คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : วิวาห์รักจัดผิดคู่ 18
“นี เปิดประตูห้องให้พี่หน่อยสิ”
ชญานิษฐ์ เรียกน้องสาวอยู่หน้าห้อง
“มีอะไรหรือค่ะ พี่นิษฐ์”
“บ้านนู้น.....เขาบอกพี่มาว่า วันนี้ให้เราไปทานข้าวเย็นเป็นเพื่อนด้วย”
“บ้านนู้น!!!!!!”
“ก็บ้านน้าวรรณไง”
ชญานิษฐ์หัวเราะแล้วว่า
“จะบ้านใครได้อีกล่ะ”
กันญิกาก้มหน้า ซ่อนตาพี่สาว
“ตามใจสิค่ะ ถ้าพี่นิษฐ์เห็นว่า...ว่าควรไป ก็....”
“เอ๊ะ....นี นี่เป็นอะไรรึเปล่าเรา จะไปหรือไม่ เราน่าจะเป็นคนตัดสินใจนะ เพราะนั้นก็บ้านคู่หมั้นเรา พูดแบบนี้มีอะไรรีเปล่า .......... บอกพี่ได้นะ”
“.....ไม่...ไม่นี่ค่ะ”
“แต่พี่ว่า....เราหน้าตาไม่ค่อยดีเลย ดูเซี่ยว ๆ ชอบกล”
“นี....ก็เป็นแบบนี้ล่ะค่ะ”
“ตกลงจะไปบ้านนู้นหรือเปล่าล่ะ”
“ค่ะ”
“งั้นเดี๋ยว.................เราก็โทรไปบ้านนั้นด้วยนะ บอกว่าเราจะไป พี่ขอไปอาบน้ำก่อน .............ร้อน ๆ”
พูดจบชญานิษฐ์ก็ผละไป ไม่ทันให้กันญิกาจะค้าน...............
คุณหญิงภควรรณได้ยินเสียงรถแล่นเข้ามาจอดหน้าบ้าน จึงเดินออกมาต้อนรับหลานสาวทั้งสอง
“มากันแล้วหรอจ๊ะ”
คุณหญิงภควรรณเอ่ยทักเมื่อเห็นสองสาวเดินเข้ามาใกล้
“สวัสดีค่ะ คุณน้า”
“สวัสดีค่ะ หนูนิษฐ์ หนูนี มาเข้าไปในบ้านก่อน น้าให้แม่ครัวจัดโต๊ะอยู่”
คุณหญิงภควรรณ ชญานิษฐ์ และกันญิกา นั่งคุยกันสักพักก็พากันไปที่โต๊ะอาหารและทานอาหารเย็นร่วมกัน
“คุณหญิงค่ะ มีสายคุณภาคินค่ะ”
แม่บ้านส่งโทรศัพท์ให้คุณหญิงภควรรณ
“ตาคิน ..........”
“คุ..ณ..แม่........หร.อ ค...รา...บบบบ ผมมายยยไม่กลาบบบ้านนะ”
“ตาคิน...อยู่ไหนกันนี่...แล้วดื่มเห-ล้า ด้วยใช่ไหม”
“นิดดดหน่อยยยยเองงคราบบบ”
“บอกแม่มานะว่าอยู่ไหน จะให้คนรถไปรับ”
“.......ผมกลัวววคุณ..แม่จากห่วงง แค่นี้นะครับบ”
“ตาคิน ตาคิน อย่าวางสายนะ”
ไม่ทันที่จะคุยให้รู้เรื่อง ภาคินก็กดตัดสายทิ้ง ทำให้คุณหญิงภควรรณผู้เป็นมารดาเป็นห่วงมากยิ่งขึ้น
“เกิดอะไรขึ้นหรือค่ะ คุณน้า”
กันญิกาถามด้วยความห่วงใย
“ตาคินนะสิ ไม่รู้มีเรื่องอะไร ท่าทางจะดื่มไปมากเสียด้วย...น้าล่ะห่วงเสียจริง”
“นิษฐ์ว่าคงไม่มีอะไรหรอกค่ะ เดี๋ยวนิษฐ์กับนีอยู่เป็นเพื่อนคุณน้าวรรณจนคุณภาคินกลับแล้วกันนะค่ะ”
“ขอบใจนะทั้งสองคน”
ภาคินดื่มเห-ล้า จนเมามายไม่ได้สติ แต่ก็ยังมีแรงมากพอพาตัวเองให้กลับมาที่บ้านได้
“คุณภาคิน!!!”
คนขับรถรีบเข้ามาดูชายหนุ่ม และพบว่าเจ้านายหนุ่มของเขามากจนยินทรงตัวไม่อยู่ แต่ยังดีที่ขับรถกลับมาได้โดยปลอดภัย
“คุณหญิงครับ คุณภาคินกลับมาแล้วครับ เมาไม่ได้สติ ตอนนี้หลับอยู่ในรถครับ”
คนขับรถเข้ามารายงานคุณหญิงภควรรณ
และทุกคนก็ออกมาดูที่รถของภาคิน คุณหญิงภควรรณสั่งให้คนขับรถรีบเข้าไปหิ้วปลีกภาคิน เพราะว่าอาการเมามายของชายหนุ่มคงไปไหนไม่ได้แล้ว
“ตาคิน กลับมาแล้ว น้าขอบใจ หนูนิษฐ์ หนูนี มากนะลูก”
“ไม่เป็นไรค่ะ น้าวรรณ...นิษฐ์ว่าจะให้นีอยู่ดูแลพี่ภาคินแล้วกันนะค่ะ น้าวรรณจะได้พักผ่อน”
“เอ่อ...”
“มีปัญหาอะไร หรือเปล่า หนูนี”
“งั้น....นิษฐ์ขอกลับก่อนนะค่ะ พรุ่งนี้มีนัดกับลูกค้าแต่เช้า”
“จ๊ะขอบใจมากนะหนูนิษฐ์”
“ไม่เป็นไรค่ะ”
ชญานิษฐ์ลาคุณหญิงภควรรณ
กันญิกาเดินออกมาส่งพี่สาวที่รถ
“เป็นอะไรหรือเปล่า นี”
ชญานิษฐ์ถามน้องสาว เพราะรู้สึกผิดสังเกต
“เปล่านี่ค่ะ”
“นี...ถ้ามีอะไรไม่สบายใจ ก็บอกพี่ได้นะ”
“ค่ะ พี่นิษฐ์ ถ้านีมีอะไรไม่สบายใจ นีจะบอกพี่นิษฐ์”
“งั้น...ก็ดีจ๊ะ นีไม่ต้องกลัวนะ พี่ว่าน้าวรรณคงดูแลนีเป็นอย่างดี พี่ไปล่ะ”
........................................................................
“ทำไม ต้องดื่มเห-ล้า มากอย่างนี้ด้วยนะ”
“อย่า....ยุ่ง”
ภาคินพูดเสียงอ้อแอ้แทบฟังไม่รู้เรื่อง แต่กันญิกาไม่ได้สนใจ
หญิงสาวจัดแจงไปหาผ้าสะอาดและน้ำสะอาดมาเช็ดตัวให้เขา
“อย่ายุ่งหน่ะ”
“พี่จะรู้สึกสบายตัวนะค่ะ อยู่เฉย ๆ นีจะได้เช็ดตัวให้”
“ก็บอกว่าอย่ายุ่ง...”
กันญิกาอิดระอาใจ ถ้าไม่คิดว่าที่เขาดื่มมากมายขนาดนี้ เพราะเธอคงไม่ได้
“อยู่นิ่ง ๆ ซิค่ะ นีจะเช็ดตัวให้”
“.....ฮือๆ”
กว่ากันญิกาจะเช็ดตัวให้ภาคินเสร็จก็ใช้เวลาพักใหญ่
เธอนำกะละมังและผ้ามาเก็บ และกลับเข้ามานั่งเฝ้าเขาอีกครั้ง จนเช้า
ภาคินตื่นขึ้นมาเห็นกันญิกานั่งฟุบหลับอยู่ข้างเตียงเขา
“นี”
เขารีบลุกจากเตียง
“พี่....เอ่อ...คุณ!!ภาคิน ตื่นนานหรือยังค่ะ”
“ทำไมถึงเรียกพี่ว่า คุณ นียังไม่หายโกรธพี่หรอ”
“นีว่า นีไปหาคุณน้าดีกว่า คุณน้าเป็นห่วงคุณภาคินเอาเสียมาก ๆ”
กันญิกาทรงตัวลุกขึ้นยืน และก้าวออกไป ก่อนจะพ้นประตูห้องของเขา
ภาคินรีบพูดขึ้นว่า
“แล้วนีล่ะ ห่วง พี่ บ้างหรือเปล่า”
คำถามนี้ ทำเอาหญิงสาวรู้สึกเปลี้ยหนักเข้าไปอีก...
“นี”
กันญิกาคิดว่าอาจจะฝันไป ไม่ได้ยินคำถามนี้เลยเสียดีกว่า เธอหลับตาลงอีกครั้งและพอลืมตาขึ้นก็ถอนหายใจก่อนจะรีบเดินออกจากห้องเขาไป
“คุณน้าค่ะ นีขอกลับบ้านก่อนนะค่ะ”
กันญิกาเข้ามาคุยกับคุณหญิงภควรรณสักพัก ก็ขอลากลับ
“งั้น...เดี๋ยวน้าให้คนไปส่ง”
“ไม่เป็นไรค่ะ นีนั่งTAXI ไปก็ได้”
“เดี๋ยว...ผมไปส่งเองก็ได้”
เสียงของภาคินที่ดังขึ้น ทำให้ทั้งคุณหญิงภควรรณและกันญิกา ต่างหันไปมองที่เขา
“น้าว่าก็ดี ให้พี่เขาไปส่งนะ”
“แต่...”
“เชิญครับ น้องนี”
ภาคินผายมือให้เธอเดินนำเขา
กันญิกาหันมองไปที่คุณหญิงภควรรณ ที่นั่งยิ้มอยู่ ทำให้เธอจำต้องเดินออกไปกับภาคิน
“เมื่อคืน พี่ขอโทษ ที่ทำให้ลำบาก พี่ดื่มหนักไปหน่อย”
“ค่ะ”
หญิงสาวรับฟังอย่างไม่สนใจนัก เธอรีบก้าวเดินไปที่รถ
ภาคินรีบเดินมาเปิดประตูให้หญิงสาว
“เชิญ”
“ขอบคุณค่ะ..”
กันญิกาหันมาขอบคุณเขาอย่างไม่ใส่ใจมากนัก
“นี ไม่อยากเห็นหน้าพี่ขนาดนั้นเลยหรอ”
“.....”
“แล้วเมื่อคืนอยู่เฝ้าพี่ทำไมกัน”
“......”
“นี...”
.........เอี๊ยดดดดดดดดด........
ภาคินเบรกรถกระทันหัน เพราะต่อให้เขาจะพูดอะไรจะถามอะไรก็ตาม เธอไม่คิดจะมองหรือจะตอบคำถามเขาบ้างเลย
“ที่ทำเพราะจำใจรึไง”
“นีหรือค่ะ .... จำใจ”
“หรือไม่จริง พี่รู้ว่านีไม่มีทางอภัยให้พี่ง่าย ๆ แบบนี้หรอก ใช่ไหม”
กันญิกาได้ยินคำถามนั้น ถึงกับน้ำตาคลอ
ภาคินจ้องมองที่ใบหน้าของเธอเพื่อรอฟังคำตอบ
“.......ค่ะ”
เธอตอบโดยไม่มองหน้าเขา
“ถ้างั้น...แล้วทำไมถึงต้องมาเฝ้าดูแลพี่ด้วย หรือต้องการเห็นความน่าสมเพ็ชของพี่ บอกมาสิ นี”
“นีไม่ได้คิดอะไรแบบนั้น”
ความคิดเห็น