คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : [Chapter 8] My Lovely changmin - แตกต่าง
ตอนที่ 8
“สองวันแล้วนะ!! ที่พี่แจจุงหายตัวไป ฉันจะออกไปตาม!!”
“อย่าเลยชางมิน เด๋วพวกฉันจัดการเอง นายนอนพักให้หายก่อนดีกว่า!”
จุนซูร้องห้ามก่อนจะสั่งการแทน
แต่ยังไม่ทันจะได้ออกจากห้องก็เจอเข้ากับใครอีกคนที่พึ่งจะเดินเข้ามา
“หืม? พี่ยูชอน มาได้ไง?” ยูฮวานร้องถามพี่ชายทันทีที่อยู่ๆก็เดินเข้ามาจนถึงห้องของชางมิน
และไม่ใช่แค่น้องมันคนเดียวที่สงสัย คนทั้งห้องต่างจับจ้องไปยังผู้มาใหม่อย่างจับผิด
“ฉันรู้ว่าแจจุงอยู่ที่ไหน”
คำเดียวสั้นๆง่ายๆ แต่คนฟังกลับเดือดดาล
“หมายความว่ายังไง!?”
ชางมินกระชากเสียงถาม
ลุกขึ้นจากเตียงเดินตรงเข้าหาอีกฝ่าย จนยูฮวานที่รู้ดีว่าชางมินอารมณ์ไม่ดีจำต้องยื่นมือเข้ามาขวาง
“ก็หมายความอย่างที่ฉันเข้าใจ…ไม่ต้องเป็นห่วง พี่นายยังปลอดภัยดี ฉันแค่มาบอกแค่นี้ ไปละ”
สายตาคนพูดหันมองชางมินก่อนจะเหลือบไปมองจุนซู แล้วเดินจากไป
ชางมินทำท่าจะเดินไปเอาเรื่อง แต่ยูฮวานเข้ามาขวางไว้
“นายเข้าข้างมันหรอ!!”
“ก็ใช่สิ! นั้นพี่ฉันนะชางมิน!!”
ร่างสูงถอนหายใจตั้งสติ ทิ้งตัวลงนอนกับเตียงแล้วหันไปอีกทาง
ส่วนจุนซูวิ่งตามร่างสูงไปจนถึงลิฟท์ตัวกลาง
“เด๋ว!!”
“ว่าไง?”
“นายรู้ได้ยังไง?”
“ฉันฉลาด~”
คนฟังสงบอารมณ์บอกออกไป
“อย่ากวนฉันตอนนี้ยูชอน…”
“เอาเป็นว่า พี่นายปลอดภัย สบายหายห่วง ไม่ต้องห่วงไปหรอกน่า”
“ฉันจะมั่นใจได้แค่ไหน!”
“เชื่อเถอะคำว่ารักไม่มีทางโกหกหรอกจุนซู”
ยิ่งแล้วใหญ่กับคำตอบสุดท้ายจากชายคนนี้
“คำถามสุดท้าย…นายมาบอกฉันทำไมยูชอน”
“เพราะ…ฉันไม่อยากเห็นนายอ้วนตาย~!! เอาแต่ร้องไห้แล้วก็กินๆๆๆๆ~”
อีกฝ่ายว่าทีเล่นทีจริงก่อนจะยิ้มมาให้แล้วเดินจากไป
จุนซูเห็นอย่างนั้นก็กลับเข้ามาในห้อง
เห็นชางมินนอนหันหน้าเข้าพนัง
มียูฮวานยืนอย่างหวาดๆอยู่ข้างๆ
เป็นมินโฮเสียแทนที่คอยดูแลคนป่วย
ส่วนบอดี้การ์ดจำเป็นยืนเถียงกันไม่หยุด
“เฮ้ย!! หยุด!!!” เสียงแหลมๆของคนอาวุโสที่สุดณ.ที่นี้ทำให้ห้องทั้งห้องเงียบสนิท
และทุกสายตาจับจ้องไปที่ ‘เค้า’
“อย่างแรกเลย! นายสองคนเลิกทะเลาะกันสักทีรำคาญ!!!”
“อย่างที่สอง!! มินโฮเลิกกวนชางมินได้แล้ว”
“อย่างที่สาม!! ชางมินอย่าทำตัวเป็นเด็กขี้งอล นั้นมันพี่แท้ๆของยูฮวาน น้องมันก็ต้องปกป้องพี่มันเป็นธรรมดา”
“และอย่างสุดท้าย!! ยูฮวาน เลิกร้องไห้ได้แล้ว!!”
สิ้นสุดคำพูดของพี่ใหญ่ [?]
ชางมินหันมองใครคนนั้นทันที
“ทำไมนายขี้แยจัง?” ชางมินพึมพำ แต่ห้องมันเงียบ มีหรือจะไม่ได้ยิน
และที่ได้ยิน …ก็ได้ยินกันทั้งห้องนั้นแล!
รู้ตัวว่าถูกจับได้ ไอ้คนบนเตียงก็หน้าแดง
หันหน้าหนีทันที
มินโฮเห็นก็เกิดอาการไม่พอใจ
“ผมขอพูดอะไรแบบเปิดอกสักครั้งนะพี่ชางมิน….”
คนฟังทั้งห้องเงียบกริบ ชางมินเองก็เช่นกัน
เพราะเค้ารู้ว่ามินโฮจะพูดอะไร
เลยบอกให้ทุกคนออกจากห้องไป
แต่มินโฮก็แทรกขึ้นมาพอดี
“ผมขอพูดแบบเปิดอก กับทุกคน…พี่ไม่ต้องพยายามปกป้องมันได้ไหม!?”
“ก็ฉันรู้นะสิว่านายกำลังจะพูดอะไร”
ชางมินขัด แต่มินโฮไม่ฟังพูดต่อไป
“งั้นก็ดี ผมจะได้พูดให้กระจ่าง!! ที่ผมมาอยู่นี้ได้ก็เพราะพี่ ผมไม่มีวันทรยศพี่แน่นอนพี่ชางมิน และผมก็ไม่มีวันยอมปล่อยให้คนที่เป็นต้นเหตุให้พี่เจ็บแบบนี้ไปได้ และยิ่งแล้วใหญ่เมื่อพี่ชายของเค้ารู้เรื่องพี่แจจุง ”
“พอได้แล้วมินโฮ!!” ชางมินขัดอีกรอบแต่ก็ไร้ประโยชน์เพราะคนตรงหน้ายังคงพูดต่อจนจบ
“มันอาจกำลังหลอกพี่อยู่ก็ได้!! พี่ชายมันรู้ว่าพี่แจจุงอยู่ที่ไหน มีหรอน้องมันจะไม่รู้นะ พี่ไม่เป็นห่วงพี่แจจุงหรอไง!! ถึงได้ยอมเชื่อไอ้เด็กคนนี้ที่เป็นต้นเหตุให้พี่โดนยิงแบบนี้ ห๊าพี่ชางมิน!!”
ปั๊กกกกกกกก!! “พอรึยังมินโฮ!”
ร่างสูงปล่อยหมัดเต็มแรงไปที่หน้าของคนพูดไม่ยั้ง
จนมินโฮล้มลงไปกับพื้น
เช็ดเลือดที่มุมปาก
ก่อนจะยิ้มเยาะให้กับตัวเอง
เพราะความเป็นห่วงแท้ๆ นี่นะหรอสิ่งตอบแทน!
“พี่ชางมิน…พี่รู้ไหม นี่เป็นครั้งแรกที่พี่ ต่อยผม”
ร่างสูงไม่แพ้กันของน้องชายที่ได้ชื่อว่า เป็นคนที่รักเค้าที่สุดเดินจากไปด้วยคำพูดสุดท้าย
ชางมินกำหมัดแน่น อยากจะตามไป
แต่ก็รู้ว่าผลออกมาอีกกี่ครั้งก็ยังคงเหมือนเดิม
ร่างสูงปล่อยหมัดลงกำแพงอย่างแรงจนห้อเลือดขึ้น
ปล่อยรัวไม่ยั้ง จนยูฮวานต้องรีบมาห้าม
“พ..พอแล้ว..ชางมินพอแล้ว ฉันขอโทษ พอแล้ว ..”
“อย่าขอโทษฉันยูฮวาน…เพราะฉันอาจคิดว่านายขอโทษเพราะสิ่งที่มินโฮพูดมันเป็นความจริง”
ได้ยินดังนั้นก็ผละออกมา
“ฉ…ฉัน ..ขอโทษ ชางมิน”
“ฉ..ฉันขอโทษ มินโฮ พูดถูกแล้ว… พวกเราวางแผนเล่นงานพวกนาย”
จุนซู คิบอมและคยู มองไปยังชางมิน เพราะพวกเค้าต่างรู้ดีว่าชางมินคิดยังไงกับยูฮวาน
‘นี่นะหรอคำว่ารักของนาย ยูชอน!!’
‘คำว่ารักที่นายบอกว่าแจจุงจะปลอดภัย แล้วสำหรับชางมิน ฉันไม่มีความมั่นใจเอาเสียเลย’
“พี่จุนซู..ผมขอคุยกับยูฮวานสองต่อสอง”
เสียงของเค้ามันสั่นจนคนฟังยังรู้สึกได้
ทั้งจุนซู คยู และคิบอม ต่างเดินออกจากห้องมา
ปล่อยให้ทั้งสองคุยกันตามลำพัง
“พี่แจจุงอยู่ที่ไหน”
สั้นเรียบๆ จนยูฮวานสั่นไปทั้งตัว
เสียงที่ไม่มีแววขี้เล่นเหมือนแต่ก่อน
กำลังทำให้เค้ากลัว
“ฉ..ฉันขอโทษ…ฉันบอกไม่ได้”
“ฉันถามว่าพี่แจจุงอยู่ที่ไหน!!”
ขึ้นเสียงจนคนฟังสะดุ้งถอยหลังหนีเมื่อร่างสูงกระเถิบเข้ามาใกล้
โน้มตัวลงไปและประกบริมฝีปากอย่างแรง ชอนไชเข้าไปในโพรงปาก กัดริมฝีปากอีกฝ่ายจนช้ำเลือดซิบ
“อื้อออปล่อย!” ยูฮวานร้องลั่นก่อนจะผลักอีกฝ่ายออกเมื่อรู้สึกเจ็บ
แต่ชางมินไม่หยุดเพียงเท่านั้น
“ฉันถามว่าพี่แจจุงอยู่ที่ไหน!!”
เสื้อตัวบางถูกถอดออกทันทีที่ถามจบ
ริมฝีปากหยักขบเม้มไปตามร่างกายจนเกิดรอย
ทั้งต้นคอ เนินอก และหน้าท้องเนียน
“อื้อออ! ชางมินนายบ้าไปแล้ว! จะทำอะไร ฉันเป็นผู้ชายนะ!!”
“พี่แจจุงอยู่ที่ไหน!!” ร่างสูงยังถามคำถามเดิม
โน้มตัวลงไปอีกครั้ง ขบเม้มที่เดิมแรงกว่าเก่า ฟันคมๆฝังรอยไปทั่วร่างกาย
“อื้ออ!! ฉันเจ็บ อย่ากัด!! ไอ้บ้า!”
ยูฮวานว่าเข้าให้ก่อนจะผลักร่างสูงออกไป
แต่มีหรือจะสู้แรงมหาศาลของคนฝึกพิเศษมาแบบรวบรัดอย่างเค้าได้
ไม่นานก็กดร่างตรงหน้าลงกับพื้น ปลดเปลื้องอาภรณ์ออกจนหมด
และสานต่อกิจกรรมอย่างว่าโดยไร้ความปราณี
“อื้ออออ!! ไม่ อ๊า!! ไม่เอา ออกไป!!”
“พี่แจจุงอยู่ที่ไหน!!”
“ฉ…ฉันบอกแล้ว ป..ปล่อยฉันไป ฮือออ พี่แจจุงอยู่กับพี่ยุนโฮที่เกาะส่วนตัวของชองกรุ๊ป ฮือออ ปล่อยฉัน ปล่อยฉัน ไม่เอาแล้ว ปล่อยฉัน ปล่..อย” ร่างบางตรงหน้าบ่นพึมพำไม่ได้สติก่อนจะสลบไป
ชางมินเห็นดังนั้นก็ใจหายวูบ
ถอนแกนกายของตนออกจากร่างบาง
ลูบใบหน้าเนียนนั้นไปมาก่อนจะอุ้มมาไว้บนเตียง ห่มผ้าให้เสร็จสรรพ
และสวมใส่เสื้อผ้าของตนก่อนจะเดินออกจากห้องมา
“เตรียมกำลังคน!! เราจะไปถล่มชิงตัวพี่แจจุงคืน พุ่งนี้ที่เกาะของชองกรุ๊ป!!”
เสียงเฉียบขาดของชางมินทำให้ไม่มีใครกล้าขัด
ต่างวิ่งไปทำหน้าที่ของตนเอง
ร่างสูงหันมองคนในห้องแว่บหนึ่งพร้อมกับคำพูดราวเสียงกระซิบ
“ขอโทษนะยูฮวาน….ที่ครั้งแรกของเรา อาจเป็นครั้งสุดท้าย”
“ฉันว่า…ฉันรักนายเข้าแล้วจิงๆ”
.
.
.
คนที่หลับอยู่บนเตียงน้ำตาซึม
เค้าได้ยิน
ทุกคำพูด
ได้ยินหมดแล้ว
น้ำตามันไหลลงมาอีกแล้ว
เค้านี้ขี้แยอย่างที่ชางมินบอกจริงๆด้วย
“ฉันขอโทษ…”
ความคิดเห็น