คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : วิวาห์รักจัดผิดคู่ 15
"ค่ะ พี่นิษฐ์ไม่ชอบทิ้งงานค่ะ"
ภากรมองไปที่ชญานิษฐ์ หญิงสาวคงหลับไปด้วยความเหนื่อยล้า แต่สิ่งที่ขัดตา ขัดใจเขา คือ ทำไมคนที่นอนใกล้ ๆ โซฟาตัวนั้น ต้องเป็น อรรถวุฒิด้วย
กันญิกาเดินไปปลุกพี่สาว
"พี่นิษฐ์ค่ะ ตื่นเถอะค่ะ พี่นิษฐ์..."
"นี...พี่ขอหลับต่ออีกสิบนาทีนะ"
ชญานิษฐ์บอกเสียงอ้อแอ้ หญิงสาวไม่ได้ลืมตาเสียด้วยซ้ำ
"ปล่อยให้นอนเถอะครับคุณนี มือก็เจ็บ ร่างกายก็ยังไม่ค่อยแข็งแรงดี ยังฝืนทำงาน ดีไม่มีไข้ ถ้าแผลอักเสบคงต้องให้หมอตัดมือทิ้งซะ"
"มือฉันไม่ต้องมาจุ้น"
"ก็ไม่ได้อยากสนนักหรอก"
ภากรบอก
ชญานิษฐ์มองหน้าภากรอย่างเอาเรื่อง แต่ก็ต้องเลิกสนใจ เพราะเกรงใจน้องสาวของตนที่เป็นคู่หมั้นกับน้องชายของเขา
"ตื่น...ตื่น....ตื่นได้แล้ว"
"อืม ๆ ๆ ๆ"
ชญานิษฐ์เดินไล่ปลุกทีละคน
หญิงสาวแยกตัวไปอาบน้ำ และให้เพื่อนร่วมงานใช้ห้องรับรองภายในบ้าน
พอทุกคนมารวมตัวกันที่โต๊ะอาหาร หญิงสาวก็สั่งให้ลูกน้องในทีมของเธอขนข้าวของสำนักงาน ย้ายเข้ามาอยู่ตึกข้าง ๆ และให้ทุกคนมาอยู่ภายในห้องพักที่จัดเป็นสัดส่วนภายในสำนักงานที่อยู่ทางด้านหลัง
ภาคินและภากรมองการตัดสินใจของชญานิษฐ์อย่างทึ่ง ๆ และยอมรับว่าหญิงสาวเป้นหัวหน้าทีมที่เก่งมาก แต่ประโยคที่เธอหันไปบอกเพื่อนร่วมงานอย่างอรรถวุฒิทำเอาภากรมองอย่างไม่สบอารมณ์นัก
"นายอรรถ นายก็พักห้องเดิมแล้วกัน ห้องใหญ่ข้าง ๆ เราอ่ะ ห้องเดิมของนายนี่ฉันจำได้"
"ก็ดีขี้เกียจจัดใหม่"
"ตลกเลย ยังไงนายก็ควรจัด สุดยอดสกปรกเลย"
...................................................................
ชญานิษฐ์เดินมาในห้องครัว หญิงสาวหยิบกล่องยาติดมือมาด้วย
"เปิดยากจังเลย...เดี๋ยวก็ไม่ทำซะหรอก"
"มาผมจัดการให้"
ภากรเดินตามเข้ามาและหยิบขวดยาจากมือของเธอมาเปิด
"ไม่ต้องยุ่งได้ไหมค่ะ คุณภากร"
"ส่งมือมาเร็ว ๆ "
ชญานิษฐ์ยื่นมือให้ภากร ชายหนุ่มทำแผลให้เธออย่างเบามือที่สุด
"เดี๋ยวผมจะไปส่งคุณเอง"
"คุณไม่ไปทำงานหรือไง"
"ค่อยไปก็ได้"
"ฉันไปกับเพื่อนฉันก็ได้ ไม่รบกวนคุณหรอก"
"แฟนคุณน่ะหรอ ผมไปส่งให้ก็ได้ ส่งทั้งคู่น่ะล่ะ"
"อรรถเป็นเพื่อนฉัน เลิกพูดบ้า ๆ เสียทีได้ไหม"
"...."
หญิงสาวเอามืออีกข้างลูบที่แผลเบา ๆ และทำสีหน้าแปลก ๆ
"คุณเจ็บแผลหรอ"
"ก็...นิดหน่อย"
"แล้วกินยาแก้ปวดหรือยัง ยาแก้อักเสบด้วย"
"กินแล้ว แต่เมื่อคืนลืม"
"แล้วเตรียมไปด้วยหรือเปล่า"
"อืม"
"กินให้ตรงเวลาด้วยนะคุณ"
"นี่มันมือฉันนะ อะไรของคุณนักหนาเนี่ย"
"....ตามใจ ผมไม่ยุ่งก็ได้"
ภากรเดินออกไปทันที และเขาก็ไปส่งเธอที่บริษัทของลูกค้าตามสัญญา อรรถวุฒิรับงานจากชญานิษฐ์ไปถือไว้ และให้หญิงสาวเดินนำไปอย่างเดียว
"นิษฐ์...แผลเธอยังปวดอยู่เปล่า"
"นิดหน่อยนะ ยังทำงานเลี้ยงลูกน้องได้"
"เอ่อเก่ง"
ทั้งคู่พากันหัวเราะ...และทุกอย่างอยู่ในสายตาของภากร....
- เนี่ยนะ ไม่ใช่แฟน -
อรรถวุฒิถือเอกสารรายงานต่าง ๆ เดินตามชญานิษฐ์ออกมาจากตัวอาคาร
“เฮ้ย...งานเสร็จเสียที...อ้าวคุณภากรยังรอเธออยู่นี่นิษฐ์”
อรรถวุฒิเอ่ยขึ้นเมื่อยังคงเห็นภากรยื่นอยู่ข้าง ๆ รถของเขาเอง
“เขาไม่ได้รอฉันหรอก แม่เขาคงสั่งไว้มากกว่า”
“ว่าไป...คุณภากรอาจสนใจ ห่วงใยเธอเองก็ได้”
อรรถวุฒิพูดขึ้น แล้วเดินเข้าไปหาภากร
ภากรมองดูการพูดคุยของคนทั้งคู่อย่างเงียบ ๆ
“บ่ายกว่าแล้ว หิวกันหรือยังครับ”ภากรถาม
“อ้าว...บ่ายแล้วหรอ”ชญานิษฐ์รีบยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดู
“ตายจริง...ขอโทษทีนะอรรถ ฉันทำนายกินข้าวผิดเวลาอีกแล้ว”หญิงสาวบอก
“ฉันนะไม่เป็นไรหรอก เธอดีกว่ากินยาหรือยัง”
ชญานิษฐ์ส่ายหน้า แล้วว่า “ยัง...ลืม!!!”
“งั้น....เอางี้นะครับ เราไปทานที่ร้านอาหารใกล้ ๆ ดีกว่า เพราะว่าถ้าจากแถวนี้ไปก็ไม่ค่อยมีร้านอาหารแล้ว”
“ดีครับ”อรรถวุฒิเห็นด้วย
“แต่ฉันอยากกลับบ้านมากกว่า ง่วงนอนแล้ว”
ชญานิษฐ์บอก ทั้งที่ตนก็หิว แต่หากจะให้เลือกสู้กลับบ้านดีกว่า แล้วค่อยหาอะไรที่บ้านกินก็ได้
“งั้น...เรามุ่งหน้ากลับบ้านก็ได้ครับ คุณภากร ผมกลัวว่าแผลยายนิษฐ์จะอักเสบ เดี๋ยวถ้ามีไข้ด้วยจะยุ่งกันใหญ่”
อรรถวุฒิเสนอ
......................................................
รถแล่นไปได้ระยะหนึ่ง ชายหนุ่มทั้งสองก็สังเกตุว่าหญิงสาวหลับไปแล้วอรรถวุฒิจึงได้โอกาสถามภากรตรง ๆ ในสิ่งที่เขาสงสัยว่า
“คุณภากร สนใจยายนิษฐ์รึเปล่าครับ”
ภากรได้ยินคำถามจากอรรถวุฒิ ถึงกลับเบรกรถกระทันหัน
“....”
“ดีนะครับ ที่นิษฐ์ไม่ตื่น ไม่งั้นด่าแหลกเหลว”
“คุณอรรถ รู้จักเธอดีนะครับ”
“เราเป็นเพื่อนกันมานานแล้วครับ”
“ทำไมคุณถึงไม่จีบเธอครับ...”
“เมื่อก่อนผมก็รู้สึกดีกับนิษฐ์ครับ แต่เรารู้สึกดีต่อกันในฐานะเพื่อนเท่านั้น เพราะว่าคนที่ผมรู้สึกชอบคือน้องนี หรือ คุณกันญิกา แต่ก็รู้ว่าเธอไม่ได้คิดอะไรกับผมนอกจากคำว่าพี่ชายเท่านั้นที่เธอให้ผมได้ จนวันก่อนผมได้ยินข่าวการหมั้นของน้องนีผมก็ยินดีด้วยที่น้องนีได้มีคนดี ๆ อย่างคุณภาคินดูแล เอ้า...ผมก็พูดซะยาวตกลงคุณภากรคิดคำตอบผมได้หรือยังครับ”
อรรถวุฒิย้อนถาม
“ผมก็รู้สึกว่าเธอเก่งครับ แต่เรื่องที่คุณอรรถถามผมว่าผู้ชายเราดูกันออกนะครับ”
ภากรบอก
สองหนุ่มต่างพากันหัวเราะ อย่างสบายใจ อรรถวุฒิก็รู้สึกดีที่อย่างน้อยเขาก็รู้ว่าสิ่งที่เขาคิดถูกต้อง ส่วนภากรก็รู้สึกดีอย่างมาก เพราะอย่างน้อย ๆ อรรถวุฒิก็ไม่ได้คิดอะไรกับหญิงสาวที่เขาจะรัก
พอขับรถผ่านย่านการค้าแห่งหนึ่ง อรรถวุฒิก็ขอแยกตัวไป
ภากรมองหญิงสาวที่หลับสนิทอยู่ที่เบาะหลังของรถเขา
“คุณ...คุณ...คุณนิษฐ์”
“อือ”
“คุณจะให้ผมไปส่งที่บ้านคุณเลยไหม”
“ไม่ก็ได้ถ้าคุณไม่สะดวก....”
ชญานิษฐ์พูดแค่นั้นและหลับต่อ ภากรขับรถมาถึงบ้านของหญิงสาวเขาจอดรถ และเดินออกมาเปิดประตูด้านหลัง
“คุณ ถึงบ้านแล้ว”
“คุณนิษฐ์ ถึงบ้านแล้วครับ”
ชายหนุ่มบอกซ้ำอีกครั้ง
“รู้แล้ว...เลิกเรียกสักทีเถอะ”
ชญานิษฐ์บ่น เมื่อถูกกวนเวลานอน
หญิงสาวลุกออกจากรถ และเดินเข้ามาภายในบ้านอย่างงัวเงีย
“คุณจะทานอะไรไหม”
“ทำไมคุณยังไม่กลับไปอีกล่ะ”
“ผมว่าคุณควรหาอะไรทานก่อนนะ แล้วจะได้ทานยา เดี๋ยวค่อยไปนอนต่อก็ได้”
“ไม่...คุณกลับออกไปได้แล้ว ฉันอยากพักผ่อน”
ชญานิษฐ์วางมือที่โต๊ะ โดยลืมว่าบาดแผลยังปิดไม่สนิท
.......
.............โอ๊ย..........
“นิษฐ์ ดูสิเลือดออกอีกแล้วเห็นไหม”
“เห็น...ปล่อยมือฉัน แล้วเชิญคุณกลับไป ได้แล้ว”
“งั้นผมกลับก่อนแล้วกัน...”
“คนบ้า”
ชญานิษฐ์เอ่ยขึ้น เมื่อภากรออกไปจากบ้าน
ผลสุดท้ายชญานิษฐ์ก็โทรตามอรรถวุฒิให้เขามารับเธอไปหาหมอ
“ไง...นิษฐ์ เย็บแผลใหม่ เธอไปทำอีท่าไหนเนี่ย”
อรรถวุฒิถามเมื่อกำลังขับรถกลับ
“ก็นายภากรอ่ะสิ...มาวุ่นวายกับฉัน จนฉันลืมตัวทุบโต๊ะ...เจ็บเป็นบ้า”
ชญานิษฐ์บอก
“เขาอุตส่าห์เป็นห่วงเธอนะ...”
“ห่วงหรอ ไม่หรอก”
“ฉันดูออกนะว่าคุณภากรสนใจเธอ...”
อรรถวุฒิบอก
“สนใจ”
“ผู้ชายมองกันนิดเดียวก็รู้แล้ว”
“บ้า”
“ไม่งั้นเขาจะห่วงเธอหรอ แถมไปส่งเธอที่บ้าน และยังมีอาการหึงฉันกับเธอด้วย”
“บ้าน่า...ไม่มีทาง เขาน่ะหรอจะสนใจฉัน นายเข้าใจผิดแล้วล่ะ”
“เชื่อฉันสิ...”
“ไม่มีทางอย่าพูดอีกเลยขี้เกียจฟัง รกหู”ชญานิษฐ์บอก
ภากรกลับมาที่บ้าน พอมาถึงเขาก็เจอกับพิยาดา ที่มารออยู่ตั้งแต่เที่ยงกว่า ๆ แล้ว
“ไงค่ะ กร ไปไหนมาค่ะ พิมารอคุณตั้งนาน”
“พิ มีธุระอะไรกับผมหรอครับ”
“พิ มาหา กร ไม่ได้หรือค่ะ”
เธอเดินเข้ามาหาเขา พร้อมกับยกมือกอดรอบคอของเขา
“ปล่อยมือออกดีกว่าครับ พิ ใครเห็นเข้ามันจะไม่ดีนะ”
...เฮ้ย....
ความคิดเห็น