คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #22 : วิวาห์รักจัดผิดคู่ 22
“คุณลืมคำพูดของคุณหมดแล้วหรอ สัญญา....คุณจำสัญญาได้ไหมที่เคยสัญญาไว้กับผู้หญิงคนนั้น”
“นี่....ฉันไม่รู้จักคนที่ชื่อ กันญิกา แล้วก็ ไม่อยากรู้จัก ก็ไม่จำ ออกไปได้แล้ว”
เอ่อ....
กันญิการู้สึกเจ็บปวดแทบยืนไม่อยู่
“งั้น...นี กลับ นะค่ะ”
......................................................
กันญิกาเดินลงบันไดมาเรื่อย ๆ เธอเดินเข้าไปที่ลานจอดรถอย่างเหม่อลอย – เขาลืมเราแล้วเหรอ ลืมแล้วเหรอ – พอดีกับรถที่แล่นมาด้วยความเร็ว เสียงแตรรถดังลั่น จนสติของเธอกลับมา และยืนนิ่งค้าง อย่างตกใจ เธอคิดว่าหลบไม่พ้นแน่ ๆ แต่แล้วร่างบางก็ถูกใครคนหนึ่งดึงจนพ้นจากอันตรายได้พอดี
กันญิกาเงยหน้ามองคนที่ช่วยเธอไว้
“พี่กร”
“ใช่พี่เอง นีเป็นอะไรหรือเปล่า”
“ไม่ค่ะ”
“นี ทำไมเหมือนคนจะร้องไห้ แล้วเดินใจลอยแบบนี้ มันอันตรายนะ”
“พี่กร....คือ พี่คินฝืนแล้วนะค่ะ”
“งั้นก็ไปด้วยกันสิ ไป....”
“ไปแล้วค่ะ ไปแล้ว....”
“เป็นอะไรหรือเปล่านี บอกพี่ได้นะ”
“นี....”
พูดแค่นั้น กันญิกาก็ร้องไห้ออกมาอย่างสุดกลั้น
ภากรจึงดึงเธอมากอดไว้
“ชีวิตที่เป็นทุกข์ ในภายหน้ามันจะดีขึ้น อย่าร้องไห้เลยนะน้องนี อย่ารู้สึกผิดเรื่องนายคินด้วย พี่เชื่อว่าถ้าพยายามทุกอย่างจะเหมือนเดิม”
ภากรพูดพร้อมลูบศรีษะของเธออย่างอ่อนโยน ดั่งเขากำลังปลอบน้องสาวคนหนึ่ง
พอดีกับ.......
ชญานิษฐ์ที่เดินจากลานจอดรถมา
เธอถึงกับชะงักเมื่อเห็นภาพที่น้องสาวกำลังกอดอยู่กับเขา แต่ก็ไกลเกินที่จะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
“ยายนั่นนะ คู่หมั้นผม”
ภาคินพูดเสียงดังลั่น
วันนี้หมออนุญาตให้เขากลับไปพักฟื้นที่บ้านได้ และให้กลับมาเช็คร่ายกายตามวันเวลานัด
“ใช่ น้องนีคือคนที่นายรักที่สุด คนที่นายต้องการจะแต่งงานด้วย ก่อนจะเกิดอุบัติเหตุ....”
ภากรบอก
ภาคินอดกลั้นอารมณ์ขันไม่ไหว อมยิ้ม และปล่อยหัวเราะออกมา
“...^-^...ฟังนะครับ พี่กร ผมขอพูดเลยนะ ไม่มีทาง ต่อให้เวลานี้ผมความจำเสี่อมก็เถอะนะ ผมก็...ก็ไม่อยากเชื่อว่าตัวเองจะมีความรักอย่างที่พี่ว่า ยิ่งกับผู้หญิงคนนั้น”
เสียงของภาคินดังขึ้นพร้อมกับร่างของชญานิษฐ์และกันญิกาที่กำลังจะก้าวเข้ามาในห้อง
ชญานิษฐ์มองสีหน้าน้องสาว.....
“นีมีงาน ขอตัวก่อนนะค่ะ”
กันญิกาบอกพี่สาวด้วยเสียงสั่น และหันเดินออกไปทันที
“เดี๋ยว....นี รอพี่ด้วยสิ”
ชญานิษฐ์วิ่งตามน้องสาวไป เธอวางกระเช้าผลไม้ไว้หน้าห้องของภาคิน
..................................................
สักพักภากรเปิดประตูออกมา....
“กระเช้าผลไม้...ของใครกัน”
“อะไรครับ พี่กร”
“เนี่ย...กระเช้าผลไม้ฉันเห็นวางอยู่หน้าห้อง หรือว่าของ...”
ภากรนึกถึงคู่หมั้นสาวของน้องชาย
“ของ....ของใครล่ะพี่”
“บอกไป นายก็คงไม่ใส่ใจเขาหรอก”
ภากรบอก เขาพาน้องชายกลับมาที่บ้าน
.....................................................
กันญิกานั่งเหม่อลอย ที่มือถือนิตยสารอยู่เล่มหนึ่งซึ่งเธอไม่ได้ให้ความสนใจอะไรกับมันเลยสักนิด
“นี”
“นีจ๊ะ”
“ค่ะ พี่นิษฐ์”
“เป็นอะไรรึเปล่าบอกพี่ได้นะ”
“ปะ....เปล่าค่ะ”
“นี....”
“พี่นิษฐ์....เรา....เอ่อ....ไปพักผ่อนกันไหมค่ะ”
“พักผ่อนเหรอ ก็ดีนะ ไปไหนล่ะ”
“ไปไหนก็ได้ค่ะ”
วันรุ่งขึ้น ชญานิษฐ์ขับรถมาบ้านคุณหญิงภควรรณ กับ กันญิกา
“น้าวรรณอยู่ไหมจ๊ะ”
“อยู่ค่ะ ให้ตามไหมค่ะ”
“คุณน้าออกจากห้องนอนหรือยังค่ะ”
กันญิกาถาม
“ยังค่ะ จะให้ไปเรียนคุณหญิงไหมค่ะ ว่าคุณหนูมา”
“ไม่ดีกว่า ฝากบอกคุณน้าด้วยนะค่ะว่า นีกับพี่นิษฐ์ไปต่างจังหวัด ไปบ้านพ่อผู้ใหญ่กันธร จะไปหลายวันไม่แน่ใจว่าจะกลับเมื่อไหร่ แค่นี้ล่ะค่ะ....”
“ค่ะ จะเรียนคุณหญิงให้นะค่ะ”
พอฝากเรื่องเรียบร้อยแล้ว สองสาวก็ออกเดินทางต่อทันที
“อะไรนะ...กลับไปที่อุบลฯ ตายล่ะ...แล้วรู้ไหมว่าหลานฉันกลับไปทำไม”
“ไม่ทราบค่ะ คุณหญิง”
“อืม....ขอบใจ ไปได้แล้ว”
คุณหญิงภควรรณนั่งคิด.....
“อะไรกันครับ ถึงทำให้คุณแม่หน้ามุ่ยแต่เช้า...”
“จะอะไรซะอีกล่ะ ก็หนูนิษฐ์กับหนูนีน่ะสิ กลับไปอุบลฯเมื่อเช้านี้เอง เนี่ย...ถ้าผู้ใหญ่กันธรกับคุณพี่ชญามลรู้เรื่องหนูนีกับตาคิน มีหวังมาฉีกอกแม่ถึงกรุงเทพแน่ ๆ”
“คงไม่มั้งครับ”
“แม่ก็หวังว่าคงไม่ แต่หนูนีเป็นลูกสาวคนเล็ก พี่น้องพ่อแม่รัก และทนุถนอมดูแลเป็นอย่างดี ยุงไม่ให้ไต่ ไรไม่ได้ตอม ถ้ารู้ว่าตาคินความจำเสื่อมจำน้องไม่ได้หมดรักน้องแล้วเรื่องจะถอดหมั้นอีก โอ๊ยตายแน่ ๆ ฉัน ทีนี้”
คุณหญิงภควรรณโอดครวญ
“หิวจังเลยครับ....เช้านี้มีอะไรทานบ้างเอ่ย”
ภาคินเดินเข้ามาในห้องอาหาร พอเห็นคุณหญิงภควรรณกับภากรพี่ชายนั่งหน้าเคร่งเครียด จึงเอ่ยถามด้วยความสงสัยว่า “เป็นอะไรกันครับ หน้ายุ่งเชียว”
“คิน....เริ่มจำอะไรได้บ้างหรือยังลูก”
“จำ....เรื่องอะไรอีกล่ะครับ เฮ้ยยยยยย”
ภาคินนั่งประจำที่ของตนและจัดการกับอาหารบนโต๊ะอย่างไม่สนใจกับปัญหาของคุณหญิงและพี่ชาย
“ป่านนี้น้องจะเป็นยังไงบ้าง แม่จะถูกผู้ใหญ่กันธรเล่นงานก็คราวนี้”
“นั่งแหละครับที่ผมคิดอยู่”
ภากรมองหน้าน้องชายที่ไม่กังวลอะไรเลย
“มองผมอีกแล้ว ถ้ากลัวเกิดเรื่อง เราก็ไปตามเขาสิครับ”
“จริงด้วย”
!!!
!!!!
ชญานิษฐ์กับกันญิกามาถึงอุบลฯ ก็บ่ายแก่ ๆ เห็นจะได้ ทั้งผู้ใหญ่กันธรและคุณชญามลไม่ได้คิดสงสัยกับอาการของบุตรสาวคนเล็ก เพราะหญิงสาวพยายามเก็บอาการความรู้สึกให้มากที่สุด
ผู้ใหญ่กันธรสั่งทำอาหารหลายอย่างเพราะดีใจมากที่ลูกสาวทั้งสองกลับมา จึงเลี้ยงต้อนรับบุตรสาวแสนรักทั้งสองคน
“โห...อะไรกันนี่ เยอะแยะเชียว”
0_0
“ของโปรดของนิษฐ์กับนีไง พ่อสั่งพิเศษ”
“ลำบากไปหรือเปล่าค่ะ คุณพ่อ”
“นีนั่นแหละลูก ทำไมดูซูบไปขนาดนี้ มีเรื่องอะไรรึเปล่า?”
“เรื่อง....ไม่”
กันญิกาอึกอัก
ชญานิษฐ์รีบตอบแทน กลัวว่าผู้ใหญ่กับคุณชญามลจะผิดสังเกต
ความคิดเห็น