คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : วิวาห์รักจัดผิดคู่ 5
คำถามของเขาทำให้คนถูกถามถึงกับอึ้ง
“ฉันรู้ว่า คุณก็ไม่ค่อยชอบหน้าฉันเหมือนกัน เพราะฉะนั้น....ฉันจะออกไปข้างนอก คุณก็กลับไปทำงาน”
“สรุป...ที่คุณว่าคือ เราจะแยกกันไปว่างั้น”
“ใช่ เก่งนี่เข้าใจอะไรง่ายดี”
“ขอบคุณที่ชม”
“งั้น...ฉันไปล่ะ....”
“หยุดเลย ผมแค่เข้าใจ แต่ไม่ได้บอกจะทำตามแบบของคุณ”
“นี่นาย...”
“เชิญครับ...คุณผู้หญิง”
“คุณ...”
หญิงสาวสะบัดตัวอย่างโมโห ก่อนจะเดินนำลิ่ว ๆ ไปอย่างไม่จนใจชายหนุ่มเลย แม้แต่น้อย ส่วนภากรก็ยิ้มอย่างนึกขำ วันนี้อย่างน้อย ๆ เธอก็ทำให้เขาได้เห็นอะไรขำ ๆ จากเธออีกแล้ว
ภากรกดโทรศัพท์หามารดาแล้วว่า
“แม่ครับ เดี๋ยววันนี้ผมจะกลับบ้านพร้อมน้องนิษฐ์ ฝากน้องนีด้วยนะค่ะ ไม่ต้องห่วง”
หลังจากคุยเสร็จ เขาก็รีบก้าวตามหญิงสาวไป
“นี่คุณนิษฐ์ คุณจะไปไหน”
“ก็เดินดูบริษัทให้ทั่ว ๆ อย่างที่คุณน้าว่า จะได้รีบกลับ”
“อืม...”
เขาทำท่าพยักหน้าเข้าใจ แล้วว่า
“ผมหิวแล้วยังไม่ได้ทานอาหารเที่ยงเลย แล้วนี่ก็จะบ่ายสามโมงแล้ว”
“แล้วมาบอกฉันทำไม”
“นี่คุณจะไม่มีน้ำใจไปกับผมหน่อยหรือไง”
“ถ้าคุณหิวก็เชิญ ฉันจะได้ไปหาคุณน้า”
“คุณคงกลัวผมมากสินะ”
“ทำไมฉันต้องกลัว”
“งั้น เชิญครับ”
ภากรเดินนำหญิงสาวไปที่ลานจอดรถของบริษัท
“ไหนล่ะ...คุณว่าหิวไม่ใช่หรือไง ทำไมมาลาดจอดรถ แทนที่จะไปร้านอาหาร หรือโรงอาหารของบริษัท”
“นี่คุณบ่ายสาม แม่ค้าที่ไหนจะขาย...ตลกจังนะคุณ”
“แล้วจะไปที่ไหน...”
“เดี๋ยวพาไป...เชิญขึ้นรถ...”
ภากรพาชญานิษฐ์มาร้านอาหารแห่งหนึ่ง ทั้งสองทานอาหารด้วยกันท่ามกลางบรรยากาศภายนอกที่น่ารื่นรมณ์ แต่ในใจของหญิงสาวนั้นกลับอึดอัด ชายหนุ่มเองก็รู้ดี แต่เขาก็ไม่ได้แสดงอะไรออกมา
“คุณภากรขา มาทานอาหารที่นี่เหมือนกันเลยนะค่ะ”
จีนพัตร์ ธนพนธ์ หญิงสาวไอโซแสนสวย เข้ามาทักทายชายหนุ่มที่โต๊ะอาหาร
“สวัสดีครับ คุณ...”
“จีนพัตร์ค่ะ เพื่อนสนิทของคิน น้องชายคุณภากรไงค่ะ”
“ครับ...”
“จะไม่แนะนำ คุณผู้หญิงคนนี้ให้ รู้จักหน่อยหรือค่ะ”
จีนพัตร์ หันไปมองทางชญานิษฐ์
“นี่...คุณชญานิษฐ์ ลูกสาวของเพื่อนคุณแม่ผม”
“อืม...จีนนึกว่าเป็นแฟนคุณกรเสียอีก สวยนะค่ะ สวยมาก ขนาดไม่แต่งหน้ายังสวย”
“ขอบคุณ แต่ขอโทษฉันไม่ชอบพูดมากเวลาทานอาหาร เชิญคุณกลับไปโต๊ะของคุณดีกว่านะ”
“....เอ๊ะ.....”
“คุณจีนพัตร์ มีอะไรอีกหรือเปล่าครับ”
“จีน...ไปก็ได้ค่ะ ไม่อยากขวางความสุขของคุณภากร...อีกเรื่อง...ฝากความคิดถึงให้คินด้วยนะค่ะ”
“...หึ...ๆ...ๆ”
ชญานิษฐ์หัวเราะในลำคอ หลังจากที่จีนพัตร์เดินออกไป และเธอก็นั่งทานอาหารต่อ ทำให้ภากรต้องถามเหตุผลของการหัวเราะของหญิงสาวแบบนี้
“คุณ ทำเสียงแบบนี้มันหมายความว่าไง”
“เสียงยังไง”
“หึ...ๆ ของคุณน่ะ”
“เปล่านี่...ทำไมค่ะ หรือว่าคุณหรือน้องชายของคุณไปทำอะไรผิดถึงร้อนตัวขนาดนี้”
“นี่...คุณ”
“เงียบดีกว่าเถอะคุณน่ะ...ฉันอิ่มแล้ว และอยากให้คุณรีบอิ่มได้แล้ว ฉันต้องการกลับบ้าน”
“ก็ได้...”
........................................................................................
ก๊อก!!!...ก๊อก!!!
เสียงเคาะประตูจากด้านนอกดังขึ้น ภาคินหันไปมองที่ประตูห้อง และเดินไปเปิดประตู
“อ้าว...พี่กร มีอะไรครับ”
“ฉัน ขอ เข้า ไป คุย ข้าง ใน ได้ ไหม”
“ครับ...พี่”
“นายเลิกติดต่อกับ ยายจีนพัตร์หรือยัง”
“เอ่อ...ทำไมหรือครับ หรือว่าเขามาหาคุณแม่”
“เปล่า เขาไม่ได้มาหาคุณแม่ แต่ว่าฉันเจอเขาที่ร้านอาหาร และเขาก็เข้ามาทัก ที่สำคัญตอนนั้นฉันอยู่กับยายนิษฐ์และยายนั่นก็พอดูออกว่า คุณจีนคงไม่ธรรมดาแน่ ๆ”
“เอ่อ...ผมก็...รู้จักกับเขาตอนที่อยู่เมืองนอก”
“เล่ามาให้ฉันฟัง ให้หมด...เดี๋ยวนี้...”
ภาคินนึกไปถึงเหตุการณ์เมื่อปีที่แล้วเห็นจะได้ ตอนนั้นเขาเรียนทีสถาบันเดียวกับจีนพัตร์...
“คุณคิน มีคนต้องการคุยกับคุณ”
เพื่อนชาวต่างชาติคนหนึ่ง เดินเข้ามาบอกเขา และเดินนำออกไป ทำให้ภาคินรู้สึกสงสัย จึงเดินตามออกไปทางมุมตึก
“สวัสดีค่ะ คุณภาคิน...”
เสียงของหญิงสาวคนหนึ่ง ดังขึ้น
ภาคินตกใจอย่างมาก เพราะคนที่เขาหมายปองแต่เขาไม่คิดที่จะเข้าไปคุยกับเธอ ตอนนี้เธอกลับเข้ามาคุยกับเขาเอง เธอคือ จีนพัตร์ หญิงสาวเป็นดาวเด่นแสนสวย ของสถาบันแห่งนี้ ถึงภาคินจะร่ำรวยและมีผู้หญิงมาติดพันมากมาย แต่เขายอมรับว่าเขาสนใจในตัว จีนพัตร์ มากกว่าใคร
“สวัสดีครับ คุณจีนพัตร์”
“ไปนั่งคุยักนดีกว่าไหมค่ะ คุณภาคิน”
ภาคินพยักหน้า แล้วผายมือให้หญิงสาวเดินนำ และเจ้าหล่อนก็เดินไปในร้านอาหารแห่งหนึ่งที่อยู่ใกล้ ๆ กับบริเวณนั้น
“คุณจีนพัตร์มีอะไรกับผมหรือครับ”
“เรียกจีน ก็ได้ค่ะ คุณภาคิน”
“งั้นคุณจีนก็เรียกผมว่าคินก็ได้ครับ”
“เราสั่งอาหารกันก่อนก็ได้นะค่ะ”
“คุณจีนว่ามาเถอะครับ ว่ามีปัญหาอะไรหรือเปล่า”
“คือ จีน ลำบากใจค่ะ...คือว่า คุณพ่อของจีนไม่ส่งค่าใช้จ่ายมาให้จีน ประมาณสองเดือน จีนเดือดร้อนมากเลย ไม่รู้จะหันไปพึ่งใคร นอกจากคุณคิน”
หญิงสาวบอก อันที่จริงเธอใช้เงินทั้งหมด ไปกับการเที่ยว กิน แล้วต่างหาก พอเงินหมด เธอก็จำเป็นต้องหาเงินใช้ พอนึกได้เธอเห็นเขา คงมีแต่ชายหนุ่มคนเดียว เขาร่ำรวยคงไม่ลำบากกับเงินแค่สองแสนบาท
“ยังไงครับ”
“จีน จะขอยืมเงินคุณ สักสองแสนบาท”
“ครับ”
“จีนจะให้ดอกเบี้ยคุณนะค่ะ คุณคิน”
“ไม่ต้องก็ได้ครับ ผมให้คุณเลยก็ได้”
“จีนเกรงใจค่ะ เกรงใจจริง ๆ นะค่ะ ... จีนมีข้อเสนอให้คุณ คุณจะว่าไงค่ะ”
“ว่ามาสิครับ”
“เรามาคบกันสักสองเดือน...จีนอยากตอบแทนคุณนะค่ะ คิน”
จีนพัตร์ลุกจากเก้าอี้แล้วเดินเข้ามาใกล้ชายหนุ่มอย่างมั่นใจ ในห้องอาหารที่เขาและเธออยู่ด้วยกันค่อนข้างมิดชิด จีนพัตร์ นั่งบนตักภาคินและแอ่นอกให้เขาอย่างจะเสนออะไรบ้างอย่าง ภาคินเองก็ปล่อยตัวเองตามต้องการ โดยไม่สนใจว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป
-ก็เขาเป็นผู้ชายนี่ เมื่อมีสาวสวยมาเสนอ เขาก็ต้องสนอง เขาจะยอมเสียเชิงชายได้ยังไงกัน-
ภาคินก้มลงหาหญิงสาว จีนพัตร์ลูบไส้ที่แผ่นหลังของชายหนุ่ม เธอให้ลำตัวของเธอแนบชิดกับชายหนุ่มให้มากที่สุด เนื้อตัวของเธอเบียดเสียดเขาจนอารมณ์ของเขาปั่นป่วน จนยากที่จะควบคุม
“จีน...”
เขาเพ้อ มือใหญ่ที่ร้อนผ่าวสอดเข้าไปในร่มผ้า ลูบไล้เอวและสูงขึ้นไปจนถึงอก จีนพัตร์เองก็ใช้จมูกของตนไล้ไปตามลำคอของชายหนุ่ม
“อาหารมาส่งครับ”
เสียงพนักงานเสิร์ฟดังจากภายนอก ทำให้ทั้งสองคนผละออกจากกัน
“ขอโทษนะคุณ...จีน”
“ไม่ต้องขอโทษหรอกค่ะ ก็เราเป็นแฟนกันแล้วนี่ค่ะ จีนเต็มใจ”
วันต่อมา ภาคินนำเงินมาให้จีนพัตร์ หลังจากได้เงินแล้วจีนพัตร์ก็เริ่มห่างเหินเขาไป หญิงสาวไม่สนใจอะไรเขาด้วยซ้ำ เพราะว่าเธอก็มีคู่ควงอยู่หลายคน
……………………………………………………………………….
“นายเสียเงินไปให้เขา...ให้ยายจีนพัตร์สองแสนเลยหรือไง”
“ก็ใช่...แต่ตอนนั้นผมไม่รู้ นึกไม่ถึงจริงๆ”
“แล้ว ยังไงต่อ”
“ก็ไม่ยังไง พี่...แต่...ผมไม่ได้มีอะไรกับเขาจริง ๆ นะ พี่กร”
“ฉันยังไม่ได้ถามถึงเรื่องนี้เลย”
“ก็...ผม...พี่...อย่าบอกเรื่องนี้กับคุณแม่นะ มีหวัง ผมคงสานความสัมพันธ์กับลูกสาวเพื่อนคุณแม่ต่อไม่ได้แน่ ๆ”
“เขาคงอยากสานสัมพันธ์กับนายตายเลย”
“ทำไมพี่ว่างั้นล่ะ”
“ก็ยายนั้นเขาพบจีนพัตร์แล้ว...”
“เดี๋ยวพี่กร ยายนั้น ใครพี่”
“ลืมไป...ก็ชญานิษฐ์วันนี้ตอนที่ฉันพบกับจีนพัตร์เขาก็อยู่ด้วย แล้วก็ได้คุยกันแล้วด้วย เขาคงดูออกอยู่ หรอกว่า นายกับจีนพัตร์ต้องมีความเกี่ยวข้องกันแน่ ๆ”
“จริงด้วยสิ...แห้ว...ๆ...แน่...ๆ”
“ฉันก็ว่างั้น...ไปล่ะ ปัญหาใครปัญหามัน แก้ไขเอาเองแล้วกัน ไอ้น้องชาย”
ภากรเดินออกจากห้องนอนของน้องชาย พอดีกับชญานิษฐ์ที่เดินขึ้นมาจากชั้นล่าง
“ไงล่ะ...คุณกร รีบมาเตือนหรือช่วยน้องชายวางแผนอะไรหรือค่ะ”
ชญานิษฐ์พูดเยาะ
“ผมไม่จำเป็นต้องทำอะไร แต่...ระวังตัวคุณเองเถอะ”
“ระวังอะไรของคุณ”
“ก็ระวังพลาด กับนายคินไง คุณชญานิษฐ์”
“นาย...”
“ไปนะ...ฝันดีนะค่ะ แล้วอย่าฝันว่านายคินไปทำอะไรกับคุณล่ะ เดี๋ยว...จะเกิดปัญหาได้”
“ไอ้...ไอ้...ไอ้”
- คอยดูนะ ไอ้บ้า คนบ้า คอยดูฉันจะหาเรื่องให้นายหน้าแตกให้ได้ นายต้องปวดหัว ต้องโมโห ต้องเสียสติ ฉันจะทำให้ได้ คอยดูให้ดีนะ นายภากร-
หญิงสาวคิดอย่านึกโมโห เธอไม่เคยทำอะไรเขาได้เลย ไม่ว่าจะกี่ครั้งแล้วก็ตาม หาเรื่องอะไรได้ เขาก็จะตรอกกลับให้เธอเจ็บใจกว่าเก่า แทนที่เธอจะทำให้เขาโกรธ เขาโมโห กลับกลายเป็นว่าเธอกับต้องเป็นฝ่ายโกรธ ฝ่ายโมโหแทนทุกที
......................................................................................
เช้าวันนี้ ชญานิษฐ์หอบกระเป๋าเอกสาร บอร์ดออกแบบงานตกแต่งอย่างทุลักทุเล
“หนูนิษฐ์ ไปแต่เช้าเลยหรอลูก”
คุณหญิงภควรรณถาม
“ค่ะ...คุณน้าวรรณ นิษฐ์มีประชุมเช้าด้วย ไปก่อนนะค่ะ”
“ท่าทางรีบร้อน น้าว่าให้คนรถของน้าไปส่งดีกว่าไหม”
“ไม่เป็นไรค่ะ นิษฐ์ขับรถไปเองสะดวกกว่า ไปล่ะค่ะ สวัสดีค่ะ คุณน้าวรรณ”
หญิงสาวเดินออกจากบ้าน ไปที่รถของตนอย่างเร่งรีบ และโยนเอกสารและกระเป๋าต่าง ๆ ไว้ด้านหลังของเบาะรถ
ชญานิษฐ์ ก้าวขึ้นรถด้านคนขับและขับรถออกไปอย่างรวดเร็ว
“กันญิกา”
“ค่ะ...พี่คิน”
เสียงขานรับสดใส ของกันญิกาทำให้ใครหลาย ๆ คน หลงใหล แต่ไม่ใช่สำหรับภาคิน เขาไม่ชอบผู้หญิงแบบนี้ ดูจืด ๆ ชืด ๆ ซะเหลือเกิน
“จะไปหา พี่สาวของคุณหรอ”
“เปล่าค่ะ นีไม่ได้ไปหาพี่นิษฐ์ค่ะ”
“เปล่าอะไร เห็นเธอกำลังจะเดินไปอยู่นี่”
“เอ่อ...ขอโทษค่ะ...”
“ขอโทษ เห็นไหม เธอกำลังจะไปหาคุณนิษฐ์จริง ๆ ด้วย”
“เปล่าค่ะ นีไม่ได้ขอโทษเพราะว่านีโกหก...เวลานี้พี่นิษฐ์ไปทำงานแล้ว และนีกำลังจะไปเก็บห้องให้พี่นิษฐ์ และที่นีขอโทษก็เพราะจะได้ขอพูดบ้าง และต้องการอธิบายให้รู้”
ภาคินมองหน้าเรียว – เถียงเป็นด้วย คิดว่าพูดน้อย เรียบร้อยกว่านี้ซะอีก ซะทีไหนได้เถียงฉอด ๆ ต่อปากต่อคำ-
“ มาอยู่นี่เอง ! ”
คุณหญิงภควรรณ เดินเข้ามาหาคนทั้งคู่
“อ้าว...ตาคิน มาคุยอะไรกับน้องหรอ”
“ไม่มีอะไรครับ คุณแม่”
ภาคินเดินเลี่ยงไปที่ห้องของตน สักพักชายหนุ่มก็ลงไปชั้นล่าง
“อาหารเช้าเรียบร้อยแล้วค่ะ...คุณท่าน”
แม่บ้านเดินเข้ามารายงาน
“ตั้งโต๊ะซะเลย บอกหนูนีให้มาทานข้าวด้วยกันกับฉันด้วย”
คุณหญิงภควรรณบอก
“ค่ะ...คุณ”
“ตาคิน...ไปนั่งที่โต๊ะอาหารได้แล้ว จะได้ทานข้าวซะที”
ความคิดเห็น