คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ตอนที่ 8 / การทำงานวันแรก
เช้าวันนี้ ชญานิษฐ์หอบกระเป๋าเอกสาร บอร์ดออกแบบงานตกแต่งอย่างทุลักทุเล
“หนูนิษฐ์ ไปแต่เช้าเลยหรอลูก”
คุณหญิงภควรรณถาม
“ค่ะ...คุณน้าวรรณ นิษฐ์มีประชุมเช้าด้วย ไปก่อนนะค่ะ”
“ท่าทางรีบร้อน น้าว่าให้คนรถของน้าไปส่งดีกว่าไหม”
“ไม่เป็นไรค่ะ นิษฐ์ขับรถไปเองสะดวกกว่า ไปล่ะค่ะ สวัสดีค่ะ คุณน้าวรรณ”
หญิงสาวเดินออกจากบ้าน ไปที่รถของตนอย่างเร่งรีบ และโยนเอกสารและกระเป๋าต่าง ๆ ไว้ด้านหลังของเบาะรถ
ชญานิษฐ์ ก้าวขึ้นรถด้านคนขับและขับรถออกไปอย่างรวดเร็ว
“กันญิกา”
“ค่ะ...พี่คิน”
เสียงขานรับสดใส ของกันญิกาทำให้ใครหลาย ๆ คน หลงใหล แต่ไม่ใช่สำหรับภาคิน เขาไม่ชอบผู้หญิงแบบนี้ ดูจืด ๆ ชืด ๆ ซะเหลือเกิน
“จะไปหา พี่สาวของคุณหรอ”
“เปล่าค่ะ นีไม่ได้ไปหาพี่นิษฐ์ค่ะ”
“เปล่าอะไร เห็นเธอกำลังจะเดินไปอยู่นี่”
“เอ่อ...ขอโทษค่ะ...”
“ขอโทษ เห็นไหม เธอกำลังจะไปหาคุณนิษฐ์จริง ๆ ด้วย”
“เปล่าค่ะ นีไม่ได้ขอโทษเพราะว่านีโกหก...เวลานี้พี่นิษฐ์ไปทำงานแล้ว และนีกำลังจะไปเก็บห้องให้พี่นิษฐ์ และที่นีขอโทษก็เพราะจะได้ขอพูดบ้าง และต้องการอธิบายให้รู้”
ภาคินมองหน้าเรียว – เถียงเป็นด้วย คิดว่าพูดน้อย เรียบร้อยกว่านี้ซะอีก ซะทีไหนได้เถียงฉอด ๆ ต่อปากต่อคำ-
“ มาอยู่นี่เอง ! ”
คุณหญิงภควรรณ เดินเข้ามาหาคนทั้งคู่
“อ้าว...ตาคิน มาคุยอะไรกับน้องหรอ”
“ไม่มีอะไรครับ คุณแม่”
ภาคินเดินเลี่ยงไปที่ห้องของตน สักพักชายหนุ่มก็ลงไปชั้นล่าง
“อาหารเช้าเรียบร้อยแล้วค่ะ...คุณท่าน”
แม่บ้านเดินเข้ามารายงาน
“ตั้งโต๊ะซะเลย บอกหนูนีให้มาทานข้าวด้วยกันกับฉันด้วย”
คุณหญิงภควรรณบอก
“ค่ะ...คุณ”
“ตาคิน...ไปนั่งที่โต๊ะอาหารได้แล้ว จะได้ทานข้าวซะที”
“แล้วพี่กรล่ะครับ คุณแม่”
“ตากร อ่านหนังสือพิมพ์อยู่ แม่ให้คนไปตามแล้ว”
ภาคินเดินมาที่โต๊ะอาหารพร้อมกับคุณหญิงภควรรณ ชายหนุ่มมองอาหารที่น่าทานบนโต๊ะ อดรู้สึกสงสัยไม่ได้ว่า มารดาเขาเปลี่ยนแม่ครัวคนใหม่หรือไง ดูสิอาหารน่าทานแบบนี้ ไม่ใช่แม่ครัวคนเดิมแน่ ๆ
“คุณน้าค่ะ เรียกหานีหรือค่ะ”
“หนูนี มาทานข้าวด้วยกัน...เร็ว ดูสิอยู่แต่ในครัวน่าดำหมดกันพอดี”
“ค่ะ”
“แม่ครัวคนใหม่ของคุณแม่หรือครับ ดูสิอาหารน่าทานทุกอย่างเลย”
“ใช่...แต่ว่าไม่ใช่คนใหม่อะไรหรอก ฝีมือหนูนีเขา”
หญิงสาวยิ้มหวานกับคำพูดของคุณหญิงภควรรณ
“ถ้างั้นผมขอชิมก่อนแล้วกันครับ...ไม่รู้จะท้องเสียหรือเปล่า”
ภาคินบอก
“เป็นไงตาคิน กินได้ไหม”
คุณหญิงภควรรณแซว แต่ว่าภาคินก็ไม่ยอมแพ้หรอก เขาจึงว่า
“ก็งั้น ๆ ล่ะครับ”
“พี่กรค่ะ...รับกาแฟไหมค่ะ”
กันญิกาถามชายหนุ่ม
“ขอบคุณครับน้องนี แต่ว่า...ไม่ดีกว่า พี่อิ่มแล้วครับ อาหารอร่อยมากครับ”
“ขอบคุณค่ะ พี่กร”
“ก็งั้น ๆ ล่ะครับพี่กร”
ภาคินพูดสวนขึ้นมา
“นายคิน...งั้น ๆ ของนายนะเนี่ย...”
ภากรแซวน้องชายของตน ก็เขาและทุกคนก็เห็นอยู่ว่า ชายหนุ่มตักเติมข้าวจานที่สองแล้วนี่
“คุณแม่...เดี๋ยวผมขอไปทำงานก่อน วันนี้มีเคลียร์ลูกค้าสำคัญด้วย”
“ไปเถอะตากร”
...............................................................................
คุณหญิงภควรรณและภาคินนั่งทานอาหารจนหมดเกือบซะทุกอย่าง กันญิกาจึงเดินไปในครัวแล้วกลับออกมาพร้อมจานผลไม้สองจาน ที่หญิงสาวจัดการปลอกใส่ตู้เย็นไว้
“ขอประทานโทษค่ะ...คุณภาคินค่ะ มีคนขอพูดสายด้วยค่ะ”
“ใครครับ”
“เธอบอกว่าชื่อ จีนพัตร์ ค่ะ”
พอแม่บ้านบอก คุณหญิงภควรรณหันมองหน้าบุตรชายคนเล็กทันที ชายหนุ่มรับโทรศัพท์จากมือของแม่บ้าน แล้วเดินออกไปคุยตรงทางเดินเข้าครัว
“สวัสดีครับ จีน”
“สวัสดีค่ะ คิน”
“สบายดีหรือเปล่าครับ”
“ไม่เลยค่ะ จีนคิดถึงคินมาก ๆ แทบจะไม่ได้กินไม่ได้นอนเลยนะค่ะ”
“หรอครับ”
“จีนอยากเจอคินจังเลยค่ะ”
“ช่วงนี้ผมไม่ว่างหรอกครับ งานยุ่งมากต้องขอโทษด้วย”
“งั้น...หวังว่าคงได้พบกันนะค่ะ คิน”
“ครับ...แค่นี้ก่อนนะครับ สวัสดีครับ”
กันญิกาจัดแจกันดอกไม้ หญิงสาวหยิบดอกไม้แต่ละดอกอย่างเบามือดูท่าทางเธอคงจะคล่องเรื่องการทำงานบ้าน อาหาร เป็นอย่างดี ภาคินยอมรับว่ากันญิการูปร่างดี ผิวพันธุ์สวย ดูนาน ๆ เธอก็น่ารักมาก เขายืนมองหญิงสาวจนเพลิน หญิงสาวแต่งกายเสื้อผ้าแบบเรียบ ๆ กระโปรงยาวเลยหัวเข่า เสื้อเชิ๊ตพอดีตัว ลายดอกไม้เล็ก ๆ เข้ารูป
กันญิกาหันมองกลับมาทางด้านหลังเธอรู้สึกได้ว่ามีคนจ้องมองเธออยู่
“พี่คิน มีอะไรหรือเปล่าค่ะ”
“เอ่อ...เปล่า...แล้วนี่คุณแม่ไปไหนแล้ว”
“ไปข้างนอกแล้วค่ะ แล้วพี่คินไม่ไปทำงานหรือค่ะ”
“ทำไม...จะบังคับให้ฉันไปทำงานหรือไง”
“เปล่าค่ะ นีแค่ถามดูเท่านั้น เอง...พี่คิน นีขอถามอะไรหน่อยสิค่ะ”
“ว่ามาสิ”
“แถวนี้ มีร้านหนังสือ ที่ไหนบ้างค่ะ”
“ก็มี ร้านหนังสือในซุปเปอร์มาเก็ตเป็นร้านเล็ก ๆ แต่ก็มีหนังสือเยอะ เหมือนกัน”
“ค่ะ ซุปเปอร์มาเก็ตตรงแยกหน้าปากทางหรือค่ะ”
“ใช่...”
หญิงสาวรับรู้ เธอยกแจกันดอกไม้ ไปวางไว้ตรงโต๊ะมุมห้อง และเดินออกจากบ้าน ภาคินเดินตามออกไป ก่อนถามว่า
“จะไปไหน...”
“ถามนีหรือค่ะ”
“แล้วคิดว่าฉันคุยกับใครล่ะ ในเมื่อตรงนี้ก็มีแค่ฉันกับเธอ”
“ไปร้านหนังสือไงค่ะ ขอตัวค่ะ”
หญิงสาวเดินออกมารอรถรับจ้างอยู่หน้าบ้าน เธอเลือกเดินไปเรื่อย ๆ จะได้ไม่ต้องยืนรออยู่กับที่ ภาคินขับรถออกจากบ้าน และปราดรถมาจอดแล้วเลื่อนกระจกด้านหนึ่งลง
“ขึ้นรถสิ...ถ้าจะไปร้านหนังสือ”
กันญิกาหันซ้านหันขวา ทำท่าลังเล ทำให้ชายหนุ่มพูดต่ออีกว่า
“ฉันไม่ได้พาเธอไปขายหรอก เร็วขึ้นมา”
หญิงสาวเปิดประตูรถ แล้วก้าวเข้ามานั่งข้าง ๆ คนขับ
................................................................................................................
ทางด้านชญานิษฐ์ หญิงสาวกำลังจะเข้าประชุมเพื่อเสนองานของเธอให้กับลูกค้าดู
“ไงว่ะ...นิษฐ์ ตื่นเต้นหรือแก เหงื่อแตกเชียว”
อรรถวุฒิ เพื่อนร่วมงานเอ่ยถาม
“ตื่นเต้นบ้าบออะไร ฉันรีบมาสิ ร้อนก็ร้อนเหนื่อยก็เหนื่อยเป็นบ้า รถก็ติดทำงานแถบต่างจังหวัดไม่เห็นเป็นแบบนี้เลย”
ชญานิษฐ์บอก
“โวยวายจัง ถ้าแกอ่อนหวานน่ารักเหมือนน้องนี น้องสาวแกหน่อย ฉันจีบแกไปแล้ว นี่อะไรว่ะ บ่นจัง”
“เดี๋ยวเถอะ นายอรรถไม่ต้องมาทำน้องสาวฉันเสียคนเลยนะ”
“น้องเพื่อน ฉันไม่ทำให้เสียใจหรอก รักจริงนะ”
“ตลกแล้ว เดี๋ยวก็ฟาดด้วยกระเป๋าเอกสารซะหรอก”
ทั้งสองยื่นเถียงกันสักพัก ก็มีพนักงานของบริษัทเจ้าของตึกที่หญิงสาวและชายหนุ่มนัดหมายกับลูกค้าก็มารายงานว่า
“เชิญ...เข้าห้องประชุมค่ะ บ๊อสพร้อมแล้วค่ะ”
“ขอบคุณ ค่ะ”
“ขอบคุณ ครับ”
ทั้งสองเดินตามพนักงานสาวเข้าไปในห้องประชุม
“บ๊อสค่ะ คุณอรรถวุฒิ และคุณชญานิษฐ์ มาแล้วค่ะ”
“ขอบคุณมาก เชิญทุกคนนั่ง...”
ทั้งหมดร่วมประชุมกันนาน ถึงสองชั่วโมง กว่าจะตกลงงานเสร็จเรียบร้อยได้
“ยินดีที่ได้ร่วมงานกันค่ะ”
“เช่นกันครับ”
“งั้น...เราลากลับก่อนนะครับ”
“สวัสดีค่ะ”
“สวัสดีครับ”
.....................................................................
“นิษฐ์....เดี๋ยว...........”
อรรถวุฒิทำเสียงตื่นเต้น
“อะไร...เป็นอะไรของนาย”
“ฉันหิวแล้วว่ะ”
“อะไรว่ะ...นี่พึ่ง...”
หญิงสาวยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดูแล้วก็ต้องเงียบไป ก็นี่มันเที่ยงกว่าแล้ว เธอและเพื่อนยังไม่ได้ทานอะไรเลยตั้งแต่เช้า
“ไงล่ะ...เถียงต่อดิ”
“เอ่อ...ขอโทษ ฉันเป็นเจ้ามือก็ได้ พอใจยัง”
“O.K. ไปโลด”
ความคิดเห็น