วิวาห์รักจัดผิดคู่

ลำดับตอนที่ #17 : วิวาห์รักจัดผิดคู่ 17

"ครับ"
                                        .......................................

"พี่นิษฐ์ ทำไมมานั่งอยู่ที่รถแบบนี้ล่ะ พี่กรเสียใจแย่เลย"
กันญิกาต่อว่าพี่สาว เมื่อออกมาจากตัวอาคารของสนามบินกับภาคิน
ส่วนคุณหญิงภควรรณแยกไปกับคนขับรถส่วนตัว
"ก็คนเยอะ พี่ก็นั่งรอนีอยู่นี่ไง"
"นิษฐ์ทำไมไม่เข้าไปส่งพี่กรด้วยกัน"
"นิษฐ์ไม่ค่อยสบาย ไม่อยากไปพบผู้คนเยอะแยะ"
"พี่กร เสียใจแย่เลยนะค่ะ พี่นิษฐ์อ่ะ...."
"...................ไม่หรอก"
ชญานิษฐ์ยิ้ม ขนาดที่สองคนนั้นรู้สึก งง ๆ 
     .............ส่วนภากรเมื่อไปนั่งประจำที่ เขาเปิดกล่องที่ชญานิษฐ์ฝากมาทางกันญิกาแล้วบอกว่าเป็นของที่เขาลืมไว้แบบงง ๆ..............
                 -ไปส่งแล้วนะ แต่คุณไม่ได้บอกให้ฉันไปเสนอหน้าด้วย 
                 ไปนาน...ถ้าห่วงก็โทรมาคุยหรือmailมาคุยกันก็ได้ จดให้แล้ว-
                                                                               ชญานิษฐ์
   ...........^_^...........แค่นี้ก็ยิ้มได้แล้วภากร...........................................
ณ ผับแห่งหนึ่ง
 เสียงดนตรีดังลั่น บรรดานักท่องราตรีขยับตามจังหวะเสียงเพลง รวมทั้งพิยาดาด้วย ที่คืนนี้เธอออกมาเที่ยวกับเพื่อน ๆ ในกลุ่มวงการบันเทิงของเธอ
"พิ...แกอ่านข่าวหนังสือพิมพ์ยัง"
"ข่าวยังไงของแก"
"อะไร...ไหนว่าคุณภากร ศิวยุทธ์ของแกไง ไม่รู้หรอ ว่าเขาไปเมืองนอกแล้ว"
"นี่....ฉันจะบอกอะไรให้ สองพี่น้อง ศิวยุทธ์ ของ ๆ ฉัน ทั้งคู่ เขาไป ฉันก็หันไปทางน้องสิ ไม่เห็นต้องแคร์"
พิยาดายกแก้วเหล้าดื่มรวดเดียวหมด และยิ้มแบบมีเลศนัย
"สวัสดีครับ คุณพิยาดา"
อรรถวุฒิทัก
"คราย...ครา ยยย อ่ะ"
พิยาดาเมามาก เดินออกจากร้านมาที่ลานจอดรถแบบทุรักทุเร
พอเธอจะล้ม อรรถวุฒิก็ปราดเข้ามาประคองเธอไว้
"ผม อรรถวุฒิ คุณเมามากนะครับ"
"คุณ...รู้จากกกกกกฉานนนนนนนนนดายยยยงายยยยย"
"ดาราดังอย่างคุณ ใคร ๆ ก็รู้จักครับ"
"อืม"
"อนุญาตให้ผมไปส่งนะครับ คุณขับรถไม่ไหวแน่ ๆ"
   อรรถวุฒิขับรถให้พิยาดา ไปที่พักแห่งหนึ่งเป็นคอนโดหรูของหญิงสาว อรรถวุฒิประคองร่างอวบอั๋นไปตามทางที่เธอบอก จนถึงหน้าห้องของเธอ
  พิยาดาเปิดประตูห้องให้ออก อรรถวุฒิยืนอยู่หน้าห้องเตรียมตัวจะลากลับ   
   แต่หญิงสาวกลับเดินเข้ามาใกล้ แล้วโอบลำคอเขาไว้ ก่อนจะดึงเข้ามาในห้องของตน
"คุณล้อผมเล่นใช่ไหม ปล่อยเถอะครับ"
อรรถวุฒิพูดเสียงสั่น เขาพยายามแกะมือหล่อนออก แม้ใจจริงอยากจะทำอะไรมากกว่านี้ก็ตาม
"คืนนี้ฉันอยากตอบแทนคุณ คุณเป็นคนดีจัง....คืนนี้ฉันว่าง คุณล่ะว่างไหม"
"เอ่ออออ"
พิยาดาไม่พูดเปล่า และไม่รอคำตอบจากเขา เธอใช้มือลูบไล้ไปตามแผงอก แม้จะสวมเสื้ออยู่ก็ตาม แต่สิ่งที่เธอทำอยู่นั้น ก็ทำเอา อรรถวุฒิพูดไม่ออกไปเหมือนกัน

ในที่สุด อรรถวุฒิก็ไม่สามารถห้ามตัวเองได้ เมื่อถูกพิยาดายั่วมาก ๆ เข้า ......... คืนนั้นอรรถวุฒิกับพิยาดาร่วมหลับนอนด้วยกัน
พอตื่นเช้ามา....
อรรถวุฒิก็ต้องแปลกใจเมื่อเขานอนอยู่บนเตียงคนเดียว พอหันมาเห็นโน๊ตก็เข้าใจ
             .........พิ สนุกมาก แต่ว่าพิต้องกลับบ้านก่อน
                                  ไว้โอกาสหน้า เราคงได้พบกัน
                                                     พิยาดา....................
อรรถวุฒิเคลิบเคลิ้มกับกระดาษแผ่นเดียวนี้ ที่พิยาดาเขียนทิ้งไว้
 - ไม่รู้ว่า ตัวเองตอ้งเจ็บช้ำแค่ไหนกับมารยาของผู้หญิงคนนี้-
                                           ..........................................
"ทายสิครับ ใครเอ่ย..."
มือหนาปิดดวงตาของกันญิกาจากทางด้านหลังของเธอ คนที่เล่นก็ไม่ใช่ใครนอกจาก ภาคิน ศิวยุทธ์ คู่หมั่นหนุ่มของเธอ
"ไม่ไปทำงานหรือค่ะ ถึงได้มากวนนี..."
ภาคินเอามือที่ปิดตาหญิงสาวออก
แล้วเดินอ้อมมานั่งตรงหน้าหญิงสาว
"พี่เข้าบริษัทมาแล้ว รีบเคลียร์งานให้เสร็จ ก็ขับรถมาหานี จะพาไปทานกลางวันด้วยกัน"
"แต่ว่า พี่คินไม่น่าลำบากนี่ค่ะ"
"ไม่ลำบากสักนิดเดียว ป่ะ ไปทานข้าวกันนะ"
กันญิกาพยักหน้ารับคำชวน
ภาคินพากันญิกามาร้านอาหารแห่งหนึ่ง หลายคนในร้านมองทั้งคู่เดินเข้ามาอย่างชื่นชม ก็คือภาพของสาวสวยน่ารักเดินเคียงคู่มากับชายหนุ่มร่างสูงน่าตาดีใบหน้าคมสัน
พนักงานของร้านพาทั้งคู่มานั่งที่โต๊ะ
ทั้งสองนั่งคุยกันไป ทานอาหารไปอย่างมีความสุข สักพักก็มีแขกที่ไม่ได้รับเชิญเดินเข้ามาที่โต๊ะของทั้งคู่
  "สวัสดีค่ะ คิน"
จีนพัตร์ พูดทักทายภาคิน และปรายตามองกันญิกาเล็กน้อย
"จีน..."
"ค่ะ...จีนเอง คินลืมกันเลยนะค่ะ ไม่ติดต่อกันบ้าง"
"เอ่อ...จีน นี่คู่หมั้นของผม......กันญิกา"
ภาคินเปลี่ยนเรื่อง หันมาแนะนำคนรักของเขา ไปเลยดีกว่า จีนพัตร์จะได้เลิกยุ่งกับเขาเสียที แต่ผิดคาด
"คู่หมั้น...ตลกจังเลยนะค่ะคิน...หน้าซีด ๆ แต่งตัวแบบนี้ ไม่ใช่สเปคคินเลย จีนรู้"
"คือ ไม่ใช....."
ภาคินพูดไม่ทันจบ จีนพัตร์ก็พูดอีกว่า
"คู่หมั้นคนนี้ คุณหญิงแม่ของคินคงเลือกมาให้สิค่ะ ไม่เป็นไรค่ะ จีนจะถือซะว่าของเล่นของคินแล้วกันนะค่ะ"
"คุณจีนพัตร์ คุณไม่ควรดูถูกคุณน้านะ"
กันญิกาต่อว่าจีนพัตร์
"นี่ ... ยายหน้าจืด ฉันอ่ะเคยคบกับคินมาก่อน เราเป็นอะไรกันมากว่าที่เห็นซะอีก คุณหญิงแม่ก็พอรู้ ก็ไม่เห็นว่าอะไร เธอก็คงแค่คนที่คุณหญิงแม่เห็นดี เห็นงาม ก็แค่ของเล่นสนุก ๆ ชั่วครั้งชั่วคราวของคิน ทำใจหน่อยนะ"
คำพูดของจีนพัตร์ทำเอากันญิกามองหน้าภาคินอย่างข้องใจ พอภาคินจะแก้ต่างจีนพัตร์ก็ห้ามไว้ และแย่งพูดก่อน
จนกันญิกาไม่เข้าใจว่าทำไมภาคินไม่คิดจะแก้ต่างอะไรเลย
"คินค่ะ จีนคิดถึงคุณมาก ๆ" 
พอพูดจบหญิงสาวก็หอมแก้มข้างขวาของเขาอย่างไม่อายใคร และลากเก้าอี้มานั่งลงข้าง ๆ พร้อมกับเอนพิงซบไหล่ขวาเขาอย่างออดอ้อน
  กันญิกามองภาพนั้นอย่างบาดตาและบาดใจ แม้ว่าภาคนจะพยายามปัดป้องผู้หญิงคนนั้นออก แต่พอฟังจากคำพูดทั้งหมด ก็พอจับใจความได้ว่าทั้งคู่เคยเป็นมากกว่าเพื่อนกัน
"นี ขอตัวนะค่ะ เชิญพี่คินตามสบาย"
กันญิกาบอก และลุกจากเก้าอี้ พร้อมกึ่งเดินกึ่งวิ่งออกไปจากร้านทันที
"จีน ปล่อยผม"
ภาคินแกะมือกาวของหล่อนออก
"ผู้หญิงคนนั้นก็ไปแล้ว คุณจะตามไปทำไมกัน"
"เพราะเขาคือคนที่ผมรักและต้องการจะแต่งงานด้วย"
ภาคินวางเงินค่าอาหาร แล้ววิ่งตามกันญิกาออกไป
                      ......................................................................
"นี...นี"
กันญิกาไม่หยุดฟังเสียงเรียกที่ด้านหลัง...
เวลานี้เธออยากกลับบ้านหรือยังไงก็ได้ที่ไปให้พ้น ๆ จากตรงนี้
"ฟังพี่ก่อน...."
แรงเหนี่ยวที่แขนด้านหลังทำให้เธอต้องหยุดเดิน
"พี่คินมีอะไรที่ยังไม่ได้บอกนี อีก...."
"นี...คือ อย่างทำแบบนี้สิ พี่....พี่...."
"ทำแบบนี้ พี่คินพูดผิดรึเปล่า นีทำอะไรพี่คิน นีไม่ได้ทำอะไรเลย ทั้งที่นีมีสิทธิ์ที่จะทำแต่นีก็ไม่ได้ทำ แต่คนที่ทำคือพี่คินต่างหาก"
น้ำเสียงตัดพ้อ สายตาที่มองบอกให้รู้ว่าตอนนี้เธอผิดหวังอย่างมาก
"พี่ขอโทษ แต่พี่อธิบายได้นะ........"
"นีไม่พร้อมรับฟังอะไรตอนนี้...เขาพูดขนาดนั้น ทำขนาดนั้น พี่คินพูดอะไรตอนนี้ นีก็ไม่เข้าใจพี่หรอกค่ะ นีขอตัว"
ภาคินยอมปล่อยมือจากแขนของหญิงสาว
กันญิกาเดินออกไปทันที
"นี...นี"
ภาคินวิ่งอ้อมไปยืนดักหน้าเธออีกครั้ง
"นีไม่อยากเห็นหน้าพี่ในตอนนี้ จริง ๆ"
คำพูดที่แผ่วเบา และน้ำตาที่รินไหล สายตาที่มองเหมือนเขากับอากาศธาตุ ทำให้ภาคินต้องหลบให้หญิงสาวเดินจากไปก่อน

กันญิกา หายใจสะท้านขึ้นลงเมื่อกลับมาถึงบ้านเรียบร้อยแล้ว

ภาพเหตุการณ์เมื่อครู่ยังคงวนเวียนผ่านเข้ามาในโสตประสาท หญิงสาวยกมือขึ้นปิดหน้า ร้องไห้อย่างสุดทน

“ทำไม .......ทำไม...........ต้องทำให้ฉัน ดูเหมือนเป็นคนโง่ด้วยนะ”

กันญิกาซบหน้าลงร่ำไห้กับมือ รู้สึกสับสนยากจะบรรยาย

                                   ...........................................................................................