คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : - - - บทนำ - - -
--- บทนำ ---
บล๊อง
เสียงกล่องข้อความในโซเชี่ยลสุดฮิตของจีนที่เรียกว่าเว่ยป๋อดังขึ้นเมื่อมีคนทักแชทมาหา ชายหนุ่มที่กำลังนั่งเล่นเน็ตจึงกดเข้าไปอ่านข้อความแทบจะในทันทีที่ได้ยินเสียงเตือน
‘ตื่นเต้นจัง’
เจ้าของข้อความที่อยู่ไกลออกไปอีกประเทศหนึ่งพิมพ์ข้อความสั้นๆ มาหาเขา ชายหนุ่มแย้มยิ้มจนเห็นลักยิ้มน่ารักที่ข้างแก้มขวา
‘ตื่นเต้นเหมือนกันครับพี่หมิน’ จางอี้ชิงพิมพ์ตอบกลับไปหาพี่หมินหรือซิวหมิน เพื่อนในโลกออนไลน์ชาวเกาหลีที่อี้ชิงพูดคุยด้วย
เขาทั้งคู่รู้จักกันผ่านทางสังคมออนไลน์ขนาดใหญ่ของจีน เว่ยป๋อทำให้เขาทั้งคู่ที่มีไลฟ์สไตล์ชอบกินเหมือนกันได้มาเจอกัน อี้ชิงชอบหาร้านอร่อยๆ แล้วถ่ายรูปอาหารแชร์ลงทามไลน์ ขณะที่ซิวหมินเองก็ชื่นชอบอาหารจีนเป็นพิเศษจึงตามหาภาพอาหารน่ากินๆ ในเว่ยป๋อ พอมาเจอภาพถ่ายอาหารจีนของอี้ชิง เขาก็เริ่มติดตามและพูดคุยกัน
จนทั้งคู่สนิทกัน และกลายเป็นเพื่อนกันในที่สุด
คริสมาสต์ปีนี้ซิวหมินเลือกเดินทางไปฉลองที่ประเทศจีน นอกจากเขาจะได้ไปหาคนพิเศษแล้ว ยังถือโอกาสไปเจออี้ชิงเพื่อนในสังคมออนไลน์อีกด้วย การได้เจอคนพิเศษพร้อมกันถึงสองคนจึงทำให้ซิวหมินตื่นเต้นอย่างบอกไม่ถูก
คนหนึ่งก็ถือว่าเป็นเพื่อนกินที่ไม่เคยเห็นหน้าค่าตา ส่วนอีกคนที่เคยเห็นหน้าก็พิเศษไม่แพ้กัน
‘อี้ชิงนายขับรถไม่เป็นใช่ไหม’ ซิวหมินพิมพ์ถามกลับมา
‘ใช่แล้วครับ แต่ถ้าจากสนามบินไปที่พักของพี่ เรานั่งแท๊กซี่ไปได้นะครับ’
‘ไม่เป็นไร เดี๋ยวให้แฟนฉันมารับเลย นายโอเคนะ’ ซิวหมินถามเจ้าบ้านเพื่อให้แน่ใจว่าอีกฝ่ายจะโอเคกับการตัดสินใจของเขา จริงอยู่ว่าเขาเลือกนัดอี้ชิงก่อน แต่ยังไงซะแฟนก็สำคัญกว่าเพื่อนกินอยู่แล้ว ฉะนั้นเขาจึงขอลำเอียงที่จะให้แฟนมารับดีกว่า
‘ได้สิครับ เดี๋ยวเราเจอกันที่สนามบินก่อน แล้วค่อยว่ากันอีกที’
‘โอเค งั้นเอาตามนี้ ฉันไปละพรุ่งนี้ต้องตื่นไปสนามบินแต่เช้า อย่าลืมไปรับฉันเด็ดขาดนะ’ ซิวหมินเน้นย้ำเจ้าคนขี้ลืมอีกครั้ง
‘ครับผม ฝันดีครับ ไว้เจอกันพรุ่งนี้’ อี้ชิงพิมพ์ตอบกลับไปอย่างคล่องแคล่ว
ซิวหมินยิ้มให้กับหน้าจอโทรศัพท์ในมืออีกครั้งก่อนจะกดล็อคมันแล้วเอื้อมมือไปปิดไฟนอนในที่สุด พรุ่งนี้จะเป็นการเดินทางไปต่างประเทศเพื่อเจอเพื่อนและคนรัก ฉะนั้นคืนนี้ก็ขอนอนเอาแรงซะหน่อย เพราะการไปฉลองคริสมาสต์ครั้งนี้น่าจะต้องใช้พลังเยอะแน่นอน
.
.
.
สนามบินประจำเมืองขนาดกลางเต็มไปด้วยผู้คนมากหน้าหลายตาต่างชาติต่างภาษา แม้จะเป็นเมืองจีนแต่ขณะที่อี้ชิงกำลังยืนรอรับแขกคนสำคัญอยู่ที่จุดรอรับ รอบกายก็มีไกด์จากชาติอื่นๆ มายืนอยู่ด้วยมากมาย จนเขาเริ่มรู้ตัวว่าตัวเองไม่ได้มาสนามบินนานแค่ไหนแล้ว ผู้คนจอแจถึงได้เปลี่ยนหน้าเปลี่ยนตากันไปขนาดนี้
อี้ชิงแหงนหน้าขึ้นมองตารางเวลาเที่ยวบินอีกครั้ง รหัสเครื่องของพี่ซิวหมินบอกเวลาว่าตอนนี้ลงจอดเรียบร้อยแล้ว อีกไม่กี่อึดใจพี่หมินที่เขาเคยเห็นแต่ในภาพก็จะปรากฏกายออกมาให้เห็น เขาจินตนาการไม่ออกเลยว่าถ้าเจอกันจริงๆ พี่หมินจะหน้าตาเหมือนในรูปหรือเปล่า เขาเริ่มรู้สึกประหม่าจนกระทั่งต้องนึกหาคำทักทายมาท่องเป็นพัลวัน
หัวหน้าทัวเกาหลีเริ่มชูป้ายพร้อมๆ กับที่มีนักท่องเที่ยวชาวเกาหลีเดินออกมาจากที่รับกระเป๋า แสดงว่าผู้โดยสารจากอินชอนกำลังทยอยกันออกมาสินะ อี้ชิงจึงชูป้ายรับของตัวเองบ้าง เขาตั้งใจทำทั้งคืนเลย เพื่อมารับพี่หมินโดยเฉพาะ
รอไม่นานคนที่อี้ชิงนึกใบหน้าเอาไว้ในใจก็เดินออกมาให้เห็น พี่ซิวหมินตัวจริงเหมือนในดิสเพลย์ในเว่ยป๋อทุกอย่าง เพียงแต่ตัวจริงดูผอมบางกว่าในรูปอยู่นิดหน่อย แต่รวมๆ แล้วถือว่าน่ารักมากเลย
“พี่หมิน ทางนี้ครับ” อี้ชิงโบกไม้โบกมือพร้อมทั้งส่งเสียงเรียกหนุ่มตาชี้ที่กำลังหันซ้ายหันขวาอยู่ เมื่ออีกฝ่ายเห็นอี้ชิงก็รีบลากกระเป๋าวิ่งเข้ามาให้ทันที
“นายคืออี้ชิงเหรอ เหมือนในรูปเปี๊ยบเลย” พี่หมินทักอี้ชิงด้วยรอยยิ้มกว้างก่อน
“พี่หมินก็เหมือนกัน ดีใจจังที่ได้เจอ” อี้ชิงว่าแล้วก็อ้าแขนเข้าโอบกอดคนตรงหน้า เขาทั้งสองค่อนข้างจะสนิทกันในโลกออนไลน์ฉะนั้นเมื่อเจอตัวจริง การทักทายพูดคุยของทั้งคู่จึงราบรื่นไม่ติดขัดอะไร
“เหนื่อยไหมครับ ต้องตื่นแต่เช้าเลย จริงๆ มารอบดึกก็ได้นะครับ”
“ก็แฟนฉันเขาไม่ว่างน่ะสิ เออ... พูดแล้วก็นึกขึ้นได้ นายมีโทรศัพท์ไหมขอยืมหน่อยสิ” ซิวหมินว่าขณะก้มลงหยิบสมุดจดเล่มเล็กๆ ขึ้นมาเปิดกางหาเบอร์โทรศัพท์
“สมัยนี้ใครเขาไม่มีโทรศัพท์กันล่ะครับ” อี้ชิงส่ายหน้าตลกกับคำพูดของอีกฝ่ายขณะยื่นโทรศัพท์ในมือให้อย่างไม่คิดหวง
“ขอบใจนะ” ซิวหมินกล่าวขอบคุณสั้นๆ ขณะก้มหน้าก้มตากดเบอร์ในสมุดลงใส่มือถือก่อนจะเอาขึ้นแนบหูเพื่อรอให้คนปลายสายรับ
“สวัสดีครับ” เสียงเรียกดังขึ้นสามสี่ครั้งคนในสายก็รีบโทรศัพท์ ซิวหมินเผลอยิ้มออกมาไม่รู้ตัว
“นี่ฉันเองนะ ซิวหมินนะ ตอนนี้ฉันอยู่เกทสิบ นายถึงหรือยัง”
“อ่อ ถึงแล้วล่ะ ตอนนี้อยู่ประตูเจ็ด นายออกมารอตรงถนนเลย เดี๋ยวฉันขับรถไปรับ” คนในสายนัดแนะกับซิวหมินแล้วก็กดวางสายไป
“เราออกไปรอข้างนอกกัน ขอบใจนะ” ซิวหมินว่าแล้วก็คืนโทรศัพท์ให้อี้ชิง
“มาถึงก็ทิ้งผมไปกับแฟนเลย” อี้ชิงแกล้งทำเสียงกระเง้ากระงอด
“โธ่เด็กน้อย มีแฟนก็ต้องใช้ให้คุ้มค่าสิ จะไปเสียเงินนั่งแท๊กซี่ทำไม” ซิวหมินพูดไปพลางยกมือขึ้นลูบหัวคนเด็กกว่าไปพลาง “นายก็รีบๆ หาแฟนล่ะจะได้ไม่ต้องเสียเงินนั่งแท็กซี่อยู่แบบนี้ ฮ่าๆ” คำของคนอายุมากกว่าทำเอาอี้ชิงพองลมในปากแสร้งทำเป็นงอน ทว่าในใจนั้นกลับร่าเริงยินดีที่เขาทั้งสองแสดงความสนิทสนมต่อกันได้มากมายถึงเพียงนี้
ครืดดด
โทรศัพท์ในมือสั่นขึ้นจนเจ้าของสะดุ้งเล็กน้อย อี้ชิงก้มมองดูหมายเลขในหน้าจอเมื่อเห็นว่าเป็นเลขที่ไม่ได้เมมเอาไว้เขาก็ส่งต่อให้ซิวหมินทันที
“นายใส่เสื้อกันหนาวสีส้มใช่ไหม” เมื่อได้ยินดังนั้นซิวหมินก็หันซ้ายหันขวาหาคนในสาย “หันกลับมาสิ ฉันอยู่ข้างหลังนายแล้ว” ไม่ทันขาดคำซิวหมินก็หันควับกลับไปทันที
เมื่อเห็นคนในสายยืนรออยู่ตรงหน้า ซิวหมินก็ยิ้มกว้างอย่างมีความสุข นี่ล่ะคนพิเศษคนที่สองที่เขาจะมาฉลองคริสมาสต์ด้วย “ลู่หาน!”
ซิวหมินวิ่งเยาะๆ เข้าไปกอดชายหนุ่มอันเป็นที่รัก เมื่ออีกฝ่ายรู้ว่าเขาจะมาเที่ยวที่จีน ก็อาสาเป็นสารถีขับรถให้ทันทีเพราะไม่อยากให้เขาต้องนั่งแท๊กซี่ให้ลำบาก และด้วยความหวงจึงไม่อยากให้นั่งรถไปไหนมาไหนกับเพื่อนในเว่ยป๋อที่ซิวหมินชอบเล่าให้ฟัง ถึงจะดูไม่มีพิษมีภัย แต่สังคมสมัยนี้ก็ไว้ใจไม่ได้
ซิวหมินกอดลู่หานอยู่พักหนึ่ง แต่อีกฝ่ายกลับไม่โอบมือกอดตอบอย่างเคย เขาจึงถอยกายออกมาเพื่อจะถามว่าอีกฝ่ายเป็นอะไรไป แต่ไม่ทันได้อ้าปากถามอะไรออกไป ลู่หานที่เขากอดก็ขยับกายเดินผ่านเขาตรงไปยังอี้ชิงที่ยืนห่างออกไป
ซิวหมินยืนนิ่งมองภาพเหตุการณ์ตรงหน้าราวกับกำลังดูภาพยนตร์เรื่องหนึ่ง ลู่หานแฟนของเขาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าอี้ชิงที่ยืนจ้องร่างสูงกว่าอย่างไม่เชื่อสายตา ขณะที่ซิวหมินตัดสินใจจะขยับเดินเข้าไปหาทั้งคู่ คนที่ขึ้นชื่อว่าแฟนของเขาก็เอื้อมมือออกไปดึงอี้ชิงเข้ามากอดแน่น
“อี้..ชิง”
.
.
.
to be continued…
ความคิดเห็น