คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : [Chapter 7] My Lovely changmin - รัก?
ตอนที่ 7
จุนซูที่ไปเสวนาถึงแผนการก็กลับมาถึงโรงพยาบาลพร้อมคิบอมในที่สุด
ก็มาเจอเข้ากับยูฮวานที่ยืนตากฝนอยู่หน้าโรงพยาบาล
“เฮ้ย! ยูฮวาน มายืนทำไมตรงนี้ มานี้ๆ เด๋วก็เป็นหวัดกันพอดี”
พี่ชายตัวอ้วนกลมเดินเข้ามาโอบกอด ก่อนจะพากันเข้าไปในโรงพยาบาล
ยูฮวานเมื่อเห็นว่ายังมีที่พึ่งพิงก็โอบกอดร้องไห้มันเสียตรงนั้น
จนจุนซูทำอะไรไม่ถูก ลูบหัวไปมาพลางถามออกไป
“เป็นอะไร หืม?”
“ฮือออ…” แต่อีกฝ่ายก็เอาแต่ร้อง จนจุนซูต้องคอยซับน้ำตาให้ระหว่างที่เดินมาถึงห้องชางมิน
ประตูถูกเปิดออกอย่างแรง “ชางมิน!! แกทำอะไรยูฮวานของฉันห๊า!! เห็นไหม น้องร้องไห้เลย”
ชางมินได้ยินก็ตกใจ ไม่ได้ตกใจกับเสียงดังๆของจุนซู
แต่ตกใจที่ได้ยินว่ายูฮวานร้องไห้
ทั้งๆที่มินโฮกลับเข้ามาแล้วบอกว่า ‘ยูฮวานมีธุระด่วนรีบกลับ’
เค้าไม่รอช้า คุกเข่าลงใกล้ๆ มองขึ้นไปสบตากับคนเจ้าน้ำตา
ก่อนจะถามออกไป
“ยูฮวานเป็นอะไร…ร้องไห้ทำไม?”
“แง๊ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” ยิ่งแล้วใหญ่เมื่อเห็นหน้าชางมิน เจ้าตัวกลับร้องยิ่งกว่าเดิม
ร่างสูงปาดมันออกให้ “อย่าร้องสิ …”
ยูฮวานเห็นเข้าก็รีบดึงชางมินให้ลุกขึ้นมา
“แล้วตกลงเป็นอะไร หืม?”
“เปล่า”
“เปล่าเนี่ยนะ!” ชางมินเลิกคิ้วสงสัย
แต่จนแล้วจนรอดก็ไม่ได้คำตอบ
“เอาเถอะ..ไม่ร้องก็ดีแล้ว”
เมื่อกลับเข้าสู่สภาวะปกติ
ทั้งคิบอมและคยูต่างมองหน้ากัน
‘ชางมินมันดูเอาใจใส่เด็กนั้นเกินไปป่าวว่ะ’ >> ความคิดของคิบอม
‘ใช่เลย แบบนี้มันใช่แน่ๆ’ >>> ความคิดของคยู
ว่าแล้วก็พากันขำจนคนอื่นหันมามอง
“อะไรของพวกแกว่ะ ขำคนร้องไห้ ประสาท!” ชางมินว่าเข้าให้
เกาะส่วนตัวของชองกรุ๊ป
“เฮ้ย! ปล่อยฉันออกไป!!”
เสียงร้องตะโกนน่ารำคาญสำหรับคนฟังดังขึ้นทุกวินาทีที่หายเหนื่อย
จนคนเฝ้าชักประสาทแดกเปิดประตูเข้าไป
“เฮ้ย! กูรำคาญ เมิงหยุดร้องสักทีได้ไหม -*-”
“ยูชอน!!? ทำไมเอ็งมาอยู่ที่นี้ เอ็งก็เลวพอๆกับยุนโฮงั้นสิ!”
ถึงขาจะถูกมัด แต่ปากมันไม่มีลิมิต จนยูชอนต้องปิดหูตัวเอง
“พอเลยๆ แล้วทำไมไอ้ยุนมันถึงจับแกมาขังงี้ว่ะ?”
ยูชอนร้องถาม
“ก็มันเลวไง!!”
“55 ถึงมันจะเลวแต่มันก็เป็นคนดีนะเว้ย”
“คนดีบ้านไหนมันเลวว่ะ เอ็งไปเช็คสมองหน่อยดีกว่า -*-”
เถียงกันไปได้ไม่นาน ให้ตัวต้นเหตุก็เดินเข้ามา
“ไอ้มิค! บอกกี่หนแล้วว่าอย่าเปิดๆ”
ยุนโฮว่าอย่างหัวเสียเมื่อเห็นเพื่อนตัวเองกำลังคุยกับคู่อริของตน
“อียุนเวร~! ทำอะไรระวังจะย้อนกลับมาโดนตัวเอง ข้ากลับบ้านละ บายอยู่กันดีๆ~”
ว่าแล้วมันก็ไปให้อีกสองคนส่ายหน้าเอือมระอา
“นายจะเอาอะไร ร้องแหกปากอยู่ได้ มันหนวกหู -*-”
“ไอ้หมีควาย! ปล่อยฉันไว้ตั้งแต่เมื่อคืน …หิว” ท่อนหลังดูเบาจนผิดวิสัย
ให้คนฟังได้แต่ขำ ส่วนคนพูดมันหน้าแดง
“รออยู่นี้ละ เด๋วไปเอามาให้”
“นายมัดฉันอย่างนี้ จะไปไหนได้ว่ะ!”
ยุนโฮส่ายหัวก่อนจะเดินออกไปเอาข้าวมาเสิร์ฟให้ถึงเตียง
“ฉันไม่อยากกินกุ้ง…”
“กินไปเถอะน่า นี่ทะเลนะ มีแต่กุ้ง มีแต่ปลา มีแต่หอย จะกินอะไรละ”
“ฉันไม่อยากกินอาหารทะเล!”
“มีแค่ที่เห็น กินๆไปเถอะน่า เรื่องมาก ฉันยิ่งอารมณ์ไม่ดีอยู่นะแจจุง-*-”
แต่คนฟังไม่สนปัดชามข้าวจนมันหล่นแตกกระจายเต็มห้อง
“แจจุง!! ขนาดวันแรก นายยังสร้างปัญหาให้ฉันไม่หยุด อยากเจอดีนักหรอไง!!”
“แล้วใครใช้ให้นายมาจับตัวฉันไว้เล่า!!” คนบนเตียงว่าอย่างหัวเสีย
ชกลงไปบนหน้าหล่อสุดแรง
ยุนโฮเช็ดเลือดออกจากมุมปาก
ยิ้มเยาะ ก่อนจะขึ้นมาทาบทับคนบนเตียง
“ฉันใจดีด้วยไม่ชอบ ก็ได้!! เด๋วฉันจะสั่งสอนนายเอง!!”
“อย่านะ! ปล่อย จะทำอะไร!!”
แจจุงร้องลั่นเมื่อร่างสูงกระชากเสื้อเชิตขาวออกมาสุดแรง
ปากหยักโน้มตัวลงไปจูบสัมผัสทั่วร่างกาย
มือทั้งสองพยายามผลักคนตรงหน้าแค่ไหนก็ไร้ทางออก
เมื่อถูกตรึงไว้กับหัวเตียงด้วยเชือกเพียงเส้นเดียว
“อื้อออ!! ปล่อย!”
“โอ๊ย! เจ็บนะ!! กล้าดียังไงมาทำกับฉันแบบนี้”
ยุนโฮว่าเข้าให้เมื่อแจจุงกัดลิ้นของเค้าทันทีที่พยายามชอนไชหาความหอมหวานในโพรงปาก
“อื้อออไม่!! หยุดเด๋วนี้!!”
ร่างบางร้องลั่นเมื่อฟันคมกัดลงมาบริเวณต้นคออย่างไร้ความปราณี
เลื่อนต่ำลงมาเรื่อยๆ สัมผัสไปทั่วร่างกาย คบกัด ยอดอกจนเลือดซิบ
ก่อนจะจัดการกับกางเกงด้านล่างที่ดูขวางหูขวางตา
“บอกให้ปล่อยไง!!”
ยุนโฮโมโหเอามือไปปิดปาก จนแจจุงกัดไม้ยั้ง
“โอ๊ย!! ฤทธิ์มากจังนะ!! จะดูสิว่าจะฤทธิ์มากไปถึงเมื่อไหร่”
ว่าแล้วก็ไม่รอช้า ปลดปราการด่านสุดท้ายก่อนจะเคล้นคลึงไปมา
จนคนบนเตียงบิดเร่ากระสับกระส่าย
“อื้อออ ไม่!”
“ไม่หรอ~!?”
ร่างสูงโน้มตัวลงไปใช้ฟันคมๆครูดลากตามความยาวไปมา
จนคนถูกกระทำเกร็งไปทั้งตัว
“อื้อออออ~!! เบาหน่อย ..”
“สำหรับนาย…มันยังไม่พอหรอกแจจุง!!”
ว่าแล้วก็จัดการปลดกางเกงของตัวเองแล้วสอดใส่ของๆตนเข้าไปในตัวของอีกฝ่ายอย่างไม่มีการเบิกทาง
“อื้ออออ มันเจ็บ! เอาออกไป!!”
แต่ร่างสูงไม่ฟัง
กระแทกซ้ำๆ ไปพร้อมๆกับมือหนาที่รูดขึ้นลงไปมาจนแท่งกามบวมแดงและขยายใหญ่ขึ้นตามความต้องการ
จนใกล้จะปลดปล่อยออกมา ก็จำต้องหยุดชะงัก
เมื่อร่างสูงบดขยี้ ส่วนปลายและกดแช่ไว้จนมันปลดปล่อยออกมาไม่ได้
หนำซ้ำช่องทางหลังยังคงเป็นการกระทำซ้ำแล้วซ้ำอีกจนเลือดไหลซิบออกมาพร้อมๆกับน้ำกามที่ทะลักท่วมท้นช่องทางของคนบนเตียง ทั้งด้านหน้าและด้านหลังต่างก็อึดอัดเต็มทนจนแจจุงเริ่มทนไม่ไหว
“อื้อออ พ..พอแล้ว ม..ไม่ไหวแล้ว”
ร่างบางครวญครางออกมาไม่เป็นภาษา
“ร้องเรียกชื่อชั้นสิ…แล้วฉันจะปล่อยให้นายเป็นอิสระจากอารมณ์”
“อื้ออออ ยุนโฮ~”
ร่างบนเตียงเชิดหน้าร้องครางเสียงหวาน
เมื่อได้ยินดังนั้นยุนโฮก็จัดให้ตามคำขอ เคล้นคลึงส่วนนั้นไปมาจนได้เวลาก่อนจะปล่อยออกให้เป็นอิสระ
น้ำลักมากมายเจิ่งนองเต็มมือของคนทำ
ยุนโฮนำมันขึ้นมาใส่ปากร่างบาง
“เลียซะ~ อื้ออ”
ส่วนช่องทางหลังก็ยังคงค้างคาไม่ไปไหน
“อื้ออออ~!!”
ความเจ็บปวดปนเสียวซ่านที่ไม่เคยเจอมาก่อน
บวกกับความอ่อนล้าทั้งร่างกายและจิตใจ
ทำให้ร่างบางตรงหน้า หลับสนิทไป
ยุนโฮมองใบหน้านั้นอย่างหลงใหล
ลูบใบหน้าเนียนใส สวยหวานไปมาก่อนจะจูบลงไปที่ริมฝีปากได้รูปนั้นอีกครั้ง
“ขอโทษนะแจจุง…ที่ฉันอดทนไม่เป็น”
เช้าวันต่อมา
แจจุงตื่นขึ้นมาก็ยังคงอยู่ในห้องๆเดิม
มองสภาพตัวเอง ก็เป็นอย่างที่คิด
เรื่องเมื่อคืนไม่ใช่ความฝัน
แต่เค้ากลับเกลียดคนๆนั้นไม่ลง
หรือว่าฉันจะรักนายเข้าแล้วจริงๆ…ยุนโฮ
ความคิดเห็น