คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : [Chapter 2] My Lovely changmin - การจากลา
ตอนที่ 2
สามวันผ่านไป ตั้งแต่ที่ผมชิมชางมินเข้ามาเป็นประธาน[ตุ๊กตา]บริษัท
นี่ก็ผ่านมาได้ สองวัน ไอ้เด็กนั่นที่เข้ามาสัมภาษณ์งานกับผม ก็ยังคงไร้วี่แวว
คิดแล้วก็ขำ คงไม่กล้ามาสินะ
ว่าแล้วก็ลุกไปหาฝ่ายบุคคล
“เออ…ขอโทษนะครับ…”
“อ้าวท่านประธาน? มีอะไรหรือป่าวค่ะ ^^”
“ผมอยากได้ประวัติของเด็กใหม่คนนั้นที่ชื่อปาร์คยูฮวานหน่อยนะครับ^^”
ว่าแล้วก็ยิ้มแหยๆ ก่อนจะรับเอกสารในมือมาและเปิดออกดู
“หืม?” คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันทันที
“อะไรว่ะ! บ้านนายอยู่ข้างบ้านใหม่ฉันเลยนี่หว่า”
ชายหนุ่มอมยิ้มก่อนจะออกจากบริษัทไป
โชคดีจริงๆที่พ่อบอกจะย้ายบ้านวันนี้พอดี หึหึ^^
.
.
.
อีกฝากหนึ่งของกรุงโซล
ผมละอยากจะไปเกิดใหม่
ให้ตายเหอะ! เกิดมายังไม่เคยอายเท่านี้มาก่อน
มีอย่างที่ไหน มาถามแบบนั้น! ไอ้บ้านั้นไม่สติหลุด ก็บ้าชัวร์!!
ถามมาได้ว่าใจจริงกูเพศอะไร !! สาดดดด ถามตัวเองก่อนดีกว่าไหมท่านประธาน -*-
“ยูฮวาน!! ทำไรอยู่นะ ห้องน้ำข้างล่างยังไม่ได้ล้างเลย ล้างให้ด้วยนะ เด๋วพี่ต้องออกไปข้างนอกก่อน”
“โถ่! พี่ยูชอน! ปกติผมก็ล้าง วันนี้พี่ล้างให้ก่อนออกไปไม่ได้หรือยังไง!”
ถึงจะบ่นไปก็ไม่ได้อะไร เพราะตอนนี้พี่ชายตัวดีออกจากบ้านไปแล้ว
ทิ้งลูกชายคนเล็กแสนน่ารักไว้ที่นี้เพียงลำพัง
โคตรแสนดีเลยพี่กู!
ผมปาร์คยูฮวาน อายุ 22 สถานะ ยังโสด!
ให้ตาย! อย่าให้ผมพูดคำนี้ได้ไหม ได้ยินแล้วจี๊ดทุกที
อยู่ปีสามแล้ว กูยังโสดเนี่ย! มันน่าภูมิใจไหมละ T^T
อยากร้องไห้
เรื่องนี้ต้องโทษพี่ชายสุดหล่อของผมคนเดียวเลย!!
เพราอะไรนะหรอ?
‘ฉันไม่ได้หวงนะ … แค่ห่วง’
ไอ้ปากแข็งเอ้ย! ไม่ได้หวง แต่ไอ้ห่วงพี่เนี่ย เหมือนผมเป็นหมาที่มีเจ้าของจนคนอื่นเค้าไม่กล้าเอาไปเลี้ยงกันพอดี -*-
ออกนอกทะเลไปไกลพอควรก็นึกขึ้นมาได้ว่าห้องน้ำยังไม่ได้ล้าง
นี่ก็เย็นแล้วเด๋วพี่มันกลับมาแล้วกูจะซวย
เจ้าตัวเดินเข้าห้องน้ำไป พร้อมๆกับหูฟังเสียบไอพอด เข้าสู่อีกโลกหนึ่ง
ติ๊งต๋อง~
เสียงระฆังดัง ยังไงมันก็ไม่ได้ยิน
ไอ้คนหน้าด้านก็บุกรุกเข้าบ้านคนอื่นมาหน้าตาเฉย
จนได้ยินเสียงร้องเพลงหวิวๆ ก็เดินตามเสียงมา
“เฮ้ย!! ไอ้บ้า เข้ามาได้ไง!” เท่านั้นละเจ้าของบ้านสวดส่งทันที
“ฉันไม่ผิด นายไม่ได้ล็อกเองนะ -*-”
ดูมัน! ว่าแล้วอิมินก็เดินสำรวจบ้านคนอื่นอย่างถือวิสาสะ
ก่อนจะมานั่งลงบนโซฟาด้านล่างอย่างไม่รอคำเชิญ
“ว่าไงมีอะไร!?” ยูฮวานที่พึ่งเสร็จสิ้นภารกิจล้างห้องน้ำก็เดินออกมาดู
“งานนะ! จะไม่ทำหรอ?”
เจ้าตัวร้องถามแต่สายตายังคงจดจ่อกับอาหารบนโต๊ะ
เค้ามีมารยาทพอที่จะไม่หยิบของคนอื่นกินถ้าไม่ได้รับอนุญาต
แต่สายตามันเนี่ย! กินไปทั้งโต๊ะแล้ว!
“เอาไป!” ว่าแล้วยูฮวานก็ทนเห็นสภาพอนาถใจไม่ลง ส่งคุกกี้เข้าปากให้
“ขอบใจ!”
นานกว่า ครึ่งชั่วโมง ก่อนจะวกกลับมาเข้าเรื่องใหม่
“ตกลงงานจะทำไหมครับ คุณปาร์คยูฮวานที่เคารพ ^^”
สีหน้ายียวนกวนประสาท ทำให้คนฟังได้แต่ถอนใจ
พยักหน้ากลับไปช้าๆ
“ฉันว่าฉันแจ้งไปแล้วนะ ว่าขอเวลา 3 วันนะ -*-”
“….???”
“นี่อย่าบอกนะว่านายไม่รู้! เรขานายนี่ใช้ไม่ได้เลย!”
ชายหนุ่มขมวดคิ้วงุนงง
นี่แสดงว่าพี่แจจุงรู้แต่ไม่บอก
แต่จะให้เค้าบอกอะไร ก็กูไม่ถามเอง เออจบ!
“ช่างเหอะ ฉันเป็นแค่ประธานในนามเอง~”
“หืม? ประธานในนาม?”
“ก็เออสิ! พี่แจจุงนั้นแหละบังคับ !”
ยูฮวานมองหน้าอย่างจับผิด
“ว่าแต่นายเป็นอะไรกับพี่แจจุงนะ”
“หืม? เป็นอะไรนะหรอ ^^ ไม่บอก! รู้แค่ว่าเราสนิทกันม๊ากกกกมากก~”
ร่างสูงล้อเลียนก่อนจะลุกขึ้นยืน
“งั้นฉันไปก่อนละกัน พรุ่งนี้คงเจอกันนะครับ สาวน้อย^^”
“ไปไกลๆเลย!” ยูฮวานตะโกนไล่
มีอย่างที่ไหน กูเป็นผู้ชายเว้ย!!
.
.
ชางมินเดินออกจากบ้านข้างๆมาด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม
ก่อนจะเดินเข้าบ้านอีกหลัง
“อ้าวชางมิน? ไหนบอกจะย้ายเข้าอาทิตย์หน้าพร้อมแจจุงไง?”
“โถ่~! พ่อฮะ ผมก็อยากเปลี่ยนบรรยากาศบ้างไง ^^”
ลูกชายคนเล็กถึงกับส่งเสียงออดอ้อนทันที
จนคนเป็นพ่อส่ายหน้าไปมาอย่างเอือมระอา
ชางมินถือกระเป๋าเป้ ขึ้นห้องของตัวเองไป
จะว่าดีอย่างก็ตรงนี้ มาถึงบ้านนี้ก่อน จะนอนห้องไหน ก็ถือว่าไม่ผิด
ชายหนุ่มเดินมาหยุดอยู่ห้องใต้หลังคา ที่จุนซูเห็นคงต้องวีนแตก
เพราะขานั้นเค้าชอบห้องนี้อย่างกับอะไรดี
555 ซะใจเว้ย!!
แต่แล้วสายตากลับเหลือบไปมองใครอีกคนของบ้านอีกหลัง
ห้องใต้หลังคาเหมือนกัน
อะไรจะลงตัวเหมาะเจาะขนาดนี้
ร่างสูงเช็ดคราบฝุ่นออกจากกระจกทรงกลม
นั่งมองหน้าหวานขมวดคิ้วให้กับนาฬิกาที่แน่นิ่งไม่ยอมเดิน
ก็ได้แต่ขำออกมายกใหญ่
‘นายมันเด็กจริงๆ 55’
ครุ่นคิดกับตัวเองไปไม่นาน ก็นึกขึ้นได้ว่า
ยังเก็บของไม่เสร็จ
เดินลงมาด้านล่างก็ตกใจยกกำลังสอง
“อ้าวพี่แจจุง!? ทำไมมาอยู่ที่นี้อ่ะ?”
แจจุงมองหน้าน้องชายก็ได้แต่ถอนใจ
“ก็เพราะเอ็งจะย้ายเข้ามาวันนี้ไม่ใช่หรอ?”
ร่างสูงพยักหน้า “แต่พี่บอกพี่จะย้ายเข้าอาทิตย์หน้านี่?”
“พ่อกับแม่จะไปอเมริกา พรุ่งนี้นะ”
ชางมินหันไปมองหน้าพ่ออย่างขอคำตอบ
“กะทันหันไปหน่อย ขอโทษทีลูก พ่อแม่มีงานด่วนต้องรีบไปจัดการนะ”
ลูกชายพยักหน้า “แต่ผมอยู่นี้คนเดียวก็ได้นี่นา ลำบากพี่แจจุงป่าวๆ”
“เอ็งมาอยู่นี้คนเดียว ฉันนั้นแหละที่จะลำบาก -*-”
แจจุงว่าเข้าให้
ชางมินมองหน้าพี่ชายหน้าสวยอย่างงงๆ
ตั้งแต่อาทิตย์ก่อนแล้วนะ
พี่แจจุงดูดุขึ้นกว่าเก่าหรือป่าว?
คิดแล้วยังสยองไม่หาย T^T
“แล้วนี่..พี่จุนซูอยู่ไหนอ่ะ?”
ได้จังหวะเปลี่ยนเรื่องแม่งเลย!
ไม่ได้คิดอยากเป็นห่วงพี่ขึ้นมาหรอก
แต่มันคันปากยังไงชอบกล
“เออ..นั้นสิลูกแจจุง จุนซูไปไหนซะละ?”
“ไปจัดการเรื่องนั้นนะแหละฮะ”
ชางมินขมวดคิ้ว ‘เรื่องนั้น?’ เรื่องไรว่ะ?
ครุ่นคิดได้ไม่นาน ประตูหน้าบ้านก็เปิดออก พร้อมกับพี่ชายตัวอ้วนกลม
“โถ่!! พี่แจจุง!! บอกให้รอๆ ทำไมทิ้งกันอย่างนี้ละฮะ นี่ผมอุตส่าไปซื้อตั๋วเครื่องบินให้พ่อกับแม่ทั้งทีนะ!”
อ้อ! เรื่องตั๋วเครื่องบินนี่เอง -*-
ชางมินครุ่นคิด ก่อนจะส่ายหน้าไปมากับพี่ชายตัวดีแล้วเดินขึ้นห้องไป
.
.
เช้าวันรุ่งขึ้น
“ตื่นนนนนนนนนนน!!!” เสียงหวานๆ แต่การกระทำกลับตรงกันข้าม
ทำให้ชายหนุ่มที่นอนอยู่บนเตียงต้องเด้งตัวขึ้นมาด้วยความตกใจ
เมื่อมีไม้กวาดหนักๆ ตกลงมาบนเตียงนุ่มที่เจ้าตัวนอนอยู่
“โอ๊ย! พี่แจจุงผมเจ็บนะTT”
“เจ็บก็ตื่นสิว่ะ!! หัดรู้สึกตัว ด้วยตัวเองซะบ้าง”
นั้นไง! พี่แกโหดกว่าเก่าเป็นเท่าตัว
ว่าแล้วชายหนุ่มก็ลุกขึ้นบิดขี้เกียจ
แต่บิดไปบิดมาได้ไม่นาน สายตาพิฆาตจากคนข้างๆก็เล่นเอาเสียวสันหลังวาบ
“ให้เวลาแต่งตัว 10 นาที!”
พี่แกว่าก่อนจะเดินออกจากห้องไป
.
.
15 นาทีผ่านไป
ชางมินลงมาในชุดสูธสีดำเหมือนอย่างทุกครั้ง
แต่สายตาพี่แกช่างหน้ากลัวเสียเหลือเกิน
“เกินมาห้านาที!”
นั้นเอาแล้วไง TT สยอง!
“แล้วนี่พ่อแม่ไปแล้วหรอ?”
“อื้ม ก่อนนายตื่นได้ ชั่วโมงหนึ่ง”
คุยกันได้ไม่นาน ก็กระโดดขึ้นรถ
แจจุงขับ จุนซูนั่งอยู่ด้านข้าง
ส่วนด้านหลัง…?
“ชางมิน!! เอ็งจะนอนหาวิมารไรฟ่ะ!!”
พี่แกว่าทันทีที่เห็นร่างสูงของน้องชายนอนเหยียดยาวอยู่ด้านหลังรถคันงาม
ขับออกไปจนถึงถนนใหญ่
เอี๊ยดดดดดดดดดดดดดดดด!!
เกือบจะชนเข้ากับรถคันข้างหน้าอยู่แล้ว ถ้าเค้าเหยียบเบรกไม่ทัน
เมื่อมีรถคันหนึ่งเลี้ยวออกมาจากซอยด้วยความเร็วสูง
“ขับรถภาษานรกหรือไงฟ่ะ!!” แจจุงหัวเสียทันที
ที่เห็นมากิย่า คันงามของตนโดนเฉี่ยวเป็นรอย
ชางมินที่นอนอยู่จำต้องลุกขึ้นมาขยี้ตาตัวเอง
จุนซูที่เผลอหลับน้ำลายยืดจำต้องปาดมันออกอย่างว่องไว
หันมองพี่ชายหน้าสวยตวาดรถสีดำคันหรู
“ขอโทษที พอดีฉันรีบ”
เสียงเรียบๆ เนือยๆ ดังขึ้นเมื่อกระจกลดต่ำลงเผยให้เห็นหนุ่มหน้าตาดีสวมแว่นกันแดดสีชา
“รีบแล้วทำให้คนอื่นเดือดร้อน มีสมองป่ะเนี่ย!”
“ขอโทษจริงๆ อ่ะนี่นามบัตรผม ไว้ผมจะติดต่อคุณไปอีกที คิมแจจุงสินะ”
ร่างสูงเจ้าของรถสีดำคันหรูร้องบอก ยิ้มเย็นๆส่งมาให้ก่อนจะหักพวกมาลัยและขับออกไปทันที
“อะไรกันอ่ะพี่?”
ชางมินร้องถามเมื่อเห็นสีหน้าพี่ชายดูไม่ดี
“ชองยุนโฮ!” เค้ากัดฟันข่มอารมณ์ทันทีที่เห็นนามบัตร
กับชื่อบริษัทของหมอนั้น!!
“ชองกรุ๊ป!” บริษัทคู่อริ ของตระกูลคิม
อยากเจอหน้ามันมาสักครั้งตั้งนานละ ไม่คิดว่าหน้าหล่อๆจะเลวได้ขนาดนี้
ยิ่งคิดก็ยิ่งโมโห !!
แจจุงดูหัวเสียเข้าขั้นวิกฤต
ชางมินมองอย่างไม่เข้าใจ
สรุปแล้วไอ้บริษัทที่เค้ามานั่งเป็น[ตุ๊กตา]ประธาน มันบริษัทอะไรกันว่ะ?
[เอ็งน่าจะถามตั้งแต่เข้ามาวันแรกแล้ว-*-]
ชายหนุ่มครุ่นคิดอย่างหนักก่อนจะตะโกนถามออกไป
“พ..พี่แจจุงฮะ”
“มีอะไร!!”
คงลืมไปว่านั้นมันน้องชายสุดรัก TT
ชางมินหน้าเหวอ ก่อนจะส่งเสียงออดอ้อน “โถ่พี่ฮะ จะหัวเสียอะไรนักหนา ปล่อยเค้าไปเหอะ~”
แหลสดๆ เพราะถ้าไม่ทำ เฮอริเคนได้เข้ากรุงโซลชัวร์!!
“อ..เออ โทษทีชางมิน..มีอะไร?”
พี่ชายถามกลับมาทันทีที่ได้สติ
“ผมถามว่า..บริษัทนี้มันบริษัทอะไรกันแน่อะพี่? เราทำธุรกิจอะไร?”
พี่ชายคนโตดูอึกอักเล็กน้อย
ผิดกับคนรอง “บริษัทขายตัวไงชางมิน! สักวันพี่แจจุงจะขายนายออกนอกตลาด กร๊ากกก ฮี่ย่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า”
เท่านั้นละ ทั้งพี่ทั้งน้องหันมองตาเขียว จุนซูจึงต้องเงียบกริบ
“มุขหลอกเด็ก ผมโตแล้วนะ!”
“555 ขายของเล่นเว้ย!! นี่เอ็งไม่เคยได้ยินชื่อบริษัทเลยหรอไง -*-”
พี่ชายทั้งสองมีสีหน้าเอือมเต็มที่
ไอ้น้องนี่มันฉลาดก็จริง
แต่ฉลาดในเรื่องที่มันอยากจะรู้เท่านั้น
ให้ตาย! ไอคิวสองร้อย ไม่น่าไปอยู่ที่มัน -*-
“ชื่อบริษัท? Sim?” ร่างสูงเอ่ยเมื่อเหลือบไปเห็นเอกสารบนโต๊ะ
อ้าวกำ! ตลอดมานึกว่าบริษัทกูชื่อ Kim
พี่ชายสองคนได้แต่เอือมระอา
จนเสียงโทรศัพท์บนโต๊ะดังขึ้น
ชางมินมองมันอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะกดรับสาย
“สวัสดีฮะ Sim Sim Product ยินดีให้บริการ”
จนแจจุงขมวดคิ้ว โทรศัพท์ เครื่องในต่อตรงเฉพาะคนรู้จัก หรือคนวงใน ไม่ใช่โทรศัพท์ที่ภายนอกจะติดต่อเข้ามาได้
ไม่จำเป็นต้องให้บริการ ตำแหน่งประธานเอ็งจะรอดไหมชางมิน?
“……………….”
แต่ยังไม่ทันจะได้แซวน้องชาย
โทรศัพท์ในมือก็ตกลงมาตามแรงโน้มถ่วง
เมื่อสติของคนที่รับสายไม่เหลืออยู่อีกแล้ว
“เฮ้! ชางมิน เป็นอะไร?” จุนซูใจไม่ดี เห็นน้องชายตัวแข็งทื่อก็เข้าไปสะกิด
ส่วนแจจุงเหลือบมองโทรศัพท์อยู่ครู่หนึ่งก็คว้ามารับสายทันที
“สายการบิน TG 324 เกิดระเบิดกะทันหัน ไม่พบผู้รอดชีวิต คาดว่าพ่อแม่ของคุณ…”
เท่านั้นแหละแจจุงเองก็แทบจะคุมสติไว้ไม่อยู่เหมือนกัน
ได้แต่โอบกอดน้องชายทั้งสองไว้
ปล่อยให้น้ำตามันไหลออกมา
.
.
TBC
ความคิดเห็น