คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : วิวาห์รักจัดผิดคู่ 20
ภากรหักรถเข้าข้างทาง
“จอดแล้ว”
เธอพยายามเปิดประตูแต่มันก็ถูกล๊อคทุกด้านไม่สามารถเปิดได้
“นี่ คุณภากร”
“ครับ”
“เปิดปุ่มล๊อคเดี๋ยวนี้นะ”
“ไม่....”
น้ำเสียงเรียบ ๆ แบบนี้ล่ะ ที่ชญานิษฐ์กลัว เธอมองไปรอบ ๆ นีทำไมซอยนี้มันถึงมีรถผ่านไปมาน้อยจังนะ แล้วถ้าเขาฆ่าหมกป่าเธอมิตายฟรีหรอ
“คุณจะให้ฉันกลับบ้าน เมื่อจอดรถแล้ว ถ้าคุณไม่ให้ฉันออกจากรถนี้ แล้วฉันจะกลับยังไง”
“ก็...ขอร้องผมสิ พูดให้น่าฟังหน่อย”
“ฝันไปเถอะ”
หญิงสาวบอก
ภากรกระชากให้เธอหันมามองเขา
“ปล่อยนะ”
“.......”
ภากรบีบที่ต้นแขนของเธออย่างจงใจ
“ฉันเจ็บนะ ปล่อย”
“ผมคิดถึงคุณ ห่วงคุณ ผมรู้ว่าคุณห่วงน้องสาว แต่ผมคิดว่านายคินรักน้องคุณมาก เขาไม่ทำอะไรโง่ ๆ ให้คนที่เขารักเสื่อมเสียหรอก”
“ฉันไม่เชื่อ ถ้าเขารัก ก็คงไม่ทำให้ยายนีเป็นแบบนี้ น้องสาวฉันอ่อนหวาน น่ารัก การทำแบบนี้ คนอื่นเขาจะคิดยังไง”
“คำว่ารัก มันไม่จำเป็นต้องหยิ่งในศักดิ์ศรีมากอย่างที่คุณเป็นหรอก”
“แต่การกระทำของน้องคุณทำให้น้องสาวฉันเสียหายได้ทุกเวลาเหมือนกัน”
ชญานิษฐ์เถียงเขาอย่างไม่ลดละ ไม่อยากเชื่อว่าสองพี่น้องจะคิดอะไรที่สิ้นคิดแบบนี้ ภาพเหตุการณ์ในครั้งที่เขาเคยดูถูกหญิงสาวบ้านนอกของสองพี่น้อง เกิดขึ้นมาตามลำดับในหัวสมอง
“เขาถึงว่า พวกผู้ชายได้ก็ทิ้ง เบื่อก็ลืม ทุเรศสิ้นดี”
“ชญานิษฐ์”
ภากรตะคอกใส่ชญานิษฐ์อย่างหมดความอดทน
“รู้ไหมว่าสิ่งที่นิษฐ์คิดถูกต้องจริงหรือเปล่า”
“ฉันรู้แล้วว่าจริงหรือไม่จริง เพราก็คงได้เห็นในเร็ววัน”
“เวลานี้ก็เห็นได้”
“O_O”
ภากรพูดขึ้น แล้วกระชากตัวหญิงสาวเข้ามากอด ก่อนจะก้มอยู่ที่ใบหน้าและซอกคอของหญิงสาว
“ปล่อย....ๆๆ”
ชญานิษฐ์พยายามร้องบอกเขาและผลักเขาออกจากตัวเธอ
........เพลี๊ย........
จังหวะที่ภากรเผลอ ชญานิษฐ์ตบเข้าที่ใบหน้าเขาอย่างแรง แล้วก็ผลักเขาออกจากตัว และวิ่งหนีออกจากรถพอดีกับ มีแท๊กซี่คันหนึ่งขับผ่านมา เธอโบกรถให้จอดและไปทันที
“นิษฐ์...นิษฐ์”
ภากรพยายามเรียกเธอ แต่ก็ไม่ทัน
“ฉันจะหนีไปไหนดี เมื่อไหร่ฉันจะพ้น ๆ กับเรื่องบ้า ๆ นี่”
ชญานิษฐ์กลับถึงบ้าน เธอล้มตัวลงนอนร้องไห้ด้วยความเสียใจและตกใจไม่หายกับเรื่องที่เกิดขึ้น
ด้านภาคิน เขาพากันญิกาไปท่องเที่ยวตามที่ต่าง ๆ เขาอยากหนีเรื่องวุ่นวายไปให้ไกล แต่อีกข้อหนึ่งที่ต้องยอมรับคือ คนข้างกายเขาต้องเป็น เธอคนนี้เท่านั้น
"นึกว่านีจะไปลงมาทานข้าวกับพี่แล้ว"
ภาคินพูด เมื่อเห็นหญิงสาวเดินเข้ามาที่โต๊ะไม้ ที่ตั้งกลางระเบียงบ้านพัก
"ก็เวลาอาหารค่ำนี่ค่ะ นีก็ต้องมา"
"รู้ไหมว่า ทำไมพี่ย้ายมาทานอาหารที่นี่"
"ไม่ทราบสิค่ะ"
"อยู่กับธรรมชาติ สบายใจดีนะ"
กันญิกามองเขาอย่างแปลกใจเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้สนใจ ก่อนจะหันไปถามเขาอีกครั้ง เพราะแม่บ้านของที่นี่ยกอาหารมาหลายอย่าง ก็ยังไม่หมดซะที
"ทำของเยอะแยะ แบบนี้ทำไมค่ะ สิ้นเปลืองเปล่าๆ"
"คืนนี้ พี่อยากให้เป็นสิ่งที่ เป็นวันที่ เป็นคืนที่ น่าจดจำที่สุด"
หญิงสาวสงสัยกับคำพูดของเขา
"นี ปิดตาหน่อยนะ"
"ทำไมค่ะ...."
"นะ พี่ขอ"
"เอ่อ"
"นะ"
กันญิกามองตาภาคินเล็กน้อย ก็จะพยักหน้า อนุญาตตามที่เขาขอ
“ลืมตา...ได้แล้วครับ”
ภาคินบอก หลังจากแกะผ้าผูกตาของกันญิกาออก
หญิงสาวค่อย ๆ ลืมตาขึ้น และมองไปรอบ ๆ มีโคมไฟถูกแขวนโยงเต็มไปหมด ดอกไม้สีขาวถูกประดับอย่างสวยงาม
“แต่งงานกับพี่นะ นี”
เขาพูดพร้อมชูแหวนให้กับเธอ
“อะ...อะไร..กัน ค่ะ”
“ยกโทษให้พี่นะนี ทุกอย่างที่พี่เคยพลาดผิดไป พี่ขอโทษ ไม่ว่าก่อนนั้น พี่จะเป็นยังไง แต่ว่าต่อแต่นี้พี่จะเป็นคนใหม่ พี่จะรัก และ ปกป้อง ดูแล นี....”
“พอเถอะค่ะ!!! หยุดที เลิกโกหกได้แล้ว นี ไม่อยากรับรู้อะไรทั้งนั้น”
กันญิกาพูดแทรกเขาทันที เธอไม่อยากจะฟังคำของเขา คำพูดของเขามันไม่มีความหมายสำหรับเธอแล้ว เพราะทุกคำคงไม่พ้นคำโกหก
“นี... ทำไม”
“พี่ภาคินจะบอกว่า หลงรักนี ชอบผู้หญิงอย่างนี อีกหรือค่ะ ....ฮึ.... เก็บแหวนของพี่ เก็บบรรยากาศดี ๆ ของที่นี่ ไว้ให้กับผู้หญิงคนอื่นที่พี่ต้องการจริง ๆ ไม่ดีกว่าหรือค่ะ”
พอพูดจบ กันญิกาก็เดินเลี่ยงออกไป ทิ้งให้ภาคินได้แต่ยืนอึ้งอยู่คนเดียว ไม่ใช่ว่ากันญิกาจะไม่เสียใจ เธอเองก็ปวดใจไม่แพ้เขา แต่ตอนนี้เธอยังไม่ต้องการคิดอะไรจริง ๆ
...................................................................................
“พี่กร”
ภาคินโทรศัพท์หาพี่ชายของตนเอง เมื่อทุกอย่างที่เขาทำเพื่อต้องการสารภาพรักกับกันญิกาล้มเหลวไม่เป็นท่า
“อะไรอีกล่ะ นายคิน”
“มันจบแล้ว พี่”
“ว่าไงนะ”
“เขา ไม่ให้อภัยผมอีกแล้ว”
“แล้ว...ยังไง นายอย่าพึ่งท้อสิ พยายามหน่อย”
“พี่กร แต่ตอนนี้ความพยายามของผมหมดแล้วพี่ ผมไม่คิดว่า นี จะใจแข็งขนาดนี้ ผมแพ้แล้ว”
“คิน”
ภากรเอ่ยชื่อน้องชายอย่างสงสาร
“พี่ว่า ถ้านายลองอีก......
“พอแล้ว....พรุ่งนี้พี่ช่วยส่งคนมารับ นีด้วยนะ พี่”
พูดจบภาคินก็วางสายทันที
เช้าวันต่อมา........
ภากรส่งคนรถไปที่บ้านพักตากอากาศของครอบครัว และเล่าทุกอย่างให้มารดารับรู้
“แล้ว ตาคิดบอกไหมลูกว่าจะทำยังไงต่อไป”
“ผมก็ไม่ทราบครับคุณแม่ แต่ท่าทางคงไม่ได้คิดอะไรไว้แล้ว และท่าทางคงเสียใจมาก”
“ก็เมื่อก่อนทำกับคนอื่นไว้มากนี่น่า เจอของจริงก็ เฮ้ออออ”
คุณหญิงภควรรณถอนใจอย่างเหนื่อยหน่าย
.................................................................
“คุณนี ครับ คุณภากรสั่งให้มารับคุณรีกลับบ้านครับ”
“คุณภากร...”
“ครับ คือคุณภาคินโทรศัพท์ไปหาคุณภากร เพื่อให้ส่งคนมารับคุณนีครับ”
คนรถบอก
กันญิกาพยักหน้ารับรู้
“เอ่อ แล้ว”
“อะไรหรือครับ คุณนี”
กันญิกาอยากจะถามว่า แล้วภาคินล่ะจะกลับไปด้วยกันไหม แต่เธอก็เลือกที่จะไม่ถามดีกว่า
-หายไปไหนนะ ไม่เห็นแต่เช้าแล้ว แล้วเราจะสนใจทำไมนะ-
“รถพร้อมแล้วครับ คุณนี”
“ค่ะ”
“เชิญครับ”
กันญิกามองหาภาคิน ก็ไม่เห็นแม้แต่เงา นี่เขาหายไปไหนกัน เธอจึงตัดใจเดินไปที่รถ แต่ก็ยังคงมิวายหันมองหาเขา
“ลุงค่ะ...”
“ครับ”
“ลุง มา รับ ฉัน คน เดียว ... เอ่อ...คุณภากรให้มารับแค่นี หรือค่ะ”
“ครับ....คุณนีขึ้นรถเถอะ เดี๋ยวสายแดดจะร้อน”
“........ค่ะ”
สุดท้ายเธอก็ต้องขึ้นรถออกไป
ภาคินมองนาฬิกาข้อมือ เขาได้ยินเสียงรถที่แล่นออกไป ชายหนุ่มวิ่งออกจากห้องพักมาที่หน้าบ้าน และต้องหยุดมองรถที่แล่นออกไปไกลแล้ว
“.....เธอคงดีใจ ที่ได้กลับบ้าน”
ภาคินพูดออกมาเบา ๆ
พอดีที่เด็ก ลูกหลานคนดูแลบ้านได้ยิน จึงพูดว่า
“ไม่จริงหรอกค่ะ ส้มเห็นคุณผู้หญิงมองรอบ ๆ บ้าน มองเหมือนหาใคร ร้องไห้ด้วย”
“จริงหรอ”
“จริงสิค่ะ ก็หนูเห็น คุณเขาน่าเศร้า ๆ”
ส้มพูดด้วยความใสซื่อ
“ขอบใจมาก ๆ นะ”
ภาคินวิ่งไปที่รถ และขับตามออกไปอย่างเร็ว
..................................................
“ส้ม ใครออกไปไหนอีกล่ะ”
แม่ของส้ม เดินออกมาถามเมื่อได้ยินเสียงรถ
“คุณผู้ชายไงแม่ก็....”
“แล้วคุณเขาเอารถคันไหนออก”
“ก็คันที่ขับมาไง”
“ตายล่ะ โอ๊ย....ตาย”
“แม่เป็นไร ใครตาย”
“ก็รถคันนั้น พ่อแกกำลังตรวจดู พ่อแกบอกว่าเบรกไม่ดี ยังแก้ไม่เสร็จเลย”
................................................................
ความคิดเห็น