คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ตอนที่ 6 / วันที่สองของบ้านศิวยุทธ์
“พี่นิษฐ์ค่ะ...พี่นิษฐ์...พี่นิษฐ์ค่ะ”
กันญิกาเคาะประตูห้องเรียกพี่สาว แต่ว่าวันนี้ชญานิษฐ์ตื่นสายกว่าปกติ แต่ถ้าวันใดเธอนอนไม่เต็มอิ่มก็จะงัวเงียอย่างมาก ถ้าไม่ได้นอนก็คือจะไม่นอนเลย หญิงสาวจะเป็นเช่นนี้ประจำ
“ยังเช้าอยู่เลยนะ พี่เพิ่งนอนเมื่อกี้นี่เอง นีมาเรียกพี่ทำไม”
“เช้าที่ไหนค่ะพี่นิษฐ์ นี่มันจะแปดโมงแล้วนะค่ะ พี่”
“แปดโมงเอง....”
“อ้าว...วันนี้พี่นิษฐ์มีดูงานกับลูกค้าไม่ใช่หรือค่ะ”
“ไม่มีแล้วอีกสองวัน ถึงมีงาน”
ชญานิษฐ์เดินงัวเงียแทบลืมตาไม่ขึ้น หญิงสาวเปิดประตูให้น้องสาวของเธอเข้ามาในห้องแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป เธอหายเข้าไปนานพอสมควรจึงกลับออกมาแต่งตัวสไตล์สบาย ๆ แบบของเธอ
“พี่ลุกซะสายเลยวันนี้....”
“ค่ะ พี่นิษฐ์ตื่นสายมากเลยค่ะ ตอนนี้...ทุกคนออกไปทำงานหมดแล้วค่ะ วันนี้คุณน้าภควรรณก็ไปทำงานกับพี่กรแล้วก็พี่คินด้วย เห็นว่าคุณน้าจะเข้าบริษัทสัปดาห์ละสองครั้ง”
“หรอ...”
“พี่นิษฐ์ค่ะ นีเตรียมกาแฟ กับแซนด์วิชให้พี่นิษฐ์นะค่ะ รองท้องก่อนก็ดี แล้วค่อยหาข้าวทานกัน”
“อืม...ขอบใจจ๊ะนี...เดี๋ยวไปทานข้าวข้างนอกกันนะ เดี๋ยวไปกับพี่ยังไงก็ว่างทั้งวันแล้ว”
“ค่ะ...งั้นเดี๋ยวนีไปเอากาแฟมาให้นะค่ะ”
พูดจบเธอก็ลุกจากเตียงของพี่สาวแล้วออกไปจากห้อง
สักพักชญานิษฐ์ก็ขับรถออกจากบ้านศิวยุทธ์โดยมีกันญิกานั่งเคียงคู่ไปด้วยกัน พอถึงร้านอาหาร...ชญานิษฐ์ก็เรียกให้กันญิกาลงจากรถ
“พี่นิษฐ์...ทำไมมาร้านหรู่ขนาดนี้ล่ะค่ะ”
“แค่นี้เอง...อาหารเขาอร่อยนะพี่มาหลายครั้งแล้ว นายอรรถพาพี่มา”
“ท่าทางนีจะไม่ค่อยชอบที่นี่...จะเปลี่ยนร้านไหม”
“ไม่ก็ได้ค่ะ ถ้าพี่นิษฐ์รับประกันว่าอาหารอร่อย งั้นก็ร้านนี้ก็ได้ค่ะ”
“งั้น...ลุย”
.......................................................................................
สองสาวพี่น้องเดินเข้าไปในร้านอาหาร เธอทั้งคู่มีความสวยคนละแบบ ทำให้คนหลาย ๆ คน ที่อยู่ในร้านต่างมองความมีเสน่ห์และความสดใสของเธอทั้งคู่
“นี่...พี่ศิวัตน์ มองใครอยู่ค่ะ”
“มองคนสวย....เอ่อ...ไม...ไม่ใช่ มองไปเรื่อยเปื่อย ไม่มีอะไรหรอก”
“อย่ามาโกหกสานะ”
วนิสา ชนาญา สาวสวยเปรี้ยวจี๊ด เธอเคยเรียนที่เดียวกับ กันญิกา กรกิจโชติ แต่ว่าวนิสาเรียนได้ไม่นานก็ต้องออกจากสถาบันการศึกษาไป เพราะหญิงสาวมีนิสัยรักเที่ยว รักสนุก เลยเรียนไม่จบเสียที
“สา ทานข้าวเถอะ พี่ก็มองไปเรื่อยเปื่อย”
วนิสามองตามสายตาของแฟนหนุ่ม หญิงสาวเห็นกันญิกา เป็นคนแรก แต่ไม่เห็นว่ามี ชญานิษฐ์ด้วย เพราะว่าเธอนั่งในมุมอับ
“อ๋อ...นั่นมันยายนี” “ถ้าพี่วัตน์สนใจมันมาก สาจะไปทำให้มันออกไปจากร้านนี้ซะ”
“หยุดนะสา”
ศิวัตน์ร้องห้ามวนิสา แต่ก็ไม่ทันหญิงสาวลุกไปแล้ว และเดินไปโต๊ะที่กันญิกานั่งอยู่
“นี่...นังบ้านนอก แกมาทำอะไรที่นี่”
วนิสาถามกันญิกา หญิงสาวมีนิสัยดูถูกคนอยู่แล้ว และอีกอย่างเธอรู้ดีว่ากันญิกาไม่มีทางตอบโต้เธอกลับแน่นอนทำให้เธอกล้าที่จะหาเรื่อง แต่ว่าหญิงสาวไม่ทันสังเกตว่ามีชญานิษฐ์พี่สาวของเพื่อนที่หลายคนนึกกลัวถึงความขี้โมโหร้ายเป็นที่สุดนั่งอยู่ ณ ที่ตรงนั้นด้วย
“แล้ว...มันเกี่ยวอะไรกับเธอด้วย มิทราบ”
“อุ๊ย...นังบ้านนอก มากันทั้งพี่ทั้งน้องเลยหรือเนี่ย”
“คำก็บ้านนอก สองคำก็บ้านนอก ทำไมหรอ...หรือว่าลืมกำพืดตัวเองจ๊ะ”
“แก...แกเป็นใคร”
“พี่นิษฐ์ค่ะ อย่ามีเรื่องเลยนะค่ะ นีขอล่ะ”
“หยุดนี พี่จัดการเอง”
“....พี่นิษฐ์....”
วนิสาบ่นชื่อพรึมพรำ
“ฉัน ชญานิษฐ์ พี่สาวของ นี ถ้าเธอรู้จักกับน้องสาวฉัน ก็ไม่ควรมาทักด้วยคำพูดแบบนี้ หรือว่า กำพืดเธอมันต่ำมากเสียจนไม่มีใครคอยอบรมสั่งสอนล่ะ”
กรี๊ดดดดดดดด...
“พอ ๆ ๆ สา....”
ศิวัตน์เอามือปิดปากแฟนสาว ที่กำลังเต้นไปกรี๊ดไปเหมือน...โดนน้ำร้อนลวก
“ขอโทษนะครับ คุณทั้งสอง”
“งั้น...หรือค่ะ แค่ขอโทษ ดิฉันไม่มีอารมณ์ทานอาหารที่นี่แล้ว...ช่วยจ่ายแทนด้วยแล้วกัน ไปยายนี เปลี่ยนร้าน”
....................................................................................................
“ไงล่ะค่ะ พี่นิษฐ์ นีบอกแล้วว่าอย่ามีเรื่อง ดูสิกว่าจะได้ทานข้าว เล่นซะเกือบเที่ยง”
“ก็ได้ทานนี่ บ่นจังเลยนะ ยายนี”
สองสาวเดินกลับเข้ามาในบ้านของตระกูลศิวยุทธ์ช่วงบ่ายเศษ ๆ
“คุณค่ะ เมื่อกี้คุณหญิงโทรเข้ามาค่ะ บอกว่าจะส่งรถมารับให้คุณของคนไปที่บริษัทศิวยุทธ์ค่ะ”
สองสาวทำหน้างงเมื่อให้ยินแม่บ้านบอก
“ป้าทราบไม่ค่ะ ว่าคุณน้าวรรณให้เราสองคนไปทำไม”
“ดิฉัน...ไม่ทราบหรอกค่ะ”
“ขอบคุณค่ะ”
“พี่นิษฐ์ ทำไมคุณน้าวรรณต้องให้เราไปด้วยล่ะค่ะ”
“พี่ก็ไม่รู้ แต่คงขัดไม่ได้ ไปก็ไปสิ”
.........................................................................................................
“คุณหญิงค่ะ คุณชญานิษฐ์ และ คุณกันญิกา มาถึงแล้วค่ะ”
เสียงจากโทรศัพท์ภายในที่เลขาหน้าห้องของคุณหญิงภควรรณใช้ในการสื่อสารกับคุณหญิง
“ให้เข้ามาได้เลย”
ก๊อก...ก๊อก...ก๊อก
“สวัสดีค่ะ คุณน้า”
“สวัสดีค่ะ คุณน้าวรรณ มาทำงานแต่เช้าเลยนะค่ะ”
ชญานิษฐ์กับกันญิกากล่าวทำความเคารพผู้อาวุธโสกว่า แต่ชญานิษฐ์พูดต่อ...
“นิษฐ์ ตื่นสายไปหน่อยต้องขอโทษคุณน้าด้วย”
“อุ๊ย...ไม่ต้องขอโทษหรอกจ๊ะ หนู...น้ารู้ว่านิษฐ์อ่ะ พักผ่อนน้อย ดีแล้วล่ะจ๊ะ ได้พักมาก ๆ น้าดีใจนะ ที่หลับกันได้”
“ทานข้าวกันมาหรือยังจ๊ะ”
“เรียบร้อยแล้วค่ะ”
“อืม...ทานแล้วก็ทานต่อได้นะ”
“ไม่ดีกว่าค่ะ นีต้องขอตัวค่ะ”
“เช่นกันค่ะ นิษฐ์ ก็คงทานไม่ไหวเหมือนกัน”
..............................................................................................................
“คุณแม่ครับ....”
“อ้าว...ตากร มาพาน้องไปเที่ยวดูบริษัทสิลูก”
คุณภควรรณคะยั้นคะยอ กันญิกาหันไปมองหน้าชายหนุ่มก่อนจะว่า
“นี ขอนั่งดูแบบโฆษณาของบริษัทคุณน้าดีกว่า...ได้ไหมค่ะ”
“เอ่อ...ได้สิ...”
“งั้น....”
ชญานิษฐ์กำลังจะหาข้ออ้างเพื่อจะได้ไปต้องไปกับภากร แต่ว่าชายหนุ่มพูดสวนมาก่อนว่า
“เชิญครับ...”
ภากรรู้ดีว่าหญิงสาวไม่อยากไปกับเขา หล่อนดูกระฮักกระอ่วนใจ แต่ก็ต้องไปกับเขาอยู่ดี
“เชิญครับ น้องนิษฐ์”
“ค่ะ”
ชญานิษฐ์เดินนำหน้าภากรออกมาจากห้องทำงานของคุณหญิงภควรรณ – อะไรกันผิดคู่อีกแล้วนะ...อ่ะ...ยังไงก็ได้ ไว้แก้ไขทีหลัง-
“คุณภากร ควรจะรู้ว่าฉันไม่เต็มใจ หรืออยากจะมาด้วยสักนิด”
“รู้...แล้วยังไง”
คำถามของเขาทำให้คนถูกถามถึงกับอึ้ง
“ฉันรู้ว่า คุณก็ไม่ค่อยชอบหน้าฉันเหมือนกัน เพราะฉะนั้น....ฉันจะออกไปข้างนอก คุณก็กลับไปทำงาน”
“สรุป...ที่คุณว่าคือ เราจะแยกกันไปว่างั้น”
“ใช่ เก่งนี่เข้าใจอะไรง่ายดี”
“ขอบคุณที่ชม”
“งั้น...ฉันไปล่ะ....”
“หยุดเลย ผมแค่เข้าใจ แต่ไม่ได้บอกจะทำตามแบบของคุณ”
“นี่นาย...”
“เชิญครับ...คุณผู้หญิง”
“คุณ...”
หญิงสาวสะบัดตัวอย่างโมโห ก่อนจะเดินนำลิ่ว ๆ ไปอย่างไม่จนใจชายหนุ่มเลย แม้แต่น้อย ส่วนภากรก็ยิ้มอย่างนึกขำ วันนี้อย่างน้อย ๆ เธอก็ทำให้เขาได้เห็นอะไรขำ ๆ จากเธออีกแล้ว
ภากรกดโทรศัพท์หามารดาแล้วว่า “แม่ครับ เดี๋ยววันนี้ผมจะกลับบ้านพร้อมน้องนิษฐ์ ฝากน้องนีด้วยนะค่ะ ไม่ต้องห่วง”
หลังจากคุยเสร็จ เขาก็รีบก้าวตามหญิงสาวไป
“นี่คุณนิษฐ์ คุณจะไปไหน”
“ก็เดินดูบริษัทให้ทั่ว ๆ อย่างที่คุณน้าว่า จะได้รีบกลับ”
“อืม...”
เขาทำท่าพยักหน้าเข้าใจ แล้วว่า
“ผมหิวแล้วยังไม่ได้ทานอาหารเที่ยงเลย แล้วนี่ก็จะบ่ายสามโมงแล้ว”
“แล้วมาบอกฉันทำไม”
“นี่คุณจะไม่มีน้ำใจไปกับผมหน่อยหรือไง”
“ถ้าคุณหิวก็เชิญ ฉันจะได้ไปหาคุณน้า”
“คุณคงกลัวผมมากสินะ”
“ทำไมฉันต้องกลัว”
“งั้น เชิญครับ”
ภากรเดินนำหญิงสาวไปที่ลานจอดรถของบริษัท
“ไหนล่ะ...คุณว่าหิวไม่ใช่หรือไง ทำไมมาลาดจอดรถ แทนที่จะไปร้านอาหาร หรือโรงอาหารของบริษัท”
“นี่คุณบ่ายสาม แม่ค้าที่ไหนจะขาย...ตลกจังนะคุณ”
“แล้วจะไปที่ไหน...”
“เดี๋ยวพาไป...เชิญขึ้นรถ...”
ภากรพาชญานิษฐ์มาร้านอาหารแห่งหนึ่ง ทั้งสองทานอาหารด้วยกันท่ามกลางบรรยากาศภายนอกที่น่ารื่นรมณ์ แต่ในใจของหญิงสาวนั้นกลับอึดอัด ชายหนุ่มเองก็รู้ดี แต่เขาก็ไม่ได้แสดงอะไรออกมา
ก๊อก...ก๊อก...ก๊อก
ความคิดเห็น