คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : [Chapter 5] My Lovely changmin - ปรากฏตัว
ตอนที่ 5
วันถัดมากับการกลับมาทำงานอีกครั้งของประธานคนที่ 3
ชางมินขับรถคันเดิมเข้าบริษัทมาคนเดียว
เนื่องจากพี่ชายทั้งสองบอกว่าติดธุระ
ที่ตอนแรกละก็ห่วงได้ห่วงดี กระดิกออกจากบ้านไม่ได้สักกระเบียดนิ้ว
มาตอนนี้ทิ้งขว้าง -*-
คิดแล้วก็หงุดหงิด เหมือนอารมณ์แปรปรวน ของผู้หญิงที่มีประจำเดือน
เดินคิดไร้สาระจนถึงห้องทำงานของตัวเอง
ก็เจอเรขาหน้าหวานนั่งเล่นเกมส์
ถ้าเป็นเมื่อก่อนคงเดินเข้าไปกวน
แต่วันนี้มันหงุดหงิดแปลกๆ แค่มองหน้ายังไม่อยากจะมอง
แต่ก็อยากมอง ใจมันสั่นแปลกๆ เมื่อเดินเข้าไปใกล้ขึ้นเรื่อยๆ
กูเป็นอะไร!?
ว่าแล้วก็เลิกสนใจเปิดประตูเข้าห้องทำงานไปทันที
จนเรขาหน้าห้องรู้สึกตัว “อ้าว! กลับมาแล้วหรอ?”
แต่ร่างสูงกลับไม่ตอบ
แถมยังทำหน้าเป็นตูด
เป็นหมาก็ดูรู้ว่าอารมณ์ไม่ดี
ยูฮวานเดินเข้าไปใกล้ๆ
อยากเห็นหน้าชัดๆ ขึ้นมาทำไงได้ ก็ไม่ได้เจอกันมาตั้ง 2 อาทิตย์เต็มๆ
ไม่รู้หนีไปเที่ยวไหน ทิ้งงานทิ้งการ และทิ้งกูแบบนี้มันไม่ดี! [?]
แล้วจะอยากเห็นหน้ามันไปทำไม -*-
คิดได้ดังนั้นก็ทำท่าจะออกจากห้องไป
แต่กลับถูกรั้งเอาไว้
เมื่อประตูดันถูกกระแทกปิดอย่างแรงด้วยกำลังของร่างสูง
ยูฮวานมองอีกฝ่ายอย่างหวาดๆนิดๆ
เพราะตั้งแต่กลับมา ไอ้นี้ก็เปลี่ยนไปราวกับคนละคน
“ม..มีอะไร!”
“……..”
ถามแล้วแต่มันไม่ตอบ !
สร้างความหงุดหงิดให้ยังไงชอบกล -*-
ทำท่าจะเดินออกจากห้องแต่ก็โดนล็อคตัวจนติดกำแพง
ใจมันเต้นตึกๆ เหมือนจะหลุดออกมา
เมื่อร่างสูงโน้มเข้ามาใกล้เรื่อยๆ เรื่อยๆ และ….
ปังงงงงงง!!!!
ก็มีผู้ไม่พึงประสงค์ ยิงผ่านกระจกเข้ามา
แต่ชางมินรู้ทันกดหัวยูฮวานลงต่ำและหมอบลงกับพื้นทันที
‘ไอ้ห่า! ใครแม่งยิง!’ >>> ในความคิดของชางมิน
‘เกิดไรขึ้นว่ะ!’ >> ในความคิดของยูฮวาน
เมื่อตั้งสติได้ก็จัดการหยิบลูกสุนขึ้นมาดู ก่อนจะส่งมือไปดึงยูฮวานขึ้นมา
ไปที่หน้าจอคอมพิวเตอร์ กดอะไรสองสามที กระจกที่แตกไปเมื่อกี้ ก็จัดการซ่อมตัวเอง และมีกระจกบานใหม่ที่ดูหนากว่าเดิมครอบคุมไว้อีกที รวมถึงผ้าม่านสีดำที่ปิดตามลงมา
ยูฮวานมองอย่างงงๆ สับสนกับเหตุการณ์
มองหน้าท่านประธานที่อยู่บนโต๊ะทำงานอย่างสงสัย
ชางมินรู้สึกตัวว่ามีคนมองก็เงยหน้าขึ้นมา
“จะไม่ถามอะไรหน่อย?”
ยูฮวานสะบัดหน้าหนี เรื่องอยากถามมีเยอะแยะ แต่ไม่อยากเสือก
เลยเลือกที่จะเดินหนีออกจากห้องไป
แต่ก็ต้องหยุดกึก
เมื่อประตูดันเปิดไม่ออก
“ต่อจากนี้นายทำงานในห้องของฉัน เพราะฉะนั้น ก็ไม่จำเป็นต้องออกไปข้างนอก~”
ร่างสูงว่ายียวน ก่อนจะก้มหน้าก้มตาทำงานต่อ
ปล่อยให้อีกฝ่ายยืนกำหมัดแน่น
“ฉันจะออกไปเอาของ!”
ชางมินยิ้ม “ไม่จำเป็น ในห้องฉันก็มีของที่นายต้องการ”
ว่าแล้วก็ยื่นเอกสารทุกชนิดส่งให้
“แล้วจะให้ฉันนั่งทำที่ไหน ที่พื้นหรอไง!”
ยูฮวานว่าอย่างหงุดหงิดที่เอาชนะคนตรงหน้าไม่ได้สักที
“ตรงที่เป็นไง~” ว่าแล้วก็ลากอีกฝ่ายมายังโต๊ะของตนก่อนจะจัดท่าให้อีกคนนั่งบนตัก
ยูฮวานทำท่าจะขัด แต่ก็ถูกล็อคเอาไว้ แก้มเนียนแดงใส เมื่อใบหน้าของอีกฝ่ายแนบชิดกันไปมา
ไม่รู้ทำไม… ทั้งๆที่ก็ปฏิเสธได้
แต่ใจกลับไม่อยากจะปฏิเสธสัมผัสแบบนี้
หยอกล้อไปได้ไม่นาน ยูฮวานหันมองหน้าอีกฝ่ายก็ถึงกับขำออกมา
เมื่อชางมินดันหลับอยู่บนไหล่ของเค้าไปเสียแล้ว
เผลอมองอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะโน้มตัวลงไป และสัมผัสแผ่วเบาที่ริมฝีปากนั้นอย่างลืมตัว
หน้าใสแดงซ่าน โบกมือพัดไปมาก่อนจะลุกออกจากอ้อมกอดแสนอบอุ่น
แต่ก็ลุกไปไหนไม่ได้ เมื่อคนที่หลับกลับลืมตาตื่น ยิ่งทำให้คนมองเขินกว่าเดิม
“ที่นายทำเมื่อกี้…จะให้ฉันคิดว่าไงดีละยูฮวาน”
คืนนั้นเอง
ชางมินกลับมาถึงบ้านก็เป็นเวลาเกือบตีหนึ่งพร้อมๆกับยูฮวาน
ใช่ว่าไปทำเรื่องอย่างว่า
แต่เป็นเพราะเล่นมากไปจนลืมทำงานทำการ กว่าจะเสร็จก็ปาเข้าไปเที่ยงคืนกว่าๆ
ดีที่บ้านกับบริษัทอยู่ไม่ไกล
“เข้าบ้านไปได้แล้วเด๋วเป็นหวัด”
ชางมินร้องบอก มองอีกฝ่ายที่ลงจากรถของตนขึ้นบ้านไปด้วยรอยยิ้ม
ก่อนจะขับเข้าบ้านตัวเองก็ต้องสงสัย
เมื่อพี่ชายทั้งสองยังไม่กลับมาถึงบ้านสักคน
วันนี้ทั้งวันก็ออกไปข้างนอก เค้าก็ยังไม่ได้โทรเช็ค
ในใจเริ่มร้อนรน แต่ก็สงบลงเมื่อได้ยินเสียงรถหน้าบ้าน
เดินออกไปดู ก็เห็นจุนซูหน้าซีด ช่วยกันพยุงแจจุงที่เลือดโชกเข้ามากับยุนโฮ
ชางมินเห็นก็แทบสติหลุด
“นี่มันเกิดอะไรขึ้น! แล้วนายเกี่ยวอะไรด้วย คุณชองยุนโฮ!!”
ยุนโฮไม่ตอบอะไร พยุงแจจุงเข้ามาจนถึงโซฟา
ปั๊กกกกกกกกกก!! ก่อนจะเป็นชางมินเองที่ทนไม่ไหว ชกเข้าไปบนใบหน้าหล่อนั้นไม่ยั้ง
จุนซูเห็นเข้าก็รีบมาห้าม “เด๋วชางมิน! ยุนโฮเค้าช่วยแจจุงไว้ ตอนนี้พอก่อน! ช่วยแจจุงก่อน”
ว่าแล้วหมอประจำตระกูลคิมก็เดินเข้ามาเนื่องจากจุนซูได้แจ้งไปก่อนหน้านั้นแล้ว
2 ชั่วโมงผ่านไป
“คนไข้ ปลอดภัยแล้วครับ”
ทั้งสามทรุดตัวลงนั่งอย่างหมดแรงใกล้ๆกับคนไข้ด้านบน
แผลที่โดนยิงทำให้ชางมินหัวแทบระเบิด
สองคนนี้ไปทำอะไรมาโดยที่ไม่บอกเค้าอีกแล้ว?
“นี่มันเกิดอะไรขึ้น จุนซู!” ผมถามพี่เค้าทันทีที่ได้สติ
ยุนโฮยังคงนอนเฝ้าแจจุงอยู่ในห้อง
ส่วนเค้าเรียกจุนซูออกมาพูดเป็นการส่วนตัว
“คนทำมันเป็นใคร!!”
จุนซูหน้าซีดกว่าเดิม
“ขอโทษ..ชางมินฉันบอกไม่ได้”
“บอกไม่ได้หรอ! ต้องให้พี่แจจุงตายก่อนใช่ไหม พี่ถึงจะบอกผมได้นะ!!”
“………”
“บอกมาสิ!!” ร่างสูงของน้องชายคว้าคอเสื้อพี่คนรองขึ้นมาอย่างหัวเสีย
ก่อนจะผลักออก เมื่อคนหัวดื้อพอกัน ถึงจะคาดคั้นยังไงพี่แกก็ไม่มีทางบอก
ปั๊กกกกกก! จนคนถูกผลักล้มลงไปกับพื้น
ชางมินมองไปยังพี่ชายตัวเองอย่างงุนงง
เมื่ออยู่ๆเค้าก็เห็นเลือดมันซิบออกมา ทั้งๆที่เค้าผลักไม่ได้แรงอะไรเลย
“จุนซู!!!” ตากลมโตเบิกกว้างทันทีที่อยู่ๆพี่ชายของตนก็หมดสติไป
“ยุนโฮ…คุณช่วยเล่าเรื่องนี้ให้ผมฟังหน่อยได้ไหม?”
ชางมินร้องถามเมื่อส่งพี่ชายอีกคนเข้าถึงมือหมอเป็นที่เรียบร้อย
อีกฝ่ายพยักหน้า
“เรียกพี่ยุนโฮก็ได้ ไม่ต้องเรียกคุณหรอก ชางมิน”
ผมพยักหน้ารับอย่างไม่รู้สึกอะไร
เฝ้ารอคำตอบจากอีกฝ่าย
“สองคนนั้นมันบุกไปในรังของศัตรู ทันทีที่รู้ว่าใครวางแผนระเบิดเครื่องบินเมื่อสามอาทิตย์ก่อน”
“เครื่องบิน…สามอาทิตย์ก่อน? พ..พ่อกับแม่นะหรอ?”
ยุนโฮพยักหน้ารับ “อื้มเพื่อล้างแค้นให้พ่อแม่ของพวกนาย และ….”
“….???”
“และเพื่อกำจัดคนที่จ้องเล่นงานน้องตัวเองตั้งแต่ 1 ปีก่อน”
ชางมินมองอย่างงุนงง “ผมหรอ? 1 ปีก่อนเนี่ยนะ? ผมเนี่ยนะโดนเล่นงาน?”
ยุนโฮพยักหน้า “นายอาจไม่ทันสังเกต แต่ตลอดเวลาที่สองคนนั้นปกปิดฐานะของตัวเอง รวมถึงพ่อแม่นายด้วย ก็ได้ปกป้องนายอยู่ห่างๆด้วยเช่นกัน และพอเห็นว่าอาจไม่มีทางทำได้ เค้าถึงได้บังคับให้นายไปทำงานที่บริษัทไม่ใช่หรอ?”
“เพื่ออะไรละ?”
“บริษัทของนายเป็นห้างผลิตของเล่น มีเด็กเล็กๆ และคนอื่นมากมาย คงคิดว่าพวกมันไม่กล้าเล่นงาน”
ชางมินกำหมัดแน่นเริ่มประติดประต่อเรื่องราวได้บ้าง
“ก็เลยลงที่พ่อกับแม่ละสินะ”
ยุนโฮพยักหน้ารับ “และเมื่อทำสำเร็จ ก็เหลือแค่พวกนายที่กำลังอ่อนแอ แต่แล้วนายกลับลุกขึ้นยืนและเข้าบริษัทอีกครั้งพวกมันเลยไม่พอใจ หาทางกำจัดนาย สองคนนั้นเลยส่งนายไปฝึกพิเศษ เพื่อป้องกันตัวเองไงละ”
ชางมินได้ยินก็ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่
“แต่คนที่เล่นงานผม ก็ยังไม่โดนจับ สองคนนั้นก็เลยตามบุกรังพวกมัน ถึงได้โดนเล่นงาน งั้นใช่ไหม?”
ยุนโฮพยักหน้ารับ
“และผม..ก็ต้องมาฟังความจริงจากปากคนอื่นทุกที”
เค้าว่าก่อนจะทิ้งตัวลงนอนเมื่อยุนโฮขอตัวกลับไปแล้ว
แจจุงกับจุนซูก็ผ่าตัดเล็กเรียบร้อยด้วยหมอมือดีจากตระกูลคิม
นอนมองหน้าพี่ตัวเองไปมาในหัวก็ครุ่นคิดว่าจะทำอย่างไรต่อไปดี
ที่บริษัทคงไม่น่าห่วงเพราะระบบความปลอดภัยที่มีมาเค้าศึกษาคู่มือมาอย่างดีแล้ว
เหลือก็แต่ต้องปรับปรุงอะไรบางอย่างเล็กๆหน่อยๆ
มีปัญหาก็คงที่บ้าน
ว่าแล้วก็ลุกขึ้นมาจัดการกับอะไรบางอย่าง
ไอคิวสองร้อย ดูท่าจะมีดีขึ้นมาบ้างแล้ว
“ยูฮวาน…วันนี้ไม่ต้องเข้าบริษัทนะ ช่วยมาดูแลสองคนนี้แทนฉันก็แล้วกัน”
“หืมมม?” เด็กหนุ่มเดินตามเข้ามาในบ้านความสงสัยในตอนแรกที่เจอกันเข้าครอบงำ
ชางมินเป็นอะไรกับแจจุงและจุนซู
ถึงขนาดที่สองคนนี้ยอมยกตำแหน่งประธานให้ดูแล
ทั้งๆที่แต่ก่อนไม่เคยมีใครได้แตะต้องบริษัท
ญาติ? ลูกพี่ลูกน้อง? หรือคนสนิท?
เพราะชางมิน สกุลชิม ต่างจากอีกสองคน
ยิ่งคิดก็ยิ่งหัวหมุน
และดูเหมือนร่างสูงจะจับได้
“เป็นอะไร?”
ยูฮวานส่ายหน้า
“แล้วงานที่บริษัทละ?”
“เด๋วฉันจัดการเองน่า~!”
ยูฮวานพยักหน้า ก่อนจะถามต่อ
“แล้วสองคนนี้เป็นอะไร?”
“ไม่ต้องรู้หรอก แค่อยู่เฝ้าก็พอ หมอบอกไม่เป็นอะไรมาก แค่ให้กินยาตามที่บอก และอาหารตรงเวลา”
“อื้ม” ร่างสูงทำท่าจะเดินออกจากบ้าน
ก็นึกขึ้นมาได้
“และก็! เฝ้าให้ดี อย่าให้ออกมาจากบ้าน รวมถึงนายด้วย อยู่ในบ้านจนกว่าฉันจะกลับ -*-”
คนฟังตาโต “เฮ้ย!! ไม่ได้ ฉันนัดกับเพื่อนไว้หลังเลิกงาน”
“ฉันเป็นประธาน กรุณาทำตามที่สั่ง!”
ร่างสูงว่าอย่างเผด็จการก่อนจะเดินออกจากบ้านไป
ปล่อยให้ใครอีกคนกำหมัดแน่นยืนหัวเสียอยู่หน้าประตู
“คิดว่าฉันจะเชื่อนายหรอ!!”
ชางมินขับรถออกมาจนถึงถนนใหญ่
รู้สึกได้ว่ามีคนตามมาก็ลองขับออกนอกเส้นทาง
และก็เป็นอย่างที่คิด
มันตามมาจริงๆ
และไม่ใช่คันเดียว
เค้าเร่งคันเร่งเต็มสปี๊ด ก่อนจะขับหนีออกมา
แต่ก็โดนรถอีกคันที่อยู่เหนือการควบคุมดักทางไว้
เอี๊ยดดดดดดดดดดดดดด~!!
มันปาดมาด้านหน้าจนเค้าต้องเบรกกะทันหัน
จะหักหลบก็ดันมีอีกคันที่ตามมาปิดทางไว้
คิดจะถอยหลังกลับก็จนปัญญา
สรุปเค้าโดนล้อมไว้เสียแล้ว
ใครคนหนึ่งหยิบปืนขึ้นมาเล็งผ่านกระจกทะลุถึงหัวเค้าพอดิบพอดี
ปังงงงงงงงงง!!
แต่ก็แป๊ก! เมื่อกระจกรถของเค้าถูกเปลี่ยนเป็นกระจกกันกระสุนไปแล้วเมื่อคืน
ไม่มีแม้แต่รอยบุบสลาย
กดปุ่มสีแดงเล็กๆเป็นเชิงบุก
และขับหนีออกมา
ยางคุณภาพของรถตรงหน้า แบนราบอย่างน่าอัศจรรย์ ด้วยภูมิปัญญาอัจฉริยะไอคิว 200
และก็มาถึงบริษัทได้ในเวลาไม่กี่นาที
ร่างสูงปาดเหงื่อเล็กน้อย
ก่อนจะขึ้นห้องไป
เรียกรวมพลคนใกล้ชิดในฐานะหัวหน้ามาเฟียคนที่ 3
“ถึงผมจะไม่มีอำนาจสั่งพวกคุณเท่าพี่ชายสองคนของผม แต่ผมก็ต้องจัดการอะไรบ้างในฐานะน้องชาย”
แต่ยังไม่ทันจะได้พูดอะไรมากไปกว่านั้น
“ชางมิน~! เรามันคนกันเอง สั่งมาเลยตามสบาย อย่าบอกนะว่าจำน้าไม่ได้ -*-”
คนถูกเรียกเลิกคิ้วสงสัยหันมองคนถาม
“เฮ้ย! น้าคนสวนของบ้านใหญ่?”
“ใช่ๆ นี่ย้ายบ้านไปไม่ถึง 1 ปี ลืมพวกเรากันหมดแล้วหรอเนี่ย น่าน้อยใจ~”
ชางมินเบิกตาโตกว้างกว่าเก่า “เฮ้ย!! ลุงคนขับรถ!!”
“และอย่าบอกนะว่าลืมเพื่อนแกตั้งแต่สมัยอนุบาล -*-”
“คิบอม!! เอ็งมาเป็นมาเฟียตั้งแต่เมื่อไหร่ T^T”
“มาพร้อมฉันนี่ละ~”
“คยู ลูกพี่ลูกน้องตูด้วยเนี่ยนะ? เออ เอาเข้าไป -*-”
สรุปแล้ววงการญาติ และคนในบ้านทั้งหมดของตระกูลคิม
คือมาเฟียผู้ที่จะรับใช้หัวหน้าทั้งสามคน
ที่จริงงานนี้ ตั้งแต่พ่อแม่ของพวกเค้าตาย
คนพวกนี้จะหนีไปก็ยังได้ เพราะพวกเราจะมีปัญญาไปควบคุมใครซะที่ไหน
“ว่างๆก็กลับมาบ้านใหญ่บ้างก็ได้นะชางมิน…”
คยูร้องบอก พลางวิ่งไปกอดญาติที่เสมือนเพื่อนเล่นกันมาตั้งแต่ยังเล็ก
คิบอมส่ายหน้าไปมา
“ฉันก็ว่าแล้ว ว่าสักวันแกก็ต้องรู้สถานะของตัวเอง”
ยังพูดกันไม่ทันจบ ลุงคนขับรถก็แทรกขึ้นมา “งั้นพวกน้าไปทำหน้าที่ต่อละกัน มีอะไรก็เรียกใช้ได้นะครับคุณหนู~”
“555 ลุงอย่างเรียกผมคุณหนูสิ มันสยอง~”
เป็นที่รู้กันดีว่า คุณหนูคนเล็กเป็นคนเอาแต่ใจ ชอบแกล้งคนอื่น กวนทีน ปากเสีย ขี้อ้อนเมื่อต้องการ
แต่ก็ใช่ว่าจะเป็นคนถือตัว เลยกลายเป็นที่รักใคร่ของคนในบ้าน
บวกกลับช่วยกันดูแลมาตั้งแต่เด็กๆ
“กลับบ้านกันดีๆนะฮะ แล้วว่างๆผมจะไปหาที่บ้าน ^^”
รู้สึกอบอุ่นขึ้นมาหน่อย เพราะเค้าเองก็กลัวโลกมาเฟียอยู่เหมือนกัน
“เหม่ออยู่ได้!” คิบอมว่าเข้าให้
ชางมินหันมองอย่างเป็นงานเป็นการ
ว่าแล้วก็นั่งปรึกษาถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้น
“ฉันว่า…เราคงต้องทำอะไรสักอย่าง”
.
.
.
TBC
ความคิดเห็น