คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : [Chapter 6] My Lovely changmin - ลักพาตัว
ตอนที่ 6
ชางมินฝากคยูไปบอกกับญาติๆมาเฟียทั้งหลายว่าให้ช่วยกันสอดส่องพื้นที่ๆครอบครองอยู่ ส่วนคิบอมให้ไปตามคนจากบ้านใหญ่มาส่วนหนึ่งเพื่อมาดูแลพี่ชายทั้งสอง
เมื่อภารกิจเสร็นสิ้นทั้งคู่ก็กลับมาหาชางมินที่บริษัทด้วยความว่องไว
“คนที่บ้านใหญ่บอกคืนนี้จะรีบไปทันทีเลย~”
“มินโฮละสิ” ชางมินร้องบอกอย่างอ่อนใจเด็กคนนี้เป็นเหมือนน้อง เค้าไปเจอเข้าจึงอ้อนพ่อให้เก็บมาเลี้ยงเพราะอยากมีสัตว์เลี้ยง เอ้ย! น้องชายมานานแล้ว
“รู้ใจกันจังน่าเด็กแกเนี่ย!” คิบอกแซว แต่ชางมินกลับไม่สน เค้าไม่ได้คิดกับมินโฮอย่างที่เด็กนั้นคิดกับเค้า
เค้าเป็นผู้ชายนะ! แต่แล้วหน้าของยูฮวานก็ลอยเข้ามา
ทำให้ร่างสูงต้องสะบัดความคิดของตัวเองทิ้งไป
‘ยูฮวานก็ผู้ชาย! นี้ตูคิดอะไรว่ะ!!’
เย็นวันนั้น ชางมินกลับมาถึงบ้านก็ต้องแปลกใจ ประตูเปิดทิ้งไว้ มองเข้าไปก็ไม่มีใครอยู่สักคน ทั้งคนป่วยและคนเฝ้าเจ้าตัวหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาเรขาตัวดี แต่ … ‘เลขหมายที่ท่าเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้’
ถึงได้ตัดใจและโทรหาใครอีกสองคนแทน
และผลที่ได้ก็คือริงโทนโทรศัพท์ยังคงดังอยู่ในบ้านทั้งสองเครื่อง
ชางมินไม่รอช้าสั่งการให้ทุกคนออกตามหาทันที จนคยูได้รายงานมาว่าพบทั้งสามคนแล้วตอนนี้อยู่ที่สวนสนุก
เล่นเอาคนฟังควันออกหู ให้ตายจะโทษยูฮวานคนเดียวก็ไม่ได้
เมื่อเห็นจำเลยทั้งสามยิ้มแป้นเล่นเครื่องเล่นอย่างสนุกสนาน
ร่างสูงจ้ำอ้าวเดินตรงไปยังที่สามคนยืนอยู่
กระชากยูฮวานอย่างแรงแล้วตะคอกกลับไป
“โถ่! ยูฮวาน ฉันบอกแล้วไงว่าอย่าออกจากบ้าน!!”
ยูฮวานหน้าซีดไม่พูดไม่จา เพราะรู้ว่าทำผิดแถมยังชวนสองคนนั้นมาอีก ยิ่งเห็นชางมินเอาใจใส่เทคแคร์สองคนนี้มากเท่าไหร่ก็ยิ่งน้อยใจและรู้สึกผิดมากขึ้นเรื่อยๆ
“ชางมิน…อย่าไปโทษยูฮวานเลย พี่ก็เบื่ออยู่บ้านเหมือนกันนี่นา”
“ไม่ต้องเลยพี่แจจุง! ถ้าพี่เป็นอะไรขึ้นมาแล้วผมละจะทำยังไง!!”
แจจุงเงียบไปพักใหญ่จนชางมินได้แต่ถอนหายใจ
“กลับบ้านกัน….”
“พี่ก็อีกคน พี่จุนซูแทนที่จะห้าม -*-” น้องมันทำหน้าเป็นตูดหันไปว่าพี่คนรองที่ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้นำขึ้นรถไป
ว่าแล้วก็พากันขึ้นรถ เหลือก็แต่ยูฮวาน ชางมินหันไปมองพลางตะโกนเรียก
“แล้วนายจะไม่กลับหรอไง!”
“หน้าที่ฉันก็หมดแล้ว…แถมยังพากันหนีออกมา นายกลับไปเถอะ”
ชางมินเลิกคิ้วสงสัย เสียงที่ว่ามันเบาเหมือนเสียงกระซิบก็จริงแต่เค้ากลับได้ยินชัดถนัดหูเลย [ก็หูมันกาง]
“พูดอะไรของนาย” ว่าแล้วก็เดินเข้าไปใกล้
แต่ก่อนจะได้พูดอะไร ปังงงงงงงงงงงงงงง!!
เสียงปืนของผู้ประสงค์ร้ายก็สาดส่งลงมา ดีที่พี่ชายสองคนและบอดี้การ์ดจำเป็นขึ้นรถไปแล้ว
เหลือก็แต่ชางมินที่รีบคว้าเอาตัวยูฮวานไว้ได้ทัน จนกลายเป็นเกาะกำบังกระสุนให้แทน
“ชางมิน!!!” ยูฮวานร้องลั่นเมื่ออยู่ๆชางมินก็ล้มลง เลือดไหลรินจนเสื้อสีขาวอาบไปด้วยสีแดงฉาน
มือทั้งสองของยูฮวานที่เปอะไปด้วยเลือดนั้นสั่นเทา
น้ำตาค่อยๆไหลลงมาช้าๆเมื่อเห็นว่าร่างสูงหมดสติไป
“ช..ชางมิน…ค..คัย..ใครก็ได้!”
จุนซูกับแจจุงเห็นดังนั้นก็ทำท่าจะลงไปช่วยทันทีแต่คิบอมกับคยูห้ามไว้ก่อนจะลงไปจัดการลากเพื่อนมาไว้ในรถ โดยมียูฮวานเดินตามมาแบบสติหลุดไปอีกราย
“พี่แจจุง…ผ..ผมขอโทษเป็นเพราะผมแท้ๆ”
คนฟังส่ายหน้าไปมา “หมอก็บอกแล้วว่าไม่เป็นไร เข้มแข็งหน่อยสิ”
ยูฮวานพยักหน้าเฝ้ามองคนไข้สภาพอิดโรยนอนอยู่บนเตียงก็ได้แต่ร้องไห้
“จุนซูมันไปจัดการธุระนิดหน่อย เด๋วพี่จะกลับไปเอาเสื้อผ้า ฝากดูแลมันหน่อยละกัน”
แจจุงร้องบอกก่อนจะเดินออกจากห้องมา
โดยมีคยูเดินตาม แต่ก็ถูกแจจุงสั่งให้ไปอยู่เฝ้าชางมินแทน
ซึ่งเค้าก็ขัดไม่ได้
แจจุงเดินออกจากโรงพยาบาลเสียงหนึ่งก็ดังขึ้นด้านหลัง
“ทำไมทำอะไรเสี่ยงอย่างนี้ละแจจุง! อย่าออกไปไหนคนเดียวสิ”
“โถ่! ยุนโฮ ฉันตกใจหมดเลย” คนฟังเห็นแบบนั้นก็ว่าเข้าให้ “มานี้เลยเด๋วฉันจะไปส่ง”
“แล้วนายจะสนทำไม! ก็เพราะพ่อนายสั่งมาไม่ใช่หรอ ฉันกับน้องถึงต้องสลับกันเข้าโรงพยาบาลอย่างนี้!!”
คนฟังหยุดกึก “ไม่ใช่หรอก….”
แจจุงหันมองอย่างสงสัย แต่ก็ไม่ได้รับคำตอบ และไม่ถึงนาที เค้าก็หมดสติไป
ร่างสูงยิ้มเหี้ยมอย่างที่ไม่เคยเห็นมาก่อน แบกร่างบางที่ไม่ได้สติขึ้นรถไป
แล้วขับออกไปตามทางที่เค้าได้เลือกแล้ว
‘นายโทษฉันไม่ได้หรอกนะแจจุง….’
แจจุงตื่นขึ้นมาก็พบว่าตนมาอยู่ในห้องกว้างๆอากาศสดชื่นกว่าที่ควรจะเป็น
มองออกไปนอกหน้าต่าง นั้น! ถ้าเค้ามองไม่ผิด นั้นมัน…ทะเล!
กำลังจะลุกออกไปดูให้เห็นเต็มๆตาว่ามองไม่ผิดก็จำต้องหยุดกึก
เมื่อขาข้างหนึ่งดันถูกพันธนาการไว้ด้วยโซ่ตรวน
และไม่นานเสียงของใครคนนั้นก็เดินเข้ามา
“ตื่นแล้วหรอ?”
“ยังมั้ง~!! นายทำแบบนี้ทำไม นายต้องการอะไร ยุนโฮ!!”
เค้าตะโกนออกไปอย่างเหลืออด
ยุนโฮยิ้มเยาะ ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ จับคางได้รูปให้หันมาสบตากันตรงๆ
ก่อนที่แจจุงจะทนไม่ไหว และถุยน้ำลายใส่ไม่ยั้ง!
“นี่นาย!! จะมากไปแล้วนะ!!” ว่าแล้วก็ผลักแจจุงจนล้มลงไปกับเตียง
ขึ้นมาทาบทับ กระซิบเสียงหวาน จนอีกฝ่ายใช้มือที่เป็นอิสระดันออกไปก่อนทำท่าจะวิ่งหนี
แต่ก็ได้แค่นั้นเพราะโซ่ตรวนมันยังคงถูกพันธนาการไว้ที่เดิม
“อยู่นิ่งๆสิ ทำตัวเป็นเด็กดี เด๋วฉันเจรจากับน้องนายเสร็จเมื่อไหร่ นายก็จะได้เป็นอิสระแล้ว~”
“ทำแบบนี้ทำไม!! คิดจะทำอะไรกันแน่!! ชองยุนโฮ! ”
“พวกนายผิดเองนะที่ไม่ล้มไปตั้งแต่ตอนนั้น ไม่น่าลุกขึ้นยืนใหม่อีกครั้งเลยจริงๆ เพราะมันเท่ากับว่า ศัตรูของชองกรุ๊ปกำลังเติบโตขึ้นอีกขั้น แล้วจะให้ฉันประธานของชองกรุ๊ปนิ่งเฉยได้อย่างไร จริงไหม^^!”
สีหน้ายียวนกวนประสาทกำลังทำให้แจจุงเจ็บ
งั้นที่ผ่านมา ก็คือแผนของมัน
ที่คอยอยู่เคียงค้าง คอยปลอบเมื่อตอนนั้น ล้วนแล้วแต่หลอกลวง
ฉันมันโง่เอง…
โรงพยาบาล
ชางมินลืมตาตื่นขึ้นมา มองไปรอบๆก็เจอเรขาหน้าหวานนอนคู้อยู่ข้างเตียงใบหน้ายังคงเต็มไปด้วยคราบน้ำตา
เค้าปาดมันออกให้อย่างนึกเอ็นดู
และไม่นานประตูก็เปิดออก
“คยูหรอ? แล้วคนอื่นละ?”
คนฟังหน้าเสีย ไม่กล้าบอกความจริง “คิบอมกับจุนซูออกไปบ้านใหญ่”
“แล้วพี่แจจุงละ?”
“อ..เออคือ..พี่แจจุง ออกไปเอาเสื้อที่บ้าน”
ร่างสูงหน้าเครียดขึ้นมาทันที
เรื่องพึ่งจะเกิด ทำไมสะเพร่าอย่างนี้
ปล่อยพี่เค้าไปคนเดียวได้ยังไง
แล้วนี่ถ้าเกิดอะไรกับพี่แจจุง?
“เออ..ชางมิน คือฉันก็ห้ามเค้าแล้ว แต่นายก็รู้ เวลาพี่แจจุงตัดสินใจอะไรแล้วฉันเอาไม่อยู่ว่ะ”
เค้ากำหมัดแน่นก่อนจะออกกำปั้นสุดแรงชกลงกับขอบเตียงอย่างลืมตัวจนคนที่นอนอยู่สะดุ้งตื่นขึ้นมา
“ไปตามหาพี่แจจุงให้เจอ คนที่บ้านใหญ่คาดว่าจะมาถึงแล้ว เกณฑ์พวกนั้นออกตามหาให้หมด!”
คยูพยักหน้าก่อนจะเดินออกจากห้องไป
ยูฮวานเงยหน้ามองคนบนเตียงอย่างงุนงง
“มีอะไรหรอชางมิน”
ร่างสูงส่ายหน้าปฏิเสธ “ขอโทษ..ทำนายตื่นหรอ?”
“ไม่ตื่นมั้ง! ชกลงบนเตียงสุดแรงเนี่ย -*-”
ชางมินได้ยินก็ขำออกมา ยื่นหน้าเข้าไปใกล้ กระซิบถามจนอีกฝ่ายต้องถอยหลังหนี
“แล้วทำไมไม่กลับบ้าน หืม?”
“ก…ก็ฉัน เป็นต้นเหตุนี่นา!”
“หืมม รู้ตัวด้วยแฮะ 55” ร่างสูงว่าทีเล่นทีจริง ก่อนจะขำออกมาให้คนได้ยินทำหน้าเป็นตูด
ชางมินเห็นเข้าก็แอบหอมแก้มไปฟอดใหญ่ก่อนจะถอยออกมาแล้วทำเหมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ยูฮวานหน้าแดง
ใจมันเต้นแปลกๆ
‘นี่เราเป็นอะไร?’
ชางมินเองก็ดูท่าว่าจะอาการเดียวกัน
เพราะหน้ามันแดงไม่แพ้กัน ส่วนถ้าฟังดีๆ หัวใจมันก็เต้นโครมครามอย่างกับไปวิ่งที่เขาเอฟเวอร์เรส
‘หรือฉันจะรักนายเข้าให้แล้ว….?’
ทั้งคู่ตกอยู่ในโลกเวทมนต์ ที่เต็มไปด้วยสีชมพู
ริมฝีปากเคลื่อนตัวเข้าหากันเหมือนมีแม่เหล็กมาดึงดูด
และก่อนที่จะได้สัมผัสรสนั้น ประตูก็เปิดออกอย่างแรง!
จนทั้งคู่สะดุ้งหันหนีไปคนละทาง
“พี่ชางมิน!!”
ทั้งคู่มองไปยังผู้มาใหม่ยูฮวานมองอย่างงุนงงผิดกับชางมินที่มีสีหน้าหนักใจ
“มินโฮ…”
“ก็ผมนะสิฮะ พี่เป็นยังไงบ้าง ไปโดนยิงได้ไงเนี่ย ทั้งๆที่ฝึกพิเศษมาแล้วแท้ๆ อย่างพี่ไม่น่าจะพลาดได้นี่นา”
ร่างสูงหัวเราะขำ ขยี้หัวเด็กมาใหม่ไปมาอย่างเอ็นดู
“ฉันไม่ใช่ซูเปอร์แมนนะ ^^”
“โถ่! ว่าแต่นี่ใครกันหรอฮะพี่ชางมิน ?”
“ยูฮวานนะ เรขาพี่เอง”
ยูฮวานยิ้มให้ พลางยื่นมือไปทักทาย
ผิดกับมินโฮที่แค่ยิ้มมาให้
ใช่ว่าผมเชวมินโฮจะโง่ หรือตาบอด
ที่ไม่เห็นว่าก่อนหน้านี้ทั้งสองกำลังจะทำอะไร
และก็ไม่รู้ว่าเพราะใครพี่ชางมินถึงได้ต้องมานอนอยู่ที่นี้
“พี่ชางมิน! นี่ผมทำข้าวผัดของโปรดมาให้พี่ด้วยนะ ”
“ดีมากๆ^^” ว่าแล้วก็รับมากินหน้าตาเฉย
ทั้งคู่คุยกันอย่างออกรส จนใครอีกคนเหมือนเป็นส่วนเกิน จำต้องเดินออกจากห้องไป
ชางมินมองตาม กำลังจะเดินตามไป แต่มินโฮก็รั้งเอาไว้
“พี่ยังไม่หายนะ นอนพักก่อน เด๋วผมไปตามมาให้ อยากอยู่กับยูฮวานหรอฮะ?”
สีหน้าคนพูดดูเศร้าจนคนฟังไม่กล้ามองหน้า
มินโฮยิ้มมาให้ก่อนจะเดินไปหน้าห้อง
“เด๋วผมดูแลพี่ชางมินต่อให้เอง คุณกลับไปเถอะฮะ”
ยูฮวานหันมอง ทำท่าจะแย้ง แต่ก็ได้แค่นั้น
เมื่ออีกฝ่ายออกปากเสียดิบดี
“ไม่เป็นไรฮะ พี่ชางมินเป็นคนสำคัญที่สุดในชีวิตของผม ผมไม่ปล่อยให้ใครมาทำให้เค้าเจ็บอีกแน่”
ถึงสีหน้าจะยิ้มเหมือนเป็นมิตร
แต่ความหมายมันเหมือน จะดูแลแทน จะไม่ยอมให้ชางมินต้องเดือดร้อนเพราะเค้าอย่างไรอย่างนั้น
หรือผมจะคิดมากไป
ยูฮวานสะบัดหัวไปมาเป็นเชิงไล่ความคิดไม่ดี ก่อนจะขอตัวและออกจากโรงพยาบาลมา
ความคิดเห็น