คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : ตอนที่ 10 / ความรู้สึกที่อยากรู้
ตอนที่ 10 / ความรู้สึกที่อยากรู้
กันญิกาเก็บตัวอยู่แต่ในห้องส่วนตัวของเธอหลังจากเหตุการณ์เมื่อเย็นที่ผ่านมา ตอนนี้เธอยอมรับว่าตกใจ เสียใจ และไม่เข้าใจว่าทำไม ภาคินจึงทำกับเธอแบบนี้ หญิงสาวขังตัวเองอยู่ในห้อง เพราะไม่อยากให้ใครเห็นว่าตอนนี้เธอกำลังร้องไห้
ก๊อก...ก๊อก...ก๊อก
“นี...พี่เองนะ พี่ขอเข้าไปได้ไหม”
เสียงเคาะประตูห้อง กันญิการีบเช็ดน้ำตา และรีบเปิดประตูห้องให้พี่สาวของเธอ
“พี่นิษฐ์ พึ่งเลิกงานหรือค่ะ มีอะไร....เอ่อ...เข้ามาก่อนสิค่ะ”
“ทำไมนี มาเก็บตัวอยู่ในห้องล่ะ...เวลานี้ เราต้องอยู่ในครัวนี่”
“คือว่านีไปข้างนอกมาค่ะ พอกลับมานีรู้สึกเพลีย ๆ เลยอยากพักผ่อน”
“จ๊ะ...นีพรุ่งนี้ไปดูร้านเสื้อกันนะ พี่ดูมาแล้ว ทำเลดี ถ้านีชอบ พี่ก็จะซื้อไว้ นายอรรถเพื่อนพี่เขาจะจัดการให้ ถ้านีสนใจเราจะเข้าไปทำต่อทันที”
“ค่ะ”
“เดี๋ยวอีกครึ่งชั่วโมงลงไปทานข้าวเย็นกัน เดี๋ยว...พี่ไปอาบน้ำก่อน”
“ค่ะ...พี่นิษฐ์”
พอชญานิษฐ์ออกไปจากห้อง กันญิกาก็ปิดประตู หญิงสาวเข้าไปในห้องน้ำ ล้างไม้ล้างมือ แล้วออกมา
ก๊อก...ก๊อก...ก๊อก
“พี่นิษฐ์ เข้ามาได้เลยค่ะ ประตูไม่ได้ล๊อก…พี่นิษฐ์ลืมอะไรไว้หรือค่ะ”
หญิงสาวคิดว่าเป็นพี่สาว จึงบอกออกไป แต่พอเธอไม่ได้ยินเสียงตอบรับจึงหันกลับไปดู คนที่ยืนอยู่ไม่ใช่ชญานิษฐ์แต่ว่ากับเป็นภาคิน
“ฉันเอง...ภาคิน”
กันญิกาลุกจากเก้าอี้ตัวเล็ก และยืนให้ห่างจากเขาให้มากที่สุด
“คุณภาคิน...”
“ฉันคิด ๆ ดูแล้ว เลยจะมาขอโทษเธอ เรื่องเมื่อตอนเย็น”
“...........”
กันญิกาไม่ตอบ หญิงสาวไม่มองหน้าเขาเสียด้วยซ้ำ
“นี่...ฉันมาขอโทษเธอนะ”
เสียงทุ้ม ๆ ของภาคินทำให้กันญิกาสะดุ้งโหยง
“เออ...ค่ะ...นี...นีว่า...ว่า...ลง ไปทานข้าวเถอะค่ะ”
หญิงสาวหันซ้ายหันขวา ทำท่าจะวิ่งหนีชายหนุ่มเสียด้วยซ้ำ –น่าขำชะมัด นี่เจ้าหล่อนกลัวเขาขนาดนี้เชียว-
33
“เรายังคุยกันไม่จบ...”
“เอ่อ...จบแล้วค่ะ พี่คินออกจากห้องส่วนตัวของนี เถอะค่ะ”
“เธอลืมไปแล้วหรือไงบ้านหลังนี้เป็นบ้านฉัน”
ภาคินยื่นหน้าเข้ามาใกล้ ๆ หญิงสาวแล้วพูดต่ออีกว่า
“ฉันนายภาคินเป็นลูกคนเล็กของเพื่อนแม่เธอ เจ้าของบ้านที่เธอมาอาศัพอยู่”
กันญิกาเอียงหน้าหนี
“งั้น...นี ก็ต้องขอตัว”
“เธอจะไปไหนไม่ได้”
“พี่คิน ปล่อยนีเถอะค่ะ”
หญิงสาวผลักอกชายหนุ่มไว้
“ไม่ เพราะเธอยังไม่รับคำขอโทษจากฉันเลย”
หญิงสาวพยายยามผลักอกชายหนุ่ม แต่ไม่สำเร็จดูเหมือนว่ายิ่งผลังมากเท่าไหร่ มือที่โอบรัดเธออยู่ก็ยิ่งแน่น ขึ้นทุกๆที
“ค่ะ นีรับคำขอโทษ ปล่อยเถอะค่ะ”
ภาคินปล่อยมือจากหญิงสาวทันที
“แล้วกำลังจะไปไหน”
“ไปทานข้าวค่ะ”
“ดี...งั้นไปด้วยกัน”
ภาคินจูงมือหญิงสาวเดินออกจากห้องไป กันญิกาขืนตัวเล็กน้อย แต่สู้แรงของชายหนุ่มไม่ไหวจริง ๆ จึงเดินตามเข้าไป
“คุณแม่ครับ ผมพาน้อยมาทานอาหารแล้วครับ”
ภาคินพูดขึ้น พร้อมกับปล่อยมือจากหญิงสาว
“หนูนี มานั่งข้าง ๆ พี่กร ตาคินนั่งตรงข้ามพี่กรเข้าไป”
“ครับคุณแม่ คุณนิษฐ์ เชิญนั่งครับ”
ภาคินเห็นชญานิษฐ์เดินมาพอดี จึงจัดการเลื่อนเก้าอี้ให้หญิงสาว
“คุณนิษฐ์ ผัดเปรี้ยวหวาน อร่อยนะครัว”
ภาคิน จัดการอาหารใส่จานให้ชญานิษฐ์ พลางเหลือบมองกันญิกาเล็กน้อย ซึ่งหญิงสาวก้มหน้าก้มตา ไม่กล้าที่จะมองภาคินเสียด้วยซ้ำ
“กร ตัดปลาให้น้องนีสิลูก น้องยั่งทานน้อยอยู่ ให้น้องกินเยอะ”
“ครับ นี่ครับ”
“ขอโทษนะค่ะ นีรู้สึกปวดหัว ขอตัวนะค่ะ”
หญิงสาวลุกออกจากโต๊ะอาหารทันที และรีบเดินกึ่งวิ่งขึ้นชั้นสอง
“นิษฐ์ขอตัวไปดูน้องก่อนนะค่ะ”
ชญานิษฐ์รีบวิ่งตามหน้าสาวไป
“เชิญค่ะ...”
34
“บอกว่าไม่สบาย เป็นอะไรหรือเปล่า”
“ไม่ค่ะ”
“ไม่สบายนิดหน่อย นั่งพักก็คงหาย”
“งั้นพักผ่อนนะ...แล้วพร่งนี้ถ้าไม่ไหวบอกพี่นะ จะได้ไปดูร้านวันอื่นแทน”
“ไม่ค่ะ ไปดูพรุ่งนี้ก็ได้ค่ะ”
“งั้น...วันนี้นีพักผ่อนนะพี่ไม่รบกวนแล้ว”
ชญานิษฐ์ออกมาจากห้องของน้องสาว
“ห่วงหน้าสาวจังนะคุณ”
“ทำไมฉันจะห่วงหน้าก็ไม่แปลกนี่”
“ผมก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่ครับ คุณชญานิษฐ์”
“นี่ คุณภากรค่ะ คุณเป็นพวกชอบจับผิดหรือ ถึงว่าเด็ก ๆ คอยวุ่นวายกับฉันจัง”
”เปล่า...แต่ผมโมโหใครบางคนที่ทำร้ายผม”
ภากรพูดขึ้น ทำให้ชญานิษฐ์นึกไปถึงเรื่องตอนที่
ความคิดเห็น