ลำดับตอนที่ #14
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : เพชรสีน้ำเงิน
บทที่ 14
หลังลงจากรถไฟใต้ดิน แฮรี่ก็เดินมาถึงพิพิธภัณฑ์แห่งชาติในกรุงลอนดอน
เด็กสาวผมดำ ในชุดกระโปรงบาน ใส่หมวก อุ้มแมวสีขาวเดินมาที่ช่องขายตั๋ว
"ตั๋วหนึ่งใบคะ" เสียงหวานบอก
"ตั๋วหนึ่งใบ นี่ค่ะ เราไม่อนุญาตให้นำสัตว์เลี้ยงเข้าไปนะค่ะ" เสียงพนักงานขายตั๋วเตือน
"แต่นี่เป็นตุ๊กตาแมวเองนี่ค่ะ" เด็กสาวบอก
"เอ๋ เหมือนจริงมากเลยนะคะ ซื้อที่ไหนเนี่ย ขนนุ่มจัง " ถือวิสาสะลูบขนสีขาวสนิทของตุ๊กตาในอ้อมกอดของเด็กสาว
เด็กสาวอุ้มตุ๊กตาตัวโปรดเดินชมงานศิลปะ วัตถุมีค่าหลายชนิด
เสียงบ่นดังมาเข้าหู "ยายผู้หญิงนั่นถือดีอะไรมาแตะตัวชั้น"
"น่านายก็ทนไปก่อนแล้วกัน หรือจะรอข้างนอก "เด็กสาวปลอบใจ
"ไม่มีทางยังไงฉันก็ไม่ปล่อยให้นายอยู่คนเดียวแน่" แมวบอกเสียงขู่คำราม
"อย่าพูดมากให้ผิดสังเกตุสิ ฉันยังไม่อยากถูกหาว่าบ้า พูดกับตุ๊กตานะ" เด็กสาวติง
แมวเจ้าเล่ห์เลยหันหน้าไปคลอเคลียหน้าอกนายสาวซะเลย เรียกรอยเรื่อบนโหนกแก้มทั้งสอง
แฮรี่ดูโบรชัวร์ ที่ได้รับแจก เดินมาถึงห้องแสดงเพชร
"นั่นเพชรสีน้ำเงิน" เด็กสาวเดินเข้าดูใกล้ ก่อนปรึกษากับคู่หูเบาๆ "ฉันไม่รู้สึกถึงไอเวทมนตร์เลย"
"แต่ฉันรู้สึกนะ ไม่ใช่จากเพชร แต่เป็นร่องรอยการใช้เวทมนตร์ อาจมีคนขโมยมันตัดหน้าเราแล้วก็ได้"แมวน้อยว่าพลางส่ายจมูกร่อน
"พอจะจำกลิ่นเวทมนตร์ได้ใช่ไหม" แฮรี่ถาม
"พอจำได้ แล้วนายจะทำอย่างไรต่อ" เดรโกถามบ้าง
"ไปตรอกไดแอนกอน ถ้าพวกพ่อมดขโมยมันไปก็ต้องเอาไปขาย ถ้าโชคดีเราอาจหาของเจอ โดยไม่ต้องขโมยเอง" ร่างบางตอบ
ที่ตรอกไดแอนกอน
ผู้คนยังพลุกพล่านถึงแม้จะไม่ใช่ฤดูเปิดเทอม เด็กสาวเดินดูตามร้านต่างๆ จนมาถึงร้านบอเจ็น เห็นชายผู้หนึ่งทำลุกลี้ลุกรนจะเข้าไปในร้าน แมวเดรโกร้องเบาๆ ยืนยัน
เด็กสาวจับบ่าชายคนนั้นให้หันมา "มาดังกัสมาทำอะไรที่นี่ฮะ"
"เอ่อฉันมาธุระนิดหน่อย" ชายร่างอ้วนสกปรกตอบ พลางพินิจเด็กสาวอย่างคุ้นเคยแต่นึกไม่ออก เขาไม่เคยรู้จักเด็กสาวสวยขนาดนี้มาก่อน
"ผมแฮรี่ ผมอยากรู้ว่าคุณมีเพชรสีน้ำเงินไหม ถ้ามีผมอยากขอซื้อ และจะไม่บอกศาลสูงวินเซนกามอต ว่าคุณขโมยมันมาจากพวกมักเกิ้ล" เด็กหนุ่มบอกข้อเสนอปนข่มขู่
"เธอจะให้ราคาเท่าไหร่" มาดังกัสถามอย่างสนใจ
"ขอผมดูของก่อน" แฮรี่กล่าวตอบ
มาดังกัสล้วงเพชรสีน้ำเงินออกมาจากกระเป๋าเสื้อคลุม กลิ่นอายเวทมนตร์กระจายออกมาเมื่อคลี่ผ้าคลุมออก
"ดูเหมือนจะเป็นของจริง ผมให้หนึ่งร้อยเกลเลียน"แฮรี่บอก
"ถูกไปมั้งฉันต้องใช้ความพยายามตั้งมากกว่าจะได้มา" เสียงโอดครวญดังมาจากพ่อค้า
"หรืออยากให้ผมฟ้องว่าคุณขโมย"แฮรี่ขู่
ทั้งคู่จึงเดินไปที่กริงกร็อตส์ แฮรี่เบิกเงินให้มาดังกัสและให้เขาทำปฏิภาณไม่คืนคำที่จะไม่บอกใคร ก่อนฝากเพชรไว้กับตู้นิรภัยของธนาคารเพื่อความปลอดภัยแล้วเดินทางต่อ
ซึ่งมาดังกัสรับปากว่าจะช่วยสืบหาที่อยู่ของมุกเจ็ดสีให้ และแฮรี่รับปากว่าจะจ่ายเงินให้อย่างงามถ้าได้ข่าวหรือของ
แฮรี่และแมวเดรโกเดินเข้าไปในร้านขายเครื่องปรุงยาเพื่อถามเจ้าของร้านถึงตัวยาที่หาไม่ยากอันเป็นส่วนประกอบย่อยๆ ซึ่งพอหาซื้อได้ และจ่ายเงินล่วงหน้าเพื่อให้ส่งโดยนกฮูกไปรษณีย์เมื่อต้องการของ
หลังจากอุดหนุนสินค้าแล้ว แฮรี่จึงหลอกถามว่าลุงเจ้าของร้านเคยรู้จักบัวหิมะและมุกเจ็ดสีหรือไม่ เจ้าของร้านบอกว่าเคยได้ยินชื่อแต่ไม่เคยเห็นของจริง
เคยได้ยินว่าอยู่ในเขตแดนของเหล่าภูตน้ำแข็งทางเหนือของฮอกวอตซ์ขึ้นไป พวกเขาจึงออกเดินทางกันต่อ และแฮรี่ไม่ลืมร่ายเวทย์ลบความทรงจำกับเจ้าของร้าน เพื่อความปลอดภัยกับเจ้าของร้านเองหากมีผู้เสพความตายมาถามทีหลัง
หลังลงจากรถไฟใต้ดิน แฮรี่ก็เดินมาถึงพิพิธภัณฑ์แห่งชาติในกรุงลอนดอน
เด็กสาวผมดำ ในชุดกระโปรงบาน ใส่หมวก อุ้มแมวสีขาวเดินมาที่ช่องขายตั๋ว
"ตั๋วหนึ่งใบคะ" เสียงหวานบอก
"ตั๋วหนึ่งใบ นี่ค่ะ เราไม่อนุญาตให้นำสัตว์เลี้ยงเข้าไปนะค่ะ" เสียงพนักงานขายตั๋วเตือน
"แต่นี่เป็นตุ๊กตาแมวเองนี่ค่ะ" เด็กสาวบอก
"เอ๋ เหมือนจริงมากเลยนะคะ ซื้อที่ไหนเนี่ย ขนนุ่มจัง " ถือวิสาสะลูบขนสีขาวสนิทของตุ๊กตาในอ้อมกอดของเด็กสาว
เด็กสาวอุ้มตุ๊กตาตัวโปรดเดินชมงานศิลปะ วัตถุมีค่าหลายชนิด
เสียงบ่นดังมาเข้าหู "ยายผู้หญิงนั่นถือดีอะไรมาแตะตัวชั้น"
"น่านายก็ทนไปก่อนแล้วกัน หรือจะรอข้างนอก "เด็กสาวปลอบใจ
"ไม่มีทางยังไงฉันก็ไม่ปล่อยให้นายอยู่คนเดียวแน่" แมวบอกเสียงขู่คำราม
"อย่าพูดมากให้ผิดสังเกตุสิ ฉันยังไม่อยากถูกหาว่าบ้า พูดกับตุ๊กตานะ" เด็กสาวติง
แมวเจ้าเล่ห์เลยหันหน้าไปคลอเคลียหน้าอกนายสาวซะเลย เรียกรอยเรื่อบนโหนกแก้มทั้งสอง
แฮรี่ดูโบรชัวร์ ที่ได้รับแจก เดินมาถึงห้องแสดงเพชร
"นั่นเพชรสีน้ำเงิน" เด็กสาวเดินเข้าดูใกล้ ก่อนปรึกษากับคู่หูเบาๆ "ฉันไม่รู้สึกถึงไอเวทมนตร์เลย"
"แต่ฉันรู้สึกนะ ไม่ใช่จากเพชร แต่เป็นร่องรอยการใช้เวทมนตร์ อาจมีคนขโมยมันตัดหน้าเราแล้วก็ได้"แมวน้อยว่าพลางส่ายจมูกร่อน
"พอจะจำกลิ่นเวทมนตร์ได้ใช่ไหม" แฮรี่ถาม
"พอจำได้ แล้วนายจะทำอย่างไรต่อ" เดรโกถามบ้าง
"ไปตรอกไดแอนกอน ถ้าพวกพ่อมดขโมยมันไปก็ต้องเอาไปขาย ถ้าโชคดีเราอาจหาของเจอ โดยไม่ต้องขโมยเอง" ร่างบางตอบ
ที่ตรอกไดแอนกอน
ผู้คนยังพลุกพล่านถึงแม้จะไม่ใช่ฤดูเปิดเทอม เด็กสาวเดินดูตามร้านต่างๆ จนมาถึงร้านบอเจ็น เห็นชายผู้หนึ่งทำลุกลี้ลุกรนจะเข้าไปในร้าน แมวเดรโกร้องเบาๆ ยืนยัน
เด็กสาวจับบ่าชายคนนั้นให้หันมา "มาดังกัสมาทำอะไรที่นี่ฮะ"
"เอ่อฉันมาธุระนิดหน่อย" ชายร่างอ้วนสกปรกตอบ พลางพินิจเด็กสาวอย่างคุ้นเคยแต่นึกไม่ออก เขาไม่เคยรู้จักเด็กสาวสวยขนาดนี้มาก่อน
"ผมแฮรี่ ผมอยากรู้ว่าคุณมีเพชรสีน้ำเงินไหม ถ้ามีผมอยากขอซื้อ และจะไม่บอกศาลสูงวินเซนกามอต ว่าคุณขโมยมันมาจากพวกมักเกิ้ล" เด็กหนุ่มบอกข้อเสนอปนข่มขู่
"เธอจะให้ราคาเท่าไหร่" มาดังกัสถามอย่างสนใจ
"ขอผมดูของก่อน" แฮรี่กล่าวตอบ
มาดังกัสล้วงเพชรสีน้ำเงินออกมาจากกระเป๋าเสื้อคลุม กลิ่นอายเวทมนตร์กระจายออกมาเมื่อคลี่ผ้าคลุมออก
"ดูเหมือนจะเป็นของจริง ผมให้หนึ่งร้อยเกลเลียน"แฮรี่บอก
"ถูกไปมั้งฉันต้องใช้ความพยายามตั้งมากกว่าจะได้มา" เสียงโอดครวญดังมาจากพ่อค้า
"หรืออยากให้ผมฟ้องว่าคุณขโมย"แฮรี่ขู่
ทั้งคู่จึงเดินไปที่กริงกร็อตส์ แฮรี่เบิกเงินให้มาดังกัสและให้เขาทำปฏิภาณไม่คืนคำที่จะไม่บอกใคร ก่อนฝากเพชรไว้กับตู้นิรภัยของธนาคารเพื่อความปลอดภัยแล้วเดินทางต่อ
ซึ่งมาดังกัสรับปากว่าจะช่วยสืบหาที่อยู่ของมุกเจ็ดสีให้ และแฮรี่รับปากว่าจะจ่ายเงินให้อย่างงามถ้าได้ข่าวหรือของ
แฮรี่และแมวเดรโกเดินเข้าไปในร้านขายเครื่องปรุงยาเพื่อถามเจ้าของร้านถึงตัวยาที่หาไม่ยากอันเป็นส่วนประกอบย่อยๆ ซึ่งพอหาซื้อได้ และจ่ายเงินล่วงหน้าเพื่อให้ส่งโดยนกฮูกไปรษณีย์เมื่อต้องการของ
หลังจากอุดหนุนสินค้าแล้ว แฮรี่จึงหลอกถามว่าลุงเจ้าของร้านเคยรู้จักบัวหิมะและมุกเจ็ดสีหรือไม่ เจ้าของร้านบอกว่าเคยได้ยินชื่อแต่ไม่เคยเห็นของจริง
เคยได้ยินว่าอยู่ในเขตแดนของเหล่าภูตน้ำแข็งทางเหนือของฮอกวอตซ์ขึ้นไป พวกเขาจึงออกเดินทางกันต่อ และแฮรี่ไม่ลืมร่ายเวทย์ลบความทรงจำกับเจ้าของร้าน เพื่อความปลอดภัยกับเจ้าของร้านเองหากมีผู้เสพความตายมาถามทีหลัง
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น