harry 6.9

ลำดับตอนที่ #3 : การต่อสู้

บทที่ 3

     "ร.อ.บ. อืม เธอรู้จัก สโมสรซลักไหม มันก็คล้ายกันเป็นชมรมที่ก่อตั้งขึ้น
 ชื่อเต็มมันมาจาก  รักอัมบัส  น่ะเป็นกลุ่มที่รวมเด็กมาจากหลายบ้าน 
ส่วนใหญ่เป็นกริฟฟินดอร์ และเรเวนคลอ มีมาตั้งแต่สมัยที่ลอร์ดโวลเดอมอร์ยังเรียนที่ฮอกวอกต์ "ลูเซียส กล่าวพลางรำลึกถึงความหลัง

    "น่าจะมีพวกคนที่ไม่ชอบลอร์ดโวลเดอมอร์ รวมกลุ่มอยู่เป็นจำนวนมาก"เฮอร์ไมโอนี่ตั้งข้อสังเกตุ

   "บางที ถ้าถามถึงเพื่อนรวมรุ่นของแฮกริด ทั้งที่มีชีวิตอยู่ และที่เสียไปแล้วเราอาจได้ข้อมูลเพิ่มก็ได้นะ" รอนว่า

   "ทำไมพวกนายถึงอยากรู้เรื่องชมรมเมื่อ 50 ปี ก่อนล่ะ" มัลฟอยถามพลางนิ่วหน้า

   "ทำไมพวกเราต้องเล่าให้นายฟังด้วย มีข้อประกันอะไรที่แสดงว่าพวกนายจะไม่หักหลังเรา"รอนกระแทกเสียงตอบอย่างหงุดหงิด

"มันเกี่ยวข้องกับการล้มล้างจอมมารสินะ"สเนป ถามเสียงต่ำ

"ครับพินัยกรรมของศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์" แฮรี่กล่าวเรียบพลางจ้องหน้าสบตาสเนป

"เท่าที่ฉันรู้ พ่อเธอจีบแม่เธอตอนอยู่ในชมรมนี้ และแน่นอนไม่มีเด็กจากบ้านสลิธีรินในชมรมนี้"สเนปตอบเสียงเรียบ

"ใครเป็นหัวหน้าชมรมกันค่ะศาสตราาจารย์"

"เด็กนักเรียนจะเลือกหัวหน้าจากรุ่นสู่รุ่น และจุดหมายของการรวมกลุ่มไม่แน่นอน ส่วนใหญ่เป็นการหาเรื่องสนุกทำมากกว่า"

พวกเขาสนทนากันจนเย็นตกลงกันว่า เฮอร์ไมโอนี่และรอนจะกลับไปถามแฮกริด และพวกภาคีถึงเรื่องชมรม
ส่วนแฮรี่จะมุ่งหน้ากลับก็อดดริกโฮโล่
พวกมัลฟอยตกลงจะไปกลับแฮรี่ด้วย ท่ามกลางความไม่สบายใจของรอนที่ต้องทิ้งแฮรี่ไว้คนเดียว

กลางดึกแฮรี่ปลุกทุกคนให้ตื่น ทุกคนกำไมักายสิทธิ์แน่นเตรียมพร้อม

"มีอะไร" รอนกระซิบถามดวงตาฉายแววตื่นเต้น

"นากินีนะ"แฮรี่ตอบ

สเนปขมวดคิ้วอย่างสงสัย มัลฟอยพ่อลูกมองแฮรี่นิ่ง

"ดูเหมือนจะมีผู้เสพความตายร่วมด้วยประมาณ 10 คน พวกนายพอรับมือสัก2ต่อ1 ไหวไหม ส่วนงูฉันจัดการเอง"แฮรี่บอก

"เธอก็ระวังตัวด้วย"เฮอร์ไมโอนี่เตือน

แฮรี่ร่ายเวทย์มนต์ไร้เสียง ปรากฎภาพป่าและเหล่าผู้เสพความตายขึ้น ทุกคนมองหน้า  และตกลงแบ่งความรับผิดชอบกันทางสายตาก่อนแยกย้ายกันไป

เสียงเลื้อยดังในความเงียบสงบของป่า เบื้องหน้าปรากฎร่างเด็กหนุ่มขึ้นขวางทาง เสียงขู่ฟ่อดังขึ้นเป็นภาษาที่เด็กหนุ่มเข้าใจ

"ไม่คิดว่าจะเจอเหยื่อที่วิเศษเช่นนี้ วันนี้เจ้าไม่มีวันหนีรอดไปได้"

"มันเป็นเพียงบทเริ่มต้นของการต่อสู้ของเราเท่านั้น ทอม"แฮรี่ตอบพลางร่ายคาถาเรียกเปลวเพลิงโจมตี และร่ายคาถาเกราะวิเศษป้องกันมนต์มืดของฝ่ายตรงข้าม
ทั้งคู่ร่ายมนต์ต่อสู้กัน ต่างฝ่ายต่างไม่เปิดช่องว่าง แฮรี่ยิ้มมุมปาก การร่ายเวทย์จากที่ไกลส่งผ่านตัวงูทำให้อีกฝ่ายเหนื่อยเร็วกว่า และความคล่องแคล่วว่องไวทำให้เขาเป็นต่ออีกฝ่ายในร่างงู

จนแฮรี่ร่ายคาถาสะกดนิ่งใส่ร่างงูได้สำเร็จ เขาเดินตรงเข้าหาร่างที่นอนนิ่ง พึมพำคาถาก่อนจะมอบจุมพิตให้กับงูตัวสีดำเลื่อม เขาเงยหน้าขึ้นพร้อมกลืนเอาพลังสีดำเข้าปากไป ก่อนเสกคาถาพิฆาตใส่ร่างสีดำยาว

ลอร์ดโวลเดอร์มอร์ลืมตาตื่นในร่างของเขาในที่พำนัก เขาเสียความรู้สึกควบคุมนากินีไป และไม่สามารถติดต่อมันได้ มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่