คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : [Chapter 4] My Lovely changmin - เปลี่ยนเเปลง
ตอนที่ 4
ค่ำคืนแห่งน้ำตาผ่านพ้นไป
คงถึงเวลาแล้วที่จะยืนหยัดขึ้นมาอีกครั้ง
ชางมินลุกขึ้นมาจากเตียง อาบน้ำแต่งตัวและเดินลงมาด้านล่าง
เห็นพี่ชายสองคนนอนคุดคู้อยู่บนโซฟาก็จัดการหาผ้าห่มมาคลุมให้ก่อนจะเดินเข้าครัวไป
ทำอะไรสักอย่างที่พอทำได้ ออกมาพร้อมกับข้าวต้มร้อนๆที่ครั้งหนึ่งแม่เคยสอน
เอามาตั้งบนโต๊ะ พร้อมๆกับโน้ตใบเล็กๆทิ้งไว้ให้พี่ชายทั้งสอง
ก่อนจะขับรถออกจากบ้านไป
แจจุงตื่นขึ้นมาด้วยความงัวเงียเห็นจุนซูนอนอยู่ก็ได้แต่อมยิ้ม
สายตาเหลือบไปเห็นอาหารบนโต๊ะก็สงสัย จุนซูมันหลับ แล้วอาหารมันมาได้ยังไง
คิ้วเรียวขมวดเป็นปม มองดูกระดาษใบเล็กๆ ก็เบิกตาโพรง
ร้องเรียกน้องชายคนรองทันที
“จุนซู! ตื่น! ชางมินมันเข้าบริษัทไปแล้ว”
คนฟังได้ยินก็เด้งตัวขึนมา
“บริษัท!? ตายแล้วไงพี่แจจุง!”
“เออสิ!!”
ทั้งคู่หันไปต่อว่ากันก่อนจะขึนรถและขับออกมาด้วยความเร็วสูง
มันคงจะไม่มีปัญหาอะไรหากบริษัทที่ชางมินเป็นประธาน เป็นเพียงแค่บริษัทธรรมดาๆ
และคงจะไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงหากเรื่องที่เกิดกับพ่อแม่เป็นเพียงแค่อุบัติเหตุ
‘ผมจะไปดูบริษัทให้สักพัก พวกพี่พักกันไปก่อน’
ข้อความสั้นๆที่ตั้งอยู่บนโต๊ะ วนเวียนไปมาในหัวคนอ่าน
รู้อย่างนี้เค้าน่าจะบอกความจริงกับชางมินไปเลยเสียก็ดี
ว่าบริษัทที่ขายของเล่นมันก็เป็นเพียงแค่การบังหน้า
แล้วยิ่งพ่อแม่เสียไปมีโอกาสสูงมากที่คู่แข่งจะถล่มบริษัทเราตอนนี้
ชางมินคนเดียวรับมือไม่ไหวหรอก
บริษัท Sim Sim
“ชางมิน… เอ้ย! ท่านประธานมีคนมาขอพบอยู่ในห้องนะ”
ยูฮวานทึ่พึ่งเข้ามาทำงานวันนี้เป็นวันแรก ร้องบอกเมื่อเห็นท่านประธานเดินเข้ามา
ร่างสูงพยักหน้าก่อนจะเดินเข้าห้องไป
ยูฮวานมองตามอย่างเป็นห่วง
ถึงเค้าจะไม่รู้เรื่องอะไรเกี่ยวกับชางมิน แต่การสูญเสียก็เป็นสิ่งที่เจ็บปวดที่สุด
“คุณชิมชางมิน ประธานคนที่สามของบริษัทนี้สินะ ผมชองยุนโฮมีเรื่องอยากตกลงกับคุณ”
ชางมินนั่งลงอย่างสงบฟังสิ่งที่คนตรงหน้าจะเสนอ
เค้ารู้ดีว่าประสบการณ์ยังมีไม่มาก แต่เค้าจะพยายาม ไม่สิ! ต้องทำให้ได้ต่างหาก
ต้องปกป้องบริษัทและพี่ชายเพียงสองคนของเค้าให้ได้
“ตอนนี้บริษัทของคุณหุ้นตกลงมาก สถานการณ์ตอนนี้อาจทำให้บริษัทไปไม่รอด”
“ผมรู้ฮะ แต่ถ้าเรามีผลิตภัณฑ์ดีๆออกมาดึงดูดใจลูกค้า ผมเชื่อว่าไม่นานเราต้องเรียกกำไรกลับมาได้”
“หืม? ดึงดูดใจหรอ คุณคิดว่าบริษัทคุณสามารถอยู่ได้ด้วยของเล่นเด็กอย่างเดียวหรอไง ตลกไปไหมชางมิน”
ร่างสูงขมวดคิ้ว มองคนตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจ
“คุณกำลังพูดถึงเรื่องอะไร คุณชองยุนโฮ”
“คุณคงไม่คิดหรอกนะว่าที่บริษัทของเราเป็นคู่อริกันเพราะคุณขายของเล่นเด็ก ทั้งๆที่ของผมเปิดภัตตาคารอาหารนะ?”
ชางมินครุ่นคิด ก็จริงอย่างที่ว่า ของเล่นเด็ก กับร้านอาหารดูยังไงก็ไม่น่าจะไปเป็นคู่อริกันได้เลย
ยุนโฮส่ายหัว กับความไร้เดียงสาเกินกว่าจะมาควบคุมบริษัท
นี่ดูท่า แจจุงคงไม่ได้เล่าอะไรให้เด็กนี้ฟังเลย
คิดแล้วก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่
ดูยังไงก็ไปไม่รอด
“ของเล่นเด็ก ก็แค่บังหน้า! งานจริงๆของพวกเราล้วนอยู่ในวงการตลาดด้านมืด พวกเราเป็นคู่อริกันเพราะทั้งฝ่ายคุณและผมต่างแย่งพื้นที่ในการคุมกรุงโซล พวกเราทั้งคู่ต่างก็เป็นมาเฟีย … ”
ชางมินนิ่ง ก่อนจะขำออกมา
“คุณดูหนังมากไปหรือป่าว มาเฟียเนี่ยนะ? หลอกเด็กเด็กยังไม่ขำเลย 555 ”
ยุนโฮมองคนตรงหน้าอย่างจริงจัง จนชางมินเองก็รู้สึกเกร็งๆ
ในหัวตีกันวุ่นวาย
“ลองถามพี่ชายคุณดูละกัน… เพราะที่ผมมาวันนี้ ผมก็แค่อยากจะช่วย”
“ช่วยหรอ? ทั้งๆที่คุณก็บอกเองว่าเราเป็นคู่อริ?”
ชางมินมองอีกฝ่ายอย่างไม่เข้าใจ
“ก็สุดแล้วแต่จะคิด … และทางเดียวที่ช่วยบริษัทนี้ได้ คือคิมแจจุง”
ชางมินขมวดคิ้ว “พี่แจจุง? เค้าช่วยบริษัทได้หรอ?”
“ได้สิ…แค่ส่งตัวมันมาให้ฉัน”
ร่างสูงใหญ่ของคู่อริทิ้งท้ายไว้เท่านั้นก่อนจะเดินออกจากห้องมา
ปล่อยให้ชางมินนั่งครุ่นคิด ก่อนจะระเบิดอารมณ์ออกมาเมื่อประตูปิดลง
ปึงงงงงงง!!!
แก้วน้ำบนโต๊ะถูกปัดลงพื้นด้วยแรงอารมณ์
“ส่งตัวพี่แจจุงเนี่ยนะ? ฝันไปเหอะ คำพูดของแกเชื่อถือได้ที่ไหน!”
กำหมัดแน่นก่อนจะต่อยไปบนกำแพงจนเลือดไหลซิบ
ยูฮวาดได้ยินเสียงก็เดินเข้ามาดู
“เฮ้ย! ทำบ้าอะไรของนาย” ว่าเข้าให้ก่อนจะรั้งข้อมือสั่นๆนั้นไปดู เปาให้เบาๆเหมือนจะช่วยคลายความเจ็บ
เมื่อรู้สึกถึงไออุ่นจากลมปากทำให้ร่างสูงได้สติ หันมองคนข้างกาย
“ยูฮวาน…”
“ก็ฉันนะสิ! นายทำบ้าอะไรของนาย อาระวาดซะห้องแทบพัง ฉันก็ต้องมานั่งเก็บอีก!”
“ขอโทษ…”
คนฟังก้มหน้ามองคนพูดที่พิงโซฟาอยู่อย่างสงสัย
จนอีกฝ่ายรู้สึกตัวลืมตาขึ้นมาก็ตกใจไม่แพ้กัน
เพราะหน้าของทั้งคู่อยู่ห่างกันไม่ถึงเซ็น
“ชางมิน!!”
และทั้งคู่ก็ต้องสะดุ้งออกห่างจากกันทันที
เมื่อได้ยินเสียงบุคคลที่สามเดินเข้ามา
“พ…พี่แจจุง”
ชางมินดูลุกลี้ลุกลน เพราะสิ่งที่ได้ยินจากยุนโฮยังคงวนเวียนอยู่ในหัว
ส่วนยูฮวานมองคนทั้งคู่ก็ได้แต่ก้มหน้าลง ขอโทษขอโพยและเดินออกจากห้องมา
แจจุงเดินเข้ามาใกล้ มองน้องชายอย่างจับผิด ก่อนจะตะโกนบอกจุนซูที่อยู่ด้านนอก
“จุนซูเข้ามา! ปิดประตูด้วย บอกยูฮวาน เฝ้าหน้าห้องไว้อย่าให้ใครเข้ามา”
“ฮะ” พี่ชายคนรองร้องบอกก่อนจะทำตามอย่างที่สั่ง
“นายมีอะไรจะถามพวกเราไหม?” แจจุงเปิดประเด็น
ชางมินจ้องหน้าอยู่ครู่หนึ่ง
“เราเป็นมาเฟียใช่ไหม?”
เมื่อได้ยินคำถามตรงประเด็นเกินเหตุทำให้ทั้งคู่เกิดอาการเกร็งๆไม่รู้จะตอบอย่างไร
ก็ได้แต่พยักหน้ารับ
“เราเป็นคนเลวหรอฮะ?”
แจจุงส่ายหน้า แต่จุนซูกลับพยักหน้า
ทั้งคู่มองหน้ากันก่อนจะขำออกมา
“มันอยู่ที่ตัวเราชางมิน… แค่เราไม่ทำให้ใครเดือดร้อน แค่นั้นก็พอแล้ว”
ชางมินพยักหน้ารับ
“แต่พ่อแม่เราเป็นคนดี อันนี้ฉันรับรอง^^” จุนซูว่าด้วยรอยยิ้มหลงใหลก่อนที่ทั้งสามจะขำออกมาพร้อมกัน
อะไรมันจะเกิดมันก็ต้องเกิด
แต่ไม่เห็นมีใครเคยบอก
ว่ามันจะเกิดความซวยกับตูสักคน -*-
เมื่อคำประกาศิตของพี่ชายหน้าหวาน แต่แฝงความโหด ดีกรี ความเถื่อนมาเฟียอันดับ 1
คิมแจจุง ประกาศก้องว่าจะส่งชางมินไปฝึกพิเศษ 2 อาทิตย์
“ม..ไม่เอา !! พี่แจจุง ผมน้องรักพี่นะ ยังไงก็ไม่ไป ไม่เอา ไม่ทำ ไม่เป็นแล้วมาเฟียอะไรนั้น มีแค่พี่กับพี่จุนซูก็พอแล้ว ผมอยู่ของผมเองได้ ไม่ต้องหวังดีกับผมเลย~!”
น้องมันร้องลั่น แต่พี่มันคงไม่ฟังอะไรแล้ว
เพราะตอนนี้ฉีดยาสลบยัดขึ้นรถ และโบกมือบ๊ายบายด้วยน้ำตาแห่งการจากลา~
ส่วนเค้ากับจุนซูนะมือโปรแล้ว อันดับหนึ่งของเด็กใหม่ในตอนนั้นเชียวนะ
กับการฝึกพิเศษทั้งร่างกาย พละกำลัง มารยา และมารยาท~
ซึ่งคิมจุนซูที่หนึ่งด้านมารยา~
มันก็เอาแต่อวดจนคนที่บ้านรำคาญหู
2 อาทิตย์ผ่านไป
ชางมินกลับมาด้วยลุกใหม่ที่ใครเห็นก็ต้องสยอง
ทุกทีพี่ใหญ่คิมแจจุงคือผู้คุมกฎ
แต่กลับมาคราวนี้สงสัยต้องยกตำแหน่งใหม่ให้มัน -*-
“ช..ชางมิน.. นี่ใช่นายหรอว่ะ?” จุนซูถามอย่างหวาดระแวง
มองกล้ามที่ขยายใหญ่โตอย่างไม่น่าเชื่อก่อนจะกลืนน้ำลายฝืดคอ
น้องมันยิ้มเย็น “แล้วพี่เห็นว่าผมแก่กว่าหรอไง”
นั้นไงมารยาทมาเฟียโผล่ออกมา -*-
เห็นรำไร ความซวยของกู~
“ผมขอตัวขึ้นไปงีบสักพักนะ แล้วนี่พี่แจจุงไปไหน?”
จุนซูถึงกับอึกอัก
จนคนฟังจับได้
เขยิบใกล้เข้ามาจนพี่มันปาดเหงื่อ
“พี่แจจุงอยู่ที่ไหน”
บวกกับเสียงเย็นๆฟังแล้วขนลุกทำให้จุนซูสารภาพออกไปจนหมด
“ออกไปกับยุนโฮ!”
ชางมินได้ยินก็กำหมัดแน่น แต่ไม่นานประตูก็เปิดออกมาพร้อมกับพี่ชายคนโตที่เดินเข้าบ้านมาทั้งรอยยิ้ม
และเมื่อเห็นชางมินก็ยิ่งยิ้มก่อนจะกระโดดงับหูน้องอย่างดีใจ
“ชางมิน! กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ ~”
แต่คนถูกทักกลับไม่ตอบ เพราะสายตากำลังจดจ้องไปยังนอกประตู เห็นรถสีดำคันหรูคันเดิมก็เกิดอาการหงุดหงิดขึ้นมา
ก่อนจะสะดุ้งเมื่อพี่มันงับลงมาที่หู “โอ๊ย! พี่แจจุงทำอะไร -*-”
“ก็ฉันอุตส่าดีใจ กระโดดกอด แต่แกกลับเป็นตุ๊กตา !”
ทั้งสามพูดคุยกันไปได้ไม่นาน ชางมินก็ขอตัวขึ้นมานอนห้องของตน
เช็ดกระจกทรงกลมที่ฝุ่นจับ ก่อนจะขมวดคิ้วงุนงง เมื่อห้องด้านข้างแสนคุ้นเคยปิดไฟเงียบ
สักพักได้ยินเสียงรถดังขึ้นมา มองลงไปดูก็เจอเรขาตัวเองกับใครอีกคนที่มาส่งถึงบ้าน
ก็เกิดอาการผีเข้าผีออก ในกายมันร้อนรุ่มแปลกๆ
นี่กูคิดวิปริตกับเรขาตัวเองหรอว่ะ?
.
.
.
TBC
ความคิดเห็น