คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : [Chapter 17] My Lovely changmin - ความจริง
ตอนที่ 17
“แจจุง….”
“ว่าไงยุนโฮ?”
คนทั้งคู่กระซิบผ่านไออุ่นของกันและกัน
ร่างกายทั้งสองกอดรัดกันแน่นเหมือนกลัวว่าอีกฝ่ายจะหายไปหากลืมตาตื่น
“ฉันรักนายนะ…”
“อื้ม…ฉันก็รักนายยุนโฮ”
คนในอ้อมกอดว่าเสียงแผ่ว พร้อมๆกับในตาที่ค่อยๆปรือและหลับไปในที่สุด
.
.
เช้าวันรุ่งขึ้น
แจจุงตื่นขึ้นมาก็ต้องแปลกใจเมื่อไม่เจอร่างสูงที่นอนกอดกันทั้งคืน
หันซ้ายแลขวาแต่ก็ไร้วี่แวว
จนกระทั่งประตูหน้าห้องเปิดออก
ร่างกายกำยำของคนๆนั้นก็ปรากฏสู่สายตา
“นายไปไหนมานะยุนโฮ ?”
“……….”
แต่คนตรงหน้ากลับนิ่งไม่ตอบคำถามใดๆ
ร่างบางขมวดคิ้วเป็นปม
ลุกขึ้นเดินไปหาอีกฝ่าย
พลางแตะไปที่ใบหน้าขาวใส “ดูทำหน้าเข้า ริ้วรอยทีนหมีจะถามหาเอานะ ^^”
แต่อีกฝ่ายก็ยังไม่พูดอะไร
จนความสงสัยเริ่มพลุ่งพล่าน
เขยิบเข้าไปใกล้ๆ และแกล้งคนตรงหน้าไม่หยุด
แต่ยุนโฮก็ยังเฉย มองมาทางเค้าอย่างไร้ความรู้สึก
“ยุนโฮ …เป็นอะไรหรือป่าว?”
“เปล่า…”
“…???”
“นายรักฉันไหม แจจุง?”
คนถูกถามมองมายังคนตรงหน้าอย่างงุนงง
ยุนโฮของเค้าเป็นอะไรอีกละเนี่ย?
“นายรักฉันจนพร้อมจะทำทุกอย่างเพื่อฉันใช่ไหม?”
คำถามข้อต่อมายิ่งทำให้คนฟัง เหวอเป็นเท่าตัว
“นายเป็นบ้าอะไรเนี่ย ฉันไม่พูดกับนายแล้ว!”
ก่อนที่แจจุงจะได้เดินไป ก็ถูกอีกฝ่ายรั้งเข้าหาตัว
“นายตอบฉันสิแจจุง…?”
เมื่อเห็นอีกฝ่ายจริงจัง แจจุงก็ตอบอย่างจริงใจ
“อื้ม! ฉันรักนาย^^”
“งั้นก็ง่ายขึ้น…ขอบคุณนะ”
ร่างสูงบอกก่อนจะจูงมือคนข้างกายให้เดินมาด้วยกัน
“ยุนโฮ…จะพาฉันไปไหนนะ?”
แต่ร่างสูงก็ไม่ตอบ เดินจูงมือบางนั้นไปขึ้นรถก่อนจะขับไปตามทางที่อยู่ในสมองของตน
.
.
บ้านหลังใหญ่ในความทรงจำที่เค้าไม่มีวันลืม
นายเองก็ไม่ควรลืมเหมือนกันแจจุง
‘บ้านของนาย…ที่สร้างความเจ็บปวดให้กับคนสำคัญของฉัน’
‘ครอบครัวของนาย…ที่พรากทุกอย่างของฉันไป’
‘คนสำคัญของนายที่นายมี…แต่ต้องแลกด้วยคนสำคัญที่สุดของฉัน’
ความบังเอิญและความไม่พอดี
ทำไมต้องเป็นบ้านเค้าละที่แตกสลาย
‘มันไม่ยุติธรมเอาซะเลย!’
แจจุงงุนงงเมื่อรถขับมาจอดอยู่หน้าบ้านเก่า หลังใหญ่ที่ไม่ได้กลับมานาน
มองเข้าไปในบ้านก็เห็นว่ารถของชางมินก็อยู่ที่นั้น
สงสัยหาเค้าไม่เจอเลยกลับมาตามหาที่นี้
เค้าเองก็ลืมติดต่อพวกนั้น คงตามหาบ้านแตกแน่ๆ
ก่อนจะหันไปมองยุนโฮที่ขับรถมาอย่างสงสัย
“นายพาฉันมาที่นี้ทำไมกันยุนโฮ?”
“ฉันถามนายแล้วนะ…ว่าพร้อมจะทำทุกอย่างเพื่อฉันหรือยัง แจจุง”
แจจุงพยักหน้ารับ “แต่มันเกี่ยวอะไรกับบ้านเก่าฉันอ่ะ?”
ยุนโฮหัวเราะในขณะที่แจจุงเฝ้ารอคำตอบ
“มาพิสูจน์ความรักของนายไง แจจุง” ยุนโฮว่าก่อนจะยิ้มร้ายออกมาอย่างที่ไม่เคยเห็นมาก่อน
คนมองรู้สึกใจหายวูบแปลกๆ แต่เค้าคงจะคิดมากไป
ร่างสูงไม่รอช้าตรงดิ่งมาเปิดประตูให้อีกฝ่ายลงจากรถ
ก่อนจะจูงมือกันเข้าบ้านมา
ประตูใหญ่เปิดต้อนรับทันทีที่เห็นแจจุง
ทั้งคู่เดินเข้ามาจนถึงในตัวบ้าน
ชางมินจ้องมองมาที่เค้าทั้งสองอย่างดุร้าย
แจจุงรีบยิ้มเอาใจจนน้องชายของตัวเองหันหนีไปทางอื่น
มีก็แต่จุนซูที่รีบวิ่งเข้าไปสวมกอด
“โถ่! พี่แจจุงไปไหนมา พี่รู้ไหมว่าผมเป็นห่วงพี่มากแค่ไหน”
แจจุงได้ยินก็รีบขอโทษขอโพย
แต่ยังไม่ทันจะได้ตั้งตัวใดๆ
ยุนโฮก็ไม่รอช้า คว้าปืนมาจากไหนไม่รู้ และยิงไปยังเป้าหมายของตนทันทีอย่างที่ไม่มีใครตั้งตัวทัน
มีเพียงชางมินที่เฝ้ามองการกระทำนั้นอยู่เท่านั้น
ปังงงงงงงงงงงงงงงงงงง!!
ลูกกระสุนเจาะลงไปกลางพื้นปูน ทะลุลงไปจนเกิดรอย
ชางมินหันหลังมอง ยิ้มเยาะก่อนจะเอ่ยเยาะเย้ย
“ฝีมือตกหรอฮะ พี่ยุนโฮ~”
ยุนโฮที่ไม่รู้ว่าความทรงจำของชางมินกลับมาแล้วก็เกิดอาการตกใจเล็กน้อยก่อนจะปรับให้เป็นอย่างเดิม
แล้วเอ่ยออกไป
“เพราะฉันไม่คิดว่า นายจะฟื้นความทรงจำเร็วขนาดนี้นะสิ!”
แจจุงที่พึ่งได้สติหันมองยุนโฮอย่างไม่เชื่อสายตา “นายทำบ้าอะไร! ยิงน้องฉันทำไม?”
“แจจุง…ฉันบอกนายแล้วนี่ ว่าพร้อมที่จะรักฉันจนพร้อมจะทำทุกอย่างให้ฉันหรือยัง?”
“นายต้องการอะไรกันแน่ยุนโฮ!!”
“แก้แค้นไงละ!!”
“?????”
ทุกสายตาหันมองคนพูดเป็นตาเดียว
“แก้แค้น? หมายความว่ายังไง?”
จุนซูร้องถามอย่างงุนงง
“ฮึ! ฉันบอกแล้ว ว่าพวกนายไม่ได้รู้เลยว่าโลกสดใสที่พ่อแม่นายสร้างขึ้นมา มันก็แค่มายา”
“ยูชอน!?” จุนซูหันมองคนมาใหม่ทางหน้าประตูก็เกิดอาการงงงวยยกกำลังสอง
ยูชอนและยูฮวานเดินเข้ามาสมทบกับยุนโฮที่ยืนเอาปืนจ่อชางมินไม่ห่างอย่างไม่เกรงกลัว
ชางมินมองไปที่คนมาใหม่แว่บหนึ่งก่อนจะหันไปพูดกับยุนโฮต่อ
“แค้นหรอ? พี่แค้นอะไรพวกเรา?”
ยุนโฮยิ้มเยาะ ก่อนจะตอบออกไป “เพราะแม่ของพวกนาย! เพื่อนทรยศที่ทำให้แม่ฉันต้องกลายเป็นชู้ และเพราะพ่อของพวกนายที่ทำให้แม่ฉันเจ็บปวดจนไม่มีที่ยืน และในที่สุดก็ฆ่าตัวตาย!!”
มือของร่างสูงที่ถือปืนไว้สั่นเทา ระบายออกมาตามแรงอารมณ์
คนฟังทั้งสามที่พึ่งจะได้รับฟังก็เกิดอาการใบ้รับประทาน
หาเหตุผลมาอ้างไม่ได้
เค้ารู้ดีว่าพ่อของตนเป็นคนเจ้าชู้ แต่ไม่นึกว่าเรื่องมันจะบานปลายมาจนถึงขั้นนี้
“ม…ไม่จริง! นายโกหก! อย่ามากล่าวหาพ่อแม่ของฉันที่จากไปแล้วได้ไหม!”
แจจุงว่าอย่างคนเสียสติ ทุบตีอกแกร่งใกล้ตัวไปมาไม่ยั้ง
จนยุนโฮตะคอก ก่อนจะหยิบกล่องเหล็กเล็กๆ แล้วเขวี้ยงใส่คนข้างกายทันที
“งั้นเอาไปดูเองเลยเซ่!!” แจจุงรับมาอย่างเงิ่กๆงักๆก่อนจะค่อยเปิดออกดู
ไดอารี่ที่บันทึกเรื่องราวไว้มากมาย
กำลังทำให้ดวงตาคู่สวยเต็มไปด้วยน้ำตา
ชางมินและจุนซูเห็นดังนั้นก็เข้าไปรับไว้ และอ่านไดอารี่นั้นด้วยเช่นกัน
ทั้งสามมองหน้ากันอย่างไม่อยากเชื่อสายตา
‘นี่พ่อกับแม่เค้า ทำอะไรลงไป? มันต้องมีเรื่องอะไรเข้าใจผิดกันแน่ๆ แต่เค้ากลับ… ไม่สามารถปกป้องเอาไว้ได้เลย’
ยุนโฮเห็นว่าสามคนนั้นเอาแต่นั่งนิ่ง
ก็จัดการยกปืนกระบอกนั้นขึ้นอีกครั้ง
ก่อนจะเหนี่ยวไกปืนและเล็งไปที่คนๆเดิม
‘ชางมิน….’
‘นายต้องชดใช้!’
แต่แล้วยูฮวานกลับมายืนขวางทางลูกกระสุนพลางถามร่างสูงออกไป
“แล้วชางมินผิดอะไรฮะ!”
ยุนโฮนิ่ง ปืนยังคงจ่อไปที่คนตรงหน้า
ชางมินลุกขึ้นมาก่อนจะดันยูฮวานให้ออกห่างจากวิถีกระสุน
แต่คนข้างกายก็ดื้อเสียเหลือเกิน
“เรื่องของพ่อแม่ ลูกไม่มีสิทธิไปชี้ทางให้พวกเค้าเดินได้หรอกนะฮะพี่ยุนโฮ เห็นๆกันอยู่ว่าชางมินไม่ผิด พี่จะให้ชางมินรับโทษคนเดียวแบบนี้มันไม่ยุติธรรม!”
ร่างสูงหัวเราะ “ไม่ยุติธรรมหรอ!! คนบ้านนี้ไม่มีสิทธิมาใช้คำพูดนั้นกับชั้น!!”
ไม่พูดเปล่าปืนกระบอกนั้นยังคงจ่ออยู่ที่ยูฮวานที่บังชางมินไว้ไม่ไปไหน
ถ้าเค้าออกแรงยิงเท่านั้น…!! มันก็จะตาย!!
แต่ใครอีกคนที่ยืนอยู่ด้านหลังกลับปัดปืนเข้าลง
“นายจะจัดการยังไงฉันไม่ว่า…แต่นี้มันน้องของกู! ”
ยุนโฮมองมาทางเพื่อนของตน “ช่วยพาน้องเอ็งไปไกลๆ”
ยูชอนถึงได้จัดการลากยูฮวานที่ยืนนิ่งอยู่กับที่ออกห่างปืนที่ยืนจ่อ
แต่เจ้าตัวดันไม่ยอมยังคงยื้อยุดฉุดกระฉากกันอยู่อย่างนั้น จนชางมินที่ยืนอยู่ใกล้ๆ
ช่วยกันลากยูฮวานออกไปขังไว้ในห้องๆหนึ่ง
“ชางมิน!! พี่ยูชอน ไม่มีสิทธิ์มาขังผมไว้อย่างนี้นะ!!”
แต่แหกปากให้ตาย ก็ยากที่จะออกมา เพราะห้องนั้นคือห้องที่เค้าชอบไปอ่านหนังสือบ่อยๆ
ไม่มีใครมีกุญแจและสามารถเข้าไปได้ นอกจากตัวเค้าเอง
“นี่กุญแจ…” ชางมินว่าไว้ก่อนจะยื่นมันส่งให้ยูชอน
ยุนโฮที่ยืนรอยังคงจ่อปืนมาทางเค้า
จนแจจุงเองก็ทนไม่ไหว ลุกขึ้นมายืนบังลูกกระสุนอีกคน
ภาพในวันนั้นฉายชัดเข้ามา
ภาพที่แจจุงพยายามเข้ามาขวางทางลูกปืนแทนเค้า
จนชางมินเผลอยิงลงไป
ภาพของคนตรงหน้าที่นองไปด้วยเลือด
ยังคงหลอกหลอนเค้าจนถึงทุกวันนี้
“แจจุง! ออกไป!!”
มือที่ถือปืนอยู่ลดระดับลง
แหกปากไล่คนตรงหน้า
พอๆกับชางมินที่พยายามลากพี่ชายตัวเองออกไป “พี่แจจุงอย่าขวางทางน่า ผมไม่อยากให้พี่โดนลูกหลงแบบวันนั้นหรอกนะ!!”
“ลูกหลงหรอชางมิน? ถ้ายุนโฮโกรธแค้นพ่อแม่ของเรา ก็ลงที่ฉันสิฉันเป็นพี่คนโต ทำไมต้องมาลงที่นาย!!”
ชางมินสะอึกไป “เรื่องนั้นผมจะรู้ไหม ผมรู้แต่ว่า ผมก็ไม่อยากเห็นพี่ถูกยิงต่อหน้าต่อตาอีกหรอกนะ!”
แต่แจจุงหาได้สนใจ หันมาคุยกับยุนโฮแทน
“ว่าไงละยุนโฮ? แค้นพ่อแม่ฉันก็มาลงที่ฉันสิ!”
“นายไม่เกี่ยว!”
“คนที่ทำนายแค้นคือพ่อแม่ของฉัน และคนที่นายจะยิงคือน้องชายของฉัน มันไม่เกี่ยวยังไง ยุนโฮ!?”
“ก็เพราะนายไม่เกี่ยวไงแจจุง!! นายไม่ได้เป็นคนฆ่าแม่ฉันอย่างที่พ่อแม่นายเป็นคนทำ และนายก็ไม่ได้เป็นคนฆ่าน้องฉันทางอ้อมเหมือนกับมัน!!” ยุนโฮตะโกนลั่น ชี้นิ้วหันไปทางชางมิน
เจ้าตัวเองก็งงพอกัน
“หมายความว่ายังไง?”
“นายคิดว่าโรคประจำตัวของชางมินจะหายได้เมื่อกินยาวิเศษหรอไง แจจุง!! เพราะมันเอาหัวใจของน้องสาวฉันไปต่างหาก!!” ยุนโฮร้องลั่นด้วยแรงอารมณ์
ชางมินที่นั่งฟังยังเกิดอาการงงงวย
เค้ายังไม่เคยเป็นโรคหัวใจ แล้วทำไมต้องเปลี่ยน
สองสายตาหันไปมองกันอย่างไม่ได้ตั้งใจ
ก่อนจะหันไปที่ใครอีกคนที่ยังคงนั่งซึมร้องไห้อยู่ที่พื้น
‘จุนซู?’
ความคิดเห็น