คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : [Chapter 9] My Lovely changmin - เพราะรัก
ตอนที่ 9
เกาะชองกรุ๊ป
“แจจุงตื่น! เช้าแล้วนะจ๊ะที่ร๊าก~”
“ใครที่รักเอ็ง -*-”
“แหมๆมีอะไรกันตั้งสามวันสองคืน ยังไม่เป็นที่ร๊ากกันอีกหรอ -*-”
“นั้นมันนายบังคับ!!” แจจุงว่าเข้าให้ก่อนจะหันหน้าหนี
ยุนโฮหน้าจ๋อย “ฉันอุตส่าเสนอทางให้บริษัทของนายนะ ทำไมไม่รับข้อเสนอฉันละ ให้ฉันไปพูดกับชางมินเถอะนะ”
“ไม่ต้องเลย!! น้องฉันไม่เกี่ยว”
“ไม่เกี่ยวได้ไงจะสู่ขอพี่มันให้ไปหาหมาหรอว่ะคับ!”
คนฟังหันมองอย่างหาเรื่อง
“ลองนายไปตอนนี้สิ ชางมินเอาปืนจ่อกระบานนายแน่ฉันรับรอง!”
“อ้อ! ที่แท้ก็เป็นห่วงฉัน~”
“ตื่นได้แล้วไอ้หมีห้อย!! ก็ใครใช้ให้นายจับฉันมามัดแล้วปล้ำเอาๆละว่ะ!”
“ฉันขอโทษ…จะไม่ทำอีกแล้ว…”
ยุนโฮร้องบอกอย่างสำนึกผิด
.
.
.
เรื่องมันเกิดเพราะคืนนั้น
ยุนโฮที่ไม่เคยรู้หัวใจตัวเอง
กับแจจุงที่โง่พอกัน ยอมทั้งๆที่ไม่รู้เหตุผล
แจจุงมันเป็นคนหวงที่ พื้นที่ๆตระกูลคิมดูแล ถ้าตกไปอยู่ในมือของคนอื่น
บ้านใหญ่ที่เค้าเติบโตมาก็คงต้องเสียไป
บ้านแห่งความทรงจำ ใครกันอยากให้คนอื่นมายุ่ง!
กับยุนโฮที่อยากเอาชนะ กูว๊อนท์อะไรแล้วต้องได้ ไม่ว่าสิ่งนั้นจะเป็นของใคร คนๆนั้นยอมให้หรือป่าว
อย่างที่ขืนใจแจจุงตั้งแต่มา ก็เพราะไม่รู้ว่าใจมันต้องการ
แต่กลับใช้ร่างกายในการรับรู้
จนคืนนั้น
“ฉันไม่กินอาหารทะเล!!!”
“กินๆไปเหอะน่า!! วันนั้นฉันทำขึ้นมานายก็ทำตกแตก ฉันเลยต้องไปทำไข่เจียวมาให้!! กินไปได้แล้ว”
ก็แค่อยากให้กินของดีๆ ที่ไม่ใช่ไข่เจียวบ้างก็เท่านั้นแต่ปากมันห้อยเลยพูดไม่ตรงกับใจ
“ฉันไม่กิน!!!”
จนยุนโฮทนไม่ไหวต้องป้อนด้วยปาก ยัดเข้าด้วยร่างกาย [?]
และจบลงบนเตียง
แต่มันแปลกกว่าทุกทีก็ตรงที่
อยู่ๆแจจุงก็หายใจไม่ออก ผื่นขึ้นตามเนื้อตามตัว
แดงไปหมดทั่วร่างกาย
ทั้งๆที่ คิสมาร์กเพิ่งจะทำไปไม่กี่รอย [?]
และที่น่าตกใจ กว่านั้น คืออยู่ๆก็หมดสติไป
ต้องเรียกหมอมาดู
ถึงได้รู้ “เป็นโรคแพ้อาหารทะเลแล้วทำไมไม่บอกว่ะ!!”
“พูดเพราะๆนะเป็นไหม!! ก็ฉันบอกแล้วว่าไม่กินๆๆๆ!”
“แล้วทำไมไม่บอกละว่ะ…คับ ว่าเพราะอะไรถึงไม่กิน!!”
“ก็เอ็งไม่ถามนี่หว่า!!”
เถียงกันไปได้ไม่นานก็เหมือนจะรู้ตัว
“ฉันจะอยู่จะตายแล้วนายเกี่ยวอะไร -*-”
“อ…เอออ ก็ฉัน…อยากได้นายมาเป็นเมียนี่หว่า..คับ!”
“บอกรักก่อนเป็นเมียก็ไม่มี มีแต่บอกทางร่างกาย กูมนุษย์นะไม่ใช่สุลต่าน ถึงจะเข้าใจภาษาหมี -*-”
ยุนโฮหน้างอ “อย่าพูดไม่เพราะสิว่ะ…คับ!”
“ฉันจะยอมนายทุกอย่าง แต่ปล่อยน้องฉันไป…”
แจจุงบอกข้อเสนอ
ไหนๆก็รอดมาจากความตาย
แต่ไม่รอดจากหมีควาย
“ทำไมถึงคิดว่าฉันจะใจร้ายขนาดนั้น?”
“ก็เพราะนายเป็นชองกรุ๊ป ที่ยิงฉัน จุนซู และชางมิน”
“……………….”
“ก็เพราะว่านายเป็นชองกรุ๊ปที่คิดจะมาขโมยที่ของฉัน!”
“…………………..”
ยุนโฮถอนหายใจเฮือกใหญ่ก็จริงอย่างที่เค้าว่า
“ฉันมีข้อเสนอให้นาย แต่งงานกับฉันซะ!”
“นายมันบ้า ประสาทแดก!” แจจุงร้องลั่นอย่างไม่เชื่อสายตา
อะไรของมันว่ะ -*-
“ก็อย่างที่นายรู้ ชองกรุ๊ปมันยิงพวกนาย และคิดจะขโมยที่ แต่ฉันชองยุนโฮ ช่วยนายได้ ^^”
“ช่วยได้บ้านเตี่ยเอ็งดิ -*-”
คนรอฟังคำตอบถอนใจอีกเฮือกใหญ่
“ถ้านายแต่งกับฉัน นายก็มีสิทธิสั่งชองกรุ๊ป และชองกรุ๊ปเองก็ถือคติไม่ทำร้ายพวกเดียวกัน เพราะฉะนั้น น้องนายสองคนปลอดภัยแน่ๆถ้านายแต่งกับฉัน ^^”
“แล้วที่ละ…?”
ยุนโฮถอนใจอีกหลายเฮือก “เรื่องที่…นายยกให้พวกเราไม่ได้หรอ?”
“ที่แท้นายก็จะเอาที่!! ถึงได้มาหว่างล้อมฉัน ไอ้เลวเอ้ย!!” ว่าแล้วก็ทุบไปที่อกหมีไม่ยั้ง
“เฮ้ยๆ ฟังฉันก่อน!!” ยุนโฮว่าก่อนจะรวบมือทั้งสองข้างไว้
“……………”
“พ่อฉันอยากได้ที่…ขอร้องละ ปล่อยที่ตรงนั้นให้พวกเราดูแลเถอะ”
“ฝันไปเถอะ! พวกนายเอาไป คนจนแถวนั้นที่อยู่กันฟรีๆก็มีแต่จะต้องซวย ไม่มีบ้านอยู่กันเป็นแถบ แถมบ้านฉันยังต้องตกไปอยู่ในมือนายอีก!!”
ร่างสูงขมวดคิ้ว “บ้านคนจนหรอ?”
“อื้ม! ใกล้ๆบ้านใหญ่ฉันนั้นแหละ พอดีที่มันเหลือ ฉันเลยสร้างให้คนพวกนั้นอยู่”
“แต่อยู่ในอนาเขตบ้านนายใช่ไหมละ?”
“อื้ม..”
“งั้นไม่เป็นไร…ที่ตรงนั้นฉันจะขอพ่อมาให้ได้^^”
แจจุงนิ่งไป “นี่ๆยุนโฮ…นายรู้อะไรไหม ฉันยังไม่ได้ตอบตกลงเลยอีหมีควาย!!”
“555 ลองไปคิดดูละกัน แต่อยากให้เข้าใจ ว่าฉันช่วยนายจริงๆ”
“ช่วยด้วยการข่มขืนฉันตั้งแต่แรกที่มานะหรอห๊า!!!!”
“ฉันขอโทษ…จะไม่ทำอีกแล้ว…”
ยุนโฮร้องบอกอย่างสำนึกผิด
.
.
.
และก็เป็นคำพูดเดียวกันกับตอนนั้น
“ฉันขอโทษ…จะไม่ทำอีกแล้ว…”
ยุนโฮร้องบอกอย่างสำนึกผิด
แจจุงมองคนตรงหน้าอย่างขำๆ
“ฉันเชื่อใจนายได้จริงๆนะหรอ….?”
“เชื่อได้สิ ^^ ฉันจะตาพร่ามัวข่มขืนนายก็ต่อเมื่อนายกวนประสาทฉันตอนที่ฉันอารมณ์เสียแค่นั้นละ~”
“ยังจะทำเป็นพูดดี … การกระทำของนายในวันนั้น มันลบออกไปจากใจฉันไม่ได้หรอกนะ”
“อื้ม..ฉันเข้าใจ”
“…..”
“แต่ฉันรักนายจริงๆ”
ท้งคู่ยิ้มให้กันอีกครั้ง
ก่อนจะต้องตกใจ
ปังงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง!!
ปังงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง!!
เมื่อมีเสียงปืนดังขึ้นมาบริเวณชายหาด
“แจจุงนายอยู่นี้นะ เด๋วฉันจะลงไปจัดการก่อน”
“ใครนะ?”
“คู่แข่งรายใหญ่ที่จ้องเล่นงานฉันอีกรายนะสิ! 55”
ร่างสูงว่าทีเล่นทีจริง
ก่อนจะลงไปด้านล่าง
ปังงงงงงงงงงงงงงง!!!
ลูกกระสุนเชี่ยวปลายแขนไปอย่างฉิวเฉียด
มองคนยิงถึงได้เข้าใจ
“ไอ้ซีวอน!!”
“เออ!! กูเอง!!”
ปังงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง!!
ความคิดเห็น