แฮรี่ ภาค ความทรงจำที่หายไป

ลำดับตอนที่ #1 : วันเกิดอายุสิบเจ็ดปี

บทที่ 1

หลังงานแต่งงานของบิล และเฟลอร์ แฮรี่ขอตัวกลับมาบ้านในซอยพรีเว็ต

เด็กหนุ่มคิดว่าควรไตร่ตรองให้ดีว่าควรทำอย่างไรต่อ ถึงแม้หลังงานศพของดัมเบิลดอร์เขาจะตัดสินใจว่าจะตามหาฮอครักซ์ทันที แต่ก็ไม่รู้ว่าควรจะเริ่มที่ตรงไหนก่อนดี

แฮรี่คิดว่าเขาควรวางแผนให้รอบคอบ ไม่ใช่ลากรอนและเฮอร์ไมโอนี่ไปสะเปะสะปะโดยไม่มีจุดหมายที่ชัดเจน

เมื่อคิดได้ แฮรี่จึงใช้เวลาทบทวนเวทมนตร์ต่างๆแทน เขาตั้งใจจะไปตรอกไดแอนกอน เพื่อซื้อหนังสือเรียนของปีเจ็ดและหนังสือเวทมนตร์ชั้นสูง เด็กหนุ่มแอบฝึกเวทมนตร์ในห้องนอน โดยร่ายมนต์เก็บเสียงไว้ไม่ให้ลุงป้ารู้เรื่อง

คืนนี้เป็นวันเกิดของเขาเพื่อนๆต่างส่งของอวยพรวันเกิดมาให้ เด็กหนุ่มได้ฟังเรื่องที่เหล่าพ่อมดจะมีพลังแฝงตื่นขึ้นเมื่อเป็นผู้ใหญ่ ทำให้เขาตื่นเต้นเล็กน้อย

แต่ก็เหมือนทุกวัน แฮรี่นั่งฝึกเวทมนตร์จนดึกก่อนเข้านอน เฮ็กวิดอยู่ในกรงหลังจากต้องส่งของมาหลายรอบ แฮรี่ให้รางวัลมันเป็นเค็กวันเกิดของเขาที่นางมอลลี่ส่งมาให้ เพราะพวกเดอลีย์ไม่ได้ให้อะไรเขาเช่นเคย

เด็กหนุ่มปิดปากหาวนอน ก่อนปิดไฟล้มตัวนอน

เมื่อแฮรี่นอนหลับเขาฝันถึงตัวเองอยู่ในสถานที่แห่งหนึ่ง มันสว่างไสว สวยงาม ร่างสองร่างยืนเหมือนล่ำลากัน

"ท่านพี่ไม่ไปได้เหรอ" เสียงหวานเอ่ยถาม

"ไม่ได้หรอกพี่สัญญากับพระเป็นเจ้าท่านแล้ว" เสียงทุ้มกว่าเอ่ยบอก

"แต่."เสียงหวานเอ่ยขัด

"แสงสว่างของพี่ขอมอบให้เจ้า พี่ปรารถนาจะทำให้ความหวังเป็นจริง เจ้าอย่าได้ห้ามพี่เลย"เสียงทุ้มบอกหนักแน่น

ก่อนที่ร่างสูงกว่าจะหายไปในสายหมอก ภาพทั้งหมดหายไป

ก่อนที่ภาพใหม่จะเกิดขึ้น  แสงสีแดง เปลงเหลิงปกคลุมไปทั่วบริเวณ ร่างหนึ่งอยู่ท่ามกลางวงล้อมของเปลวไฟ  แสงสีเจ็ดสีถูกส่งมาจากรอบวงกลมจากร่างทั้งเจ็ด ปะทะกับร่างในเปลวเพลิงก่อนมลายหายไป

เสียงแฮรี่กรีดร้องเรียกท่านพี่ดังลั่น เขารู้สึกเศร้าอย่างไม่เคยรู้สึกมาก่อน เด็กหนุ่มรับรู้ถึงเรื่องราวทั้งหมด ก่อนตัดสินใจทำบางอย่าง เพื่อเรียกคนสำคัญกลับคืน

ยามเช้าของบ้านเดอลีย์เริ่มต้นขึ้นเช่นเคย

แฮรี่ทำอาหารเช้า ตั้งโต๊ะแทนป้าเพตทูเนีย ที่ไม่ค่อยสบาย  ลุงเวอร์นอนนั่งอ่านหนังสือพิมพ์ตามปกติ ส่วนดัลลีย์ก็ทำกำลังทำสถิติการทานจุต่อไป

หลังเสร็จงานบ้าน เด็กหนุ่มขออนุญาติป้าไปซื้อหนังสือเรียน ป้าพยักหน้าอนุญาติ แต่ไม่ถามว่าเขามีค่ารถหรือเงินไหม แต่แฮรี่ไม่สนใจ เขาชินซะแล้ว

เขานัดพวกรอนและเฮอร์ไมโอนี่ไว้

หลังลงจากรถไฟใต้ดิน เขาเดินต่อไปตรอกไดแอนกอน สถานที่แรกที่เขาไปคือ ธนาคาร ต่อมาก็ร้านหนังสือ เสื้อผ้าสำหรับเขาไม่ค่อยจำเป็นเพราะเขาตัวไม่สูงขึ้นเท่าไร

และไปรอพวกรอนและเฮอร์ไมโอนี่ที่ร้านไอศกรีม สักพักพวกเขาสองคนก็เดินมาถึง ทั้งคู่ยังเถียงกันไม่เลิก ด้วยเรื่องต่างๆ

"โทษทีที่มาช้า ฉันตื่นสายนะ" รอนรีบออกตัวกับเพื่อนรัก

"ตกลงเธอเปลี่ยนใจเรียนต่อปีเจ็ดแล้วใช่มั้ยแฮรี่" เฮอร์ไมโอนี่ซักเรื่องที่แฮรี่ตอบมาในจดหมาย

"ใช่ ฉันพึ่งไปซื้อหนังสือเรียนมาเมื่อกี้ ขอโทษที่ทำให้เป็นห่วงนะ" แฮรี่บอกพลางมองเห็นเฮอร์ไมโอนี่ถอนหายใจอย่างโล่งอก

"นายจะไปพักที่บ้านฉันไหม ช่วงเวลาก่อนเปิดเทอมนะ ฉันจะได้ขอให้พ่อไปรับนาย" รอนถาม

"ไม่ล่ะ ฉันคิดว่าฉันควรอยู่บ้านป้าต่อไปอย่างน้อยที่นั่นก็มีเวทมนตร์คุ้มครองอยู่" แฮรี่ตอบ แต่ในใจเขาคิดถึงแผนการอื่น

หลังทั้งสามแยกย้ายกันกลับ โดยเฮอร์ไมโอนี่พักอยู่บ้านรอนในตอนนี้จนถึงตอนเปิดเทอม ทั้งหมดสัญญาว่าจะเจอกันวันเปิดเทอม แต่จะส่งจดหมายมาหาแฮรี่ทุกวัน

เที่ยงคืนในซอยพรีเว็ต แฮรี่โบกไม้กายสิทธิ์ รถเมล์ราตรีมาจอดหน้าเด็กหนุ่ม

"ก็อดดริดโฮโล่ครับ" แฮรี่บอกปลายทางก่อนจ่ายค่าโดยสาร เด็กรถช่วยเด็กหนุ่มขนสัมภาระขึ้นรถ ก่อนตะบึ่งไปจุดหมายต่อไป

ลมเย็นปะทะใบหน้าสวยหวาน ผมสีดำยุ่งเหยิงยาวเลยบ่า เพราะไม่ได้เจอกรรไกรมาตั้งแต่ปิดเทอม เขาตวัดไม้กายสิทธิ์ก่อนทำให้ของทำหมดลอยเข้าไปในบ้าน
สภาพบ้านดูดีกว่ากริมโมลเพลซ เพราะไม่มีเสียงร้องด่าทอของแม่ซิเลียส และไม่มีหน้าเหม็นๆของเอลฟ์แก่ เด็กหนุ่มจัดของในห้องนอน ล้มตัวนอน ก่อนหลับคิดว่าพรุ่งนี้เขาค่อยทำความสะอาดครั้งใหญ่ และแฮรี่ก็ฝันถึงเรื่องเดิมที่ฝันถึงเมื่อคืนอีกครั้ง

ในที่มืดไม่มีแสงไฟส่องสว่าง นอกจากดวงตาสีแดงเรื่อ และเสียงฟ่อของงูคู่กาย
ร่างหนึ่งกำลังคร่ำครวญกับความรู้สึกเจ็บร้อนไปทั่วกาย

"เกิดอะไรขึ้นกับร่างกายข้า" ท่านเจ้าแห่งศาสตร์มืด ครุ่นคิดอย่างมึนงง

"หางหนอน" เสียงเรียกสั่ง

"ครับ" หางหนอนรีบวิ่งมาดูเจ้านายอย่างรวดเร็ว เพราะกลัวว่าถ้าชักช้า เจ้านายอาจโกรธและผลเสียต้องเกิดกับเขาแน่นอน ก่อนตกตะลึง

"เจ้านายใบหน้าท่าน" หางหนอนละล่ำละลักอย่างตกใจ

"เกิดอะไรขึ้น" โวลเดอมอร์ถามอย่างสงสัยก่อนหันไปมองใบหน้าตัวเองในกระจกที่ใช้เวทมนตร์เสกขึ้นมา ใบหน้าที่ย่นราวกับชายชรา เป็นไปได้ยังไง เราดูแก่กว่าดัมเบิลดอร์อีก

"ออกไปข้าอยากอยู่คนเดียว" จอมมารสั่งสมุนสนิท

หางหนอนรีบออกไปอย่างรวดเร็ว แน่นอนเขาไม่กล้าไปบอกใคร และที่สำคัญสถานที่แห่งนี้มีเพียงเขาและจอมมาร จอมมารไม่ชอบมีผู้ติดตาม  พวกผู้เสพความตายคนอื่นอยู่ที่อื่นที่จอมมารสามารถเรียกได้เมื่อต้องการใช้งาน แต่ไม่มีใครอยู่ใกล้ชิดนอกจากเขา

จอมมารนั่งหลับตาอยู่สักพักก็ได้ยินเสียงเรียก

"มานี่สิฮะ มาพบผม ผมช่วยคุณได้ มาสิฮะ"

เสียงเรียกที่คุ้นเคย โวลเดอมอร์ตามเสียงเรียกไป มือหนึ่งที่ยื่นมาให้เขา จอมมารลังเลก่อนจับมือนั้น ทันใดนั้นความรู้สึกรุ่มร้อนทรมานก็หายไป

โวลเดอมอร์ตื่นจากความฝัน จอมมารครุ่นคิดสักพัก เขาก็นึกออกเสียงที่คุ้นเคยนั่นคือเสียงของใคร

ร่างในชุดคลุมสีดำ เคลื่อนออกจากที่ซ่อน เดินทางไปเพียงลำพังในยามราตรี
ร่างนั้นหยุดที่หน้าบานประตูก่อนร่ายคาถาเปิดประตูเข้าไป

"ผมกำลังรอคุณอยู่เลย " เสียงทักทายดังขึ้นจากร่างที่นั่งหน้าเตาผิง

"เรียกฉันมามีธุระอะไร" จอมมารถามพลางสังเกตุความเปลี่ยนแปลงของคนตรงหน้า ที่ดูเปลี่ยนไป หลังวันเกิดครบสิบเจ็ดปี เด็กหนุ่มยังดูบอบบาง ร่างเล็กไม่ค่อยสูงแต่ดวงหน้าหวาน ดวงตากลมโต ไม่ได้ใส่แว่นตาเช่นที่เคยเห็น

"ผมมีข้อเสนอแลกกับความช่วยเหลือ" เด็กหนุ่มเจ้าของบ้านยื่นความจำนง

"ฉันจะรู้ได้อย่างไรว่าเธอจะช่วยฉันได้" จอมมารถาม

ร่างที่นั่งอยู่ในเก้าอี้ เลื่อนถ้วยชามาให้

"ทานน้ำชาสักหน่อยไหมครับ" เจ้าของบ้านเชิญตามมารยาท

"คงไม่ได้วางยาพิษไว้หรอกนะ" จอมมารถามพลางยกน้ำชาขึ้นดื่ม เขารู้สึกตัวเบา ความทรมานราวกับร่างกายจะแตกเป็นเสี่ยงๆหายไปราวกับมันไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน

"เป็นยังไงมั้งครับ" เด็กหนุ่มเอียงคอมองอีกฝ่าย

"ว่าข้อเสนอของเธอมา" จอมมารถามเสียงเยือกเย็น

"ผมต้องการให้คุณทำลายฮอครักซ์ทั้งหมดที่เหลือ" เด็กหนุ่มผมสีดำดวงตาสีเขียวใส ที่ปราศจากแว่นตาปกปิดบอกข้อเสนอ

"ทำไม" จอมมารถามเสียงเครียด

"ทำไมผมถึงรู้ หรือทำไมผมถึงยื่นข้อเสนอนี้"แฮรี่ถามย้อนกลับ

"ทำไมจึงคิดว่าฉันจะรับข้อเสนอของเธอ" จอมมารบอก

"เพราะข้อเสนอนี้ก็เพื่อตัวคุณเอง ร่างกายของคุณเป็นแบบนี้ก็เพราะฮอครักซ์ คุณจึงควรทำลายมัน มันเป็นพันธนาการไม่ให้คุณมีดวงวิญญาณที่สมบูรณ์ เพื่อกักขังคุณไว้ที่โลกนี้"เด็กหนุ่มบอกเหตุผล

"ทำไมฉันต้องเชื่อเธอด้วย" จอมมารถาม

"เพราะคุณรู้ว่าผมพูดจริง"ดวงตาสีเขียวใสบอกความจริงใจ สบอย่างไม่ยอมหลบสายตาอีกฝ่าย

"ถ้าฉันตกลง " จอมมารถาม

"ผมก็จะชงชาให้คุณทานทุกวัน และร่วมเดินทางไปกับคุณด้วย" แฮรี่บอกต่อ

"งั้นก็มาสิ" จอมมารว่าพลางยื่นมือมาให้เด็กหนุ่มผมสีดำ ก่อนที่ทั้งคู่จะหายตัวไปด้วยกัน

**********************************************************************************************************
มาต่อตอนใหม่ให้  แต่คนละแนวกับเรื่องเดิมเลย หวังว่าคงชอบ