวตอบอย่างไม่พอใจ

"นั่นครอบครัวข้า  แต่นี่ข้าต่างหาก"วูลแฟร์ตวาดก้อง"ท่านคงลืมไปแล้วสินะว่า"

เวลาอาทิตย์ตกยามนี้ เป็นเวลาที่สวยมากสำหรับเวลาออกมาชมวิวที่หน้าต่างของหอคอย

ตุ้บๆๆๆ"ฟีเรนเซ ท่านอยู่รึปล่าว"เสียงของวูฟแฟร์  แวร์วูฟวัยรุ่นเรียกแบบไร้มารยาท 

"เข้ามา"แวมไพร์หนุ่มพูดอย่างไม่ถือวิสาสะ

กึก! ประตูไม้บานใหญ่เปิดออกมา พร้อมกับแวร์วูฟหนุ่มในชุดลำลอง

"ข้ามาเรียกท่านให้ไปที่โต๊ะอาหาร ถึงเวลามือค่ำแล้ว"วูฟแฟร์พูด

"เดี๋ยวข้าไป ขอแต่งตัวก่อน"ฟิเรนเซพูดพลางสวมแผงคอรัฟ(ruff collar)และเสื้อคลุม

"ไอ้แผงคอนั่น ข้าขอเถอะ มันตกยุคแล้วนะ มันไม่ใช่ยุคราชินีมารี เดอ เมดิชีหรือราชินีเอลิซาเบธแห่งอังกฤษนะ"เด็กหนุ่มพูดอย่างหัวเสีย

"เอาเถอะ ถึงอย่างไรข้าก็ไม่ได้แก้ผ้าไปร่วมโต๊ะอาหารสักหน่อย"แวมไพร์หนุ่มพูดพลางจัดผมจนเสร็จ

"ตามข้ามา"มนุษย์หมาป่าพูดพลางเดินจนมาถึงห้องโถงกลางของปราสาท  

การเรียนรู้ถัดมา คือ การร่วมโต๊ะอาหาร

"เจ้าสอนเมอร์ซิเออร์เดอ เมดิชีถึง ไหนแล้ว"เชอมอง เดอ ลูแปงถามบุตรชาย

"เขาเรียนรู้ได้ดี  ถึงแม้จะติดความเป็นละตินอิตาเลียนไปบ้าง"วูลแฟร์กล่าว

"เมอร์ซิเออร์คงจะเรียนรู้ได้ดี ถ้าเจ้าไม่แกล้งเขาจนหัวเสีย"แวร์วูฟหนุ่มผมสีน้ำตาลกล่าวอย่างหัวเสีย

แวร์วูฟทุกตัวต่างรู้ดีถึงพฤติกรรมของวูลแฟร์ที่กระทำต่อฟีเรนเซ

"ถึงรู้นะเนี่ยว่าแวมไพร์อิตาลีเป็นแวมไพร์ที่รูปงามที่สุด ขนาดทำให้แวร์วูฟหนุ่มหลายตนในปราสาทนี้หลงไหล ถ้าเขาไปที่ปารีสละก็ แม้แต่มารี อองตัวเนตคงทิ้งทั้งหลุยส์ ออกัสและฮานแอกเซล ฟอน แฟร์ซองมาชอบเขาแน่"แวร์วูฟสาวตนหนึ่งพูดจิกขึ้น

"กำแพงมีหู ประตูมีช่อง จะพูดจาอะไรระวังด้วย ฟร็องซัวส์"แวร์วูฟหนุ่มตนนึงพูด"ไม่งั้นหัวนายได้ถูกสอดเข้ากิโยตินแน่"

"จะกลัวทำไม ไอ้พวกผู้ดีตีนแดงจากแวร์ซายน์คงไม่มาเสนอหน้าถึงที่นี่หรอก"แวร์วูฟตนนั้นตอบกลับ

"พูดถึงแวร์ซายน์ เห็นบอกว่ามีงานเลี้ยงอีกแล้วนะเนี่ย"แวร์วูฟหนุ่มอีกตนพูดขึ้นอย่างเบื่อหน่าย

"พวกขุนนางกับเชื้อพระวงศ์ชั้นสูงชอบประจบสอพลอทั้งนั้น"แวร์วูฟหญิงชราคนหนึ่งพูด

"เห็นบอกว่ามารี ออกตัวเน็ตทำทรงผมสูงเวอร์ เห็นในภาพ ขนาดโต๊ะกินน้ำชาและถาดผลไม้ยังจึ้นไปอยู่บนหัวได้"แวร์วูฟสายผมทองพูดพลางขำ"ยังกะคนบ้า"

"ว่าแต่ ใครจะไปในงานเลี้ยงคราวนี้หรือ"แวร์วูฟเฒ่าคนหนึ่งพูด

"วูลแฟร์ เจ้าไปแวร์ซายน์ละกัน  พาฟีเรนเซไปด้วย"เชอมอง เดอ ลูแปง แวร์วูฟหัวหน้าพูด"ท่านต้องการไปปารีสไหม ฟีเรนเซ"

"ก็ดีครับ ผมเองอยากดูสภาพบ้านเมืองของฝรั่งเศสบ้างว่าจะเมือนกับโรมหรือฟลอเรนซ์หรือไม่"ฟีเรนเซพูด

"จะดีเหรอ ปารีสตอนนี้เต็มไปด้วยพวกขอทานและโจรอีกนะ"สตรีวัยกลางคนผู้เป็นภรรยาพูด

"ก็ต้องระวังตัวละครับ มาดอนนาลูแปง"ฟีเรนเซพูดขึ้น

"แต่เชื่อผมเถอะ ถ้ากษัตริย์และราชินีฝรั่งเศสยังปกครองอย่างกดขี่ข่มเหงละก็ จะยิ่งนำจุดจบมาเร็วมากขึ้น"ฟีเรนเซพูดพลางดื่มไวน์

หลังจากรับประทานอาหารเย็นเสร็จ  ทั้งสองก็กลับมาในห้อง

"เคยได้ยินสำภาษิตนี้มั๊ย หลุยส์และมารีหารูกุญแจไม่เจอ"วูลแฟร์กล่าว  

"ทำไม!?"ฟีเรนเซกล่าวอย่างสงสัย พลางทอดเสื้อผ้าเพื่อลงแช่ในอ่างน้ำ

"ถึงแม้สองคนนั้น ถึงแม้จะสองคนนั้นหารูกุญแจไม่เจอ   แต่ข้า หารูกุญแจขอในตัวท่านเจอเสมอ"วูลแฟร์กล่าวและลูบคลำและบีบบั้นท้ายของฟีเรนเซอย่างเมามือ  แวมไพร์หนุ่มหันมาและจ้องลงเห็นความเป็นบุรุษเพศของวูลแฟร์กำลังคุกกลุ่นเหมือนภูเขาไฟวิสุเวียส

"ข้าคงคิดว่า เจ้าคงไม่คิดจะสมสู่กับข้าทางวัจมรรคหรอกนะ"ฟีเรนเซกล่าวเสียงเรียบ  ถึงแม้จะเป็นแวมไพร์ แต่เขารู้ถึงกฏผิดบาปต่างๆดี  โดยเฉพาะปีศาจเพศเดียวกัน ถ้าหากยังมิได้ตกลงปลงใจเป็นคู่เพื่อใช้ชีวิตคู่อันเป็นนิรันด์ระหว่างแวมไพร์และมนุษย์หมาป่า  นอกจากการดื่มเลือดต่างเผ่าพันธุ์แล้ว  การสมสู่ทางวัจมรรคยังเป็นอีกช่องทางหนึ่ง 

ฟีเรนเซอาบน้ำเวร็จและก้าวขึ้นมาแต่งกาย โดยมีสาวใช้คอยช่วย

"ข้าเคยฝันว่ามีแวมไพร์สีแดงที่มาจากอิตาลีตนหนึ่ง"วูลแฟร์เล่าขณะโอบกอดบนเตียง

"คงไม่ใช่ข้ากระมั้ง"ฟีเรนเซกล่าวพลางดึงผ้าห่ม"ราตรีสวัสดิ์"

"ฝันดี"วูลแฟร์กล่าว