[Fic Kimetsu no Yaiba] 無限の夢 : Infinity dream : ความฝันนิรันดร์

ลำดับตอนที่ #2 : ความฝันที่ 2 : ความฝันที่อาจจะไม่ใช่แค่ความฝันธรรมดา

ความฝันที่ 2

ความฝันที่อาจจะไม่ใช่แค่ความฝันธรรมดา

บ้านทรงญี่ปุ่นหลังเล็กตั้งโดดเดี่ยวอยู่กลางภูเขา ทิวทัศน์โดยรอบถูกปกคลุมด้วยหิมะสีขาวโพลน ภายในห้องครัวของบ้านมีกลิ่นหอมของข้าวหุงใหม่และซุปมิโสะลอยฟุ้ง สาวน้อยหน้าตาน่ารักในชุดกิโมโนลายอาสะโนะฮะและแม่ของเธอกำลังทำอาหารกันอย่างขะมักเขม้น

พวกเธอคือ คามาโดะ เนซึโกะ ลูกสาวคนโตของบ้านคามาโดะ และ คามาโดะ คิเอะ ผู้เป็นแม่

วันนี้ลูกชายคนโตของบ้าน ‘ทันจิโร่’ ลงไปขายถ่านไม้ที่หมู่บ้าน ส่วนทาเคโอะผ่าฟืนอยู่ที่ลานด้านหลังบ้านเพื่อเตรียมไม้สำหรับเผาถ่านครั้งหน้า ชิเงรุและฮานาโกะหลังจากช่วยจัดเก็บและพับผ้าเสร็จแล้วก็ออกไปเล่นกันที่หน้าบ้านเพื่อรอพี่ชายคนโตกลับมา และน้องชายคนเล็ก โรคุตะก็นอนอยู่ในเปลพลางส่งเสียงอ้อแอ้ออกมาเป็นบางครั้ง

บ้านคามาโดะเป็นครอบครัวใหญ่ แต่กลับสูญเสียเสาหลักของบ้านอย่างคุณพ่อไป ทำให้แม่และพี่ชายคนโตต้องทำงานหนักมากขึ้นเพื่อเลี้ยงดูครอบครัว

เนซึโกะเข้าใจดีว่าทั้งแม่และทันจิโร่ต้องเสียสละเพื่อทุกคนในบ้านอยู่เสมอ เธอจึงอยากช่วยทั้งสองคนให้มากที่สุด เนซึโกะจึงพยายามช่วยทำงานบ้านทุกอย่าง รวมทั้งการซ่อมแซมเสื้อผ้าและสิ่งของในบ้านเพื่อประหยัดค่าใช้จ่ายให้มากที่สุด

เสียงพูดคุยด้วยน้ำเสียงร่าเริงดังมาจากหน้าประตูบ้าน เรียกให้เนซึโกะและคิเอะหันไปมองตามต้นเสียง

“ด้านนอกมีเสียงดังแบบนี้ สงสัยทันจิโร่คงกลับมาแล้วสินะ” ผู้เป็นแม่เอ่ยขึ้น ก่อนจะกล่าวกับเด็กหญิงข้างกาย “เนซึโกะ ช่วยไปตามทาเคโอะที่หลังบ้านให้แม่หน่อย ทุกคนคงจะหิวแย่แล้วล่ะ”

“ได้ค่ะ” เนซึโกะตอบด้วยรอยยิ้ม “ข้าจะไปเรียกทุกคนมาเตรียมทานอาหารด้วยเลยนะคะ วันนี้มีของโปรดของพวกน้องๆ ด้วย คงจะดีใจมากแน่เลย”

มื้อเย็นวันนี้เป็นการทานอาหารที่ออกจะวุ่นวายเล็กน้อยเนื่องจากการแย่งกับข้าวที่ชอบของพวกน้องๆ ถึงจะมีเสียงเอะอะบ้างแต่ก็เป็นบรรยากาศที่แสนอบอุ่นเหมือนในทุกๆ วัน

แต่ในวันนี้มีบางอย่างที่ผิดปกติไป

เนซึโกะมองไปยังพี่ชายคนโต แม้ว่าทันจิโร่ยังคงพูดคุยกับคนในบ้านแบบปกติ แต่ดูเหมือนกำลังเขากำลังครุ่นคิดอะไรอยู่ตลอดเวลา อีกทั้งมีสีหน้าเคร่งเครียดเป็นบางครั้ง

‘ดูเหมือนพี่จะมีเรื่องกังวลใจอยู่รึเปล่านะ?’ เด็กหญิงในชุดลายอาสะโนะฮะคิด

ปกติแล้วในบ้านคามาโดะ คนที่รับรู้ความรู้สึกของคนอื่นได้ดีที่สุดจะเป็นทันจิโร่ เขามีความสามารถพิเศษในการรับรู้กลิ่นที่ยอดเยี่ยม รับรู้กลิ่นของสิ่งรอบตัวได้ในระยะหลายสิบเมตร รวมไปถึงกลิ่นของอารมณ์มนุษย์ด้วย

ถึงเนซึโกะจะไม่สามารถทำแบบนั้นได้ แต่เธอก็รู้สึกได้ว่าตอนนี้พี่ชายกำลังกังวลใจอยู่

‘เอาไว้หลังทานมื้อเย็นแล้วค่อยเข้าไปคุยกับพี่ดีกว่า...’

เนซึโกะคิดพลางทานอาหารต่อ แต่ทานไปได้ไม่นานนัก ทันจิโร่ก็รวบตะเกียบวางไว้แล้วกล่าวขอคุณสำหรับอาหาร จากนั้นเขาก็เอ่ยขึ้น

“...ข้าเพิ่งนึกได้ว่าลืมของเอาไว้ที่ระหว่างทางกลับบ้าน ข้าขอกลับไปเอานะครับ”

ทุกคนที่คุยเอะอะกันอยู่พากันเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนที่คิเอะจะพยักหน้ารับ

“เข้าใจแล้ว รีบกลับบ้านนะลูก”

ทันจิโร่เดินเข้าไปในครัวเพื่อขอเอาตะกร้าไม้สานไปด้วย ทำให้คิดได้ว่าสิ่งของที่ลืมไว้คงมีขนาดใหญ่หรือไม่ก็มีจำนวนมาก ระหว่างนั้นทุกคนในครอบครัวก็หันมาสบตากันเองชั่วขณะ เนื่องจากตอนที่พูดบอกเมื่อครู่ พี่ชายคนโตของบ้านนั้นพูดพลางกัดฟันแน่น เบะปากแถมตาเหลือกมองฟ้า เป็นใบหน้าที่ดูยังไงก็แปลกประหลาดสุดๆ

‘พี่เขาโกหก...’

เนซึโกะรู้ได้ในทันที เพราะทันจิโร่เป็นคนที่โกหกไม่เก่ง เวลาจะพูดโกหกทีไรก็มักจะทำสีหน้าแปลกๆ ดูมีพิรุธอยู่เสมอ

หลังจากเด็กชายในชุดคลุมลายอิจิมัตสึเดินออกจากบ้านไปพร้อมกับตะกร้าไม้สานใบนั้น  เนซึโกะจึงรวบตะเกียบแล้วกล่าวบอกกับทุกคน

“ข้าจะตามพี่ทันจิโร่ไปนะคะ รู้สึกกังวลใจนิดหน่อยน่ะค่ะ”

พวกน้องๆ มองหน้ากันเองด้วยสีหน้างุนงง พวกเขาคงรู้ว่าพี่ทันจิโร่ทำหน้าแปลกๆ แต่ไม่มีใครติดใจสงสัยอะไรยกเว้นเนซึโกะ คิเอะเงียบไปชั่วครู่ เธอเองก็เริ่มรู้สึกสังหรณ์ใจขึ้นมาบ้างแล้ว

“เนซึโกะ ระวังตัวด้วยนะ”

“ค่ะ”

สาวน้อยรับคำ เธอเดินออกจากบ้านไปพลางมองหาพี่ชายไปด้วย น่าแปลกที่เนซึโกะก็แทบจะเดินตามออกมาในทันทีที่พี่ชายออกไป แต่เธอกลับเห็นแค่แผ่นหลังของทันจิโร่จากระยะไกลๆ เท่านั้น

‘พี่...!? ทำไมถึงต้องรีบวิ่งแบบนั้นกัน! นั่นมันทางเข้าไปในป่านะ!’

เธอคิดอย่างหวั่นวิตกแล้วรีบวิ่งตามไป ด้วยช่วงขาที่สั้นกว่าและกำลังกายที่น้อยกว่าเด็กผู้ชาย ทำให้เธอวิ่งไม่ทัน พี่ชายของเธอหายไปจากลานสายตาซะแล้ว แต่เนซึโกะก็ไม่ยอมแพ้ เธอวิ่งไปตามทางเรื่อยๆ จนในที่สุดก็พบเข้าจนได้

ทันจิโร่กำลังนั่งคุกเข่ากลางพื้นหิมะ โดยมีแสงอาทิตย์ยามพลบค่ำทอดอยู่เบื้องหลัง

‘เจอพี่แล้ว!’

เนซึโกะคิดด้วยความดีใจ แต่เธอกลับต้องเบิกตากว้างด้วยความตกใจเมื่อเห็นพี่ชายหยิบมีดทำครัวออกมาจากตะกร้าไม้สานแล้วออกแรงกดมีดลงกับลำคอของตน เพียงพริบตาเดียวร่างนั้นก็ล้มลงไปบนพื้นในทันที

“พี่คะ!?”

เด็กหญิงในชุดกิโมโนลายอาสะโนะฮะกรีดร้อง เธอมองเห็นว่าทันจิโร่ยังพอขยับตัวได้แม้มันจะอ่อนแรงเต็มที แต่นั่นเป็นการจับมืดยกขึ้นสูงเพื่อแทงซ้ำลงบนลำคออีกครั้ง เนซึโกะจึงรีบวิ่งเข้าไปแล้วออกแรงหยุดข้อมือของพี่ชายไว้ก่อนที่คมมีดจะถึงลำคอ

แม้จะหยุดมีดไว้ได้ แต่บาดแผลเดิมก็มีเลือดไหลออกมาทุกขณะ จนย้อมพื้นหิมะรอบกายให้เป็นสีแดงฉาน

“พี่คะ! ทำใจดีๆ ไว้นะ! พี่ทันจิโร่!...ตอบข้าสิ! ไม่เอานะ...ขอร้องล่ะ! พี่อย่าตายนะ!”

เนซึโกะร้องตะโกนด้วยความกระวนกระวาย รู้สึกขอบตาร้อนผ่าว เด็กหญิงร้องไห้ในขณะที่ฉีกชายผ้ากิโมโนบางส่วนเพื่อช่วยห้ามเลือดให้ทันจิโร่ ระหว่างนั้นความคิดของเธอก็ฟุ้งซ่านเต็มไปด้วยความสับสน

‘ทำไมล่ะ…? ทำไมพี่ถึงทำแบบนี้...’

เธอไม่เคยรู้มาก่อน พี่ชายไม่เคยแสดงท่าทีกังวลหรือวิตกอะไรมาก่อนเลย ทำไมถึงฆ่าตัวตายล่ะ พี่ชายที่อ่อนโยนและใจดีที่สุดคนนั้น

‘ขอโทษนะ… ข้าไม่เคยรู้มาก่อนว่าพี่ต้องเก็บความกังวลใจอะไรเอาไว้ พี่ชายต้องทำงานหนัก ต้องอดทนและเสียสละอะไรหลายๆ อย่างเสมอมา... ขอโทษที่ข้าไม่เคยรู้ตัวมาก่อน’

หยาดน้ำตาหยดแล้วหยดเล่าร่วงหล่นจากใบหน้า มือที่กำลังพันผ้าห้ามเลือดสั่นระริก เนซึโกะกลัวว่าจะต้องสูญเสียพี่ชายไปทั้งแบบนี้ ในขณะที่ความเศร้าเสียใจและสิ้นหวังเข้าเกาะกุมหัวใจของเด็กหญิงเธอกลับรู้สึกได้ถึงฝ่ามืออบอุ่นที่กำลังลูบศีรษะของเธออย่างแผ่วเบา

ใบหน้าของทันจิโร่ระบายรอยยิ้มบางเบา เขาพยายามพูดบางอย่างออกมา แม้จะมีเพียงเสียงหอบหายใจที่หลุดพ้นริมฝีปากออกไป แต่เนซึโกะรู้สึกได้ว่าพี่ชายกำลังปลอบประโลมเธออยู่

แม้จะมีลมหายใจจะรวยรินแต่พี่ทันจิโร่ก็ยังคงเป็นห่วงเธอ...พี่ทันจิโร่ยังคงอ่อนโยนและใจดีอยู่เสมอ

ทันใดนั้นแววตาของเนซึโกะก็เปล่งประกายความมุ่งมั่น ฝ่ามือทั้งสองกำหมัดแน่น

‘ไม่...ข้าไม่ยอมแพ้หรอก...’

สาวน้อยในชุดกิโมโนลายอาสะโนะฮะตัดสินใจแบกร่างของพี่ชายขึ้นบนหลัง แล้วออกเดินทางกลับไปที่บ้าน แม้เธอจะไม่สามารถรีบวิ่งเต็มฝีเท้าอย่างที่ใจต้องการเพราะน้ำหนักของพี่ชายมากเกินกว่าที่เด็กหญิงตัวเล็กๆ จะแบกวิ่งไปไหว และนั่นยังทำให้การเดินทางยังเต็มไปด้วยความทุลักทุเลเกือบจะหกล้มหลายต่อหลายครั้ง แต่เธอก็มุ่งตรงไปอย่างแน่วแน่

‘ให้ข้าได้ขอบคุณ...ให้ข้าได้ตอบแทนพี่... อย่าให้พี่ต้องหายไปทั้งแบบนี้...!’

เนซึโกะเร่งรีบพาพี่ชายกลับบ้านให้เร็วที่สุดเท่าที่เธอจะทำได้ แม้ว่ามันจะต้องใช้เวลานานเท่าไหร่ก็ตาม ในที่สุดเธอก็เดินผ่านป่าและพื้นหิมะกลับมาถึงบ้านจนได้ เด็กหญิงเลื่อนบานประตูบ้านออกพลางตะโกนออกมาสุดเสียง

“แม่คะ! ช่วยรักษาพี่ทันจิโร่ให้ที พี่เขาได้รับบาดเจ็บ!”

เสียงของเนซึโกะทำให้ทุกคนในบ้านรีบเข้ามาหา ทันทีที่เห็นร่างชุ่มเลือดของพี่ชายคนโต น้องเล็กอย่างชิเงรุและฮานาโกะถึงกับร้องไห้ออกมา ทาเคโอะเองก็สะอื้นแต่พยายามอดกลั้นน้ำตาเอาไว้ ความวุ่นวายตรงหน้าทำให้คิเอะผู้เป็นแม่รีบเข้ามาควบคุมสถานการณ์ในทันที

“ทุกคนหลีกทางหน่อย! เนซึโกะ พาทันจิโร่ไปที่ห้องแม่แล้วอยู่ช่วยแม่รักษาทันจิโร่ ส่วนทาเคโอะไปดูแลน้องๆ อย่าให้วุ่นวาย อยู่ในห้องของพวกลูกอย่างสงบ แม่ต้องใช้สมาธิ”

คิเอะพูดด้วยน้ำเสียงเด็ดขาด ซึ่งเนซึโกะและทาเคโอะก็ปฏิบัติตามในทันที

เพราะครอบครัวคามาโดะเป็นครอบครัวที่อาศัยอยู่บนภูเขาแค่เพียงครอบครัวเดียว หากมีใครเจ็บป่วยแล้วต้องพาไปหาหมอในหมู่บ้าน จะทำได้ล่าช้าเนื่องจากระยะทางที่ห่างไกลอาจรักษาได้ไม่ทันท่วงที คิเอะ ผู้เป็นแม่จึงได้ร่ำเรียนวิชาแพทย์มาจากหมอในบ้านเกิดก่อนจะย้ายมาอาศัยอยู่ที่นี่ ทำให้เธอสามารถรักษาอาการเจ็บป่วยที่ไม่ร้ายแรงนักได้

 “พี่เป็นยังไงบ้างคะแม่ ลมหายใจแผ่วลงทุกที”

หลังจากนำร่างของทันจิโร่เข้ามาในห้อง คิเอะก็ตรวจร่างกายลูกชาย โดยเฉพาะบริเวณแผลที่ลำคอ เนซึโกะมองการทำงานของแม่พลางถามด้วยท่าทีกังวลใจ

“โชคดีที่แผลไม่ลึกมาก ไม่โดนเส้นเลือดใหญ่...” คิเอะเอ่ยด้วยความสงบนิ่งแม้ว่าในใจจะรู้สึกกังวลไม่แพ้กัน “แต่ก็ยังวางใจไม่ได้ เลือดออกเยอะมากแบบนี้ยังไม่พ้นขีดอันตราย เนซึโกะช่วยไปหยิบกล่องยาบนชั้นด้านในแม่ให้ที แล้วเตรียมน้ำร้อนสำหรับต้มทำความสะอาดอุปกรณ์ให้แม่ด้วย”

“ค่ะ!”

คืนนั้นบ้านคามาโดะมีแสงไฟสว่างตลอดทั้งคืน บ่งบอกถึงความทุ่มเทในการช่วยชีวิตพี่ชายคนโตของบ้าน การเย็บปิดแผลเป็นไปได้ด้วยดี ไม่มีอาการติดเชื้ออื่นๆ แทรกซ้อน แต่ทันจิโร่กลับยังไม่ตื่นขึ้นมาแม้ว่าวันเวลาจะผ่านไปเกือบ 7 วันแล้ว สมาชิกในบ้านต่างภาวนาให้เขาลืมตาตื่นขึ้นมาให้เร็วที่สุด

เมื่อลืมตาขึ้นมา สิ่งที่อยู่เบื้องหน้าคือเพดานไม้เก่าๆ ที่คุ้นเคย เด็กชายเจ้าของเรือนผมสีแดงกวาดสายตามองไปรอบห้องก็พบกับเครื่องใช้ในบ้านที่จัดเรียงอยู่ในตำแหน่งเดิม ทันจิโร่จำได้ในทันทีว่านี่คือบ้านที่เขาอาศัยอยู่กับครอบครัวมานับสิบปี อาการเจ็บปวดบริเวณลำคอทำให้เขายกมือขึ้นสัมผัสเบาๆ ก่อนจะพบว่ารอบคอของตนเองมีผ้าพันแผลพันไว้

‘ข้าฝันอีกแล้ว...แถมยังกลับมาที่เดิมได้จริงๆ ด้วย... แถมยังแผลที่ลำคอนี่... แสดงว่าที่คุณชิโนบุพูดมีความเป็นไปได้สูงเลยสินะ’

ภาพที่เห็นตรงหน้าทำให้ทันจิโร่นึกไปถึงคำพูดของเสาหลักแมลงที่เธอได้กล่าวขึ้นมาเมื่อครั้งที่ทันจิโร่ยังคง ‘ตื่น’ อยู่

“...ทันจิโร่คุงช่วยเล่าเกี่ยวกับความฝันนั่นให้ฉันฟังทีได้มั้ยคะ? บางที...ฉันคิดว่านั่นอาจจะไม่ใช่ความฝันธรรมดาก็ได้ค่ะ”

ได้ยินดังนั้นประกอบกับสีหน้านิ่งอึ้งเมื่อสักครู่ของชิโนบุทำให้ทันจิโร่เล่าความฝันของตนเองออกมา ทั้งบรรยากาศที่คุ้นเคยของครอบครัว ความสมจริง การกระทำทุกอย่างรวมไปถึงกลิ่นอายอสูรที่พบในความฝันนั้นด้วย

“หมายความว่ายังไงเหรอครับ? ที่ว่าไม่ใช่แค่ความฝันธรรมดา...?”

หลังจากเล่าเรื่องทั้งหมดจบ ทันจิโร่จึงถามขึ้นด้วยความสงสัย ชิโนบุทำท่าทางจะกล่าวอะไรบางอย่างออกมาก่อนที่เธอจะเงียบไปเหมือนกำลังครุ่นคิด ครู่เดียวเด็กสาวในชุดฮาโอริลายผีเสื้อก็เอ่ยขึ้นพร้อมรอยยิ้มบาง

“...อืม ฉันไม่อยากจะรีบด่วนตัดสินใจเท่าไหร่ เพราะเรื่องนี้ค่อนข้างสำคัญมากนะคะ มันอาจจะเป็นแค่ความฝันธรรมดาหรืออาจจะไม่ใช่แค่นั้นก็ได้ค่ะ”

ชิโนบุจับคางพลางใช้ความคิดอยู่ครู่หนึ่ง เธอก็เอ่ยขึ้น “เอาอย่างนี้นะคะ ขอฉันพิสูจน์สิ่งที่ฉันคิดหน่อยค่ะ ...หากทันจิโร่คุงนอนหลับแล้วฝันอีกครั้งล่ะก็ ช่วยหาคำตอบต่อไปนี้ให้ฉันหน่อยนะคะ”

เสาหลักแมลงชูนิ้วขึ้นมาหนึ่งนิ้ว

“ข้อแรก ฉันอยากให้ทันจิโร่คุงสังเกตว่ามันเป็นเรื่องราวที่ต่อเนื่องหรือเกี่ยวข้องกับความฝันเดิมหรือไม่ค่ะ” เด็กสาวชูนิ้วที่สองและสามเพิ่มมา “ข้อที่สองคือช่วงเวลา ข้อสุดท้ายคือสถานที่ ขอแบบที่แน่นอนเลยนะคะ ว่าในความฝันนั้นเป็นสถานที่ไหนและเมื่อไหร่ ฉันขอคำตอบแค่เพียงสามข้อเท่านั้นค่ะ”

“แค่นั้นเองเหรอครับ?”

“ใช่ค่ะ แค่นั้นก็เพียงพอที่จะคาดการณ์สิ่งที่เกิดขึ้นได้แล้ว”

‘สิ่งที่เกิดขึ้นคืออะไรกันนะ...? ไม่ใช่แค่ความฝันธรรมดา... แล้วมันคืออะไรกันล่ะ?’

ทันจิโร่ได้เพียงแต่ครุ่นคิด เพราะชิโนบุไม่ยอมบอกคำตอบจนกว่าเขาจะนอนหลับแล้วฝันเรื่องเดิมพร้อมทั้งหาคำตอบทั้งสามมาให้เธอได้เท่านั้น

จากการที่ตื่นขึ้นมาในสภาพที่ได้รับการรักษาพยาบาลแล้วบนฟูกในบ้านหลังเดิมที่คุ้นเคย อีกทั้งแผลบริเวณลำคอตำแหน่งเดียวกันกับที่เขาปาดคอของตัวเองไปเมื่อฝันครั้งก่อนทำให้ยืนยันคำตอบของเสาหลักแมลงได้บางส่วนแล้วว่า นี่เป็นฝันคราวนี้ต่อเนื่องจากครั้งก่อนและสถานที่นี้คือบ้านเดิมของครอบครัวคามาโดะ

ปัญหาต่อไปคือ ช่วงเวลา

หากคิดตามในหลักความจริง การที่ทุกคนในครอบครัวยังมีชีวิตอยู่ยกเว้นคุณพ่อ หมายความว่าช่วงเวลานี้อยู่ในช่วงเวลาหลังจากที่คุณพ่อเสียชีวิตจนถึงก่อนที่จะถึงคืนนั้น...คืนที่ทุกคนถูกสังหาร 

แต่ก็ยังสรุปไม่ได้ ในเมื่อเหตุการณ์ในความฝันที่สร้างโดยอสูรข้างแรมที่หนึ่ง เป็นเหตุการณ์ที่ผ่านพ้นค่ำคืนนั้นไปแล้วและทุกคนยังมีชีวิตอยู่ดีโดยที่ไม่ได้พบเจออสูร

ทันจิโร่ไม่อยากรีบด่วนสรุปจนกว่าจะแน่ใจในคำตอบ

ในขณะที่คิดวนไปมาอยู่นั้น เสียงเลื่อนบานประตูก็เรียกความสนใจของทันจิโร่ น้องชายคนรองของบ้านคามาโดะ ‘ทาเคโอะ’ ก้าวเข้ามาในห้องพร้อมกับสำรับอาหารในมือ ทันทีที่เห็นพี่ชายตื่นขึ้นมาแล้วทาเคโอะถึงกับหลั่งน้ำตาแล้วร้องตะโกนด้วยความดีใจ

“พี่ทันจิโร่! พี่ฟื้นแล้ว!” ทาเคโอะหันไปตะโกนนอกห้อง “ทุกคนนนน! พี่ทันจิโร่ฟื้นแล้ววววว!!”

เสียงเอะอะตึงตังเหมือนคนกำลังรีบวิ่งสุดชีวิตดังออกมาจากนอกห้อง ครู่เดียวก็มีคนวิ่งมาถึง ร่างเล็กของฮานาโกะและชิเงรุพุ่งเข้ามากอดทันจิโร่ก่อนใคร  

“ฮืออออ! ในที่สุดพี่ทันจิโร่ก็ตื่นแล้ว”

“พวกข้าเป็นห่วงมากๆ นึกว่าพี่จะไม่ตื่นซะแล้ว”

แรงปะทะของเด็กทั้งสองทำเอาทันจิโร่ที่เพิ่งฟื้นขึ้นมาถึงกับเซไปเล็กน้อย พี่ชายคนโตโอบกอดน้องๆ พลางลูบศีรษะปลอบประโลมโดยไม่ลืมที่จะกวักมือเรียกน้องชายคนรองจอมวางมาดให้เข้ามากอดด้วย

“อา... ทุกคน พี่ไม่เป็นอะไรแล้วล่ะ ขอโทษที่ทำให้เป็นห่วงนะ”

หลังจากพี่น้องคามาโดะกอดกันกลมอยู่พักใหญ่ ทันจิโร่ก็คลายอ้อมกอดแล้วถามหาถึงคนอื่นๆ ในบ้าน ก็ได้คำตอบว่าคุณแม่และเนซึโกะออกไปเก็บของป่า ส่วนน้องคนสุดท้องเพิ่งนอนหลับไป ทาเคโอะพูดขึ้นเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ในคืนที่พี่ชายคนโตได้รับบาดเจ็บ

“พี่เนซึโกะบอกว่าคืนนั้น... ระหว่างที่พี่กลับไปเอาของที่ลืมไว้พี่ก็ถูกหมีป่าที่ไม่ได้จำศีลทำร้ายเอา ถ้าโดนเข้าจังๆ พี่อาจตายไปแล้วก็ได้... ดีแล้วล่ะที่พี่รอดมาได้...”

ถ้อยคำที่ได้ยินทำเอาทันจิโร่ถึงกับเบิกตากว้างด้วยความตกใจ

“...หมีป่า!?”

ความคิดของทันจิโร่ประมวลผลเร็วจี๋ ‘เอ๊ะ...!? ไม่ใช่มีดทำครัวแต่เป็นหมีป่างั้นเหรอ!? หมายความว่าข้าฝันเป็นเรื่องราวใหม่ที่ไม่ใช่เรื่องราวที่ต่อเนื่องกับครั้งก่อน... งั้นที่คุณชิโนบุบอกก็ไม่ใช่น่ะสิ...!?’

ระหว่างที่ความคิดกำลังฟุ้งซ่านอยู่นั้น ก็มีเสียงหวานเอ่ยขัดขึ้นมาซะก่อน

“เอาล่ะๆ ทุกคนออกไปได้แล้ว ถ้ายังรบกวนพี่ทันจิโร่อยู่แบบนี้พี่เขาก็ไม่ได้พักผ่อนน่ะสิ”

“พี่เนซึโกะ! ยินดีต้อนรับกลับครับ!” ชิเงรุทักทายเสียงใส

“กลับมาแล้วจ้ะ” ลูกสาวคนโตของบ้านยิ้มรับ “แม่เขากำลังเตรียมอาหารอยู่ในครัวน่ะ วันนี้มีหน่ออ่อนต้นทาระด้วย แม่เลยอยากให้ทุกคนเข้าไปช่วยหน่อย จะเตรียมของโปรดให้พี่ทันจิโร่ ฉลองที่พี่เขาฟื้นไงล่ะ”

ได้ยินดังนั้นทาเคโอะ ชิเงรุและฮานาโกะจึงเอ่ยขอตัวไปช่วยแม่ในครัว ทำให้ในห้องตอนนี้เหลือเพียงแค่ทันจิโร่กับเนซึโกะ ลูกสาวคนโตของบ้านเดินเข้ามาแล้วนั่งลงบริเวณใกล้ฟูกของพี่ชาย ด้วยความที่อยากให้แน่ใจว่าตกลงแล้ว ‘ความฝัน’ ครั้งนี้ต่อเนื่องจากคราวก่อนหรือไม่ ทันจิโร่จึงได้เอ่ยถามน้องสาวขึ้น

“...เนซึโกะ ...หมีป่าที่ว่า...”

ไม่ต้องให้รอนาน สาวน้อยในชุดกิโมโนลายอาสะโนะฮะก็พูดตอบความจริงออกมา

“ไม่มีหรอกค่ะ หมีป่านั่นน่ะ...” เธอระบายยิ้มฝืดเฝื่อน “แต่จะให้บอกทุกคนว่าข้าเห็นพี่ใช้มีดฆ่าตัวตายต่อหน้าต่อตาก็ไม่ได้ใช่มั้ยล่ะคะ อย่างน้อย...ก็จนกว่าข้าจะยืนยันได้ว่า พี่ต้องการฆ่าตัวตายจริงๆ”

เนซึโกะอยากจะเชื่อว่าพี่ชายของเธอไม่ได้ต้องการฆ่าตัวตายจริงๆ อยากจะเชื่อว่ามันต้องมีเรื่องราวอะไรมากกว่านั้น ทว่าสิ่งที่เห็นต่อหน้าต่อตาในตอนนั้น ทั้งคมมีดที่เปื้อนเลือดสีแดงฉานในมือของทันจิโร่ กลับเข้ามาคัดค้านความคิดนั้นอยู่เสมอ เธอจึงเฝ้ารอที่จะได้ฟังความจริงนั้นจากพี่ชาย

กลิ่นอารมณ์ของเนซึโกะที่ทันจิโร่รับรู้ได้บ่งบอกถึงความสับสน กังวลใจ เคร่งเครียด ...และเชื่อมั่นในอะไรบางอย่าง เมื่อรับรู้ได้เช่นนั้นทันจิโร่จึงตัดสินใจเอ่ยขึ้นอย่างแผ่วเบา

“...นี่ เนซึโกะ ถ้าพี่บอกว่าพี่ไม่ได้ตั้งใจจะตายจริงๆ เนซึโกะจะเชื่อพี่รึเปล่า...?”

แค่เพียงคำพูดนั้นก็ทำให้เนซึโกะยิ้มออกมาอย่างโล่งใจได้ อย่างน้อยพี่ชายของเธอก็ไม่ได้ต้องการตายจากไปทั้งแบบนี้แน่ๆ

“เชื่อค่ะ” เธอตอบด้วยความจริงใจ “พี่ทันจิโร่เป็นคนใจดีและอ่อนโยนที่สุดที่ข้าเคยเจอ พี่มีแต่ความจริงใจ ตรงไปตรงมาอยู่เสมอ เพราะงั้น...ไม่ว่าพี่จะพูดอะไรข้าก็จะเชื่อค่ะ ฉะนั้นได้โปรดเล่าให้ข้าฟังเถอะค่ะ  ว่าทำไมพี่ต้องทำแบบนี้ด้วย”

“....ขอบคุณนะที่เชื่อใจพี่” น้ำเสียงจริงใจและกลิ่นของความเชื่อมั่นจากน้องสาว ทำให้ทันจิโร่ระบายยิ้มบางๆ ด้วยความดีใจ แม้จะเป็นในความฝัน เนซึโกะก็ยังเป็นเนซึโกะคนเดิมที่เขารู้จัก เขาจึงอยากจะเล่าถึงสาเหตุที่ตนทำแบบนั้นลงไปให้เธอรู้เช่นกัน

แต่ว่าในตอนนี้น่ะ...เขาไม่สามารถเล่าอะไรออกไปได้ทั้งนั้น จนกว่าจะได้คำตอบจากเสาหลักแมลงว่าเขากำลังพบเจออะไรอยู่กันแน่

 “แต่เนซึโกะช่วยรอพี่หน่อยได้รึเปล่า...?” ทันจิโร่เอ่ยด้วยรอยยิ้มเศร้าๆ “มันยังไม่ถึงเวลาที่ควร... จนกว่าพี่จะแน่ใจจริงๆ ว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวพี่กันแน่ เมื่อถึงตอนนั้น... พี่สัญญา... พี่จะบอกเธอทั้งหมดเลย”

คำกล่าวนั้นทำให้เนซึโกะนิ่งเงียบไป รอยยิ้มของพี่แฝงความรู้สึกซับซ้อนหลายอย่าง เธอจึงไม่อยากจะรบเร้าพี่ชายไปมากกว่านี้ เด็กหญิงจึงยิ้มรับคำ “ได้ค่ะ ข้าจะรอพี่นะคะ”

หลังจากพูดคุยกันเรียบร้อยแล้ว เนซึโกะจึงคิดว่าตนควรจะให้พี่ชายได้พักผ่อนได้แล้ว เธอจึงเอ่ยบอกพี่ชายแล้วขอตัวออกไปช่วยเตรียมอาหารบ้าง ยังไม่ทันที่จะได้ก้าวออกจากห้องก็มีเสียงของทันจิโร่ดังขึ้นจากด้านหลัง

“ขอโทษนะ เนซึโกะ พี่ขอถามอะไรแปลกๆ หน่อยได้มั้ย?” เสียงของเด็กชายฟังดูตะกุกตะกักมากกว่าทุกที “เอ่อ...ตอนนี้เธออายุเท่าไหร่แล้ว?”

“คะ...?” เนซึโกะถึงกับผงะไปชั่วขณะ ทำไมทันจิโร่ถึงถามอายุเธอด้วย มันเป็นเรื่องปกติที่รู้กันอยู่แล้วนี่นา แม้จะรู้สึกแปลกๆ ปนงงๆ ไปบ้าง เธอก็ตอบแต่โดยดี “ปีนี้...ก็อายุ 11 ปีแล้วค่ะ”

“อ่า...ขอบคุณนะ เนซึโกะ”

“ไม่เป็นไรค่ะพี่ พักผ่อนให้เยอะๆ นะคะ ถ้าเตรียมอาหารเสร็จแล้วข้าจะเข้ามาเรียกค่ะ”

กล่าวจบเธอก็เดินออกไปจากห้อง ทันจิโร่มองส่งน้องสาวจนเธอเลื่อนปิดบานประตู เขาจึงได้คิดวิเคราะห์หาคำตอบสุดท้ายที่ตนเพิ่งได้รับมา ...คำตอบที่เสาหลักแมลงต้องการ

 ‘ถ้าเนซึโกะอายุ 11 ปี แสดงว่าตอนนี้ข้าอายุ 12 ปีสินะ...’ ทันจิโร่นึกถึงเหตุการณ์สำคัญที่เกิดขึ้นในช่วงเวลาใกล้เคียงกัน ชั่วพริบตาเดียวเขาก็นึกออก ในเมื่อมันเป็นเหตุการณ์สำคัญที่แปรเปลี่ยนชีวิตของเขาไปตลอดกาล

‘หมายความว่า... ช่วงเวลาในตอนนี้คือก่อนหน้าเหตุการณ์นั้น 1 ปี ...เหตุการณ์ที่ครอบครัวของข้าถูกอสูรสังหาร และเนซึโกะถูกทำให้กลายเป็นอสูร’

= = = = = = = = = = = = = = = = = = = = (100%)= = = = = = = = = = = = = = = = = = =

13 / 1 / 63 (100%)

สวัสดีค่ะ

เนื้อเรื่องฟิคตอนนี้จะดราม่าหน่อยๆ แต่เราไม่ค่อยถนัดแต่งดราม่าเท่าไหร่อาจจะอ่านแล้วติดขัดบ้างนะคะ คงได้แต่ต้องฝึกฝนไปเรื่อยๆ ถึงจะพัฒนาขึ้น

จริงๆ แล้วเราชอบแต่งแนวตลกคอมเมดี้มากๆ เลยนะ แบบตบมุกโบ๊ะบ๊ะ เฮฮาอะไรแบบนี้ คงได้แต่เฝ้ารอให้เซนอิทสึออกมาถึงจะได้แต่ง (ซึ่งคงอีกสักพักเลยล่ะ 555)

อ้อ! ตอนนี้เรามีแท็คประจำฟิคแล้วนะคะ #ทันจิโร่ในความฝันนิรันดร์ เข้าไปเวิ่นเว้อกันได้น้า

ถ้าชอบก็ฝากคอมเม้นต์หรือกดปุ่มให้กำลังใจได้นะคะ!

แล้วเจอกันใหม่เมื่อชาติต้องการค่า