วิวาห์รักจัดผิดคู่

ลำดับตอนที่ #14 : วิวาห์รักจัดผิดคู่ 14

คุณหญิงภควรรณเอ่ยถาม เมื่อเห็นทั้งสองคนหายไปนานจึงออกมาตาม
"คือ...ผมทำน้องเลือดออกครับคุณแม่"
ภากรสารภาพ
"ไหน ดูสิ นิษฐ์เป็นอะไรมากหรือเปล่าลูก"
คุณหญิงภควรรณรีบวิ่งมานั่งข้าง ๆ ชญานิษฐ์และจับข้อมือของเธออย่างทะนุถนอมขึ้นมาดู
ชญานิษฐ์รีบพูดว่า
"ไม่เป็นไรค่ะ นิดหน่อยเอง"
คุณหญิงภควรรณมองบาดแผล ก่อนจะหันมาว่ากล่าวบุตรชายคนโตว่า
"ทำไมกรถึงทำให้น้องเลือดออกและเป็นแผลลึกขนาดนี้"
"คือ ผมผิดเองครับ"
ภากรพูดอย่างสมนึกผิด
"ดูแลน้องด้วย ใส่ยาแล้วพาน้องไปหาหมอ แผลลึกแบบนี้คงต้องเย็บ กรทำให้น้องเจ็บแบบนี้แม่ไม่พอใจมาก ถ้ากรดูแลน้องไม่ดี แม่จะโมโหอย่างมาก"
คุณหญิงภควรรณพูดขู่ อย่างนึกแบบบางอย่างได้ ยังไงคู่นี้ต้องสำเร็จอีกคู่

ภากรเดินไปหยิบยาฆ่าเชื้อ ยาแดง และสำลีมาวางกองไว้ที่โต๊ะ
"ส่งมือมาสิ"
ภากรบอก
ชญานิษฐ์มองแล้วว่า
"ฉันทำเองได้...ไม่ต้องยุ่ง"
"คุณแม่ผมสั่ง ให้ผมเป็นคนดูแลคุณ"
"ไม่..."
ยังไม่ทันที่หญิงสาวจะพูดจบ ภากรก็จับมือของเธอมา
"...เบา ๆ สิ..."
"เบาที่สุดแล้ว ... แสบไหม"
"นิดหน่อย"
"อึดชะมัด"
"ว่าไงนะ"
"เปล่า"
ภากรเป่าเบา ๆ ที่ฝ่ามือของหญิงสาว ทำเอาชญานิษฐ์หน้าแดงไปเหมือนกัน ก่อนเธอจะพูดแก้เก้อว่า
"สกปรก...น้ำลายนายกระเด็นเข้าแผลฉันรึเปล่าก็ไม่รู้"
"คุณนี่มัน..."
"ไปหาหมอกัน เลือดคุณหยุดไหลแล้ว"
"อืม...ก็ไปสิ"
ชญานิษฐ์เข้าไปทำแผลที่คลีนิกแห่งหนึ่ง ซึ่งหมอที่ทำแผลให้เธอเป็นเพื่อนของภากร เขาจึงขอเข้าไปดูการทำการรักษาและดูแลหญิงสาวของแพทย์และพยาบาล ทำให้พยาบาลต่างแซวว่า
"น่ารัก น่าอิจฉาจังนะค่ะ ห่วงแฟนจังเลย"
พยาบาลคนหนึ่งบอก
"ใช่ค่ะ...น่ารักเหมาะสมกันทั้งคู่เลย"
พยาบาลคนที่สองพูดเสริม
"เอ่อ...มาย...ม่าย..."
ชญานิษฐ์พยายามที่จะปฏิเสธ แต่ภากรพูดแทรกขึ้นว่า
"ครับ...ต้องดูแลเป็นพิเศษครับ"
...เพลี้ย...
"คุณ...มาตีผมทำไมมันเจ็บนะ"
หญิงสาวตีเขาที่ต้นแขน
"ใตรใช้ให้นายไปบอกว่าฉันเป็น...เอ่อ...แฟนของนายล่ะ"
"เขาก็ชมนี่...ไม่เห็นเขาว่าอะไร"
"นายกร..."
"ไอ้หมอ...ฉันไปรอรับยาข้างนอกนะ ... ฝากด้วย"
"เอ่อน่า"
...............................................
หลังจากรับยาเรียบร้อยแล้ว ภากรพาชญานิษฐ์ออกมาจากคลีนิก และเปิดประตูรถให้เธอ ช่วยประคองอย่างห่วงใย
"ผมจะไปส่งคุณที่บ้าน แล้วกันนะ"
ภากรบอก
"จะไปส่งก็รีบ ๆ สิ"
ภากรออกรถไปเรื่อย ๆ จนมาถึงหน้าบ้านของชญานิษฐ์ที่ซื้อไว้
"กลับบ้าน นายไปได้แล้ว"
"นี่ยา...ของคุณ"
หญิงสาวรับถุงยามา ก่อนเดินขึ้นห้องนอน โดยไม่สนใจภากรเลย เธอคิดว่าเขาคงกลับบ้านไปแล้ว
ชญานิษฐ์วางถุงยาไว้ ก่อนจะลงนอนที่เตียง
กึก...เสียงเปิดประตู พร้อมกลิ่นหอมของโจ๊ก
หญิงสาวขึ้เกีจลืมตา เพราะคิดว่าคงเป็นน้องสาว
"นีหรอ...วางข้าวไว้ที่โต๊ะนะ แล้วจัดยาวางไว้ เดี๋ยว..พี่ขอนอนก่อน"
"..."
ไม่มีเสียงตอบ
แค่ก...แค่ก...
"ปวดมือจัง..."
"ก็ลุกมาทานข้าว แล้วก็ทานยาซะสิ จะได้ไม่ปวดแผล"
เสียง...เสียงนั้น ทำให้หญิงสาวลืมตาขึ้นมาทันที ชญานิษฐ์มองจ้องเจ้าของเสียง
"คนบ้า...นายเข้ามาทำไมในห้องฉัน"
"ผมเข้ามา...เอาโจ๊กมาให้ทาน รีบ ๆ ลุกมาเร็ว ทานข้าวเสร็จจะได้ทานยาและก็พักผ่อน"
ภากรบอก
"ฉันกินเองได้ ออกไปได้แล้ว"
"ไม่...ผมจะนั่งอยู่ตรงนี้ล่ะ ดูสิว่าคุณจะลุกมาทานข้าวดี ๆ ไหม"
ภากรนั่งที่ขอบเตียงของหญิงสาว
"ไม่ได้นะ...นายจะมาอยู่ในห้องนอนของฉันได้ยังไงกัน"
"ก็ไม่เห็นเป็นอะไรนี่...แล้วอีกอย่างผมก็อยู่...นี่ไง คุณก็รีบ ๆ ทานซะสิ ผมจะได้ไป ไม่ได้อยากนั่งมองคุณนาน ๆ นักหรอก"
"นายกร..."
ดวงตาของเขาจ้องที่ใบหน้าของฉัน ตอนนี้ทำไมนะ ทำไมเราถึงรู้สึกร้อนและชาไปทั่วตัว
"ถ้าไม่อยากให้ผมมอง คุณก็ควรรีบ ๆ ทาน จะได้กินยาแล้วผมจะออกไป"
ชญานิษฐ์ขยับลุกไปที่โต๊ะที่วางถ้วยโจ๊กไว้ ก่อนจะใช้มือซ้ายจับช้อนซึ่งไม่ได้ถนัดเอาซะเสียเลย"
ภากรขยับเข้า ชายหนุ่มแย่งช้อนไปจากมือ...เธอ
"อะไรของนายอีกล่ะ"
"อ้าปาก..."
"ไม่..."
"งั้นก็นั่งจ้องกันแบบนี้ล่ะ"
หญิงสาวมองเขาอย่างขัดใจ
ภากรตักโจ๊กขึ้นมาจ่อที่ปากของหญิงสาว
"อ่ะ..."
ชญานิษฐ์จำใจต้องให้เขาป้อน
"พอ...อิ่มแล้ว"
"เหลืออีกไม่กี่คำเอง...นะ"
"ไม่..."
"ก็ได้...นี่ยา แล้วนี่ก็น้ำ"
เขาหยิบยาและน้ำส่งให้เธอ หญิงสาวรับมา
"...ขอบใจ"
"..."
"กลับไปได้แล้ว..."
"ฮื่อ"
ดูนายบ้านี่ทำสิ มาบังคับนู้น บังคับนี่ พอคิดจะกลับก็กลับ ไม่พูดอะไรบ้างเลยหรือไง

ชญานิษฐ์นอนหลับสนิทแต่ต้องตื่นขึ้นมากลางดึก....
"นิษฐ์...ขอโทษนะที่กวนเวลานอน แต่ว่า...ลูกค้ารายสำคัญของเราสิว่ะ โทรมาบอกให้เราเปลี่ยนแบบใหม่ทั้งหมด ฉันจะไปคุยเองก่อนทางนั้นก็ไม่ยอม บอกว่าจะคุยกับคนออกแบบคนเดียวเท่านั้น.."
อรรถวุฒิบอก
พอได้ยินสิ่งที่เพื่อนสนิทบอก อาการงัวเงียที่ต้องตื่นขึ้นมารับโทรศัพท์กลางดึกก็หายเป็นปลิดทิ้ง หญิงสาวหันมองนาฬิกา...จะเที่ยงคืนแล้ว
ชญานิษฐ์ยันตัวลุกขึ้นนั่ง
"นายอรรถ ฉันว่าเรื่องนี้ บอกพรุ่งนี้ก็ได้นี่นา"
"อ้าว...นี่...ถ้าบอกพรุ่งนี้ แบบงานจะได้ร่างไหมล่ะ เดี๋ยวฉันกับทีมของเราจะไปบ้านเธอ"
ชญานิษฐ์ถอนหายใจแรง
"ตกลง...จะมาประชุมงานที่บ้านฉัน...ใช่ป่ะ"
"ก็ใช่สิว่ะ"
"ก็ได้...จะมากัน ก็มา"
พอวางโทรศัพท์ไป หญิงสาวเดินออกมาจากห้องนอน และเปิดไปที่ห้องโถงใหญ่
"อ้าว...พี่นิษฐ์ ยังไม่นอนอีกหรือค่ะ"
กันญิกาเห็นไฟเปิด จึงเดินออกจากห้องนอน และมาดูว่าใครเป็นคนเปิดไฟ
"นี...เดี๋ยวเพื่อน ๆ พี่ จะมาประชุมงานที่นี่นะ"
"อะไรกันค่ะ นี่ดึกแล้วนะค่ะ พี่นิษฐ์ อีกอย่างพี่ควรพักผ่อนได้แล้วมือก็ยังไม่หายดี"
"งานด่วนจ๊ะ"
ราวยี่สิบนาทีต่อมา ชญานิษฐ์และกันญิกาก็พบคนที่มากวนเวลานอนของเธอทั้งคู่
"พี่อรรถงานด่วนมากเลยหรือค่ะ จนรอพรุ่งนี้เช้าไม่ได้"
กันญิกาถามเพื่อนพี่สาว
"จะให้พี่บอก ก็คงต้องว่า ใช่ครับน้องนี"
อรรถวุฒิเหลือบมองที่นิ้วนางข้างซ้ายของหญิงสาว แล้วพูดว่า
"พี่ ยินดีด้วยนะครับ ที่น้องนีหมั้นกับคุณภาคิน"
"ค่ะ"
..................................................
ชญานิษฐ์ อรรถวุฒิ และทีมงานอีกสามสี่คนของเธอ นั่งประชุมกัอยู่ที่โต๊ะรับแขก โดยมีกันญิกาคอยเสิร์ฟกาแฟดำอยู่ตลอด ทั้งหมดทำงานกันทั้งคืน จนเกือบตีห้า ทุกคนฟุบหลับกระจัดกระจายตามมุมต่าง ๆ ของห้องโถง รวมถึงชญานิษฐ์ที่นอนเหยียดยาวบนโซฟาและมีอรรถวุฒิฟุบอยู่ข้าง ๆ โซฟา กันญิกาเองก็นั่งหลับไปเหมือนกัน
......................7:00 น.............................
ภากรและภาคิน สองหนุ่มมาที่บ้านของหญิงสาวแต่เช้า ภาคินกดกริ่งหน้าบ้านอยู่นานก็ไม่เห็นใครออกมาเปิด จึงถือวิสาสะเข้ามาภายในบ้านโดยพลการ
"โห...สงสัยเมื่อคืนมีงานฉลอง"
ภาคินพูดขึ้น เมื่อเข้ามาภายในและเห็นแต่ละคนที่หลับตามโต๊ะ เก้าอี้ โซฟา
ชายหนุ่มเดินเข้าไปหาคู่หมั้นสาว พลางแตะที่หัวไหล่เบา ๆ
"น้องนีครับ น้องนี ตื่นเถอะครับ"
"อ้าว...พี่คิน"
"ทำไมมานานกันตรงนี้ล่ะครับ"
"คือว่า พี่นิษฐ์ มีงานด่วนค่ะ เลยต้องเรียกทีมงานมาประชุม เนี่ยก็ประชุมกันทั้งคืนเลย"
กันญิกาบอก
"แล้วทำงานกันทั้งคืน ไม่ได้นอนเลยหรือครับ"
ภาคินถาม