ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    แฮรี่ ภาคอลวนฮอกวอตส์

    ลำดับตอนที่ #6 : ศิลาอาถรรพณ์

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 1.17K
      5
      11 ส.ค. 49

    บทที่ 6

    ตอนเช้าที่กริมโมลเพลซ

    ร่างโปร่งบางนอนหลับอย่างสบายเพราะความอุ่น ชายหนุ่มขยับตัวซุกผ้าห่มอุ่นมากยิ่ง แถมผ้าห่มยังมีบริการเสริมกอดเอวให้อีก ทำให้อุ่นกระชับมากยิ่งขึ้น
    เอ้ ผ้าห่มขยับ กับหายใจรดต้นคอเขาได้ด้วย เซเวอรัสคิดอย่างแปลกใจ ก่อนสะดุ้งตกใจตื่น

    เมื่อลืมตาเห็นดวงหน้าคมคายของคนที่คิดถึง กำลังหลับอย่างสบายอารมณ์ ชายหนุ่มลำดับเหตุการณ์ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ยังออกไม่หมด ดวงตาสีดำของคนที่นอนหลับอยู่ครงหน้าก็ลืมตาจ้องมองเขา ก่อนส่งยิ้มอ่อนโยนให้

    "อรุณสวัสดิ์ หลับสบายไหม"

    ซิเลียสทักร่างโปร่งในอ้อมแขน ก่อนกระชับแน่นกันอีกฝ่ายหนี

    "ฉันมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร"

    เซเวอรัสถามเสียงเข้ม พยายามระงับความตื่นเต้นกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น และกับรอยยิ้มที่ทำให้หัวใจกระตุก เต้นตึกตักไม่ยอมหยุด

    "นานยเมาหลับไป ฉันเลยพามานอนที่บ้านฉันก่อน" ซิเลียสเล่าอย่างคร่าว

    "แล้วทำไมต้องมานอนเตียงเดียวกัน บ้านนายก็ไม่ได้มีห้องเดียวสักหน่อย" เซเวอรัสหาเรื่องอีกฝ่ายทันที

    "ก็นายเมา อาเจียนจนฉันต้องเปลี่ยนชุดให้ แล้วฉันก็กลัวนายอาเจียนตอนนอนอีก ถ้าอยู่คนละห้องจะไปรู้ได้อย่างไร ก็เลยต้องมานอนเฝ้าไง"

    ซิเลียสชี้แจงเหตุผล แถมยกเมฆมุขอาเจียนมาอ้าง ทำให้อีกฝ่ายพูดอะไรไม่ออก

    "ขอโทษที่ทำให้นายลำบากไปด้วย" เซเวอรัสกัดฟันขอโทษตามมารยาท

    "ฉันไม่อยากได้คำขอโทษหรอก เปลี่ยนเป็นจูบขอบคุณแทนจะดีมาก" ซิเลียสบอกพร้อมยื่นหน้าหลับตาเข้ามาใกล้

    แขนเรียวออกแรงผลักร่างตรงหน้าเต็มแรงอย่างหมั่นไส้ ก่อนรีบขยับลุกออกจากเตียงทันที

    แต่อาการเมาค้างส่งผลให้ร่างโงนเงนทันทีที่ลุกอย่างรวดเร็ว แขนแข็งแรงของร่างสูงคว้าตัวคู่กรณีไว้ได้ทัน

    "อย่างนี้ต้องสองจูบขอบคุณ แถมอีกหนึ่งเป็นจูบทำโทษที่ประทุษร้ายฉันเมื่อกี้" ซิเลียสบอกก่อนหันร่างอีกฝ่ายมาประทับจูบอย่างรวดเร็ว ปิดโอกาสการปฎิเสธทั้งหมด

    ริมฝีปากบางแดงกล้ำ จากรสสัมผัสของอีกฝ่าย ส่งเสียงครางประท้วงเมื่อได้รับอิสระภาพเพียงเล็กน้อย ก่อนจะถูกสัมผัสอย่างแนบแน่น กระตุ้นอารมณ์หวามให้ล่องลอย ไม่รู้ตัวจนแผ่นหลังกระทบกับเตียงนอนอีกครั้ง

    "รักนาย"
     
    เสียงทุ้มกระซิบข้างหูร่างที่อยู่ข้างใต้ ไม่มีเสียงตอบรับหรือปฎิเสธดังตอบมา แต่ก็ไม่ขัดขืนต่อการรุกรานครั้งใหม่ ซิเลียสถือว่าการไม่ปฎิเสธคือการตอบรับ ก่อนฉวยโอกาสต่อทันที ในเมื่อเขารอโอกาสอย่างนี้มาตั้งเกือบยี่สิบปี

    กว่าที่ทั้งคู่จะลุกจากเตียงก็ตอนบ่าย ซิเลียสอุ้มเซเวอรัสมาที่โต๊ะอาหาร

    "ปล่อยน่า ฉันเดินเองได้ " เซเวอรัสบอกอีกฝ่าย

    "ไม่เป็นไรหรอก นายยังเจ็บอยู่ใช่ไหม แถมสาเหตุของการเจ็บจนเดินไม่คล่องก็มาจากฉัน ฉันก็ต้องรับผิดชอบสิ" ซิเลียสบอกอย่างอารมณ์ดี

    "หยุดพูดไปเลย"
     
    เซเวอรัสบอกสีหน้าแดงกล้ำ เมื่ออีกฝ่ายท้าวความถึงสาเหตุที่ทำให้เดินไม่ถนัด ไอ้บ้าพูดเรื่องน่าอายได้หน้าตาเฉย

    ทั้งคู่หยอกล้อกันอยู่นานก่อนที่ซิเลียสจะไปส่งอีกฝ่ายที่ฮอกวอตส์ เพราะหมดวันหยุดยาว

    "ก่อนหน้านี้ นายเคยแอบเข้ามาใช่มั้ย" เซเวอรัสถาม เมื่อนึกได้ถึงดอกไม้ที่วางอยู่ข้างหมอนของเขา

    "มาดูหน้านายตอนหลับ ให้หายคิดถึงไง" ซิเลียสบอกก่อนซุกไซ้ซอกคอขาวอย่างมันเขี้ยว

    "ปล่อยได้แล้ว "เซเวอรัสห้ามอีกฝ่าย เขาไม่อยากมีรอยแดงติดให้ใครเห็น

    "ปล่อยก็ได้ แต่นายต้องสวมนี่เอาไว้"

    ซิเลียสบอกพลางใส่แหวนทองคำขาวเกลี้ยงที่นิ้งนางมือซ้ายของอีกฝ่ายทันที

    "อะไร" เซเวอรัสถาม ดวงหน้าร้อนผ่าว

    "ใส่ให้ฉันมั้งสิ" ซิเลียสว่าพลางยื่นแหวนอีกวงและส่งมือให้

    เซเวอรัสไม่กล้ามองหน้า รีบก้มหน้าก้มตาใส่แหวนให้อีกฝ่ายทันที

    "นายเป็นของฉัน จำไว้ล่ะ" ซิเลียสบอกก่อนจุมพิตอย่างดื่มด่ำเนินนาน


    ที่ก็อดดริกโฮโล่

    "ตื่นได้แล้วจ๊ะแฮรี่ " ลี่ลี่มาปลุกลูกชายตอนเช้าที่ยังไม่ตื่นเสียที

    "ครับตื่นแล้วครับ "

    แฮรี่ตอบก่อนเดินเข้าห้องน้ำ แต่งตัวลงไปทานอาหารเช้า ตอนบ่ายก็เก็บของเตรียมกลับฮอกวอตส์


    หลังปิดวันหยุดยาว ฤดูกาลซ้อมควิชดิชก็เริ่มคึกคัก เพราะทั้งสองทีมต่างก็หวังชัยชนะ

    การเรียนก็ยุ่งเพราะต้องเตรียมสอบปลายภาค

    แต่ในที่สุด การแข่งขันรอบสุดท้ายก็มาถึงจนได้

    คู่แรกเป็นของฮัฟเพิลพัฟ กับเรเวนคลอ แย่งชิงที่สามกัน

    ในที่สุดก็ถึงคู่ที่ทุกคนจับตามอง สลิธีรินกับกริฟฟินดอร์

    เสียงเป่านกหวีดเริ่มการแข่งขันจากมาดามฮูชดังขึ้น ทั้งสองทีมทะยานขึ้นฟ้าอย่างรวดเร็ว พลัดกันรุกและตอบโต้อย่างรุนแรง แฮรี่ต้องคอยหลบลูกบลัดเจอร์ที่มีเขาเป็นเป้าหมายอยู่เรื่อยๆ

    เสียงเพลงจากอัฒจันทร์ของสลิธีรินเป็นเพลงล้อเลียนเขาดังมาคลอด แต่แฮรี่ไม่สนใจ สิ่งที่เขาสนตอนนี้มีแค่เพียงลูกสนิชสีทอง โชคเข้าข้างเขา เมื่อเขาเห็นมันก่อนซีกเกอร์ฝ่ายครงข้าม ที่ควบตำแหน่งกัปตันด้วย

    แฮรี่ไม่รอช้าเขาพุ่งเข้าลูกสนิชอย่างรวดเร็ว อีกฝ่ายเมื่อเห็นแฮรี่พุ่ง ก็รีบพุ่งไม้กวาดติดตามมาอย่างรวดเร็ว แต่เด็กหนุ่มเร็วกว่า คว้าลูกสนิชได้ทันก่อนบินหนีไป ชัยชนะเลยตกเป็นของกริฟฟินดอร์

    เสียงโห่ร้องอย่างยินดี กับการแห่แฮรี่ไปรอบอย่างดีใจ เป็นหนึ่งความทรงจำที่วิเศษของวันนี้

    หลังฤดูกาลควิชดิชจบลงความหดหู่จากการสอบปลายภาคก็มาเยือนฮอกวอตส์
    สามสหายแห่งกริฟฟินดอร์อาศัยห้องสมุดเป็นที่พักผ่อนใจ เพราะเฮอร์ไมโอนี่ลากพวกเขาเข้ามาขลุกทุกเย็น และตลอดตั้งแต่เช้ายันเย็นในวันหยุด

    "ฉันต้องแต่งงานกับห้องสมุดแล้วมั้ง"
     
    รอนโอดกับแฮรี่เมื่อเฮอร์ไมโอนี่เดินไปหยิบหนังสือเล่มใหม่ที่ชั้นหนังสือ

    "นายก็ลองแต่งดูสิ ฉันจะเป็นบาทหลวงให้" แฮรี่หยอกอีกฝ่าย

    "ถ้าเลี่ยงได้ฉันก็อยากไม่มาหรอก แต่ไม่กล้าขัดใจเฮอร์ไมโอนี่ เดี๋ยวแม่คุณไม่ให้ยืมสมุดโน๊ต"

    รอนบ่นต่อ เพราะเขาหลับในคาบเรียนทำให้จดเลคเชอร์ไม่ครบ ต้องพึ่งสมุดจดของเฮอร์ไมโอนี่ เลยไม่กล้าทำให้อีกฝ่ายโมโห

    เฮอร์ไมโอนี่เดินกลับมาพร้อมหนังสือเล่มโตอีกสองเล่ม เด็กชายทั้งสองมองอย่างขยาดแทน นั่นจะกินมันแทนข้าวหรือไง

    ในที่สุดการสอบก็เสร็จสิ้นลง แฮรี่นึกสงสัยมันราบรื่นไปมั้ง ทำไมอีกฝ่ายยังไม่ลงมืออีก ตายไปหรือยังนะ

    แฮกริดเดินหน้าตาตื่นเข้ามา

    "มีเรื่องอะไรหรือฮะ" แฮรี่ถามอีกฝ่ายอย่างสงสัย

    "มีคนฆ่ายูนิคอร์นนะ" แฮกริดบอก ก่อนจะเดินไปรายงานเรื่องนี้ให้อาจารย์ใหญ่ทราบ

    "พวกนั่นฆ่ายูนิคอร์นทำไมฮะ" แฮรี่ถามขณะเดินไปด้วยกับแฮกริด

    "พวกมันดื่มเลือดของยูนิคอร์น เลือดสามารถต่ออายุได้ แต่เป็นการลงทุนที่สูงค่า และบาปมหันต์ที่ฆ่าสัตว์ที่สวยงามและบริสุทธิ์"

    แฮกกริดบอกอย่างรู้สึกโกรธคนที่กระทำการสิ้นคิดเช่นนี้

    ทั้งคู่หยุดลงที่หน้าห้อง

    "อาจารย์ใหญ่ไม่อยู่หรอก ถูกกระทรวงเรียกตัวไปเมื่อกี้" อาจารย์ซัลลาบอกทั้งคู่

    แฮรี่มองสบตาอาจารย์สอนการป้องกันตัวแห่งศาสตร์มืดอย่างมีความหมาย

    "มีคนฆ่ายูนิคอร์น แล้วดื่มเลือดมัน ร่องรอยน่าจะเกิดมาสองสามวันแล้ว" แฮกริดบอกอีกฝ่ายอย่างวิตก

    "อืม คืนนี้พวกเราก็เพิ่มเวรยามดูแลฮอกวอตส์หน่อยก็แล้วกันแฮกริด" ซัลลาบอกอย่างใจเย็น

    ลับหลังแฮกริด ซัลลาก็กระซิบเสียงเบา

    " คืนนี้ ปล่อยพวกมันให้ผ่านด่านไปก่อน "

    แฮรี่พยักหน้าก่อนเดินกลับหอนอน

    กลางดึกของคืนนั้น แฮรี่เดินด้วยแผนที่ตัวกวนภายใต้ผ้าคลุมล่องหน เมื่อเห็นชื่อของเป้าหมายที่ปรากฏบนแผนที่ ที่หน้าห้องพิเศษที่ชั้นสาม ระเบียงต้องห้าม เด็กหนุ่มก็ออกจากหอนอนทันที

    ที่หน้าห้อง ท่านตายืนรอเขาอยู่แล้วทั้งคู่ใช้ผ้าคลุมรล่องหนคนละผืน เดินผ่านเจ้าปุกปุยที่หลับเพราะเสียงเพลง ผ่านต้นสเปราต์ไปอย่างง่ายดาย ด่านกุญแจก็ไม่ยากสำหรับแฮรี่ที่จะคว้ากุญแจมีปีกพวกนั้น

    ด่านต่อไปเป็นด่านของสเนป ท่านตาเลือกได้ถูกตั้งแต่ขวดแรก ทั้งคู่มาถึงด่านหมากรุก ที่แฮรี่ต้องทึ่งเมื่อเจอฝีมือการเดินหมากระดับเซียนของท่าน วันหลังเขาต้องขอให้สอนให้หน่อยแล้ว

    "มันมากันสองคนนะฮะ"

    แฮรี่กระซิบบอก ก่อนตกลงไว้ว่าแฮรี่จะจัดการครีเวลล์ โวลเดอมอร์จะจัดการกับล็อกฮาร์ต

    ร่างสองร่างกำลังพยายามอยู่หน้ากระจกพิเศษของดัมเบิลดอร์ แต่ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่สามารถเอื้อมมือไปหยิบศิลาอาถรรพณ์ได้

    "ให้ผมช่วยหยิบให้ไหมครับผมรู้วิธีนำมันออกมาได้" เด็กหนุ่มเสนอตัว

    คนทั้งสองหันมาอย่างรวดเร็ว เมื่อเห็นเด็กหนุ่มที่เป็นเป้าหมายไม่มีไม้กายสิทธิ์ ทำให้ทั้งคู่ยังไม่รีบลงมือ

    "เธอลงมาได้อย่างไร" ครีเวลล์ถามอย่างสงสัย

    "ผมรับหน้าที่เฝ้าด่านนี้ไงครับ เป็นคำสั่งของดัมเบิลดอร์" แฮรี่โม้เล็กน้อย

    "ดัมเบิลดอร์สั่งเธอ" ครีเวลล์ทวนคำอย่างไม่เชื่อ

    " เรื่องนั้นคุณจะเชื่อหรือไม่ก็ได้ แต่ถ้าตอบคำถามผม ผมจะช่วยเอาศิลานั่นออกมาให้ก็ได้" แฮรี่ต่อรอง

    "เธออยากรู้เรื่องอะไร" ครีเวลล์บอก

    "ใครเป็นหัวหน้าของพวกคุณ" แฮรี่ถามทันที

    "เจ้าแห่งศาสตร์มืดไง คนที่เธอก็รู้ว่าใคร " ครีเวลล์ตอบ

    "หน้าตาเป็นอย่างไรฮะ" แฮรี่ถามต่อ

    "พวกเราก็ไม่เคยเห็นหน้า" ครีเวลล์ตอบ

    "เสียเวลา ไหนล่ะวิธีที่จะเอามันออกมา" ล็อกฮาร์ตขู่ตะคอกเด็กหนุ่มเมื่อชักถามมากความ

    "คุณก็ต้องคิดว่าไม่ต้องการมันแล้วมันก็จะเข้ามาอยู่ในมือคุณเอง" แฮรี่แนะนำ

    ทั้งคู่พยายามอยู่นานก็ไม่สำเร็จ

    "เธอมาลองสิ" ล็อกฮาร์ตบอก ก่อนหันไม้กายสิทธิ์มาขู่แฮรี่

    "งั้นก็ต้องแลกกับความทรงจำของคุณ" แฮรี่ยื่นข้อเสนอ

    "ได้สิ"

    ครีเวลล์กับล็อกฮาร์ตบอกพร้อมกัน แถมยังใจดี ดึงเอาเส้นความทรงจำใส่ขวดให้แฮรี่อีก

    เด็กหนุ่มไปยื่นหน้ากระจก ก่อนเอื้อมมือข้างที่ใส่ถุงมือหนังมังกรเข้าไปหยิบก้อนศิลาออกมาอย่างง่ายดาย มองทางกระจกเห็นล็อกฮาร์ตร่ายเวท เด็กหนุ่มเบี่ยงตัวหลบ ทำให้เวทย์โดนกระจกสะท้อนกลับไปหาผู้ใช้ทันที

    "ดูเหมือนจะเป็นเวทย์ลบความทรงจำนะฮะ"

    แฮรี่บอก เด็กหนุ่มไม่กลัวอีกฝ่ายเพราะมีท่านตาคอยร่ายเวทป้องกันให้ในมุมมืด

    "ส่งศิลามาสิ" ครีเวลล์บอก

    "มอบความทรงจำทั้งหมดมาก่อนสิ" เด็กหนุ่มต่อรอง

    ครีเวลล์พุ่งเข้ามา ร่ายคาถาเรียกของครงหน้าทันที

    เมื่อศิลาสัมผัสมือเขา ก็เปลี่ยนเป็นเปลวไฟ มอดไหม้ทันที

    "ศิลาอัคคี"
     
    เสียงร้องโหยหวนดังก่อนเงียบไปเหลือเพียงกองขี้เถ้าหนึ่งกองกับคนสติไม่สมประกอบหนึ่งคน

    แฮรี่เก็บศิลาอัคคีไว้ในกล่องเวทพิเศษ ก่อนเดินนำออกมาพร้อมท่านตาที่เสกคาถาสะกดใจให้ล็อกฮาร์ตเดินตามออกมา

    ที่ห้องทำงานของอาจารย์ใหญ่ ดัมเบิลดอร์พี่งกลับมาถึง

    "เป็นแผนล่อเสือออกจากถ้ำ" ชายชราบอกอย่างอารมณ์ดี

    "เลยเป็นแผนให้หมาป่ามาเข้าถ้ำ เสือจะได้ขย้ำได้โดยง่าย" ซัลลาต่ออย่างใจเย็น

    หลังจากพินิจใจล็อกฮาร์ตอยู่นานก็ใช้ไม่ได้ เพราะเสียสติไปแล้ว โวลเดอมอร์เลยใส่ความทรงจำใหม่ให้ไปว่าเจ้าตัวลองเวทลบความทรงจำแต่เผลอไปโดนกระจกสะท้อนกลับเข้าตัวเอง ทำให้ปำเป้อๆ ก่อนสั่งให้เดินกลับบ้าน รอให้เพื่อนบ้านไปพบเอง

    ขวดความทรงจำที่แฮรี่ได้มาถูกใส่ไปในเพนชิฟ

    พวกเขาเห็นการประชุมของพวกองค์กร แต่ไม่เห็นหน้าพวกมันสักคน แต่ก็รู้แผนการบางอย่าง

    "บางทีถ้าได้เห็นน่าจะเดาได้ว่าตัวจริงเป็นใครบ้าง" ซัลลาบอก

    "เสียงล่ะฮะ" แฮรี่ถาม

    "พวกมันคงใช้เวทเปลี่ยนเสียง แต่สำเนียงการพูด หรือคำพูดติดปากอาจช่วยบ่งชี้ได้ง่ายกว่า"ดัมเบิลดอร์บอกลูกศิษย์

    "อย่างนั้นก็ต้องเจอตัวจริงของพวกมันก่อนถึงจะบอกได้สิฮะ" แฮรี่สรุป

    "แต่อย่างน้อยก็ไม่มีอาจารย์ในฮอกวอตส์เป็นพวกมันสักคนแล้วล่ะ" ดัมเบิลดอร์บอกเสียงร่าเริง

    "แล้วตกลงศิลาอาถรรพณ์ของจริงอยู่ที่ไหนฮะ" แฮรี่ยังถามอย่างสงสัย

    "เป็นที่ทับกระดาษบนโต๊ะอาจารย์ใหญ่ไงล่ะแฮรี่" ซัลลาบอกหลานชายอย่างกลั้วหัวเราะ

    แฮรี่หันไปมองก้อนหินธรรมดาบนโต๊ะ นั่นน่ะนะ ศิลาอาถรรพณ์ ก่อนขำกับอารมณ์ขันลึกของท่านอาจารย์ใหญ่

    เสียงรถไฟออกจากฮอกวอนตส์กลับบ้าน พวกเด็กต่างก็ร่ำลา สามสหายบอกว่าส่งจดหมายมาให้ช่วงปิดเทอม

    แฮรี่เดินสวนกับเดรโกหน้าห้องน้ำ ร่างสูงมองเด็กหนุ่มผมสีดำ หยักศกร่างเล็กอย่างนึกถึงใครบางคน

    ปิดเทอม ขอให้ท่านแม่พาเขาไปเยี่ยมเลียร์บ้างดีกว่า

    รถไฟจอดพวกเด็กๆต่างก็ไปหาพ่อแม่ตนและแยกย้ายกับกลับบ้าน
    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×