คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ความทรงจำที่ปวดร้าว
“คุณพ่อ กลับมาแล้ว”
สิริยา เด็กหญิงวัย 6 ขวบ วิ่งเข้ามากอดบิดา หลังจากพึ่งกลับมาจากที่ทำงาน
“ริ เป็นเด็กดีรึเปล่าลูก”
สารวัตรประสิทธิ์ บุณญกุล เอ่ยถามบุตรสาวและก้มอุ้มเด็กหญิงไว้ที่อก
“เป็นค่ะ ริ ไม่ดื้อเลยนะ”
“จริงเหรอ งั้น...เดี๋ยวพ่อมีรางวัลให้”
สารวัตรประสิทธิ์ หอมแก้มบุตรสาวอย่างเอ็นดู
“สองพ่อลูก ทำอะไรกันหน่ะ ไม่ยอมเข้าบ้าน”
หมวดจรรยา บุณญกุล ภรรยายังสาวของสารวัตรประสิทธิ์ เดินเข้ามาหาทั้งสอง
“ดีจัง วันนี้ทั้งคุณพ่อและก็คุณแม่กลับบ้านไว”
เด็กหญิงบอก
“งั้น...ริไปหาพี่เลี้ยง บอกให้พี่เขาพาไปอาบน้ำนะลูก เดี๋ยวทานข้าวเย็นกันนะ”
“ค่ะ คุณแม่”
เด็กหญิงรีบวิ่งเข้าไปหาพี่เลี้ยงทันที ตามที่มารดาบอก
....................
ติ๊ด....ติ๊ด.....ติ๊ด
“สวัสดีค่ะ บ้านบุณญกุลค่ะ ต้องการพูดสายกับใครค่ะ”
“กับสารวัตรประสิทธิ์”
แม่บ้านนำโทรศัพท์มาให้สารวัตร พอพูดสายเสร็จสารวัตรก็รีบเดินไปหาภรรยาทันที ว่าสายของตน ที่อยู่กับนักธุรกิจคนหนึ่งที่เป็นผู้ต้องสงสัยของกรมตำรวจโทรมาบอกเตือนถึงอันตราย
“แล้วจะทำยังไงดีล่ะค่ะ”
“คุณรีบพาลูกหลบไปก่อนแล้วกันได้ไหม เอานี่ไปด้วย”
สารวัตรส่งสร้อยคอให้ภรรยา
“ฉันจะอยู่กับคุณ”
“นึกถึงลูกด้วยสิ คุณจรรยา เชื่อผม”
คุณจรรยาลังเล แต่ก็จำต้องตกลง
“ค่ะ....คุณระวังตัวนะค่ะ”
“น้องริจ๋า ไปกับแม่นะค่ะ”
คุณจรรยา เข้ามาอุ้มลูกสาวและพาเดินไปทางหลังบ้าน
“เราจะไปไหนกันค่ะ คุณแม่”
“เราจะไป....ไปเที่ยวกันค่ะ ริต้องเงียบ ๆ นะค่ะ”
“ค่ะ แต่เรายังไม่ได้ทานข้าวกันเลยนะค่ะ”
พอกำลังจะเปิดประตูหลังบ้าน คุณจรรยาสังเกตเห็นคนสามถึงสี่คน กำลังปีนข้ามรั้วบ้านเข้ามา
“แย่แล้วO_O…..เอายังไงดีนะ”
คุณจรรยามองซ้ายมองขวา พอเห็นตู้เก็บของ เธอก็รีบหันมาคุยกับลูกสาวที่อุ้มอยู่
“ริ ลูกรัก ริเป็นเด็กดีใช่ไหมลูก ฟังแม่นะถ้าไม่ใช่ คุณพ่อ แม่ หรือคุณลุงมารับ น้องริต้องห้ามส่งเสียง ห้ามออกมาเด็ดขาด เข้าใจมั้ยค่ะ”
“คุณแม่จะไปไหนค่ะ”
“น้องริ เข้าไปข้างในตู้นี้นะ แม่จะไปช่วยคุณพ่อ จำไว้นะว่าห้ามออกมาเด็ดขาดนะลูก”
“ค่ะ”
พอเด็กหญิงพยักหน้ารับ คุณจรรยาก็ปิดประตูตู้เก็บของทันที และรีบวิ่งไปหาสามี
ปัง....ปัง
ปัง....ปัง....ปัง
เสียงปืนดังขึ้นไม่รู้ว่ากี่นัดต่อกี่นัด สิริยาได้แต่นั่งเอามือน้อย ๆ ปิดหูอยู่อย่างนั้น
.......................................................
เช้าวันต่อมา.....
คุณประสงค์พี่ชายของสารวัตรประสิทธิ์ขับรถมาที่หน้าบ้าน และรีบลงจากรถและวิ่งเข้ามาในบ้าน ก็พบกับร่างที่นอนจมกองเลือดของคุณจรรยาและสารวัตรประสิทธิ์น้องชาย
เข้ารีบวิ่งไปจับชีพจรที่คอของน้องสะใถ้แล้วก็ทราบทันทีว่าคุณจรรยาเสียชีวิตแล้ว หลังจากนั้นเขาก็วิ่งมาที่ร่างของน้องชาย พอจับชีพจรก็รู้ได้ว่า ชีพจรของน้องชายอ่อนมาก
“นายสิทธิ์ ....ลืมตาหน่อยสิ ได้ไหม”
คุณประสงค์ตบที่หน้าของสารวัตรประสิทธิ์เบา ๆ
“........*-*…….พี่สงค์”
“ฉันจะพานายไปโรงพยาบาล ลุกพอไหวไหม”
สารวัตรประสิทธิ์จับมือพี่ชาย ก่อนจะส่ายหน้าไปมา แล้วว่า
“อย่าเลยพี่....ผมทนไม่ถึงโรงพยาบาลแน่ ผมมีเรื่องจะขอ....”
“ได้ จะขออะไร บอกมาเลย”
“ยายริ อยู่ในตู้เก็บของ ผมฝากลูกด้วย แล้วสร้อยเส้นที่คอจรรยา พี่ได้ริเก็บรักษาไว้ด้วยนะ”
“ได้....ได้....ฉันจะพานายไปหาหมอนะ สิทธิ์ แข็งใจหน่อย”
คุณประสงค์พยายามพยุงน้องชายให้ลุกขึ้น แต่ก็ไม่ไหว
“พอเถอะพี่ ผมรู้ตัวดี...”
“ฉันจะไปพาหลานมาหานายจะได้มีกำลังใจ”
เขารีบวิ่งเข้าไปทางหลังบ้าน และวิ่งไปที่ตู้เก็บของ
“ริ...ริ...”
ผู้เป็นลุงจับเด็กหญิงเขย่าเบา ๆ เพื่อปลุกให้ตื่น
“คุณลุง!!!”
“น้องริ .... คุณลุงจะพาไปหาคุณพ่อนะลูก”
ประสงค์พูดไป น้ำตาก็พากันเอ่อรินไหลออกมา
“คุณลุงร้องไห้ เมื่อคืน ริ ก็ร้อง เสียง ปัง ปัง น้องริ กลัว”
“ไปเร็ว...รีบไปหาคุณพ่อ”
เด็กหญิงวิ่งออกมาพอเห็นร่างของผู้เป็นพ่อที่นั่งพิงโซฟา ก็รีบวิ่งเข้าไปหา
“คุณพ่อ ทำไมมานั่งที่พื้น...”
“ริ เป็นเด็ก...ดี... ไปอยู่กับ ... คุณลุงสงค์นะ...ลูก พ่อขอให้ ริ ใส่สร้อยเส้นนี้ไว้....ด้วย เก็บ...ไว้..”
ฮือ ๆ ๆ เด็กหญิงเริ่มร้องไห้ เพราะเห็นเลือดที่เสื้อของบิดา และไหล่ออกมาจากปากแผล
“คุณพ่อ....เป็นอะไร”
คุณประสงค์รีบเดินเข้ามานั่งใกล้หลานสาว
“พี่ ผมฝากลูก...ด้วย”
“ได้...ฉันจะดูแลริเอง”
คุณประสงค์รับปากน้องชาย
สารวัตรประสิทธิ์สวมสร้อยให้บุตรสาว และสวมกอดเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะเสียชีวิตในที่สุด
“คุณพ่อขา....คุณพ่อ”
เด็กหญิงเขย่าร่างของบิดา
“น้องริ ไปเถอะลูก”
“-_- ....คุณพ่อ....ล่ะค่ะ.....คุณแม่ด้วย”
“คุณพ่อกับคุณแม่ไปกับเราไม่ได้แล้วลูก ไปกับลุงเร็วเข้า ถ้ามีใครย้อนมา.....เราจะแย่”
“ไม่...ริ จะอยู่กับคุณพ่อคุณแม่”
คุณประสงค์ตัดสินใจอุ้มหลานสาวออกจากบ้านทันที ถึงเธอจะดิ้นยังไงก็ถูกพาขึ้นรถไป
“คุณพ่อ... คุณแม่.....ไม่.....ไม่.....ไม่”
เสียงของหลานสาว ทำให้คุณประสงค์รู้สึกสงสารเด็กน้อยคนนี้ที่ต้องเป็นกำพร้า แต่ก็จะดูแลเด็กคนนี้อย่างดีที่สุด เพราะเธอคือดวงใจของน้องชายเขา
15 ปีต่อมา........
“คุณพ่อ....คุณแม่....ไม่นะ อย่า...... ไม่ ...ไม่”
เสียงหวีด กรีดร้องของสิริยา ทำให้คุณประสงค์รีบวิ่งเข้ามาดู
“ริ เป็นอะไรไปลูก”
หญิงสาวลิมตาขึ้นมา เห็นผู้เป็นลุงนั่งอยู่ข้าง ๆ เตียง เธอจึงโผลเข้ากอดเขาไว้อย่างเสียขวัญ
“มันจบแล้วลูก ริไม่ได้เป็นอะไรนะ ใจเย็น ๆ หายใจลึก ๆ”
ประสงค์ปลอบหลานสาว
ตลอดเวลา 15 ปีที่ผ่านมา สิริยา มักจะฝันร้ายอยู่บ่อยครั้ง แม้เหตุการณ์จะผ่านไปนานแค่ไหน เธอก็ยังคงจำภาพที่พ่อแม่ของเธอนอนจมกองเลือดได้ติดตา
ความคิดเห็น