คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #21 : วิวาห์รักจัดผิดคู่ 21
ภาคินขับรถด้วยความเร็ว เขาเห็นรถของที่บ้านแล่นห่างอยู่ไกล ๆ ก็รีบเหยียบคันเร่ง เพื่อจะตามให้ทัน
รถคันที่กันญิกานั่งมาเลี้ยวเข้าปั๊มน้ำมัน .... พอกำลังจะเลี้ยวออกมา ก็พอดีกับรถของภาคินขับแซงขึ้นไป
“รถคันนั้น”
“มีอะไรหรือครับ คุณนี”
“ก็รถคันหน้าสิค่ะ ใช่รถของ....”
“คุณภาคิน”
คนรถบีบแตรบอกให้รู้ว่ารถของตนอยู่ด้านหลัง ภาคินมองที่กระจกก็รู้ว่าเขาขับรถนำอยู่ จึงพยายามจะชะลอความเร็ว แต่ทำไม่ได้
“รถคุณภาคินเหมือนมีปัญหานะครับ”
คนรถบอก
“ปัญหา อะไรค่ะ”
“ดูเหมือนว่าจะลดความเร็วไม่ได้”
“อะไรนะ!!!”
รถถึงทางโค้งพอดี ภาคินพยายามเหยียบเบรคแล้ว แต่รถไม่ลดความเร็วลงเลย รถคันที่กันญิกานั่งมาก็รู้ถึงความผิดปกติของรถคันหน้า
“เกิดอะไรขึ้นนะ”
ภาคินตัดสินใจหักรถเข้าหาต้นไม้ข้างทาง แทนที่จะปล่อยให้รถแล่นตกเหลว
...........เอี๊ยดดดดด .......... โครม
รถของเขาพุ่งเข้าชนต้นไม้อย่างจัง ภาคินสลบทันที เพราะศรีษะกระแทกอย่างแรง
คนรถและกันญิการีบวิ่งมาที่รถของเขา
“พี่คิน พี่คิน ฟื้นสิ ฟื้น.....อย่าเป็นอะไรนะ”
กันญิกาพยายามเรียกเขา ขณะที่ไปโรงพยาบาล ภาคินถูกพาเข้าห้องฉุกเฉินทันที
คุณหญิงภควรรณ ภากร และชญานิษฐ์รีบมาที่โรงพยาบาลเมื่อรู้เรื่อง
“นี คุณคินเป็นยังไงบ้าง”
ชญานิษฐ์ถามน้องสาว
กันญิกาส่ายหน้า แล้วว่า
“ฮื่อ ๆ ๆ ไหนพี่คินว่า มีนีทุกวันจะเป็นวันพิเศษ ไหนว่าจะเป็นวันพิเศษ ทำไม ถึงเป็นแบบนี้”
“น้องนี ใจเย็น ๆ นะ พี่ว่า นายคินต้องปลอดภัย”
“ใช่นี พี่ว่าใจเย็น ๆ เถอะ เดี๋ยวน้าวรรณจะพลอยเสียขวัญไปด้วย”
“ถ้าพี่คิน เป็นอะไรไป นีจะถือว่าเป็นความผิดของนี ถ้านียอมยกโทษให้พี่คินเมื่อคิน ไม่โกรธ ไม่โมโห เรื่องแบบนี้ก็คงไม่เกิด แต่นีกลับปฏิเสธ ...ถ้าพี่คินเป็นอะไรไป นีจะไม่มีวันอภัยให้ตัวเองเลย ฮื่อ ๆ”
ภาคินอยู่ในห้อง ICU หนึ่งคืนเต็ม ๆ แล้ว หมอก็ยังไม่ออกมาสักที ทางด้านนอกทั้งคุณหญิงภควรรณ ภากร ชญานิษฐ์ และกันญิกา ต่างก็รอฟังอาการของเขาอย่างห่วงใย
“กร....ทำไมหมอยังไม่ออกมาอีกล่ะลูก”
คุณหญิงภควรรณหันมาคุยกับลูกชายคนโตหลังจากเงียบไปนาน
“ผมก็ไม่ทราบครับ แต่ผมเชื่อว่านายคินต้องปลอดภัยครับ คุณแม่อย่ากังวลเลย”
“อืม...”
“นี ดื่มอะไรหน่อยไหม พี่จะไปซื้อมาให้”
ชญานิษฐ์หันมาถามน้องสาวบ้าง
กันญิกาได้แต่ส่ายหน้าไปมา ตอนนี้เธอพูดอะไรไม่ออกแล้วจริง ๆ
“นี....อย่าทำแบบนี้สิ คุณภาคินไม่เป็นอะไรหรอกนะ เขาอยู่กับหมอ ไม่มีอะไรน่าห่วง แล้ว”
ชญานิษฐ์บอก
“แต่....เพราะ....ถ้าเขาไม่มาตามนี ก็คง ไม่เกิดเรื่อง”
กันญิกาได้แต่ซบหน้าลงฝ่ามือและร้องไห้
เวลาผ่านไป........
ทันทีที่หมอเปิดประตูออกมา ทุกคนก็กรูกันมายืนตรงหน้าทันที
“คุณหมอค่ะ ลูกชายดิฉันเป็นยังไงบ้าง”
คุณหญิงภควรรณถามเป็นคนแรก
หมอหันมาตอบกับคุณหญิงภควรรณว่า
“อาการของผู้บาดเจ็บนะครับ ภายนอกก็ไม่มีอะไรมาก แต่อาการเลือดคลั่ง ส่งผลให้ผู้ปวดเจ็บอาจจะลบเลือนความทรงจำบางส่วนไป ตรงศรีษะมีบาดแผลที่แตกลึก ต้องใช้เวลาในการดูแลกันมากพอสมควรครับ”
“เรื่องความทรงจำ แล้วมีโอกาสกลับคืนหรือเปล่าครับ”
ภากรถาม
“ครับ ถ้าเราพยายามช่วยกระตุ้น ตอนนี้หมอขอตัวก่อนนะครับ”
“เราเข้าไปเยี่ยมข้างใน ได้ไหมค่ะ”
ชญานิษฐ์ถาม
“ได้ครับ”
...................................................
ทุกคนพากันเดินเข้าไปเยี่ยมภาคินที่ห้องพัก ภากรประคองมารดาเดินนำไป พอถึงหน้าห้อง กันญิกาก็หยุดเดินทันที
“นี ทำไมไม่เข้ามาล่ะ”
“นี....เอ่อ.....พี่นิษฐ์.....นี”
“เข้ามาเถอะ คุณภาคินต้องการกำลังใจนะ”
“.........”
“เข้าไปเร็ว”
ชญานิษฐ์เดินมาดันกันญิกาเข้าไปในห้อง
ภาคินยังคงหลับเพราะฤทธิ์ยา พอตื่นขึ้นมาหมอบอกว่าเขาจะมีอาการปวดศรีษะรุนแรง และอาจจะจดจำบางช่วงเวลา หรือใครบางคนไม่ได้ ขอให้ทุกคนทำใจ สักพักทุกคนก็พากันกลับบ้าน พร้อมทำเรื่องย้ายโรงพยาบาลให้ภาคิน ทำให้เขาเข้ามาอยู่โรงพยาบาล ในกรุงเทพ ทั้งที่ยังไม่รู้สึกตัว
“โอ๊ย.......
โอ๊ยยยยยยยย.........
โอ๊ย.....ปวดหัว ปวดหัว โอ๊ยยยยย”
เสียงของภาคินดังออกมาถึงหน้าห้อง กันญิกาซึ่งกำลังยืนคุยกับพยาบาล ถึงกลับต้องวิ่งเข้ามาดู สิ่งที่เห็นคือ เขาฟื้นแล้ว และนอนกระส่ายกระสับด้วยความเจ็บปวดบริเวณศรีษะอย่างมาก
“ช่วยด้วย!!!!!....โอ๊ย”
“คุณภาคิน เอ่อ...พี่คิน คุณพยาบาลค่ะ ช่วยตามคุณหมอให้ทีค่ะ”
“ค่ะสักครู่นะค่ะ”
สักพักพยาบาลก็กลับเข้ามาพร้อมกับคุณหมอ
“ดีขึ้นแล้ว หรือยังครับ”
“ครับ ดีกว่าเมื่อกี้ ที่ปวดมาก ๆ”
“งั้น ผมขอตัวนะครับ”
“ครับ”
ภาคินกล่าวขอบคุณหมอแล้ว เขากะว่าจะนอนหลับต่อ แต่เหลือบมาเห็น หญิงสาวที่ยืนที่ข้างเตียง และจับมือเขาไว้ ตอนที่พยาบาลออกไปตามหมอ
“ขอบใจมากนะ ที่ช่วยปลอบฉันเมื่อกี้”
“ไม่เป็นไรค่ะ ก็นีเป็นต้นเหตุให้พี่คินต้องเจ็บนี่ค่ะ”
“อะไร เธออ่ะหรอต้นเหตุ....เธอเป็นคนขับรถคันนั้นเองเหรอ”
“รถ รถ คันไหนค่ะ”
กันญิกางง กับเหตุการณ์ที่ภาคินพูด
“ก็เธอขับรถเฉี่ยวฉันนะสิ ดูสิฉันต้องมานอนอยู่โรงพยาบาล”
ที่จริงแล้วเหตุการณ์นี้เกิดขึ้นก่อนที่ภาคินจะรู้จักกับกันญิกาเสียที เขาถูกรถเฉี่ยวและจับไม่ได้ว่าใครเป็นคนขับรถคันนั้น ความจำของชายหนุ่มคงอยู่ที่ตอนเกิดเหตุการณ์นี้พอดี
“ไม่ใช่นะค่ะ ไม่”
“ถ้าไม่ใช่ งั้น...เธอเป็นใครกัน มาอยู่ที่นี่ได้ยังไง”
“เอ่อ....คือ.....”
กันญิกาพูดอะไรไม่ออก ไม่นึกว่าคนที่เขาจดจำ เหตุการณ์ที่ถูกลบเลือนไปจะเป็นช่วงเวลาทั้งหมดของเธอ
“คุณ จำ ฉัน ไม่ได้ จริง ๆ เหรอ”
“นี่ อย่ามากวนโมโหได้ไหม น่ารำคาญ”
“พี่คิน…”
เธอเรียกชื่อเขาเบา ๆ
“นี ขอถามอะไรสักข้อได้ไหม”
“ว่ามา”
“คุณจำผู้หญิงคนหนี่งที่เคย.... เอ่อ....ที่ชื่อกันญิกา ได้ไหม”
ภาคินทำท่านึก ก่อนจะหันมาตอบ
“ไม่นี่ ถ้าเป็น บรรดาสาว ๆ ที่ฉันรู้จักก็ไม่มีนะ”
ความคิดเห็น