บทเพลงแห่งเซเลน

ลำดับตอนที่ #15 : ตำนานไม่รู้จบ 3

บทที่15

"มิดดามอน"
 
เจ้าชายอิสมิลอุทานหลังเห็นภาพร่างโปร่งแสงของหญิงสาวชัดเจน

"ท่านพี่"

 เสียงเปล่งออกจากปากของเจ้าหญิงแห่งฮิตไทต์

"ในที่สุดน้องก็ได้พบท่านพี่"

เสียงเยือกเย็นบอก

อิสมิลเอื้อมมือคว้าร่างน้องสาวแต่มือเขาก็ทะลุผ่านร่างโปร่งแสงไม่อาจสัมผัสได้

"พลังของข้าทำให้ท่านเห็นภาพและได้ยินเสียงของวิญญาณน้องสาวได้ แต่ไม่อาจมีร่างกายให้จับต้องได้" เชอร์บอกเสียงเรียบ

"ขอบคุณมากเลยเชอร์ แค่นี้ก็พอแล้ว" เจ้าหญิงคนสวยเอ่ยบอกเพื่อนสาว

"งั้นคุยกันไปก่อนเถอะ ถ้าพระอาทิตย์ขึ้นก็ไม่สามารถติดต่อได้อีก"เชอร์บอกก่อนขอตัวจากไป

"เรื่องมันเป็นยังไงกันแน่มิดดามอน" อิสมิลถามน้องสาวถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

"น้องถูกเจ้าหญิงไอซิสหลอกมาฆ่า แล้วนำศพทิ้งลงแม่น้ำไนล์ วิญญาณน้องไปเกิดใหม่ไม่ได้ เพราะยังมีห่วงอยู่ เลยได้พบกับเชอร์ เชอร์เป็นน้องสาวของฟาโรห์เมมฟิส แต่ตอนแรกเกิดไม่นานราชินีก็สิ้นพระชนม์
ท่านเมมฟิสเป็นคนดูแลน้องสาวมากับมือทั้งคู่อยู่ด้วยกันตลอด เมื่อเชอร์โตขึ้นพร้อมพลังวิเศษ บวกกับผมสีทองแปลกประหลาดทำให้เธอได้รับฉายาธิดาแห่งไนล์และเป็นผู้พิกษ์ด้วย แต่ด้วยความอิจฉาในความสนิทสนมของสองพี่น้อง
ทำให้เจ้าหญิงไอซิสสังหารเชอร์ตาย ท่านเมมฟิสเสียใจมากแต่ไม่อาจลงโทษเจ้าหญิงไอซิสได้เพราะไม่มีหลักฐาน ได้แต่เสียใจเช่นเดียวกับท่านพี่ที่เสียใจต่อการตายของน้อง แต่แย่กว่าตรงไม่อาจแก้แค้นให้ได้"
 
มิดดามอนกล่าวเรื่องราวที่ได้รู้มาให้พี่ชายฟัง

"แต่ทำไมเด็กนั่นถึงมีร่างกายให้จับต้องได้ล่ะ" อิสมิลถาม

"นั่นเป็นเพราะสิทธิพิเศษของเหยี่ยว ผู้พิทักษ์ฟาโรห์ที่สามารถปรากฏกายเพื่อทำภารกิจปกป้องฟาโรห์ เลยได้อำนาจพิเศษจากเทพเจ้า แต่เชอร์สัญญาว่าถ้ามีร่างจะไปพาพี่ชายมาพบน้อง ซึ่งเชอร์ก็รักษาสัญญาที่ให้ไว้กับน้องจริงๆ"

เจ้าหญิงอธิบาย

สองพี่น้องนั่งคุยกันตลอดคืน เพราะเวลาแค่คืนเดียวนั้นแสนสั้นยิ่งนัก

ในพระราชฐาน เสียงหัวเราะของแคโรลกับบรรดาแขกทั้งหลาย ได้แก่สองพี่น้องจากเอเธนส์ และน้องชายบุญธรรมจากแอฟรกาใต้ ทั้งหมดกำลังสนทนาอย่างออกรส

โนโครุในบทของฟาโรห์เริ่มรู้สึกแปลกๆ ราวกับเขากลายเป็นฟาโรห์ซะเอง ความทรงจำต่างๆในฐานะของเมมฟิสเริ่มเข้ามาสู้สมอง แทนที่ความทรงจำเดิมของโนโครุ จนเขาเริ่มรู้สึกอินกับบทขึ้นทุกที

อย่างความรู้สึกเศร้าอย่างมากระคนคิดถึงเมื่อมองหน้าน้องสาวที่เป็นวิญญาณมาช่วยเหลือเขาจัดการกับเรื่องวุ่นๆในราชสำนัก เมมฟิสเดินออกมาจากงานเลี้ยงอย่างเงียบๆ ไปตำหนักด้านหลัง

ร่างบางโปร่งแสงยืนอยู่ที่ริมน้ำมองดูดวงดาวบนฟ้า

"เมื่อดาวซิริอุสขึ้น ข้าคงต้องกลับไปสู่อุ้งหัตถ์แห่งเทพเจ้า" เสียงหวานบอก

"เมื่อไหร่"เมมฟิสถามอย่างเศร้าสร้อย

"คืนพรุ่งนี้"เสียงหวานเย็นตอบกลับมา

หัวใจกระตุกเหมือนถูกบีบ เขาต้องสูญเสียร่างบางอีกครั้ง

"พี่สัญญา ถ้าเกิดใหม่ได้จริง พี่จะต้องปกป้องน้องให้ได้" เสียงหนักแน่นของฟาโรห์หนุ่ม ต่อร่างโปร่งแสงสีทองของน้องสาว

คำสัญญาที่ดังท่ามกลางความเงียบริมแม่น้ำไนล์ ดังไปถึงหูของคนอีกสองคนกับหนึ่งวิญญาณที่ริมน้ำเช่นกัน

"พรุ่งนี้ประตูมิติแห่งกาลเวลาจะเปิดเป็นครั้งสุดท้ายในสมัยนี้ น้องคิดว่าท่านพี่น่าจะเชิญราชินีมาที่ริมน้ำนี้สักครั้ง อย่างน้อยท่านพี่ก็น่าจะไปขอลูกสาวเขาต่อหน้าญาติๆของพี่สะใภ้สักครั้ง"

เชอร์บอกกำหนดการของคืนพรุ่งนี้

ยามแสงอาทิตย์แรกจับขอบฟ้า ร่างโปร่งแสงของเจ้าหญิงมิดดามอนเริ่มจางลง เจ้าหญิงคนสวยโค้งอย่างอ่อนช้อย ก่อนจางหายไป

"ท่านพี่อย่าลืมที่น้องบอกนะเพคะ"

เสียงหวานบอกก่อนหายไป

"เจ้าหญิงหมดห่วง สามารถผ่านประตูของโลกหลังความตายไปได้แล้ว" เชอร์บอก

"ขอบคุณสำหรับความช่วยเหลือของท่านมาก"  เจ้าชายตอบ

"พรุ่งนี้ก็เป็นเวลาของข้าเช่นกัน " เชอร์บอกเสียงเรียบ