คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #23 : วิวาห์รักจัดผิดคู่ 23
“ยายนี เข้าดูแลร้าน ไม่ค่อยได้ทานข้าวน่ะค่ะพ่อ ที่กรุงเทพก็มีแต่อาหารที่ไม่ค่อยถูกปาก เอ่อ...สู้บ้านเราไม่ได้ด้วย นะนี”
“ค่ะ ใช่แล้วค่ะ”
“แล้วนีกับนิษฐ์มาแบบนี้บอกคุณหญิงน้าหรือยังลูก”
“ป่านนี้ทราบแล้วล่ะค่ะ ฝากแม่บ้านไว้แต่เช้า”
ชญานิษฐ์บอก
“แล้วนีล่ะลูก มาแบบนี้ ไม่ห่วงพี่คินเหรอเรา”
คุณชญามลถามอย่างล้อเลียน
กันญิกาหน้าเครียดตอบ
“เขาคงไม่ต้องการ เราแล้วล่ะค่ะ”
พูดจบหญิงสาวก็ก้มหน้าก้มตา ไม่สนใจอะไรอีก
“พ่อค่ะ นีอยากถามอะไรพ่อสักอย่าง ได้ไหมค่ะ”
กันญิกาหาเวลาคุยกับผู้ใหญ่กันธรผู้เป็นบิดาเป็นการส่วนตัว
“นี มีปัญหาอะไรกับบ้านคุณหญิงใช่ไหมลูก”
“คุณพ่อทราบ”
“เปล่า....แต่นีไม่เคยมีเรื่องกับใคร ถ้าเป็นยายนิษฐ์เขานั่นล่ะที่พ่อจะเดาไม่ได้เลยว่ามีเรื่องเป็นใครบ้าง แต่สำหรับนี พ่อคงเดาไม่ผิด”
“ค่ะ คุณพ่อ”
“ว่ามาสิลูก มีอะไร”
“คุณพ่อจะว่าอะไรไหมค่ะ ถ้านีจะขอให้คุณพ่อบอกถอนหมั้น”
“ถ้านีแน่ใจ พ่อก็แล้วแต่ลูก แต่ว่าแม่เราสิ”
พอนึกถึงว่าจะต้องบอกเรื่องนี้กับคุณชญามล ก็ทำเอาทั้งคู่ต่างฝ่ายต่างคิดหนัก
...........................................................
สามวันแล้วที่ชญานิษฐ์กับกันญิกากลับมาอยู่ที่บ้าน ดูทั้งสองไม่มีชีวิตชีวาเลย ด้านชญานิษฐ์....เธอมักจะนึกถึงเหตุการณ์ที่ลานจอดรถ ส่วนทางด้านกันญิกา...เธอมักจะนึกถึงอาการของภาคินที่ความทรงจำลบเลือน ไปในช่วงเวลาของเธอ
.....เฮ้ออออออ.....
“คุณนิษฐ์ขา คุณนีขา คุณแม่ให้มาเรียกค่ะ คุณนิษฐ์ คุณนี”
สาวใช้คนหนึ่งจะโกนส่งเสียงดัง เธอรู้ว่าสองสาวพี่น้องนั่งอยู่ในสวนแต่ยังไม่ทันเห็นตัวก็ตะโกนไว้ก่อน
ชญานิษฐ์และกันญิกา เมื่อได้ยินก็ต่างลุกจากบริเวณที่ตนนั่งอยู่ และเดินเข้าบ้านทันที
“รอหนูด้วยสิค่ะ คุณนิษฐ์ คุณนี”
“ตาคินจำที่แม่บอกได้ไหม แกต้องทำเป็นจำทุกอย่างได้นะ และทำทุกอย่างให้เหมือนเดิมตามที่บอกนะ”
“ครับ คุณแม่ผมจะพยายาม”
“กรด้วยนะ นั่งนิ่ง ๆ ไว้”
“ครับ คุณแม่”
“คุณวรรณ เดี๋ยวพี่ต้องไปธุระข้างนอกค่ำ ๆ จะกลับ ให้เด็กไปตามยายนิษฐ์กับยายนีแล้ว เดี๋ยวจะกลับมาให้เร็ว ๆ นะค่ะ จะได้คุยกันให้หายคิดถึง”
“ค่ะ คุณพี่มล”
“คุณหญิงค่ะ ผู้ใหญ่กันธรเชิญที่ ศาลากล้วยไม้ค่ะ”
“งั้นคุณวรรณตามแม่บ้านไปนะค่ะ พี่ขอตัว”
“นำไปได้เลยจ๊ะ”
คุณหญิงภควรรณพูดและลุกขึ้นเดินตามแม่บ้านไป พร้อมด้วยภากรและภาคินที่เดินตามหลังมา
“สวัสดีค่ะ คุณพี่ผู้ใหญ่กันธร”
“สวัสดีครับ คุณลุงผู้ใหญ่”
“เชิญนั่ง.....ทุกคน”
ผู้ใหญ่กันธรสังเกตเห็นศรีษะของภาคินมีผ้าพันศรีษะอยู่ จึงเอ่ยถาม
“เป็นอะไรไปล่ะ ภาคิน ถึงได้พันผ้าไว้”
“เขาเกิดอุบัติเหตุนะครับ คุณลุงผู้ใหญ่”
ภากรรีบตอบแทนน้องชาย
“พ่อค่ะ / คุณพ่อค่ะ”
“ยายนิษฐ์กับยายนีมาพอดี”
“สวัสดีค่ะ / สวัสดีค่ะ”
“น้องนี....ทำไมมาไม่ชวนพี่คินเลยล่ะค่ะ”
ภาคินพูดกับหญิงสาวด้วยท่าทางคำพูดก็ดูรู้ว่าเขาเล่นละคร กันญิกาหยุดนิ่ง รู้อยู่แล้วว่าเขายังคงจำเธอไม่ได้ แต่ได้ยินแบบนี้ ก็ดีใจบ้างเหมือนกันที่เขาพูดดีกับเธอ
“คิน”
“ครับ คุณแม่ มีอะไรเหรอครับ”
เขาเอ่ยถามมารดาด้วยรอยยิ้ม
กันญิกาถอนใจ เธอคงไม่ยื้อเวลาอีกแล้ว พูดไปเสียเลยดีกว่า
“คุณพ่อค่ะ พี่ขอพูดเรื่องที่คุยกับคุณพ่อนะค่ะ”
“ถ้านีตัดสินใจดีแล้ว พ่อก็แล้วแต่นี”
“ค่ะ”
พ่อผู้ใหญ่กันธรพยักหน้า และนั่งนิ่งสงบแบบ ผู้ใหญ่ที่เคารพแล้วต่อการตัดสินใจของบุตรสาว
“มีอะไรกันค่ะ ดูเครียดจังเลย”
คุณหญิงภควรรณเอ่ยถามแบบกล้า ๆ กลัว ๆ
“นีว่า ... นีคิดดีแล้ว นีทราบดีว่าพี่คินยังคงจำเรื่องราวที่ลบเลือนไปไม่ได้....”
“น้องนีทราบ”
ภากรพูด
“ค่ะ นีรู้ค่ะ แค่คำพูดของพี่คินนีก็รู้แล้ว ที่นีจะพูดคือ นีคิดดีแล้วว่านีต้องการ ขอเป็นฝ่ายถอดหมั้น เพื่อพี่คินอาจจะได้พอผู้หญิงที่ดี และเหมาะสมกว่านี้”
กันญิกาบอกทุกคน สีหน้าเธอบอกถึงความเศร้าอย่างเห็นได้ชัด
“ไม่”
ภาคินลุกขึ้นพูดเสียงดัง ก่อนจะปวดศรีษะอย่างมาก จนทุกคนต้องช่วยกันพาไปพักที่ห้องพัก
“น้องนีครับ พี่ว่า น้องนีควรทบทวนเรื่องการถอนหมั้นอีกครั้งนะ”
ภากรเดินตามเธอออกมา เพื่อต้องการพูดกับเธอตามลำพัง
“พี่กรค่ะ นีตัดสินใจแล้ว”
“นายคินยังรู้สึกได้ว่า รักนี พี่เชื่อแบบนั้น”
“อย่าตอบแทนพี่คินเลยค่ะ นีคิดดีแล้ว อีกอย่างเรื่องของนีมันก็ไม่ได้เกิดจากความรักตั้งแต่ต้น ตอนที่ตัดสินใจหมั้น ก็เพราะให้โอกาส ตอนนี้ก็ถือว่าโอกาสที่ให้มันหมดไปแล้วจะได้ไหมค่ะ”
กันญิกาพยายามจะเดินหนีภากร แต่ชายหนุ่มคว้าข้อมือบางไว้ พอดีกับชญานิษฐ์ที่เดินผ่านเข้ามาพอดี
“พี่ว่าความรัก มันหลอกใครไม่ได้ แม้แต่หัวใจเราเอง”
“พี่กร”
......เพล้ง........
เสียงถาดจานแก้วน้ำหลุดร่วงลงพื้น ทำให้ทั้งภากรและกันญิกาหันมอง
“เอ่อ....พี่ซุ่มซ่าม เอง”
“คุณนิษฐ์ขา เดี๋ยวหนูเก็บเองค่ะ”
“งั้นฝากด้วยแล้วกันนะ”
ชญานิษฐ์เดินออกจากบ้านไปทันที “เขารักกับยายนีอย่างนั้นเหรอเนี่ย”
หญิงสาวเดินมายืนบริเวณสระน้ำและมองไปอีกฝั่งอย่างครุ่นคิด
“เป็นอะไรไปนะ คนเก่ง”
ภากรเดินเข้ามาหาและเอ่ยถาม
“จะเป็นอะไรล่ะ ก็แค่ออกมาเดินเล่น”
“พี่นึกว่านิษฐ์จะเสียใจจนคิดว่าพี่เปลี่ยนใจไปให้นีซะอีก”
“มันก็เรื่องของคุณ ไม่เกี่ยวกับฉัน”
“แต่ว่าพี่อยากบอกว่าพี่ไม่เคยเปลี่ยนใจ เคยบอกกับนิษฐ์ไว้ยังไง ตอนนี้ก็คงเหมือนเดิม แต่ว่าตอนนี้อยากให้เรื่องราวของนายคินกับน้องนีลงตัวซะก่อน”
“แล้ว...มาบอกฉันทำไมล่ะ”
“ก็กลัวใครบางคนแถวนี้ร้องไห้ขี้มูกโป่ง เสียใจ ว่าพี่ไม่รักน่ะสิ”
.......................................................
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
กันญิกาเข้ามาหาพี่สาวในตอนดึก
“มีอะไรเหรอนี มาหาพี่ซะดึกเชียว”
“พี่นิษฐ์ นีอยากไปเรียนต่อค่ะ”
“นี ทำไมล่ะ”
“ก็นีเสียเวลามามากแล้ว ถ้านีไปเรียนต่อทุกอย่างคงดีขึ้น เรื่องทุกเรื่องคงจะจบเสียที พี่ภาคินก็คงรู้ใจตัวเองมากกว่านี้ ว่าผู้หญิงที่เคียงข้างกายนั่น อาจจะไม่ใช่นี”
“แน่ใจแล้วหรอนี”
ความคิดเห็น