แฮรี่ ภาคอลวนฮอกวอตส์

ลำดับตอนที่ #2 : คุณตา

บทที่2

คาบเรียนแรกเริ่มด้วยวิชาปรุงยากับศาสตราจารย์สเนป

แฮรี่เตรียมตัวมาอย่างดีเมื่อได้อ่านตารางสอน พ่อบอกว่าศ.สเนปเป็นคู่อริสมัยเรียนเพราะกริฟฟินดอร์กับสลิธีรินไม่ถูกกันอาจจะหาเรื่องเพราะเขาเป็นลูกพ่อก็ได้ ส่วนแม่บอกว่าแม่เป็นคนโปรดของอาจารย์สอนวิชาปรุงยาสมัยนั้นแย่งที่หนึ่งที่สองกับสเนปมาตลอด เพราะฉะนั้นอย่าทำให้เสียชื่อแม่นะจ๊ะ

แฮรี่ รอนและเฮอร์ไมโอนี่เดินเข้าเรียนที่คุกใต้ดิน แถมคาบแรกก็ยังเรียนรวมกับสลิธีรินซะอีก

ศ.สเนปเข้ามาในห้องพร้อมขานชื่อนักเรียนทีละคน หยุดจังหวะเล็กน้อยเมื่ออ่านชื่อ แฮรี่ พอตเตอร์ ก่อนจ้องหน้าเด็กชายเขม็ง

แฮรี่รู้สึกได้ถึงความไม่ชอบขี้หน้า และเขาก็คาดการณ์ไม่ผิด  หลังเช็คชื่อเสร็จ
สเนปก็เริ่มเรียกแฮรี่ถามเป็นคนแรก แฮรี่สามารถตอบคำถามได้เพราะอ่านหนังสือปรุงยาที่มีในบ้านมาตั้งแต่เด็ก เฮอร์ไมโอนี่ก็ไม่น้อยหน้า เธอตอบคำถามยากๆของสเนปได้เช่นกัน

สเนปเลยเปลี่ยนเป้าหมายมาเป็นรอนแทน ซึ่งแน่นอน รอนตอบไม่ได้ ทำให้กริฟฟินดอร์ถูกหักแต้มตามระเบียบ

หมดชั่วโมงเพื่อนๆต่างมาปลอบใจรอนที่รู้สึกเสียใจที่ทำให้บ้านเสียแต้ม

"ไม่ต้องคิดมากหรอกรอน ถ้านายตอบได้ สเนปก็หาเรื่องหักคะแนนตรงอื่นอยู่ดี" เชมัสว่า

"ขอบใจเพื่อน" รอนบอกอย่างหงอยๆ

วิชาที่เด็กชื่นชอบมากกลับเป็นวิชาการป้องกันตัวจากศาสตร์มืด ศ.สลาเธเรน สอนสนุกมาก ทำให้ไม่มีใครหลับในห้องเรียนเลย

"พวกเธออยากเห็นคำสาปของจริงไหม แน่นอนถ้าใครหลับฉันจะถือว่าสมัครใจเป็นตัวอย่างสาธิตนะ"

อาจารย์หนุ่มตอบเสียงรื่นเริง แต่นักเรียนก็ไม่แน่ใจว่าอาจารย์จะเอาจริงไหม

แฮรี่ชอบวิชานี้มากพอๆกับชอบคนสอน เขารู้สึกคุ้นเคยอย่างบอกไม่ถูก

ตกดึกเป็นเวลาหาความสนุก แผนที่ตัวกวนของพ่อได้เอามาใช้ทำประโยชน์ วันนี้เขาเอาแผนที่มาเปิดว่าจะหาที่เดินเล่นยามราตรีแต่ก็ต้องหลบภารโลงจอมเฮี้ยบเสียก่อน

เด็กชายเริ่มดูรายชื่อที่อยู่ผู้คนในยามราตรี ก่อนสะดุดกับชื่อหนึ่ง ทอม มาร์โวโล่ ริดเดิ้ล ในห้องทำงานของอาจารย์สลาเธเรน

เอ๋ อาจารย์ไม่ได้มีชื่อตามที่บอกพวกเราหรือ แฮรี่ได้แต่เก็บความสงสัยไว้ในใจ

หนึ่งสัปดาห์ผ่านไปแฮรี่รู้สึกว่าเขาคอยสังเกตุอาจารย์สลาเธเรนอยู่เรื่อย

ความสงสัยกระตุ้นความอยากรู้อยากเห็นของแฮรี่อย่างมาก และมันก็เป็นนิสัยเสียของเขาด้วยที่ชอบเรื่องน่าสงสัย พอๆกับเรื่องยุ่งๆ

แฮรี่ตัดสินใจเดินไปห้องทำงานของอาจารย์ในคืนหนึ่งเพื่อหาเบาะแส

อาจารย์อยู่ในห้อง เข้าไปถามเลยดีกว่า ลางสังหรณ์บอกว่าอาจารย์ค่อนข้างเอ็นดูเขา คงไม่ว่าอะไรถ้าเขาอยากรู้ แฮรี่คิดก่อนจะเห็นชื่ออาจารย์หายไปจากแผนที่แสดงว่าอาจารย์ออกไปนอกฮอกวอตส์แล้ว เด็กชายรีบเปิดประตูห้องทำงานของอาจารย์เข้าไปอย่างรวดเร็ว ได้ยินคำสุดท้าย

"ก็อดดริกโฮโล่" ก่อนร่างสูงจะหายไปในเตาผิงด้วยผงฟลู

เอ๋นั่นมันบ้านเขานี่ อาจารย์รู้จักกับพ่อแม่หรอกเหรอ

เท้าไวเท่าความคิด แฮรี่หยิบผงฟลู ก่อนหายตามไปในเตาผิง

"กำลังเตรียมน้ำชารออยู่เลยค่ะคุณพ่อ" ลี่ลี่บอกเสียงแสดงความยินดี

"แฮรี่เป็นอย่างไรบ้างครับที่โรงเรียนคุณพ่อ" เจมส์ถามบ้าง อย่างไม่รอให้แขกพักเหนื่อยก่อน

" พวกเธอนี่เห่อลูกกันจัง " โวลเดอมอร์บ่นก่อนจิบน้ำชาที่ลูกสาวยื่นมาให้ ปล่อยเวลาให้คำตอบยืดออกไปเพื่อแกล้งลูกเขยเล่น

ร่างหนึ่งปรากฏออกมาจากเตาผิง ทั้งสามคนหันไปดูก่อนเรียกเป็นเสียงเดียว 

"แฮรี่"

"เอ่อ อาจารย์เป็นคุณตาผมเหรอครับ" เด็กชายถามอย่างแปลกใจ

"ใช่ฉันเป็นตาของเธอ และเป็นเจ้าแห่งศาสตร์มืดด้วย" โวลเดอมอร์บอกเสียงเรียบเมื่อรู้ว่าความลับแตกแล้ว ก็บอกไปให้หมดเลยแล้วกัน

"ว้าว วิเศษไปเลยฮะ" เด็กชายร้องอย่างดีใจ

"แล้วทำไม" แฮรี่เริ่มสงสัยต่อ

"ทำไมตาถึงไม่เคยมาหาหลานเลยใช่มั้ย " โวลเดอมอร์ถามต่อให้

"อันนี้ก็เนื่องมาจากความปลอดภัยของหลาน มีคนชอบเอาชื่อตาไปหากินทำให้ตามีศัตรูเยอะ ตายังสืบอยู่ว่าใครเป็นตัวการอยู่เบื้องหลังบ้าง แต่ถ้าพวกมันรู้ความสัมพันธ์นี้พวกพ่อ แม่ หลาน อาจจะไม่ปลอดภัย " โวลเดอมอร์บอกเหตุผลให้แฮรี่รับรู้

เด็กชายทำท่าคิดชั่วครู่ก่อนเอ่ยถาม

"งั้นทำไมเราไม่หาวิธีให้พวกมันปรากฏตัวออกมา จะได้สาวถึงนายใหญ่ได้ล่ะฮะ" แฮรี่เสนอความคิดเห็น

"หลานมีแผนรึ" โวลเดอมอร์ถามอย่างสนใจ

"แผนคำทำนายเป็นยังไงฮะ" แฮรี่บอก

"ทำยังไงจ๊ะ" ลี่ลี่เริ่มสนใจ

"เราก็ปล่อยข่าวลือว่ามีผู้มีคุณสมบัติที่จะล้มเจ้าแห่งศาสตร์มืดปรากฏตัวขึ้น พวกนั้นก็ต้องกลัวแผนการณ์ล้มเหลวคงค่อยเผยหางออกมา ว่าแต่ปกติท่านตามีลูกน้องบ้างไหมฮะ" แฮรี่ถาม

"ก็พอมีคนสนิทอยู่บ้างหรอก แต่ก็ไม่ได้ให้ตรามารอย่างที่เล่าลือกันหรอก เป็นพ่อมดที่ชอบศาสตร์มืดเหมือนกันนะ" โวลเดอมอร์บอก

"ว่าแต่ลูกออกมาจากหอทำไมดึกๆดื่นๆจ๊ะแฮรี่แล้วลูกมาที่นี่ได้ยังไง" ลี่ลี่เริ่มซักฟอกลูกชายตัวดีเสียงเขียว

แฮรี่รีบไปหลบหลังบิดาทันที่ก่อนบอกเรื่องราวที่เห็นชื่อในแผนที่ตัวกวน แล้วแอบตามมาทางเตาผิงในห้องทำงานของคุณตา

เจมส์เอาแผนที่มาเสกคาถาใส่ ทำให้ชื่อในแผนที่เปลี่ยนมาเป็นซัลลา สลาเธเรน ตามชื่อในปัจจุบันทันที

ทั้งหมดตกลงกันว่าจะใช้คาถาสะกดใจใส่อาจารย์ทรีลอนีย์ เพื่อให้พูดคำทำนายที่แต่งขึ้นออกไป หลังวางแผนเสร็จ โวลเดอมอร์ก็พาหลานชายตัวดีกลับฮอกวอตส์ แต่เพื่อความปลอดภัย คืนนั้นแฮรี่ได้นอนค้างในห้องคุณตา ค่อยกลับหอตอนเช้า เพราะพรุ่งนี้เป็นวันอาทิตย์

ทั้งสองตาหลานสนุกกับการคุยกันทั้งคืนและฟังเรื่องการผจญภัยของเจ้าแห่งศาสตร์มืดอย่างสนุกสนาน ก่อนแฮรี่ผลอยหลับไปตอนใกล้ฟ้าสาง

ในวันอาทิตย์บนโต๊ะการอาหารของอาจารย์ อาจารย์สอนวิชาการทำนาย  อยู่ก็นั่งตัวแข็ง ก่อนหลุดคำพูดออกมา

"เด็กที่เกิดในวันที่เจ็ด เดือนเจ็ด จะเป็นผู้ล้มล้างความชั่วร้าย จอมมารจะดับสิ้นไปด้วยมือของเด็กที่ถูกเลือก"
 
ก่อนที่หญิงชราจะเป็นลมไป

ดวงตาสุกใสในแว่นตากรอบจันทร์เสี้ยวมองหน้าอ.สลาเธเรนแป้บหนึ่งก่อนหันไปดูอ.ทรีลอนีย์ที่เริ่มฟื้น กลับมาจำอะไรไม่ได้ในเรื่องที่ตนได้พูดไป เหตุการณ์นี้ก่อให้เกิดเสียงซุบซิบไปทั้วโรงเรียน

ตอนเย็น ชายร่างยักษ์เจ้าของกระท่อมริมปราสาทและควบตำแหน่งอ.สอนการเลี้ยงดูสัตว์วิเศษ รูเบอัส แฮกริดกำลังนั่งดื่มชากับเพื่อนร่วมรุ่น

"จริงๆนะถ้าตอนนั้นไม่ได้นายช่วยฉันคงแย่ ถูกไล่ออกแน่ๆ" แฮกริดเท้าความหลัง

"จริงสิอาราก็อกสบายดีไหม" สลาเธเรนถาม เพราะมีไม่กี่คนที่จะรู้ว่าเขาคือทอม  ริดเดิ้ล

"สบายดีอยู่ในป่านะ มีลูกหลานเต็มไปหมดเลย"
 
แฮกริดบอกก่อนนึกความหลัง ที่เขาแอบเลี้ยงแมงมุมยักษ์ แถมมันดันไปปล่อยพิษทำให้นักเรียนหญิงตายไปคนหนึ่ง ก็ได้ ทอมปล่อยข่าวเรื่องห้องแห่งความลับ ทำให้คนอื่นเข้าใจผิดว่าเป็นฝีมือของสัตว์ในตำนานแทน แถมยังช่วยเขาพาอาราก็อกไปปล่อยในป่าต้องห้ามอย่างปลอดภัยอีก
ทำให้เขาสามารถเรียนจบ ไม่ต้องถูกไล่ออก

"ลูกของลี่ลี่เขาโรงเรียนปีนี้สินะ ฉันเห็นน่ารักดี หน้าตาคล้ายแม่มากเลย" แฮกริดบอก

"คล้ายแม่นะดี แต่อย่าคล้ายยายก็แล้วกัน นึกแล้วยังแสลงใจไม่หาย เสียรู้คุณป้าได้ เสียชื่อฉันหมด"

ทอมบ่น นึกถึงความรู้สึกที่ตื่นขึ้นมาโดนแผมมัดมือชกแล้วยังเจ็บใจไม่หาย

ทั้งคู่หัวเราะให้แก่กันอย่างอารมณ์ดี

ศาสตราจารย์มักกอนนากัลเป็นอาจารย์ประจำบ้านกริฟฟินดอร์ และเป็นอาจารย์ที่ปรึกษาทีมควิชดิชประจำบ้านกริฟฟินดอร์ด้วย เธอมองการซ้อมอย่างใจหาย

"ไม่ไหวหรอกวู้ด เด็กใหม่ปีนี้ ฉันทนอับอายขายหน้าเซเวอรัสมาหลายปีที่บ้านเราไม่ได้ถ้วย จริงสิ ปีนี้ลูกชายของพอตเตอร์เข้าเรียนนี่ เธอไม่ลองไปชวนเด็กนั่นดูล่ะ ลูกชายอดีตซีกเกอร์พรสวรรค์เชียวนะ" หญิงชรากล่าวเมื่อนึกขึ้นได้

"ถ้าได้ซีกเกอร์เก่งๆ เราก็พอมีหวังนะฮะศาสตราจารย์ แต่กฏเด็กปีหนึ่งไม่ได้ลงแข่ง" วู้ดเอ่ยท้วง

"ฉันจะขอยกเว้นให้เป็นกรณีพิเศษ เธอเรียกเด็กพอตเตอร์มาทดสอบดูก่อนดีกว่า" ศ.มักกอนนากัลสั่ง

"ครับศาสตราจารย์" วู้ดรับคำ

แฮรี่ แปลกใจพี่ปีเจ็ดนัดเขาไปพบที่สนานซ้อมควิชดิชทำไม เด็กหนุ่มเดินอย่างเร็วเพื่อไปจุดนัด

"ฉันโจนาธาน วู้ดเป็นกัปตันทีมควิชดิชบ้านกริฟฟินดอร์ ฉันอยากลองให้เธอขี่ไม้กวาดและจับลูกสนิชสีทองนี้ให้ฉันดูหน่อยได้มั้ยแฮรี่" วู้ดว่าพลางส่งไม้กวาดให้เด็กชาย

แฮรี่ขี่ไม้กวาดเรียบร้อย วู้ดปล่อยลูกสนิช ทันทีที่ลูกหลุดมือ มันรีบบินหายไป แฮรี่มองตามก่อนสั่งไม้กวาดให้บินขึ้นฟ้าอย่างรวดเร็ว เด็กหนุ่มไล่ลูกสนิชสีทองประมาณห้านาทีก่อนคว้าลูกสนิชสีทองกลับมาให้วู้ด

"วิเศษมากแฮรี่นับแต่นี้นายเป็นซีกเกอร์ของทีมเรา" วู้ดบอกอย่างดีใจเมื่อเห็นฝีมือของเด็กชาย

"แต่ผมพึ่งอยู่ปีหนึ่ง" แฮรี่ท้วงเบาๆ

" ไม่ต้องห่วงศ.มักกอนนากัลยกเว้นให้นายเป็นพิเศษ เห็นว่าจะซื้อไม้กวาดรุ่นใหม่ล่าสุดให้นายด้วย นายจะได้เร็วกว่าใคร"

วู้ดบอกอย่างตื่นเต้น เขาหมายมาดกับถ้วยควิชดิชเพราะปีนี้เป็นปีสุดท้ายสำหรับเขาแล้ว

ข่าวแฮรี่ติดทีมควิชดิชตั้งแต่ปีหนึ่ง ทำให้มัลฟอยอิจฉามาก คอยถากถางแฮรี่ทุกครั้งที่เด็กชายเดินผ่าน ซึ่งทุกครั้งรอนและเฮอร์ไมโอนี่จะออกรับแทนทุกครั้ง ส่วนแฮรี่รู้สึกชินแล้วกับความประพฤติของมัลฟอยเพราะเป็นความประทับใจไม่ดีมาตั้งแต่ร้านมาดามมักกิ้นแล้ว เขาอดเสียดายไม่ได้ว่า ถ้ามัลฟอยไม่พูด ยื่นเฉยๆก็คงดูดีกว่านี้มาก แต่มาดมากนี้ก็น่าเบื่อเหมือนกัน ให้ปากเสียยังดูดีกว่ายืนเก็กหล่อล่ะน้า