แฮรี่ ภาค ความทรงจำที่หายไป

ลำดับตอนที่ #4 : เหตุผลของแฮรี่

บทที่ 4

กริมโมลเพลซ

หลังตอบคำถามพวกพ่อ พี่ๆและเหล่าภาคี ว่าแฮรี่ไปช่วยก่อนหายตัวไป ทั้งคู่ก็ต้องมานั่งถอนใจอยู่ในห้องของเฮอร์ไมโอนี่

"ฉันเป็นห่วงแฮรี่จัง" เฮอร์ไมโอนี่บอกอย่างเป็นห่วงเพื่อนรัก

" ฉันก็เป็นห่วงแต่หมอนั่นคงเอาตัวรอดนะ" รอนบอกอย่างไม่รู้ว่าจะทำอะไรดีกว่านี้ ก็เขาไม่สามารถต่อกรกับจอมมารได้ แค่เอาชีวิตรอดมาได้ก็ดีแล้ว

"รอน นายสังเกตุเห็นเหมือนฉันไหมว่าจอมมารเปลี่ยนไป เขาดูหนุ่มขึ้น" เฮอร์ไมโอนี่ตั้งข้อสังเกตุ

"ฉันไม่ทันได้มอง คิดว่าต้องตายแล้วตอนไม้กายสิทธิ์ถูกยึด" รอนบอกรู้สึกเฉียดตายมาหยกๆ

"ฉันก็หวังว่าแฮรี่คงปลอดภัย" เฮอร์ไมโอนี่บอกเพราะรู้ดีว่าไม่สามารถทำอะไรได้มากกว่า ขืนเคลื่อนไหวสุ่มสี่สุ่มห้า อาจทำให้แฮรี่ต้องรับข้อเสนอจอมมารมากกว่านี้
ที่พำนักของจอมมาร


เสียงทายชื่อยังดังอยู่ตลอด

"นาซาเล็ท เบทเลเฮม" โวลเดอมอร์บอก

"นั่นมันชื่อเมือง ไม่ใช่ชื่อคนซะหน่อยฮะ" แฮรี่บอก

"ฉันจะไปรู้ได้อย่างไรว่าไหนชื่อคน มันก็เหมือนกันหมด ชื่อนี้มันสำคัญมากหรือไง" จอมมารหลอกถามทันที

" เลือดช่วยสร้างพลังให้คืนร่างเดิม ชื่อนั้นคือกุญแจสู่ความทรงจำที่ถูกผนึก ทั้งสองสิ่งมีความสำคัญเท่าเทียมกันครับ"แฮรี่บอกเสียงจริงจัง

จอมมารมองเด็กหนุ่มตรงหน้า รู้สึกแปลกๆ ราวกับรู้จักกันเมื่อนานมาแล้ว ม่านหมอกบางๆกั้นบางสิ่งบางอย่างที่สำคัญที่เขาลืมไป

"หมายความว่าเลือดจะช่วยเพิ่มพลังให้ฉันใช่มั้ย " จอมมารถามอย่างเจ้าเล่ห์

"ครับ" แฮรี่รับคำ อย่างรู้จุดประสงค์ของอีกฝ่ายดี แต่มันก็ตรงกับความต้องการของเขาเองเช่นกัน ใช่แล้ว เวลามีไม่มากนัก ต้องรีบปลดผนึกโดยเร็ว

"งั้นฉันขอเลือดแบบเข้มข้นไม่ต้องผสมน้ำชาได้มั้ย" จอมมารถามและไม่ยอมให้เด็กหนุ่มปฏิเสธ เขาเอื้อมมือใหญ่ไปที่ต้นคอขาวนวลตรงหน้า

แฮรี่ไม่ได้ปฎิเสธ ยังคงนั่งนิ่งให้อีกฝ่ายทำตามที่คิด

ดวงหน้าหล่อเหลาของทอม ริดเดิ้ลซบกับซอกคอระหงของเด็กหนุ่ม ขบฟันแหลมราวกับเขี้ยวลงไป เลือดสีแดงปรากฏออกจากบาดแผล ร่างสูงดื่มมันอย่างหลงใหล รสชาติหอมหวานเปี่ยมไปด้วยพลัง รู้สึกถึงความร้อนที่วิ่งพล่านไปทั่วร่างกาย ทำให้เขาลืมตัว

"นายท่าน"

เสียงเรียกขัดจังหวะ เรียกสติของโวลเดอมอร์กลับมาสนใจกับคนตรงหน้า ที่สลบไปในอ้อมแขนของเขาจากการเสียเลือด

"เซเวอรัส ฝากทำแผลและดูแลด้วย" จอมมารสั่ง ก่อนเดินจากไป

เซเวอรัสรีบร่ายเวทย์ห้ามเลือดที่ต้นคอ ร่างบางดูซีดเผือก นอนหลับไม่ได้สติ ชายหนุ่มอุ้มร่างนั้นไปวางที่เตียง จับชีพจรเห็นยังเต้นอยู่ก็ถอนใจอย่างโล่งอก ก่อนไปปรุงยาบำรุงเลือดให้เด็กหนุ่ม

"เซเวอรัสฮะ หมายความว่าจอมมารเก็บแฮรี่เอาไว้ดื่มเลือดใช่มั้ยฮะ" เดรโกถาม

"เดี๋ยวเธอช่วยฉันป้อนยาพอตเตอร์แล้วกัน" เซเวอรัสตัดบท ก่อนนำยาที่ปรุงเสร็จไปห้องนอนของเด็กหนุ่ม

แฮรี่ที่ฟื้นจากการเสียเลือด นั่งทานอาหารที่เซเวอรัสนำเข้ามาให้

"ขอบคุณฮะศาสตราจารย์" แฮรี่บอกหลังทานอาหารเสร็จ

"ไม่เป็นไร ยังไงจอมมารก็ไม่ต้องการให้เธอตายหรอก ฉันคงต้องขุนเธอเพื่อเป็นคลังเลือดต่อไป" เซเวอรัสประชด

"หมายความว่าถ้าดื่มเลือดนายก็จะเพิ่มพลังได้ใช่มั้ย" เดรโกถามอย่างสงสัย

"ไม่ใช่หรอก มันได้ผลแค่โวลเดอมอร์เท่านั้น"แฮรี่บอกเสียงเรียบ

"ทำไม" เดรโกถามอย่างสงสัย

"ก็เพราะฉันมีพลังที่เขาฝากเอาไว้นะสิ  แต่พวกนายไม่เคยฝากพลังไว้ที่ฉัน เลือดของฉันก็เลยไม่ก่อพลังให้พวกนาย" แฮรี่เฉลยอย่างใจเย็น

"หมายความเธอจะอยู่ให้เลือดแก่จอมมารไปเรื่อยๆยังงั้นเหรอ"

เซเวอรัสที่ฟังอยู่นานถามขึ้น เขาไม่แน่ใจจุดประสงค์ของแฮรี่เลย ราวกับเด็กหนุ่มกลายเป็นใครสักคนที่เขาไม่เคยรู้จักมาก่อน ดูสวยงามขึ้น มีประกายที่ส่องสว่าง มีความสง่างามที่แปลกประหลาด

แฮรี่ยิ้มแทนคำตอบ โดยไม่พูดอะไรทั้งนั้น มีแต่แววตาที่แฝงความห่วงใยมองมาจากคนทั้งสองที่ไม่เข้าใจการกระทำของเด็กหนุ่ม


อีกสถานที่หนึ่งที่อยู่ห่างไกลมากจากผืนโลก

"แย่แล้ว รู้สึกว่ามีใครบางคนกำลังปลดผนึก" เสียงหนึ่งกล่าว กับกลุ่มที่ประชุมกันอยู่

"เป็นไปไม่ได้ ผู้ที่จะปลดผนึกที่พวกเราทั้งเจ็ดทำไว้ได้มีแต่เทวดาชั้นสูงเท่านั้น พวกปิศาจไม่สามารถทำได้หรอก ไม่ว่าพวกมันจะพยายามแค่ไหนก็ตาม" เสียงที่สองบอก

"พวกท่านอาจกังวลเกินไป ไม่มีเทวดาที่ไหนยอมช่วยปิศาจหรอก" เสียงที่สามกล่าว

"แต่ถ้ามีล่ะ อาจมีคนทรยศ" เสียงที่สี่กล่าวบ้าง

"แต่ถ้ามีใครบางคนทำจริงล่ะ" เสียงแรกท้วงอย่างไม่วางใจ

"เพื่อความไม่ประมาท เราคงต้องหาที่อยู่ของพวกมันให้เจอ และรีบกำจัดมัน ก่อนมันคืนอำนาจทั้งหมด" เสียงที่ห้าสรุป

อีกหกเสียงที่เหลือเห็นชอบด้วย พวกเขาต้องดำเนินการอย่างเป็นความลับและรวดเร็วที่สุด ก่อนที่ทุกสิ่งที่ทำมาจะล้มเหลว


ในตอนเช้าทั้งเดรโกและเซเวอรัสต่างแปลกใจกับรูปลักษณ์ใหม่ที่เปลี่ยนไปของจอมมาร

จอมมารเปลี่ยนจากเด็กหนุ่มร่างสูงเป็นชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลา ดูมีอำนาจ แต่ที่แปลกคงเป็นปีกสีดำขนาดใหญ่ที่กลางหลัง

"ร่างนี้มันหมายความว่ายังไง" จอมมารถามเด็กหนุ่มหน้าสวยหวานที่ยังคงนอนพักที่เตียง

"ร่างเดิมของคุณไงครับ แต่มันยังไม่สมบูรณ์ ต้องรออีกหน่อย"
 
เด็กหนุ่มบอกพร้อมรอยยิ้มอ่อนโยน ยื่นมือไปสัมผัสปีกสีดำ ทำให้ปีกนั้นหายไปกับแผ่นหลังกว้างทันที

"อ้อ เก็บได้ แล้วบินได้ไหม" จอมมารเริ่มสนุกกับร่างใหม่

"คุณหายตัวได้แล้วจะบินไปทำไมให้เหนื่อย"

แฮรี่ท้วง ก่อนใช้สายตามองไปทางคำภีร์บนโต๊ะ

"รู้แล้ว ทายต่อก็ได้ แต่ถ้าทายถูก ฉันขอเลือดฟูลคอร์สเลยนะ"

จอมมารต่อรองด้วยแววตาเจ้าเล่ห์ แลบลิ้นเลียริมฝีปากเมื่อคิดถึงรสชาติหอมหวานที่ไม่มีอะไรเทียบได้

เซเวอรัสรู้สึกราวกับอะไรบางอย่างถูกปลุกขึ้นเมื่อเห็นร่างนั้นของจอมมารอะไรบางอย่างที่สำคัญที่เขาต้องทำ เขากุมหัวรู้สึกปวดหัวอย่างสุดทน

"อาจารย์เป็นอะไรไปครับ" เดรโกถามพลางประคองร่างสูงของผู้เป็นอาจารย์ไว้

ดวงตาสีดำสนิทของเซเวอรัสเบิกโพลง ข้าต้องการพลัง พลังเพื่อทำบางสิ่งที่สำคัญให้สำเร็จ กลิ่นอายวิญญาณที่หอมหวานลอยอยู่เบื้องหน้า

ร่างสูงเอื้อมมือมาคว้าร่างตรงหน้า ก่อนประทับริมฝีปากทันที ปลายลิ้นรุกไล้อยู่ในโพลงปากอุ่น วิญญาณของเด็กหนุ่มที่รสชาติอร่อยล้ำ แถมยังบริสุทธิ์ถือเป็นของชั้นเลิศให้การฟื้นพลังเลยทีเดียว

ริมฝีปากถูกปล่อยเป็นอิสระ

"อาจารย์" เสียงแหบพร่าปนหอบเหนื่อยเรียกสติของร่างสูงกลับมา

"เดรโก นี่ชั้นเป็นอะไรไป"
 
เซเวอรัสถามอย่างงุนงง เขาทำอะไรไป จูบกับลูกศิษย์เหรอ แต่ริมฝีปากแดงช้ำยังเป็นหลักฐานอยู่ ถึงแม้เขาจะจำไม่ได้ว่าเกิดอะไรขึ้น

"อาจารย์ไม่เป็นอะไรแล้วใช่มั้ยครับ"

เดรโกถามเมื่อเห็นคนตรงหน้ากลับมาปกติอีก เขาขยับตัวจะลุกขึ้น แต่ขาสองข้างมันไม่มีแรงเหลือเลย ราวกับพลังถูกสูบไปหมดกับจูบเมื่อกี้ ร่างเด็กหนุ่มผมสีทองทรุดฮวบ ดีที่วงแขนของเซเวอรัสรับได้ทัน ก่อนช้อนตัวเด็กหนุ่มไปส่งห้อง

"เธอไม่เป็นอะไรใช่มั้ย"

เซเวอรัสถามพลางตรวจอาการเด็กหนุ่ม พบว่าระดับพลังเวทของเดรโกอ่อนลงมาก หมายความว่าเขาดูดพลังของเด็กหนุ่มตรงหน้ามาหรือ แต่ปกติมันไม่สามารถทำได้ไม่ใช่เหรอ เขาไม่ใช่ปิศาจสักหน่อย

"ผมรู้สึกไม่มีแรงและง่วงมากด้วยครับ" เดรโกบอกเปลือกตาหรี่ลง ก่อนหลับไปอย่างรวดเร็วทั้งที่ยังกุมมือเซเวอรัสไม่ปล่อย

วันรุ่งขึ้น

"ได้ข่าวว่านายไม่สบาย ดีขึ้นแล้วเหรอ"

แฮรี่ถามขึ้นในตอนเช้าที่พวกเขาสองคนทานอาหารเช้าด้วยกัน วันนี้เซเวอรัสออกไปทำธุระกับจอมมาร ทำให้ทั้งคู่ต้องอยู่ด้วยกัน

"ถามอะไรหน่อยสิ" เดรโกเอ่ยพลางก้มหน้าไม่กล้าสบตา

"อะไรเหรอ" แฮรี่ถาม สงสัยท่าทีของคนตรงหน้า ที่ตั้งแต่เช้าก็ไม่ค่อยสบตาใคร แถมเวลามองเซเวอรัสยังทำหน้าแปลกๆอีก

"เวลาเราจูบใครแล้วใจเต้น รู้สึกเรี่ยวแรงหายไปหมดนี่ แปลว่าเราชอบเขาหรือ"
 
เดรโกกลั้นใจถามก่อนรีบออกตัว

"สมมตินะสมมติว่า อะ นะ"

เด็กหนุ่มพูดปนหอบหลังแก้ตัวเสร็จ

" ถ้าใจเต้น แล้วนายไม่รู้สึกรังเกียจ แถมรู้สึกดีคงแปลว่า ชอบได้มั้ง" แฮรี่บอก

"นายเคยจูบจอมมารมั้ย" เดรโกถามต่อ

"ไม่เคยหรอก"แฮรี่ตอบอย่างพาซื่อ

"งั้นหรือ ฉันนึกว่านายหลงรักจอมมารซะอีก"

เดรโกบอก เพราะเขาคิดถึงเหตุผลอื่นไม่ออกที่ทำให้แฮรี่ยอมจอมมารถึงขนาดนี้

"รักสิ แต่ไม่ใช่แบบที่นายคิด"
 
แฮรี่บอกเสียงเรียบ เขารักแบบพี่น้องต่างหาก แต่ดูท่าคนตรงหน้าคงไปหลงรักใครเขาแล้ว เลยยอมลดศักดิ์ศรีมาปรึกษาเขา แต่ใคร หรือว่าจะเป็นสเนปนะ อืมน่าสงสัย ลองทดสอบดูดีกว่า

"นายรักแบบไหนล่ะ"

เดรโกซักต่อ ไม่รู้ทำไมเขาถึงได้สนใจอยากรู้เรื่องพวกนี้ ราวกับผู้หญิงกำลังคลั่งรักเลย

"แบบพี่น้องนะ แล้วนายล่ะมีสเป็คแบบไหนเป็นพิเศษ ชอบแบบผมสีดำ ดวงตาสีดำดูลึกลับดีไหม"
 
แฮรี่เริ่มหยอกคนตรงหน้าทันทีที่มีโอกาส

"เอ่อ นะ นาย หมายถึงใครเหรอ"

เดรโกตะกุกตะกักถาม หน้าแดงฟ้องอย่างไม่ต้องรอคำตอบ

"อยากให้ฉันเอ่ยให้ชัดๆเลยไหม "แฮรี่เริ่มยั่ว

"ไม่ต้องเลยนะ" เดรโกรีบห้าม แค่นี้เขาก็รู้สึกร้อนหน้าจนไม่รู้จะทำยังไงดีแล้ว

"นายเริ่มรู้ตัวว่าชอบเขาตอนไหนเหรอ" แฮรี่ยังไม่เลิก ก็เดรโกตอนนี้ดูน่ารักน่าแกล้งขนาดนั้น 
 
"ก็ตอนที่เขาอยู่เคียงข้างฉันเสมอ คอยปกป้องฉันทั้งที่ไม่จำเป็นต้องทำอย่างนั้นก็ได้ แถมยังคอยปลอบใจฉันมาตลอด" เดรโกเล่าหน้าแดงเมื่อนึกถึงอีกฝ่าย

"อืม มีเหตุผลสมควรอยู่ งั้นนายก็สารภาพซะสิ มัวรอช้าเดี๋ยวคนอื่นชิงตัดหน้าซะก่อน ฉันขี้เกียจมาปลอบตอนนายร้องไห้ขี้มูกโป่ง" แฮรี่ล้ออีกฝ่ายอย่างสนุกสนาน

"ฉันไม่ทำอะไรน่าทุเรศแบบนั้นหรอกน่า" เดรโกตะโกนบอก อยากไปบีบคอคนตรงหน้า ได้ทีเอาใหญ่เลยนะ

แล้วทั้งคู่ก็หัวเราะอย่างสนุกสนาน กับความสัมพันธ์ที่เปลี่ยนไปของพวกเขา


จอมมารกับเซเวอรัสหายตัวกลับมา ได้ยินเสียงหัวเราะดังมาจากห้องครัว  ทั้งคู่หยุดดูภาพประหลาด เด็กหนุ่มสองคนหัวเราะหน้าดำหน้าแดงกันอยู่ด้วยเรื่องอะไรซักอย่าง

"คุยเรื่องอะไรกันเหรอ" เซเวอรัสถามอย่างอดสงสัยไม่ได้

"คุยเรื่องคุ.."
 
แฮรี่กำลังจะตอบแต่ถูกขัดขวางด้วยมือเรียวของเดรโกที่ปิดปากเขาไม่ให้พูด แต่ต้องชะงักกับสายตากรุ่นประกายโกรธของจอมมาร

"หิวหรือยังฮะ"
 
แฮรี่รีบเปลี่ยนเรื่องอย่างรวดเร็ว ก่อนเดินไปเกาะแขนอีกฝ่ายกระซิบข้างหูร่างสูง

"เซเวอรัส เจ้าพาเดรโกไปพักผ่อน"

จอมมารออกคำสั่ง ก่อนหันมาโอบเอวร่างบางประกาศความเป็นเจ้าของทันที

เซเวอรัสรีบพาเด็กหนุ่มผมสีทองออกมาให้พ้นหน้าจอมมาร แขนโอบบ่าเล็กกว่าอย่างปกป้อง

"เธอทำอะไรกับเจ้าเด็กมัลฟอยนั่น"

จอมมารถามเสียงห้วน เขารู้สึกร้อนรุ่มในอกอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ของๆเขาไม่ต้องการให้ใครมาแตะต้อง

"ผมแค่แซวเราคนที่หมอนั่นชอบ" แฮรี่บอก

"แล้วเด็กนั่นชอบใครล่ะ" จอมมารถามอย่างสงสัยใคร่รู้

"เดรโกชอบสเนปฮะ" แฮรี่บอกอีกฝ่าย

"เซเวอรัสนะเหรอ"
จอมมารรู้สึกขำ ลูเซียสจะทำหน้ายังไงนะที่รู้เรื่อง ลูกชายคนเดียวซะด้วย เอ๋เรารู้สึกขำเหรอ เราไม่เคยขำมากี่ปี่แล้วนะ

"คุณหัวเราะเป็นด้วยเหรอฮะ"แฮรี่ถามอย่างแปลกใจ

"นั่นสิ ฉันลืมการหัวเราะไปนานแล้ว" จอมมารตอบอย่างแปลกใจ

"นั่นเป็นเพราะการแบ่งวิญญาณทำให้คุณขาดความสมบูรณ์ การที่รวมเอาวิญญาณเข้ามาใหม่ทำให้คุณได้อารมณ์ความรู้สึกกลับคืนมา แต่ไม่สามารถรวมได้สมบูรณ์เพราะบางส่วนถูกทำลายไปแล้ว ผมเติมส่วนที่หายไปด้วยวิญญาณในเลือดของผมแทน " แฮรี่ชี้แจง

"หมายความว่าเธอต้องการให้ฉันมีวิญญาณที่สมบูรณ์เพื่อให้รู้ผิดชอบชั่วดีล่ะสิ" จอมมารดักคอ

"ไม่ใช่เหตุผลนั้นอย่างเดียวหรอกฮะ การมีวิญญาณที่สมบูรณ์จะเรียกความทรงจำที่หายไปได้ดีกว่าวิญญาณที่ไม่สมบูรณ์ พวกที่ทำให้คุณเป็นอย่างนี้ต้องการให้คุณแยกวิญญาณจนเป็นเสี้ยวที่ไม่มีความสมบูรณ์เพื่อกำจัดคุณ"
 
แฮรี่เริ่มบอกเหตุผลที่แท้จริง เพราะคิดว่าเวลาใกล้หมดลงแล้ว

"พวกนั้น พวกไหน " จอมมารถามเสียงแข็งกร้าว

"อีกสักพักคุณก็คงได้เจอ มาสิฮะ"
 
เด็กหนุ่มว่าพลางเปิดเสื้อ เผยให้เห็นต้นคอขาว

จอมมารโอบกอดร่างบางก่อนลิ้มรสเลือดที่หวานอร่อยอย่างเพลิดเพลิน

"ขอเวลาอีกนิด"
 
แฮรี่คิดในใจก่อนหลับตาพริ้มอยู่ในอ้อมกอดของจอมมาร